Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
Uw hond is braaf en rustig als hij bij u is. Maar als u weg gaat, treft u bij uw terugkomst een ravage aan: verscheurde zetels, urine en uitwerpselen op de vloer en afgematte buren wegens lawaaioverlast. Zo kan het niet verder!
De hond "van de wereld afgesloten"
Ondanks de vriendschap die er tussen mensen en honden bestaat, is het vaak onmogelijk hen alle aandacht en tijd te geven waar ze nood aan hebben. Door onze dagelijkse verplichtingen kunnen we soms verplicht zijn de hond geregeld een aantal uren alleen thuis te laten. Maar de hond is een sociaal dier dat houdt van gezelschap en sommige dieren kunnen er niet goed tegen de hele dag "van de wereld afgesloten" te zijn. Hun wangedrag uit zich dan in het vernielen van de meubelen, krassen op de deuren, onzindelijk gedrag en aanhoudend geblaf . Bovendien gaan het vertrek en de thuiskomst van het baasje vaak gepaard met overdreven opwinding, onzindelijk gedrag en geblaf. Ten slotte kan een alleen gelaten hond aan zelfverminking doen, bijvoorbeeld door te likken, meestal ter hoogte van de poten. In dat geval verschijnen er ontstekende letsels van de huid. Achter al deze gedragingen gaat een angstgevoel schuil.
Overdreven gehechtheid
Naast het probleem dat met de eenzaamheid gepaard gaat, kan de hond leiden aan een gedragsafwijking die we overdreven gehechtheid noemen. De bijzondere en geruststellende band tussen een pup en zijn moeder kan worden overgedragen naar het baasje die die pup bij de adoptie verzorgt. De pup wordt namelijk gerustgesteld door deze nieuwe persoon die zich met hem bezighoudt en hem voedt. Deze situatie is in het begin normaal, maar de pup moet geleidelijk aan afstand nemen van zijn baasje . Als deze afstand er niet komt, volgt de hond de persoon overal en ontwikkelt hij een angstgedrag met onzindelijk gedrag en vernielingen als hij niet bij de geruststellende persoon kan. Om dit te vermijden, is het beter de pup met verschillende personen in de plaats van slechts één persoon in contact te brengen en de nieuwkomer duidelijk zijn plaats in het gezin te tonen (hij eet na u, heeft zijn eigen slaapplaats, ).
De oplossingen
De behandeling van angst bestaat uit gedragstherapie . Er moeten namelijk een aantal adviezen worden gerespecteerd om deze angst te remmen: als thuis bent, geeft u slechts aandacht aan uw hond als u dat zelf beslist. Het is niet de hond die het initiatief neemt om met elkaar bezig te zijn, te spelen en contact te hebben. Laat uw hond niet toe dat hij u overal volgt en verbied hem de toegang tot bepaalde kamers van het huis. In het half uur voor u vertrekt, negeert u uw hond. Wat ook kan helpen is uw sleutels en jas vast te houden op momenten dat u niet zal vertrekken. Als u thuiskomt, geeft u uw hond geen aandacht zolang hij niet kalm is. Als de hond schade heeft aangericht, mag u hem niet straffen. Ruim op zonder dat hij aanwezig is. Soms volstaan deze gedragsmaatregelen niet en moet de hond een specifieke behandeling met geneesmiddelen krijgen . Er bestaan ook elektrische apparaatjes die feromonen verspreiden en uw hond geruststellen.
Het Europees Parlement heeft ingestemd met een verbod op de handel in zeehondenbont. (De meerderheid was overweldigend: 550 Europarlementariërs waren vóór en slechts 49 tegen een verbod) Het verbod treedt begin 2010 in werking, vóór het nieuwe commerciële jachtseizoen van start gaat.
In Canada zou het verbod het einde van jacht kunnen betekenen. Dit jaar al heeft de mogelijkheid van een verbod vele dieren gered, want de prijs van zeehondenbont daalde. Van de 338.000 zeehonden die volgens Canada dit jaar mochten worden gedood, zijn er 'slechts' 60.000 afgeslacht. Het seizoen eindigt op 15 mei....
Het verbod is een historisch moment voor de dieren. Uw stem was hierbij onmisbaar! Afgelopen maandag heeft onze lidorganisatie Bont voor Dieren 40.000 steunbetuigingen voor een verbod aangeboden aan de Nederlandse Europarlementariërs. Een belangrijke overweging van het Europees Parlement was de publieke steun voor een verbod.
Namens de dieren hartelijk dank voor uw aandeel in deze overwinning!
Tips voor de verzorging van honden- en kattenvachten
Tips voor de verzorging van honden- en kattenvachten
Kwaliteitsvoeding geven en de pels regelmatig borstelen bezorgen de meeste honden en katten een vacht die straalt van gezondheid. Sommige onder hen hebben echter bijkomende hulp nodig om met hun vacht goed voor de dag te komen.
De voeding die u aan uw hond of kat geeft, speelt een belangrijke rol voor het behoud van een goede gezondheid, een gezonde huid en een mooie vacht . Indien u uw huisdier evenwichtige kwaliteitsvoeding geeft, zal het alle vitaminen, eiwitten en voedingsstoffen krijgen die nodig zijn voor een gezonde huid.
Voedingssupplementen
Ondanks een goede gezondheid en een gezonde voeding, hebben sommige honden en katten een doffe vacht of zij verliezen veel haren , zelfs buiten de ruiperioden. In die gevallen kan de gezondheid van de huid verbeterd worden dankzij voedingssupplementen die te verkrijgen zijn in de vorm van tabletjes of siroop. Deze supplementen bevatten vitaminen (A, B, E, PP, biotine), essentiële vetzuren, zink en aminozuren. Deze bestanddelen bieden de huid een betere bescherming, een betere gezondheid en een goede keratinesynthese. Zij hebben bovendien ook een preventieve functie tegen roos en haar uitval.
