Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
30-11-2007
Pratende katten (filmpje)
Ga je mee bij twee keuvelende katten op de koffie (of is het melk-) klets ?
De Engelse Cocker Spaniel behoort tot een van de populaire hondenrassen. Populair om zijn altijd vrolijke karakter, zijn vriendelijkheid naar de mensen toe, maar ook door zijn niet te groot en niet te klein formaat. Van oorsprong is de cocker door de eeuwen heen gefokt als jachthond om op klein wild in dichte bossages en struikgewas te jagen. Dit gepaard gaande met enige zelfstandigheid wat zijn enigszins eigenwijze karakter verklaart.
Gezinshond
De cocker is uitermate geschikt als gezinshond. Immers in een gezin is er altijd wel wat te beleven, vooral met kinderen. Niet alleen heeft hij voldoende lichaamsbeweging nodig, maar ook geestelijke afleiding omdat het van origine een werkhondje is. Even alleen maar een paar keer per dag een blokje om is echt onvoldoende voor hem. Een cocker heeft een aanhankelijk karakter en wil eigenlijk altijd bij de mensen zijn en zal het daarom ook fijn vinden als u hem overal mee naar toe neemt. Ook vindt hij het fantastisch op de hondenschool voor o.a. fly-ball of behendigheid, als er maar iets met de hond gedaan wordt en hij zich niet gaat vervelen.
Karakter en opvoeding
Zoals gezegd is de cocker een zeer vrolijke hond met een altijd kwispelende staart. Leve de lol is een motto wat echt bij de cocker past. Echter een beetje eigenwijsheid is niet vreemd voor hem. Vandaar dat een consequente opvoeding aangeraden is anders zal hij het misschien zelf wel even bepalen. Dit betekent echter zeker niet dat hij een harde opvoeding nodig heeft, maar juist vanwege zijn zachte karakter een opvoeding gebaseerd op positieve beloningen. Met een harde opvoeding (straffen) zult u minder bereiken en eerder een angstige, gedrukte hond krijgen dan een vrolijke. Consequent betekent dat u afspraken maakt binnen het gezin wat de hond wel mag en niet mag en dat iedereen de juiste commando's geeft voor dezelfde dingen. De hond weet dan waar hij aan toe is. Zeker als u een pup in huis haalt is het nodig om met hem naar een goede hondenschool te gaan voor een opvoedingscursus. Een gediplomeerde instructeur is op de hoogte van de diverse hondenkaraktereigenschappen en hoe deze te trainen.
Verzorging
Een cocker heeft een mooie zijde-achtige vacht en dit behoeft wel enige verzorging. (Zie ook vachtverzorging) Houdt u daar wel rekening mee voordat u een cocker aanschaft. Minimaal een aantal keren per week zult u de vacht goed uit moeten kammen teneinde klitvorming tegen te gaan. Dit moet u al bij de pup aanleren, ondanks dat de vacht dan nog niet gegroeid is, maar jong geleerd is oud gedaan en als uw cocker zijn mooie lange vacht heeft, weet de pup niet beter en laat hij dit gewoon toe.
Ook zult u de vacht 2-4 maal per jaar (afhankelijk van de vacht) door een goede gespecialiseerde trimmer moeten laten plukken teneinde de dode haren te verwijderen. Doet u dit niet, dan is de kans groot dat uw cocker last krijgt van huidproblemen, afgezien van een onverzorgd uiterlijk.
Ook de hangoren van een cocker verlangen goede verzorging. Omdat ze dicht tegen het hoofd aanhangen krijgt het minder lucht dan een hond met staande oren. Ten eerste zorgt u er goed voor dat de haren rondom de gehoorgang regelmatig worden weggeknipt, zodat de gehoorgang vrij blijft en goed van lucht wordt voorzien. Dit is eigenlijk de belangrijkste voorzorgsmaatregel en behoedt u en de hond voor heel veel ellende van oorontstekingen. Alleen als het oor vies is en stinkt, kunt u bij de dierenarts een zachte oorcleaner halen.
Rasstandaard van de Engelse Cocker Spaniel
Land van herkomst: Groot Brittannie.
Algemeen voorkomen
Vrolijke, stevige jachthond, evenredig gebouwd, compact. Meet ongeveer hetzelfde van de schoudertoppen tot de grond als van de schoudertoppen tot staartaanzet.
Eigenschappen
Vrolijke aard met een altijd kwispelend staartje, laat een kenmerkend beweeglijk gangwerk zien, vooral wanneer de hond een spoor volgt. Niet bang om zware dekking aan te nemen.
Karakter
Zachtaardig en aanhankelijk. Levenslustig en uitbundig.
Hoofd en schedel
Vierkante voorsnuit met een uitgesproken stop midden tussen neuspunt en achterhoofdsknobbel. Goed ontwikkelde schedel, mooi besneden, niet te fijn noch te grof. Geen uitstekende jukbeenderen. Neus voldoende breed voor sterk reukvermogen.
Ogen
Vol, maar niet uitpuilend. Donkerbruin of bruin, maar bij de leverkleurigen, leverschimmels en leverbonte honden is donker hazelnoot in overeenstemming met de kleur van de vacht toegestaan. Intelligente en zachte uitdrukking maar klaarwakker, attent en vrolijk. Goed aangesloten oogleden.
Oren
Lobvormig, laag aangezet ter hoogte van de ogen. Dunne oorlappen, die tot een de neuspunt reiken. Goed bedekt met lang, recht, zijdeachtig haar.
Gebit
Sterke kaken met een perfect, regelmatig en compleet schaargebit, d.w.z. dat de boventanden voor de ondertanden scharen en recht in de kaken zijn geplaatst.
Hals
Matig lang, gespierd. Fraai overgaand in schuine schouders. Geen keelhuid.
Voorhand
Schuine en droge schouders. Benen hebben sterke botten, zijn recht en voldoende kort voor een geconcentreerde kracht. Niet te kort, waardoor de enorme inspanning waartoe dit prachtige jachthondje in staat moet zijn, belemmerd zou worden.
Lichaam
Sterk, compact. Borst goed ontwikkeld met diepe borstkas, voorborst niet te breed noch te smal. Goed gewelfde ribben. Korte lendenen, breed, met sterke, rechte ruglijn, die van het einde van de lendenen tot aan de staartaanzet iets afloopt.
Achterhand
Breed, rond, zeer gespierd. Benen hebben sterke botten, goede kniehoeking, laag geplaatste spronggewrichten voor veel stuwkracht.
Voeten
Stevig, dikke voetzoolkussens, kattenvoeten.
Staart
Iets onder de ruglijn aangezet. Moet bij actie vrolijk zijn en recht naar achteren gedragen worden, nooit omhoog. Na 31 augustus 2001 is er in Nederland een coupeerverbod van de staarten. Voor deze datum geboren honden mogen een gecoupeerde staart hebben, maar nooit te kort of te lang, waardoor de voortdurende vrolijke beweging belemmerd zou kunnen worden.
Gangwerk/beweging
Zuiver in de beweging met enorme stuwing en goed uitgrijpend.
Beharing
Glad, zijdeachtig van structuur, nooit stug of golvend, niet te overvloedig en nooit krullend. Goede bevedering aan de voorbenen, lichaam en achterbenen boven de hakken.
Kleur
Zwart en elke andere kleur is toegestaan. Bij de eenkleuren is wit uitsluitend toegestaan op de voorborst.
Afmetingen
Hoogte 39-41 cm (15.5-16 inches) voor reuen en 38-39 cm (15-15.5 inches) voor teven. Gewicht ongeveer 12.7-14.5 kg (28-32 Engelse ponden).
Fouten
Elke afwijking van de voorgaande punten moet als een fout worden beschouwd en de beoordeling van de ernst van de fout moet in verhouding staan tot de mate waarin de fout zich voordoet.
Opmerking
De reuen moeten twee normaal ontwikkelde, volledig in het scrotum ingedaalde testikels hebben.
Gedicht No: 98 Naam: Antoon de Loof Soort hond: Jack Russel
Haar vriendschap
Toen ik voor het eerst mijn hondje zag Was het raak geschoten die de dag Een speciaal gevoel was geboren En was door niets te verstoren
Die eerste dag was het ijs al gebroken Een vriendschap voor lange duur ontloken Samen rennen door het bos is onze favoriet Ook met de bal spelen vergeten we niet
Ik ben blij dat ik haar heb gekend Dat je nog altijd bij mij bent Er gaat geen dag voorbij Altijd samen, zij aan zij
Het gevoel van liefde voor mijn hondje zal nooit verdwijnen Haar trouw en vriendschap zullen me steeds bijblijven Want ook al heb ik wel eens een slecht humeur Steeds staat zij te wachten aan de deur
Geen dag laat ik haar vallen Met haar kan ik mijn leven niet vergallen Ze laat zich merken dat we elkaar toebehoren Geen dag voorbij of ze moet zich laten horen
Soms snauw ik haar af, ze verroert nog niet Niemand kan met haar hebben een beetje verdriet Ze staat altijd voor mij klaar Daarvoor ben ik haar eeuwig dankbaar
Als we samen zijn is het elke dag feest Ook bij opa en oma zijn we geweest Nooit zal ik mijn hondje kunnen vergeten We houden toch zo van elkaar, zeker weten
De Witte Herder is een krachtige, goedgespierde, middelgrote (lang) stokharige herdershond met staande oren, rechthoekig formaat, van middelzware bouw en met elegante, harmonisch vloeiende belijning.
Gedrag en karakter:
Temperamentvol zonder zenuwachtigheid, opmerkzaam en waakzaam; naar vertrouwde mensen toe vriendelijk, vertrouwelijk en aanhankelijk; makkelijk te leiden en evenwichtig; tegenover vreemden gereserveerd, echter NIET angstig of agressief; benadert onbek ende invloeden eerst terughoudend/voorzichtig, daarna nieuwsgierig.
Gebruiksdoel:
Familie- en gebruikhond met uitgesproken "kinderliefde", oplettende waker, opgewekte en gemakkelijk lerende hond.
Grootte:
Schofthoogte reuen 60cm - 65 cm en teven 55 cm - 60 cm. Rastypische honden mogen wegens een lichte onder- of bovenmaat niet gediskwalificeerd worden.
Krachtig, droog en adellijk gevormd, in natuurlijke verhouding tot het lichaam staand. Van boven en van opzij gezien wigvormig tot de neus toe smaller wordend.
Bovenschedel:
Slechts weinig gewelfd, duidelijke doch zacht verlopende stop, schedel en neusrug in evenwijdige lijn staand, aangeduide middengroef.
Snuit: Krachtig en middellang, niet langer dan de schedel.
Neus: Normaal gevormd, middelgroot, zwart gewenst, wisselneus word getolereerd.
Lippen: Strak, droog, goed gesloten en zwart.
Gebit: Sterk, volledig schaargebit waarbij de tanden loodrecht in de kaak moeten staan. De gebitshelften schuiven over elkaar als de delen van een schaar.
Ogen: Middelgroot, amandelvormig, licht schuinliggend, zwart omrand en zo donker mogelijk (donkerbruin tot zwart). De uitdrukking is waakzaam en intelligent tevens helder en levendig.
Oren: Middel)groot, hoog aangezet, goed rechtop gedragen, evenwijdig aan elkaar naar voren gericht, staand in de vorm van een langwerpige, van boven licht afgeronde driehoek.
Hals: Middellang en goed gespierd, breed aan het lichaam aangezet, geen keelhuidvorming; de elegant gewelfde neklijn loopt onafgebroken vanaf de matig hoog gedragen kop tot de schoft, de keellijn vloeiend tot het borstbeen.
Lichaam:
Romp: Krachtig, gespierd, middellang.
Borst: Niet te breed, diep ca. de helft van de schofthoogte, tot de ellebogen reikend; ovale, ver naar achteren reikende borstkas, duidelijke voorborst.
Schoft: Vloeiend in hals en rug overgaand.
Rug: Recht en horizontaal, sterk gespierd.
Croupe: Lang en van middelmatige breedte, aanzet bij benadering horizontaal, vervolgens naar achteren langzaam afhellend.
Buik/flanken: Slanke, strakke flanken; de buiklijn loopt licht naar boven.
Staart: Rondom vol behaarde sabelstaart, naar de punt toe smaller wordend; liefst diep aangezet, tenminste tot het spronggewricht reikend, in rust sabelvormig hangend, in de beweging hoger, maar nooit boven de ruglijn.
Ledematen: Krachtig, gespierd, middelzwaar.
Voorhand: Van voren gezien recht; matig brede stand; van opzij gezien goed gehoekt, goed aansluitende ellebogen.
Onderarm: Lang, recht, pezig.
Middenvoorvoet: Stevig, licht schuingezet.
Achterhand: Van achteren gezien recht en evenwijdig, niet te breed staand, van opzij gezien voldoende gehoekt.
Bovendijbeen: Middellang met sterke bespiering.
Onderdijbeen: Middellang, schuinstaand met stevige botten en goede bespiering.
Spronggewricht: Krachtig, goed gehoekt.
Middenachtervoet: Middellang, recht, pezig, eventuele wolfsklauwtjes moeten verwijderd zijn.
Poten: Ovaal, achter iets langer dan voor; tenen dicht sluitend en goed gewelfd; stevige, zwarte voetballen; donkere nagels gewenst.
Gangwerk: Elastische, ritmische beweging, gelijkmatig, vlot en volhardend; wijde verstrekkende passen met een krachtige afzet; in draf bijzonder goede, vloeiende vooruitgang.
Vacht, huid en kleur:
Beharing:
Stok- of langstokhaar, dicht tegen het lichaam aanliggend; rijke wollige ondervacht overdekt met stugge haren; bek, snuit, oren en poten zijn korter, de nek en achterzijde poten iets langer behaard; licht golvend, hard haar is toegestaan.
Huid: Glad op de spieren liggend, donker gepigmenteerd, geen rimpelvorming.
Kleur: Wit.
Geslachtskenmerken: Reuen hebben twee normaal ontwikkelde testikels welke zich beide in het scrotum bevinden.
Fouten:
Iedere afwijking van voornoemde punten is als fout aan te merken, de waardering staat in verhouding tot de graad van de afwijking, waarbij ermee rekening wordt gehouden in hoeverre wezenlijk afbreuk aan het rasbeeld wordt gedaan.
Lichte fouten:
Lichte wildkleur (zwakke gele of bruinrode nuances) aan oortoppen, rug en bovenkant staarOntbreken van één P msthemelis
Zware fouten:
Plompe verschijning, te kort of te lang gebouwd (vierkant).
Het is duidelijk dat de Witte Herder familie is van de Duitse Herder. Men weet dat het een directe afstammeling is, maar de preciese herkomst van de Witte herder is eigenlijk onbekend.
Als je in de geschiedenis van dit ras duikt dan kom je de verhalen tegen zoals die van de adelijke familie von Habsburg die pure lijnen witte Herders honden fokte. Dit deden ze vooral omdat ze zo goed pasten bij de witte Lipizzaner paarden die de koninklijke koets voorttrokken. Maar er zijn mensen die dit verhaal eerder als een leuke anekdote zien, dan op waarheid gegrond. Ze verwijzen liever naar honden zoals Grieff die zowel gekleurde als Witte Herdershonden voortbracht.
Von Stephanitz kocht een kleinzoon (Horand) van deze bijzondere herder en besloot een rasstandaard op te zetten voor de Duitse Herder. In 1899 werd zijn hond Horand de eerste geregistreerde Duitse Herder. In Europa kwam er op een gegeven ogenblik een verbod op het fokken van Witte Herders. Witte Herders werden daarom doorverkocht naar het buitenland.
De Amerikaanse Ann Tracy besloot met deze witte pups een eigen bloedlijn op te zetten. In de tachtiger jaren werd de pup weer populair in Europa en zo kwam de hond terug bij verschillende Europese fokkers.
Het is te begrijpen dat de fokkers deze hond inschreven als Amerikaans-Canadese Witte herder, maar later kreeg deze herder Zwitserse Witte Herder als officiële naam omdat aangenomen werd dat deze Herder daar oorspronkelijk vandaan kwam.
Even kort wat meer informatie over de Witte Herder
De Witte Herder is een oplettende hond die heel wakker is, lief voor zijn gezin, vooral voor de kinderen, opgewekt en heel leergierig. Hij is krachtig gespierd heeft staande, rechthoekige oren, een middelzwaar beendergestel met een vloeiende belijning.
Reutjes worden tussen de 60 en 66 cm groot en wegen 30-40kg. Teefjes zijn 44-61 cm en wegen 25-35kg.
Lezers van het Hondentips Magazine over de Witte Herder.
Wij hebben thuis een witte herder, en ik vind het super dat hier wat extra info over dit ras staat.
'Ons Fien' is een superzachte hond. Ze is onderdanig naar ons toe (luistert meestal op het 1ste woord). Ze heeft een zachte aanpak nodig en is heel slim. Op de hondenschool was ze onmiddellijk weg met de meeste oefeningen. Ze is nu 1,5 jaar en wel nog enorm speels (apporteren doet ze het liefst van al en ze wordt dit nooit moe! .
Fien heeft veel beweging nodig, maar wanneer ze binnen komt weet ze wel dat ze moet rustig zijn. Ze is enorm lief tegenover ons en de mensen die ze kent, maar met vreemde mensen gaat het minder goed. Ze heeft veel tijd nodig en wanneer het voor haar te snel gaat, waarschuwt ze met luid geblaf.
Met andere honden lukt het al helemaal niet! Ik zelf steek dit op het feit dat ze als pup een paar keer 'aangevallen' is door onze jack russel.
Ook tijdens het wandelen is ze twee keer aangevallen door loslopende honden!
Met onze jack is het ondertussen goed gekomen, ze zijn goede vriendjes (en ook onze poes ziet ze doodgraag, maar wel enkel onze poes
Van andere honden is ze bang.
Dit vertaalt zich echter in 'agressief' gedrag (haar recht, blaffen, grollen) naar andere honden tijdens wandelingen.
Dit is het enige minpuntje, maar heeft elke hond dit niet?! Het is echt een superlieve hond, met een klein hartje. Ze doet zich soms stoerder voor dan ze is. (Hondentips-magazine)
ik kijk naar zijn trouwe gezicht, zijn vacht die blinkt in het zonlicht. plotseling geeft hij mij een lik, hij houd van me dat besef ik.
er moeten meer mensen komen, die liefde en respect voor de hond kunnen tonen. die hun hond niet aan een boom hebben vast gebonden, wand dat is een grote zonde.
***
t`hondje is een blondje, aan zijn kontje hangt een strondje, en zijn staart zwiept in een rondje. (hondengedichten.comà
In het winkelcentrum in Amsterdam kwam er een meisje bij de Sint op schoot zitten en Sinterklaas vroeg aan het meisje hoe ze heette. Het meisje keek de Sint heel kwaad aan en riep tenslotte verontwaardigd: 'Dat heb ik je verdorie vanmorgen in Utrecht al verteld en nu ben je het al vergeten!'
RAADSEL...
.
Vraag:
Wat is Sinterklaas met een lampje in zijn hand? Antwoord:
Boren Een vader begint tegen zijn zoon over Sinterklaas. Waarop zijn zoon antwoordt: "Ach, schei toch uit met je Sinterklaas. Ik heb alles gevonden in de kelder, het kostuum, de baard en die staf. Ik geloof allang niet meer in Sinterklaas. En," zegt hij, "nou we toch kerels onder elkaar zijn, met die ooievaar kan je ook wel inpakken." Antwoordt zijn vader: "O ja, weet je dan hoe het wel gaat?" "Ja," zegt hij, "kinderen worden geboren en ik zal net zo lang zoeken tot ik die boor ook gevonden heb." (sinterklaas.moppentap.nl)
Zwarte Piet en Sinterklaas lopen door de woestijn.
Vraagt Zwarte Piet aan Sinterklaas: "Waarom heeft u een geweer bij, Sinterklaas?"
Zegt Sinterklaas: "Nou, als er een gevaarlijke woestijnleeuw op ons af springt, dan kan ik hem met dit geweer verdoven... maar waarom heb jij eigenlijk een raam bij, Zwarte Piet?"
"Oooh Sinterklaas", antwoordt Zwarte Piet:"Als het te heet is draai ik het open!"
De Golden Retriever is geen waakhond. Er is vrijwel geen ander ras zo weinig doet voor de verdediging van het huis.
*africhten en gehoorzaamheid De Golden Retriever behoort tot de best af te richten rassen samen met de Labrador en de Duitse Herder. Omdat hij oorspronkelijk gefokt werd om onder menselijke leiding te werken, is de Golden Retriever heel trouw aan zijn baas.
* behoefte aan beweging Door zijn achtergrond heeft een Golden Retriever veel behoefte aan beweging.
* betrouwbaarheid bij kinderen De Golden Retriever is een van de betrouwbaarste rassen op gebied van zijn reactie tegen onbekende kinderen. Maar er moet steeds een volwassen persoon bijzijn als er een kind bij een hond is.
* Kalm in een nieuwe situatie Net zoals de Labrador laat de Golden Retriever zich niet snel van de wijs brengen door nieuwe geluiden, mensen,... Dit komt voort uit zijn jachtinstinct en zijn gemakkelijke aard.
* spelen met andere honden Omdat een Golden Retriever een jachthond is kan hij op het veld goed samen werken met andere honden. De Golden Retriever komt samen met de Labrador wat betreft belangstelling het beste uit de bus.
* vernielzucht als hij alleen is Golden Retrievers zijn vernielzuchtiger dan de gemiddelde hond als ze alleen zijn. Maar door een goede opvoeding en leuke speeltjes zal je hier minder snel iets van gaan merken.
* zindelijk krijgen Ge Golden Retriever is samen met de Labrador en de Duitse Herder het gemakkelijkste ras om zindelijk te krijgen. Deze leren snel bij. (diereninfo.be)
Ineuve in de armen van zijn verzorger, Mike Bracke. Gerda Van Cleemput
Er bloeit iets moois tussen het luiaardsjong van de Antwerpse Zoo en de baard van zijn verzorger. Maar nu moet de kleine luiaard leren ook zonder baard op het potje te gaan.
Ineuve, het luiaardsjong van de Antwerpse Zoo, kan alleen op het potje gaan als hij de baard van zijn verzorger Mike mag vastgrijpen, als een soort surrogaatmoeder. Maar nu hij een half jaar oud is, moet hij het alleen leren.
De verzorgers haalden Ineuve drie dagen na de geboorte op 19 juni al weg van moeder Wina. Die kon haar jong amper opvoeden, omdat ze niet genoeg melk maakte. Het luiaardsjong kreeg een warm nestje in een couveuse, samen met enkele knuffeldiertjes. 'Omdat onderzoek bij resusaapjes leert dat verstoten dieren die opgroeien tussen knuffels, later socialer worden', zegt de verzorger Michael 'Mike' Bracke.
