Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
De familie valkachtigen (Falconidae) is één van de families in de orde roofvogels (Accipitriformes). Wereldwijd komen er 58 soorten valken voor, die zich alle kenmerken door lange spitse vleugels , een naakt loopbeen en naakte tenen. De rest van de poten is met losse veren bedekt (de broek genaamd). In Nederland is de torenvalk de meest voorkomende valkensoort. Valken werden veelal voor de jacht gebruikt, de valkerij , nu nog als hobby gehouden en afgericht door een valkenier .
Als een hond oorpijn heeft, flappert hij automatisch met zijn oren. Daarbij kan hij met zijn oor ergens tegenaan stoten. Als er een bloeding ontstaat in de oorschelp komt er een enorme bobbel vol bloed op het oor te staan. Zo'n oorhematoom moet chirurgisch verwijderd worden. Voorkomen is beter dan genezen.
Controleer de oren van je hond minimaal een keer per maand. Het oor is een à twee graden Celsius warmer dan onze huid, dus voelt het altijd iets warmer aan. De huid van het oor moet lichtroze zijn en wanneer men in het oor ruikt, mag het niet stinken.
Om het oor te reinigen zijn er producten in de handel. Het best zijn de producten die individueel verpakt zijn. De grote flacons lijken goedkoop, maar zijn na opening meestal beperkt houdbaar. Na het inbrengen van het product moet je de oren goed inmasseren. Het dier schudt de vuiligheid er dan zelf wel uit.
Geen wattenstaafjes gebruiken! Opgaande beweging met een wattenprop is goed om het vuil te verwijderen. Ook het regelmatig verwijderen van overvloedig haar uit de gehoorgangen is belangrijk om de gang goed te kunnen verluchten en te voorkomen dat oorsmeer zich ophoopt. Er verzamelt zich anders vuil en vochtigheid en dat is een ideale voedingsbodem voor bacteriën en schimmels.
Trek de haren er met behulp van een pincet uit. Grijp de haren zo dicht mogelijk bij de basis vast en trek met rukjes.
Het oor bestaat uit drie lagen. De huid aan de buitenzijde, een laag kraakbeen en de huid aan de binnenzijde. Een hematoom (bloedopstapeling) ontstaat ten gevolge van een vechtpartij, veelvuldig schudden en krabben. In de laatste twee gevallen is de oorzaak meestal een oorontsteking; die moet dus eerst behandeld worden. Het hematoom ziet eruit als een enorme bol. Als die wond opengaat bloedt, het oor enorm. De eerste hulp die moet worden uitgevoerd is het aanleggen van een drukverband.
Een ander probleem is de oorontsteking (otitis), meestal een otitis externa , die wordt veroorzaakt door een samenspel van gisten, bacteriën, schimmels, vreemde voorwerpen en/of oorhaartjes. De kwaal komt meer voor bij honden met hangende oren. Ook 'zwemmers' zijn gevoelig voor dit soort aandoeningen (Nieuwsblad)
4 OOIEVAARS VAN PLANCKENDAEL OPNIEUW MET SATELLIETZENDERTJE OP WEG NAAR HET ZUIDEN. De vogeltrek is weer volop begonnen, ook voor de ooievaars van Planckendael. De kolonie die 21 jaar geleden in het Mechelse dierenpark werd gesticht, bracht dit jaar 48 jongen voort en telt nu al meer dan honderd vogels. 4 van hen zijn uitgerust met een zendertje, zodat hun tocht naar het Zuiden op de voet kan worden gevolgd. Twee zijn er momenteel al vertrokken : KOBE zit in de buurt van Madrid en GERMAINE maakt zich in het zuiden van Spanje op voor de oversteek naar Afrika.