Regelmatig borstelen maar niet te dikwijls in bad
Gewoonlijk zorgen katten zelf voor een goede lichaamshygiëne dankzij hun grondig toilet. Zwaarlijvige katten hebben het echter soms moeilijk om hun rug en anusstreek te wassen zodat een regelmatige borstelbeurt, eventueel vergezeld van een plaatselijke shampoo, soms nodig blijkt. Katten met halflange en lange haren moeten zeker om de twee à drie dagen geborsteld worden om de dode haren te verwijderen en om de vorming van knopen te vermijden. Voor honden hangt de frequentie van het borstelen af van de lengte en de dichtheid van de vacht . Sommige honden met kort haar moeten praktisch nooit geborsteld worden. Katten en honden in bad stoppen gebeurt met speciale shampoo en alleen wanneer het echt nodig is. Honden met lang haar mogen om de vier tot acht weken in bad en honden met kort haar mogen slechts twee tot vier keer per jaar een bad krijgen wanneer dat nodig is. Welke vacht uw hond ook heeft, hij moet na elke wandeling in het bos of op het strand afgedroogd en geborsteld worden om modder, zand en plantenresten te verwijderen.
verzorgingsproducten
Om de kwaliteit van de vacht van uw hond of kat te verbeteren, hebben laboratoria huidverzorgingsproducten ontworpen in de vorm van pipetten die enkele milliliter van een vocht bevatten dat op de huid van uw huisdier moet gedruppeld worden. Deze pipetten bevatten natuurlijke bestanddelen zoals poly-onverzadigde vetzuren, essentiële rozemarijnolie, lavendel en andere planten, en ten slotte vitamine E. Een behandeling van twee maanden, waarbij elke week één pipet op de huid wordt gedruppeld, maakt het mogelijk om de huid en de vacht te hydrateren en te verzachten en om de slechte geuren te verdrijven. De pels van uw huisdier is nu opnieuw glanzend en vrij van roos. Tot slot, voor de honden die een abnormaal vette huid hebben, bestaan er pipetten om de hoeveelheid huidsmeer te verminderen. Hierdoor verhoogt u de werking van de speciale hondenshampoos tegen overtollig huidsmeer.
Jullie "hamster"kennis en andere dierenkennis even testen ?
Wil je even testen hoeveel je eigenlijk over dieren weet? Hieronder heb je enkele vragen reeksen over hamsters, geiten, zebravinken, kippen en schapen. M.a.w. genoeg om even bezig te zijn! Veel plezier ermee
Normale waarden van temperatuur,pols, en ademhaling:
Dit zijn de basisgegevens :
In onderstaande alinea worden enkele basis gegevens van de hond gegeven, zoals polsslag, ademhalingsfrequentie, en temperatuur. Deze gegevens zijn van belang om vast te stellen of de hond ziek is of niet. Soms geeft zelfs een van deze gegevens een idee in welke richting de dierenarts moet zoeken naar een aandoening. Het is handig om te weten wat de basisgegevens in normale situatie zijn voor uw hond! Immers: de drie basis gegevens verschillen per hond! Noteer dus ergens de normale uitgangswaarden.
De hartslag van pups en heel jonge honden varieert tussen 110 en 120 slagen per minuut. Volwassen honden hebben een hartslag tussen 90 en 100 slagen, terwijl de oudere hond 70 a 80 slagen per minuut heeft. Uitgangspunt hierbij is de hond in rust. Vanzelfsprekend neemt de hartslag toe tijdens inspanning. Tel gedurende minimaal 15 seconden de hartslag en vermenigvuldig dit met 4. Beter is een volle minuut te tellen, maar bij sommige honden is dit moeilijk, vanwege de beweeglijkheid.U kunt de hartslag tellen met wijs- en middelvinger, die u op de grote slagader legt aan de binnenkant van de achterpoot, hoog op het been, bijna op de plaats waar het been overgaat in de romp. Dit is echter vrij moeilijk. Het eenvoudigst is de hand op de linkerborst van de hond te leggen. U kunt echter via deze methode niet de "kracht" voelen, waarmee het bloed wordt rondgepompt. Kunt u bij een ziek dier de hartslag slecht voelen via de dijbeen slagader, dan is dit meestal een slecht teken. Een belangrijke wetenswaardigheid is het feit dat de hartslag bij de hond onregelmatig is! Hierover hoeft u zich dus niet ongerust te maken. Een zieke hond heeft meestal een snellere hartslag.
De ademhaling sfrequentie Net zoals bij de hartslag varieert de ademhalingsfrequentie (aantal ademhalingen per minuut) naar gelang de leeftijd van de hond. Jonge honden zullen 18 tot 20 keer per minuut ademhalen, volwassen honden 16 tot 18 keer en oudere honden 14 tot 16 keer per minuut. Natuurlijk zal de hond sneller gaan ademen bij inspanning. Normaal zal de hond door zijn neus ademen. Bij opwinding, warmte en inspanning zal de hond gaan hijgen en door de bek ademen. Hijgen in rust is meestal een teken dat de hond zich niet lekker voelt. Wanneer u wilt tellen hoe vaak de hond ademt telt u alleen de inademing, of de uitademing en niet allebei!
