Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
23-03-2008
Vrolijk Pasen
Een fijn Paasweekend voor al onze bezoeker, veel eitjes verstoppen en zoeken is de boodschap.
Door Gerrit Jansen. donderdag 20 maart 2008 | 15:52 | Laatst bijgewerkt op: vrijdag 21 maart 2008 | 10:10
Tekstgrootte
Veel zanglijsters zingen al weer minder uitbundig dan twee weken geleden. De territoriumgrenzen zijn afgebakend en een aantal zit al op eieren. foto's Otto Faulhaber ;Torenvalken.
Veel zanglijsters zingen al weer minder uitbundig dan twee weken geleden. De territoriumgrenzen zijn afgebakend en een aantal zit al op eieren. foto's Otto Faulhaber ;Torenvalken.
Of vogels plezier aan het zingen beleven, is maar de vraag. Ze zingen omdat ze moeten. Wij mensen worden er vrolijk van, maar zij musiceren enkel om een partner te lokken en om de territoriumgrenzen af te bakenen.
Iedere vogel zingt zoals hij gebekt is en daarom verstaan alleen soortgenoten elkaar. Als een mens niet goed in zijn vel zit of alleen maar chagrijnig is, zal hij niet gauw een vrolijk lied ten gehore brengen.
Vogels zijn waarschijnlijk nooit chagrijnig, maar ook niet vrolijk. Ze zingen als het moet en als ze er tijd voor hebben. Toch vraag ik mij wel eens af hoe een boerenzwaluw zich 'voelt', als hij er net een reis van een paar duizend kilometer op heeft zitten. Ben je eindelijk thuis, dan word je op hagel en sneeuw getrakteerd. Logisch dat je dan even je snavel houdt. Toch weet zo'n vogel dat, wanneer hij eenmaal op de plaats van bestemming is aangekomen, hij zo gauw mogelijk moet laten horen dat hij er is.
Vogelzang heeft een duidelijke boodschap en moet daarom opgevat worden als een signaal.
Bij vogels die in vaste paren leven, zoals kauwen en eksters, stelt de zang, hoewel zij gezien de bouw van hun strottenhoofd wel zangvogels zijn, niet veel voor. Ook vogels met een opvallend verenkleed zijn minder gebekt dan de grauwe onopvallende soorten, zoals fitis, tuinfluiter, spotvogel en de nachtegaal niet te vergeten.
De gekleurde vogels hebben niet zo'n uitgebreid zangrepertoire omdat zij met hun bontgekleurde verenpak al voldoende opvallen. De wielewaal, wat kleuren betreft een plaatje, komt dan ook niet veel verder dan 'dudeldjo'. Mezen en kwikstaarten weten met hun kleuren ook voldoende te imponeren. Met een herhaald 'tjiet- jiepè' bij de koolmees en een kwetterend 'tsis-sit' van de kwikstaart houdt het bij deze twee zangvogels wel op.
Elk voorjaar wil ik minstens één keer, voordat de vogels wakker worden, buiten zijn. Ik wil mijn oor te luisteren leggen bij de gevederde muzikanten in de bebouwde kom. Ruim voor zonsopkomst wordt het al licht. Daarom zette ik de wekker op half zes. De alarmroep van de merel onder ons slaapkamerraam vertelt mij om tien voor half zes dat dit rijkelijk laat is.
Om half zes sta ik dan ook buiten. Als eerste hoor ik het scherp krassende 'kraaa', viermaal herhaald. Dat komt van een zwarte kraai en daar kun je nu niet bepaald van zeggen dat hij de sterren van de hemel zingt.
Vijf minuten later hoor ik de eerste merel zingen. Ongelooflijk, binnen een paar minuten zingen alle merelmannen in de buurt en dat zijn er heel veel! Drie minuten later klinkt het gepingel van een ontwakende roodborst en de metaalachtige roep van de koolmees.
De roodborst had ik eigenlijk nog eerder verwacht, want onderzoek heeft uitgewezen dat hij met recht een vroege vogel is.
Gemiddeld begint hij drie kwartier voor zonsopkomst te zingen. Altijd nog even eerder dan de merel. Deze roodborst zingt bij de oprit van de dijk onder een lantaarnpaal; soms doet hij dat zelfs midden in de nacht. Hetzelfde onderzoek wees uit dat de koolmees en de tjiftjaf van uitslapen houden. Ik hoorde de laatste dan ook pas om zeven uur zijn eentonige liedje roepen en dan te weten dat hij pas twee dagen thuis is. Ik zeg bewust roepen, want een grote zangkunstenaar kun je de tjiftjaf niet noemen. Dat geldt wel voor de heggenmus; vanaf half zeven preludeert een drietal heggenmusmannen met grote overgave. Op een televisiemast jubelt een zanglijster. Het is er een met veel noten op zijn zang. Misschien is hij wel muzikaler dan zijn naaste neef, de merel. Op verschillende plaatsen hoor ik het gedempte 'koe-koe- roe.., koe-koe' van de houtduiven. De luide, vlugge triller van de groenling klinkt weinig ingetogen. Eén duidelijke stem heb ik tijdens mijn fietstochtje door het dorp gemist, maar als ik thuis de oprit weer oprijd blaast Klein Jantje, de winterkoning, vrolijk zijn deuntje mee.
Vroeg in de ochtend valt er meer vogelzang te beluisteren dan later op de dag. Rond het middaguur is het dikwijls uitgesproken stil, terwijl de avond weer een kleine opleving te horen geeft. Voor die stilte op de middag is wel een verklaring.
De meeste zangvogels voeden zich in het voorjaar en in de zomer met dierlijke, eiwitrijke hapjes. Insecten zijn wat hun activiteiten betreft afhankelijk van hoge temperaturen. Daarom moeten door onze zangvogels de vliegjes, kevertjes en spinnetjes voor het grootste deel rond het middaguur buit gemaakt worden.
Net voordat ik naar de koffie wil, dient het paartje torenvalken zich boven de nestkast aan. Het mannetje wisselt zijn zweefvlucht regelmatig af met snelle vleugelslagen, waarbij een vliegbeweging ontstaat alsof hij aan een touw wordt rondgedraaid. Als het vrouwtje in de nestkast landt, verdwijnt hij even uit beeld.
Een scherp ki-ki-ki maakt duidelijk dat hij weer in aantocht is. Torenvalken kunnen niet zingen, maar ook zij gebruiken hun stem om het territorium af te bakenen en een dame te lokken.
Chimpansees communiceren ook met linkerbrein (Knudde1)
Chimpansees communiceren ook met linkerbrein
Gepubliceerd: 22 maart 2008 10:29 | Gewijzigd: 22 maart 2008 10:32
Hendrik Spiering
De Zambiaanse chimp Toto vraagt om voedsel. Als chimpansees communiceren is hun linker hersenhelft actief, net als bij mensen. reuters
Als chimpansees intensief communiceren, met gebaren of geluiden, dan is in hun brein de linker inferieure frontale gyrus opvallend actief. En dat is precies de plek waar bij mensen het beroemde hersengebied van Broca ligt, een belangrijk taalcentrum.
Het is voor het eerst dat bij mensapen is vastgesteld welke hersengebieden actief zijn bij communicatie en de uitkomst bevestigt dat de interne organisatie sterk lijkt op die van mensen. Eerder was al vastgesteld dat bij makaken, die evolutionair veel verder van de mensen afstaan dan chimpansees, het Broca-gebied in de linkerhersenhelft groter is dan rechts, precies als bij mensen.
Het huidige onderzoek, dat op 11 maart gepubliceerd zal worden in Current Biology maakt vooral de diepe evolutionaire worteling van de mensentaal duidelijk. Het lijkt erop dat het chimpanseebrein klaar is voor taal, zegt de hoofdonderzoeker, Jared Tagliatella, in een toelichtend persbericht van Current Biology. De neurologische structuren die ten grondslag liggen aan taal zijn daarmee weer een stuk minder uniek menselijk dan gedacht en soms ook gehoopt wordt.
De breinactiviteit van communicerende chimpansees werd gemeten door drie mensapen een licht radioactieve marker te laten eten, vervolgens veertig minuten actief te laten zijn (in een communicatie-stimulerende omgeving met eten) en daarna een PET-scan af te nemen, waarin aan de verspreiding van de marker werd gezien welke hersendelen in de tijd actief waren geweest (vergeleken met een zelfde niet-communicatieve situatie). (ncr.nl)
Wateren rond Zuidpool vol enorme wezens Uitgegeven: 21 maart 2008 18:26
WELLINGTON - Nieuw-Zeelandse en Amerikaanse onderzoekers hebben in de wateren bij de Zuidpool onverwacht veel groot leven aangetroffen.
De vorsers zijn vooral verbaasd over de omvang van sommige wezens, zoals kwallen met vier meter lange tentakels, enorme zeeslakken en grote, uitgestrekte velden vol zeelelies.
