Cryptosporidiose

Cryptosporidiose wordt veroorzaakt door een eencellige parasiet (protozo) : Cryptosporidium.
Deze protozoa kunnen zich in de darm vermeerderen, hierbij vormen ze oöcysten, een soort eitjes. De oöcysten worden uitgescheiden in de mest/ontlasting en komen zo in de omgeving terecht. Vervolgens ondergaan de oöcysten een paar veranderingen waardoor ze besmettelijk worden en dus tot ziekte kunnen leiden bij opname door andere dieren/mensen via de mond.

Landbouwhuisdieren, met name herkauwers, en de mens zelf vormen een belangrijke bron van besmetting met Cryptosporidium. Sommige Cryptosporidium soorten besmetten alleen dieren, sommige soorten besmetten alleen mensen en sommige soorten kunnen zowel dier als mens besmetten. Vooral jonge dieren, met diarree, scheiden oöcysten uit. De oöcysten van Cryptosporidium zijn zeer resistent tegen allerhande weersinvloeden en ontsmettingsmiddelen zoals bijvoorbeeld chloor. Daardoor kan iemand op vele manieren besmet raken. Wanneer mest/ontlasting van besmette dieren of mensen in zwemwater terecht komt, dan kan iemand een besmetting oplopen als diegene dat water binnen krijgt. Maar ook als sla in de moestuin met besmet water besproeid wordt, kan de oöcyst lang genoeg overleven om voor een besmette salade te zorgen. Alle manieren waardoor een mens in aanraking komt met besmette mest/ontlasting kunnen leiden tot een infectie, ook al is een spoortje mest vaak niet zichtbaar.
Nadat men besmet is, duurt het twee tot vijf dagen voor de oöcysten in de ontlasting verschijnen. Deze oöcysten blijven gemiddeld acht tot veertien dagen aanwezig in de ontlasting. Mensen die helemaal geen ziekteverschijnselen vertonen na infectie, kunnen wel een klein aantal eitjes uitscheiden en zo een bron van infectie voor anderen vormen.
Waarschijnlijk komen Cryptosporidium infecties veel voor onder de bevolking (met name onder kinderen), terwijl er geen contact gezocht wordt met de huisarts omdat de verschijnselen mild zijn. Ook als de huisarts wel geraadpleegd wordt zal er niet altijd naar Cryptosporidium gezocht worden.

Gemiddeld verloopt er een week tussen de besmetting en het optreden van ziekteverschijnselen (dit kan variëren van 2 tot 12 dagen). Het uiteindelijke ziektebeeld bij de mens varieert van geen enkel verschijnsel tot ernstige symptomen. Kinderen jonger dan vijf jaar en mensen met een verminderde afweer vormen een extra gevoelige groep en vertonen een ernstiger beeld van de ziekte.
Belangrijke ziekteverschijnselen zijn hevige buikkrampen en een (waterdunne) diarree. Daarnaast behoren ook misselijkheid, braken, algehele zwakte en lichte koorts tot de mogelijke klachten.
Bij mensen met een goede afweer gaat de ziekte na twee tot vier weken vanzelf weer over. Aidspatiënten kunnen een langdurige en (heel zelden) dodelijke diarree ontwikkelen.

Cryptosporidium infecties leiden alleen bij jonge dieren tot problemen. Kalveren worden ziek op een leeftijd van 5 tot 14 dagen: een hevige, geelgroene of waterige diarree ontstaat en de dieren verliezen gewicht. Het kan voorkomen dat de diarree niet continu aanwezig is, maar met tussenpozen optreedt. Hoe ouder de kalveren zijn, des te minder symptomen ze vertonen. Lammeren vertonen een soortgelijk ziektebeeld.

Om infectie te voorkomen, is een goede persoonlijke hygiëne van belang. Dit houdt in: handen wassen na een bezoek aan de wc, het verwisselen van een luier, tuinieren, omgang met jonge en zieke dieren, na contact met ontlasting van mens of dier. En uiteraard ook handen wassen vóór het eten.

In samenwerking met dierenartsen en klinieken

Kattenkrabziekte

Kattenkrabziekte wordt veroorzaakt door een bacterie: Bartonella henselae.

Katten zijn drager van de Bartonella henselae-bacterie en kunnen hoge aantallen levende bacteriën in het bloed hebben zonder zichtbare ziekteverschijnselen. Uit onderzoek is gebleken dat 22% van de katten de bacterie in het bloed heeft en dat ongeveer de helft van de onderzochte katten antistoffen heeft tegen Bartonella henselae. Dit betekent dat ze de bacterie een keer in hun leven in het bloed gehad hebben.
Besmette katten kunnen de bacterie twee tot twaalf maanden nadat ze zelf besmet zijn, nog steeds verspreiden. Katten kunnen elkaar onderling via vlooien besmetten. Het is niet duidelijk of de mens ook via een vlo besmet kan worden. Wel is zeker dat de mens besmet wordt met Bartonella henselae via een krab of een beet of contact met speeksel van een kat.
De mate van besmettelijkheid is niet precies bekend. Contact met een kat met vlooien zorgt wel voor een verhoogde kans om de ziekte op te lopen. Vooral vrouwtjeskatten jonger dan 2 jaar kunnen de bacterie bij zich dragen. Kattenkrabziekte kan niet tussen mensen worden overgedragen.
Ook teken dragen veelal de bacterie bij zich, maar er is niet bekend of er mensen besmet geraakt zijn via tekenbeten.

Kattenkrabziekte bij mensen met een goede weerstand is vaak een onschuldige, soms met koorts gepaard gaande ziekte, die meestal vanzelf overgaat. Het begint vaak met één of meerdere knobbeltjes (2-3 mm) op de huid in de buurt van de krab of beet. Dit worden al snel blaasjes met na enkele dagen een korstje erop. Hierna verdwijnen de plekjes weer. Soms heeft men dit niet eens gemerkt.
Na ongeveer twee weken kunnen de lymfeklieren groot en pijnlijk worden (lymfeklierontsteking of lymfadenitis) Er kan zich in de lymfeklier een abces vormen. Wanneer men echter contact met speeksel of de beet of krab in het oog heeft opgelopen, kan er een fikse ontsteking van de slijmvliezen rond het oog optreden. Soms leidt dit tevens tot een ontsteking van de lymfeklier bij het oog, waardoor een abces kan ontstaan. Deze lymfeklierontsteking kan weken tot maanden aanhouden (gemiddeld 6 weken), maar verdwijnt uiteindelijk in het geheel spontaan.
Bij 1/3 van de patiënten gaat de ziekte in de eerste dagen tot weken gepaard met koorts, hoofdpijn en algemeen ziek-zijn.
Bij 2 % van de patiënten kan de ziekte leiden tot een hersenvliesontsteking, waarbij men een verlaagd bewustzijn of zelfs coma en stuipen kan krijgen.
Bij mensen met een verminderde weerstand verloopt de ziekte vaak ernstiger. Hierbij vindt men in eerste instantie vaak knobbeltjes en bloedingen in de huid, lever en milt. Deze kunnen met koorts en algemeen ziek zijn gepaard gaan en soms zelfs tot de dood leiden.

Katten zijn in het algemeen symptoomloze dragers, dat betekent dat ze wel de bacterie bij zich dragen (en ook kunnen overbrengen), maar dat ze er zelf niet ziek van worden.

Hygiëne na een beet of krab (wassen van de huid, wonddesinfectie en wondverzorging) is belangrijk. Verder is het goed om vlooien bij katten te bestrijden. Mensen met een verminderde weerstand kunnen beter niet met (jonge, speelse) katten omgaan.

  In samenwerking met dierenartsen en klinieken

 

27-01-2007 om 17:42 geschreven door mailgroep

27-01-2007 om 17:34 geschreven door mailgroep

27-01-2007 om 17:26 geschreven door mailgroep

Dag iedereen,

Met de koudere temperaturen denkt men meer aan de diertjes in de vrije natuur en zorgt men voor voedsel voor hen, doch sommige zal u wel te zien krijgen in uw tuin maar komen
  die ook smullen.........


Het Winterkoninkje (Troglodytes  troglodytes)


Als je een klein, roodachtig-bruin, parmantig vogeltje links en rechts doorheen het lage struikgewas ziet flitsen, dan mag je al vermoedens beginnen koesteren. Als je datzelfde kleine ding daarna ziet zitten met zijn kort staartje recht opgericht en je hoort een klaterende, prachtige en krachtige zang met veel trillers en rollers, dan mag je zeker zijn dat je te doen hebt met een Winterkoninkje.

Het is het tweedekleinste vogeltje in ons land (het Goudhaantje is het kleinste), maar niettegenstaande zijn geringe gestalte geeft het ongelooflijk van zijn paretten. Heel zijn lichaampje trilt en hij draait voortdurend met zijn kopje naar links en rechts om te zien of er ergens een wijfje opduikt dat hij kan verleiden.