De verzorgers dokterden een beurtrol uit om Ineuve de melkfles te geven, gevuld met speciale puppymelk. En omdat de meeste luiaarden moeite hebben met de stoelgang, werd er laxerende en vochtafdrijvende venkelthee aan toegevoegd. 'Een luiaard is eigenlijk een levend fossiel', zegt Mike. 'Hij heeft een erg lange darm, die primitief ontwikkeld is. Volwassen luiaarden komen ook maar één keer per week uit de bomen om zich te ontlasten.'
Zoals gevreesd, kampte ook Ineuve met problemen. Zijn darmen en buik zwollen vervaarlijk op, zodat de verzorgers en de dierenarts zelfs voor het ergste vreesden. Massages van de buik en andere hulppogingen hielpen voorlopig niet.
De Franse Bulldog Jij kleine hond met heel groot oor dat spreekt en tevens luistert; jij kleine hond met heel groot oor dat hoort, wat men ook fluistert
jij brokje spier, dat nijdig trilt wanneer je wilt gaan vechten jij luide kef, die snerpend gilt komt iemand aan jouw rechten
je borst is breed je rug is kort jij laat je niet kleineren; jij hebt een hondenhart van goud dat elkeen moet waarderen
Border Collie, my dog of sheep It seems, you'll never get some sleep Border Collie, mijn schapendrijver 't ontbreekt jou nooit aan spirit, noch aan ijver Je constante gedrevenheid en werklust Kan door geen brandweerkorps geblust.
Je bent geen porseleinen schouwgarnituur Begrensd door second, minuut of uur Je bent voor eeuwig het levendig toonbeeld, Pleister op de wonde, zalf die alle pijn heelt Je bent pure liefde, vriendschap, intelligentie Een viervoeter, ontsproten uit hogere dimensie.
Border Collies, troetelberen We kunnen nog heel wat van jullie wijsheid leren Verdraagzaamheid, eerlijkheid en trouw Vaak zoek in menselijke relaties, man en vrouw Bron van rijkdom aan diepzinnige levenskunst Door menig mens ervaart...., doch met enige afgunst.
Bij moeilijke momenten, als 't een beetje minder gaat, Stellen jullie een pracht van Border-Collie heldendaad Jullie brengen 't zonnetje weer in mijn leven Weg met het onweer, grijze wolken weggedreven Border Collies gekleurd in lilac, bruin, zwart of grijs, Jullie bengen me telkens weer naar 't aards paradijs.
Hypnotiserende, doordringende blik in amandelvormige ogen, Ontvlammende kooltjes, glinsterend, nooit bedrogen Spitse oren, wapperende haren, pluimstaarten in de wind Trotserend ieder obstakel en hindernis gezwind. Aan jullie deze geschreven woorden, eveneens door mezelf gezegd Aan alle Border Collies, vooral aan "Undy, Xago en Bieke" Jullie liefde is "stil, onvoorwaardelijk en oprecht".
Want niets is mij te dol Ik drentel voor mijn oudjes Voor mij zijn het mijn goudjes 2 stuks, 31 jaar samen en soms wat moe Ik draag ze veel en dek ze toe Bij kou en in de regen Toch kom je ons steeds tegen
En wordt het dragen me te zwaar, Heb ik een karretje, reken maar. Als twee prinsesjes rijd ik ze rond Kijk: zegt men dan, er zit een hond Nee, lieve mensen, het zijn er twee En op deze manier gaan ze elke dag nog mee.
Ik hol op mijn manier Voor mijn puppies hun plezier.
Mijn tutties vinden het ook enig Zij zijn nog jong en ook nog lenig Ze zijn heel goed geaccepteerd Dat heb ik ze als eerst geleerd Respect, dat is een streng vereiste En ik als baasje ben de wijste
Althans, ik doe heel erg mijn best Maar springt mijn pup eens in de wagen Om verder met haar oogjes te vragen, Kom lekker spelen in het gras Geeft grote likken, dan zie je pas Hoe lief het leven is met je dieren Ze mogen best een keertje klieren Ik houd van hen, ze zijn mijn leven Wil al mijn liefde aan ze geven
Jaarlijks lopen heel veel huisdieren -vooral katten-weg. Veel van deze huisdieren raken verdwaald en duiken soms pas veel later op in een asiel, ver bij U uit de buurt. Andere dieren zijn minder gelukkig en worden doorgereden. terwijl U zit te wachten ligt uw huisgenoot anoniem langs de kant van de weg en niemand weet waar de kat of hond thuishoorde. Laat uw dier daarom voorzien van een zogenaamde chip of transponder. Dit is een zeer klein staafje dat via een simpele injectie onder de huid wordt geimplanteerd. Uw hond of kat kan dit kenmerk zo niet meer verliezen. Kwaadwilligen kunnen het niet verwijderen en zo het dier zich toe eigenen. Dierenartsen, politie en dierenambulances beschikken allen over uitleesapparatuur. Zo hebt U uw huisdier snel weer terug of weet U tenminste waar hij/zij gebleven is.
U kunt ook altijd bewijzen dat U de rechtmatige eigenaar bent van een huisdier. Zelfs als het dier later toch nog dood gevonden wordt of zelf indien het dier dan al in staat van ontbinding bevind kan het toch nog simpel geindentificeerd worden. Daar heeft uw huisdier wellicht niet zoveel meer aan maar het is toch wel prettig dat er een eind komt aan een periode van onzekerheid. Op de foto hiernaast kunt U zien hoe klein zo'n transponder werkelijk is: ongeveer het dubbele van een potloodpunt en niet iets dikker dan de stift van een potlood.
Waarom spreekt men door elkaar heen van een chip dan wel een transponder? Een transponder bestaat uit een miniscuul chipje met daarin opgeslagen een uniek nummer. De chip heeft geen eigen stroomvoorziening en er is dus ook geen batterij die uitgeput kan raken. Zelfs over 300 jaar zal de chip nog uitgelezen kunnen worden. Via een zogenaamde reader wordt een elekto-magnetisch signaal uitgezonden dat in het koperdraad in de transponder een elektrisch stroompje opwekt. Als gevolg daarvan gaat de chip zijn nummercode uitzenden en dat signaal wordt weer uitgelezen via de reader (de witte lus-antenne). Op het display verschijnt het nummer. Een chipnummer heeft meestal 15 cijfers en de eerste 3 cijfers geven aan uit welk land het dier komt. In Nederland geplaatste chips hebben als landnummer 528. Rashonden hebben de code 400 in hun chips staan.
Er wordt nogal een gesproken over het gaan zwerven van een chip. Hiervan is sprake als de chip niet op de plaats blijft zitten waar hij is ingebracht. Dit zwerven is een vrij zeldzaam fenomeen en volstrekt ongevaarlijk voor het huisdier. Het geeft maar één probleempje en dat is wanneer men de chip probeert af te lezen met een vrij zwak afleesapparaat (transponderlezer of transponderreader): deze readers kunnen dan de chip niet direct vinden. Dat betekent langer zoeken en een groter gebied scannen. Tegenwoordig worden de chips voorzien van een zogenaamd bioglas kapsel. Dit voorkomt het zwerven. Over de beste plek van het implanteren bestaat wat verschil van mening maar de beste plaats is in de linker halsvlakte óf tussen de schouderbladen.
Heeft U een dier gevonden: vraag uw dierenarts, de dierenambulance of de politie het dier te controleren op de aanwezigheid van een chip. Het nummer kan op internet worden opgezocht in een databankzoals bijvoorbeeld van de Stichting Brein of zelfs Europees zoals bijvoorbeeld in de databank van European Pet Network.
Als U uw huisdier kwijt bent geef dat dan -het liefst samen met het chipnummer- door aan het dierenasielen de politiekantoren bij U in de buurt.
De uitwendige geslachtsorganen van zoogdieren zijn meestal goed ontwikkeld. Bovendien zijn deze meestal buiten het lichaam ook goed zichtbaar. Bij vogels ligt dit op een enkele uitzondering na geheel anders. De geslachtsorganen zoals bijv. de testikels bij de mannetjes liggen in de buikholte verborgen en zijn ook niet van buitenaf zichtbaar of voelbaar. Soms is dat geen enkel probleem omdat het verenkleed van het mannetje (man) er heel anders uitziet dan dat van het vrouwtje (pop). Een mooi voorbeeld hiervan is de Edelpapegaai.
Bij andere soorten is het al moeilijker. Zo kan het soms kleine verschil tussen de geslachten bij de grasparkiet vooral worden gezien aan de kleur van de neusdop (man=blauw, pop=bruin). Soms aan het al of niet op latere leeftijd opkomen van een kleurvlek zoals de gekleurde ring bij de halsband parkiet of de mannelijke valkparkiet. Bij kaketoes is de iris van de volwassen man vaak donkerbruin en die van de volwassen pop (vrouw) lichtbruin. Soms is het onderscheid moeilijk te maken en moet men in ieder geval wachten tot de vogels geslachtsrijp zijn. Dit duurt bij de halsband ca. 2 jaar en bij de kaketoes wel tot 4 jaar.
Bij andere soorten zoals de grijze roodstaarten, de ara's en de amazone papegaaien ligt dit anders. Hier is zelfs bij de volwassen vogels nauwelijks of geen verschil te zien tussen de man en de pop (vrouw). Hetzelfde geldt bijvoorbeeld bij kleurmutaties van halsbanden (wit). Aangezien het hier vaak dure vogels betreft wil men graag snel weten of men een echt broedspannetje heeft of dat er twee mannen of twee poppen bij elkaar zitten. Soms als er na een paar jaar nog geen eieren zijn gekomen gaat zelfs de meest ervaren kweker wel eens twijfelen. Er kunnen dan natuurlijk aan andere afwijkingen zijn.
Om het geslacht vast te stellen zijn er dus verschillende methoden: - uitwendig zichtbare verschillen (bijv de kleurvlek bij de mannelijke valkparkiet) - bloedonderzoek dmv DNA - Veeronderzoek dmv DNA - Endoscopische geslachtsbepaling
Endoscopische geslachtsbepaling . Door een klein gaatje van 2-3 mm in de buikwand te maken kan de dierenarts middels een glasfibersysteem met en lens erop (endoscoop) door de luchtzakken heen de geslachtsorganen van de vogel goed en op simpele wijze bekijken. De vogel wordt hiervoor even onder zeil gebracht met een kapje met zuurstof en isofluraan. De vogels slapen meestal binnen 1-3 minuten, en zijn na de ingreep die een paar minuten duurt, ook binnen 1-3 minuten weer compleet wakker.
Het sterfte risico ligt bij een ervaren dierenarts ver beneden de 5 promille. De nadelen van deze methode zijn dat men met de vogel naar de dierenarts moet en het zeer geringe uitvang en narcose risico. Het voordeel van deze methode is dat niet het alleen het geslacht direct kan worden vastgesteld, maar dat tevens een uitspraak kan worden gedaan over de toestand van bijvoorbeeld de eierstok. Vogels van 10 jaar met een niet actieve eierstok of zelfs een geheel vergroeide (versteende) eierstok zijn weliswaar nog steeds vrouwelijk, maar zullen waarschijnlijk geen eieren leggen. Ook kan vaak een indruk worden gekregen over de leeftijd of broedrijpheid van de vogels. Omdat de dierenarts deze bevindingen zelf in de vorm van een certificaat op schrift stelt is fraude niet zo snel mogelijk als bij DNA onderzoek door derden.
Geslachtsbepaling middels DNA onderzoek is goed mogelijk bij de meeste algemeen voorkomende soorten. Er wordt dan gekeken of er in het bloed of celresten die op de veren voorkomen stukjes DNA aanwezig zijn die typisch zijn voor een pop of voor en man. Opvallend is dat bij mensen de dames twee gelijke X chromosomen (XX) hebben en de mannen één X en één Y chromosoom (XY),. Bij vogels is dit net omgekeerd (WW bij de man en WZ bij de pop). Voordeel van de DNA methode is dat je niet met de vogels naar de dierenarts hoeft. De uitslag van het onderzoek volgt meestal na 1-2 weken en de kans op een foutieve uitslag is ca. 1%. Het nadeel is dat bij sommige soorten meer mannen dan vrouwelijke dieren voor handen zijn. Dat komt soms tot uiting in het ontstaan van flinke prijsverschillen tussen de beide sexen en soms worden allen spannetjes van deze vogels verkocht. (als je een pop wilt moet je de man erbij kopen).
Helaas zien wij bij de Toren meer en meer fraude met deze uitslagen optreden. veren van een eerder als pop geteste vogel worden opgestuurd met de ringnummers van onbekende vogels of zelfs bewezen mannen. De man wordt dan met en frauduleus verkregen certificaat als pop voor veel geld verkocht. Hoewel de DNA methode dus een prima methode is, moet men bij de aankoop en verkoop van dit soort vogels uiterst voorzichtig zo niet argwanend zijn. Dit kan ondervangen worden indien het bloed of de veren door een dierenarts zijn afgenomen die bovendien het bijbehorende ringnummer noteert en zelf het materiaal opstuurt. Dit is wellicht is duurder (de tijd van de dierenarts moet ook betaald worden), maar de dierenarts staat dan min of meer garant net als een notaris dat er geen fraude gepleegd is en dat de koper van de vogel inderdaad een op correcte wijze geslachtsbepaalde vogel heeft gekocht. Bij aankopen die soms enkele duizenden guldens vergen is die extra zekerheid toch zeker wat waard.
Maak kennis met Dancer, met zijn luttele 10,1 centimeter allicht de nieuwe kleinste hond ter wereld. Een opvolger is broodnodig, want zijn voorganger, de chihuahua Danka Kordak, heeft intussen het loodje gelegd.
Gepubliceerd op 19 november 2007, 16:24 velsen-noord -
Hondenzwembad Doggies Pool wordt dinsdag in Velsen-Noord geopend. Het gaat om het eerste overdekte hondenzwembad in Noord-Holland.
Doggies Pool heeft een speciaal voor honden gemaakt zwembad van 4,5 meter lang en 2,50 meter breed.
Het bad is voorzien van een jetstream waardoor er stroming gecreëerd kan worden voor de geoefende zwemmers. Doggies Pool biedt de mogelijkheid tot vrijzwemmen en therapiezwemmen.
Doggies Pool heeft ook een spelletjesuitleen voor honden: de Dog-o-theek. Vooral de denkspelletjes voor honden worden verhuurd.
De halsbandparkiet komt van oorsprong niet in Nederland voor
Kenmerken
Het verenkleed is geheel geel groen gekleurd
De forse bovensnavel is sterk gekromd en rood van kleur
De kin en de keel van het mannetje zijn zwart
Het mannetje heeft een dunne, zwarte halsband, die zich op het achterhoofd opsplitst in een blauwe bovenzijde en een rose onderzijde
Het vrouwtje heeft een groene maar nauwelijks zichtbare halsband
Omschrijving
Door het heldergroene verenkleed en de rode snavel is de halsbandparkiet een erg opvallende vogel, waarvan ook meteen duidelijk is dat deze vogel van oorsprong niet in Nederland voorkomt. De halsbandparkiet lijkt op de wat grotere alexanderparkiet, maar heeft een minder grote snavel, terwijl verder de rode schouderplekken van de alexanderparkiet ontbreken. Het mannetje is te herkennen aan de dunne, zwarte halsband die bij het vrouwtje een nauwelijks zichtbare, groene kleur heeft.
De halsbandparkieten die in Nederland voorkomen, zijn allen ontsnapte of vrijgelaten siervogels, of nakomelingen van deze vogels. Halsbandparkieten komen oorspronkelijk uit de savannegebieden van Azië en Afrika, maar weten ondertussen ook in veel Europese stadsparken te overleven, waarbij de vogels soms ook tot broeden overgaan. (Vogelvisie.nl)
BRUSSEL - Spinnenkundigen uit 21 Europese landen hebben de huisspin, beter bekend als de grote, donkere, harige spin die wel eens opduikt in de badkuip of wasbak, uitgeroepen tot Spin van het Jaar 2008.
Met de verkiezing van de huisspin tot Europese Spin van het jaar 2008 willen de spinnenkundigen de aandacht vestigen op de irrationele angst van mensen voor deze achtpotige dieren.
De verkiezing van een Spin van het Jaar werddrie jaar geleden in het leven geroepen om mensen een andere kijk op spinnen te bieden en er op zijn minst voor te zorgen dat mensen deze nuttige diertjes beter leren kennen. Aangezien er meerdere soorten huisspinnen zijn en geen enkele ervan voor blijkt te komen in alle deelnemende landen, heeft de organisatie beslist dat ieder deelnemend land een huisspinsoort mag kiezen die ter plaatse leeft.
In ons land heeft de Belgische Arachnologische Vereniging Arabel gekozen voor drie huisspinsoorten, zijnde de grijze huisspin (Tegenaria domestica), de gewone huisspin (Tegenaria atrica) en de grote huisspin (Tegenaria parietina).
De grijze huisspin
De grijze huisspin wordt tot 10mm groot en is, zoals de naam zegt, meestal grijs van kleur. De achterlijftekening van deze spin bestaat op de achterste helft uit lichter gekleurde ruitvormige figuurtjes. De poten van deze soort zijn relatief korter dan die van de grotere soorten. Je vindt deze spin vaak in een stoffige omgeving, zoals de garage.
De gewone huissping
De gewone huisspin is de middelste van de drie. De vrouwtjes van deze soort worden tot 16mm groot. Zij is ook het donkerst gekleurd van de drie: donkerbruin met een duidelijke lichtere tekening op het achterlijf, die vooral bestaat uit opwaarts gerichte pijltjes. Deze soort is ook vaak te vinden aan de buitenkant van huizen, in tuinhuisjes en tussen houtblokken voor de open haard.
De grote huisspin
De reus onder de Belgische Huisspinnen is de grote huisspin. De lichaamslengte van de vrouwtjes gaat tot 20mm, maar de mannetjes hebben veel langere poten dan de vrouwtjes (tot wel 7 cm lang), waardoor ze er voor vele mensen griezeliger uitzien. Je kan deze soort gemakkelijk van de andere onderscheiden door de twee lichtere puntvlekken in het midden van het achterlijf. De lichtere vlekken vooraan ontbreken soms, maar de puntvlekken zijn er altijd en ontbreken bij de andere soorten. Hoewel ook buiten te vinden, verkiest deze spin toch de beschutting van garages, kelders of zolders.
1. Laat een hond nooit alleen met een kind. Al vertrouwt u de hond blind. Door omstandigheden kan de hond bijten. Bijvoorbeeld angst voor het kind. 2.Leer een kind dat het de hond onder de kin of op de borst aait. Alles wat hoger is is in de ogen van een hond dominant gedrag. 3. Wist u dat kinderen altijd lager in rang staan "in de ogen van een hond" dan de hond zelf. 4.Leer het kind zich rustig te gedragen met honden in de buurt. Niet rennen of schreeuwen. 5. Onbekend maakt onbemind. Iets wat men niet kent kan heel goed verkeerd begrepen worden. Hierdoor kunnen waarschuwingen van de hond misschien niet goed begrepen worden. 6. Zorg ervoor dat de hond een eigen plek heeft waar hij niet door de kinderen gestoord mag worden. Eigenlijk waar niemand hem mag storen. 7. Wist u dat als u een hond strak aankijkt, over de hond heenhangt of over zijn kop of rug aait, hij dit als dominant gedrag zal beschouwen en dit dus heel bedreigend voor hem kan zijn. Hetkan zelfs tot bijten leiden! Vooral bij kinderen kan dit voorkomen omdat die geen overwicht op de hond hebben. 8. Wist u dat het beter is dat kinderen de hond nooit alleen uitlaten en dat als kinderen gaan rennen en de hond erachter aan rent, dit jachtgedrag van de hond kan zijn. Straks is uw kind zijn prooi. 9.Leer uw kind altijd aan de eigenaar van een hond te vragen of hij/zij hem mag aaien. 10. Is uw kind bang van honden? Leer het kind dan om stil te gaan staan met de armen over elkaar heen, terwijl hij de lucht in kijkt. Honden hebben over het algemeen geen interesse in stilstaande dingen en doordat het kind omhoog kijkt, komt het op de hond niet als bedreigend over. 11. Let erop dat een kind de hond nooit in een hoek drijft. Als de hond zich bedreigt voelt en denkt geen uitweg te hebben kan hij uit noodweer gaan bijten. 12. Voordat een hond bijt vertoont hij meestal eerst een aantal stresssignalen zoals: verstarren, lip optrekken, tanden laten zien of strak aankijken. Als laatste zal hij grommen, maar dan zit u al heel dichtbij een bijtincident. 13. Het beste is als u het kind zo snel mogelijk leert wat wel en niet mag met de hond. 14. Een hond die geen regels kent zal nerveus worden en wellicht proberen ranghoogste te worden omdat er in zijn beleving niemand is die roedelleider is. 15. Een goed opgevoede en goed gesocialiseerde hond geeft veel minder risico's evenals het feit dat hondeneigenaren weten wat ze wel en niet moeten doen. Onder het kopje hondenscholen kunt u een goede hondenschool vinden die opvoedcursussen aanbied en de eigenaren informatie verstrekken op het karakter van hun eigen hond. Er worden ook hond en kind trainingen gegeven. 16. Laat uw hond een kind nooit omver lopen of bijten. Ook niet in de vorm van spelen. Een pup die zijn moeder te hard bijt tijdens het spelen krijgt ook op zijn kop van zijn moeder. Zo leert hij wat wel en niet kan. 17. Het is ook erg belangrijk om uw kind te laten weten dat niet alle honden hetzelfde zijn, uw hond kan veel liever zijn dan die van een ander. Of andersom. 18. Straf uw hond niet als uw kind de fout in gaat. De hond snapt dit niet en kan het kind in het vervolg een bedreiging vinden. 19. Controleer of u een W.A. verzekering heeft die schade door huisdieren dekt. Niet iedere verzekeringsmaatschappij heeft dit in zijn pakket zitten.
Er worden in Nederland jaarlijks 50.000 mensen medisch behandeld wegens een hondenbeet, een kwart daarvan is kind. Om dit aantal terug te dringen is bovenstaande informatie van belang om door hondeneigenaren in acht te nemen. De oorzaken kunnen zijn: 1. De oorzaak ligt bij de baas. 2. De oorzaak ligt bij het slachtoffer 3. De oorzaak kan onbekend zijn of is te wijten aan de omstandigheden. Eigenlijk is de oorzaak nooit te wijten aan de hond zelf. Die doet nou eenmaal dingen die van nature in hem zitten of door ervaring of baas zijn aangeleerd. De aanleg van de hond is iets waar hij nu eenmaal niets aan kan doen. Wat hij aanleert door ervaring of door baas, kan wellicht door de mens ook weer veranderd worden
Vanaf wanneer kan een pup iets leren? Honden leren door het opdoen van ervaringen. Er is natuurlijk instinctief gedrag, maar als ze daar een vervelende ervaring mee opdoen is de kans toch groot dat ze dit gedrag minder gaan vertonen. Zo is er ook ander gedrag, wat eigenlijk helemaal niet bij honden hoort, dat zulke plezierige consequenties heeft dat de hond dit gedrag graag herhaalt. Zo leert een heel klein pupje al heel snel hoe hij zijn spiertjes moet gebruiken om niet meer waggelend maar op een gewone manier vooruit te komen.