De normale temperatuur van de hond varieert tussen de 38 °C en 39 °C. U dient de temperatuur van de hond altijd rectaal, dat wil zeggen via de anus op te nemen. Wanneer u een kwikthermometer gebruikt dient u de hond erg goed vast te houden en het liefste met hulp van iemand anders. Wanneer de thermometer breekt is immers de kans groot dat het kwik in aanraking komt met de hond! Zorg dat de kwikthermometer op 36 ° C is afgeslagen. Pak de staart vast en trek deze iets omhoog. Steek dan voorzichtig het uiteinde van de thermometer in de anus en houdt de thermometer gedurende 3 minuten in de anus. Gebruikt u een digitale thermometer, dan zal de thermometer meestal zelf een signaal geven wanneer de waarde afgelezen kan worden. Ons advies is eigenlijk een digitale thermometer aan te schaffen speciaal voor de hond en deze bij de huisapotheek te bewaren. Een digitale thermometer is sneller af te lezen en brengt minder risico's met zich mee. De temperatuur is waardevolle informatie wanneer de hond ziek is. Heeft de hond koorts, meet dan enkele malen per dag.
Onder castratie van het mannelijk dier verstaan we het verwijderen van de testikels. Bij diverse diersoorten behoort de castratie van het mannelijk dier tot een min of meer 'normale' ingreep. Meestal is er een speciale reden waarom de eigenaar of dierenarts zal besluiten tot castratie over te gaan. Dierenartsen noemen dat indicaties.
Deze INDICATIES kunnen grofweg in de volgende categoriën worden onderverdeeld:
1) Gedragproblemen.
-Ongewenst sexueel gedrag: Hieronder valt het "rijden" op uitgestoken benen of kussens. Het proberen te "dekken" van de kat of andere huisdieren. Een andere reden kan zijn wanneer iemand een teefje én een reu in huis heeft. Als de teef gewoon loops wordt kan men wel proberen de dieren drie weken uit elkaar te houden, maar "verlangen" maakt erg vindingrijk ook voor honden ! Dus het is niet zozeer de vraag "of" het zal gebeuren maar eerder de vraag "wanneer" het zal gebeuren. Als het tijdens de ene loopsheid niet is, dan tijdens de volgende loopsheid wel. In mijn praktijkervaring moet de teef in zulke gevallen zeker 2-3x in haar leven naar de dierenarts voor een "morning"after prik vanwege een ongwenste dekking. Een castratie had dat kunnen voorkomen.
-Weglopen: Sommige reuen vinden het heerlijk om op stap te gaan in de buurt om te kijken en ruiken (!) of er nog loopse teefjes in de buurt zijn. De ene reu doet dit af en toe, andere reuen doen het bijvoorbeeld driemaal daags zodra ze geroken hebben, tijdens het uitlaten, dat er een loopse teef in de buurt is geweest. Wegloop gedrag is natuurlijk vervelend voor de baas en zeer gevaarlijk voor de hond. Een reu die met zijn verliefde kop achter de teven aanloopt of met concurerende reuen wil vechten, kijkt vaak nauwelijks uit bij het oversteken van de straat en kan dan al heel gemakkelijk een hardhandige aanvaring krijgen met een auto.
-Geurvlaggen plaatsen: Dat reuen de neiging hebben overal hun territorium af te bakenen wordt de baas bij iedere uitlaatronde wel weer duidelijk gemaakt. Overal moet even een plasje over, desnoods 50x per wandeling. Dit is normaal, maar wanneer de hond dit in huis gaat doen ontstaat er een probleem. Meestal is er dan sprake van een dominatieprobleem. De reu ziet het huis als zijn territoium en niet als dat van zijn baas. Hier helpt castratie maar is een gehoorzaamheidscursus evenzeer aangewezen. Het plaatsen van geurvlaggen (binnen en buiten) wordt overigens wel een stuk minder na castratie.
-Agressie: Hier dient heel duidelijk goed nagegaan te worden van welke soort agressie er sprake is. Is het tegen mensen: Een hond die zijn baas of anderen bijt zal hier VRIJWEL NOOIT mee ophouden als hij gecastreerd wordt. Wel gaat een castratie helpen indien tegelijkertijd een gedrags- en gehoorzaamheidscursus wordt gevolgd, gecombineerd met een hormonale therapie. Maar dat een "lastige" hond wel een lammetje wordt na castratie is een hardnekkige fabel. Of tegen alle andere honden: Als een reu wil vechten met zowel teven en reuen ligt hier meestal een niet-hormonaal en niet-geslachtgebonden reden aan ten gronde. Castratie zal hier dan ook niet altijd helpen. Ook hier is een aanvullende gedragtherapie op zijn plaats, hoewel sommige honden echt "geflipt" raken zodra ze andere honden zien. Of alleen tegen andere reuen: Als iemand twee reuen in huis heeft die regelmatig heftig vechten is castratie van beide reuen in 95% van de gevallen een oplossing met een gegarandeerd succes. Dit is een prima oplossing. Beter dan steeds met één of beide partijen naar de dierenarts om de "gaten" in de huid of oorranden weer te laten hechten. Ook wanneer de hond tijdens het uitlaten vrijwel elke andere reu wel wil aanvliegen maar teven absoluut met rust laat, kan dit probleem met castratie simpel verholpen worden.
2) Medische problemen
Prostaatproblemen: Veel oudere honden hebben net als hun baasjes prostaatvergrotingen(zou het dan toch waar zijn dat de baas op de hond gaat lijken of was het nou andersom....). Meestal gaan de prostaatproblemen bij de hond juist NIET met plasproblemen gepaard. Wel kan de hond soms moeilijk stoelgang maken en soms komen er afgeplatte keutels uit omdat de ontlasting over de vergrote prostaat in het bekken heen geperst moet worden. Het meest voorkomende symptoom bij prostaatproblemen is echter druppels urine (vocht) verlies terwijl de hond gewoon rondloopt. Af en toe is dit vocht lichtrood en bloederig van kleur. De reu is niet echt incontinent en het zijn zelden grote hoeveelheden vocht. Maar het is wel een teken dat er wat aan de hand is. Soms is de prostaat niet alleen vergroot maar ook ontstoken en heeft de reu koorts. De behandeling bestaat uit de toediening van geneesmiddelen (tijdelijke chemische kastratie) of permanente chirurgische castratie. Het laatste geeft de beste resultaten op termijn.