Om contact te houden met zijn soortgenoten laat hij af en toe een soort geratel horen. Met dat geratel babbelt hij ook geregeld met zijn buren om de laatste nieuwtjes uit te wisselen.

Niettegenstaande zijn kleine gestalte en onopvallende kleuren is hij toch een echte Don Juan. Hij is een echte krak in de kunst van het verleiden.

Hij bouwt een aantal bolvormige nesten van dorre bladeren, mos, varens en grassen. De opening ligt opzij bovenaan. Liefst bouwt hij zijn verblijfplaatsen op een donker plaatsje tussen planten, oude takken op de grond, in boomstronken of ergens laag tegen de grond tussen wat rommel in de tuin. Als je een tuin hebt die netjes en zuiver is, zonder een beetje rommel, hoef je geen Winterkoninkje te verwachten. Zijn voorliefde voor donkere, verborgen plaatsen heeft hem ook zijn wetenschappelijke naam opgeleverd: Troglodytes. Dit betekent "holbewoner". Hij werkt de nesten niet volledig af, maar bouwt er wel verschillende binnen zijn territorium. Meestal vier tot zes, maar men heeft ook al waargenomen dat hij er een tiental bouwt. En dan maar zingen .

zingende Winterkoning

Als er een vrouwtje komt kijken wie dat wel is die daar zo prachtig kan zingen, dan neemt hij haar fier mee langs de verschillende appartementen, zodat ze haar keuze kan maken. Het wijfje kiest er één uit en begint dan met de verdere afwerking. De binnenbekleding wordt aangebracht en ze maakt alles warm en zacht met kleine veertjes, pluisjes en haartjes.
Het legsel bestaat gewoonlijk uit 5 tot 8 eieren met een witte ondergrond en met aan het stompe uiteinde rode tot bruinrode spikkels. Het wijfje begint met broeden nadat het 3de ei is gelegd. Meestal zijn de eieren na 16 tot 18 dagen uitgebroed. De jongen vliegen uit na 2 weken, maar als het voortdurend slecht weer is duurt het soms bijna 3 weken.

Maar, meneer lief is ondertussen al druk bezig met het versieren van een ander vriendinnetje. Als de eieren zijn gelegd, laat hij weerom zijn prachtig lied horen, verleidt hij een ander vrouwtje en installeert haar in een van de andere nesten. Het lukt hem dikwijls zijn harem, voor het eerste legsel, uit te breiden tot een drietal dames. Bovendien is het dan weer zo dat na het eerste broedsel er dikwijls nog een tweede en soms zelfs een derde volgt. Deze volgende broedsels zijn echter niet verwekt bij het wijfje van het eerste legsel, want die is ondertussen ingetrokken bij een buurman om daar een volgende legsel te beginnen!
Vader Winterkoning voert echter wel de jongen die in al zijn nesten zijn uitgekomen. Dat hij daar een behoorlijke klus aan heeft hoeft geen betoog. Ondertussen blijft hij maar zingen! Als hij gezorgd heeft voor het laatste nageslacht van het seizoen brengt hij als geluid dan ook nog slechts een vermoeid "rrrrrrrrrrrrrrrrrrr" voort.

De nesten waarin niet wordt gebroed, zijn de "speelnesten ", waarin papa de nacht doorbrengt als mama broedt. Later, als de jongen zijn uitgevlogen, overnachten de kinderen ook mee in deze nesten. Men heeft ook al vastgesteld dat een Winterkoning een nest "afbrak" en het materiaal gebruikte om op een andere plaats een nieuw nest te bouwen.   Dat er zo stevig wordt gewerkt aan het nageslacht is noodzakelijk om de soort in stand te houden.

Warmte is noodzakelijk voor onze Winterkoningen. Zij houden echt niet van lage temperaturen, want na een koude nacht zingen zij 's morgens bijna niet. Ze moeten eerst voldoende zijn opgewarmd voor ze hun concert beginnen.
Bij strenge winters komen ze met duizenden om.
Om de verliezen een beetje in te dijken, zoeken ze 's avonds elkaars gezelschap op en kruipen ze 's nachts dicht tegen elkaar.
Men heeft ooit een bol Winterkoninkjes waargenomen, zo groot als een voetbal. Nadat kopjes en staartjes geteld waren kwam men tot 61 vogeltjes.

Het fiere Winterkoninkje werd door onze voorouders beschouwd als een geluksbrenger . Wie zo'n geluksvogeltje slecht behandelde werd gestraft: de nestenrover die zijn eieren durfde stelen zou het slachtoffer worden van heksen en duivels. Wie een Winterkoninkje vermoordde zou zijn hand, waarmee hij het diertje doodde, nooit meer kunnen stilhouden: ze zou altijd blijven trillen. Bovendien zouden zijn koeien in het vervolg slechts bloederige melk geven. De Engelsen zeggen: "Cursed is the man who kills a robin or a wren." (Vervloekt is de man die een Roodborst of een Winterkoning doodt.)

Niettegenstaande dit spreekwoord, bestond in het begin van de 20ste eeuw, in sommige delen van Frankrijk en Engeland, de gewoonte om op tweede kerstdag een Winterkoninkje te vangen en te doden volgens een bepaald ritueel. Het werd vervolgens aan een lange stok gebonden en men ging er mee van huis tot huis. Men was overtuigd dat elk huis iets zou krijgen van de heilige krachten van het vogeltje. Na deze processie werden alle pluimpjes uitgetrokken, want ze werden beschouwd als een wondermiddel tegen onheil en ze beschermden zeevaarders tegen schipbreuk.
Nadien werd het kadavertje plechtig begraven op het kerkhof.

Eeuwenlang hebben de mensen gedacht dat het Winterkoninkje beschikte over magische krachten . Het werd zelfs de "druïde-vogel" genoemd.
De katholieke missionarissen wilden dit bijgeloof in de kersteningstijd grondig aanpakken en maakten er een traditie van om op christelijke feesten een vogeltje in het openbaar met veel ceremonieel te slachtofferen.
Het was een symbolische uitroeiing van het heidendom.

Maar, hoeveel vogeltjes ze ook geofferd hebben, de volksmensen bleven het parmantige Winterkoninkje in hun hart dragen.

Bert Meynen    ( http://www.noorderkempen.be/vogels/   )

 

27-01-2007 om 17:22 geschreven door mailgroep

26-01-2007 om 13:20 geschreven door mailgroep

deel 1

Er zijn veel infectieziekten die mensen op elkaar kunnen overbrengen.
Ook  dieren kunnen  infectieziekten  op elkaar overbrengen. Een klein deel van de infectieziekten van dieren is besmettelijk voor de mens. Dat zijn de zoönosen.

Campylobacteriose wordt veroorzaakt door een bacterie: Campylobacter. Er zijn een aantal soorten, waarvan de meest voorkomende Campylobacter jejuni en Campylobacter coli zijn.

Campylobacter komt voor bij heel veel diersoorten. Kippen zijn berucht, maar ook veel andere boerderijdieren en huisdieren als hond, kat en fret kunnen geïnfecteerd worden.
Dieren met diarree kunnen de bacterie in grote hoeveelheden met de ontlasting uitscheiden, alhoewel dieren de bacterie ook bij zich kunnen hebben en uitscheiden zonder zelf ziek te zijn. Infectie bij mens en dier vindt plaats door opname van bacteriën via de mond. Daarbij is slechts een hele kleine hoeveelheid bacteriën al voldoende om iemand ziek te maken.
De bacteriën zijn op vele verschillende manieren over te dragen.
De belangrijkste besmettingsbron is onvoldoende verhit voedsel en dan vooral kippenvlees.
Doordat het vlees onvoldoende verhit is óf doordat bij de voedselbereiding kruiscontaminatie optreedt. Een druppeltje vocht uit besmet kippenvlees is voldoende om bijvoorbeeld een salade te besmetten, als de ingrediënten daarvoor op dezelfde snijplank gesneden worden als het besmette vlees.
Ook via contact (aaien) met dieren kan de bacterie overgedragen worden. Aangezien er een piek van Campylobacter-infecties gezien wordt in de zomer, denkt men dat ook vliegen de bacterie over kunnen dragen als zij over besmette ontlasting kruipen kan de bacterie aan de pootjes blijven kleven en kunnen ze daarna gemakkelijk ons voedsel besmetten.

Na 2 tot 7 dagen treedt een acute waterige, eventueel bloederige, diarree op soms gepaard gaand met hevige buikkrampen en/of koorts.
In zeldzame gevallen kunnen complicaties ontstaan : reactieve arthritis (Syndroom van Reiter) of het Guillain-Barré syndroom, beide auto-immuunziektes.

Campylobacter is een normale darmbewoner van vele diersoorten. Volwassen dieren worden hier meestal niet ziek van. Bij jonge dieren komt vaak diarree voor, eventueel gepaard gaande met koorts. Schapen kunnen aborteren van een infectie met Campylobacter jejuni.