Hierbij proberen ze hun pootjes op een bepaalde manier te bewegen en de manier die succes heeft slaan ze op in hun hersentjes. Ook alweer geleerd. Zo leren jonge pupjes dus eigenlijk vanaf hun geboorte enorm veel en blijven ze ook veel leren. Ook als ze net bij u in huis zijn gekomen. Goede dingen, maar ook verkeerde dingen. Als een pupje per ongeluk leert dat als hij de vuilnisbak omgooit, er allerlei lekkers uitkomt dan zal hij die vuilnisbak reuze interessant blijven vinden. Ondanks het feit dat wij daar helemaal niet zo blij mee zijn. De opvoeding van pups begint dus vanaf het eerste moment dat de pup in huis is.
Controleren of aanleren? Eigenlijk zijn wij als mensen soms een beetje raar. We gaan bij pups controleren of ze bepaalde dingen kunnen, zonder dat we ze die dingen eerst hebben aangeleerd. Het alleen blijven is hier een mooi voorbeeld van. We gaan 10 minuten weg en luisteren of hij al gaat janken of piepen. Dan gaan we 20 minuten weg, dan een half uur, een uur enzovoorts. Als hij toch gaat piepen gaan we er snel heen en geven hem op zijn kop. Eigenlijk een beetje vreemd. Veel verstandiger is het om de pup te leren dat als hij eventjes alleen is, wij altijd weer terugkomen. Hoe lang dat ook duurt. En dit is ook veel vaker te oefenen. In dat ene kwartier dat u gaat controleren of hij al zo lang alleen kan blijven, en waarbij u dus gewoon gokt dat hij het wel kan, kunt u ook 15 keer het terugkomen oefenen. De pup blijft 10 seconden alleen en u bent weer terug. Nu leert de pup. En deze tijd breidt u heel langzaam uit. Als u bovendien terugkomt als hij blaft, leert hij dat dat blaffen werkt. U leert hem nu dus blaffen als hij wil dat u terugkomt. Een beetje de omgekeerde wereld...
Wordt deze pup een vechtersbaas? Het is heel vervelend als je hond een vechtersbaas wordt. Vaak kom je er pas laat achter en is dit gedrag al een beetje ingesleten. De hond heeft regelmatig succes en overwint de andere honden uit de buurt. Deze plek is voor hem heel belangrijk en die wil hij graag handhaven. Als een volleerde ?Rambo? stapt hij ook iedere wandeling met u de deur uit.
Dit wilt u natuurlijk voorkomen. U wilt helemaal niet dat uw hond gaat vechten. U heeft uw hond genomen omdat u dat leuk vond en omdat u er veel plezier mee wilde beleven. U moet dan natuurlijk wel zelf zorgen dat uw hond u het allerbelangrijkste van de hele wereld gaat vinden. Hij moet niet strijdlustig de wandeling aanvangen maar hij moet vrolijk en blij zijn dat hij opnieuw met u mee mag. Met de baas die van iedere wandeling weer een feest weet te maken. Maling aan alle andere honden, wij hebben ons eigen roedeltje.
De baas moet het allerbelangrijkst worden Dit gedrag moet u de pup al vanaf het eerste moment aanleren. Vaak zijn we geneigd om pups hun gang een beetje te laten gaan omdat ze de wereld tenslotte moeten ontdekken. Maar u kunt hier natuurlijk ook uitgebreid gebruik van maken. U bent tenslotte voor een groot deel die wereld en als u nu zorgt dat u veel leuker bent dan al die andere dingen die er om uw pupje heen gebeuren, dan bent u al een eind op de goede weg.
Variatie U moet daarom ook zorgen dat u, juist in het begin, als de pup er net is, altijd met iets nieuws komt. De ene keer heeft u een balletje dat u weggooit voor hem als hij netjes heeft gereageerd op het roepen van zijn naam, de andere keer mag hij een snoepje komen halen. De keer daarop rent u hard weg en mag de pup u volgen, wat hij nu nog hartstikke leuk vindt, en u kunt u ook eens een keertje verstoppen. Balletjes of speeltjes verstoppen is ook een leuk trucje en u kunt natuurlijk al allerlei oefeningetjes doen. Als u die oefeningetjes weer enorm leuk maakt, leert u de pup dat er met u altijd plezier te beleven valt.
Spelen met andere honden Natuurlijk mag uw pup ook wel met andere honden spelen. Op zich is dit goed voor hem, mits hij hier geen verkeerde dingen mee leert. Nu zijn er pups die het spelen met soortgenootjes wel erg serieus nemen. Tijdens ieder spelletje proberen ze alleen maar om de andere pup te onderwerpen. Ze doen hier erg fel in, ze weigeren om ook een keer onderop gelegd te worden en juist bij deze pups moet u zich afvragen of dit spelen nog wel zo leuk is. De kans bestaat namelijk dat deze pups nu leren vechten. Op dit moment, nu ze nog heel klein zijn, kunnen ze nog niet zo heel veel kwaad doen, naarmate ze ouder worden zal dit echter steeds minder plezierig verlopen en aflopen. Juist deze pups moet u niet laten spelen met andere honden. Hier leren ze alleen maar verkeerde dingen van en u kunt er bijna van verzekerd zijn dat ze later nog steeds niet leuk kunnen spelen met andere honden. Soms wordt bij deze pups wel eens het advies gegeven om ze een keer hun krachten te laten meten met een iets oudere of volwassen hond. Dit levert niet altijd iets op. Ze verliezen nu wellicht maar dat houdt niet automatisch in dat ze later niet opnieuw een krachtmeting aan zouden willen gaan.
Niet laten spelen met andere honden is dan de enige oplossing. Als u dan zorgt dat u tevens veel leuker bent dan al die andere honden loopt u, ook later, met veel meer plezier met uw hond te wandelen. En daar had u hem toch voor aangeschaft.
De uitvinding van najaar 2007: De hondenkraan (Tante Lotte)
De uitvinding van najaar 2007: De hondenkraan
Honden hebben altijd vers en schoon water nodig. Niet alleen met warm weer verdient dit extra aandacht. Soms is het lastig om steeds weer te letten op een verse bak water in de tuin of op het terras. Ook al is de bak niet helemaal leeg, dan is het beter deze tussendoor te verversen omdat tijdens het drinken speeksel van de hond in het water komt en zich onder in de bak ophoopt. Dus niet alleen de bak bijvullen! Ook wil er nog wel eens aarde en blad in de bak komen als de hond drinkt nadat hij met een bal gespeeld heeft of met een tak uit het bos of park thuiskomt.
Met een kraantje dat de hond zelf kan bedienen is het probleem van vers water definitief opgelost. Daarom is de Hondenkraan of ¨DoggyNipple¨ de uitvinding van het najaar van 2007. Met deze zelfbediening heeft u geen omkijken meer naar de drinkbak:
Altijd vers water voor uw hond
De hond leert snel hoe de kraan werkt
Uitvoering in metaal in drie kleuren, blauw, rood en metaalkleurig
1 jaar garantie
Makkelijk op de kraan te sluiten (standaard aansluiting 3/4 inch of via verloopkoppeling van de DHZ of bouwsuper)
Every lap ... fresh from the tap!
Een leuk Sinterklaas of Kerskado voor uw trouwe viervoeter of voor de hond van familie, vrienden of kennissen.
* Een eekhorentje komt bij een brug en ziet plots een bord.Met daarop de volgende tekst:De brug kan maar één eekhorentje tegelijk houden. Dus het eekhorentje loopt de brug op. Halverwege stort de brug in. Het eekhorentje snapt er niets van. Maar toch, aan de overkant gekomen via het ravijn en via een bergpad. staat er een bord bij de ingestorte brug: Een gewaarschuwd eekhorentje telt voor twee.
* Het gebeurde in de tijd van de kruistochten. Een leeuw zag een ridder die geharnast onder een boom lag te slapen. "Heb jij trek in die vent?" vroeg de leeuw aan zijn leeuwin. "Nee, natuurlijk niet. Je weet toch dat ik een hekel heb aan vlees in blik!!!!"
* Een cowboy wil een ongevallenverzekering afsluiten. 'Hebt u ooit een ongeluk gehad?' vraagt de verzekeringsagent. 'Nee,' zei de cowboy, 'maar vorige zomer heeft een paard me wel zo'n trap verkocht dat twee ribben waren gebroken, en een paar jaar geleden heeft een ratelslang me in mijn enkel gebeten.' 'En noemt u dat geen ongelukken?' vraagt de agent verbaasd. 'Nee,' zei de cowboy, 'ze deden het met opzet.'
* Een regenworm en een mier overnachten in een hotel. Net als ze willen gaan slapen klinkt in de kamer naast hen een ontzettend lawaai. Boos kruipt de regenworm uit bed om te zien wie die herrie veroorzaakt. Als hij terugkomt zegt hij tegen de mier: nou slapen kunnen we voorlopig wel vergeten, onze buurman is erg dronken en is zijn schoenen aan het uittrekken. Nou en, vraagt de mier? Het is een duizendpoot!!!
* U zult een goed roedelleider zijn. * U zult eerlijk en rechtvaardig zijn. * U zult eisen stellen, die ik begrijpen en aan kan. * U zult dus zwart/wit denken en handelen t.o.v. mij.
* U zult altijd mijn goede wil belonen. * En als U straft, dan zo, dat ik het begrijp. * U zult nooit nabestraffen.[namopperen] * U zult nooit dreigen, dat maakt mij onzeker, omdat ik niet begrijp wat U eigenlijk bedoelt.
* En als ik dan al straf verdien, dan graag direct, want anders begrijp ik niet waarvoor ik straf kreeg en word ik onzeker en angstig. * U zult mij steeds belonen wanneer ik iets goed doe, ook al vindt U dat iets vanzelfsprekend.
* U zult altijd duidelijk zijn, want soms baas, moet ik maar raden wat U nu eigenlijk wilt: Kom, Vooruit, Ga, Af !!!!!!!!!!!! * U zult nimmer Af, Af, AAAAAAAAAAf, zeggen wanneer U "AF'' bedoelt, want ik ben niet Do, Do, DOOOOOFF!!!!!! Enook niet achterlijk, want als het pas bij de derde keer hoeft, dan doe ik dat ook braaf.
* U zult mijn ketting en mijn riem niet als versiering beschouwen. Die zijn er om mij te helpen gehoorzamen. * U zult nimmer naar uw buurman kijken en diens hond, want baas: ''U bent U, en ik ben ik!'' * U zult nimmer zeggen: ''Ja, maar thuis doet hij het wel, want het trainingsveld is niet thuis, maar om te oefenen. * U zult bij alles wat U van mij verlangt, rekening houden met mijn leeftijd en met mijn aard.
* U zult zich altijd moeten blijven realiseren, dat ik mezelf niet hebt gemaakt en dat U mij heeft uitgekozen en niet ik U !!!!!!! * U mag blij zijn met mij baas, want ik ben waarschijnlijk de enige die U zomaar als baas aanvaard, zonder OR's, baaldagen of stakingen, terwijl ik altijd bereid ben tot variabele werktijden en zelfs tot overwerk. * Dus baas, wanneer U òòit eens aarzelen mocht ten opzichte van mij, laat dan altijd U hart spreken en niet uw hand. * Want baas, wij honden hebben allemaal een grote bek maar.................. een heel klein hartje!!!!!!!!
* En baas, houd de zaak altijd in balans, wanneer U van mij een evenwichtige hond wilt maken! En moet U mij al eens flink tot de orde roepen, en ik beken dat ik dat wel eens verdien, dan moet de beloning daarna evenredig groot zijn. Dan is de balans negatieve/positieve ervaringen weer in evenwicht.
* En als U dan echt mijn baas zult zijn.............. Dan ga ik voor U door het vuur, beklim ik voor U de hoogste muur, Werk voor U tot aan mijn laatste uur, want............... zo is nu eenmaal mijn natuur!!
Onze bezoekers zijn niet de enige kattenvrienden! Beroemde kattenvrienden zijn onder andere Winston Churchill (7 stuks), Ernest Hemingway (niet minder dan 30 exemplaren in de loop van zijn leven!), Mark Twain (ook 8), Yoko Ono (3) en Martha Stewart (3). Klik hier voor meer beroemde kattenvrienden .
Wit en Doof
Witte katten zijn vaak doof. Dit is genetisch bepaald. Witte katten met blauwe ogen zijn vaker doof dan witte katten met normale oogkleur.
Niet alle witte katten met blauwe ogen zijn echter doof.
Een dove kat kan perfect functioneren als huisdier, maar het is aan te raden om ze niet buiten te laten.
Waarom valt 'werelddierendag' op 4 oktober?
Op die dag in 1226 stierf Franciscus van Assisi, de patroonheilige van alle dieren. Tijdens een internationaal dierenbeschermingscongres in Wenen in 1929 werd de sterfdatum van de heilige man officieel uitgeroepen tot dierenhoogdag.
Welk geslacht heeft een lapjeskat?
De lapjeskat is een kat met de kleuren wit, ros en zwart die de vacht er doen uitzien als een lappendeken. Het gen voor de kleur zwart of ros zit op het X-geslachtschromosoom. Het gen voor de kleur wit zit op een ander chromosoom. Schildpadkatten zijn daarom bijna altijd vrouwelijk: ze hebben immers twee X-chromosomen nodig. Toch komen er af en toe lapjeskat-katers voor; een onderzoek wees uit dat één op de 3000 geboorten een schildpadkater oplevert. Dit wordt veroorzaakt door een afwijking in het aantal chromosomen. Deze katers hebben niet 2 maar 3 geslachtschromosomen - X, X en Y - en zijn steriel (onvruchtbaar).
Hoe oud is de oudste kat ter wereld?
Een huiskat wordt gemiddeld 14 jaar. De oudste huiskat volgens het Guinness Book of Records heette 'Creme Puff' en is geboren in Texas in 1967. Creme Puff overleed op 6 augustus 2005 op de gezegende leeftijd van 38 jaar en 3 dagen.
De grootste kat ter wereld?
De Siberische tijger is de grootste levende kat ter wereld en kan tot wel 3 meter lang worden. Het is een dier met een zeldzame gratie en schoonheid. Jammer genoeg is hij in het wild zo zeldzaam geworden, dat het merendeel van deze tijgers in dierentuinen leeft. Ook een lijger - een kruising tussen een leeuw en een tijger, kan tot 3 meter lang worden.
Het grootste kattenras is de Maine Coon . Leo was een Maine Coon die van neus tot staartpunt 121.9 cm lang was!
Siberische tijger met welp in Dierenpark Amersfoort
De kleinste huiskat?
Mr Peebles, uit Illinois in de Verenigde Staten, is volgens het Guinness Book of Records de kleinste kortharige huiskat. De kater meet amper 15,5 centimeter en is daarmee even groot als een gemiddeld kitten van 6 maand. Mr Peebles is twee jaar oud, weegt ongeveer 1 kg en past perfect in een 20 cl Glas.
De kleinste katachtige is de zwartvoetkat uit zuidelijk Afrika en wordt tussen 25 en 50cm lang.
De grootste huiskat?
Het Guinness Book of Records houdt dit niet meer omdat de organisatie achter het boek met records wil personen niet aanmoedigen hun huisdieren vet te mesten. Toen men de score nog bijhield, was de kat in het filmpje de onfortuinlijke winnaar van deze wedstrijd. Himmy uit Australië woog maar liefst 21,3kg!
Ons insziens komt de kat in het volgende filmpje zeker in ook aanmerking!
Katten en Andere Katachtigen
Er werden al fossielen van katten gevonden die ongeveer 40 miljoen jaar oud waren. De hedendaagse katten evolueerden uit een gemeenschappelijke voorouder met de civetkat en de mangoest.
De huiskat behoort samen met ongeveer 70 andere diersoorten tot de dierenfamilie der katachtigen. Deze kunnen onderverdeeld worden in 3 subfamilies:
Kleine Katten (Felinae): kleinere en spinnende katten. Tot deze groep behoren oa. de huiskat, de lynx en de poema.
Grote Katten (Pantherinae): grotere en brullende katten, zoals de leeuw, de tijger, de panther (of luipaard) en de jaguar.
Jachtluipaarden (Acinonychinae): de cheetah, het snelste landdier ter wereld en de enige kat die zijn klauwen niet kan terugtrekken.
Katten wereldwijd
Katten hebben de wereld veroverd! Van de zeven continenten (Azië, Afrika, Noord-Amerika, Latijns-Amerika, Antarctica, Europa en Oceanië) is enkel Antarctica kattenloos.
Gezondheidsweetjes
Aspirine en chocolade zijn erg giftig voor katten!
Katten hebben 4 paar snorharen. De 2 bovenste paren kunnen afzonderlijk van de 2 onderste paren bewegen.
Katten hebben 60 tot 80 miljoen reukcellen. Mensen hebben er slechts 5 tot 20 miljoen.
Gecastreerde katers leven gemiddeld 2 tot 3 jaar langer dan niet-gecastreerde katers. Dit komt voornamelijk omdat ze minder vechten (en dus minder kans hebben op besmettelijke ziektes zoals leucose en kattenaids) en minder zwerven (minder zwerven betekent ook minder ongelukken).
Vers ananassap lost haar op en vermindert het aantal haarballen bij katten. Regelmatig borstelen helpt natuurlijk ook!
Het is een mythe dat katten een nestje moeten krijgen om gezond te zijn. Vroeg steriliseren beschermd juist tegen ziektes zoals melkkliertumoren en baarmoederontsteking.
Katten hebben in rust een hartslag tussen 120 en 200 slagen per minuut en ademen tussen 20 en 40 keer per minuut.
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht zijn katten niet kleurenblind: ze kunnen minstens groen, blauw en rood onderscheiden.
Katten kunnen tot 7 maal hun eigen hoogte springen. Indien mensen dit ook zouden kunnen zouden we 12 meter hoog springen.
Poezen spinnen niet alleen als ze zich goed voelen. Ook bij erge pijn, zoals tijdens een bevalling, spinnen katten.
Men geeft best geen koemelk aan katten. Veel poezen krijgen er diarree van. Poezen kunnen het lactose in koemelk niet verteren. Kattenmelk is melk zonder lactose.
Ook katten hebben melktanden. Ze verliezen deze tussen de leeftijd van 3 en 7 maanden. Bij jonge katten kan men aan de hand van het gebit de leeftijd schatten. Bij oudere katten wordt dit moeilijker.
Katten slapen ongeveer 65% van de tijd. Er is geen enkel dier dat beter doet!
Katten hebben normaal 5 tenen aan elke voorpoot en 4 aan elke achterpoot. Eén kat had echter 28 tenen! De aandoening waarbij katten (of andere dieren) meer tenen of vingers hebben dan normaal heet polydactylie. Het kattenras de Blauwe Rus lijkt meer last te hebben van polydactylie dan andere kattenrassen.
Kattenogen lijken licht te geven in het donker omdat ze een extra reflecterende laag in het netvlies hebben. Dit laat ze toe om beter te kunnen zien in het donker. Vergeleken met mensen hebben katten maar een zesde van de hoeveelheid licht nodig om te kunnen zien.
Katten kunnen hun oren over 180° bewegen. Dit wordt toegelaten door de 32 spieren die ze in elk oor hebben. Mensen moeten het doen met slechts 6 spieren per oor.
Katten hebben weerhaakjes op hun tong. Dit kan men voelen wanneer de kat likt: de tong is erg ruw.
Voortplantingsweetjes
Poezen zijn ongeveer 63 dagen zwanger.
Meestal werpt een poes tussen 1 en 8 kittens (meestal 3 tot 6). In Zuid-Afrika was er een Pers die 14 levende kittens ter wereld bracht in één worp.
Poezen kunnen 2 of 3 nestjes per jaar werpen.
Katten zijn geslachtsrijp rond de leeftijd van 6 maanden.
De meest vruchtbare poes was Dusty uit Texas, USA in de jaren 40 en 50. Ze kreeg op 18 jarige leeftijd haar laatste nestje en had in totaal 420 kittens ter wereld gebracht.
Een mannelijke en vrouwelijke kat kunnen in 7 jaar tijd in totaal 420.000 nakomelingen hebben!
Katten kosten geld!
De gemiddelde Amerikaanse katteneigenaar spendeert per jaar bijna 1.000 dollar aan zijn huisdier. Voor mensen met honden ligt dit cijfer rond de 1.500 dollar. De grootste kosten zijn te wijten aan voeding en diergeneeskundige zorgen. De gemiddelde Belgische huisdieren bezitter geeft 186 euro uit aan zijn dier.
1 op 7 katteneigenaars kopen een verjaardagsgeschenk voor hun lieveling.
Alle Amerikanen samen spenderen per jaar meer dan 40 miljard dollar aan huisdieren.
Katten in België en Nederland
1 op 4 Belgische huishoudens heeft minstens 1 kat. In Nederland ligt dit cijfer op 47%.
Er zijn ongeveer 3,6 miljoen katten in Nederland en 2 miljoen katten in België. Dit cijfer houdt geen rekening met zwerfdieren en katten in asielen.
In 2004 gaven alle Belgen samen voor meer dan 183 miljoen euro uit aan kattenvoeding.
En wist je dit?
Het oud Egyptische woord voor kat was mau, wat 'zien' betekent. De Egyptische Mau is nu ook een erkend ras.
Huiskatten zijn de enige kattensoort die hun staart verticaal houden bij het lopen. Alle andere kattensoorten houden de staart horizontaal of tussen de benen.
Jachtluipaarden zijn de snelste landdieren en halen tot wel 120km/u. Huiskatten halen maximaal 50 km/u.
In het oude Egypte scheerden alle gezinsleden de wenkbrauwen af als teken van rouw wanneer de huiskat stierf.
Ailurofobie is een panische angst voor katten. Bekende patiënten waren Napoleon en Julius Caesar.
Er zijn ongeveer 100 kattenrassen.
Er zijn ongeveer 500 miljoen huiskatten in de wereld.
Bijna 2 op 3 eigenaars laten hun kat in hun bed slapen.
Als katten drinken scheppen ze het water op door met de tong naar beneden te rollen.
Tijgers en Leeuwen kunnen onderling voortplanten. Het resultaat is een lijger: een reusachtige kat tot wel 3 meter lang, waarvan de mannetjes steriel (onvruchtbaar) zijn. Vrouwelijke lijgers kunnen meestal wel kweken met een tijger of met een leeuw.