TIA : werd in mei 2003 geboren en kreeg vorig jaar een zendertje om. Ze bracht de winter door in de buurt van Sevilla en keerde daarna terug naar Planckendael om drie jongen groot te brengen. Terwijl ze vorig jaar al uitzonderlijk vroeg koers zette naar het Zuiden - op 8 augustus, welgeteld één week nadat ze het zendertje op haar rug geplaatst kreeg - bevond ze zich gisteren nog altijd in Mechelen. PUMBA : werd in mei 2000 geboren en kreeg datzelfde jaar een zendertje om. Het eerste najaar vloog hij tot in het grensgebied tussen Mali en Mauritanië en de zomer nadien bracht hij door in Marokko. Sinds 2002 keert Pumba jaarlijks naar Planckendael terug en overwintert hij in Spanje. Pumba's zendertje geeft momenteel geen bruikbare signalen door, maar wellicht is hij nog niet vertrokken. GERMAINE : werd in mei 2000 geboren en kreeg in 2005 een zendertje om. Ze bracht sinsdien al twee winters door in het Afrikaanse Niger en keerde telkens naar Mechelen terug. Maar haar broedpogingen bleven tot nu toe zonder succes. Op 24 augustus vertrok ze weer naar het zuiden. De voorbije dagen werd ze getraceerd in het zuid-Spaanse Arcos de la Frontera, wellicht wachtend op een gunstig moment om naar Afrika over te steken. KOBE werd in mei 2003 geboren en kreeg vorig jaar de zender om. Hij overwinterde daarna in de buurt van Madrid en bracht afgelopen zomer 2 jongen groot in Planckendael. Hij vertrok dit jaar op 24 augustus, samen met Germaine. Maar in plaats van door te vliegen naar het zuiden van Spanje, hield hij op 31 augustus al halt op zijn vertrouwde overwinteringsstek bij Madrid.
Katten zijn hele makkelijke huisdieren, als je niet in een flat of aan een drukke weg loopt, kan je je kat vaak gewoon alleen buiten laten. Een kat heeft minder aandacht nodig dan een hond.
Soorten Er zijn drie soorten katten namenlijk: - haarloze kat. - kortharige katten. - langharige katten.
Haarloze katten: Alle katten die in het verleden 'haarloos' of 'kaal' werden genoemd hadden in werkelijkheid op zijn minst een donzig dekje over het lichaam. Af en toe wordt er helaas een kale kat geboren uit normaal behaarde ouders en het merkwaardige uiterlijk van deze dieren trekt vaak de aandacht van de mensen. Voorbeeldenhaarloze katten: mexicaanse haarloze kat, sphynx.
Kortharige katten: Je kunt korthaarrassen indelen in verschillende types: stevig gebouwde katten, slank gebouwde katten, extreem slank gebouwd type. Voorbeelden van kortharige katten: tabby katten, europees korthaar gevlekt, manx, europees korthaar creme.
Langharige katten: Langharige katten waren tot het einde van de 16e eeuw in Europa onbekend. Toen bracht de Franse wetenschapper Nicolas Fabri de Peiresc een langharige kat mee uit Turkije. Tegenwoordig zie je overal langharige katten. Voorbbelden langahrige katten: angora, turkse kat, maine coon.
Voeding Een kat moet ten minste twee maal per dag gevoerd worden. Als je je kat twee keer per dag voert in plaats van een keer, geef haar dan bij elke maaltijd de helft van haar dagelijks eten en niet telkens zoveel als ze nodig heeft. Katten hebben ongeveer 80 tot 90 calorieën per dag nodig per kilo lichaamsgewicht. Verminder deze hoeveelheid als je kat te dik wordt en geef wat meer als je kat probeert je goudvis op te eten.
Op verschillende momenten in haar leven heeft een kat grotere behoefte aan voedsel. Tijdens de zwangerschap of zoogperiode moet zij zoveel kunne eten als zij wil, waarschijnlijk eet ze drie tot vier keer zoveel als normaal. Jonge katjes eten ook meer dan een volwassen kat, omdat zij extra energie nodig hebben om te groeien.