Over Campylobacter bij de hond vind je hieronder:

  Campylobacter : een gevaar voor dier én mens

Campylobacteriose is de verzamelnaam voor ziektebeelden veroorzaakt door gramnegatieve bacteriën van het genus Campylobacter. De naam Campylobacter komt uit het Grieks en is samengesteld uit het woord ‘campylo’, dat gebogen betekent, en ‘bacter’ dat staaf betekent.
Nadat in de zeventiger jaren selectieve kweekmedia werden ontwikkeld voor de isolatie van Campylobacter spp. werd duidelijk dat Campylobacter tot de meest frequente bacteriële verwekkers van diarree behoort. De incidentie van infecties door Campylobacter ligt in  Belgie hoger dan van Salmonella en Shigella samen.

2.1 Verwekker

Campylobacters zijn beweeglijke, kommavormige, gramnegatieve staafjes. In 1886 zag Escherich al gekromde staafjes in bloederige ontlasting van een kind. In 1913 werd voor het eerst een Campylobacter geïsoleerd uit geaborteerde schapenfoetussen.

Door de specifieke vereisten voor de isolatie werd Campylobacter pas in de zeventiger jaren frequent uit de
ontlasting geïsoleerd en herkend als vaak voorkomende verwekker van enteritis.
De meeste ziektegevallen bij  het dier worden veroorzaakt door de C. jejuni, die ook bij een de mens voorkomt, gevolgd door C. coli (varkens en kippen). Andere pathogene Campylobacter-soorten zijn C. lari (watervogels en schelpdieren) en C. upsaliensis (honden).
Infectie met C. fetus (runderen en schapen) leidt vaak tot bacteriëmie en reageert minder goed op antibiotische therapie.

2.2  Hoe ontstaat de ziekte

Na orale inname moeten de Campylobacter-bacteriën overleven tijdens de maagpassage. Vervolgens penetreren de bacteriën de mucuslaag van de darm, hierbij geholpen door hun flagel, en adhereren ze aan het darmepitheel. Daarna worden ze door middel van een actief proces geïnternaliseerd en wordt de darmmucosa geïnvadeerd.
Bij ernstige ziekte wordt macroscopisch een diffuse, bloederige, oedemateuze, exsudatieve enteritis gezien.
De incubatieperiode is één tot zeven dagen, gemiddeld drie dagen.

2.3 Ziekteverschijnselen

Een groot gedeelte van de infecties met Campylobacter spp. leidt niet tot klinische verschijnselen. Indien ziekteverschijnselen optreden zijn deze het gevolg van ontsteking in het jejunum, ileum en colon. Infecties met Campylobacter spp. veroorzaken een gastroenteritis die relatief frequent gepaard gaat met buikpijn en bloed bij de ontlasting. Buikkrampen, diarree en misselijkheid met braken beginnen gemiddeld drie dagen na inname van Campylobacter.

Therapie bij gastro-enteritis veroorzaakt door Campylobacter bestaat uit het bestrijden van vocht- en mineralenverlies. Bij tevoren gezonde patiënten zijn antibiotica niet aangewezen, omdat er nauwelijks invloed is op de duur van de symptomen. Antibiotica zijn geïndiceerd bij de volgende groepen:
• ernstig gedehydreerde patiënten;
• patiënten met infecties van de bloedbaan;
• patiënten met hoge koorts en bloederige diarree;
• patiënten met meer dan één week gastro-intestinale klachten;

De behandeling bestaat erin zowel op hygienisch als op medicamenteus vlak te gaan werken.
Wij gebruiken metronidazole aan 25 mg per kg 2 maal daags gedurende 20 dagen.

Ter preventie van campylobacteriose is vooral een goede keukenhygiëne van belang. Dat betekent goed handen wassen bij de bereiding van voedsel en regelmatig verschonen van hand- en vaatdoeken (liefst iedere dag).
Voedsel (vooral vlees) moet door en door worden verhit. Bij de bereiding van vlees is het vooral van belang om kruisbesmetting te voorkómen.
Al verhit vlees en rauw te eten voedsel mogen niet in contact komen met rauw vlees.

 

26-01-2007 om 13:10 geschreven door mailgroep

26-01-2007 om 12:53 geschreven door mailgroep

 

25-01-2007 om 16:04 geschreven door mailgroep

A: Om te voorkomen dat de katten je borders als kattenbak gaan gebruiken, leg je stekelig snoeisel tussen de planten. Daar gaan katten niet graag tussen zitten. In het vroege voorjaar snoei je bv. je rozen, de stekelige takken knip je in handzame stukken en daar bedek je dan de op dat moment nog kale grond mee. Ziet er mischien niet zo fraai uit, maar de (/mijn) ervaring leert dat je de ongewenste (poep)kat(ten) zo wegkrijgt. Naarmate het seizoen vordert wordt de bodem vanzelf weer bedekt door levend groen. Je zal dan even moeten uitproberen of je het snoeisel dan weer (plaatselijk) kan verwijderen. (Marjolein)

A: Ik heb vroeger eens, op aanraden van mijn oma, een busje peper leeg gestrooid op de plaats waar ik de katten zag poepen. Heb daarna nooit meer last van ze gehad! (Willem)

A: Wij gebruiken hiervoor Hertshoornolie, gekocht bij een drogisterij. (Als die het niet heeft kan die het bestellen) Een aantal takjes dopen in deze olie, hier en daar in de grond steken en de katten blijven weg. Pas wel op met dit goedje want het stinkt enorm en als je er wat van op je handen krijgt, komt er de eerste weken geen mens meer bij je in de buurt. (Janna)

A: Boerenwormkruid planten (langs wegen te vinden). Dit in het wild groeiend onkruid stinkt en katten houden er ook niet van. Een ander alternatief is het deponeren van je koffieprut in de tuin. (Jeroen en Michiel)

A: Er bestaat een apparaat dat heet "reigerschrik" oid. Het is bedoeld om reigers en katten weg te houden van een vijver. Je sluit het aan op de kraan en alles wat op de vijverrand gaat zitten (katten, reigers, buurkinderen, etc.) worden door een gerichte waterstraal natgespoten. Het ding heeft een bereik van 10m en werkt met een sensor. Te koop bij vijverzaken. (Berbera)

A: Er zijn allerlei middeltjes op de markt om katten te weren maar die werken niet zo goed en na een regenbui al helemaal niet meer. Het enige wat ik je kan aanraden is: WATER. Als je ze kan betrappen een flinke beker water erover of de tuinslang erop/tuinsproeier aanzetten. Dier- en milieuvriendelijk en zeer doeltreffend, maar je moet wel even geduld hebben. (Sheila)

A: Wij hebben jaren schrikdraad gebruikt om onze katten IN de tuin te houden. Er zijn speciale kastjes voor huisdieren, met name katten. Wij betaalden circa 5 jaar geleden ongeveer 350 gulden. De kosten die erbij kwamen voor het draad zelf en de ophangbeugels vallen daarbij in het niet (totaal ca. 25 gulden). Je kunt het gemakkelijk zelf aanleggen, zorg wel voor een goede aarde. Bedenk dat het schrikdraad vrij moet liggen, dus zorg dat er geen takken e.d. tegenaan komen. Het best gaat het bij een ommuurde tuin, zoals wij die in ons vorige huis hadden. De apparaten kun je kopen bij de zgn. landbouwzaken. Bij ons in Brabant is dat de Boerenbont. (Loes)

Mijn poes  mest in de tuin. is dit goed voor de planten?

Wat doe ik tegen katten die gewoon gaan liggen OP mijn mooiste planten?

A: Ik heb Nepeta en tarwe (zgn kattengras) staan in de hoek van de tuin die het verst van mijn moestuin ligt. Mijn katten hangen meestal daar rond en schijnen de rest van de tuin vergeten te zijn. (Demmery)

Van Cis-ka

25-01-2007 om 15:59 geschreven door mailgroep

24-01-2007 om 17:17 geschreven door mailgroep

• De hond heeft net zoals de mens een melkgebit en een blijvend gebit.
  
• Het melkgebit bevat meestal 28 tanden: 14 in de bovenkaak en 14 in de onderkaak.
  
• Het blijvend gebit meestal 42: 20 bovenin en 22 tanden onderin (onderin is er premolaar of onechte kies extra).
  
• De tanden in het gebit hebben een verschillende vorm en functie en worden dan ook ingedeeld in snijtanden (de kleine tanden vooraan), de hoektanden (slagtanden), de onechte kiezen en de echte kiezen.
  
• De echte kiezen zitten niet in het melkgebit: ze verschijnen pas tijdens het wisselen in hun eerste en defintieve vorm.
  
• Een drietal weken na de geboorte verschijnen de eerste melktandjes: ze zijn erg dun en scherp. Vaak breekt zo’n tandje tijdens het bijten op een speeltje. Erg is dat niet, daar deze tandjes toch nog uitvallen.
  
• Het wisselen begint op 3 ½ à 4 maanden leeftijd. Als eerste wisselen de middelste snijtandjes boven. Op ongeveer 6 maanden moeten alle melktanden gewisseld zijn. De hoektanden wisselen als laatsten.
  