Het onderzoeksteam is ervan overtuigd dat er nieuwe diersoorten zitten in de totaal 30.000 monsters die uit de wateren zijn meegenomen.
Grootte
Volgens Nieuw-Zeelandse media deed het team onderzoek in de Rosszee, tot een diepte van 3500 meter. De grootte van de sommige dieren is mogelijk te verklaren uit de temperatuur en het hoge zuurstofgehalte van het water en de relatieve afwezigheid van grote roofdieren.
De wetenschappers zeggen nog jaren nodig te hebben om alle verzamelde informatie te ordenen en te bestuderen.
Lieveheersbeestjes zijn naast een genot om naar te kijken zeer nuttige gasten in uw tuin. Een volwassen lieveheersbeestje eet tot 100 bladluizen per dag. Een goede reden om het de lieveheersbeestjes in de tuin naar hun zin te maken. U kunt dit doen middels dit lichtgroene huisje dat onderdak en beschutting biedt. Lieveheersbeesten kruipen hierin wanneer het koud en nat is en in de winter. Het kastje is zo ontworpen dat lieveheersbeestjes hier gemakkelijk toegang tot hebben. Tevens worden veel concurrenten en roofdiertjes buiten gehouden. Lieveheersbeestjes overwinteren vaak in een groep bij elkaar. Om het de biologische bladluizenbestrijders van het lieveheersbeestkastje helemaal naar hun zin te maken, is het raadzaam enkele losse bladeren of rolletjes golfkarton in het huisje te stoppen.
De afmetingen van het lieveheersbeestjeshuis zijn: 18 x 10 x 23 cm.
Over de productie Alle eieren hebben vandaag een stempelcode. Dit laat toe het ei te traceren vanaf de boerderij (eventueel tot op stalniveau) tot op uw bord. De code geeft eveneens informatie over het houderijsysteem. De codes van het leghennenbedrijf worden gecentraliseerd bij het FAVV.
De code in België ziet er bijvoorbeeld uit als volgt: 0 BE 1234-1
0 : code voor het houderijsysteem
Wat houderijsystemen betreft bestaan er 4 categorieën:
0: bio
1: vrije uitloop
2: scharrel
3: kooi
BE : iso-code voor de lidstaat BE = België
1234: identificatienummer van het leghennenbedrijf
1 : eventueel nummer van de stal
Toelichting bij de houderijsystemen:
BIO-EIEREN Een ei is een bio-ei als de kip die dat ei legt op biologische wijze gekweekt wordt. Het voeder van de leghen moet minstens voor 80 % van biologische oorsprong zijn en er moet voldoende ruwvoer (zoals gras) voorzien worden. Per stal mogen maximum 3000 dieren worden gehouden met maximum 6 dieren per m2. De vrije uitloop moet minstens 4 m2 per leghen bedragen.
EIEREN VAN HENNEN MET VRIJE UITLOOP Deze eieren zijn afkomstig van leghennen gehouden in een stal te vergelijken met scharreleieren maar die bovendien de ganse dag over een vrije uitloop beschikken in open lucht. Deze uitloop moet grotendeels begroeid zijn (met gras bijvoorbeeld) en een oppervlakte van minstens 2,5 m2 per hen beslaan.
SCHARRELEIEREN Deze eieren zijn afkomstig van scharrelkippen die in een stal worden gehouden met voldoende legnesten en zitstokken. Minstens 1/3 van de staloppervlakte is scharrelruimte en er zitten maximaal 9 hennen per m2 bruikbare staloppervlakte (oppervlakte van vloer + etages). In sommige gevallen kan men tot maximaal 12 hennen per m2 bruikbare vloeroppervlakte plaatsen (indien er geen etages zijn).
KOOI-EIEREN Het overgrote deel van de eieren wordt in legbatterijen geproduceerd. In dit houderijsysteem zitten meestal vier à vijf hennen samen in een kooi. De Europese wetgeving bepaalt dat een oppervlakte van minstens 550 cm2 per hen moet worden voorzien. Daarnaast gelden een reeks bepalingen wat betreft de uitrusting van de kooi. De pluimveehouders schakelen stilaan om naar grotere kooien met bijvoorbeeld 16, 24 of meer leghennen, waarbij 750 cm2 per leghen wordt voorzien. Deze kooien worden uitgerust met zitstokken, legnesten en scharrelplaatsen. Tegen 2012 wordt dit door Europa trouwens verplicht.
Over de bewaring
Bewaar de eieren in de koelkast
Plaats eieren met de spitse kant naar beneden
Bewaar eieren niet naast citroen, gerookte vis of knoflook. Eieren kunnen door de poreuze schaal heen gemakkelijk geur en smaak van dergelijke producten overnemen.
Let op de houdbaarheidsdatum en verpakkingsdatum; verse eieren zijn tot 4 weken na de legdatum houdbaar in de koelkast. De uiterste houdbaarheidsdatum staat op het ei zelf. De legdatum van de eieren wordt vermeld op de doos.
Bewaar geen restjes van gerechten met rauwe eieren.
Over eieren en gezondheid Eieren zijn klein van stuk, maar staan bol van voedingsstoffen die belangrijk zijn voor ons lichaam.
Rijk aan eiwitten, arm aan calorieën Eieren zijn een goede bron van hoogwaardige eiwitten. Ze bevatten alle essentiële aminozuren in een goede verhouding. De eidooier is een goede bron van ijzer en tal van vitaminen. Eieren bevatten de antioxidanten die mogelijk bescherming bieden tegen ouderdomsgebonden oogziekten zoals cataract. Een gemiddeld gekookt ei (ong. 60 g) levert slechts 90 kcal.
Hoe zit het met de cholesterol ? Het wit van ei is vrij van cholesterol, de eidooier bevat gemiddeld 200 mg cholesterol. Het ei heeft in vergelijking met andere bronnen van cholesterol het geluk relatief arm te zijn aan calorieën en verzadigde vetzuren. Deze laatste hebben een belangrijker effect op het bloedcholesterolgehalte dan cholesterol uit voeding.
Meer dan de helft van het vet in een ei is bovendien onverzadigd. Dat zijn goede vetten, die het cholesterolgehalte helpen verlagen in het bloed en mogelijk het risico op hart- en vaatziekten verminderen.
Over andere troeven van het ei
Niet duur Een ei doet de portemonnee geen geweld aan. Kwaliteit voor weinig geld. Wat moeten we meer ?
Makkelijke bereiding Je hoeft geen keukenpiet te zijn om met eieren aan de slag te gaan.
Gevarieerd en creatief Met eieren kan je eindeloos variëren. Hardgekookt, zachtgekookt, gebakken, roerei, omelet, spiegelei, gepocheerd,...
Wanneer uw paard ziek of kreupel wordt, moet u altijd de veearts waarschuwen. Bovendien moet hij een aantal routinehandelingen verrichten om ziekte te voorkomen.
Een volledig onderzoek kunt u elk moment van het jaar laten doen. Na een inenting mag het paard echter vier of vijf dagen geen zwaar werk verrichten, voor het geval er neveneffecten zoals een stijve nek optreden. Geef hem een grondige poetsbeurt en krab zijn hoeven uit. Controleer, terwijl u dit doet, alvast zelf de huid, hoeven en benen, voor het geval u daar vragen over hebt. Het controleren van het gebit van een paard dat pas heeft gegeten, is riskant. Geef hem zijn voer een uur van tevoren en laat hem geen stro of hooi eten.
Tetanusspuit
Dit is een essentieel onderdeel van het jaarlijks onderzoek. Inenting, vooral tegen de ernsige ziekte tetanus, is een van de belangrijkste dingen die u voor de gezondheid van uw paard kan doen. Een paard kan gemakkelijk tetanus krijgen wanneer een wond met tetanusbacillen, die in de grond leven, besmet raakt. Paarden hebben een grotere kans op besmetting omdat deze bacteriën soms in hun darmen aanwezig zijn. Als de darmwand beschadigd wordt, kunnen de bacillen in het lichaam vrijkomen en tetanus veroorzaken. Een paard moet permanent tegen tetanus worden ingeënt: twee maandelijkse inentingen, gevolgd door een herhalingsinenting een jaar later, en vervolgens een inenting om de twee tot drie jaar. Een paard dat niet regelmatig wordt ingeënt, moet elke keer als hij een snijwond of diepe wond oploopt, het serum toegediend krijgen. Dit serum werkt onmiddellijk, maar niet langer dan drie tot vier weken.
Griep
Dit is ook een vervelende ziekte die zeer snel epidemische vormen kan aannemen. Het paard kan er tevens een nare hoest aan overhouden die verscheidene maanden kan aanhouden. Het paard moet in eerste instantie twee maal worden ingeënt met een tussentijd van 21 tot 92 dagen, gevolgd door een herhalingsinenting een half jaar later, waarna hij elk jaar wordt ingeënt.