De grootste invloed op het dieet van een huiskat heeft ongetwijfeld haar baasje. Omdat katten worden beschouwd als kieskeurige eters, kan het een uitdaging worden om voedsel te vinden dat je kat lekker vindt. Een kat die honger heeft, eet praktisch alles wat eetbaar is; zo stom is ze niet. Het belnagrijkste waar je aan moet denken bij het kiezen van kattevoedsel is dat de keuze aan jouw is en niet aan de kat. Zorg goed voor je kat: lees de produktinformatie en beslis wat het beste voer voor je kat is. Drinken is essentieel voor een kat, maar melk is niet nodig. Veel katten reageren allergisch op melk. Een zoogdier met een goed afgewogen dieet heeft na de zoogperiode geen melk meer nodig.
Water is echt essentieel voor katten. In feite drinken de meeste katten meer water dan hun baasjes zich realiseren, ook al is het uit een modderpoel. Wil je kat aanmoedigen om te drinken, geef haar dan een ruime drinkbak.(jdmedia.nl)
Vissen zijn erg makkelijke huisdieren, zolang je maar een kom hebt die groot genoeg is en je hem af en toe te eten geeft. Niet teveel en niet te weinig. We gaan het hier alleen over de goudvis hebben.
Afkomst De goudvis is familie van de karper. Zijn lichaamsbouw lijkt erg op dat van deze vis, hij heeft alleen grotere schubben. De oorspronkelijke stamvorm van de goudvis komt uit China, Japan en Vietnam. Meer dan vierduizend jaar geleden werden ze daar voor het eerst gekweekt. In de 17e eeuw werd hij als siervis naar Europa gebracht. Tegenwoordig komt de goudvis in Italie, Zuid Frankrijk en Portugal op veel plaatsen in vijvers en ander rustig water verwilderd voor. Waar veel roofvis is, redt hij het vaak niet, waarschijnlijk door zijn opvallende kleur. Bij ons wordt de goudvis graag als aquariumvis en in siervijvers gehouden.
Belangrijk om te weten / kenmerken
Hoe ademt een vis? In plaats van zuurstof uit de lucht te halen, zoals wij doen als we ademen, haalt een vis die uit het water met zijn kieuwen. dat zijn meerdere dunne vliesjes aan beide kanten van zijn kop. Hij neemt een slok water met zijn bek en doet die dan dicht, waardoor het water langs de kieuwen moet stromen. de zuurstof wordt uit het water gehaald en opgenomen in het bloed.
Hoe zwemt een vis? Een vis gebruikt de spieren van zijn lichaam om zich door het water voort te bewegen. Hij gebruikt zijn vinnen om te sturen, zijn evenwicht te bewaren en om te remmen. Zijn schubben, die voornamelijk als bescherming dienen, stroomlijnen de vis waardoor hij gemakkelijker kan glijden in het water.
De zintuigen van een vis Een vis kan even goed zien als wij, maar omdat zijn ogen aan beide kanten van zijn kop staan en een beetje uitpuilen, kan hij helemaal rondkijken zonder zich om te draaien. Een vis kan voedsel proeven voor hij het in de bek neemt, dat komt omdat hij smaakpapillen heeft aan de binnen- en buitenkant van zijn bek. Hij kan evenveel voelen als wij. Hij kan niet zo goed ruiken als sommige landdieren maar toch is ruiken van belang voor een vis om voedsel te vinden. Al kan een vis horen, toch gaat hij meer af op een ander zintuig: een rij open schubben aan elke kant van zijn lichaam. Dit heet het zijlijnsysteem, waarmee hij de geringste beweging in het water voelt. Hij gebruikt dit zintuig wanneer hij jaagt op levend voedsel of wanneer hij vlucht voor gevaar. Vissen zijn koudbloedig. Dit betekent dat ze hun temperatuur niet kunnen regelen en altijd even warm of koud zijn als het water om hen heen. Een plotselinge verandering in de temperatuur van het water maakt dat hun eigen temperatuureven snel daalt of stijgt. Dit kan dodelijk zijn.