Hoe het roodborstje aan haar rode veren komt (Martina1)
Hoe het roodborstje aan haar rode veren komt
Hoe het roodborstje aan haar rode veren komt
Een religieus sprookje uit Zweden
Het was in de tijd dat God de wereld schiep, toen hij niet alleen hemel en aarde maakte, maar ook alle dieren en gewassen en hun tegelijkertijd een naam gaf. Er zijn veel verhalen uit die tijd, en als men die kende, zou men ook in staat zijn alles in de wereld, wat men nu niet kan begrijpen, te verklaren.
Nu gebeurde het op een dag dat God in het paradijs de vogels zat te schilderen en dat de verf in de verfpotten opraakte, zodat de distelvink zonder kleur gebleven zou zijn, als God niet alle penselen aan diens veren had afgeveegd.
Toen kreeg ook de ezel zijn lange oren, omdat hij de naam die hij gekregen had maar niet kon onthouden. Zodra hij een paar stappen op de wei in het paradijs zette, vergat hij zijn naam. Al driemaal was hij teruggekomen om te vragen hoe hij heette en God werd wat ongeduldig, pakte hem bij beide oren en zei: "Je naam is ezel, ezel, ezel!" En terwijl hij dat zei, trok hij de oren van het dier een stukje omhoog, zodat het beter zou horen en onthouden wat hem gezegd werd.
Op die dag werd ook de bij gestraft. Want zodra de bij geschapen was, begon ze onmiddellijk honing te verzamelen en alle mensen, die merkten hoe heerlijk de honing geurde, kwamen aangelopen om te proeven. Maar de bij wilde alles zelf houden en joeg met haar giftige angel iedereen weg, die om honing kwam. Dat zag God en onmiddellijk riep hij de bij bij zich om haar te straffen. "Ik heb je de gave geschonken om honing te verzamelen, het mooiste wat er in de schepping is," zei God. "Maar daarom heb ik je nog niet het recht gegeven om hardvochtig tegenover je naaste te zijn. Onthoud dus maar goed dat je moet sterven, als je iemand steekt, die je honing wil proeven." Ja, er gebeurden die dag allerlei wonderlijke dingen. Zo werd de krekel blind en verloor de mier haar vleugels.
God, groot en vriendelijk, was de hele dag druk bezig te scheppen en in 't leven te roepen. En tegen de avond kwam het in hem op om een kleine, grauwe vogel te maken. "Onthoud goed dat je naam roodborstje is," zei God tegen de vogel, zette hem op zijn hand en liet hem vliegen.
Maar toen de vogel een poosje had rondgevlogen en de mooie aarde had bekeken, wilde hij ook zichzelf wel eens bekijken. Toen zag hij dat hij helemaal grijs was, tot zijn borst toe. Roodborstje keerde en draaide en spiegelde zich in het water, maar hij kon geen enkele rode veer ontdekken.
De vogel vloog terug naar God, die daar zacht en vriendelijk zat, terwijl de vlinders, die uit zijn hand te voorschijn kwamen, om zijn hoofd vlogen. Duiven kirden op zijn schouders en uit het veld om hem heen bloeiden rozen, leliën en duizendschonen op.
Het hart van de kleine vogel bonsde hevig van angst. Toch vloog hij in lichte bogen steeds dichter naar God toe en uiteindelijk ging hij op diens hand zitten.
God vroeg wat hij wenste.
"Ik wil u maar één ding vragen," zei de kleine vogel.
"Wat wil je weten?" vroeg God.
"Waarom moet ik roodborstje heten, als ik van mijn snavel tot de punt van mijn staart helemaal grauw ben? Waarom word ik roodborstje genoemd, als ik geen enkele rode veer bezit?" Het vogeltje zag God smekend aan met zijn zwarte oogjes en draaide heen en weer. Om zich heen zag hij fazanten, helemaal rood met wat goudstof besprenkeld, papegaaien met weelderige rode halskragen en hanen met rode kammen, om nog maar te zwijgen van vlinders, goudvissen en rozen.
Natuurlijk dacht hij eraan hoe weinig er maar nodig was - maar één druppeltje verf - om hem tot de mooie vogel te maken, waar zijn naam bij paste.
"Waarom moet ik roodborstje heten, terwijl ik helemaal grijs ben?" vroeg de vogel opnieuw. En hij verwachtte dat God zou zeggen: "Ach, vriendje, ik zie dat ik vergeten heb je borstveren rood te schilderen, wacht maar even, dan is het zo klaar." Maar God lachte alleen maar stil en zei: "Ik heb je roodborstje genoemd en roodborstje zul je heten. Maar je moet zelf maar zien, dat je je rode borstveren verdient." Toen hief God zijn hand op en liet de vogel opnieuw uitvliegen.
In diep gepeins vloog de vogel in het paradijs rond. Wat zou een kleine vogel als hij kunnen doen om zich rode veren te verwerven? Het enige wat hij kon bedenken was in een doornstruik te gaan wonen. Daarom begon hij een nest te bouwen tussen de stekels van een dichte doornstruik. Het was alsof hij verwachtte, dat een rozenblad zich bij zijn keel zou vastzetten en die zou kleuren.
Een oneindige hoeveelheid jaren was verstreken sinds die dag, de heerlijkste ter wereld. Sindsdien hadden mensen en dieren het paradijs verlaten en zich over de aarde verspreid. De mensen hadden inmiddels geleerd om het veld te ontginnen en de zee te bevaren. Ze hadden zich kleren en versierselen aangeschaft en al lang geleden geleerd om grote tempels en machtige steden te bouwen, zoals Thebe, Rome en Jeruzalem.
Toen brak een nieuwe dag aan, die ook lang herdacht zou worden in de geschiedenis van de aarde. Op de morgen van die dag zat vogel Roodborst op een kleine, kale heuvel buiten de muren van Jeruzalem te zingen voor zijn jongen, die midden in een lage doornstruik in een nestje lagen. Het roodborstje vertelde zijn kleintjes over de wonderbare dag van de schepping en hoe hij zijn naam had gekregen, net zoals alle roodborstjes hadden gedaan vanaf het eerste, dat Gods woord had gehoord en was opgevlogen van zijn hand.
"En kijk nu toch eens," besloot hij treurig. "Zoveel jaren zijn verstreken, zoveel rozen hebben gebloeid en zoveel jonge vogels zijn uit hun ei gekropen, sinds de dag van de schepping, dat niemand ze kan tellen en nog altijd is het roodborstje een kleine, grijze vogel. Het is hem nog steeds niet gelukt zijn rode borstveren te verwerven." De jongen sperden hun snavel wijd open en vroegen of hun voorvaderen niet geprobeerd hadden iets groots te verrichten, om zo die onschatbare rode kleur voor zich te winnen.
"We hebben alles gedaan wat we konden," zei het vogeltje, "maar alles is mislukt. Meteen al het eerste roodborstje ontmoette eens een andere vogel, die sprekend op hem leek en waarvan hij meteen zoveel begon te houden, dat hij zijn borst voelde gloeien. Och, dacht hij toen, nu begrijp ik het! Het is de bedoeling van God, dat ik met zoveel warmte zal liefhebben, dat mijn borstveren rood worden door de gloed van de liefde, die in mijn hart woont. Maar het lukte hem niet, zoals het niemand na hem lukte en zoals het ook jullie niet zal lukken." De jongen tjilpten bedroefd en begonnen er al over te treuren, dat die rode kleur nimmer hun donzige borstjes zou sieren.
"Ook op het zingen hebben wij onze hoop gevestigd," zei de oude vogel nu in lange, gerekte tonen. "Meteen al het eerste roodborstje zong zo, dat zijn borst van verrukking zwol en hij opnieuw begon te hopen. Ach, dacht hij, het is de zangersgloed, die in mijn ziel woont, die mijn borstveren rood zal verven. Maar het lukte hem niet, zoals het niemand na hem lukte en zoals het ook jullie niet zal lukken." Opnieuw klonk een droevig gepiep uit de halfnaakte keeltjes van de jongen.
"We hebben ook gehoopt op onze moed en onze dapperheid," zei de vogel. "Meteen al het eerste roodborstje streed dapper met andere vogels en zijn borst vlamde van strijdlust. Ach, dacht hij, mijn borstveren zullen rood worden van de strijdlust die in mijn hart gloeit. Maar het lukte hem niet, zoals het niemand na hem lukte en zoals het ook jullie niet zal lukken." De jongen piepten heel moedig, dat ze toch wilden proberen het voorrecht te verwerven, waarnaar het roodborstje al die lange jaren had verlangd. Maar de oude vogel antwoordde hun droevig, dat dit onmogelijk was. Hoe konden zij die hoop koesteren, waar vele uitstekende voorvaderen het doel niet hadden kunnen bereiken? Wat konden ze meer doen dan zingen, liefhebben en vechten? Wat konden...
De vogel hield midden in die zin op, want uit een van de poorten van Jeruzalem kwam een menigte mensen naar buiten en iedereen liep snel naar de heuvel, waar de vogel zijn nest had. Het waren ruiters op trotse paarden, krijgslieden met lange speren, beulsknechten met hamers en spijkers, waardig voorttrekkende priesters en rechters, huilende vrouwen, maar vooral een troep wild rondspringend, loslopend volk, een afschuwelijk schreeuwende bende straatslijpers. Een klein grijs vogeltje zat trillend op de rand van zijn nest. Het was bang dat de doornstruik ieder moment vertrapt en zijn jongen gedood zouden worden.
"Wees voorzichtig!" riep hij de weerloze diertjes toe. "Kruip dicht bij elkaar en wees doodstil. Er komt een paard aan, dat dwars over ons heen zal gaan, en een soldaat met sandalen met ijzeren zolen. Er komt een hele woeste bende aanstormen." Opeens hield de vogel op met waarschuwen en bleef doodstil zitten. Bijna vergat hij het gevaar waarin hij verkeerde.
Plotseling sprong hij in het nest en spreidde zijn vleugels over zijn jongen uit. "Nee, dit is al te vreselijk," zei hij, "ik wil niet dat jullie dit zien. Daar komen drie misdadigers aan, die gekruisigd moeten worden." En hij spreidde zijn vleugels nog verder uit, zodat de jongen niets konden zien. Ze hoorden alleen de dreunende hamerslagen, de jammerkreten en het wilde gejoel van het volk.
Met ogen groot van ontzetting volgde het roodborstje het hele schouwspel, terwijl hij niet in staat was zijn blik van de drie ongelukkigen af te wenden.
"Wat zijn de mensen wreed," zei de vogel na een poosje. "Het is hun nog niet genoeg die arme schepsels aan het kruis te nagelen. Nee, ze hebben op het hoofd van die ene ook nog een kroon van scherpe doornen gezet."
"Ik zie dat de doornen zijn voorhoofd hebben verwond, zodat zijn bloed vloeit," ging hij voort. "En die man is zo kalm en kijkt met zulke zachte ogen om zich heen, dat iedereen wel van hem moet houden. Het is alsof een pijl mijn hart doorboort, nu ik hem zie lijden." Het vogeltje begon steeds meer medelijden te krijgen met de man die de doornenkroon droeg.
Als ik mijn broeder de arend was, dacht hij, zou ik de spijkers uit zijn handen rukken en met mijn sterke klauwen iedereen op de vlucht jagen, die hem pijnigt. Toen hij zag hoe het bloed langs het voorhoofd van de gekruisigde vloeide, kon hij niet langer stil in zijn nest blijven zitten. Ook al ben ik klein en zwak, toch kan ik wel iets voor die arme gemartelde doen, dacht de vogel, verliet het nest en steeg op in de lucht, waarbij hij grote kringen rond de gekruisigde beschreef. Hij zweefde verschillende keren om hem heen zonder dichterbij te komen, want hij was een schuwe, kleine vogel, die het nog nooit gewaagd had dicht bij een mens te komen.
Langzamerhand vatte hij moed, vloog naar hem toe en trok met zijn snavel de doorn uit, die in het voorhoofd van de gekruisigde was gedrongen. En terwijl hij dit deed, viel een druppel bloed van de gekruisigde op de borst van de vogel. De druppel breidde zich snel uit en kleurde al zijn tere borstveertjes.
De gekruisigde opende zijn lippen en fluisterde de vogel toe: "Door uw barmhartigheid hebt u nu verworven, waar uw voorvaderen sinds de schepping van de wereld naar gestreefd hebben." Zodra de vogel in zijn nest terugkwam, riepen zijn jongen hem toe: "Uw borst is rood, uw veren zijn roder dan rozen!" - "Dat is alleen maar een druppel bloed van het voorhoofd van die arme man. Die verdwijnt zodra ik me in een beek of een heldere bron baad." Maar hoe het vogeltje ook baadde, de rode kleur week niet meer van zijn borst.
En toen zijn jongen volwassen waren, vertoonden ook hun borstveren die schitterend rode kleur, zoals die tot op de dag van vandaag op de keel en de borst van ieder roodborstje te zien is.
Het zeepaardje is een grappig klein diertje waarvan het hoofd op dat van een paard lijkt, vandaar ook zijn naam. Ook in zijn wetenschappelijke naam, Hippocampus, vind je de verwijzing naar paarden terug want 'ippos' is het Griekse woord voor paard! Familie Je zou het op het eerste gezicht niet zeggen, maar zeepaardjes zijn... vissen. Zij behoren tot de stekelbaarsachtigen. Er zijn zo'n 35 verschillende soorten zeepaardjes. De meeste daarvan leven in het ondiepe water van de zeeën, maar sommige soorten leven in zoet water. Zeepaardjes kunnen qua vorm en lengte heel sterk van elkaar verschillen: de kleinste soort is bv. slechts een paar cm groot, terwijl de grootste meer dan 36 cm groot kan worden.
Luie zwemmers Zeepaardjes zijn heel trage zwemmers. Vaak klemmen ze zich dan ook vast aan wier of zeegras om zo vele kilometers met de stroom mee te drijven. Deze visjes hebben een hele speciale manier van zwemmen: in tegenstelling tot andere vissen die zich enkel met zijwaartse kronkelbewegingen voortbewegen, kunnen zij ook recht omhoog en omlaag zwemmen.
Voedsel Dat zeepaardjes zo'n sierlijke, slanke visjes zijn is verwonderlijk als je ziet hoeveel voedsel zij kunnen binnenspelen. Het liefst eten ze kleine kreeftjes en hele kleine visjes. Ze gaan niet actief op jacht, maar wachten tot er een geschikte prooi voorbij zwemt. Als die dicht genoeg genaderd is, brengen ze hun mond langzaam naar hun prooi toe en zuigen die dan plots naar binnen.
Broedende mannetjes Bij het zeepaardje zijn het niet de vrouwtjes die de eitjes uitbroeden maar... de mannetjes! Daarvoor hebben ze een broedzak aan hun buik. In deze broedzak legt het vrouwtje haar eitjes. Dat kunnen eer een paar honderden zijn of zelfs een paar duizenden, afhankelijk van de soort. Die eitjes worden dan in de broedzak bevrucht door het mannetje. Na een paar weken verlaten de kleine zeepaardjes de bescherming van de broedzak en zwemmen de wijde wereld in.
Bedreigd ! Jaarlijks worden er meer dan 20 miljoen zeepaardjes gevangen. Het grootste deel daarvan is bestemd voor de traditionele oosterse geneeskunde (veel mensen geloven immers dat ze verschillende ziekten kunnen genezen). Maar een belangrijk deel komt ook terecht in souvenirwinkeltjes en aquaria. Doordat er elk jaar zoveel zeepaardjes gedood worden, zijn verschillende soorten met uitsterven bedreigd. (WWF)
Heer langoor zou op reis gaan, op reis gaan voor plezier. 't Ging rechtuit op Parijs aan, wel twintig uur van hier. Hij droeg een vuurrood jasje, zijn vest was blauw geruit. En achter uit zijn broekje, daar stak zijn staartje uit.
Hij zei 'k loop langs de wegen, net als een deftig heer. 'k Ben voor geen mens verlegen, en ik vrees geen jager meer. Hij zag een veld met kolen, toen heeft hij niet getoefd. Maar zich in 't groen verscholen, en van de kool geproefd.
Daar liet de boer zich horen, wat was dat voor gerucht. Heer Langoor spitste zijn oren, en zette het op de vlucht. 't Ging dwars door moddersloten, Och, och wat een ongeluk, Heer Langoor brak twee poten, en zijn broekje scheurde stuk
Kiekendief voorspelt sprinkhanenplaagvan onze redactie binnenland NIEUW-SCHEEMDA - Grauwe kiekendieven kunnen mogelijk voorspellen waar in Afrika zich sprinkhanenplagen ontwikkelen. Wetenschappers van de Rijksuniversiteit Groningen proberen samen met vogelaars uit te zoeken hoe het komt dat de roofvogels lijken te weten waar sprinkhanen de Afrikaanse landbouwgebieden gaan vernietigen.
Als de dieren werkelijk in staat zijn plagen te voorspellen is dat van groot belang om voedseltekorten tegen te gaan.
Veertien grauwe kiekendieven zijn voordat ze naar Afrika trokken in Groningen voorzien van een satellietzender van 9,5 gram op hun rug. Via internet is te volgen hoe de dieren reizen. Verwacht wordt dat ze in landbouwgebieden aankomen voordat de sprinkhanenzwermen zich hebben ontwikkeld. Voor VN-Voedsel- en landbouworganisatie FAO is dat van groot belang om hongersnood te voorkomen.
,,Als er een patroon te ontdekken valt en grauwe kiekendieven inderdaad perfecte en tijdige verkenners blijken te zijn, is dat een doorbraak. Dan kunnen er biologische bestrijdingsmiddelen worden ingezet om de oogst te beschermen'', zegt Ben Koks van de werkgroep Grauwe Kiekendief, die evenals het Instituut voor vogelonderzoek Vogelwarte Helgoland meedoet aan het onderzoek van de Rijksuniversiteit Groningen. Nu wordt er op grote schaal snelwerkend gif ingezet als het eigenlijk al te laat is. Ook in Flevoland, Duitsland, Polen en Wit-Rusland zijn vogels uitgerust met zenders.
De kiekendieven overwinteren in Niger, Mali en Senegal. ,,Signalen van de zenders worden opgevangen door satellieten van het Franse bedrijf Argos. Zo komen we meer te weten dan in honderd jaar ringonderzoek. We dachten altijd dat grauwe kiekendieven hoge bergen en zeeën meden. Dat blijkt allerminst het geval. Ook maken ze veel meer kilometers per dag dan verwacht, soms meer dan duizend.''
Zenderuitval of vogeljacht kunnen roet in het eten gooien en het experiment doen mislukken. Koks: ,,De vogeltrek is intrigerend. Er zijn paren die hier in een graanveld zaten, ieder op eigen houtje naar Afrika vlogen en daar op nog geen tien kilometer afstand van elkaar weer neerstreken. Hoe is het mogelijk? Eenmaal terug denk je dat ze na een vlucht van vele duizenden kilometers even moeten uitrusten. Nou, niet dus. Twee uur later, als ze het Afrikaanse stof letterlijk van de vleugels is geschud, zie je ze alweer paren.''
Gebitsproblemen door voeding. Door te weinig knaagmogelijkheden en/of ruwvoer worden de snijtanden te lang met als mogelijk gevolg slechte voedselopname en speekselvloed. De snijtanden en kiezen blijven doorgroeien, de snijtanden zelfs 1-2 mm per dag. Veelvuldig komen er afwijkende gebitsstanden voor door onzorgvuldig fokken (platte koppen) of trauma. Er ontstaan de zogenaamde olifantstanden: enorm lange, langs elkaar heen groeiende snijtanden. Veel vaker echter ligt de echte oorzaak van gebitsproblemen bij konijnen in de mineralensamenstelling van de voeding. Door een te veel aan fosfor (te veel granen in het voer) verdwijnt er calcium uit het bot en wordt het bot zachter. Dit kan tot gevolg hebben dat de kiezen en tanden anders in de tandkassen komen te liggen.
Door de afwijkende stand slijpen de tegenoverliggende tanden of kiezen elkaar niet meer met dezelfde snelheid af. Het gevolg is dat er zogenaamde haken op de kiezen gaan ontstaan. De haken kunnen in het wangslijmvlies prikken en tot ontstekingen leiden. Soms hebben de konijnen een natte bef omdat ze door de pijn gaan kwijlen. Andere dieren krijgen aan de tongzijde van de kiezen haken dit soms als een boog over de tong heen groeien. Het konijn gaat dan trager eten, wordt uiteindelijk mager.
Voortanden die elkaar niet meer raken moeten worden bijgeknipt voordat zij het eten onmogelijk maken. Omdat de tanden steeds groeien moet dit knippen met een speciaal tangetje elke 4-8 weken plaatsvinden. Nog beter dan knippen is het afslijpen van de voortanden. Bij hetknippen bestaat nl een risico op het versplinteren van een deel van de wortel. Ook is het mogelijk de voortanden chirurgisch te verwijderen. Dit laatste is ingrijpender maar wel een effectieve oplossing.
Soortgelijke problemen treden ook op bij de kiezen. Door de afwijkende voeding groeit de kroon van de kies niet goed uit de kaak maar groeit juist de wortel dieper in de kaak. Deze wortels kunnen zo diep komen te liggen dat ze bijna aan de onderkaak er weer uit komen. Je voelt dan vaak ook harden bulten aan de onderste kaakrand van deze konijnen. Door deze onregelmatige groei slijt het gebit onregelmatig af en kunnen haken op de kiezen ontstaan. Deze moeten onder narcose bijgevijld worden.
Kaakabcessen. Indien er infecties aan de kieswortels ontstaan uit zich dat vaak als eerste aan dikke bulten onder de kaak of aan de hals. Dit zijn abcessen ofwel met etter gevulde holtes. Om te kijken of er een verband is tussen het abces en een wortelpunt ontsteking zal de dierenarts vaak voorstellen om een foto van de schedel van het konijn te maken. Alleen het abces behandelen zonder het bijbehorende gebitsprobleem aan te pakken is betrekkelijk zinloos. De kans op een terugkeer van de problemen (recidieve) is dan zeer groot.
Abcessen zijn bij konijnen zowieso al moeilijk te behandelen omdat de etter bij konijnen heel taai is. Het lijkt wel wat op het binnenste van een Cammembert kaas. Anti-biotica dringt hier slecht in door en het abces moet opgegesneden worden. Maar het vervelende van de konijnen abcessen is, dat door het plakkerige en taaie aspect van de etter bijzonder moeilijk is om alle etter en bacterien goed weg te spoelen. Blijft er ook maar de geringe hoeveelheid etter achter dan zal het abces geheid terugkomen. Dit is ook het probleem met het chirurgisch uitpullen van een abces. Dit is een alternatieve behandeling. Als tijdens deze behandeling echter het kapsel van het abces lek raakt zal de operatiewond vrijwel altijd opnieuw gaan ontsteken. Om die reden heeft het openen van een abces onze voorkeur. Vaak vullen de dierenartsen bij de Toren de abcesholte op met Calciumhydroxide. Dat is nogal pijnlijk en kan het beste onder narcose gebeuren. Evt. ontstoken kieswortels kunnen dan gelijk verwijderd worden. Na een week wordt de gipsachtige pasta verwijderd en evt. nogmaal ververst. Abcessen zijn hardnekkig en moeilijk te behandelen. Goede nakontrole en voldoende lang doorbehandelen is dan ook heel belangrijk wil men met een behandeling succes hebben.