Het gebit
Het op een na belangrijkste onderdeel van het jaarlijks onderzoek is de gebitscontrole. Ideaal gesproken moeten de boven- en onderkiezen precies op elkaar passen, en door het constant vermalen van voedsel gelijkmatig afslijten. In werkelijkheid staan de bovenkiezen iets meer naar buiten dan de onderkiezen, waardoor de binnenste randen van de bovenkiezen en de buitenste randen van de onderkiezen meer slijten. De buitenste randen van de bovenkiezen blijven scherp en snijden in de wang, terwijl de binnenste randen van de onderkiezen in de tong snijden. Bovendien krijgt het paard alleen voldoende voedingsstoffen binnen als hij het voedsel goed kan kauwen. Anders wordt het maar half verteerd of valt het uit zijn mond. De veearts kan de scherpe randen bijvijlen en het maaloppervlak van de kiezen bijwerken.
Wormen en wormkuren
In het wild grazen paarden over uitgestrekte gebieden en hebben ze zelden last van wormen. De domesticatie van het paard en het beperken van zijn graasgebied heeft het wormprobleem doen ontstaan. Paarden moeten dan ook regelmatig een wormkuur hebben.
De wormen die in het lichaam van elk paard leven, zijn parasieten. Hoewel het moeilijk, zo niet onmogelijk is om worminfecties helemaal te laten verdwijnen, kunt u toch het een en ander doen om de gezondheidsproblemen die wormen veroorzaken te reduceren. Regelmatig ontwormen heeft twee voordelen:
u bevordert de gezondheid van het paard als u hem van schadelijke volwassen wormen en larven verlost
u verkleint de kans op besmetting in de wei
De wormkuur is slechts een onderdeel van de bestrijding van worminfecties. Door het weiland zo nu en dan te laten rusten, de mest enkele keren per week te verwijderen kunt u ook het risico voor paarden verkleinen.
Koliek
Om koliek of ernstige buikpijn te voorkomen moet u uw paard regelmatig ontwormen, topkwaliteit voer geven, en hem niet zo hongerig laten worden dat hij zich overeet. Koliek kan diverse oorzaken hebben, en als u vermoedt dat uw paard aan deze pijnlijk kwaal lijdt, moet u de veearts waarschuwen.
Sommige vormen van koliek zijn ernstiger dan andere, maar de symptomen komen overeen. Het paard kijkt naar de buik en probeert er wellicht naar te bijten. Hij krabt met zijn voorhoeven, kreunt en begint te zweten. Hij gaat herhaaldelijk rollen, maar schudt zich niet wanneer hij weer opstaat. Een veearts zal allereerst de oorzaak proberen te achterhalen.
Spasmodische koliek komt het meeste voor. Deze wordt veroorzaakt door darmkramp. Als een paard ongeschikt voer eet, zich volpropt of ijskoud water drinkt, kan hij deze vorm van koliek krijgen.
Windkoliek wordt veroorzaakt door een opeenhoping van gas in de darmen en treedt vooral op na het eten van voedsel dat in de darmen gaat gisten. Te grote hoeveelheden suikerbietpulp kunnen dit effect hebben.
Consitipatie treedt op wanneer onverteerbaar voedsel zich in het lichaam ophoopt en de darmen blokkeert. Voedsel met een hoog gehalte houtachtige vezels of slech geprepareerd voer met zand en gruis kunnen de oorzaak zijn.
Obstructie treedt op wanneer de darm verdraaitd raakt. Obstructie kan uit andere vormen van koliek of andere ziektes volgen, of op zichzelf staan? Het is een zeer ernstige aandoening waarbij een chirurgische ingreep vaak noodzakelijk is.
Thrombotische embolie is een van de gecompliceerdste oorzaken van koliek. Het wordt veroorzaakt door larven die tot de bloedvaten van de darmen zijn doorgedrongen. Ze tasten de wanden van de bloedbaten aan, waardoor bloedproppen onstaan die de bloedtoevoer blokkeren. Deze aandoening kan vaak niet met medicijnen behandeld worden. Deze vorm van koliek kan echter vrij eenvoudig voorkomen worden door wormkuren.
Lamininitis
Laminitis is een van de meest voorkomende oorzaken van kreupelheid. Deze zeer pijnlijke ziekte treedt op als er iets mis is met de hoefstructuur. Laminitis is niet besmettelijk, en het is zelden het gevolg van voetproblemen. Het ontstaat doordat elders in het lichaam van de pony giftige stoffen vrijkomen die de bloedtoevoer naar de voet aantasten. Deze stoffen komen met name vrij in de darmen na het eten van te veel proteïnerijk voer. Het spijsverteringsstelsel van een pony is geschikt voor het verteren van kleine hoeveelheden vezelig, moeilijk te verteren boedsel. Grote hoeveelheden concentraten of mals, proteïnerijk voorjaarsgras kan een pony nier verwerken. De meest voorkomende oorzaak van laminitis is dus door het eten van te veel mals gras in het voorjaar of vroege zomer, vooral als de grond met kunstmest behandeld is.
Laminitis veroorzaakt veel pijn waardoor het paard weigert te staan of te lopen. Gaat hij wel staan of lopen, neemt hij een bepaalde houding aan, met de acherbenen onder zijn lichaam om zoveel mogelijk gewicht te kunnen dragen, en zijn voorbenen vooruit om het gewicht naar de hielen te verplaatsen. Hij loopt met korte passen op zijn hielen. De voeten voelen warm aan. Waarschijnlijk heeft hij koorts en een kloppende slagader aan de achterkant van de koot.
Het paard moet dadelijk door een veearts behandeld worden voordat de hoef te zeer vergroeid is. Hij zal een pijnstillende injectie geven en poeders achterlaten om de pijn te verzachten. Door het paard te laten lopen wordt de bloedtoevoer bevordert naar de voeten. De pijn zal verminderen terwijl hij beweegt.
Verrekkingen en spat
Verwondingen aan de benen komen vaak bij paarden voor. Kreupelheid en andere problemen koen zich voor bij niet fitte paarden die te hard moeten werken.
Verrekkingen treden bij zware inspanning op. Als u een niet fit of moe paard laat galopperen, zijn de spieren niet meer soepel genoeg om stoten op te vangen. De meeste verrekkingen komen in de voorbenen voor. De beste manier om te voorkomen dat uw paard iets verrekt, is hem alleen te laten galloperen als hij fit is en niet te forceren als hij moe is.
Bron : de wondere wereld der paarden (Marianne Neven)
AMSTERDAM - Pasgeboren haasjes die alleen in het veld zitten, moeten met rust gelaten worden. Dat zeggen dierenasielen die elk voorjaar massa's haasjes krijgen aangeboden door mensen die niks van de natuur begrijpen.
Haags Haasje
Foto: van leeuwen
Pasgeboren haasjes horen namelijk alleen te zitten. De moeder komt vanwege de veiligheid maar één keer per dag bij haar jong om het te voeren en verdwijnt dan meteen weer, zegt opvang de Fûgelhelling in Ureterp tegen de Leeuwarder Courant.
Ook reekalfjes en uilskuikens worden veel te snel meegenomen door overbezorgde dierenliefhebbers.
Vorig voorjaar werden alleen in Ureterp al dertig hazenjongen bij de opvang gebracht die geen hulp nodig hadden als de mens ze met rust had gelaten. Deze week kwamen al weer drie jonge hazen binnen, aldus de krant.
Mensen staan steeds verder van de natuur af en weten niet meer wat normaal is in de beestenwereld, zegt een woordvoerder van de opvang als verklaring voor de overbezorgdheid. (de telegraaf)
Lieveheersbeestjes zijn leden van de tot de kevers behorende familie Coccinellidae.
Algemeen
Ze zijn gekenmerkt door een ronde, zelfs vaak halfbolvormige vorm met korte pootjes die net als de kleine antennen onder het dek- en nekschild kunnen worden teruggetrokken. Ze hebben vaak rode, gele, witte en zwarte kleuren en zijn vaak gestippeld.
De grootte van de Nederlandse soorten ligt tussen 2 en 10 mm; in Nederland komen een zestigtal soorten voor. De kevers en de larven zijn meestal predatoren van o.a. bladluizen (die vaak worden beschermd door mieren vanwege hun zoete afscheiding), maar er zijn ook lieveheersbeestjes met een plantaardig dieet.
Hoewel de meeste lieveheersbeestjes felle rovers zijn is het diertje zelf symbool van een aantal instellingen en verenigingen met een goed doel, o.a. de Vereniging Het Zonnehuis voor verpleging van langdurig zieken en de Landelijke Beweging Tegen Zinloos Geweld .
De meeste lieveheersbeestjes leven ongeveer een jaar. Het aantal stippen zegt dus niets over de leeftijd. De kleur en de vlekken op de dekschilden spelen wel een belangrijke rol bij het op naam brengen van de verschillende soorten lieveheersbeestjes.