Goudvissen houden Goudvissen zijn koudwatervissen. Ze hebben dus geen speciaal zeewater nodig en het hoeft ook niet verwarmd te worden, zoals voor tropische vissen. Ze zijn ook goedkoop en na de aanschaf van het aquarium kost het heel weinig om voor ze te zorgen.
Goudvissen houden in een ouderwetse ronde kom is niet goed voor ze. Ze hebben dan niet genoeg ruimte om te zwemmen en niet genoeg zuurstof om te ademen. Het ronde glas weerkaatst het licht op een manier die hen zenuwachtig maakt.Ze zijn gelukkiger en gezonder als ze in een groot aquarium worden gehouden. Een goudvis waar goed voor gezorgd wordt, kan verbazend lang leven: misschien wel twintig jaar.
Er zijn een aantal knaagdieren die vaak als huisdier gehouden worden. Dat zijn vooral de hamsters en konijnen. Hier een kort stukje over konijnen.
Het konijn Het konijn wordt in heel West-, Midden- en Zuid-Europa aangetroffen op elk terrein waarin hij holen kan graven. Hij heeft zich van het Middellandse Zeegebied uit verspreid en is in de middeleeuwen in Nederland en België ingevoerd. Het konijn kwam tot 1954 veel voor in zandstreken, bossen en duinen. Een virusziekte is er de oorzaak van dat het dier op vele plaatsen is verdwenen. Later is dat aantal weer toegenomen.
Bekende rassen
- Vlaamse reus - Pooltje - Franse hangoor
Franse hangoor
Voedsel Konijnen eten alleen plantaardig voedsel. Het zijn herbivoren. Je kunt ook veel kant-en-klare voedselpakketten kopen in de winkel. Een nadeel van het gemengde voer uit de winkel is dat het konijn er de lekkerste dingen uithaalt en de rest laat staan. Hierdoor eet het konijn erg eenzijdig. Konijnen die zwanger zijn hebben minimaal twee keer zoveel eten nodig als normaal. Je moet ze altijd zoveel geven als ze willen. Naast droge brokjes vindt een konijn hooi ook erg lekker. Niet alleen hooi is belangrijk maar ook water heeft een konijn heel veel nodig. Gemiddeld drinkt een konijn een tiende van zijn lichaamsgewicht per dag. Verder vinden konijnen vers groenvoer erg lekker. Bijvoorbeeld: peentjes, andijvie, boerenkool, peer en appel.
Ram of voedster De mannelijke konijnen worden ram genoemd en de vrouwelijke konijnen heten voedster. Het uiterlijke verschil tussen beide konijnen ligt in de vorm van de kop en de rest van het lichaam. Bij de meeste rassen is de vorm van de kop iets breder en hij heeft iets dikkere wangen. De kop van de voedster is minder ontwikkeld en het lichaam van het vrouwtje is vaak wat langer. Verder zijn er ook nog wat karakterverschillen tussen beide konijnen. Normaal gesproken zijn de rammen wat feller. De voedsters zijn wat minder gauw boos. Alleen als ze drachtig (zwanger) zijn kunnen ze soms hard uitvallen.
Verzorging Konijnen kunnen zowel binnen als buiten leven in een hok. Konijnen kunnen wel tegen kou maar niet tegen tocht, nattigheid, felle zon en vrieskou. Je kunt dus beter je konijn in de winter in een schuur zetten waar het niet zo koud is. Je moet het konijn nooit vanuit een koude schuur zo bij de warme kachel zetten want de kans is groot dat hij het dan niet overleeft. Konijnen kunnen ook makkelijk binnen leven. De dieren zijn erg schoon en verspreiden geen nare luchtjes. Als je de kooi maar op tijd schoon maakt. Je kunt het konijn zelfs los laten lopen in de kamer als je de kamer maar konijnvriendelijk maakt. Dus elektriciteitsdraden en giftige kamerplanten aan de kant! Konijnen zijn uitzonderlijk zindelijke dieren. Het is overbodig om ze in bad te doen. Je moet je konijn iedere week even borstelen. Dit is goed voor de bloedsomloop van het konijn en de oude haren worden verwijderd. De tanden van het konijn groeien altijd door en ze moeten dus af kunnen slijten. Het beste is veel hooi, hard brood en takken waarop ze kunnen knagen. Te lange tanden hinderen het konijn bij het eten. De nagels van het konijn moet je elke 2 a 3 maanden laten knippen door de dierenarts.