Tekst deels gebaseerd op info van de konijnensite: www.konijnen.nl
Deze afbeelding/foto is eigendom van mongabay.com. Vooropgesteld dat geen veranderingen worden aangebracht en dat het eigendoms/copyright logo niet wordt verwijderd, is het toegestaan om ;(1) De foto af te drukken voor persoonlijk gebruik. (2) De foto te gebruiken voor spreekbeurten, powerpoint presentatie ed. (3) De foto te plaatsen op een prive website danwel hiernaar te verwijzen.N.B. Gebruik van de inhoud van deze site voor commercieel gebruik is niet toegestaan.
De vacht van de sneeuwpanter is lichtgrijs en neigt soms iets naar geel. Hij heeft zwarte vlekken op zijn kop, hals en het onderste gedeelte van zijn poten. De vacht is dik en zijdezacht en de ronde kop is relatief klein. De sneeuwpanter kan van andere panters worden onderscheiden doordat hij kleiner is, en doordat zijn staart relatief langer is. Deze staart helpt hem om zijn evenwicht te bewaren bij de sprongen die hij maakt over de vaak diepe kloven in het bergachtige gebied waarin hij woont. Hij gebruikt hem ook om zijn neus en bek te beschermen als het erg koud is. Zijn grote harige poten functioneren als sneeuwschoenen, zoals die van de lynx.
Leefgebied
De sneeuwpanter komt voor in China, Rusland, Mongolië, Nepal, Bhutan en Afghantistan. De wereldpopulatie wordt geschat op 4.000 exemplaren, en daarmee is het een ernstig bedreigde diersoort. Vanwege zijn vacht wordt er veel jacht op hem gemaakt. De sneeuwpanter verblijft het liefst boven de boomgrens. Maar in de winter daalt hij af naar de dalbodems om de barre weersomstandigheden te ontvluchten en ook om zijn prooi te volgen die eveneens naar lager gelegen gebieden trekt.
Voedsel
De sneeuwpanter voedt zich opportunistisch met dieren die hem de weg kruisen. In de hogere gebieden zijn dat bijvoorbeeld geiten, steenbokken en muskusdieren. Lager in het bergland vangt hij herten en wilde zwijnen. De sneeuwpanter vangt weinig grote prooidieren, maar als ze dat toch doen dan deinst hij niet terug voor een prooi van drie maal zijn eigen afmeting. Deze grote prooien dienen dan als voedsel voor meerdere dagen.
Voortplanting
De paringstijd valt aan het begin van het jaar. Ander dan andere grote katachtigen brult de sneeuwpanter niet, maar beschikt hij over een groot arsenaal van kreten. De sneeuwpanter kan in een worp tot 5 welpen krijgen, maar meestal zijn het er 2 of 3. Deze welpen worden na een draagtijd van 90 tot 100 dagen geboren in een rotsholte. Bij de geboorte wegen de welpen 450 tot 550 gram en zijn ze ongeveer 40 centimeter lang. De vacht is wolliger en donkerder dan die van de volwassen dieren, met minder duidelijke vlekken. Na 3 maanden gaan de welpen hun moeder volgen en leren ze te jagen. De eerste winter blijven ze nog bij hun moeder, maar na 2 jaar zijn ze volledig zelfstandig. (Bron : WNF)
De St. Johns-hond werd door de eskimo's gebruikt voor de visvangst, de labrador werd gefokt voor de eendenjacht en voor de jacht in moerassige gebieden. De retriever heeft rudimentaire zwemvliezen tussen zijn tenen.
De vacht van de labrador is kort en dik met een waterafstotende ondervacht en heeft weinig verzorging nodig. Eenmaal per week borstelen is voldoende. De labrador komt voor in de kleuren zwart, geel, variërend van roomwit tot vossenrood,(ook wel fox genoemd), en chocolade(Bruin). In de vroege geschiedenis van dit ras waren de labradors hoofdzakelijk zwart, geel kwam ook wel voor maar in veel mindere mate. In de jaren 70 werd de de gele kleur pas echt populair. Chocolade werd gezien als een 'fout' en is pas vele jaren later als raskenmerkend toegevoegd aan de ras standaard. Schofthoogte van de reuen is ca. 58 cm. en van de teefjes ca. 56 cm. Een labrador weegt ongeveer 35 kilo.
He, poezepoes ja, jullie twee dribbelend hier in huis spelend, rennend met elkaar ja, ik weet het dit is jullie thuis
Ho, poezepoes ja, jullie twee al vroeg het warme nest verlaten ik zie het jullie liggen op de loer voor de dweil die beweegt over de vloer
Ha, poezepoes ja, jullie twee jullie zijn leuk om te zien lief, spelend bovendien ja, ik weet het jullie willen weer spelen poezepoes het mag, jullie kunnen mij niet vervelen
Slaap maar lekker verder 'k stoor jullie niet meer mijn werk is gedaan zal weer stilletjes naar mijn huis toe gaan dag poezepoes, tot de volgende keer
De eekhoorn behoort als eekhoornachtige tot de grote groep van de knaagdieren. Deze in bomen levende eekhoornachtige komt voor in Europa en in grote delen van Azië. Hij geeft de voorkeur aan naald- of gemengde bossen.
Het ongeveer 20-24 cm lange dier heeft een grote snuit en grote ogen, waarmee het zelfs kleuren kan onderscheiden. De haren zijn bruin en zacht, de 15-20 cm lange staart is pluimachtig.
Met zijn krachtige achterpoten kan de Eekhoorn in de bomen, maar ook op de grond, grote sprongen maken. De voorpoten zijn veel korter en van stevige klauwen voorzien. Hiermee grijpt het dier zich aan de boomstam vast als hij omhoog of omlaag (met de kop naar beneden) klimt. Bij het springen door de takken doet de omvangrijke pluimstaart dienst als evenwichtsorgaan. Hij is in staat aan één poot te hangen. Soms springt een Eekhoorn pardoes uit een boom naar omlaag, bijvoorbeeld wanneer hij door een boommarter wordt achtervolgd. Bij dergelijke sprongen, die soms meer weg hebben van een glijvlucht spreidt het dier de poten. Een bijzonderheid van de Eekhoorn is dat het een van de weinige overdag actieve zoogdieren is. In de bomen heeft hij vrijwel alleen iets van de boommarter te vrezen, maar op de grond ook van roofvogels en vossen.
Eekhoorns herkennen voedsel aan de geur. Bij een gevarieerd aanbod van plantaardig voedsel, vruchten, noten, zaden en paddenstoelen, gedijen ze het best. Een enkele keer wisselen ze hun vegetarisch menu af met insecten, eieren en jonge vogels. Voedsel wordt met de voorpoten vastgehouden. Om bij de sappige bast van bomen te komen, schillen ze de schors van de stam. Van kegels bijt de Eekhoorn de schubben af om bij de zaden te komen. Losse schubben en kernen van kegels onder de bomen duiden op zijn aanwezigheid. In de herfst, wanneer er voedsel in overvloed is, leggen Eekhoorns wintervoorraden aan van eikels en beukennoten. Ze eten dan ook extra veel om een vetreserve te vormen voor de komende winter. Eekhoorns houden geen winterslaap (ze blijven alleen bij nat weer in hun nest). Ze kunnen slechts enkele dagen zonder voedsel. Op winterochtenden zijn Eekhoorns soms reeds in alle vroegte op zoek naar voedsel, zoals de zaden van lariksappels.
De paartijd begint al in december. Op mooie dagen maakt het mannetje het vrouwtje onder veel gejacht het hof. Per seizoen heeft het wijfje diverse partners. Het wijfje werpt gewoonlijk, na een draagtijd van ca. 38 dagen, eenmaal per jaar drie of vier jongen. Soms zijn het er zes, maar in grote nesten treedt meer sterfte op. Oudere vrouwtjes produceren tegen het einde van de voortplantingsperiode, in augustus, nog een tweede worp. De jongen worden in een speciaal kraamnest geboren, dat bestaat uit een vlechtwerk van takken, gevoerd met een dikke laag gras. De doorsnee is ca. 40 cm en het is dicht tegen de stam gebouwd. Eerst zijn de jongen naakt en blind, maar na 3 weken zijn ze volledig behaard en na 4 weken kunnen ze zien. Als het kraamnest wordt verstoord, brengt het wijfje de jongen stuk voor stuk in haar bek naar een noodnest. De mannetjes helpen met het grootbrengen van de jongen. Op een leeftijd van circa 2 maanden verlaten de jongen het nest. Kort daarna worden ze onafhankelijk van de moeder en krijgen ze het volwassen kleed. De grootste risico's lopen Eekhoorns gedurende de eerste paar maanden van hun leven, nadat ze het nest hebben verlaten en voordat ze volkomen zelfstandig zijn. Voor de jongen zijn de belangrijkste vijanden eksters, kraaien en vlaamse gaaien.
Dit had ik nooit kunnen weten, dit had ik nooit gedacht. Nooit had ik zo iets vertederends verwacht. Donkerbruine oogjes, een zwart neusje en een roze tongetje, een heerlijk geurend velletje en koddige pootjes. Een trots omhoog gedragen staartje, ja.....je bent een echt jongetje. Vertederend kijk je mij aan, ....zullen wij weer naar buiten gaan? Ik moet zo nodig weer naar de gootjes. Met veel plezier ga ik voor jou in de regen staan. Door jou weet ik nu dat er nog meer op de wereld is, maanden zat ik binnen omdat ik mijn geliefde zo mis. Nu moet ik er wel uit, jij dwingt mij daar toe, geen smoesjes meer van .....ik ben zo moe. Door jou zie ik de zon weer schijnen, en zullen langzaam mijn tranen ook verdwijnen. Bedankt mijn lieve puppy.
Vergis je nooit in de Garfields van deze wereld. Je zou toch zeggen dat een dikke rode kater van 12 kilo niet veel klaarspeelt tegen een wilde zwarte beer. Wel dus.
Ziehier Jack, een rode dikzak uit West Milford, New Jersey. Hij beschermt de tuin van zijn baasjes tegen opdringerig beervolk. Zodra deze zwarte indringer het terrein van Jack betrad, ging Jack op furieuze wijze achter hem aan en joeg de beer hoog in een boom. Toen de beer na een kwartier weer naar beneden kwam, joeg Jack hem binnen drie minuten nóg een keer de boom in!
Jacks baasjes keken vanachter het raam in de huiskamer verbijsterd toe, maakten deze foto en riepen hun rode held toen terug naar binnen, uit bezorgdheid voor zijn veiligheid.
De een zegt tegen de ander, go die raken ook snel hun winter vacht kwijt.
******
Een pastoor in Spanje vindt een dode ezel voor zijn deur. Hij belt de burgemeester op en verzoekt het dier weg te halen. Niks mee te maken antwoordt de burgemeester. Per slot van rekening is het uw taak de doden te begraven rept hij nog. Daarom bel ik je nu net zegt de geestelijke : De wet schrijft namelijk voor dat eerst de familie moet worden geraadpleegd !
******
Jantje komt van school en huilt van het lachen. Zijn vader vraagt:"Van waar die pret?" Jantje:"Ik moest vijfhonderd keer 'IK BEN EEN EZEL' schrijven." Zijn vader:"Wat is daar zo grappig aan?!" Jantje:"Jij moet het ondertekenen!"
******
De juf In de les gaat het over dieren en de juf wil wel eens weten of de kinderen ook wel een dier hadden willen zijn. Aan Frank vraagt ze Frank als jij mocht kiezen of je een zebra, een paard of een ezel zou mogen zijn wat zou je dan kiezen. Frank zegt : een ezel De juf zegt, maar Frank een zebra of een paard is toch een veel edeler dier waarom dan een ezel? Nou juf, ik heb gehoord dat iedere ezel schoolmeester zou kunnen worden en dat wil ik wel.
Een vader loopt met zijn zoontje door de dierentuin, en het jongetje blijft gefascineerd staan kijken naar de ezels. Plots vraagt hij:" Papa, trouwen ezels ook?" Waarop de vader zegt:" Alleen ezels, jongen..."
Wat zie je in het bovenstaande plaatje? Een tekenaar die een tekening maakt of iemand die op een ezel rijd? Of zijn het zelfs vier figuren...?
Gaat een Belg naar een paardeverhuur en vraagt: "Kan ik een paard huren?" Zegt de paardenverhuurder: "Hoe lang wilt u hem hebben?" Zegt de Belg: "de langste die u heeft want we zijn met z'n achten."
In expiriment in dierentuin Blijdorp wil de dierentuinbeheerder een paard met een zebra laten kruisen.Na veel lawaai en gerommel lukte het toch niet. De man vroeg aan het paard: wat zit je nou te donderjagen, wat is er mis? Het paard antwoordde: "zij wil haar pyama niet uittrekken!"
Er komt een cowboy bij een ranch die een paard wil huren. Dat kan en de eigenaar zegt tegen de cowboy: "Als je 'poeh' zegt stopt ie en als je 'poehpoeh' zegt gaat ie lopen." De cowboy stijgt op en rijdt weg. Hij zegt "poeh" en het paard staat stil. Hij zegt "poehpoeh" en het paard gaat weer lopen. Dan komen ze opeens bij een ravijn. De cowboy herinnert zich net op tijd hoe hij het paard moest stoppen en roept "poeh!!!". Het paard staat net voor de rand stil. Zegt de cowboy: "Poeh poeh, dat scheelde niks!!!"
Simone vraagt aan haar moeder of ze een pony mag. Haar moeder zegt: "Nee". "Alsjeblieft alsjeblieft...!!!", blijft Simone zeuren. Uiteindelijk zegt moeder: "Ok dan, dan gaan we morgen naar de kapper.
Man: "Dat paard dat ik vorige week huurde ..." Manegehouder: "Ja......?" Man: "Dat paard geeft mijn schoonmoeder gebeten!" Manegehouder: "O, wat spijt me dat, Hoe kan ik dit ooit nog goed maken?" Man: "Goed maken?! Ik wil dat paard nóg een keer huren!"
"Een cowboy stopt bij een café en bestelt voor zijn paard een grote emmer bier. Als het paard de emmer heeft leeg gedronken, brengt de cowboy de emmer weer terug. "Wilt u zelf niets drinken?" vraagt de man achter de bar. "Nee" is het antwoord. "Ik moet nog rijden."
weten jullie nog enkele weken geleden die berichten over die hond in Beersel die hondsdolheid had? Vandaag werd daarover in de commissie volksgezondheid een vraag gesteld aan de minister, en ik geef jullie dan ook heel graag - een beetje samengevat en heet van de naald - zijn antwoord met al de informatie in.
"Er moet een onderscheid gemaakt worden tussen de gevallen van inlandse hondsdolheid, waarmee België voor het laatst af te rekenen kreeg in 1999, en de gevallen van ingevoerde hondsdolheid. In het eerste geval bestaat er een actieve en duurzame circulatie van het virus binnen een dierenpopulatie, terwijl in het tweede geval, dat ons hier aanbelangt, het slechts gaat om het punctueel opsporen van een geïsoleerd geval van hondsdolheid bij een welbepaald dier. Stricto sensu kan men dus niet zeggen dat de hondsdolheid, zoals wij die in de jaren '90 kenden, terug opgedoken zou zijn.
In de betrokken gemeente Beersel en 6 buurgemeenten werden de volgende maatregelen getroffen: - men raadt ten sterkste aan dat de honden en katten daar een anti-rabies (=hondsdolheid) vaccin zouden krijgen, - in de betrokken gemeenten moeten de honden aan de leiband worden gehouden en dit eveneens wanneer men met de honden buiten die gemeenten gaat wandelen, - er werden door de gemeenten waarschuwingsborden geplaatst, - de katten moeten, zoveel mogelijk, binnen gehouden worden, - in geval van een honden- of kattenbeet moet men contact opnemen met zijn huisarts of dierenarts - er werd een diepgaand onderzoek uitgevoerd om na te gaan welke mensen of dieren allemaal in contact geweest zijn met het zieke dier tijdens de kritieke periode.
......... Ik kan u wel degelijk bevestigen dat het bij het geval van rabies in Beersel gaat om een puppy die illegaal ingevoerd werd uit Marokko..... Tot op heden werden er 32 personen geïdentificeerd die in verschillende mate mogelijke risicocontacten gehad hebben met het zieke dier. Al die personen worden opgevolgd door het Pasteur Instituut. Daarenboven hebben 18 eigenaren van dieren , katten of honden, die mogelijke risicocontacten gehad hebben met het zieke dier zich bekend gemaakt bij de bevoegde instanties.
De maatregelen hebben tot doel te voorkomen dat het virus zich verder zou verspreiden in de zone waarin het zieke dier ontdekt werd en zullen 6 maanden van toepassing blijven - 6 maanden is de maximum besmettingsduur voor hondsdolheid.
Dit dossier wordt van heel nabij opgevolgd door de betrokken mens- en diergeneeskundige diensten, die, indien nodig, zullen ingrijpen."
Vooraanstaande wetenschappers uit 31 Europese landen vragen dringend acties om de dramatische achteruitgang van dagvlinders in Europa te stoppen. Deze oproep komt er naar aanleiding van het uitsterven van de eerste Europese vlindersoort en de sterke achteruitgang van algemenere soorten.
Deze onheilspellende vaststelling werd wereldkundig gemaakt op een ontmoeting van vlinderexperten uit 31 Europese landen. Verschillende landen rapporteerden het uitsterven van 10 of meer soorten binnen hun landsgrenzen. Voor het eerst werd bevestigd dat een Europese vlindersoort is uitgestorven, namelijk het Madeira groot koolwitje.
In Noordwest-Europa is de situatie voor dagvlinders het meest dramatisch. België en Nederland zijn hier de trieste koplopers. De Vlinderwerkgroep van Natuurpunt en het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek (INBO) hebben aangetoond dat in België ongeveer een derde van alle dagvlindersoorten verdwenen is en dat een ander derde is bedreigd. Oorzaken van dit lokaal uitsterven en de achteruitgang is de intensivering van het landgebruik, waardoor waardevolle vlindergebieden steeds verder in de verdrukking geraken.
Dirk Maes (INBO) : "Steeds meer landen in Europa slagen erin om betere gegevens over de verspreiding en de aantallen dagvlinders te vergaren. Deze nieuwe gegevens geven steeds vaker aan hoe slecht het wel gaat met de dagvlinders in heel Europa. Deze crisis is zeker niet beperkt tot de dichtbevolkte landen en regio's, maar strekt zich uit van vlinderrijke gebieden zoals Turkije, over Oekraïne tot de Baltische staten. Ook het intensiveren van de landbouw in vele Oost-Europese landen baart wetenschappers zorgen."
Behoud- en herstelacties
De vlinderexperten roepen op tot meer actie van zowel de Europese als de nationale en regionale overheden. Ze zullen dit doen door samen te werken in de nieuwe koepelorganisatie Butterfly Conservation Europe, die de acties over het Europese continent zal coördineren.
Twee leden van de raad van bestuur van Butterfly Conservation Europe, Martin Warren (Butterfly Conservation Groot-Brittannië) en Chris van Swaay (Nederlandse Vlinderstichting) hebben een boek gepubliceerd met daarin de 400 belangrijkste vlindergebieden in Europa. De vlinderexperten zullen behoud- en herstelacties voor vlinders concentreren op deze gebieden, die samen ongeveer 2% van de Europese oppervlakte beslaan. Een van hun andere doelen is om vlinders erkend te krijgen als indicatoren voor het leefmilieu in Europa.
Wouter Vanreusel (Vlinderwerkgroep van Natuurpunt): "Verschuivingen in de verspreiding van soorten vertellen ons over de gevolgen van klimaatswijzigingen. Hierdoor zullen sommige soorten in onze contreien verschijnen, terwijl andere soorten verdwijnen omdat hun leefgebieden niet meer geschikt zijn of te ver uit elkaar liggen om er nog spontaan te geraken."
Hoestende honden en niezende katten Door dierenarts Emmy Diepenbroek
Net als bij mensen, ligt ook bij huisdieren een verkoudheid op de loer. Katten kunnen last hebben van niesziekte en honden van kennelhoest. Vaak is zo'n koutje onschuldig, maar houd je dier wel goed in de gaten.
Anders dan bij mensen vaak het geval is, zijn honden en katten nauwelijks om de haverklap verkouden. Bij katten komt het niesziektevirus erg veel voor. Dit kan leiden tot een voorste luchtweginfectie. Als een kat eenmaal besmet is, kan hij de rest van zijn leven bevattelijk blijven voor verkoudheid. Daarom wordt er zoveel mogelijk tegen ingeënt.
Honden kunnen last hebben van het kennelhoestvirus. De dieren hoesten hard en braken dikwijls slijm. Soms komt er zelfs groen snot uit de neus. Een cocktail-inenting beschermt niet afdoende tegen kennelhoest, omdat dit door verschillende ziekteverwekkers wordt veroorzaakt.
Er zijn verschillende inentingen tegen kennelhoest verkrijgbaar. Sommige vaccinaties zijn met een spuit onder de huid te injecteren en andere medicijnen kun je in de neus sprayen.
Honden krijgen kennelhoest meestal door het opsnuiven of oplikken van speeksel van een andere hond die met het virus is besmet. Als ze de ziekte eenmaal hebben, kun je de inenting niet geven.
Wat rest is het geven van medicijnen, zodat de hond het virus zelf kan overwinnen. Een inenting is niets anders dan het toedienen van het virus in een verzwakte vorm, zodat het lichaam er antistoffen tegen kan maken.
Een enkele keer wordt een dier toch wat ziek van het verzwakte virus, omdat zijn weerstand net te laag was. Of omdat hij al besmet was met het virus, maar nog in de incubatietijd zat, waardoor je nog geen ziekteverschijnselen zag.
Kleine hondjes kunnen soms verkouden lijken, het lijkt dan net alsof ze last hebben van een benauwdheidsaanval. Dat komt door een verkramping van spieren in de keel. Het is ook wel bekend als reversed sneezing, omgekeerd niezen.
Het komt niet door ziekte, maar heeft eerder met stress of opwinding te maken. Even over het keeltje wrijven helpt om de spieren weer te laten ontspannen. Maar een hond kan ook niezen als hij speelt in zand of gras en hij iets in zijn neus krijgt.
Als de overlast niet vanzelf over gaat, of als medicijnen niet voldoende helpen, laat je huisdier dan in de neus kijken om uit te vinden wat er precies dwars zit. Want heel vervelende verschijnselen, zoals tumoren, komen ook regelmatig in de neus voor.