Een andere prostaataandoening is de prostaatkapselcyste. Dit is een vloeistof ophoping in de vergrote prostaat of onder het kapsel. Deze cystes kunnen wel een sinaasappel groot worden. De reu is er meestal niet ziek van maar door de omvang kan de hond vaak moeilijk stoelgang maken. Af en toe raakt zo'n cyste geinfecteerd en ontstaat een prostaatkapselabces. Hier kan de reu behoorlijk ziek van zien. Prostaatkapselcystes worden meestal chirurgisch verwijderd via een buikoperatie. Meestal wordt de reu dan gelijk gecastreerd om herhalingen van het probleem te voorkomen.
Voorhuidontsteking: Een beetje gelige uitvloeiing uit de voorhuid van een reu is wel normaal te noemen. Echter bij sommige reuen neemt deze uitvloeiing zulke vormen aan dat het onhygiënisch in huis wordt. Bij elke schudbeurt vliegen bijvoorbeeld al de druppels in het rond. Of de hond zit de hele dag aan zijn penis of voorhuid te likken of er liggen op de ligplek van de hond steeds gele vlekken. In lichte gevallen helpt een tijdelijk chemische castratie vaak voor een flinke periode, al dan niet gecombineerd met een behandeling met geneesmiddelen. Komt het probleem steeds weer terug, dan is castratie meestal een relatief simpele en definitieve oplossing van dit probleem.
Tumoren: Prostaattumoren schijnen vaker voor te komen bij niet-gecastreerde reuen. Meestal zijn prostaattumoren zeer agressief . Testikeltumoren komen relatief vaak voor bij oudere reuen. Meestal valt het de eigenaar op dat de ene testikel (teelbal) veel groter is dan de andere. Deze tumoren zijn vaak wel kwaadaardig maar zaaien meestal pas heel laat uit. Omdat ze van buitenaf goed zichtbaar zijn vindt het weghalen van de aangetaste bal meestal op tijd plaats. Van een echte castratie is meestal dan geen sprake omdat de andere testikel in principe gewoon kan blijven zitten als deze verder normaal is. Maar meestal worden wel beide testikels weggenomen. Circumanaalklier gezwellen van het anusslijmvlies bij de reu zijn een andere categorie van tumoren. Ze komen vaak alleen voor bij reuen en zijn gesitueerd onder of rondom de anus. Ze groeien langzaam en zijn in principe meestal niet kwaadaardig. Wel komen ze vaak meervoudig voor (enkele bulten van verschillende grootte naast elkaar). Het grote probleem is dat ze op een gegeven moment openbreken en gemakkelijk bloeden. Overal waar de hond gaat zitten ontstaan dan bloedvlekjes in huis. Grote en vooral open gezwellen kunnen het beste chirurgisch verwijderd worden. Deze gezwellen ontstaan onder invloed van het mannelijke hormoon testosteron. Zodra de reu gecastreerd wordt verdwijnen de kleine gezwellen en wordt het ontstaan van nieuwe gezwellen voorkomen. Niet verwarren met perianaalkliergezwellen. Deze zijn veelal kwaadaardig, en moeten dringend geöpereerd worden.
Niet afgedaalde testikels: Regelmatig komt het voor dat één of zelden beide testikels niet indalen in het scrotum door een ontwikkelingsstoornis. Normaal moeten op 3 maand leeftijd beide testikels aanwezig zijn in het scrotum(balzak). Is dat niet het geval dan geeft de niet-ingedaalde testikel later aanleiding tot gedragsproblemen en in de meeste gevallen gaat die later ook verkankeren. Daarom is het hoogst aangewezen om de niet-ingedaalde testikel via een lies- of buikoperatie te verwijderen, afhankelijk van de plaats waar de niet-ingedaalde testikel zich bevindt. Normaal wordt de andere testikel gelijktijdig ook verwijderd.
De Operatie techniek:
Bij de castratie wordt er voor de balzak één sneetje gemaakt waardoor beide testikels verwijderd kunnen worden. De snede wordt opzettelijk niet in de balzak gemaakt omdat er soms wat tijdelijke zwelling van de balzak door wondvocht optreedt na castratie. Als er dan ook een wonde zit op die plek geneest deze veel moeizamer. Bij de castratie worden beide testikels met de bijballen en de zaadstrengen plus bloedvaten afgebonden en verwijderd. Hierna worden er niet alleen geen zaadcellen meer gemaakt waardoor de hond onvruchtbaar wordt, maar wordt ook de produktie van het mannelijk hormoon testeron voorkomen. Alle typisch mannelijke gedragingen worden daarna een stuk minder of verdwijnen.
Bijwerkingen van de castratie: Deze zijn maar kortdurend. Aangezien het een relatief lichte ingreep is die onder een kortwerkende voordoving wordt uitgevoerd zal de hond vrij snel weer de oude zijn. Juist omdat de hond vrij snel weer alert is en de snede op een snel irriterende plek tussen de achterpoten zit, moet de hond beslist een verband of plakker dragen, of een kraag of een T shirt om. Gebeurt dat niet omdat de baas dat "zielig" vindt, dan is de kans groot dan de hond juist bij deze ingreep de hechtingen al binnen een paar uur uit de wonde getrokken heeft. Waarna of een flinke bloeding ontstaat of alles weer helemaal opnieuw gehecht moet worden. Een enkele keer krijgt de hond tijdlijk een wat blauwe bloeduitstorting in de huid van zijn balzak. Deze is meestal op het moment van het eventuele verwijderen van de huidhechtingen na 10 dagen grotendeels al weer verdwenen. Soms kan de reu de eertste dagen na de ingreep,tengevolge van wat zwelling rond de operatiewonde, wat raar en houterig stappen. Dit verdwijnt ook na een paar dagen.