Hoe moet ik mijn konijn optillen en dragen? Heel vaak als mensen een konijn optillen doen ze dat verkeerd. De goede manier is het konijn met de rechterhand stevig vastpakken aan het rugvel achter de schouderbladen, tegelijkertijd met de linkerhand ondersteunen. Je moet het dan zo op je arm zetten dat een hand op de nek blijft rusten. Zo kun je een konijn altijd vastpakken. De foute manier is het konijn als een teddybeer onder de arm vast te klemmen. Het is heel gevaarlijk om het op deze manier te doen omdat je zo de ribben en de ingewanden van het dier in kan drukken. Als het konijn dan ook nog gaat spartelen, kan het uit je arm glijden en op de grond vallen.
Een heleboel honden zijn echte knuffeldieren. Je kunt van alles met ze doen. Vooral als het nog van die hele kleine puppies zijn dan zien ze er nog zo lief uit.
Lassie (de bekendste hond van de wereld)
Als je een hond in huis neemt dan kun je hem niet zo aan zijn lot overlaten, daar komt nog van alles bij kijken. Wat dacht je bijvoorbeeld van de verzorging of de voeding die een hond nodig heeft. Nauurlijk is dat niet het enige, want er zijn nog een heleboel andere belangrijke dingen die je moet weten als je een hond in huis neemt of hebt.
De afkomst Over de afstamming van onze honden is in de loop der jaren veel gesproken en wellicht nog meer geschreven. Sommige beschouwen als directe voorvaders de echte wilde honden, zoals de Zuid-Afrikaanse hyenahond. Andere houden het ervoor, dat slechts de wolf en de jakhals als zodanig in aanmerking komen. Ook vergelijking van het gebit pleit voor deze laatste veronderstelling. Maar inmiddels zijn de geleerden het er over eens dat onze huishonden afstammen van de wolven. Als we honden op straat bekijken zien we hele kleintjes, bijzonder, grote, langharige, kortharige en ga zo maar door. Het valt dan moeilijk in te denken, dat dit allemaal ergens kleine of grote 'wolfjes' zouden zijn. De mensen gaan ervan uit dat de grote honden afstammen van de grote Noorse wolven en dat de kleinere honden afstammen van de kleinere wolven uit de zuidelijke streken. Dit verklaart natuurlijk nog niet waarom bijvoorbeeld de ene hond staande oren en de andere hangoren heeft. De oorzaak hiervan is dat er menselijke invloeden aan te pas zijn gekomen. Toen de hond namelijk tot huisdier werd gemaakt door de mens, gebeurde dit met het doel de getemde wolven voor bepaalde doeleinden te gebruiken. De eerste taken van de tamme wolven zullen het waken en vooral de hulp bij de jacht zijn geweest.
Een wolf
Soorten Nederland heeft sinds 1 januar 1977 een eigen indeling, waardoor op Nederlandse tentoonstelligen en clubmatches de volgende negen rasgroepen te zien zijn:
* dogachtigen * windhonden * herdershonden * staande jachthonden, spaniels en retrievers * terriërs * lopende honden en dashonden * keesachtigen en poolhonden * pinschers en schnauzers * gezelschapshonden
Kenmerken Een groot aantal mensen denkt dat een hond gewoon een hond is, en realiseert zich daarbij niet dat er vele honderden soorten bestaan. Elke hond heeft natuurlijk zijn eigen kenmerken, maar de hond in het algemeen heeft natuurlijk ook zo zijn kenmerken.