Kenmerken
Net als de boktorren , de snuitkevers , de bladhaantjes en de loopkevers , maken de lieveheersbeestjes (Coccinellidae) deel uit van de orde van de kevers (Coleoptera). Deze insecten zijn te herkennen aan de aanwezigheid van dekschilden, een stevig en ondoorschijnend omhulsel dat ontstaan is door de omvorming van de voorvleugels, waaronder zich de vliesvleugels bevinden (coleos = etui).
Lieveheersbeestje kunnen soms sterk gelijken op andere kevers of zelfs op sommige wantsen. Het zorgvuldig kijken naar de 'extremiteiten' (poten, antennes, monddelen) kan nuttig zijn bij het vermijden van verwarring tussen lieveheersbeestjes en andere kevers met gevlekte en gekleurde dekschilden. Een voorbeeld van gelijkende kevers zijn de mierenzakkevers uit de familie bladhaantjes . De tarsen van lieveheersbeestjes zijn cryptotetrameer, wat betekent dat ze bestaan uit 3 goed zichtbare leden en een uiterst klein, vierde lid dat verborgen zit tussen de 2 lobben van het tweede lid. De antennen bestaan uit 8-11 leedjes en zijn verbreed tot een knots aan het uiteinde. Het laatste lid van de kaaktasters is bijlvormig.
De larven lijken van afstand op kleine rupsjes , maar hebben zes kleine looppootjes aan de voorzijde. Larven van veel soorten zijn stekel-achtig behaard en hebben felle gele en rode kleuren. De larven van verschillende soorten zien er vaak verschillend uit. De pop van een lieveheersbeestje lijkt een beetje op een druppel en is meer bruin van kleur.
Chemische afschrikking
Als je een lieveheersbeestje "pest" door zachtjes op hem te drukken dan produceert hij een gele vloeistof. Dit gedrag heet "reflexbloeden". De vloeistof (hemolymfe), die tevoorschijn komt bij het femoro-tibiale gewricht van de poten, heeft een kwalijk geurtje en smaakt erg bitter. Vogels die een lieveheersbeestje oppakken proeven dit bloed en laten hem dan soms snel vallen. Het rood met zwarte kleurpatroon is dan ook te beschouwen als een waarschuwing. Dit ziet men vaak bij insecten of andere dieren die hun giftigheid of vieze smaak adverteren door een felle kleur en wordt aposematische kleuringgenoemd. De vieze smaak wordt veroorzaakt door een alkaloïde dat per lieveheersbeestje verschilt. Er is aangetoond dat deze vloeistof van het zevenstippelig lieveheersbeestje giftig is voor koolmeeskuikens. Die van het tweestippelig lieveheersbeestje niet.
Veelkleurig Aziatisch lieveheersbeestje
Het lijken verschillende soorten, maar zijn allemaal variaties van 1 soort, het veelkleurig lieveheersbeestje.
Lieveheersbeestjes worden o.a. gebruikt om bladluizenop een natuurlijke manier te bestrijden (bio-tuinbouw). Een om deze reden ingevoerde Aziatische soort, het veelkleurig Aziatisch lieveheersbeestje (Harmonia axyridis (Pallas)) blijkt een invasieve soort die in Europa inmiddels vaste voet heeft gekregen en o.a. in Engeland (voor het eerst waargenomen in 2004), België en Nederland voorkomt. Ze hebben veel verschillende mogelijke tekeningen, van vrijwel oranje tot vrijwel zwart, maar zijn herkenbaar aan de zwarte 'M'-vormige tekening op het halsschild (pronotum ) en het van achteren vaak wat geplooide of gedeukte rugschild (elytrum ). De verspreiding wordt wetenschappelijk bestudeerd. Het veelkleurig Aziatisch lieveheersbeestje is een agressieve predator en bij gebrek aan luizen worden ook andere soorten lieveheersbeestjes, rupsen en vlindereitjes opgegeten, waardoor ze een bedreiging vormen voor de inheemse soorten.
De naam lieveheersbeestje is een herinnering aan de tijd dat de Germanen in Europa gekerstend werden. De bestaande Germaanse naam voor het kevertje, Freyafugle , vogel van de godin Freya , werd verchristelijkt tot onzelievevrouwebeestje of lieveheersbeestje. De eerste vertaling leeft voort in het Duits (Marienkäfer ) en Engels (ladybird ); de tweede in het Nederlands en Frans (bête à bon Dieu , al is coccinelle gebruikelijker). De Franse naam is in het Iers verbasterd tot bóín Dé , wat ook Gods koetje kan betekenen.
Nieuwe kledij voor de paashaas Voor de klokken verandert er niets, die hebben nu zelfs gratis koeling. Vanaf nu een zonnige Sinterklaas en een witte Pasen
De murenen (Muraenidae ) of moeralen vormen een familie straalvinnige vissen uit de orde van palingachtigen (Anguilliformes). Er zijn circa 200 soorten, verdeeld over 15 geslachten. Murenen komen voor in zowel zee-, brak- als zoetwater en komen verspreid over de gehele wereld voor.
Moeralen komen vooral voor in tropische en subtropische wateren tot op dieptes van wel 200 meter. Zij brengen de meeste tijd door in holtes of rotspleten. Zij scheiden een beschermend slijm af dat hun schubloze huid bedekt, dat bij sommige soorten giftig kan zijn. De kleine ronde kieuwen, ver achter de bek op hun flanken gelegen, maken dat moeralen gapen om de ademhaling te vergemakkelijken.
Murenen kunnen een lengte van 1-2 meter bereiken. De rugvin strekt zich uit van net achter de kop over de rug waar hij naadloos aansluit op de staart- en aarsvin. De meeste soorten missen de borst en buikvinnen, wat bijdraagt tot hun slangachtig uiterlijk. Hun ogen zijn klein en moeralen zijn vooral afhankelijk van hun sterk ontwikkelde reukvermogen als zij in hun schuilplaats hun prooi afwachten. Soms kunnen zij ook hun schuilplaats verlaten om een reukspoor te volgen. Het lichaam is gevlekt tot in de bek toe, hetgeen een camouflerend effect heeft. Zij hebben brede kaken en een vooruitstekende snuit. Zij bezitten grote scherpe tanden waarmee zijn hun prooi in stukken scheuren alvorens deze te verorberen. Achterin hun keel hebben zij nog een stel kaken die naar voren komen om de prooi te verorberen. Zij kunnen ook aan mensen ernstige verwondingen toebrengen, bijvoorbeeld als deze hun hand in de schuilplaats steken.
De meeste soorten zijn vleesetend en voeden zich vooral met vis, koppotigen , schaal- en weekdieren. Zij wachten totdat hun prooi dicht genoeg is genaderd, en springen dan uit hun schuilplaats naar voren om hun prooi te grijpen. Vele soorten zijn vooral in de nacht actief. Zij vormen zelf alleen een prooi voor zeebaarzen , andere moeralen en barracuda s. Er wordt ook op hen gevist, maar sommige soorten kunnen de ciguateravoedselvergiftiging veroorzaken. Murenen worden soms door duikers met de hand dode vis gevoerd.
Als onderdeel van de lange-termijn studie van Dr Beach naar de verschillen in endocrinologische gedrag tussen reuen en teven (uitgevoerd door de Universiteit van Californie, Berkley), onderzochten we de verschillen in sociale rang en agressiviteit * tussen de twee sexen. De resultaten waren zo goed dat voor bijna 10 jaar het onderzoek zich voornamelijk richtte op de sociale rangen.
Sociale rang werd in het begin voornamelijk gebaseerd op de resultaten van het observeren van twee honden met 1 bot (dyadic bone tests) en door het observeren van de gehele roedel. Welke honden hadden het eerste toegang tot waardevolle en/of beperkte zaken zoals slaapplaatsen, voedsel, water, speelgoed enz. De standaard "bot"testen bestond uit twee onderdelen: - het eerste deel was de gelijke-kans test, waarin een bot (een grote vlezige ossestaart) tussen twee honden ingegooid werd. Voor 90 seconden werd de dan volgende interactie tussen de twee honden geobserveerd (bezit, toenadering, vocalizatie, bedreigingen, enz. enz.) - daarna volgde de bevestigende test, waarbij het bot gegeven werd aan de 'underdog' voor 30 seconden, waarna een hond die hoger in rang stond los gelaten werd en er weer voor 90 seconden geobserveerd werd.
Gevestigde Hiërarchie
Reu - Reu
Een onderzoek naar de onderlinge verhoudingen bij reuen toonde een absoluut lineaire hiërarchie, met uiterst zeldzame variatie tijdens de bijna 10 jaar durende testen. Onafhankelijk van de situatie, werd het eigendom van het bot (of welke waardevolle goederen dan ook) van te voren al bepaald door de rang van de betrokken honden.