Na de castratie wordt reu niet minder actief maar wordt wel de stofwisseling van de reu iets anders. Het dier verbruikt wat minder energie. De meeste honden eten dan gewoon ook iets minder en dan verandert er niets. Sommige honden blijven echter op het oude niveau door eten en krijgen de neiging toe te nemen in gewicht. Na castratie moet gedurende 1-3 maanden even extra op het gewicht vn de hond gelet worden. Als de hond zwaarder wordt moet de hoeveelheid voer met ca. 20-25% gereduceerd worden of moet gekozen worden voor een laag-calorie of vetarm dieet. Er bestaat ook een speciale voeding voor de post-castratie-periode (vraag ernaar bij uw dierenarts). Waarna ook deze honden keurig slank en aktief blijven.
Chemische castratie. Soms kan een zogenaamde chemische castratie een tijdelijke oplossing zijn bij overdreven drift, bij prostaatproblemen, voorhuidontstekingen of als "test" voor de uitwerking van een echte castratie bij bijv. weglopen of het vechten met andere reuen. De hond krijgt dan afhankelijk van de indicatie 1, 2 of 3 injecties met een hormonaal produkt. Deze injecties werken één tot enkele weken. Daarna keren alle mannelijke hormonen en functies weer normaal terug.
Het skelet van de vogel: Het skelet is opgebouwd uit een organische stof (eiwit) en de anorganische stoffen calcium (kalk) en fosfor. Het moet aan drie belangrijke voorwaarden voldoen. Bij het vliegen moet het skelet het lichaam zo weinig mogelijk luchtweerstand geven. Het moet licht en sterk zijn en het moet bescherming bieden aan de organen, zoals hart, longen, lever, magen, enz.
Om de vogel zo licht mogelijk te maken, zijn de meeste beenderen hol en gevuld met lucht. In de skeletdelen waar extra krachten opkomen, zoals de vleugels, zijn benige "spijlen" ingebouwd die het bot extra versterken, zonder dat er veel gewichtstoename plaatsvindt. Het gewicht van het skelet is maar 10% van het totale lichaamsgewicht. Het kenmerkende van het vogelskelet is dat van de wervelkolom - bestaande uit hals-, rug- en lendewervels, heiligbeen en staartwervels - de rug- en len de wervels en het heiligbeen tot één stijf geheel zijn vergroeid. Samen met het grote borstbeen en de daaraan vergroeide ribben en het ravenbeksleutelbeen vormt de romp een sterk en stijf geheel om de vliegspieren tot voldoende sterke steun te bieden.
Om de bewegingsloosheid van het lichaam te compenseren, heeft de hals 14 wervels, die de vogel in staat stellen z'n kop 180 graden of meer te draaien. Als we een vogel in de hand nemen, voelen we duidelijk de kam van het borstbeen. Behalve dat het borstbeen het skelet de nodige stijfheid moet geven, biedt het plaats voor de aanhechting van de vliegspieren, die tussen het borstbeen en het opperarmbeen lopen. Vooral de vliegspieren voor de krachtige neergaande beweging zijn breed op het borstbeen aangezet. De spieren die de opgaande vleugelslag mogelijk maken, zijn aanmerkelijk minder sterk. Hun aanhechtingsvlak is dan ook veel kleiner. De vliegspieren maken bijna 25% van het lichaamsgewicht uit.
De inwendige organen De longen De longen van een vogel zijn betrekkelijk klein en niet rekbaar zoals bij de zoogdieren. Ze bestaan uit een aantal luchtkanaaltjes, die zich weer vertakken in zeer dunne haarvaatjes die zeer bloedrijk zijn. De longen zitten vast aan de wervelkolom, ongeveer in het midden van het lichaam, en zijn verbonden met vijf paar luchtzakken. Deze dunwandige zakken vullen de ruimten tussen de organen op., waardoor ze een zekere bescherming bieden aan de organen. De luchtzakken zijn in paren over het lichaam verdeeld, waarvan het achterste paar het grootst is. Een vogel die vliegt, trekt bij de neerslag van de vleugels de borstspieren krachtig samen, waardoor de inwendige lichaamsruimte samengedrukt wordt en de luchtzakken wat verkleind worden. De lucht wordt dan via de longen naar buiten geperst. Bij de opslag van de vleugels ontspannen de spieren zich. De luchtzakken worden dan via de longen weer gevuld met lucht. In de luchtzakken bevinden zich zeer weinig bloedvaten, waardoor er weinig zuurstofopname plaatsvindt. De longen daarentegen zijn zeer bloedrijk, vooral in de talrijke haarvaten, die de zuurstofopnemen en het koolzuur afgeven. Als een vogel in rust is, worden de ribben bewogen door spieren die de lichaamsholte samenpersen en weer ontspannen, waardoor mede de luchtzakken worden samengedrukt en zich vervolgens ontspannen, zodat er uitwisseling van zuurstof en koolzuur kan plaatsvinden. In rust ademt een vogel ongeveer 30 maal per minuut, wat bij snelle beweging op kan lopen tot ongeveer 450 maal per minuut.
Het hart en de bloedsomloop Het hart is een sterke spier die dienst doet als zuig-perspomp. Het verplaatst het bloed, dat voedingsstoffen en zuurstof bevat, naar alle delen van het lichaam. Het hart is verdeeld in vier afdelingen, die weer verdeeld zijn in een linker- en een rechterkant die niet rechtstreeks met elkaar zijn verbonden. Het linkergedeelte zuigt het zuurstofrijke bloed van de longen op en transporteert het naar alle delen van het lichaam en de organen. Daar geeft het bloed de voedingsstoffen en zuurstof af en dan wordt het zuurstofarme bloed teruggevoerd naar het rechtergedeelte van het hart en doorgevoerd naar de longen, waar het koolzuur wordt afgegeven. Het hart van een vogel pompt gemiddeld 240 slagen per minuut. Bij een grotere inspanning kan dit wel oplopen tot 400 slagen per minuut.