• De blijvende tanden zijn duidelijk breder, groter en sterker dan de melktandjes.
  
• De melktandjes vallen uit door het feit dat de nieuwe blijvende tanden ze omhoog en los duwen, en omdat een jonge hond op alles kauwt en kluift. Het is ten zeerste aan te raden de hond tijdens de wisselperiode veel harde speeltjes te geven om op te knabbelen zodat de losse tandjes snel uitvallen.
  
• Ik schreef in het begin van mijn betoog dat het gebit meestal 28 of 42 tanden bevat. Sommige rassen hebben immers meer of minder tanden. Bij de kortschedelige rassen, zoals bijv. de pekingees, de franse bulldog, de engelse bulldog etc. is er meestal een kies (molaar) minder. Bij langsnuitige honden zoals de meeste windhonven, kunnen er extra premolaren (onechte kiezen) zijn. En het is een veelvoorkomend iets dat bij sommige honden (ras of rasloos) bij volwassenheid de 1ste en/of de 2de premolaar (onechte kies) ontbreken.
  
• Aan de tanden kan men ook ruwweg de leeftijd bepalen van een hond, al is dit niet erg nauwkeurig en sterk afhankelijk van de toestand van het gebit.
  
• Een sterk afgesleten gebit (door bijv. veel op harde voorwerpen te bijten) kan geen betrouwbare info geven over de leeftijd. Bij de leeftijd van 1 ½ jaar, zijn de middelste snijtanden van de onderkaak afgesleten. Bij 2 ½ jaar zijn ook de 2de snijtanden van de onderkaak afgesleten. De middelste snijtanden van de bovenkaak zijn gesleten op 3 ½ jarige leeftijd. Een jaar later zijn ook de 2 snijtanden bovenaan versleten. Op 5 jaar gaan de hoektanden onderaan licht slijten. Vanaf 7 jaar is het vaststellen van de leeftijd aan de hand van de tanden volledig onbetrouwbaar geworden.
  

1. Bij sommige rassen (bijv. boxer, poedel , yorkshire, etc.) komen (vaak erfelijke) afwijkingen voor in de lengte van de boven- of onderkaak. Een te korte bovenkaak wordt onderbijter of varkensbek genoemd. Een te lange bovenkaak wordt overbijter of snoeksbek genoemd. Dit kan moeilijkheden geven bij het oppakken van voedsel en geeft tandproblemen omdat de tanden niet mooi op mekaar passen. Het gebit van zulke dieren moet extra in de gaten gehouden worden. Vanzelfsprekend zou met zulke dieren niet mogen gefokt worden.
   
2. Bij kleine rassen (yorkshire, poedel, etc.) durft er vaak bij de wisseling van de tanden wat fout gaan. De melktanden blijven namelijk zitten naast de blijvende tanden: persisterende melktanden dus. Meestal ziet men dit bij de hoektanden, maar ook bij de andere tanden kan dit fenomeen optreden: een echt "dubbel" gebit dus.
   De melktanden beschadigen op deze manier de blijvende tanden en doen hun stand afwijken. Zijn de melktandjes op een leeftijd van 7 à 8 maanden niet weg, moeten ze chirurgisch verwijderd worden teneinde het blijvende gebit te beschermen.
   
3. Dieren die op jonge leeftijd een erge infectieziekte hebben doorgemaakt (bijv. hondeziekte) kunnen problemen hebben met de blijvende tanden. Deze vertonen dan vlekken en strepen. Deze zaken zijn het gevolg van een gestoorde vorming van tandglazuur tijdens de aanleg van de blijvende tand, dit door de infectieziekte. Zulke tanden met glazuurdefecten zijn uiteraard veel gevoeliger voor bederf. Zo’n tanden moeten dan ook goed onderhouden worden. Zijn de tanden erg lelijk, kan men ze met een kunsthars (kunstglazuur laag) laten bedekken.
   
4. Dieren die behandeld zijn met bepaalde antibiotica (bijv.tetracyclines) op jonge leeftijd, vooraleer ze gewisseld hebben, kunnen verkleurde blijvende tanden krijgen. De tanden zelf zijn gezond, enkel verkleurd.
   
5. Tanden slijten met vorderende leeftijd, dit is normaal. Maar ze kunnen erg slijten wanneer er veel met stokken en stenen wordt gespeeld. Op vrij jonge leeftijd blijven dan alleen nog stompjes van de tanden over, en zo’n afgesleten tanden zijn veel gevoeliger voor bederf. Vermijd dus dat de hond te veel op stokken/stenen kauwt.
   
6. Tanden kunnen afbreken. Bij melktandjes is dit niet zo erg; ze worden toch nog vervangen. Anders is dit bij volwassen tanden. Bij het afbreken van een tand moet u dit steeds door de dierenarts laten controleren. Wanneer het zenuwkanaal open ligt (de pulpaholte) moet de tand gevuld worden, en ev. ontzenuwen, om bederf te vermijden.
   
7. Het echte tandbederf "cariës" (gaatjes in de tanden) komt erg weinig voor bij de hond. Indien toch kan de tand gevuld worden, of -indien de cariës te erg is- getrokken.
   
8. Wat vrij vaak voorkomt is ontsteking van de kieswortel (molaren of premolaren). Er vormt zich een abces onder de wortel en de etter tracht zich een weg te banen naar de buitenwereld. Meestal ziet men dan een bobbel ontstaan onder het oog. Die bobbel kan openbarsten en dan krijgt men een slecht genezend wondje waaruit af en toe etter komt. De enige remedie is het verwijderen van de desbetreffende kies.
   
9. Tandsteen zal zich vroeg of laat altijd ontwikkelen. Dit is een bruin neerslag van voedselresten, kalkzouten, bacteriën en speeksel op de tanden. Het kan al heel vroeg beginnen, op de leeftijd van 2 à 3 jaar, met een dun bruin laagje op de hoektand. Dit evolueert naar echte brokken tandsteen op alle tanden.
   
   Dieren wiens tanden niet verzorgd worden door de eigenaar en daarbovenop een zachte voeding te eten krijgen, zullen veel sneller tandsteen ontwikkelen. Dieren die goed moeten kauwen op hard voedsel (brokken) en harde speeltjes, schuren als het ware het tandsteen tijdelijk af.
   
   Het tandsteen drukt het tandvlees weg, zodat de tandwortels bloot komen te liggen, wat pijnlijk is voor het dier. Het tandsteen zorgt ook voor tandvleesontstekingen die verantwoordelijk zijn voor een vieze muilgeur en voor het feit dat tanden los gaan zitten en/of uitvallen.
   
   Het allemaal voorkomen kan u niet, doch u kan wel het proces vertragen. Reinig 2 à 3 maal per week de tanden met een aangepaste tandgel. De gel brengt u aan op de vinger en u masseert tand en -vlees met de gel. De muil moet niet gespoeld worden, de hond mag de gel rustig inslikken. Verder moet het dier minstens 1 voeding per dag krijgen waarop ie echt moet kauwen en harde speeltjes krijgen.
   
   Echt tandsteen moet verwijderd worden door de dierenarts: detartratie. Dit wordt onder lichte verdoving gedaan en met een ultrasonapparaat wordt het tandplak verwijderd. Daarna worden de tanden gepolijst. Eventueel los zittende tanden worden getrokken en bij infecties wordt er een poosje antibiotica gegeven -en dit liefst al een paar dagen- vooraleer de detartratie wordt uitgevoerd.
   

1. Het melkgebit van de kat bestaat uit 26 tanden: 14 tanden in de bovenkaak en 12 tanden in de onderkaak. Het blijvend gebit telt 30 tanden: 16 in de bovenkaak en 14 in de onderkaak. Variaties in de hoeveelheid tanden ziet men zelden.
   
2. Het wisselen gebeurt iets vroeger dan bij de hond: nl. op de leeftijd van 3 maanden begint de kat met wisselen, maar het duurt toch ook tot de leeftijd van 5 à 6 maanden.
   
3. De leeftijd bepalen van de kat aan de hand van de tanden is absoluut onbetrouwbaar.
   

1. Ook bij katten komen onder- of overbijters voor. Vooral onderbijters, en dit dan meestal bij de Perzische kat. Let hier goed op bij de aankoop van een perzisch kitten, want de afwijking kan bij het volwassen worden zo erg worden dat het dier haast niet meer kan eten en een (dure) kaakoperatie is het gevolg. Uiteraard zou er met over/onderbijters niet mogen gefokt worden.
   
2. Correct wisselen van de tanden gebeurt in 99 % van de gevallen, hoogst zelden blijven er melktandjes staan.
   
3. Defecten in het tandglazuur tengevolge van infectieziekten ziet men haast nooit bij de kat. Evenmin als verkleuringen door antibioticuminname.
   
4. Het slijten geeft zelden problemen.
   
5. Afbreken van tanden gebeurt vaak, vooral van de hoektanden. De hoektand laten behandelen is een must (ontzenuwen en vullen) om infectie van het zenuwkanaal tegen te gaan.
   