Verzorging Kammen en borstelen: De verzorging van een hond is heel erg belangrijk. Een hond moet regelmatig worden geborsteld om zijn vacht in goede conditie te houden. De lichaamsverzorging zorgt er namelijk ook voor dat de hond gehoorzaam blijft, want het borstelen van de kop en de rug is een belangrijke manier om de hond te laten zien dat jij zijn baas bent.Sommige rassen gaan af en toe in de rui en moeten dan elke dag geborsteld of gekamd worden. Wanneer je dit bij je hond doet, kun je gelijk controleren of de hond last heeft van vlooien of huidinfecties. Borstel of kam de vacht in de richting van de haren.
Wassen: De meeste volwassen honden hebben af en toe een bad nodig, maar puppy's hoeven alleen maar te worden afgeveegd met een warme, vochtige doek. Gebruik bij het wassen van de hond speciale hondenshampoo. Want vaak zijn de meeste soorten zeep en shampoo's van de mens niet mild genoeg voor de hond en kunnen zorgen voor irritaties.
Trimmen: Van sommige langharige hondenrassen en Terriërs moet de vacht regelmatig worden getrimd. Daar zijn speciale hondentrimmers voor, bij een hondenkaspalon.
Nagels: Als de hond vaak op straat loopt dan slijten zijn nagels vanzelf. Je moet er altijd voor zorgen dat de nagels van de hond niet te lang zijn, want dan kunnen ze niet meer goed lopen. Om de nagels van de hond te knippen gebruik je een speciale nageltang.
Gebit: Net als bij ons, moet het gebit bij de hond ook goed verzorgd worden. Bij honden kun je ze speciale tandenborstelkluifjes geven. Dat houdt het gebit van de honden gezond.
Hondenbek
Voeding Vroeger was het eenvoudig de hond kreeg de tafelresten. En als hij het geluk had bij een boer te wonen, kreeg hij daarnaast soms nog wat slachtafval. Maar tegenwoordig schijnt er niets zo onduidelijk te zijn als juist die voeding van de hond. Want sinds de wetenschap zich met ons hele leven, en dat van onze honden, blijkt te bemoeien, voelen veel hondenliefhebbers zich erg onzeker over de voeding van ons huisdier.
De een houdt het op vleesvoeding, een ander kiest juist voor een vegetarische voeding. Weer een ander vindt dat alles eerst gekookt moet worden, terwijl z'n buurman juist zweert bij rauw voedsel voor de hond. Een wereld vol verwarring voor de hondenliefhebbers, die het graag zo goed willen doen voor hun honden.
Zwaluwen (Hirundinidae) vormen een familie uit de orde van zangvogels . Zwaluwen zijn snelle vliegers die tijdens de vlucht jagen op insecten . Gierzwaluwen behoren niet tot deze familie (zelfs niet tot dezelfde orde): echter, ze lijken wel op zwaluwen maar hebben langere vleugels die zij in de vlucht stijver houden. Zwaluwen zitten vaak op gespannen draden.
De soorten die in Europa het meest voorkomend zijn, zijn (waarvan de eerste drie in Nederland voorkomen):
Er wordt gezegd dat je aan de hand van de hoogte van de vlucht van zwaluwen het weer kunt voorspellen; bij mooi weer vliegen de insecten hoog, terwijl bij slecht weer de insecten lager vliegen. Zwaluwen jagen in de lucht op insecten en zitten dus op dezelfde hoogte.
Het stokstaartje (Suricata suricatta ) is een klein roofdier dat tot de mangoesten behoort. Hij wordt ook wel "aardmannetje" genoemd. Het bewoont alle delen van de Kalahari in zuidelijk Afrika ( Angola , Botswana , Namibië en het Zuid-Afrika ). In het Afrikaans (en het Engels) worden stokstaartjes "meerkat" genoemd. Daardoor wordt de naam 'meerkat' soms foutief in het Nederlands overgenomen uit films zoals bijvoorbeeld de Disneyfilm De Leeuwenkoning. In het Nederlands is " meerkat " echter een naam voor een groep apen (Cercopithecus ). Het stokstaartje eet voornamelijk insecten , spinnen , schorpioenen en slakken . Van alle mangoesten zijn de stokstaartjes de meest sociale. Het stokstaartje wordt niet bedreigd. In sommige Afrikaanse huizen kun je stokstaartjes aantreffen.