Zo zijn er veel ziektes of aandoeningen die op een simpele verkoudheid kunnen lijken, maar het niet hoeven te zijn.
De grijze roodstaart (Psittacus erithacus ) is een papegaaiensoort met een effen zilvergrijs verenkleed, rond de ogen een lichtgrijze huid, en een korte rode staart . Lengte van kruin tot staartpunt is ongeveer 35 - 40 centimeter. De vogels komen van nature voor in equatoriaal Afrika maar worden in Nederland veel als huisdier gehouden.
De grijze roodstaartpapegaai heeft twee ondersoorten:
Congo grijze roodstaart (P. e. erithacus ); de papegaai heeft grijze veren, een zwarte snavel en een felrode staart. Deze ondersoort komt voor in Midden en West Afrika.
Timneh grijze roodstaart (P. e. timneh ); de papegaai is kleiner, heeft een meer donkergrijs kleur veren, een bruin-rose snavel en een roestbruine staart. Deze ondersoort komt voor in West Afrika; Ivoorkust , Liberia , Guinee en Sierra Leone .
Er wordt soms ook nog gesproken over twee andere varianten maar deze zijn niet officieel erkend.
Principe, deze is kleiner en donkerder van kleur als de Congo en zou in Ghana moeten leven en de
Papegaaien zijn intelligente dieren die, volgens sommige onderzoekers, een intelligentie hebben van een kind van 3 tot 5 jaar oud. (Zie de grijzeroodstaart papegaai Alex bij 'bekende exemplaren'). Hun intelligentieniveau wordt daarom ook wel vergeleken met de intelligentie van chimpansees en dolfijnen. Een goed opgevoede (huiskamer)papegaai is zeer zeker niet eenkennig. Een papegaai die knauwt is een onzekere papegaai. Onzekerheid kan weggenomen worden door goede omgang.
De grijze roodstaart is een typische boomvogel, en leeft in tropische regenwouden , mangroven en de vochtige savannen . Aan de randen van het woud in het overgangsgebied naar het open land vindt hij zijn ideale habitat. De roodstaart is schuw en blijft weg van mensen, dorpen en steden. Net als alle andere vogels hebben de papegaaien géén stembanden, en communiceren met elkaar met harde schreeuw- en fluittonen door trillingen in de syrinx . Ze kunnen enorm goed geluiden imiteren en in gevangenschap kunnen ze tot wel 750 verschillende woordjes leren. Berucht zijn ringtones , die de papegaai steeds uit het hoofd leert. Er zijn echter ook grijze roodstaarten die helemaal géén woord leren spreken. De grijze roodstaart kiest een partner voor het leven, samen maken ze een nest in boomholtes, het wijfje krijgt buiten het regenseizoen 2 tot 5 eieren waarop ze gedurende ongeveer 4 weken broedt terwijl de man oppast en voor het eten zorgt. Beide ouders verzorgen de kuikens gedurende ongeveer 3 maanden. Ze brengen de dag door met hun partner en soms in kleine groepjes van pakweg 20 tot 30 vogels. Als het begint te schemeren vormen ze grotere groepen en gaan gezamenlijk op zoek naar voer. Ze vliegen rechtlijnig en soms in grote hoogte. In het wild worden vruchten, noten, bessen, zaden, bloemen en bloemknoppen gegeten, palmnoten zijn beslist erg favoriet.
Natuurlijke vijanden zijn roofvogels en slangen . Kuikens worden ook wel door apen uit de nesten gehaald. De grootste bedreiging is echter de mens, door habitatvernietiging maar zeker voor deze soort ook de illegale handel in exotische dieren .
Een opmerkelijke grijze roodstaart is de papegaai Alex . Deze vogel werd van jongs af aan door de Amerikaanse onderzoeker Irene Pepperberg getraind om te onderzoeken welke mogelijkheden hij had om de menselijke taal te gebruiken. Alex leerde onder andere vragen stellen, verzoeken weigeren, voorwerpen benoemen, de overeenkomsten dan wel verschillen tussen voorwerpen benoemen en tellen. Alex is in September 2007 op 31 jarige leeftijd overleden. Zie ook: Alex Foundation
Een andere bekende grijze roodstaartpapegaai is Polly Grey, mascotte van het 322 squadron van de Koninklijke Luchtmacht
Vandaag moest ik je loslaten, je laten gaan. Hart en ziel zijn in 2 verscheurd maar ik had geen keus. Tranen biggelen over mijn wangen. Waar ben je nu, ik zie je voor me in huis ik mis je op je vertrouwde plaats. Ik loop doelloos rond, verdwaasd. Je lijden en pijn zijn nu voorbij, zachtjes ben je ingeslapen, je van niks meer bewust. Je bent o zo ver weg nu, maar in mijn hart blijf je nabij.
Soms verlang ik naar de sneeuw Omdat ik weet dat je dan aan me denk En jij vanaf je mooie wolk Even naar me wenkt
Soms als ik een regenboog zie Weet ik dat jij daar bent Helemaal bovenaan En mij je aandacht even schenkt
Soms hoor ik je in de wind Die door de bomen waait In het mooie bos Even met de takken zwaait
Soms zie ik je bij de zee Met eb en met vloed De golven deinen rustig mee En ik weet dat jij me dan even groet
Weet dat je altijd in mijn gedachte bent En ik die mooie momenten niet kan missen Je bent nog steeds dicht bij mij Of ik moet me wel heel erg vergissen (goverdina.nl)
In maart 2007 gingen wij op vakantie naar Egypte en als vrijwilligster van stichting AAI was ik benieuwd of daar nog organisaties actief op dierengebied waren. Via-via kwam ik in contact met dierenasiel SPARE in Kairo (the Society for the Protection of Animal Rights, Egypt) en omdat wij toch terugvlogen vanuit Kairo was het bestuur van AAI bereid om een hond uit dit asiel te herplaatsen. Ook al ging het maar om 1 hond, het asiel waardeerde het enorm dat buitenlanders interesse toonden voor hun werk. In een land waar mensen gemiddeld euro 1,50 per dag verdienen, hebben de meeste Egyptenaren wel wat anders aan hun hoofd dan het lot van dieren.
Het dierentehuis ligt een eind buiten de stad, in Gizeh, in de buurt van de piramides. Het zag er netjes uit, een stuk of 50 honden, per 2 in een hok, met een binnenplaats om te spelen. Behalve de opvang van honden biedt SPARE gratis medische zorg aan paarden en ezels, omdat Brooks Hospital alleen in Kairo actief is. Kairo is na Mexico City de grootste stad ter wereld met een bevolking van 20 miljoen mensen. Verder zijn er her en der in de stad braakliggende terreinen waar honden worden opgevangen. SPARE-vrijwilligers geven de bewakers geld in de hoop dat zij opletten als teams van de gemeente weer eens honden dood schieten of vergiftigen.
SPARE had geen benches, Fulla zou in een grote ijzeren kooi reizen waar wel een leeuw in kon! De Egyptische luchtvaartmaatschappij had Mona Khalil, de contactpersoon van het asiel, laten weten dat Fulla gratis met ons mee mocht. In Egypte mag in principe niemand op de luchthaven komen die zelf niet reist. Dat betekende dat de chauffeur die Fulla naar het vliegveld zou brengen buiten moest blijven wachten. Ik zag dan ook wel een beetje tegen de terugvlucht op, als dat inchecken maar goed zou gaan.
Om kwart over 1 's nachts kwam de bus ons van het hotel ophalen. Mohammed was ruim op tijd en zou achter de bus aanrijden. Ik had met Mona afgesproken dat Fulla een kalmeringstabletje zou krijgen, maar volgens Mohammed had Fulla dat niet gehad. ¨Onmogelijk.¨ dacht ik, ze zat daar zo rustig en braaf in haar kooi. Over de bench zat aan 3 kanten een laken gespannen. Het leek me verstandig om onze Egyptische reisbegeleider te informeren dat er een hond meeging. Mahmoud had als gids wel een speciaal pasje om de groep te vergezellen. Mahmoud keek even verbaasd, maar pakte de zaken gelijk voortvarend aan. Hij controleerde de papieren en loodste Fulla langs de röntgenmachine heen. Dit was het punt waar onze paspoorten, ticket en bagage gecontroleerd werden en tot waar Mohammed mee mocht. Voor het inchecken waren we expres achteraan gaan staan. Mahmoud stond ondertussen al vooraan druk te praten met een van de medewerkers van AMC airlines. De maatschappij wilde een kopie van Fulla's reispapieren en extra kopieën had ik niet, dus Mahmoud duwde iemand een paar Egyptische ponden in handen en stuurde hem op pad om alle documenten te kopiëren. ¨Wie heeft jou gezegd dat de hond gratis mee mag?¨ vroeg hij aan mij. ¨Nu begint het gelazer, die meneer Amr is er natuurlijk vast niet¨ dacht ik pessimistisch. ¨Schrijf in het Engels op hoe dit allemaal is afgesproken¨ instrueerde Mahmoud mij. Ik noteerde op een blaadje dat we een hond meenamen uit het asiel van Kairo en dat mevrouw Khalil contact had opgenomen met meneer Amr, die had toegezegd dat de hond kosteloos vervoerd zou worden (dikke streep onder ¨kosteloos¨ ). Tot slot dankte ik de chartermaatschappij hartelijk voor hun geweldige medewerking (altijd beleefd zijn). Vervolgens vertaalde Mahmoud dit verhaaltje in het Arabisch.
Eindelijk was het onze beurt om in te checken. Achter de balie zat een oudere heer. Hij wilde weten hoe de hond heette. ¨Fulla¨ antwoordde ik (Arabisch voor ¨gardeniabloem¨ ). ¨Wat een mooie naam, maar u zou haar eigenlijk ¨Lucky¨ moeten noemen, want ze heeft wel geluk dat ze met u mee mag. Mevrouw Khalil heeft met mij gesproken.¨ Nu herinnerde ik me dat Mona had verteld dat ze eerst met iemand op het kantoor van AMC airlines had gebeld en daarna nog met een persoon op het vliegveld. Dat was deze meneer Sayed. Wat een mazzel dat hij zelf aanwezig was. Ik bedankte hem uitvoerig dat wij Fulla gratis mochten meenemen. ¨U hoeft mij niet te bedanken,¨ glimlachte meneer Sayed ¨het is geen gunst.¨ Dat ging allemaal van een leien dakje, uiteraard ook dankzij Mahmoud. Met een dikke fooi namen we afscheid van hem. Het was gelukt! Frank wuifde naar Mohammed, die buiten stond, dat alles in orde was en ik belde opgetogen naar Mona dat ze naar bed kon. Wisten wij veel wat ons nog boven het hoofd hing...
Een half uur later bracht een bus ons naar het vliegtuig. De kooi met Fulla zag ik al staan. Ze lag gewoon, wat een brave hond. Gelijk bij binnenkomst in het vliegtuig vroeg ik aan een steward of de piloot de zuurstof en verwarming kon aanzetten in het ruim. ¨Nou, we zijn nog aan het kijken of er wel plek is.¨ zei hij tot mijn schrik . ¨Wat voor stoelnummer heeft u? Gaat u maar zitten. Als het nodig is, kom ik wel naar u toe.¨ Verhip, zoveel bagage kon er toch niet zijn? Met een ongerust gevoel zocht ik mijn plaats op. Een paar minuten later zag ik dezelfde steward onze richting uitlopen. ¨Wilt u even meekomen?¨ O jee, dit was foute boel. Met een bonkend hart liep ik mee naar voren. Daar stond een Egyptenaar die vloeiend Nederlands bleek te spreken en kennelijk over het inladen van de bagage ging. ¨We hebben een probleem¨ liet hij meteen onomwonden weten ¨die kooi is veel te groot, die past niet door de laaddeur van het vliegtuig¨. Shit, hier had ik niet op gerekend! ¨Kan hij dan niet op zijn kant naar binnen?¨ stelde ik voor. Nee, dat ging ook niet, ik mocht zelf komen kijken. Ik liep met hem mee naar buiten en toen we aan de zijkant van het vliegtuig stonden, zag ik het meteen, dit ging echt niet. Wat nu? ¨Heeft u geen andere kooi?¨ vroeg ik tegen beter weten in. Natuurlijk had hij niks anders; waar zou zo'n man een bench vandaan moeten toveren? Ik vertelde hem dat de afmetingen van de kooi waren doorgegeven aan meneer Sayed, die had gezegd dat het geen probleem was. Zou Fulla dan stranden op het vliegveld van Kairo? Wat moest ik doen, Mona bellen dat ze Fulla moest ophalen? ¨Kan ze niet mee aan boord?¨ drong ik paniekerig aan. ¨Nee, dat gaat helaas niet.¨ ¨Ja maar ze is heel rustig, want ze heeft een kalmeringstabletje gekregen en we zitten bij de nooduitgang.¨ soebatte ik. ¨Nee¨ herhaalde de Egyptenaar ¨dat kan ik echt niet doen, want daar kunnen andere mensen over klagen.¨ Ik keek hem wanhopig aan. ¨Maar wat moeten we dan doen?¨ ¨Is ze gezond?¨ ¨Ja, natuurlijk is ze gezond, ik heb alle papieren, ik zal ze u laten zien.¨ Ik rende naar mijn plaats om de gezondheidsverklaringen te halen. De medewerker bekeek alles nauwkeurig en zei toen ¨Zet haar maar achterin, op het toilet. Maar als er schade komt, bent u daar voor aansprakelijk.¨ WAUW, ik kon hem wel zoenen!
Ik holde de trap van het vliegtuig weer af, plukte Fulla uit de kooi en draafde met haar terug naar binnen. Als een mak schaap lag ze in mijn armen en gaf geen kik. Hup, Fulla in het toilet gestopt en deur dicht. Het cabinepersoneel deed de deur op slot en verhit plofte ik neer op de achterste stoel bij de wc. Wat een toestand! Nu maar hopen dat Fulla niet zou gaan blaffen, aan de toiletbril knagen of in de pot zou springen. Ik zat net of ik rook een vieze geur, ai, er lag poep in het gangpad. Ik ruimde alles zo goed mogelijk op met enkele servetjes, terwijl een stewardess met een spuitbus een kunstmatig bloemenluchtje op de grond spoot. Ik hoorde even wat gekrabbel aan de deur, maar voor de rest hield Fulla zich gedeisd. Eindelijk taxiede het vliegtuig weg en steeg op. Hoera, we waren onderweg!
In Luxor maakte ons toestel een tussenlanding. Zodra we stilstonden, maakte ik de deur van het toilet open. Hoe zou het met Fulla zijn? Fulla lag opgekruld op de grond. Ze sprong gelijk op en ik kon nog net voorkomen dat ze naar buiten glipte. Gelukkig, alles ging goed; wat een voorbeeldige hond. In Luxor kwamen nog meer passagiers aan boord en toen vlogen we echt naar Nederland en kon ik me eindelijk een beetje ontspannen. Halverwege de vlucht kwam de hoofdsteward melden dat de gezagvoerder mij wilde spreken. Ik werd gelijk weer nerveus, wat zou er nu aan de hand zijn? Ik toog naar de cockpit en de steward klopte op de deur, waarna de deur open werd gedaan. Ik stapte naar binnen en zag tot mijn verbazing een bekend gezicht. Het was de piloot zelf met wie ik eerder had gesproken, terwijl ik dacht dat het iemand van het grondpersoneel was! ¨Hoe gaat het met de hond?¨ vroeg meneer Hussin ¨Moet hij niet wat te eten en drinken krijgen?¨ Hij was enigszins bezorgd of we op Schiphol geen problemen zouden krijgen omdat we geen bench of riem bij ons hadden. Dat was iets waar ik me helemaal niet druk om maakte. Al zou iemand er wat van zeggen, ze konden ons moeilijk terugsturen naar Egypte. Ik bedankte hem nogmaals voor zijn welwillendheid, maar kon toch niet nalaten op te merken dat de maten van de kooi precies waren opgegeven. Toen kwam de aap uit de mouw, de piloot vertelde dat er op het laatste moment was besloten met een kleiner toestel te vliegen. Bij het andere vliegtuig was de laadklep wel groot genoeg geweest. Aha!
Tegen 11.00 uur landden we op Schiphol en nadat alle passagiers waren vertrokken, deed ik de toiletdeur weer open. Fulla was nog steeds springlevend. Omdat we geen riem bij ons hadden, moest Frank haar het hele eind dragen. Bij de paspoortcontrole zetten we haar op de grond en trokken we haar aan haar halsband mee. De man van de marechaussee had niets in de gaten. Bij de bagageband gaf iemand van ons reisgezelschap een riem van haar tas waarmee we Fulla konden aanlijnen. ¨Fulla, yallah¨ moedigde ik aan (Arabisch voor ¨hup¨) en zowaar, Fulla trippelde keurig mee, weliswaar met haar staart tussen de benen, maar ze liep! Bij de douane was niemand te bekennen en konden we zo doorlopen. Daar troffen we de AAI-vrijwilligster die Fulla zou opvangen. Pfffttt, onze missie was geslaagd!
Naschrift: Mona vertelde later dat Fulla geen kalmeringstabletje had gekregen, omdat de dierenarts bang was dat haar bloeddruk in het vliegtuig te ver zou dalen. En wij maar denken dat ze zo rustig was vanwege een pilletje! (Dierennieuws.nl)
De naam van deze kat doet vermoeden dat de Afrikaanse en Aziatische Goudkat sterk aan elkaar verwant zouden zijn, maar niets is minder waar. De Aziatische Goudkat is een middelgrote kat die voorkomt in de bossen van Zuidoost-Azië. Zijn grootste (dierlijke) vijand is de tijger.
De Aziatische Goudkat komt voor in de tropische en subtropische regenwouden en drogere bossen van Nepal en Zuid-China, tot Maleisië en Sumatra. Ook komt hij voor tot op een hoogte van 3050 meter in de Himalaya. Heel af en toe komt hij tevoorschijn uit de bossen en waagt hij zich in een wat meer open gebied. Zeer zelden is hij in het wild gezien door mensen.
De kleur van de vacht is meestal goudbruin, maar ook komen de kleuren roodbruin (met gouden gloed), grijzig en bruinzwart voor. Heel opvallend is het mooie ¨masker¨ van de Aziatische goudkat. Een gezichtstekening, bestaande uit witte, blauwe en grijze strepen.
Net als veel andere (kleine) katachtigen is ook de Aziatische Goudkat een solitair dier. Overdag gebruikt hij zijn tijd om te rusten op een koele plek in het bos. De kleur van zijn vacht valt nauwelijks op. Zijn territorium markeert de goudkat met urine. Na een draagtijd van 10 tot 11 weken brengt het wijfje twee of drie jongen ter wereld. Gedurende de eerste weken blijven de jongen veilig in het nest. Net als bij de andere katachtigen zijn de oogjes van de jongen dicht tot ze ongeveer tien dagen oud zijn. Dit voorkomt dat ze de bescherming van het nest verlaten. De jongen blijven ongeveer tien tot twaalf maanden in de buurt van hun moeder.
De Aziatische Goudkat jaagt meestal 's nachts. Bij iedere strooptoch wordt een groot gebied afgezocht. Op het menu staan o.a. grotere knaagdieren, hoendervogels, insecten, reptielen maar ook zelfs buffelkalveren. Het prooidier wordt van achteren beslopen, besprongen en met een snelle beet in de keel gedood. Na ongeveer vijf weken beginnen de jongen met het eten van vast voedsel.
De situatie van de Aziatische Goudkat is kwetsbaar. De grootste bedreiging vormt de boskap, maar ook wordt er op dit soort gejaagd voor zijn pels en de botten, net zoals bij de tijger. De botten worden in de traditionele medicijnen verwerkt als vervanging voor de tijgerbotten.
Merle is in het weekendhuisje. Ze heeft het goed naar haar zin. De hele dag mag ze buiten lopen.
Op een ochtend ziet Merle iets in de tuin. ¨Een poes¨denkt ze.Ze gaat jagen. Maar dat is een vreemde poes. Een poes met een pluimstaart. Ze rent erachteraan. Met alle haren overeind. En grommend.
Ze jaagt het beestje de boom in. Dan gaat Merle zitten wachten bij de boom. Want de poes moet een keer naar beneden komen. Maar Merle weet iets niet. Het is geen poes. Het is een eekhoorn.
De eekhoorn springt van boom naar boom. Om zo uit de buurt van Merle te komen. Merle blijft wel een uur onder de boom zitten.
Aan de andere kant van de tuin is de eekhoorn weer naar beneden gekomen. Die gaat verder met het zoeken van eten. Misschien zit hij stiekum die domme hond bij de boom wel uit te lachen. (Dierennieuws)
Dat katten - vooral poezen - gewoontedieren zijn, is bekend. Ooit omschreef iemand die eigenschap heel treffend. Als een poes kiesrecht had, zou ze heel haar leven op één en dezelfde partij stemmen. Ze reageert dan ook onmiddellijk op de geringste verandering in haar omgeving. Als je bijvoorbeeld een nieuwe plant in de huiskamer hebt gezet, staat ze er bij binnenkomst als aan de grond genageld, bijna verontwaardigd naar te staren. Wie heb ik toestemming gegeven om mijn kamer zo ingrijpend te veranderen, lijkt ze dan te denken. Vervolgens wordt de plant zeer omzichtig bekeken en besnuffeld. Als dat ritueel achter de rug is, gaat ze zich zorgvuldig wassen. Het lijkt alsof ze dan even tijd wil nemen om deze grove inbreuk op haar vertrouwde omgeving te verwerken. Als ze dan eenmaal uitgebreid de krabpaal - of iets anders - met haar klauwen gaat bewerken, weet je dat madame de verandering - zij het mokkend - maar voor lief neemt.
Ik merkte dat een kat ook moeite kan hebben met verandering in gedrag van het ¨baasje¨. Als huisdier ziet de kat je dus niet als baas, eerder als een soortgenoot. Omdat je het beest voedt en verzorgt, ben je wel de superkat. Toch kent een huiskat tot in bijna elk detail jouw rituelen en volgorde van handelen. Zolang je jezelf maar keurig aan die vaste patronen houdt, is er geen enkel probleem. Wat dat betreft heeft een kat zeg maar autistische trekjes. Ik moest ondervinden dat ook mijn poes Sjaan me liet weten dat ze niet zit te wachten op vreemd, voor haar niet te plaatsen gedrag van haar huisgenoot.