Teef - Teef
De teven hadden een gelijkwaardige lineaire hiërarchie, maar in vergelijking met de reuen varieerden de rangen van dag tot dag. Het succes van een teef hing vaak van de situatie af. Bijvoorbeeld, als beide teven eveneel kans hadden om het bot te pakken, werd het eigendom voornamelijk bepaald door rang. Maar als een teef al in het bezit was van het bot, was het niet ongebruikelijk dat ze dit bot succesvol verdedigde tegenover teven die hoger in rang (en soms reuen hoger in rang) stonden.
Reu - Teef
Aangezien reuen meestal sterker en groter zijn dan teven, was het niet verwonderlijk dat de reuen meestal hoger in rang stonden en in bijna 80% van de testen het wonnen van de teven. Toch waren er ook teven die hoog in rang stonden en in sommige groepen was de 'top dog' een teef.
De groepsstructuur
Reuen en teven hadden verschillende, duidelijke hiërarchieën binnen de groepshiërarchie, een bijna vaste lineaire bij de reuen, een een meer flexibelere bij de teven. Binnen de groep als geheel variëerden de hiërarchiën van dag tot dag. Bijvoorbeeld: de twee top honden waren meestal Ken en Eddie, met Cassius en Joan die beiden voor de 3e plaats gingen. Toch waren er ook dagen dat de eerste drie posities door teven die hoog in de rangorde stonden werden ingenomen. Het was alsof de teven op die dagen tegen de reuen zeiden dat ze het niet moesten proberen... en dat deden ze dan ook niet.
Gewoonlijk liepen de sociale contacten binnen de groep gemakkelijk en het grootste gedeelte van meningsverschillen tussen de honden werd opgelost afhankelijk van de rangorde. Lawaaierige en voortgezette ruzies kwamen vrijwel niet voor en als ze al voorkwamen dan alleen tussen de honden die in de rangorde ergens in het midden stonden. Sterker nog, grommen, snauwen, uitvallen en vechten waren duidelijke vormen van onzekerheid en het gebrek aan zelfvertrouwen die hoorden bij de 'middelste' honden en dan voornamelijk de reuen. Het is logisch dat reuen die hoog in de rangorde staan weinig reden hebben om te dreigen of te vechten, en honden die laag in de rang staan zouden niet echt slim zijn als ze zoiets zouden doen.
De 'middelste' honden verspillen een heleboel tijd met stoer doen, pronken en luidkeels hun bezit laten zien als ze een bot hebben. Honden die hoog in de rangorde staan doen dit niet en beginnen gewoon met het belangrijkste, lekker kauwen op het bot. Sterker nog, zelfverzekerde, hoog in de rang staande reuen deelden vaak hun bot met andere honden, hoewel het meestal de teven waren die daartoe bereid waren. Maar als een reu besloot dat hij het lekkerste deel van het bot wilde, ging de teef vrijwillig aan de kant om aan het minder vlezige deel van het bot te knagen. Ook al wilden sommige teven graag het bot van een hoog in de rang staande reu delen, zelf waren ze niet zo happig om hun bot te delen met andere honden. Veel teven waren zelfs erg succesvol in het weghouden van hun bot, zelfs tegenover ranghogere reuen. Wanneer ze bijvoorbeeld benaderd werden door een 'midden' reu die met veel lawaai het bot op kwam eisen negeerden ze deze reu gewoon totdat hij door had dat zijn acties geen resultaat hadden en weg liep.
De tweezijdige verhoudingen vertegenwoordigen de bouwstenen voor groepsstructuur, maar observaties van de hele groep lieten vele variaties en complexiteiten zien, meestal in het voordeel van de honden die lager in rang staan. Als het bot bijvoorbeeld in een groep van 20 honden werd gegooid lukte het de lagere honden vaak om een paar stukken vlees van het bot te bijten voordat een hogere hond het bot afpakte. Ken, Joan en Doris hadden een interessante driehoeksverhouding. Doris was altijd de eerste bij het bot en nam een paar happen voordat Joan het bot afpakte om er op te gaan kauwen. Ken liep daarna naar Joan en nam terloops bezit van het bot, waarop Joan de aftocht blies en Doris al kwispelend op haar goede vriend Ken afliep om samen het bot te delen.
Ook al geeft de sociale hiërarchie algemene richtlijnen betreffende de groepsinteractie, toch waren er veel unieke rangwisselingen, vooral tussen honden die goede vrienden waren. Joe en Cassius waren een interessant stel, één week na elkaar geboren en altijd samen, ze aten samen, speelden samen, sliepen samen en... als er onenigheid in de roedel was, dan was het meestal Cassius die gromde en snauwde naar Joe. Joe reageerde bijna nooit op deze vertoningen en liep meestal weg zodat Cassius met zijn kleine pootjes in z'n eentje een kleine woedeaanval kon uiten. Ook al werd Cassius over het algemeen als hoger in rang beschouwd, het leek er verdacht veel op dat Joe gewoon te 'cool' was om zich iets aan te trekken van onzinnige dingen zoals bezit en als Cassius zich op ging winden over een onbelangrijk bot dan vond Joe het maar makkelijker om Cassius dan dat bot maar gewoon te geven. Trouwens, ik heb 2x gezien dat Joe Cassius in 1 klap stopte tijdens een uitbarsting door niets meer te doen dan een passerende blik te geven.
Een interessant punt in het onderzoek was toen de 'top dog' Ken stierf van ouderdom. De rangorde paste zich toen zo aan dat de rang van de 5 top honden precies omgekeerd gelijk was aan hun gewicht. De nummer 1 was de kleinste hond, de nummer twee was de op een na kleinste hond enz. enz. Whip, de grootste hond van de roedel was zelfs de 'underdog'. Onderzoeken naar gevestigde hiërarchieëen leveren soms verrassende resultaten op. Deze resultaten kunnen alleen maar succesvol geinterpreteerd worden als de ontwikkeling van de hiërarchie geanalyseerd wordt.
Het ontwikkelen van een hiërarchie
Wanneer een hongerige pasgeborene geconfronteerd wordt met een bezette tepel heeft hij een paar opties: de huidige voeder verdringen of op zoek gaan naar een tepel die nog niet bezet is. Een analyse van het verdedigen van een tepel of het afpakken van een tepel laat zien dat er zo vroeg als twee weken al sprake is vaan rudimentaire hiërarchie. De rangen zijn dan voornamelijk gerelateerd aan het lichaamsgewicht, grotere pups waren in staat om andere pups van een tepel weg te duwen en kregen daardoor primaire toegang tot de melk, waardoor ze weer zwaarder werden. Verder was rangorde ook afhankelijk van sexe, reuen (vaak zwaarder) waren daarom hoger dan teven.
Pup - Pup relaties in het nest
'Dyadic bone tests' en groepstesten lieten zien dat binnen elk nest de 'top dog' en de 'underdog' zonder twijfel met 8 weken was vastgesteld. De honden die ver boven of onder in de rang staan hebben unieke social posities, omdat beide generaliserend kunnen zijn in hun sociale relaties. De 'top dog' neemt aan dat hij hoger in rank staat dan alle andere honden en de laagste hond leert dat alle honden hoger zijn dan hem. De pups die daar tussenin zitten hebben het daarentegen een stuk moeilijker, omdat sommige pups hoger dan ze zijn en sommige lager. De rangorde tussen deze pups werd pas duidelijk toen ze een maand of drie waren. Een stabiele lineaire hiërachie, waarbij de reutjes en/of grotere pups een hoge rang hadden.
Pup - Pup relaties buiten het nest
Elk nest groeide samen op met hun moeder in hun eigen ruimte, zowel binnen als buiten. Toen 3 van de nesten 10, 12 en 16 weken oud waren werden ze samen in een grote leefruimte gezet samen met 12 volwassen honden (waaronder de ouders). De relaties tussen de nestgenoten bleven stabiel en in het begin had de onderlinge rangorde ook invloed op de rangorde tussen alledrie de nesten. De pups die in hun eigen nest hoog stonden, waren dit ook bij alle drie de nesten en hetzelfde gold voor de honden die laag stonden. Voorbeeld hiervoor was dat de 'top dogs' van elk nest samen de drie hoogste pups van de nieuwe groep werden en de laagste pups van elk nest vormden samen ook de drie laagste pups van de gehele groep. Toen de pups elkaar wat beter leerden kennen veranderde dit na ongeveer een week. De oudste pups die laag stonden kregen door dat ze in staat waren om boven de jongere 'top dogs' te staan, omdat ze groter en ouder waren. Nadat de pups dus met andere pups van verschillende leeftijden gesocialiseerd werden waren de meest belangrijke eigenschappen van een 'top dog' leeftijd en geslacht, reutjes en dan vooral de oudere reutjes waren over het algemeen de hoogste in rang. Op deze leeftijd maakte zelfs een klein verschil in leeftijd een groot verschil in het voordeel van de oudste pup.