De lever De lever is het grootste orgaan in een vogellichaam. Zij bestaat uit twee lobben. De kleur is bruinrood. De lever is een zeer belangrijk orgaan met een aantal belangrijke functies:
Het ontgiften van het bloed. Uit het bloed worden de schadelijke stoffen gehaald en omgezet in onschadelijke stoffen. Het verwijderen van het ijzer uit de afgestorven bloedlichaampjes, zodat het weer gebruikt kan worden voor de nieuwe aanmaak van bloedlichaampjes. Het vormen van een reserve aan koolhydraten en vitaminen. De suikers die eerst in de darm zijn afgebroken, worden in de lever weer opgebouwd tot glycogeen en in deze vorm opgeslagen. De productie van gal. De galzure zouten in de gal moeten in de darm de vetten oplossen, waardoor deze beter ontvankelijk worden voor de inwerking van enzymen. De vogel heeft geen galblaas. De gal wordt rechtstreeks vanuit de lever in de darm gebracht en constant geproduceerd. Wanneer een vogel lange tijd niet gegeten heeft, bestaat de groenere ontlasting uit pure gal.
De nieren Bij te veel afbraakstoffen in het bloed worden deze in de nieren gezuiverd en als urine afgevoerd naar de cloaca. Het vocht uit de urine wordt weer opgenomen in de bloedbaan, waarna de ingedikte afvalstoffen overblijven, die door het lichaam worden uitgescheiden als een witte pluim op de mest. Veel liefhebbers denken dat de witte pluim kalk is, maar het is niets anders als ingedikte urine.
Het vrouwelijke geslachtsorgaan Het vrouwelijke geslachtsorgaan bestaat uit een eierstok en een eileider. Op de eierstok bevinden zich 1000 tot 1600 eifollikels. Deze eifollikels zijn omgeven door een vlies, waarin zich de bloedadertjes bevinden die de eifollikels van voedingsstoffen voorzien en waarin de eifollikels kunnen groeien. Als een eifollikel tot een eicel volgroeid is, scheurt het vlies en komt de eicel vlak voor de trechter van de eileider. Op dat moment kan de eicel bevrucht worden door de zaadcel en versmelten ei en zaadcel tot een kiemcel met dooier; deze wordt doorgevoerd in de eileider. De eileider bestaat uit vijf gedeelten, die elk een afzonderlijke functie hebben bij de vorming van het ei. In het eiwitvormend gedeelte wordt in ongeveer 3 uur het eiwit om de dooier gevormd. Na de eiwitvorming worden de beide eivliezen om het eiwit gelegd. Dit gebeurt in ongeveer 1 uur, waarna het bijna complete ei in het eierschaalvormend gedeelte komt, waarin het ongeveer 21 uur blijft voor de vorming van de eierschaal. Vandaar gaat het ei via de eigang naar de cloaca. In ongeveer 25 uur wordt het totale ei geproduceerd. De tijdsduur tussen het leggen van het eerste en tweede ei bedraagt 43 tot 44 uur. Als de vogel nog geen rijpe eifollikel heeft, kan zij toch bevrucht worden door het mannetje, zelfs 14 dagen voordat de eifollikel rijp is. Wel is het zo dat bij latere paringen de zaadcellen meer kans maken om door te dringen tot de eicel. De oudere zaadcellen zijn wat trager van beweging geworden. Ook kan de vogel nog bevrucht worden tussen het leggen van het eerste en tweede ei in.
Ten gevolge van ontstekingen van de eileider, die erg gevoelig is voor invloeden van buitenaf, wil de eiproductie nog wel eens stagneren. Wat hiervan precies de oorzaak is, is meestal moeilijk te achterhalen. Ook komt het wel voor dat er geen schaalvorming plaatsvindt (windei). Hier kan mogelijk de oorzaak liggen in het feit dat de duivin te vet is, waardoor er vet gevormd wordt rond de eileider, die dan min of meer in elkaar gedrukt wordt. Dit heeft tot gevolg dat er geen normale schaalvorming kan plaatsvinden.
De spijsvertering Het verteren van harde graankorrels vraagt om spijsverteringsorganen die in staat moeten zijn de graankorrels om te zetten in stoffen die door het duivelichaam kunnen worden opgenomen om te worden gebruikt voor energie en vernieuwing. Het is een zwaar verteringsproces, dat veel energie vraagt, maar de spijsverteringsorganen zijn daar goed op ingesteld. Een graankorrel opgenomen door de snavel komt in de keelholte, waar speeksel wordt toegevoegd; daarin bevinden zich stoffen die een begin maken met de afbraak van de koolhydraten. Vervolgens gaat de korrel via de slokdarm naar de krop waar hij in het opgenomen water wordt geweekt. De krop is eigenlijk niets anders dan een verwijd gedeelte van de slokdarm, waar het voedsel enige tijd kan worden bewaard en waaruit het met kleine beetjes wordt doorgevoerd naar de kliermaag. In de wanden van de kliermaag bevinden zich klieren die verteringssappen afscheiden (enzymen). Twee belangrijke verteringssappen zijn pepsine en zoutzuur, die gezamenlijk het eiwit gedeelte verteren. Het zoutzuur heeft nog twee functies; ten eerste doodt het door zn antiseptische werking de schimmels en bacteriën die eventueel met het voedsel werden opgenomen, ten tweede lost het dein het voedsel aanwezige calciumzouten op. De graankorrel heeft tot en met het passeren van de kliermaag nog steeds z'n zelfde vorm behouden, alleen is hij wat gezwollen door het weken en de inwerking van de verteringssappen. De graankorrel is nog lang niet geschikt om opgenomen te worden in het lichaam. Het vermalen van de graankorrel gebeurt in de spiermaag, een platte geribbelde buis bekleed met een harde keratinelaag, die samen met opgenomen scherpe steentjes voor het kleinmaken van de graankorrel zorgt. Als de graankorrel in zeer kleine stukjes is vermaald, kunnen de verteringssappen nog beter hun werk doen. De graankorrel is een dunne brij geworden, die wordt doorgevoerd naar de dunne darm, die het verteringsproces voortzet. De dunne darm bestaat uit drie gedeelten, nl. de twaalfvingerige darm, de nuchtere darm en de echte dunne darm. De twaalfvingerige darm is lusvormig, met binnenin z'n lus de alvleesklier of pancreas. De pancreas is een belangrijk orgaan, dat z'n enzymen aan de twaalfvingerige darm afgeeft. Deze enzymen zorgen voor de verdere afbraak van eiwitten en koolhydraten.