Om optimaal van mijn muziek te kunnen genieten, schafte ik een mooie koptelefoon aan. Ik kon nu volop genieten van muziek die bij wijze van spreken midden in je hoofd zit. Ik houd van klassieke muziek, maar heb ook nog wat verzamel-cd's met popmuziek. In een nostalgische bui zette ik een van die cd's op. Je kent dat wel; voor je het weet zit je dan volop mee te zingen. Tot mijn verbazing stoof Sjaan met wijdopen gesperde ogen op me af. Met zwiepende staart zat ze me aan te kijken, haar bek zag ik steeds maar open en dicht gaan. Toen ik door bleef zingen, werd het haar blijkbaar te gortig. Ze stootte met haar poot - wel met de nagels in - tegen mijn mond, en begon zelfs zachtjes in mijn kin te bijten. Nee, het was geen agressief gedrag, eerder bang of paniekerig.
Toen ik stopte met zingen en de koptelefoon afzette, zat ze me nog steeds mekkerend aan te kijken. Pas nadat ik haar even geruststellend toesprak en aaide, werd ze weer rustig. Natuurlijk begon ik me af te vragen waarom ze zo in paniek raakte. Nu is het meestal zo dat je jezelf niet of nauwelijks kunt horen als je op die manier meezingt, en dus geen toon kan houden. Zou Sjaan mijn valse gezang misschien niet aan kunnen horen? Ik besloot de proef op de som te nemen. Weer zette ik hetzelfde nummer op, en wachtte even met meezingen. Er gebeurde niets bijzonders, Sjaan zat me rustig aan te kijken. Aan de muziek kon het dus niet liggen. Maar toen ik - beslist niet vals - weer mee ging zingen, vertoonde ze weer dat gedrag. Ik kon haar nu ook hard en klaaglijk horen miauwen, alsof ze me smeekte om er mee op te houden. Nu vliegt Sjaan de kamer al uit als ik mijn koptelefoon pak. Nee, zit is bepaald niet onder de indruk van mijn zangkwaliteiten!
Sommige dingen zijn handig om te weten over honden. Daar heb je geen therapie voor nodig maar gezond verstand. Alleen is er wel iemand die het je moet vertellen of moet er een plek zijn waar je het kan lezen en dat is hier op de honden.blogo.nl. Honden denken nou eenmaal niet als mensen en ook hun gedrag is alles behalve hetzelfde dan dat van mensen. Zeker wat betreft de interpretatie van dingen. Daarom heb ik hieronder weer een paar korte interessante dingen voor je op een rij gezet:
Bijten is een natuurlijk, normaal hondengedrag
Er zijn geen brave en stoute honden
Bijten en dreigen zijn manieren waarop honden grote en kleine geschillen oplossen en hoe zij op een dreiging (in hun ogen) reageren.
Tussen honden is agressief gedrag normaal. Mensen willen dit niet.
Alle honden zijn potentiële bijters.
Elke hond heeft op een mogelijke bedreiging 2 antwoorden: zelf gaan lopen of de ander wegjagen. (vlucht of aanval) De hond kan deze twee strategieën door elkaar gebruiken en van het één op het ander overgaan naar believen. ( kan niet vluchten = aanval).
Dikwijls hoort men na een beet: "dat begrijp ik niet", "opeens en zonder waarschuwing of aanleiding", "zonder reden".
Een binnendringen in "zijn ruimte" kan voor de hond een serieuze provocatie zijn. (een hand uitsteken, hem aanraken, dichterbij komen, bij "iets" van de hond in de buurt komen)
Wij mensen hebben het soms moeilijk om te accepteren dat het de hond is die beslist of iets bedreigend of uitdagend voor hem is.
De hond voorbereiden en gewoon maken aan mensen en hun rare gewoonten moet aangeleerd worden. (dit is socialisatie)
Wist je dat hondennamen over de jaren veranderen ?
Wist je dat hondennamen over de jaren veranderen? Ik kwam een leuk stukje tekst tegen over een onderzoek wat al in 1997 gedaan is. Je zou zeggen dat ze ondertussen alweer een nieuw onderzoek mogen doen. Wat leuk is om te zien dat steeds meer honden een mensennaam krijgen in plaats van een echte hondennaam zoals Fido. Dit komt vooral doordat mensen een hond zien als een deel van de familie. Niet als mens maar wel als maatje en trouwe vogeling/beschermeling van de familie. Ik vind het wel begrijpelijk dat de lijn van namen vager wordt tussen mens en dier. Het is tegenwoordig ook een sport om een zo origineel mogelijk naam voor je baby te verzinnen dus de honden kunnen niet achter blijven. Iemand nog een origineel idee??? Voor een hondennaam he ;-) Wil je meer over het onderzoek naar hondenamen lezen dan kan dat hier. (honden.blogo.nl)
Een vliegtuig stort neer in de jungle. De enige overlevende is John Woodhouse. Samen met zijn accordeon begeeft hij zich op weg naar de bewoonde wereld. Plots komt er een leeuw aanstormen. John Woodhouse begint op zijn accordeon te spelen, en de leeuw doet hem niks. Even later komt een tweede leeuw aanstormen. John Woodhouse begint nog wat harder te spelen, en ook deze leeuw doet hem niks. Dan komt er een derde leeuw aanstormen. John Woodhouse gaat nog harder spelen, maar de leeuw blijft doorlopen en vreet hem helemaal op. Zitten er twee apen in de boom. Zegt de ene tegen die andere: "Ik heb het je toch gezegd. Als die dove straks komt: die heeft hem!"
Een jong katje zit voor een huis in de zon. Komt er een grote kater langs. Vraagt het jonge katje: 'wat ga je doen?'. 'Ik ga Miesje neuken', zegt de kater. Katje: 'Is dat Leuk?' Kater: "Ja nou en of!' 'Mag ik mee?', Vraagt het katje. 'Ja, hoor'. Na een poosje komen ze bij een grote schuur en daar zit Miesje van het zonnetje te genieten. Ze ziet de kater al van ver aan komen en neemt een sprint om de schuur heen. De kater sprint achter haar aan en het jonge katje daar weer achteraan. Maar Miesje heeft echt geen zin en blijft rondje na rondje om de schuur rennen, gevolgd door de kater en het katje. Tot het katje na een poos roept: 'nou, ik neuk nog één rondje mee, maar dan schei ik er mee uit, hoor!'
Over steriliseren doen heel wat foutieve veronderstellingen de ronde. Het lijkt een drastische ingreep, maar toch beveelt dierendokter Rob Lückerath het aan voor baasjes die geen nestjes in huis willen. 'De voordelen zijn véél groter dan de mogelijke nadelen.'
1 Twaalf maanden is ideale leeftijd voor de sterilisatie van een hond. FOUT 'In België adviseren wij hondeneigenaars om hun teef honderd dagen ná de eerste loopsheid te steriliseren. Die eerste loopsheid treedt gemiddeld op tussen 6 en 9 maanden. Als de hond nog loops is, zijn baarmoeder en eierstokken enorm gestimuleerd, wat de operatie voor de hond en dierenarts veel complexer maakt. In de Verenigde Staten gaan dierenartsen echter veel vroeger over tot sterilisatie. Daar kan je pups kopen met of zonder voortplantingsstelsel, aangezien de teefjes er op acht weken worden gesteriliseerd. Wie gelijk heeft, dat moet de toekomst nog uitwijzen. De operatie bij een kleine pup is natuurlijk veel eenvoudiger, maar honden zijn pas op 6 maanden 'narcosevolwassen' en kunnen, met minder risico dan een pup, verdoofd worden.'
2 De operatie houdt een zeker risico in. JUIST
'Net als bij de mens kunnen er tijdens een operatie altijd complicaties optreden. In de regel echter zijn het gezonde (jonge) dieren die gecastreerd worden. Onze ervaring leert dat, hoewel sterilisatie een grote ingreep is, de meeste honden een à twee dagen na de operatie weer helemaal zichzelf zijn. In principe kan u uw hond 's ochtends brengen en 's middags weer ophalen. Bij de operatie wordt de buik geopend via de middellijn. De eierstokken worden altijd verwijderd, de baarmoeder alleen als die er afwijkend uitziet. De hond is normaalgezien goed wakker als u haar mee naar huis krijgt. Het is dan de taak van het baasje de hond minimaal een week rustig te houden en dus niet te laten springen of met een bal of met vriendjes te laten spelen.'
3 Mijn hond zal zich anders gaan gedragen na de operatie. FOUT
Het klopt dat uw hond rustiger, lustelozer of slomer kan worden. Deze gedragsverandering treedt echter niet altijd op. In tegenstelling tot castratie bij de reu is deze eventuele karakterverandering dus niet te voorspellen. Sommige teven worden zelfs actiever na sterilisatie. Soms is dat vervelend, in andere gevallen juist gewenst door de baasjes.'
4 Sterilisatie voorkomt bepaalde ziektes. JUIST
Wanneer je de ingreep op tijd laat uitvoeren, maakt uw hond veel minder kans kwaadaardige melkkliertumoren te ontwikkelen. Ook het risico van een baarmoederontsteking, tumoren en cysten aan baarmoeder en eierstokken en de ontwikkeling van suikerziekte is beduidend kleiner. Bovendien zal uw hond geen bloedingen meer hebben en is een ongeplande zwangerschap uitgesloten.'
5Mijn hond zal zeker verdikken na de operatie. FOUT
'De voordelen van een sterilisatie zijn beduidend groter dan nadelen. Geen enkel nadeel is levensbedreigend, terwijl de ziektes die voorkomen worden door een sterilisatie dat wel kunnen zijn. Teven kunnen inderdaad in gewicht toenemen, maar met een goed dieet is dit te voorkomen. Gewichtstoename wordt hoofdzakelijk veroorzaakt door een verlaagde schildklierfunctie. Een regelmatige gewichtscontrole is zeker geen overbodige luxe. Soms krijgt de hond last van incontinentie of een veranderende vachtstructuur. Maar ook daar heeft de dierenarts eenvoudige en schadeloze oplossingen voor.' (Nieuwsblad)
Ongeveer 25 cm voor reuen; teven zijn iets kleiner
Gewicht
6-8 kg
Kleur
Alle kleurvariaties zijn mogelijk, van goudkleurig tot donkergrijs, zwart of wit.
Goed met kinderen
Goed met honden
Goed met dieren
Geschiedenis
De Lhasa Apso of ´blaffende leeuwhond´ vindt zijn oorsprong in Tibet, waar hij gefokt werd in Boeddhistische monnikenkloosters. Dit ras is erg oud en zou onstaan zijn uit de kruising van de Terriër met een Tibetaanse Spaniël. Ze waren populair als waakhond en gezelschapshond en werden beschouwd als symbool van geluk om boze geesten op een afstand te houden. Deze hondjes verdienden zeer hoog aanzien en leefden vooral aan adellijke hoven.
Karakter
De Lhasa Apso heeft, zoals zijn afkomst doet vermoeden, Oosterse eigenschappen. Deze hond is wel heel gehecht aan zijn baasje en erg gesteld op contact met het gezin, maar staat wantrouwig ten opzichte van vreemden. Het is een vrolijk en speels hondje dat, niettegenstaande hij maar klein is van gestalte, een stevige wandeling aankan. Hij is een beetje eigenwijs en zelfverzekerd. Eerder geschikt voor al wat oudere kinderen, want hoewel hij goed met kinderen kan opschieten, laat hij niet met zich sollen. Een andere eigenschap van dit ras is dat ze een uitstekend gehoor hebben en bij een vreemd geluid zal hij zijn baas onmiddellijk waarschuwen.
Verzorging
De Lhasa Apso heeft een lange stevige en rechte vacht met een middelmatige ondervacht. Deze diende oorspronkelijk om hem goed te beschermen tegen extreme weersomstandigheden. Hun vacht dient best dagelijks te worden uitgekamd om klitten te voorkomen. Zoals bij alle andere honden hebben show-exemplaren een speciale verzorging nodig. Hoewel de Lhasa Apso een dikke weelderige vacht heeft, verhaart deze hond bijna niet.
Hoe laat ik mijn kat kennismaken met de kattenbak (Martina1)
Hoe laat ik mijn kat kennismaken met de kattenbak
Heeft u een kat in huis gehaald, zorg er dan voor dat het dier de kattenbak weet te vinden. Zo vermijd u onwelriekende toestanden. Wijs uw dier de plaats door het (herhaaldelijk) op de bak te zetten. In het begin is het misschien handig om meerdere bakken op verschillende plaatsen neer te zetten, zolang uw dier zich nog wat moet aanpassen aan de nieuwe omgeving. Een afwasbakje kan ook prima dienst doen als voorlopige oplossing. Een kat is van nature zindelijk en zal snel genoeg doorhebben wat van haar verlangd wordt én op welke plaats. Kattenbakvulling bestaat vooral uit vochtopnemende korrels. De bak maakt u best geregeld schoon. Ook de inhoud ervan moet regelmatig ververst worden. (Het Nieuwsblad)
Mijn hond bijt altijd maar aan zijn poten (Martina1)
Mijn hond bijt altijd maar aan zijn poten
Pootlikkers of -bijters, dat is de veterinaire term. Zeven factoren kunnen de oorzaak zijn van deze aandoening: demodex (mijt), malasessia (gist), herfstmijt, allergie, bacteriën, schimmel of psychogeen. Meestal start de aandoening met een schimmelinfectie en gaat de hond hieraan likken. Door dit veroorzaakte letsel kunnen bacteriën en gisten de wonde binnensluipen en begint de ellende. De psychogene factor is vergelijkbaar met menselijke nagelbijters. Het is een probleem dat vrij veel voorkomt bij honden. De enige oplossing is naar de dierenarts gaan om uitsluitsel te krijgen.
Urine als spiegel van de gezondheid van uw dier (Martina1)
Urine als spiegel van de gezondheid van uw dier
Net als mensen zijn honden en katten op latere leeftijd onderhevig aan ouderdomskwaaltjes, het ene al erger en moeilijker te behandelen dan het andere. Gelukkig is een aantal van deze leeftijdsgebonden problemen makkelijk op te sporen door een eenvoudig en goedkoop urineonderzoek.
Met de resultaten van een urineonderzoek kan men urinaire problemen opsporen, maar ook de eerste signalen van algemene ziekten. Wacht dus niet tot uw hond of kat symptomen vertoont, maar wees er op tijd bij, is de goede raad die dierendokter Rob Lückerath meegeeft. s De functie van urine: urine zorgt in de eerste plaats voor de verwijdering van afvalstoffen die zich in het bloed hebben opgestapeld. Urine waarborgt ook de zelfregulering, regelt dus de uitscheiding van water en mineralen. De urine wordt gevormd ter hoogte van de nieren, door filtratie van het bloed in de nefronen, en loopt vervolgens naar de urineblaas, waar ze wordt opgestapeld. De urinelozing geschiedt via de urinebuis. s Normale urine: urine moet lichtgeel van kleur zijn en helder. De urine bij hond en kat heeft een zuurtegraad die varieert tussen 5 en 7,5 pH. Het bepalen van de urinaire pH is van belang, omdat steentjes in de urine zich pas bij een pH-waarde hoger dan 7 vormen.
Aandoeningen:
moeilijk plassen, pijn bij het plassen (vaak vergezeld van janken of klaaglijk miauwen), vaker de genitale streek reinigen, vaak kleine plasjes maken, bloed in de urine (lichtroze kleur), agressief gedrag bij aanraken van de buik en onzindelijkheid kunnen wijzen op aandoeningen van de lagere urinewegen, zoals een blaasontsteking of urinewegstenen. Bij hond en kat kunnen verschillende soorten stenen voorkomen. In erge gevallen kunnen die de urinewegen obstrueren, waardoor het dier niet meer kan plassen. Dergelijke obstructie moet zo vlug mogelijk worden verwijderd omdat ze kan leiden tot uitdroging, coma en sterfte.
Urineweginfectie:
zitten er bacteriën in de nieren of in de urinewegen, dan spreekt men van een urineweginfectie. Dor verdedigingsmechanismen zoals geconcentreerde, zure urine en algemene immuniteit zijn gezonde dieren vrij resistent tegen infecties. Slechts door onderdrukking van de algemene immuniteit, verminderde lokale verdediging of aandoeningen die het urineren bemoeilijken, krijgen bacteriën de kans om zich in de urinewegen te nestelen. Katten zijn resistenter dan honden. De signalen zijn dezelfde als hierboven. De dieren blijven ook langer in de urineerhouding zitten. Bloed in de urine (hematurie) kan aanwezig zijn (lichtroze kleur). De dieren kunnen agressief reageren bij het aanraken van de buik of tijdens het vastnemen, of onzindelijk worden. Bij een infectie van de hogere urinewegen zullen de dieren symptomen vertonen als sufheid, mindere eetlust, koorts, loomheid, enz.
Urinekristallen en -stenen:
urolithen of stenen in het urinair stelsel bestaan uit samengeklonterde kristallen, die ontstaan wanneer de urine verzadigd is met mineralen. Dat kan te wijten zijn aan metabole stoornissen of aan de voeding, wanneer die de vorming van urinekristallen bevordert. Zowel bij hond als kat komen stenen vooral voor in de blaas en de urethra. Maar dat is stof voor een volgende bijdrage.
Katten Fratsen Onze kat die heeft personeel en vindt dat helemaal niet raar hij heeft het prima voor elkaar ze bedient m echt soms teveel.
Als hij miauwt komt ze naar buiten haar lieve woorden stild zijn luid gegil en als meneer nog aaitjes wil hoeft hij enkel zn ogen maar te sluiten.
Zelfs zijn buik wordt gemasseerd wanneer hij zich behaaglijk rolt en schattig met zijn pootjes dolt zich uitrekt,... lui...,ongegeneerd.
Dan vertrekt t personeel naar binnen er moet per slot nog werk worden gedaan maar ze blijft toch aarzelend staan bij het horen van zn lokkend spinnen.
Zelfs de deuren doet ze open als hij vragend zijn lijfje strekt en het zonder meer uit rekt om door het kattenluik te lopen
Hij weet precies waarvoor ze zwicht en geeft haar kopjes als beloning wandelt rond als een trotse koning ja..., onze kat heeft zijn personeel afgericht!
Tegen de prijs van een pot honing hadden een wolf, een haas en een vos de taak op zich genomen om een stuk land te ontginnen. Om zeker van hun beloning te zijn hadden zij gevraagd de honing al vooraf te krijgen. De pot werd achter de schuur gezet en zij togen aan het werk. "Laten wij afspreken," zei de wolf nog, "dat we pas van de honing gaan eten als we helemaal klaar zijn. Anders zie ik nu al dat er van het werk niets terecht komt." - "Mogen we wel van te voren even proeven?" probeerde de vos. "Nee, geen sprake van," besliste de wolf. "We kennen jou!"
De vos drong niet verder aan en het werk begon. Maar na enige tijd begon het werk de vos te vervelen. Hij zou veel liever eens van de honing proeven. Toen hij eens een eind van de anderen af stond niets te doen liet hij plotseling "Skitsjie! Skitsjie" horen. De wolf en de haas kwamen naar hem toe en vroegen: "Hoorde jij dat ook? Het leek wel of er iemand geroepen werd." - "Klopt," antwoordde de vos, "ze hebben mij geroepen. Ik moet een kleintje ten doop komen houden. Vinden jullie goed, dat ik even wegga?" - "Vooruit dan maar," fronste de wolf, "maar maak het niet te lang. We moeten nog wel klaarkomen vandaag!"
De vos sloop naar de schuur en maakte de pot honing open. Gulzig als hij was schrokte hij achter elkaar er wel een derde van op. Voldaan keerde hij daarna terug naar het veld en zei: "Daar ben ik weer! Het heeft niet te lang geduurd, hè?" - "Dat heb je inderdaad vlug gedaan. Hoe heet je petekind?" vroeg de haas. "Eerste-hap," antwoordde de vos, "merkwaardige naam, niet?" Wel, dat vonden de anderen ook, maar in de familie van de vos kwamen wel meer vreemde namen voor. En dus kregen de wolf en de haas geen argwaan.
Na verloop van tijd begon de vos opnieuw trek in honing te krijgen. En evenals de vorige keer liet hij uit de verte "Skitsjie! Skitsjie!" horen. "Ik Geloof dat ze je alweer roepen!" schreeuwde de haas naar de vos. "Ja! Ik moet weer peter zijn. Mag ik weer even?" Opnieuw deed de vos zich achter de schuur tegoed aan de honing. "En hoe heet de kleine dit keer?" vroeg de wolf, nadat de vos weer terug was. "Tweede-hap," zei de vos terloops.
Weer werd er een poos hard gewerkt, toen de vos plotseling al weer zijn "Skitsjie! Skitsjie!" liet horen. "Zeg, blijft dat de hele dag zo?" vroeg de wolf verstoord. "Er moet hier gewerkt worden, niet in de kerk!" - "Heus, het is de laatste keer," beloofde vos, "als ze me nog een keer zouden roepen, ga ik gewoon niet. Maar voor deze keer vind je het toch nog wel goed?" - "Als het echt de laatste keer is tenminste. Schiet nu maar op!" bromde de wolf. Toen de vos korte tijd daarna weer verscheen, antwoordde hij op de vraag hoe het petekind nu genoemd was: "Laatste-hap."
Uren waren er inmiddels voorbijgegaan. De wolf en de haas voelden dat zij goed moe waren geworden. Daarom stelde de wolf voor: "Het is wel tegen onze afspraak, maar laten we toch maar vast iets van de honing gaan eten. Ik moet even nieuwe kracht opdoen."
Moe gingen ze achter de schuur op de grond zitten. De haas maakte de pot open en zag dat alle honing er uit verdwenen was. "Wat een misselijke streek! Dat heb jij natuurlijk gedaan, sluwe vos," schold de wolf, buiten zichzelf van woede. "Ik? Hoe kom je daarbij? Als je het mij vraagt heeft de haas dat gedaan," sprak de vos verontwaardigd. "En ik ben geen minuut van het veld af geweest! Kom nou gauw!" De haas was diep beledigd. "En toch heb jij het gedaan," hield de vos vol. "Bij alle sterren in de hemel zweer ik jullie, dat ik onschuldig ben," riep de haas, "maar ik kom er wel achter, wie het wel gedaan heeft. Wacht maar! Het is nu bijna donker, laten we eerst maar gaan slapen. Als er morgenochtend bij een van ons de honing uit het lijf loopt, reken maar dat hij dan de dader is. En ik zal dat niet zijn!"
De anderen stemden daarmee in. "Maar er zal toch eerst gegeten moeten worden," vond de wolf, "vos, ga jij maar in het dorp wat voor jezelf opscharrelen. En haas, ga jij maar wat knabbelen in het klaverveld. In de tussentijd hoop ik ook iets te vinden, want ik rammel van de honger." De haas ging er vandoor, nadat hij beloofd had zo gauw mogelijk weer terug te zijn. Maar de vos zei, dat hij veel te moe was om nog helemaal naar het dorp te lopen. Hij had het immers de hele dag al drie keer gedaan! Nee, hij zou liever eerst wat gaan slapen. De haas was spoedig weer terug. Hij had de klaver gevonden en kon er weer even tegen.