Pup - Volwassene relaties
Op een dag na het doen van tests zagen we dat de pups aan het vechten waren voor een bot. De hoogste pup, James, won het bot, waarop alle andere honden om hem heen gingen staan en naar hem keken terwijl hij op het bot kauwde. Het was duidelijk dat geen van de andere pups de intentie had om het bot weg te pakken en het leek er ook op dat de volwassen honden ook die moeite niet wilden nemen. Na een tijdje kroop Doris, een teefje, laag geklasseerd op de ranglijst, maar zeer oppurtunistisch, dichter naar James toe en trok ze zachtjes aan het bot. James gromde, liet z'n tanden zien, viel uit en gaf uiteindelijk het bot af. Vanaf dat moment ging het bot snel van poot tot poot, van Doris naar Joan naar Cassius en uiteindelijk naar Eddie, de hoogste hond. Dit incident had als resultaat dat we twee jaar lang testen hebben gedaan tussen volwassenen en pups (van deze en andere nesten).
In de gelijke-kans testen waren het altijd de volwassen honden die het bot pakten en die nooit een pup dichtbij lieten komen. Bij de bevestigende test daarentegen, waarin de twee maand oude puppies het bot kregen, namen volwassen teven nooit het bot af en volwassen reuen deden dit maar in 40% van de gevallen. Toen de puppen eenmaal 6 maanden oud waren, pakten de teven in 60% van de gevallen wel het bot af en de reuen deden dit in alle gevallen. Het was duidelijk dat volwassen honden, en dan voornamelijk teven, erg makkelijk waren tegenover jonge pups in sociale situaties. Het einde van deze 'pup-toegeeflijkheid' wordt bepaald door het stijgen van het testosteron niveau in mannelijke pups als ze ongeveer 4 a 5 maanden oud zijn. Het testosteronniveau is het hoogst op 10 maanden (4-5 ng/ml), waarna het weer daalt tot ze het volwassen niveau bereikt hebben (1-2 ng/ml). Als de pups de adolescentie (fase tussen kindertijd en volwassenheid) bereiken worden ze continu lastig gevallen door de volwassen honden. De jonge reuen werden vooral lastig gevallen door de volwassen reuen. Deze stressvolle fase van de sociale ontwikkeling duurt maar kort, omdat de pups snel leren dat ze actief en overdreven onderdanige signalen moeten laten zien om het lastiggevallen worden af te wenden. Met andere woorden: de pups leren hun sociale plaats in het leven voordat ze oud genoeg zijn om serieuze competitie te zijn voor de volwassenen.
Enkele mannelijke adolescenten, en dan vooral die hoog in rang staan, begonnen laag in rang staande teven uit te dagen. Alle uitdagingen tegen volwassen reuen waren niet succesvol, ook al bleken de jonge reuen wanneer ze uitgegroeid waren, meestal groter te zijn dan de volwassen reuen.
De kans op wisseling van rangorde is groter bij gedomesticeerde honden, door het enorme grootte verschil tussen de rassen. Ook menselijke interventies kunnen problemen geven, toch is het niet ongewoon dat een veel kleinere volwassen hond een hogere rang heeft dan een veel grotere jonge hond van een ander ras.
De relatieve grootte en kracht is het belangrijkste bepalende punt van de rangorde in elk fase van de ontwikkeling. Maar als de pups (van hetzelfde ras) eenmaal opgegroeid zijn en hun posities bepaald zijn binnen een gevestigde volwassen hiërarchie is er geen relatie meer tussen rangorde en volwassen gewicht. Sociale hiërarchiën moeten altijd gezien worden in een ontwikkelende context. De hiërarchie van de hierboven genoemde roedel werd niet bepaald door het volwassen gewicht, maar door de leeftijd. Cassius was als volwassen reu groter dan Eddie, maar in de eerste 6 maanden van zijn leven stelde hij niks voor in vergelijking met de drie jaar oude en zeer macho Eddie.
Dit artikel is gebaseerd op Dr. Dunbar's gedrags column in de uitgave van de American Kennel Gazette van Juli 89, vertaald met toestemming van de auteur.
Ian Dunbar PhD, BVetMed, MRCVS copyright 1989 Ian Dunbar
Rustige kamer Je bent druk bezig met het inpakken van je spullen, hetgeen voor hem een heel erg onrustige situatie oplevert. Zet hem daarom tijdens de verhuizing in een ruimte, waar het rustig blijft zoals de badkamer. Geef hem daar te eten, te drinken en zet een kattenbak neer. Pas als alles weg is uit je oude huis en de rust een beetje is weergekeerd, doe je je kat in een kattenmandje en breng je hem naar je nieuwe huis. Doe daar weer hetzelfde. Zet hem in een rustige kamer tot alles in je huis is gezet en het weer een beetje rustig is geworden.
Schuilgelegenheid Geef hem vervolgens in één van de slaapkamers een schuilgelegenheid. Dat kan een dichte doos zijn, waarin aan de zijkant een gat geknipt is, zodat je kat er door kan. Of zet een bench neer. Dat is zijn veilige onderkomen voor de eerste weken. Sluit alle deuren en ramen, voordat je kat het huis mag verkennen. In de regel zal hij ongeveer een week nodig hebben om aan het huis gewend te raken. Echter, een kat die erg aan zijn territorium (zijn oude huis) gehecht was, zal wel een maand nodig hebben om te wennen en tot rust te komen.
Boter Smeer de eerste dagen een klein beetje boter onder zijn poten, voordat hij het huis mag verkennen. Hij zal de boter er aflikken en zo speeksel onder zijn poten smeren. Als hij vervolgens door het huis gaat lopen, zal hij overal een klein beetje speeksel en dus zijn eigen geur verspreiden. Pas als de kat echt gewend is, mag hij naar buiten gaan. Blijf daar de eerste keren bij en roep of breng hem na ongeveer tien minuten weer naar binnen. Zo leert hij dat binnen zijn nieuwe, veilige terrein is. (AVRO : Dier en natuur)
Dit zijn inderdaad heel goede tips.. Maar ik wil er nog dit aan toevoegen...verhuis zoveel mogelijk de geuren waar de katten aan gewend zijn....met andere woorden, maak bvb de bankstel waar ze steeds op liggen te slapen niet schoon, al hangen er katteharen op, was geen meubels af met een sopje...dat doe je best pas na een paar weken ....de kattebak...niet leegmaken en uitgewassen verhuizen, maar neem hem mee zoals ie is...en voorzie in je nieuwe huis op verschillende plaatsen een kattebak waar je ook wat van de oude bak indoet...kwestie ook hier weer dezelfde geur te behouden en een vertrouwde geur te verspreiden....
als wij jaren geleden zijn verhuisd van Duitsland ( BSD ) naar Belgie, hebben we het precies zo gedaan...tijdens de verhuis zelf zaten de 3 katten apart in een bench in de wagen...eens in het nieuwe huis heb ik meteen een kamer voor hun gemaakt met de vertrouwde geurtjes...een deken die ik weken ervoor op de zetel had gelegd, ging hier over het nieuwe bed ( in duitsland hadden we slaapkamers van de leger, dus die moesten we achterlaten) en we hebben de katten in die kamer gelaten en de deur dicht gehouden tot alles binnen in huis stond.
Door die vertrouwde geurtjes was het wel eventjes aanpassen, maar binnen een dag waren ze al over hun stress heen. Ze gingen wel op voorzichtige kattevoetjes door het huis, maar ik kon goed zien dat ze de oudere geurtjes herkenden en de nieuwere geurtjes waren precies niet zo schrikaanjagend.
Een te hygiënisch leven zou kanker een kans kunnen geven.
Het is bekend dat een onhygiënisch leven mensen vatbaar maakt voor allerhande ziektes. Maar het tegenovergestelde is evenzeer waar: een overhygiënisch leven maakt kwetsbaar, omdat een lichaam niet de kans krijgt zijn afweer scherp te stellen.
Kinderen die van hun ouders niet in de modder mogen springen en geen huisdieren mogen aaien met de handjes die ze vervolgens in hun mond steken, hebben meer kans om later met allerhande allergieën te maken te krijgen danandere kindjes. De afweer, die gewend is om systematisch bestookt te worden, krijgt te weinig werk en valt het eigen lichaam aan.
Het vakblad New Scientist meldt dat er nu ook aanwijzingen zijn dat kinderen die als peuter in een crèche zaten minder kans zouden hebben om leukemie (een vorm van bloedkanker) te ontwikkelen dan andere kinderen.
Melkveehouders zouden vijf keer minder kans hebben op longkanker dan andere mensen - een mogelijk gevolg van het regelmatig inademen van piepkleine mestdeeltjes. De recente toename van bepaalde vormen van kanker zou dus misschien ook met onze overdreven zorg om hygiëne te maken kunnen hebben.