Eiwitten worden gesplitst in aminozuren en koolhydraten in enkelvoudige suikers. In de nuchtere darm worden vanuit de lever de galsappen toegevoerd, die de vetten splitsen in vetzuren en glycerol. Van de nuchtere darm wordt het nu geheel vloeibare voedsel doorgevoerd naar de dunne darm, waarin zich de darmvlokken bevinden, die zorgen voor de opname in de bloedbaan. De onverteerbare stoffen worden doorgevoerd naar de dikke darm en via de cloaca uit het lichaam verwijderd. Het bovenstaande geeft in grote lijnen weer wat zich tijdens het verteringsproces afspeelt.
De veren Het verenpak van een vogel is zeer doelmatig en geheel aangepast aan de eisen waaraan het moet voldoen. Het is licht en sterk en geeft de vogel het vermogen te vliegen en z'n lichaamswarmte te regelen. Het is in de zomer koel en 's winters een goed isolerende mantel, die de lichaamswarmte lang vast kan houden. We kunnen de veren indelen in: -grote veren -dekveren -donsveren
Grote veren De grote veren of vliegveren bestaan uit slagpennen, armpennen en staartpennen. Deze vliegveren stellen de vogel in staat te vliegen en zijn van een sterke constructie. Vliegveren hebben een sterke schacht, die tot het eind van de veer doorloopt. Aan weerszijden van die schacht hebben ze een brede en een smalle zijde. Aan de schacht bevinden zich de baarden en baardjes, die onderling verbonden worden door de zogenaamde haakjes en de veer tot een sterk geheel maken. De schacht ontstaat uit een veerfollikel in de huid, wat te vergelijken is met een haarzakje bij de mens. In de veerfollikel komt de veer tot ontwikkeling. Naar de veerfollikel lopen bloedvaten die de nodige voedingsstoffen aanvoeren om de veer te laten groeien. De veerschacht begint bij de zogenaamde veernavel, een rond gaatje dat de voedingsstoffen doorlaat naar de groeiende veer. Als de veer volgroeid is, wordt de veernavel afgedicht.
Dekveren Dekveren zijn ongeveer van dezelfde constructie als de vliegveren, maar de schacht is minder sterk ontwikkeld en loopt niet zover door als bij de vliegveren. De dekveren dienen om de vogel z'n stroomlijn bij het vliegen te geven en als beschutting tegen wind en regen. Ze bevinden zich op de vleugels en op die lichaamsgedeelten die in direct contact staan met de buitenlucht.
Donsveren Donsveren hebben een heel korte schacht, nauwelijks buiten het lichaam uitstekend. De baarden zijn volledig ontwikkeld, maar worden niet verbonden waardoor ze nogal warrig zijn. Deze veren doen dienst als isolatie en bevinden zich op verschillende plaatsen onder de dekveren en aan het onderlichaam.
Veervelden De veren komen niet gelijkelijk verdeeld over het lichaam voor, maar op zogenaamde "veervelden". Vanaf de ondersnavel loopt een veerveld naar de borst, dat voor het borstbeen zich vertakt om dan als twee veervelden aan weerszijden van het borstbeen te lopen en bij de aars weer bij elkaar te komen, vanwaar ze gezamenlijk overgaan in de staart. Op de scharnierende gedeelten van poten en vleugels bevinden zich geen veren. Over de kop loopt een veerveld naar de staart, dat ongeveer bij de staartwortel ophoudt. Vanaf de dijen lopen de veervelden naar de staartinplant, vanwaar ze overgaan in de staartpennen.
De rui Na het kweekseizoen worden vrijwel alle veren op het vogellichaam vernieuwd. Een proces dat zich van de zomer (half juli) tot in het begin van de winter (half december) afspeelt.
De rui begint bij de eerste slagpen (gerekend van binnenuit). Bij beide vleugels vallen deze slagpennen gelijktijdig uit. Wanneer de nieuwe pen voor driekwart volgroeid is, valt de volgende pen uit. Er vallen nooit meer slagpennen tegelijk uit, want dit zou het vliegvermogen van de vogel te veel aantasten. Na het ruien van de zevende slagpen begint het ruien van de armpennen ook weer vanaf de binnenste gerekend. Het aantal armpennen dat per jaar geruid wordt, is niet voor elke vogel gelijk. Sommige vogels ruien maar twee of drie armpennen per jaar, anderen meer en weer anderen ruien alle armpennen. Ongeveer tegelijk met het ruien van de armpennen, ruien ook de dekveren en staartpennen. Staartpennen ook weer in paren en te beginnen met de binnenste. Het ruien van de staartpennen geschiedt niet op rij, maar om en om, om het draagvlak van de staart zoveel mogelijk intact te houden. De op één na buitenste staartpen ruit het laatst. Dit zijn tevens de laatste grote pennen die geruid worden.