6. Poes heeft zelden last van cariës, evenmin van ontstekingen van de kieswortels.
   
7. De poes is enorm gevoelig voor het ontwikkelen van tandsteen. Tandverzorging door de eigenaar is zeer moeilijk, zodat poes meer dan eens in haar leven de detartratie zal moeten ondergaan.
   
8. Typisch voor poes is het feit dat ze op vrij jonge leeftijd tanden verliest, vooral de snijtanden (kleine tandjes vooraan). Daar is helaas weinig aan te doen om het te voorkomen.
   
9. Ook typisch voor poes zijn de "tandhalslaesies". Het lijkt wat op cariës, maar het is wel degelijk iets anders. Vooral op de kiezen, maar ook op de hoektanden "vallen" gaatjes op de tandhals (net boven de wortel). Tandsteen zet zich makkelijk vast op zulke gaatjes. Bij het detartreren vallen de gaatjes dan ook op. Indien de tand te erg aangetast is, moet ie verwijderd worden. Preventief kan u helaas niets doen.
   

• controleer de stand van de tanden bij het melkgebit en later bij het blijvend gebit.
  
• controleer of het wisselen correct gebeurt (vooral blijvende melktanden opsporen)
  
• controleer het gebit van de hond of kat min 1 keer per maand op:
  
  • tandsteen
    
  • afgebroken tanden
    
  • cariës (gaatjes) of tandhalslaesies bij de kat
    
  • losse tanden
    
  • vieze muilgeur (ontstoken tandvlees)
    
  • gezwellen van het tandvlees
    
  • zorg steeds dat de hond/kat minstens 1 maaltijd per dag harde voeding krijgt (brokken)
    

 

24-01-2007 om 16:54 geschreven door mailgroep

HONDEN

Wat te doen tegen schade aan gazon a.g.v. plassende hond?

Wat kan ik doen tegen een gravende hond in de tuin?

24-01-2007 om 16:48 geschreven door mailgroep

Wie een huisdier heeft, krijgt soms te maken met het feit dat het dier op de operatietafel moet. De eigenaar van hond / kat zal dit zeker meemaken, al was het maar alleen voor de castratie/sterilisatie van het huisdier.

• de redenen voor operatie zijn velerlei : de meest frequent uitgevoerde operaties zijn castratie/sterilisatie bij hond, kat, konijn, fret enz. Dit gebeurt bij klinisch gezonde dieren.
• de andere operaties dienen om zieke dieren te genezen : een zeer frequente operatie is het verwijderen van de melkklieren bij borstkankers, daana volgen het verwijderen van huidtumoren en tumoren in het algemeen, wegname van de baarmoeder bij baarmoederontsteking (pyometra), castratie bij prostaatproblemen (hond), spoelen van abcessen (kat), bij jonge dieren: darmoperaties, nl. het verwijderen van ingeslikte "vreemde voorwerpen" (balletjes, noten, speeltjes enz...), oog(lid)operaties, tandproblemen, orthopedische correcties enz...
• en dan hebben we het derde type operatie : de ongelukken en spoedgevallen: gebroken botten, diepe huidwonden, maagkanteling bij grotere honderassen enz...

Over welk type operatie het ook gaat: het dier moet steeds in anesthesie (verdoving) en net dit onderdeel van de operatie jaagt menig eigenaar schrik aan.

Nochtans is de kennis van anesthesie (producten en methoden) de laatste jaren enorm gestegen en is de begeleiding van de slapende patient heel intensief (monitoring van hartslag, ademhaling, hoeveelheid zuurstof in het bloed, polsslag, uitstoot van CO2, etc. , toedienen van extra warmte, baxtervocht enz..), zodat operatierisico’s tot een minimum kunnen herleid worden. Tot een minimum, want sterfte kan altijd, net zoals bij humane chirurgie, optreden: het dier kan allergisch reageren op een der gebruikte anesthesieproducten, de algemene toestand van het dier was al zo slecht bij aanvang van de spoedoperatie dat het lichaam het opgeeft enz... Maar toch is het aantal operatiedoden flink gedaald het laatste decennium.

 

24-01-2007 om 16:45 geschreven door mailgroep

24-01-2007 om 16:35 geschreven door mailgroep

Waarom uw kat laten steriliseren? Sterilisatie is een goede oplossing voor het probleem van de overbevolking onder de katten en helpt het aantal verlaten katten of zwerfkatten verminderen. Daarnaast heeft het ook tal van voordelen op het vlak van de gezondheid van uw kat . Als een kattin rond haar zesde maand gesteriliseerd wordt, vermindert het risico dat ze borsttumoren ontwikkelt gevoelig. Ook infecties van de baarmoeder worden voorkomen door een vroegtijdige sterilisatie , al komen die bij katten minder vaak voor dan bij honden. Uw gesteriliseerde kat (mannetje of wijfje) zal ten slotte veel minder gauw weglopen, vechten met soortgenoten en binnen in uw huis reukvlaggen plaatsen door te urineren Houdt het gewicht in het oog! Als uw kat gesteriliseerd is, voltrekt zich een verandering in haar metabolisme (stofwisseling) waardoor haar energetische behoefte en dus de hoeveelheid voedsel die ze nodig heeft, daalt. Dat is zo voor alle katten , maar vooral voor katten die op een appartement wonen en maar weinig plaats hebben om zich uit te leven. Uit studies is bovendien gebleken dat gesteriliseerde katten net de neiging hebben om meer te gaan eten. Dat alles heeft als gevolg dat uw kat een verhoogd risico op obesitas loopt, met alle ziektes die gepaard gaan met zwaarlijvigheid, zoals diabetes, gewrichtsproblemen, hartproblemen Om ervoor te zorgen dat uw gesteriliseerde kat haar slanke lijn behoudt, geeft u haar beter speciale brokken voor gesteriliseerde katten te eten. Een verhoogd risico op urinestenen Urinekristallen en urinestenen komen jammer genoeg relatief vaak voor bij katten , vooral dan bij katers. Ze kunnen leiden tot obstructies van de urinewegen die de gezondheid van uw vriend danig kunnen schaden. Uit sommige studies blijkt echter dat als uw kater gecastreerd is, hij 3,5 keer meer kans loopt om struvietkristallen, het meest voorkomende type urinekristallen bij katten , te krijgen. Het risico dat uw kat zogeheten oxalaten krijgt, een ander type kristallen, stijgt zelfs met factor 7 Die nefaste nevenwerking van het steriliseren kunt u ook nu weer het best tegengaan door op de voeding van uw dier te letten. De speciale en kwalitatief hoogstaande producten voor gesteriliseerde katten helpen de urine gezond te houden, zodat zich geen urinestenen vormen. Een langer leven voor uw vriend Als u uw kat laat steriliseren , zal haar levensverwachting gevoelig stijgen. Maar als uw kat oud wordt, zal ze dan weer meer te maken krijgen met typische ouderdomskwaaltjes. Een kat ouder dan 15 jaar loopt bijvoorbeeld kans om chronische nierinsufficiëntie te krijgen. Oudere katten hebben ook vaak gewrichtsproblemen, waardoor ze zich nog moeilijk kunnen verplaatsen. Er bestaat tegenwoordig specifiek voer voor katten op leeftijd. Daarmee kunt u de effecten van het verouderen van uw kat beperken.

23/01/2007
Anne Pensis, dierenarts
(e-gezondheid.be)


van Cis-ka

24-01-2007 om 16:26 geschreven door mailgroep

Indien men van die 35.000 honden de verloren en terugbezorgde dieren aftrekt, is het duidelijk dat in België 1 op de 4 honden opzettelijk wordt achtergelaten door zijn eigenaar.

Waarom  moet men eigenlijk 45 dagen wachten voor de adoptie definitief wordt. Voor  de honden geboren vóór 1.9.1998 bestond er nog geen identificatieverplichting en kon het dus inderdaad wel langer duren voor je een verloren dier getraceerd had en terug had.

Maar vermits sinds 1.9.1998 alle honden een tatoeage of een chip moeten hebben, en de BVIRH (Belg. Vereniging vr identificatie en registratie van honden) een centraal register bijhoudt met alle gegevens en 7 / 7 dagen en 24 / 24 u contacteerbaar is, is die lange wacht-termijn voor de adoptant niet meer gerechtvaardigd.

Daarom werd besloten de termijn te herleiden tot een wachttijd van vijftien dagen vermits enerzijds de meeste honden nu geregistreerd en getatoeeerd zijn  en anderszijds omdat een eigenaar die om zijn dier geeft met 15 dagen voldoende tijd heeft om zich kenbaar te maken, en ditzelfde ook geldt voor de tijdelijke oppas van een hond tijdens de afwezigheid van de eigenaar.

Deze nieuwe verkorte wachttijd voor kandidaat-adoptanten zal hopelijk de overbevolkte asiels wat ademruimte kunnen geven.

23-01-2007 om 16:19 geschreven door mailgroep

Dommelen en slapen zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden.