Stokstaartjes leven in zuidelijk Afrika, meer bepaald op de droge open vlaktes. Ze leven in groepen van maximaal 30 dieren. De holen van grondeekhoorns lijken dé geschikte plaats om te verblijven. De gangen bouwen ze uit, tot ze een maximale oppervlakte bevatten van 15 km². In deze gangen zijn speciale kamers aangelegd. Zo heb je slaapkamers, kraamkamers en zelfs toiletten. Deze toiletten worden "schoongemaakt" door de mestkevers waarmee ze "samenleven". Elke dag rollen de mestkevers de uitwerpselen van de stokstaartjes naar buiten en leggen er hun eitjes in. Als deze eitjes uitkomen, hebben de stokstaartjes weer een nieuwe "schoonmaakploeg". De mestkevers kunnen ongestoord hun gang gaan, want de stokstaartjes zullen ze nooit eten (ze zijn namelijk erg giftig voor ze). Stokstaartjes delen de woestijn met hagedissen , schorpioenen en grondeekhoorns. Ze zijn zich bewust van het gevaar dat hen boven het hoofd hangt; een roofvogel. Ze leven in een soort van hiërarchie ; sommige dieren staan op de uitkijk, andere dieren gaan op jacht, enkele andere zijn dan zogezegde babysitters, die de kleintjes in het oog moeten houden als hun ouders er niet zijn. 's Nachts trekken ze zich terug in hun holletje, want de gevaren die buiten op de loer liggen zijn groot.
Stokstaartjes hebben elk afzonderlijke taken. Een wachter staat op de achterpoten en steunt op zijn staart. Er zijn verschillende alarmsignalen, zo heb je het fluitend geluid, dat 'opgepast' betekent en dan heb je ook het blaffend geluid, waarna hij en de rest van de groep rennen voor hun leven. Een wachter beschikt over een goed zichtsvermogen en kan al reeds op verre afstand een ongevaarlijke gier onderscheiden van hun grootste vijand, de arend . Bij gevaar gaan alle stokstaartjes als gekken graven; dit doen ze om een stofwolk te creëren zodat het roofdier weg zou gaan. Als hij blijft, zullen ze schijnaanvallen uitvoeren op het roofdier, maar als deze halsstarrig blijkt te zijn, en weigert weg te gaan, zien ze nog één oplossing: aanvallen. Ze proberen te spugen en te bijten. Als ze aan de verliezende hand zijn, en ze liggen op hun rug, tonen ze hun tanden en halen agressief uit met hun klauwen.
Het alfavrouwtje is meestal de enige dat paart. Het vrouwtje stoot het mannetje steeds weg. Het mannetje ziet zich verplicht het vrouwtje letterlijk in haar nek te bijten. Daarna volgt de paring. Het gewicht neemt met 40% toe. Het vrouwtje weegt dan iets meer dan een kilo. Elf weken later komen 2 tot 5 jongen ter wereld. Deze zijn blind én kaal. Ze worden gezoogd totdat ze ongeveer 3 maanden oud zijn (soms door de babysitters terwijl de moeder op jacht gaat). Drie weken na de geboorte zijn de jongen groot genoeg om hun eerste passen in de wijde wereld te zetten. Een stokstaartje is na twee maanden een miniatuurtje van de ouders.