Kop-, hals-, borst- en buikveren ruien tegelijk met de vleugeldekveren en soms in hele groepen tegelijk, wardoor de dieren geheel of gedeeltelijk een kale kop krijgen. Donsveren ruien vrijwel het gehele jaar door. Aan de kwaliteit van de donsveren is af te lezen in wat voor conditie de vogel zich bevindt. Zodra de lichaamsconditie van een vogel niet optimaal is, is dit zichtbaar aan de donsveren, vooral aan de donsveren die zich rondom de aars bevinden. De veren zijn dan stijf en hard en komen niet uit de hulzen. Dit kan een gevolg zijn van ziekte of verkeerde voeding, of men is te lang doorgegaan met broeden, waardoor een vogel niet in de gelegenheid is geweest zich tijdig te herstellen. Daarom is het verstandig niet langer dan tot eind juni met broeden door te gaan.
Het ruiproces is geen ziekte, zoals sommige liefhebbers nog wel geloven, maar een normaal proces, dat bij een goede conditie normaal verloopt. Jonge vogels moeten vanaf hun geboorte in een paar weken opgroeien en een compleet verenpak opbouwen; onder normale omstandigheden geschiedt dat zonder problemen.
Als een vogel in een minder goede conditie is, kunnen er zich storingen in de groei van de veren voordoen; deze kunnen zich uiten in bloedpennen en buispennen.
Bloedpennen Bloedpennen kunnen ontstaan doordat het bloedvaatje in de veerfollikel beschadigd is en er bloed in de spoel van de schacht vloeit. Soms wil het zich nog wel herstellen, maar in ieder geval moet u een bloedpen er nooit uittrekken, omdat er toch meestal geen betere nieuwe pen voor in de plaats komt en het uittrekken nogal met bloedverlies gepaard gaat.
Buispennen Buispennen ontstaan doordat het vliesje om de groeiende pen niet wil scheuren. De beide haarden kunnen dan niet hun normale stand innemen en de veer blijft in opgerolde toestand. Buispennen zijn meestal het gevolg van een doorstane ziekte, een verkeerde voeding of een slechte conditie van de vogel.
Al zes weken lang worden regelmatig gigantische spinnen gezien in het Australische stadje Bowen, gelegen in North Queensland. Bezorgde burgers rapporteren dat de spinnen rondkruipen in hun tuinen. Een foto van een spin gevangen nabij een restaurant in het stadscentrum (zie foto boven) toont de omvang van de spin aan.
Abnormaal groot Op de foto is duidelijk te zien dat het lichaam van de spin vijf centimeter meet, wat genoeg was om de soort 'abnormaal groot' te bestempelen. Vermoed wordt echter dat deze spin nog een jonkie is. Volgens de Australische website news.com.au kunnen deze spinnen gemakkelijk de grootte van een mannenhand aannemen.
Zeer uitzonderlijk Op al die tijd werden al vijf zulke exemplaren waargenomen. Dat lijkt weinig, maar aangezien de spin normaal heel schuw is en zich nooit dicht bij mensen waagt, wordt het als ongewoon beschouwd om ze in enkele weken een paar keer te spotten in een stadscentrum.
Geen plaag Experts vragen de mensen rustig te blijven. "Het is zeker geen plaag, maar de beesten zijn groot genoeg om enkele mensen de stuipen op het lijf te jagen." (hlnmontreal/edp)
ETTEN-LEUR - Jos van Melick uit Etten-Leur denkt de oplossing te hebben gevonden voor paarden-eczeem. Hij ontwikkelde een speciaal kruidendrankje.
Ecxeem is niet alleen een mensenkwaal. Ook paarden kunnen er last van hebben. De dieren hebben vooral last van eczeem rond de staart en manen. Dat kan voor flinke jeuk zorgen. Soms is die jeuk zo erg dat sommige paarden hun huid tegen bomen en hekken open schuren. Jos van Melick denkt dat zijn middel uitkomst kan bieden.
Klik op het video-icoontje voor de reportage.
Een paard wordt met het middel van Jos van Melick behandeld.
Mei is de beste tijd voor vroege vogelconcerten. Vanaf een uur of vier 's ochtends breekt er langzaamaan een ware kakofonie aan vogelgeluiden los. Je hoeft niet veel te doen om een concert bij te wonen: een open slaapkamerraam is al genoeg.
Nachtegaal
Elke vogel zingt zijn eigen lied. Insecteneters beginnen over het algemeen eerder dan zaadeters. Maar veel hangt af van het weer: bij helder weer zullen de vogels eerder beginnen dan wanneer het bewolkt is. Bij veel wind is er amper zang, alhoewel de lijsters dan juist weer hun uiterste best doen om boven de wind uit te komen.
Zoals mensen praten, zo zingen vogels. Het is een manier van communiceren; om duidelijk te maken wat je wilt. Bij zangvogels zijn het praktisch alleen de mannetjes die van zich laten horen. Allereerst moet het territorium afgebakend worden: andere mannetjes zijn hier uiteraard niet welkom. Daarna proberen de mannetjes met hun gezang een vrouwtje te lokken.
Wil je het gezang eens van dichtbij meemaken? Zet dan vroeg de wekker, ga naar buiten of luister vanuit je woonkamer. Op dit vroege tijdstip zijn er nog weinig omgevingsgeluiden, dus het vogelgezang is in volle glorie te horen.
Met een beetje geluk hoor je de volgende soorten voorbij komen.
mailgroep huisdieren