Als een kat af en toe diep in slaap is, dan verandert de lichaamshouding. Meestal rolt hij zich dan van de ene kant naar de andere, sommige spierpartijen kunnen samentrekken, soms geeft hij een kreetje.

Als een kat in zijn slaap zijn buik laat zien is dat het beste bewijs van vertrouwen. De kat voelt zich beschermd en hoeft nergens bang voor te zijn.

Alle katten liggen het liefst daar waar ook hun mensen gezellig bij elkaar zitten: in bed, op de schommelstoel, op de tv. Als je dat niet wilt, moet je vanaf het begin consequent zijn: zet de kat net zo lang weer op de grond totdat ze opgeeft.

Als hulp om katten te leren niet op bepaalde plaatsen te komen kan dienen om een mandje te zetten op de plaats waar je de kat neerzet na het weghalen van de verboden plaats. Leg in dit mandje een gedragen stukje kleding. De beledigde kat kan zich hierin terugtrekken.

Gun uw kat na het eten een rustpauze. Een kat die net gegeten heeft, heeft rust nodig om zich schoon te maken en voor een kort slaapje ter bevordering van de spijsvertering.

Katten verslapen 40 tot 60% van hun leven.

Meer dan de helft van de katten wordt niet wakker bij plotseling lawaai. Als je hun naam roept worden ze echter wel wakker.

Gemiddeld slaapt een kat 18 uur per dag. Dit is verdeeld over een lange diepe-slaap-periode, een aantal korte siësta's en wat dommelpartijen. Een uur per dag is hij bezig met lichaamsverzorging, een half uur om de maag te vullen en een half uur voor gymnastiek en nagelverzorging. De rest van de tijd wordt gevuld met jagen, spelen en aandacht trekken.

Vanaf ongeveer 1 jaar tot een jaar of 5 slapen ze echter minstens 4 uur minder.

Als een kat opstaat van zijn slaapje zul je zien dat hij uitgebreid gaapt, langzaam opstaat de leden één voor één strekt en daarna slepend en rustig aan zijn eerste toer begint. Dit wordt verklaard door het feit dat als hij zich veilig voelt zijn slaapplaats niet direct hoeft te verlaten. Bovendien hoeven dieren die niet op de jacht zijn aangewezen, maar alleen op sluiptoer gaan, niet direct helder wakker hoeven te zijn. Met dezelfde rust zal de kat gaan slapen. Hij snuffelt even, draait enkele keren, probeert een paar posities uit, poetst nog wat en gaat dan lekker liggen.

Een kat stopt de voeten onder de voorpoten als hij zich volledig veilig voelt. Hierbij is hij eigenlijk helemaal weerloos. Ook de staart wordt dan om het lichaam gekruld. Het toppunt van veiligheid geeft hij aan als de kop in de buikstreek doet.

Deze houding bespaart ook veel energie, omdat er maar een klein deel van het lichaam vrij ligt.

Slaapplekjes moeten warm zijn. In de winter slapen katten graag bij elkaar om warm te blijven. Geef je kat als vervanging eventueel een slaapdier van echte wol.

Een slaapplaats moet warm, hoog en zacht zijn (in deze volgorde). Warmte omdat dan weinig energie nodig is. Hoogte omdat dat bescherming biedt tegen vijanden en ideaal als uitkijkpost. Zacht wordt dan eventueel ingeruild voor het vervullen van de eerste 2 eisen.

Als de slaapplaats ook nog op een holletje lijkt is aan alle eisen voldaan.

Aquaria hebben voor katten een dubbele aantrekkingskracht. Door het glas zien ze de vissen, wat tot een zwiepende staart kan leiden. Het kan zelfs leiden tot het maken van geluiden omdat ze echt zin in een hapje krijgen. Het deksel is een behaaglijke warmtebron en dus een uitstekende plek om te doezelen. Hier komt nog bij dat het monotone geluid van de pomp een rustgevende invloed heeft op nerveuze katten.

Als je kat op een dag langer slaapt of zelfs het ontbijt niet aanraakt dan ligt dat aan de overgang naar de zomertijd of wintertijd. Katten hebben even nodig om aan deze nieuwe toestand te wennen.

Een kat valt vaak gewoon om van de slaap na een woeste jacht of een wild spelletje. Omdat deze inspanning de lichaamstemperatuur verhoogd heeft, probeert de kat op warme dagen extra koeling te krijgen. Dat doet ze door poten en staart zo ver mogelijk uit te strekken. De buitenlucht koelt het bloed af dat door de poten en staart stroomt, zodat de temperatuur na een uur weer naar normaal gedaald is.

Als je kat van de ene op de andere dag zijn lievelingsplekje mijdt, hoeft je je niet direct zorgen te maken. Misschien ben je van wasmiddel veranderd of heeft een ander dier deze heilige plekken gebruikt. Soms is het een van zijn nukken - hij heeft besloten een nieuw plekje uit te zoeken.

Bron: met dank aan http://www.weetjesoverkatten.nl/

23-01-2007 om 15:21 geschreven door mailgroep

EGELS

Egels in de herfst/winter

In de herfst vind je vaak jonge egels die wees zijn geworden of gewoon nog te weinig vet hebben om een winterslaap in te gaan.  Zet voor hen wat voedsel buiten zodat ze voldoende gewicht krijgen om de winter door te komen. Een jonge egel in de herfst kan in een nacht wel een half blik kattevoer op eten. Je kunt een plastic doos gebruiken om het kattevoer in te doen, zodat het niet verregent en andere dieren er minder makkelijk bij komen, met een gat in de zijkant van 10 x 10 cm en een zware steen er op zodat hij niet omver gegooid kan worden. Probeer ze niet in huis in een doos te houden want daardoor lopen ze aardig wat stress op.

Wanneer je een stapel bladeren onder wat struiken hebt liggen heb je kans dat een egel deze plek zal gebruiken om een nest in te maken. Wanneer je die bladeren gaat wegharken en opruimen in het najaar of de winter moet je er goed opletten dat er al niet een egel inzit. Wanneer je een egel verstoort die in winterslaap is, geef hem dan voor een paar dagen voedsel zodat hij de reserves die hij aan moest spreken om te ontwaken weer bij kan vullen en een nieuw nest kan maken.
In Nederland mogen we ons afval niet meer zo maar verbranden. Steek je toch een takkenbos in brand, zorg dan eerst dat een mogelijke overwinterende egel er uit gehaald is. (Vaak zitten in zo'n takkenbos ook padden, hagedissen, salamanders, vlinders e.d.)

Zelf een egelhuis bouwen

Op http://www.egelopvang.nl/egelleven.htm vind je een schema voor een egelbehuizing.
En op http://members.brabant.chello.nl/~j.vermeltfoort1/Ivn/diversen.htm een DHZ-egelhuis.

Stichting Vogel- en egelopvang Delft - Winanda de la Rambelje Oostsingel 6, 2612 HB Delft, telefoon 015-2142852

23-01-2007 om 15:18 geschreven door mailgroep

Waar gaan we het nu over hebben?? Wel door de huidige temperatuur denkt men wel eens aan de vacht van zijn lieveling.
Sommige hondenrassen hebben kort haar en kunnen een manteltje bij de wandeling  verdragen, waar andere rassen daartegen een hele dikke wintervacht krijgen. Maar eens moet die vacht vernieuwd worden en dan zijn onze diertjes in de RUI.

De ruitijd bij hond/kat.