De European Journal of Cancer beschrijft de eerste resultaten van experimenten waarbij de overlevingskansen voor bepaalde vormen van longkanker beduidend verhoogd werden door patiënten in te spuiten met een afgezwakte vorm van een bacterie die verwant is aan degene die tuberculose veroorzaakt. De bacteriën stimuleren het afweersysteem, dat vervolgens ook de kankercellen aanvalt. Een spoor dat uiteraard nader onderzocht wordt.
De wereld van de hoefdieren wordt verdeeld in even- en onevenhoevigen. De evenhoevigen hebben aan iedere poot twee tenen die ieder een sterk uitgegroeide nagel hebben, die ook wel de klauw wordt genoemd. Tot deze groep behoren de koeien, schapen, geiten en vele wilde herkauwers zoals herten, impala's en hartebeesten. De onevenhoevigen daarentegen hebben door de eeuwen heen aan iedere poot slechts één teen overgehouden waaraan de nagel, de hoef genoemd, sterk ontwikkeld is. Tot deze groep behoren de paarden, ezels en zebra's. De hoeven en de klauwen van de dieren die door de mensen worden gehouden (paarden, koeien, geiten, ezels en schapen) en van de dieren die in de dierentuin worden gehouden, moeten regelmatig gecontroleerd worden. Er kunnen in die klauw of hoef namelijk allerlei afwijkingen ontstaan doordat het hoorn niet goed groeit of niet voldoende slijt. Bij de drie genoemde groepen dieren gaat het daarbij steeds om andere facetten van de verzorging van klauwen of hoeven.
Paarden en ezels
De verzorging van de hoef door de eigenaar moet gericht zijn op het zo schoon mogelijk houden van de zogenaamde straal van de hoef. Deze kan namelijk bij een slechte verzorging gaan ontsteken. Daarnaast dient door de hoefsmid regelmatig het overtollige hoorn weggesneden te worden zodat het zogenaamde hoefmechanisme van de hoef niet belemmerd wordt. Door een goed hoefmechanisme treedt een goed schokbrekend effect op tijdens de bewegingen en wordt de bloedafvoer uit de hoornschoen bevorderd. Het is de taak van een hoefsmid om zoveel overtollig hoorn weg te snijden dat de hoef weer een goede vorm krijgt en het hoefmechanisme goed blijft werken. Gebeurt dat niet, dan kunnen allerlei aandoeningen ontstaan zoals draagrandscheuren, kroonrandscheuren, een gekneusde hoefzool of veranderingen van de stand van het been waardoor in het ergste geval kreupelheid kan ontstaan. Het hoorn van de hoef is soms erg hard en dan moet de smid erg hard slaan om het overtollige hoorn weg te nemen.
Gehouden evenhoevigen (met name koeien)
Bij deze dieren zijn er twee hoornschoenen onder iedere poot aanwezig. Het probleem daarbij is dat deze in een aantal gevallen niet even snel hoorn vormen of even snel afslijten. Het is vooral de buitenklauw van de achterpoten die in veel gevallen te snel groeit of te weinig slijt. Het gevolg daarvan is dat deze buitenklauw op een gegeven ogenblik het gehele gewicht moet dragen en de binnenklauw er maar een beetje bij hangt. Het gevolg is dat er kneuzingen in het levende weefsel onder de hoornschoen kunnen ontstaan waardoor die kunnen gaan ontsteken. Er kan dan een zoolzweer ontstaan waardoor de koe kreupel wordt. Om dit te voorkomen moet regelmatig (eens per 4 tot 6 weken) bij alle of een aantal koeien (hangt af van het ras en de wijze van huisvesting) het overtollige hoorn van de buitenklauw verwijderd worden. Is er al sprake van een zoolzweer dan kan er onder de binnenklauw (die meestal heel sterk is omdat die al enige tijd geen gewicht gedragen heeft) een klauwblokje geslagen, gelijmd of gebonden worden zodat de buitenklauw kan worden ontzien.
De Falabella is het kleinste paardenras ter wereld. Het is een uniek en zeldzaam paardje, want in heel Europa zijn momenteel maar 359 raszuivere Falabella's te vinden. De geschiedenis van dit ras gaat een heel eind terug in de tijd. De paarden komen van oorsprong uit Argentinië. Daar leven ze in de vrije natuur in kuddes. Spanjaarden namen in de zestiende eeuw hun Andalusische paarden mee naar Latijns-Amerika in hun strijd om dit gebied te veroveren. Toen de Spanjaarden uit Latijns-Amerika vertrokken, lieten ze hun paarden achter. De dieren moesten onder zware omstandigheden zien te overleven. Door de droogte bleven uiteindelijk de sterkste paarden over. Een genetische verandering maakte de paarden geleidelijk steeds kleiner.
In 1845 ontdekte de Ier Newtall een wilde kudde voorgangers van de Falabella's bij indianen in Argentinië. Hij kocht een aantal dieren en ging er mee fokken. Zijn schoonzoon (meneer Falabella) heeft het ras verbeterd en de dieren nog kleiner gemaakt. Hij gebruikte daar andere kleine paardenrassen voor, zoals Shetlanders en kleine Volbloeden. Zo is het paard ontstaan dat we nu kennen als het Falabella paard.
Uiterlijk
Een Falabella paard is slank en fijn gebouwd. Zeker vergeleken met de bekende Shetland pony, die gemiddeld maar 20 centimeter hoger is, maar heel wat forser.
Ook de benen van een Falabella zijn slank en daardoor lijken de paarden vaak hoger dan ze in werkelijkheid zijn. De stokmaat van een Falabella ligt tussen de 80 en 86 centimeter, maar er zijn er ook die slechts 75 centimeter zijn. De kleinste versie is trouwens een stuk kostbaarder, omdat ze zo zeldzaam zijn.
Een Falabella is dus eigenlijk een miniatuurpaard. Toch zijn lang niet alle minipaarden Falabella's. Om te kunnen zien of een paard een echte Falabella is, heeft men een DNA-test ontwikkeld. Een laboratorium bepaalt het DNA via de haren van de manen. Elk paardje dat wordt ingeschreven in het Falabella stamboek moet zo'n DNA-test ondergaan. Zo blijft de Falabella raszuiver.
De vachtkleur van Falabella's is heel verschillend. Volgens het Argentijns stamboek is bruin/zwart de officiële kleur, maar ook andere kleurvarianten zijn toegestaan. De zwarte en witte Falabella's zijn over het algemeen kleiner dan de paarden met een andere vachtkleur. In de zomer hebben Falabella's een gladde vacht, terwijl ze in de winter een dikke wintervacht krijgen.
Gedrag
Falabella paardjes zijn zeer rustig en vriendelijk. Bovendien zijn ze erg leergierig en intelligent. Je kunt daardoor uiteenlopende activiteiten met deze kleine paarden ondernemen. Door hun kleine afmetingen zijn Falabella's niet geschikt om op te rijden, maar er zijn genoeg alternatieven. Het onderdeel 'vrij springen' lijkt op het bekende concours hippique van grote paarden. De eigenaar loopt in dit geval naast het paard. Ook worden Falabella's wel voor een wagentje gespannen. Verder doen Falabella paarden mee aan keuringen en shows.
Falabella's zijn van nature kuddedieren. Daarom hebben deze dieren graag gezelschap van een ander paard.
Verzorging
De Falabella paarden voelen zich het prettigst in de wei. 's Zomers kunnen ze dag en nacht buiten blijven. In een grote wei met veel gras is het verstandig delen af te rasteren.. De paarden eten zo niet in één keer al het gras op. Als ze te veel gras eten bestaat het gevaar van koliek of te dik worden. Afzettingen in de wei bij voorkeur niet met prikkeldraad, in verband met verwondingen. 's Winters kunnen Falabella's overdag naar buiten. 's Avonds zet je ze dan weer op stal. Voor op de grond is tarwe- of gerstestro ideaal. Let er wel op dat de paarden goed bij hun water en hooiruif kunnen. In de winter moet de stal niet onder de 10 graden zijn, voldoende frisse lucht hebben, maar vooral geen tocht.
Paarden die in het voorjaar en in de zomer in de wei staan, hoef je in principe niet bij te voeren. Het is voldoende om ze dagelijks een handje paardenmuesli te geven en zorg voor voldoende vers water.
In het najaar en in de winter is bijvoeren van de dieren dus wel nodig. Stem de hoeveelheid voer af op het gewicht van het paard. Een Falabella moet er goed gevoed uit zien, maar mag ook weer niet te dik zijn. Geef ze daarnaast nog een zout/mineraal blok. Als tussendoortje kun je de dieren zonodig wat gras of een extra handje haver of muesli geven. Wortelen, appels, brood en suikerklontjes zijn ongeschikt en niet gezond voor deze paarden.