Toen de vos de volgende morgen de eerste zonnestralen op zijn snuit voelde, schrok hij niet alleen daarvan wakker. Ook liep er gestadig honing uit zijn lijf. Wat moest hij doen? Voorzichtig sloop hij naar de haas en liet zich naast de haas helemaal leeglopen. Vervolgens maakte hij de wolf wakker: "Ga eens bij de haas kijken! Je weet niet wat je ziet!" Nu werd ook de haas wakker. Hij zag het stinkende vuil naast zijn bed en begreep welke kool de vos hem gestoofd had. Halsoverkop maakte hij dat hij wegkwam.
Dit was voldoende bewijs voor de wolf. Met een slaapdronken hoofd rende hij de haas achterna. Door bos en veld, door struiken heen en over greppels holde hij achter hem aan. Toen hij bij een schutting was gekomen probeerde de haas zich tussen twee planken door te wringen. Maar het lukte niet en dat was zijn ongeluk. De wolf had hem nu gauw te pakken en... beet een stuk van zijn staart af. Daarom heeft sinds die tijd de haas enkel nog een pluimstaart. En ook sinds die tijd jaagt de vos onvermoeibaar op de haas, bevreesd als hij is dat de haas ooit nog eens de kans zal krijgen om het allemaal aan de wolf uit te leggen.
Castratie betekent het onvruchtbaar maken van een konijn waarbij inwendige geslachtsorganen worden verwijderd. Bij een vrouwtje wordt dit meestal sterilisatie genoemd, maar dit is eigenlijk onjuist. Sterilisatie betekent het afbinden of doorsnijden van de eileiders, maar met behoud van de eierstokken. Ook bij vrouwtjes konijnen worden de inwendige geslachtsorganen (baarmoeder en eierstokken) verwijderd, en wordt het dus een castratie. In de praktijk worden meestal de mannetjes, en zelden de vrouwtjes gecastreerd.
Waarom is het zo belangrijk een konijn te laten castreren? 1) Gecastreerde konijnen leven langer en gezonder. Vrouwtjes konijnen hebben 50 tot 80% kans om baarmoederkanker te krijgen. Dit risico wordt tot bijna 0 gereduceerd als ze gekastreert wordt. Mannetjes leven langer omdat ze na castratie minder snel met andere dieren (konijnen, katten, etc) zullen vechten, want hij heeft niet meer zo'n grote drang om zijn territorium te verdedigen.
2) Gecastreerde konijnen zijn beter gezelschap. Ze zijn rustiger, aardiger en betrouwbaarder wanneer hun drang tot voortplanting is weggenomen. Daar komt nog bij dat gecastreerde konijnen minder destructief (knagen en graven) en agressief (bijten, grommen, aanvallen).
3) U voorkomt vervelend gedrag. Ongecastreerde mannetjes (en soms ook vrouwtjes) sproeien met hun urine. En zowel mannetjes als vrouwtjes zijn veel gemakkelijker zindelijk te maken wanneer ze gecastreerd zijn.
4) Gecastreerde konijnen dragen niet bij aan het konijnenoverschot. Het komt nog te vaak voor dat een vrouwtjes konijn per ongeluk zwanger raakt. Door uw konijn(en) te castreren voorkom je een hoop ellende. Een ongeluk zit in een klein hoekje, en het kan in een wip gebeurd zijn. Er zitten duizenden konijnen in de verschillende asielen in België. En er worden ook veel konijnen los gelaten op grasvelden, natuurgebieden of gewoon op straat. Tamme konijnen kunnen niet voor zichzelf zorgen. Ze raken ondervoed, worden ziek, worden aangevallen door andere dieren of worden aangereden door een auto. Ook verkopen aan een dierenwinkel is geen goed idee, omdat je niet weet aan wie het wordt verkocht. Een konijn wordt verkocht aan iedereen die geld heeft. Het maakt ze vaak niet uit of dat konijn verkocht wordt als slangenvoer of aan een klein kind.
5) Gecastreerde konijnen kunnen veilig samen leven met een soortgenoot. We kunnen het niet vaak genoeg benadrukken: konijnen zijn sociale dieren die graag gezelschap hebben van een soortgenoot. Maar een ongecastreerd konijn kan vaak niet samenleven met een ander konijn, ook niet een van hetzelfde geslacht, omdat het seksuele en agressieve gedrag door de geslachtshormonen wordt bepaald.
Castratie is een veilige handeling, mits het is uitgevoerd door een deskundige dierenarts. Vroeger was het heel moeilijk om een konijn onder narcose te brengen. Veel konijnen gingen dood tijdens of na de narcose. Tegenwoordig is het risico van een narcose bij een gezond konijn bijzonder klein. In 99% van de gevallen gaat het goed. Het is wel zeer belangrijk dat je een goede dierenarts hebt die veel ervaring heeft met het castreren van een konijn, en die de juiste narcose in de juiste hoeveelheid gebruikt.
Wat is de beste leeftijd voor een castratie? Zowel mannetjes als vrouwtjes kunnen het beste gecastreerd worden tussen een leeftijd van 6 maanden en 1 jaar. Het kan zelfs tot aan een leeftijd van 6 jaar, maar dan moet het konijn wel eerst grondig worden nagekeken of het niets mankeert.
Kan je zien of een konijn is gecastreerd? Bij mannetjes kan je het aan de ballen zien. De balzakken zijn leeg als het konijn is gecastreerd.
Bij vrouwtjes is het niet te zien. Je kunt de buik kaal laten scheren bij de dierenarts om te kijken of er wellicht een litteken te zien is, maar ook dat is niet altijd te zien als er bepaalde hechttechnieken zijn gebruikt.
In principe mag je er vanuit gaan dat een gevonden konijn niet is gecastreerd. Het is een prijzige ingreep (vooral bij vrouwtjes). Doorgaans laat men niet zo'n ingreep doen om vervolgens het konijn op straat te gooien.
Wat kost een castratie? Het kastreren van een mannetje kost ongeveer 50 tot 100 euro afhankelijk van het gewicht.
Voor een vrouwtje is het duurder (het is ook een moeilijkere en langere operatie). Het kost ongeveer 200 tot 300 euro daar er een gasanesthesie moet uitgevoerd worden.
Moeder een 4 jarige Ierse setter schonk het leven aan 15 pupies heeft hulp nodig om haar, maar kan niet alleen voor hen zorgen en krijgt daarbij de hulp van een 6 jarige Engelse Setter. Toen Madyson het leven schonk aan haar pupies kon zij alle pupies niet zelf gewassen krijgen en kreeg hulp van Liliana. Zij begon zelf melk te produceren om de pupies mee te voeden, al was Liliana niet zwanger. Normaal is een Ierse Setter heel beschermend tegenover haar pupies, maar liet Liliana gewillig helpen, wat een wonder is ! het zal in elk geval een grote hulp zijn voor Madyson.
De Coton de Tuléar is een kleine witte gezelschapshond. Hij dankt zijn moeilijke naam aan de structuur van zijn vacht, die katoenachtig moet aanvoelen, en aan de plaats waar hij vandaan komt namelijk het plaatsje Tuléar op het eiland Madagaskar .
De vacht van de Coton is halflang tot lang. Wit van kleur, met mogelijk hier en daar een zweem van champagnekleur of lichtgrijs met name aan de oren. Hij behoeft weinig verzorging als we het hebben over trimwerk, wel moet hij regelmatig geborsteld worden.
Vaak noemt men hem de clown onder de honden, een naam die hij zeker eer aan doet, zowel qua uiterlijk als qua karakter. De Coton heeft een vrolijk en open karaktertje, is leergierig maar behoeft wel een consequente opvoeding. De Coton is ook waaks.
De Coton kan goed omgaan met kinderen, maar doordat ze met hun pittige karakter niet snel zullen piepen is wel de nodige voorzichtigheid bij te ruig spelen geboden. De Coton is beslist geen doetje en als hij onraad ruikt zal hij zich dan ook zeker laten horen! De hele dag alleen thuis vindt de Coton net als vele andere gezelschapshonden absoluut niet prettig.
Oorspronkelijk werd de Coton gebruikt als rattenvanger op schepen. Ze werden losgelaten in het ruim en moesten er voor zorgen dat de rattenpopulatie zich niet teveel uitbreidde, om de goederen en het voedsel in goede staat te houden en de ziektes te beperken. Het is ook op deze manier dat ze ooit op Madagascar terechtkwamen.
De zintuigen, organen en spieren van de hond werken pas optimaal onder invloed van de hersenen en het netwerk van zenuwverbindingen. Door beschadigingen aan het zenuwstelsel kunnen het uitvallen van de waarneming, gedeeltelijke of gehele verlamming, verlies van evenwichtsgevoel, toevallen of veranderingen in het gedrag van de hond worden veroorzaakt. Virussen, zoals de verwekkers van rabiës en hondenziekte, veroorzaken een ontsteking van de hersenen. Tengevolge daarvan treden veranderingen in het temperament en de coördinatie op. Andere bacteriële en virusinfecties tasten het beschermende weefsel rond de hersenen aan, waardoor aandoeningen als hersenvliesontsteking, toevallen en verlies van evenwichtsgevoel kunnen ontstaan. Directe beschadigingen aan het hersenweefsel kunnen leiden tot toevallen. En als het ruggenmerg is beschadigd, kunnen zenuwbanen worden geblokkeerd. Afhankelijk van het deel van het ruggenmerg dat is aangetast, treden stoornissen op in de waarneming, verlammingen of incontinentie. Elke aantasting van zenuwweefsel moet direct worden behandeld !
Het zenuwstelsel van de hond Door de goed beschermde wervelkolom loopt het ruggenmerg. Via uitgangen tussen de wervels verbindt het de hersenen met alle organen en spieren. Eenmaal buiten de wervelkolom zijn de zenuwbanen kwetsbaarder. Anders dan de spieren kunnen zenuwverbindingen zich na beschadigingen nooit helemaal herstellen.
Honden hebben een robuust ademhalingssysteem en hebben er doorgaans weinig problemen mee. Kennelhoest, een bacteriële ontsteking van het strottenhoofd en de luchtpijp, zijn de belangrijkste oorzaken van hoesten. Een andere mogelijke oorzaak is allergie. Hoesten komt bij oudere honden vaker voor in relatie met hartproblemen. Bij sommige rassen, zoals de Cavalier King Charles Spaniel , kan dit al op jeugdige leeftijd voorkomen. Hier spelen erfelijke hartproblemen een rol (zie erfelijke afwijkingen ). Ademhalingsproblemen die zich uiten in een afwijkende ademhaling (vlak, diep, snel of zwaar) kunnen ook worden veroorzaakt door inwendige parasieten , infecties, ingeslikte voorwerpen en algemene lichamelijke problemen. Als uw hond ademhalingsproblemen heeft, moet u altijd direct de dierenarts raadplegen. Deze luistert met een stethoscoop naar de ademhaling, terwijl eventueel röntgenfoto's de diagnose kunnen ondersteunen.
Bijgaande foto geeft een beeld van het ademhalingsstelsel van de hond. Bij onderdruk in de longen stroomt de lucht via de neus, de luchtpijp en de bronchiën naar de longblaasjes, waar zuurstof aan de rode bloedlichaampjes wordt afgegeven. De zuurstof wordt zo door het hele lichaam vervoerd. Kooldioxide wordt naar de longen gebracht, waarna het wordt uitgeademd.
De voornaamste symptomen bij ademhalingsproblemen zijn :
neusuitvloeiingen of niezen (vb. allergische niesbuien)
acute hoestbuien of kokhalzen (vb. kennelhoest)
voortdurend hoesten of kokhalzen (vb. 's nachts hoesten)
luidruchtig ademhalen en snurken
paniekerige of afwijkende ademhaling
veranderingen van stem (vb. bij een beschadigd strottenhoofd)
Een aapje wou eens lollig zijn Hij beet in de neus van de kapitein De kapitein werd vreselijk boos En stopte de aap in de poederdoos De poederdoos was veel te wit hij stopte de aap in de kolenkit De kolenkit was veel te vies Hij stopte de aap in het theeservies Het theeservies was veel te mooi Hij stopte de aap in de apekooi Het deurtje ging weer open aapje kon weer lopen.
mailgroep huisdieren
. 
Een vader begint tegen zijn zoon over Sinterklaas. Waarop zijn zoon antwoordt: "Ach, schei toch uit met je Sinterklaas. Ik heb alles gevonden in de kelder, het kostuum, de baard en die staf. Ik geloof allang niet meer in Sinterklaas. En," zegt hij, "nou we toch kerels onder elkaar zijn, met die ooievaar kan je ook wel inpakken."
* Kalm in een nieuwe situatie
Jaarlijks lopen heel veel huisdieren -vooral katten-weg. Veel van deze huisdieren raken verdwaald en duiken soms pas veel later op in een asiel, ver bij U uit de buurt. Andere dieren zijn minder gelukkig en worden doorgereden. terwijl U zit te wachten ligt uw huisgenoot anoniem langs de kant van de weg en niemand weet waar de kat of hond thuishoorde. Laat uw dier daarom voorzien van een zogenaamde chip of transponder. Dit is een zeer klein staafje dat via een simpele injectie onder de huid wordt geimplanteerd. Uw hond of kat kan dit kenmerk zo niet meer verliezen. Kwaadwilligen kunnen het niet verwijderen en zo het dier zich toe eigenen. Dierenartsen, politie en dierenambulances beschikken allen over uitleesapparatuur. Zo hebt U uw huisdier snel weer terug of weet U tenminste waar hij/zij gebleven is.
U kunt ook altijd bewijzen dat U de rechtmatige eigenaar bent van een huisdier. Zelfs als het dier later toch nog dood gevonden wordt of zelf indien het dier dan al in staat van ontbinding bevind kan het toch nog simpel geindentificeerd worden. Daar heeft uw huisdier wellicht niet zoveel meer aan maar het is toch wel prettig dat er een eind komt aan een periode van onzekerheid. Op de foto hiernaast kunt U zien hoe klein zo'n transponder werkelijk is: ongeveer het dubbele van een potloodpunt en niet iets dikker dan de stift van een potlood.
Waarom spreekt men door elkaar heen van een chip dan wel een transponder? Een transponder bestaat uit een miniscuul chipje met daarin opgeslagen een uniek nummer. De chip heeft geen eigen stroomvoorziening en er is dus ook geen batterij die uitgeput kan raken. Zelfs over 300 jaar zal de chip nog uitgelezen kunnen worden. Via een zogenaamde reader wordt een elekto-magnetisch signaal uitgezonden dat in het koperdraad in de transponder een elektrisch stroompje opwekt. Als gevolg daarvan gaat de chip zijn nummercode uitzenden en dat signaal wordt weer uitgelezen via de reader (de witte lus-antenne). Op het display verschijnt het nummer. Een chipnummer heeft meestal 15 cijfers en de eerste 3 cijfers geven aan uit welk land het dier komt. In Nederland geplaatste chips hebben als landnummer 528. Rashonden hebben de code 400 in hun chips staan.
Er wordt nogal een gesproken over het gaan zwerven van een chip. Hiervan is sprake als de chip niet op de plaats blijft zitten waar hij is ingebracht. Dit zwerven is een vrij zeldzaam fenomeen en volstrekt ongevaarlijk voor het huisdier. Het geeft maar één probleempje en dat is wanneer men de chip probeert af te lezen met een vrij zwak afleesapparaat (transponderlezer of transponderreader): deze readers kunnen dan de chip niet direct vinden. Dat betekent langer zoeken en een groter gebied scannen. Tegenwoordig worden de chips voorzien van een zogenaamd bioglas kapsel. Dit voorkomt het zwerven. Over de beste plek van het implanteren bestaat wat verschil van mening maar de beste plaats is in de linker halsvlakte óf tussen de schouderbladen.
De uitwendige geslachtsorganen van zoogdieren zijn meestal goed ontwikkeld. Bovendien zijn deze meestal buiten het lichaam ook goed zichtbaar. Bij vogels ligt dit op een enkele uitzondering na geheel anders. De geslachtsorganen zoals bijv. de testikels bij de mannetjes liggen in de buikholte verborgen en zijn ook niet van buitenaf zichtbaar of voelbaar. Soms is dat geen enkel probleem omdat het verenkleed van het mannetje (man) er heel anders uitziet dan dat van het vrouwtje (pop). Een mooi voorbeeld hiervan is de Edelpapegaai. 
Bij andere soorten zoals de grijze roodstaarten, de ara's en de amazone papegaaien ligt dit anders. Hier is zelfs bij de volwassen vogels nauwelijks of geen verschil te zien tussen de man en de pop (vrouw). Hetzelfde geldt bijvoorbeeld bij kleurmutaties van halsbanden (wit). Aangezien het hier vaak dure vogels betreft wil men graag snel weten of men een echt broedspannetje heeft of dat er twee mannen of twee poppen bij elkaar zitten. Soms als er na een paar jaar nog geen eieren zijn gekomen gaat zelfs de meest ervaren kweker wel eens twijfelen. Er kunnen dan natuurlijk aan andere afwijkingen zijn.
Door een klein gaatje van 2-3 mm in de buikwand te maken kan de dierenarts middels een glasfibersysteem met en lens erop (endoscoop) door de luchtzakken heen de geslachtsorganen van de vogel goed en op simpele wijze bekijken. De vogel wordt hiervoor even onder zeil gebracht met een kapje met zuurstof en isofluraan. De vogels slapen meestal binnen 1-3 minuten, en zijn na de ingreep die een paar minuten duurt, ook binnen 1-3 minuten weer compleet wakker.
Het sterfte risico ligt bij een ervaren dierenarts ver beneden de 5 promille. De nadelen van deze methode zijn dat men met de vogel naar de dierenarts moet en het zeer geringe uitvang en narcose risico. Het voordeel van deze methode is dat niet het alleen het geslacht direct kan worden vastgesteld, maar dat tevens een uitspraak kan worden gedaan over de toestand van bijvoorbeeld de eierstok. 
Vogels van 10 jaar met een niet actieve eierstok of zelfs een geheel vergroeide (versteende) eierstok zijn weliswaar nog steeds vrouwelijk, maar zullen waarschijnlijk geen eieren leggen. Ook kan vaak een indruk worden gekregen over de leeftijd of broedrijpheid van de vogels. Omdat de dierenarts deze bevindingen zelf in de vorm van een certificaat op schrift stelt is fraude niet zo snel mogelijk als bij DNA onderzoek door derden.
onderzoek is goed mogelijk bij de meeste algemeen voorkomende soorten. Er wordt dan gekeken of er in het bloed of celresten die op de veren voorkomen stukjes DNA aanwezig zijn die typisch zijn voor een pop of voor en man. Opvallend is dat bij mensen de dames twee gelijke X chromosomen (XX) hebben en de mannen één X en één Y chromosoom (XY),. Bij vogels is dit net omgekeerd (WW bij de man en WZ bij de pop). Voordeel van de DNA methode is dat je niet met de vogels naar de dierenarts hoeft. De uitslag van het onderzoek volgt meestal na 1-2 weken en de kans op een foutieve uitslag is ca. 1%. Het nadeel is dat bij sommige soorten meer mannen dan vrouwelijke dieren voor handen zijn. Dat komt soms tot uiting in het ontstaan van flinke prijsverschillen tussen de beide sexen en soms worden allen spannetjes van deze vogels verkocht. (als je een pop wilt moet je de man erbij kopen).
Wit en Doof
Welk geslacht heeft een lapjeskat?
Het was in de tijd dat God de wereld schiep, toen hij niet alleen hemel en aarde maakte, maar ook alle dieren en gewassen en hun tegelijkertijd een naam gaf. Er zijn veel verhalen uit die tijd, en als men die kende, zou men ook in staat zijn alles in de wereld, wat men nu niet kan begrijpen, te verklaren. 
Door te weinig knaagmogelijkheden en/of ruwvoer worden de snijtanden te lang met als mogelijk gevolg slechte voedselopname en speekselvloed. De snijtanden en kiezen blijven doorgroeien, de snijtanden zelfs 1-2 mm per dag. Veelvuldig komen er afwijkende gebitsstanden voor door onzorgvuldig fokken (platte koppen) of trauma. Er ontstaan de zogenaamde olifantstanden: enorm lange, langs elkaar heen groeiende snijtanden. Veel vaker echter ligt de echte oorzaak van gebitsproblemen bij konijnen in de mineralensamenstelling van de voeding. Door een te veel aan fosfor (te veel granen in het voer) verdwijnt er calcium uit het bot en wordt het bot zachter. Dit kan tot gevolg hebben dat de kiezen en tanden anders in de tandkassen komen te liggen. 
Het konijn gaat dan trager eten, wordt uiteindelijk mager.
Abcessen zijn bij konijnen zowieso al moeilijk te behandelen omdat de etter bij konijnen heel taai is. Het lijkt wel wat op het binnenste van een Cammembert kaas. Anti-biotica dringt hier slecht in door en het abces moet opgegesneden worden. Maar het vervelende van de konijnen abcessen is, dat door het plakkerige en taaie aspect van de etter bijzonder moeilijk is om alle etter en bacterien goed weg te spoelen. Blijft er ook maar de geringe hoeveelheid etter achter dan zal het abces geheid terugkomen. Dit is ook het probleem met het chirurgisch uitpullen van een abces. Dit is een alternatieve behandeling. Als tijdens deze behandeling echter het kapsel van het abces lek raakt zal de operatiewond vrijwel altijd opnieuw gaan ontsteken. Om die reden heeft het openen van een abces onze voorkeur. Vaak vullen de dierenartsen bij de Toren de abcesholte op met Calciumhydroxide. Dat is nogal pijnlijk en kan het beste onder narcose gebeuren. Evt. ontstoken kieswortels kunnen dan gelijk verwijderd worden. Na een week wordt de gipsachtige pasta verwijderd en evt. nogmaal ververst. Abcessen zijn hardnekkig en moeilijk te behandelen. Goede nakontrole en voldoende lang doorbehandelen is dan ook heel belangrijk wil men met een behandeling succes hebben.
de adippevlinder is reeds verdwenen in Vlaanderen
Heeft u een kat in huis gehaald, zorg er dan voor dat het dier de kattenbak weet te vinden. Zo vermijd u onwelriekende toestanden. Wijs uw dier de plaats door het (herhaaldelijk) op de bak te zetten. In het begin is het misschien handig om meerdere bakken op verschillende plaatsen neer te zetten, zolang uw dier zich nog wat moet aanpassen aan de nieuwe omgeving. Een afwasbakje kan ook prima dienst doen als voorlopige oplossing. Een kat is van nature zindelijk en zal snel genoeg doorhebben wat van haar verlangd wordt én op welke plaats. Kattenbakvulling bestaat vooral uit vochtopnemende korrels. De bak maakt u best geregeld schoon. Ook de inhoud ervan moet regelmatig ververst worden.
luistert met een stethoscoop naar de ademhaling, terwijl eventueel röntgenfoto's de diagnose kunnen ondersteunen.