Het verliezen van haren is een volstrekt normaal gebeuren bij alle dieren met haren en pluimen. Het meest spectaculaire voorbeeld is de hermelijn: dit diertje ruit in de lente zijn witte wintervacht uit om een bruine zomervacht te krijgen, die op zijn beurt weer uit valt in de herfst om plaats te ruimen voor een sneeuwwitte vacht. Onze huisdieren kennen ook die cyclus van winter- en zomervacht, en de periode dat die wisseling plaats grijpt is dus de ruitijd. Het is niet zo dat tussen deze 2 periodes het dier geen haar verliest : elk haar kent zijn cyclus van ontstaan, groeien, afsterven en uitvallen, maar het verlies gebeurt gespreid, terwijl in de ruiperiode dit verlies massaal is. Normaal begint de lenterui wanneer het enkele weken warm weer is geweest en duurt die een 3 à 4 tal weken, dus meestal in de maanden april-mei-juni. De herfstrui zet zich in wanneer de temperaturen laag worden en het koud blijft : oktober-november-december, ook gedurende 3 à 4 weken. Bij strikt binnenshuis levende katten reageert de huid minder goed: ze ervaart geen echte temperatuursschommelingen. Zulke katten kennen een sterk verlengde rui, zodat de eigenaar haast een gans jaar door een versterkt haarverlies opmerkt. Aan de normale rui kan en mag niets gedaan worden: het is een natuurlijk proces, en dat moet men zich realiseren bij de aanschaf van een dier. Denk daar dan ook even aan wanneer u een bepaald ras uitkiest: de poolhonden (Siberische husky, Alaskan Malamute, etc...) verliezen werkelijk pakken haar, een poedel daarentegen niets, rassen die moeten getrimd worden zeer weinig (Schnauzer, Cairn Terrier, Ierse Wolfshond, etc.) , haren van een langharige kat vallen veel meer op en zijn moeilijker te verwijderen dan die van en kortharige kat etc... Het enige wat u kan (en trouwens moet doen om de huid in conditie te houden) om de rondvliegende haren zoveel mogelijk te beperken, is het dier dagelijks grondig uitborstelen en na de borstelbeurt over het dier wrijven met een vochtige doek. Losse haren blijven kleven aan de doek en de vacht zelf wordt minder statisch en houdt aldus de haren iets beter bij tot de volgende borstelbeurt. Het borstelen zorgt er trouwens ook voor dat de rui zelf sneller achter de rug is, geeft een goede massage aan de huid en bij poes: minder haarballen en daaruit volgende problemen. Poes likt immers de vacht schoon en krijgt hierbij al die losse haren binnen. Die haren vormen haarballen in de maag die voor braken zorgen, of voor obstipatie wanneer die ballen in de darm komen. Abnormaal veel ruien bij kat en hond Zo’n verlengde rui kan verschillende oorzaken hebben, gaande van bepaalde tekorten in de voeding tot ectoparasieten, allergie en algemene ziekten met effect op de huid door conditievermindering van het lichaam. Even een paar frequent voorkomende problemen onder de loep. a) tekorten aan onverzadigde vetzuren Dit is een veel voorkomend tekort en wordt vaak over het hoofd gezien. De huid wordt droger, soms ziet men schilfertjes. De haren zijn ietwat dof en vallen makkelijk uit. Extra onverzadigde vetzuren moeten aldus verstrekt worden via de voeding. Voor poes gebruikt men meestal een vloeibare olie-achtige oplossing. Poes neemt immers makkelijker vloeistof op dan poeder of capsules. Voor de hond bestaat eveneens de mogelijkheid van een vloeistof, doch meestal worden capsules, poeder of tabletten gebruikt. Welk type onverzadigde vetzuren en welke dosering hangt af van patiënt tot patiënt. De keuze wordt bepaald door twee factoren: hoe erg het met de huid gesteld is en welke voeding het dier te eten krijgt. b) tekort aan algemene vitaminen Dit komt nog zelden voor omdat de meeste honden en katten goede commerciële voeders eten waarin vitaminen en mineralen in correcte hoeveelheden verwerkt zijn. Toch gebeurt het dat een dier een bepaald voeder niet volledig verteert en zodoende de voedingsstoffen onvoldoende of slecht uitgebalanceerd binnenkrijgt. Op lange duur kan dit aanleiding geven tot huid- en vachtproblemen. Ook bij dieren waarvoor de eigenaar zelf kookt, kunnen tekorten of inbalancen aan bepaalde voedingsstoffen voorkomen. Dit is goed gekend bij de kat. Koken voor de kat is immers een moeilijke opgave: vaak zal poeslief enkel het vlees uit het zorgvuldig samengesteld schoteltje snoepen en groenten/rijst/brood laten liggen. Het spreekt voor zich dat in zulke gevallen vitaminen/mineralen tekorten zullen ontstaan met onder ander effecten op de huid. De oplossing ligt voor de hand: bij gebruik van een bepaalde commerciële voeding, kan men af en toe afwisselen van merk of een specifiek vitaminenmengsel toedienen, dit in overleg met de dierenarts. De eigenaars die zelf koken moeten zowiezo extra vitaminen/mineralen toedienen. Vitaminen/mineralenmengsels bestaan onder verschillende vormen: vloeistoffen, poeders of tabletten. Het éne dier neemt makkelijker het poeder op, een ander dier makkelijker tabletten of vloeistof...aan de eigenaars om dit uit te testen. c) ectoparasieten (uitwendige parasieten) De aanwezigheid van parasieten op de huid, brengt op zijn minst jeuk en irritatie met zich mee, zodat hond en kat overmatig gaan krabben of bijten. Hierdoor zal het dier als beginsymtoom meer haren verliezen dan normaal. De meest voorkomende parasieten van de huid zijn luizen en vlooien. Luisjes kunnen makkelijk vernietigd worden door het dier te sprayen. Vlooien worden te lijf gegaan met een vlooienband, vlooiendruppels, - tabletten of injecties. Bij vlooien moet ook in het huis gespoten worden met een vlododende spray omdat vlooien nestjes maken in huis. Andere huidparasieten zijn de schurftmijten, onder ander de scabiës-mijt en de demodex mijt. De scabiës-mijt is relatief makkelijk onder controle te krijgen met injecties en lotions. De demodex mijt is veel resistenter en geeft meer problemen bij behandeling. Beide mijten moeten via microscopisch onderzoek van een huidafkrabsel gediagnostiseerd worden. Wanneer de huidparasieten gedood worden, verdwijnen de huidklachten, onder ander de overmatige rui, vanzelf. d) allergie Allergie komt bij onze huisdieren frequent voor. Daar waar een allergische mens meestal reageert met ademhalingsproblemen (niezen, asthmatisch hoesten), uit het allergisch dier de allergie meestal door jeuk. Het jeukgevoel zorgt ervoor dat hond/kat meer gaat krabben of bijten, en de eerst symptomen zijn dan ook overmatig haarverlies. De oplossing hiervoor is de oorzaak van de allergie opsporen en daar iets aan doen. Oorzaken zijn bijvoorbeeld : voeding (het eiwit in de voeding); grassen, bomen, huisstof, huidschilfers van mens, hond of kat, enz.. Eens men weet aan wat het dier allergisch is, kan men “desensibiliseren”. Dit gebeurt door een serie injecties toe te dienen opdat het lichaam als het ware “immuun” wordt ten opzichte van de allergie-opwekkende stof. Met deze methode geneest men de allergie. Met medicatie kan men de allergie wel onder controle houden, doch niet genezen. En wat medicatie betreft is er weinig keus : - dieren reageren enkel op cortisone-preparaten. De veelgebruikte antihistaminica bij de mens, hebben zeer weinig effect bij dieren. e) Bacteriën en schimmels Huidinfecties (bacterie) of huidschimmels tasten de huid aan met beginsymptomen van overmatig haarverlies. Dit haarverlies wordt veroorzaakt deels door krabben (jeuk) en deels omdat de haarfollikels (de plaats waar het haartje ontspring) aangetast worden door de bacterie of schimmel. Bacteriële huidinfecties moeten met correcte antibiotica aangepakt worden. Meestal wordt een “cultuur” genomen van de huidbacterie om te zien over welke bacterie het gaat en aan welke antibiotica de bacterie nog gevoelig is. Schimmeltherapie bestaat uit lotions en in erge gevallen tabletten. Deze tabletten moeten dan wel lange tijd gegeven worden (ongeveer 6 weken) omdat de schimmel anders makkelijk terug opflakkert. f) Hormonale problemen Er zijn verschillende hormonen die, indien ze in te hoge of te lage mate aanwezig zijn, onder andere huidproblemen veroorzaken. Vanzelfsprekend zijn er tal van andere symptomen die zullen opvallen bij hormoonproblemen doch vaak zal de eigenaar eerst de huidproblemen opmerken. In het beginstadium zal er bij elk hormoonprobleem overmatig haarverlies voorkomen. *tekort aan vrouwelijke hormonen bij de gecastreerde kater. Hoe onlogisch het voor de leek ook kan klinken : een kater produceert in de testikels een bepaalde hoeveelheid vrouwelijke hormonen, naast mannelijke. Bij castratie worden de teelballen in zijn geheel weggenomen. Sommige katers kunnen echter pas na een lange tijd huidproblemen krijgen door het wegvallen van die vrouwelijke hormonen. De oplossing is vrij makkelijk : toedienen van vrouwelijke hormonen in tabletvorm of via een injectie resulteert in een mooie huid. Het nadeel is dat sommige katers er zwaarlijvig van worden. *hormoonproblemen bij de “intacte” reu Sommige niet-gecastreerde reuen vertonen soms haaruitval t.h.v. de nek en rug. Dit is weerom een probleem i.v.m. hormoonprocutie in de testikels. Deze keer echter, zal de castratie de oplossing brengen voor het overmatig haarverlies. *Een teveel of een tekort aan vrouwelijke hormonen bij respectievelijk niet-gecastreerde (niet-gesteriliseerde) teven en wel-gecastreerde. Zonder in detail te treden i.v.m. uitleg over het ingewikkelde hormonenspel, kan een teveel aan vrouwelijke hormonen of een tekort, overmatig haarverlies veroorzaken. Het haarverlies is symmetrisch en begint op de flanken. De oplossing ligt voor de hand : bij een tekort worden vrouwelijke hormonen toegediend via injecties of tabletten, bij een teveel wordt de teef gecastreerd, d.w.z. de eierstokken worden verwijderd. *Ziekte van Cushing bij de hond In dit geval is de bijnierschors te actief en produceert teveel hormonen (corticosteroidderivaten). Deze ziekte uit zich o.a. door overmatig haarverlies : de huid wordt dun en zacht, en de vacht wordt schraal. Uiteraard zijn er tal van andere symptomen, zoals veel drinken, veel plassen, veel eten, soms manken op de achterpoten, enz. De behandeling is niet zo makkelijk : eerst moet de bijnierschors inactief gemaakt worden met tabletten en daarna moeten levenslang substitutiehormonen toegediend worden, ook onder de vorm van tabletten. *Schildklierproblemen bij de hond Meestal gaat het over een schildklier die te weinig hormonen produceert ! Het dier verliest abnormaal veel haren op de rug en in de hals/nek. De haren zijn droog en breken makkelijk af. Andere symptomen zijn vetzucht en sloomheid.het dier zoekt warme plaatsen op om te slapen. De behandeling is makkelijk: schildklierhormonen worden in tabletvorm toegediend. Wel moet er geregeld bloedonderzoek gebeuren om de hoeveelheid schildklierhormonen in het bloed te controleren ! < VvD dierenkliniek >