Falabella's worden één keer per jaar gevaccineerd tegen influenza en tetanus. Een veulen krijgt met zes maanden de eerste inenting. Daarnaast is het belangrijk het paardje ieder half jaar te ontwormen. Veulens in hun eerste levensmaanden moeten zelfs nog vaker ontwormd worden. Raadpleeg voor de vaccinaties en het ontwormen je dierenarts.
Voortplanting
De draagtijd van het Falabella paard is ongeveer 11 maanden en 5 dagen. Let er op dat de merrie tijdens haar zwangerschap voldoende eet en drinkt. Reinig en ontsmet de stal vlak voor de geboorte en let op tocht in de stal. De kans dat het veulen ziek wordt is dan het kleinst. Als de bevalling eenmaal begonnen is, komt het veulen binnen 10 minuten ter wereld. Een Falabella veulen drinkt in vergelijking met andere paardenrassen erg lang bij de moeder. Het veulen mag op zijn vroegst op een leeftijd van 5 maanden bij de moeder weggehaald worden. Falabella's worden ongeveer 35 jaar oud.
Conclusie
Wie een paard zoekt om op te rijden is bij het Falabella paard dus aan het verkeerde adres. Maar door zijn vriendelijkheid en intelligentie is de Falabella uitermate geschikt voor mensen die een sterke band met hun paard willen opbouwen. Bovendien is het voor mensen met een groot gazon een fantastische grasmaaier.
Het stamboek van Reina voor het kleinste paardje ter wereld (Knudde1)
Het stamboek van Reina voor het kleinste paardje ter wereld
Net buiten het historische stadje Elburg liggen uitgestrekte weilanden. In dit rustige en landelijke gebied aan de noordelijke punt van het Veluwemeer staat een woonboerderij die dateert uit 1809. Afbeeldingen van paarden op het ijzeren hekwerk aan de rand van het erf verraden dat ik op het goede adres ben. Ik ga namelijk op bezoek bij het Falabella Stamboek Europa van Reina Knaap. Al dertien jaar zet zij zich in voor het kleinste paardenras ter wereld.
Reina neemt mij mee naar de stallen en het weiland waar haar acht minipaarden staan. Als we bij het hek van de wei aankomen, roept Reina de naam Mara. Vanuit de verte komt een zwart paardje op ons af gestapt. Als ze dichterbij komt, zie ik dat ze twee grappige witte vlekken op haar billen heeft. Mara is erg aanhankelijk wat kenmerkend is voor de Falabella.
Reina legt uit hoe haar liefde voor de Falabella's destijds ontstond: ¨In 1994 kocht ik mijn eerste Falabella paarden. Mijn man en ik zagen ooit een afbeelding van een minipaard in een tijdschrift. We wisten alleen niet waar we zo'n paardje konden kopen. Nu zoek je even op internet, maar dat bestond toen nog niet. Later kreeg ik via een kennis het adres van een fokster van deze minipaarden in Amerika. Toen we op een gegeven moment in Amerika waren, besloten we tijdens onze reis deze fokster op te zoeken. Uiteindelijk vonden we haar ergens in de middle of nowhere. Zij vroeg ons of we een minipaard of een Falabella paard wilden. We hoorden toen voor het eerst de naam Falabella. Ze waren een stuk zeldzamer en duurder dan andere minipaarden, maar we kozen uiteindelijk toch voor een Falabella. We kochten er toen zelfs meteen maar vier. Het lieve en rustige karakter van Falabella's spreekt mij ontzettend aan. Bovendien zijn ze heel intelligent.¨ Terwijl Reina haar verhaal vertelt, lopen we naar de stallen. Drie kleine, blaffende stalknechten begroeten mij enthousiast als we het gebouw binnengaan. Reina legt uit dat de hondjes en de paarden het prima met elkaar kunnen vinden.
In een hoek van de stal staat een kleine lichtgekleurde Falabella. Opvallend is dat het diertje, in tegenstelling tot Reina's andere paarden, een gladde vacht heeft. ¨Dat komt omdat deze hengst pas twee dagen geleden met het vliegtuig vanuit het warme Argentinië naar Nederland is gekomen. Hij heeft daarom geen wintervacht. Omdat hij een lange reis achter de rug heeft, mag hij op een rustig plekje aan zijn nieuwe omgeving wennen,¨ legt Reina uit. Het paardje lijkt zich al aardig thuis te voelen. Als Reina de deur van zijn stal opent, loopt hij rechtstreeks naar de etensbakken van de honden. Hij heeft zichtbaar interesse in de hondenbrokjes.
In haar secretariaatsruimte vertelt Reina over het stamboek en haar stoeterij. Want naast het bijhouden van het stamboek fokt ze ook met de Falabella's. Ze legt uit wat het doel van haar stamboek is: ¨In 1995 ben ik officieel gestart met het Falabella stamboek. Mijn stamboek is een non-profit stichting. Ik wil voorkomen dat dit unieke ras uitsterft en het is daarom erg belangrijk dat deze minipaarden raszuiver blijven. Ik ga voor 100 procent raszuiverheid, niet voor 99,9 procent! Omdat het bijhouden van het stamboek erg veel tijd kost, komt mijn stoeterij voorlopig even op het tweede plan.¨
Reina geeft aan wat het stamboek precies inhoudt: ¨Ik registreer alle Falabella paarden en stoeterijen in Europa. Momenteel staan er 379 paarden in mijn computersysteem ingeschreven. Onlangs heb ik het hele stamboek geautomatiseerd. Ik kan nu alle gegevens gemakkelijk terugvinden in de computer. Zodra een Falabella geboren is, krijg ik een geboortebericht van de eigenaar. Voordat ik het paardje kan inschrijven moet eerst het DNA bepaald worden. Zo weet ik of de Falabella raszuiver is. Als uit de test blijkt dat het paardje een echte Falabella is, registreer ik het in mijn stamboek.¨
Maar het stamboek bestaat uit meer dan alleen de registratie van de paarden. Reina geeft ook voorlichting over het ras van de Falabella's. Mensen die geïnteresseerd zijn in een Falabella kunnen voor advies altijd bij haar aankloppen. Ondanks de drukte werkt ze nagenoeg in haar eentje aan het stamboek. ¨Ik heb geen mensen in dienst. Wel helpen hier regelmatig stagiaires met het stamboek en de stoeterij. Ik ben namelijk een erkend leerbedrijf voor de groene sector. Daarnaast helpen twee meiden iedere zaterdag met het verzorgen van mijn paarden.¨ Naast haar stamboek heeft Reina gewoon een baan. ¨Voordat ik 's morgens naar mijn werk ga verzorg ik eerst de paarden. 's Middags, na mijn werk, houd ik mij bezig met het stamboek werk. Nu de veulentijd weer is begonnen, is het extra druk. Wel is het werk heel afwisselend. Zeker omdat ik ook nog deels met de stoeterij bezig ben¨.
Het Falabella Stamboek Europa heeft in Nederland momenteel 55 leden. Eigenaren van een raszuivere Falabella kunnen lid worden van het stamboek. Naast fokkers, zijn dit ook veel particulieren. ¨Sommige mensen willen één of twee paardjes op een groot gazon in de tuin. Door hun kleine hoefjes krijg je een prachtig egaal grasveldje. Ik vind het leuk dat niet iedereen alleen maar prestatiegericht is en dat velen zo'n paard puur als hobby nemen. Falabella's zijn door hun rustige en lieve karakter erg geschikt voor mensen die nog weinig ervaring met paarden hebben,¨ zegt Reina.
Na ons gesprek over het stamboek gaan we nog even terug naar deze kleine paarden om ze op de gevoelige plaat vast te leggen. Ondanks hun rustige karakter is dit nog niet zo eenvoudig. Een rood/bont paard heeft moeite met stilstaan en loopt iedere keer naar mij toe. Ze is al die media-aandacht kennelijk niet gewend. Hoewel haar naam Maxima anders zou doen vermoeden.
Als ik het erf van Reina af rijd, rennen haar stalknechten blaffend achter mijn auto aan. Bij het hekwerk met de afbeelding van paarden keren ze om. Want daar verlaat ik het Falabella Stamboek Europa en dus ook hun territorium.
mailgroep huisdieren
![](javascript:fotovenster("http://www.telegraaf.nl/multimedia/archive/00167/haasje_167044d.jpg","Haags%20Haasje ","van%20leeuwen ",200,132); "javascript:fotovenster(\"http://www.telegraaf.nl/multimedia/archive/00167/haasje_167044d.jpg\",\"Haags Haasje \",\"van leeuwen \",200,132);")
 "javascript:popimage('http://www.webmember.be/nas/gallery/Animaux/murene/murene-1.jpg')")
Terwijl Reina haar verhaal vertelt, lopen we naar de stallen. Drie kleine, blaffende stalknechten begroeten mij enthousiast als we het gebouw binnengaan. Reina legt uit dat de hondjes en de paarden het prima met elkaar kunnen vinden.