 

23-01-2007 om 15:10 geschreven door mailgroep

Beste dierenvrienden,
ondanks onze goede zorgen kan het toch eens voorvallen dat eentje van onze lieverds ziek word en dan hoort men wel eens het woordje
antibioticum of cortisone.
wel hier een klein woordje uitleg erover.




Antibioticum- en cortisonespuitjes bij uw huisdier: de zin en de onzin hierover

Tegenwoordig staat de mens veel kritischer ten opzichte van correct gebruik van medicatie, zowel bij zichzelf als bij zijn huisdier. En terecht... Maar helaas, waar vroeger iedereen alles slikte zonder zich daarbij vragen te stellen, zijn er nu heel wat mensen die overdreven kritisch zijn en antibiotica en cortisone  afschilderen als gevaarlijk en er zeer weigerachtig tegenover staan. Het spreekt voor zich dat geen van beide denkwijzen goed zijn, daarom even wat meer uitleg  over deze producten: wat ze zijn en hoe ze werken.


Antibioticum

Een antibioticum is een product dat bacteriën doodt of de groei ervan stil legt. Bacteriën zijn ziekteverwekkers die in een menselijk of dierlijk lichaam binnendringen, daar weefsel kapot maken en aldus een ziekte doen ontstaan. Bijvoorbeeld: een type bacterie, de streptococ, kan zich in de keelamandelen gaan nestelen en aldus een keelontsteking veroorzaken. Het lichaam zal meteen reageren wanneer zo'n bacterie binnenkomt: de afweer komt in actie. De afweer van een lichaam behelst heel wat; betere doorbloeding, allerhande stoffen die vrijgezet worden om de bacterie te stoppen, witte bloedcellen komen in grote getallen op de plaats des onheils om als het ware de bacteriën op te eten (=fagocyteren), etc...
Soms is de afweer sterk genoeg om de bacteriën te doden en na een licht ziekteproces recupereert het lichaam. Soms is de bacteriegroei te sterk en is de afweer van het lichaam niet groot genoeg om de woekerende bacteriën af te doden: het lichaam wordt dan ernstig ziek. En op dit moment is het dan noodzakelijk om antibiotica toe te dienen.

Er bestaan veel verschillende soorten antibiotica : het éne antibioticum werkt beter in longweefsel, een ander type beter in de blaas, etc...
Er zijn ook al heel wat bacteriën ongevoelig (resistent) geworden voor bepaalde antibiotica, zodat soms eerst een onderzoek moet gedaan worden om te zien welke bacterie in het spel is ten einde een werkzaam antibioticum te kunnen toedienen.
Om resistentie van bacteriën ten opzichte van antibiotica zo veel mogelijk te vermijden,  moeten antibiotica correct genomen (of gegeven) worden: de voorgeschreven dosis moet gerespecteerd worden, evenals de duur van de kuur. Helaas wordt hier vaak tegen gezondigd: de hond of poes heeft geen koorts meer, of hoest niet meer, is weer levendig na enkele dagen antibioticum, en dan worden de tabletjes "vergeten". U bewijst er het dier geen dienst mee: het dier zal meestal vrij snel hervallen, en zeer vervelend: de bacteriën die de te korte kuur antibioticum hebben overleefd komeen een boel sterker uit de strijd en zullen wennen aan (resistent worden aan) dit type antibioticum, zodat de volgende keer sterkere geneesmiddelen zullen moeten gebruikt worden.

Antibiotica werken trouwens enkel tegen bacteriële infecties; een virus wordt door antibiotica niet gedood. Toch zal men bij een virale infectie (bijvoorbeeld: griep bij de mens, kattenniesziekte bij de poes, hondenziekte bij de hond, etc...) vaak antibiotica geven ter preventie; immers virussen maken weefsels kapot zodat bacteriën snel kunnen aanslaan en gaan woekeren, zodat het lichaam nog zieker wordt.

Bij de dierenarts zal al snel antibioticum gebruikt worden wanneer poes of hond ziek is, en dat is erg logisch. Immers als mens voel je meteen als je een beetje ziek bent: keelirritatie, darmkramp, hoofdpijn, etc..., dus je kan jezelf meteen verzorgen. Zulke symptomen kan een dier niet uiten en de eigenaar zal aldus de eerste ziektetekenen niet kunnen opmerken. Het is pas wanneer de ziekte verder evolueert en ernstige symptomen hun kop opsteken (hoest, koorts, diarree, etc...) dat de eigenaar het zal opmerken en naar de dierenarts zal gaan. Op zo'n moment is de ziekte al in een erger stadium en zal er dus sneller naar antibiotica moeten gegrepen worden.

Corticosteroiden

Dit geneesmiddel (beter bekend onder de naam van cortisone) heeft een nog veel slechtere naam onder de mensen in vergelijking met antibioticum. En toch zouden zonder cortisone al heel wat menselijke en dierlijke patiënten niet meer in leven zijn :
bijvoorbeeld bij shock-patiënten zijn corticosteroïden levensreddend. Hoe en waar corticosteroïden precies werken in het lichaam is zeer complex om uit te leggen en kan niet correct behandeld worden in dit korte artikeltje. Ik zal me beperken tot vertellen wat cortico's in enkele praktische gevallen doen. Bijvoorbeeld bij een patiënt in shock, zullen cortico's het alarmmechanisme van het lichaam helpen: bij ernstig bloedverlies zullen vitale organen toch nog bevloeid blijven. Bij arthrose kunnen cortico's door hun ontstekingsremmende werking de pijn verlichten. Bij problemen met de afweer (immunologische ziekten) zullen cortico's helpen. Zeer gekend bij de hond en kat is de hulp ban cortico's bij allergie, omdat hond en kat haast niet reageren op antihistaminica die gebruikt worden bij de allergische mens.
En zo kunnen tientallen voorbeelden aangehaald worden waar cortosteroïden hun nut hebben. Het menselijk en dierlijk lichaam produceert zelf ook cortico's in de bijnier: cortisone  is onmisbaar in een normaal functionerend lichaam.

Nu kan u denken: niets fouts aan cortico's - gebruiken maar! Maar met het gebruik ervan, en vooral de dosis, moet voorzichtig om gesprongen worden, omdat er toch bijwerkingen kunnen voorkomen bij onoordeelkundig gebruik. De mens is het meest gevoelig aan cortico's en z'n bijwerkingen, een hond al heel wat minder, en een kat is haast ongevoelig voor de bijwerkingen. Wat je bij de mens vaak opmerkt zijn oedemen (vochtopstapeling onder de huid), bijvoorbeeld: in het aangezicht en dat zal je bij hond of kat nooit opmerken. Hond zal vaak meer drinken (en dus ook meer plassen) en een grotere eetlust vertonen. Omdat de bijnier wat ontregeld wordt door toediening van cortico's, mag men nooit cortico-behandeling plots afbreken, maar wel langzaam afbouwen zodat de bijnier de kans krijgt zich aan te passen.
De dosis cortico's moet steeds zo laag mogelijk gehouden worden en -indien dit mogelijk is- om de andere dag gegeven worden (de zogenaamde "alternated day" -methode): dit is het meest lichaamsvriendelijk.
Heel belangrijk om te weten is dat suikerziekte patiënten (diabetes mellitus) geen cortico's mogen krijgen, omdat cortico's de ziekte in negatieve zin doen evolueren. Een laatste punt in verband met de toediening van corticosteroïden: cortico's in tabletvorm geven minder bijwerkingen in vergelijking met injecties. Wanneer langdurig cortico's vereist zijn in de behandeling is het dus raadzaam tabletten te geven in plaats van injecties: de dosis kan immers dagelijks (of 2 dagelijks) aangepast worden naargelang de behoeften van de patiënt, terwijl injecties met depotvorming in het lichaam niet meer aanpasbaar zijn: de geïnjecteerde hoeveelheid kan niet teruggehaald worden.

 

22-01-2007 om 16:10 geschreven door mailgroep