Stokstaartjes eten voornamelijk slakken, spinnen en insecten, maar als ze de kans krijgen zouden ze ook knaagdieren of op de grond nestelende vogels en hun eieren eten. Ook hagedissen en kleine dieren behoren tot hun menu. Zelfs giftige dieren, zoals schorpioenen en gifslangen , zijn voor het stokstaartje een echte lekkernij. Het stokstaartje heeft omnivore trekjes: zelfs plantaardige materiaal staat op hun menu, zoals knollen en wortelen. Stokstaartjes zijn echter gierig wat betreft het voedsel. Als er een stokstaartje een voedselbron gevonden heeft, zal hij de prooi meestal alleen (een stuk verderop van de andere stokstaartjes) verorberen. Komen de andere stokstaartjes toch dichterbij, dan gaat hij er grommend met de prooi vandoor. Enkel de zwakke en jonge dieren mogen mee-eten. Bij de grotere prooien, die ze met meerdere tegelijk doden, ontstaat er ruzie over wie wat krijgt. Drinken doen ze nauwelijks: al het vocht dat ze nodig hebben halen ze uit hun voedsel.
Stokstaartjes kunnen naar kleur variëren van lichtbruin tot grijs of zilvergrijs. Ze hebben donkere strepen. De kop is vuilwit en hun ogen lijken, door de donkere omranding eromheen, veel groter dan ze in werkelijkheid zijn. Deze donkere omranding doet dienst als een soort "zonnebril". Hun gehoor is even goed als dat van een mens. Ze zijn 25-35 cm groot met een staart van 18-25 cm. Ze wegen tussen de 500 gram en 1 kilogram en worden rond de 10 jaar oud. Uiterlijke verschillen tussen vrouwtjes en mannetjes zijn er niet.
Slangen die zo giftig zijn dat ze een mens kunnen doden, zijn geen gevaar voor stokstaartjes.
Een volwassen dier kan zijn eigen gewicht aan zand verplaatsen in nauwelijks 10 seconden.
Ze kunnen dieren aanvallen die groter zijn dan het individu. Dit komt door de solidariteit in de groep.
Omdat stokstaartjes steeds op hun hoede zijn voor naderende gevaren, wordt het stokstaartje ook wel 'de schildwacht van de woestijn' genoemd. Hij beschermt immers niet alleen zijn eigen familie, maar ook tal van andere dieren maken gebruik van de waarschuwingen van stokstaartjes.
Stokstaartjes reinigen hun gebit met behulp van hun lange nagels, die als een soort tandenstokers dienen.
De televisiezender Animal Planet heeft een serie over stokstaartjes gemaakt, genaamd " Meerkat Manor ". Op VTM wordt deze serie uitgezonden onder de naam "De familie stokstaart".
een klein verhaaltje uit een boekje van Jos Brink wat in mijn bezit is Zitten op de grond Het hemd is nader , Onze poes,die inmiddels de 11 is gepasseed,hetgeen zo langzamerhand een respectabele leeftijd is voor een harige chiantifles op pootjes,diende een kleine reparatie te ondergaan.Mevrouw heeft een hangbuik.Nu komt dat bij mensen ok veelvuldig voor,dus waarom zou men daar een beestje op aankijken. Maar mijn overbuurvrouw springt niet bloot over het prikkeldraad.(misschien doet ze dat wel,dat weet ik niet.Ik zie het in ieder geval nooit.Jammer.) En mijn kat doet dat veel vuldig.Laat dat stuk stom nou een keer vergeten zijn buik in te houde!De sloerie had alle platjes geinspecteerd en zag natuurlijk een smakelijke kater. Zo gaat dat.Alle remmen los ,alle buiken laten hangen,en hup maar ,jongens Maar wel thuiskomen ,met een scheur van een halve meter in de vacht Wij alzo bevend naar de dierenarts,onderweg voorzichtig de lellen en vellen bij elkaar houdend.Maar de dokter verschoot er niet van. Een winkelhaak!riep ie vrolijk Ja ,een winkelhaak,zeiden wij iets minder ontdaan.Elke kat die zichzelf hoogacht schijnt eens in de veertien dagen opengereten te moeten worden Het bleek een operatie van niks te zijn.Je kon er op wachten ,als ware de poes een pasfoto.Prikje ,ontmetten ,naaien ,rafels bijknippen ,beurs leegschudden en wegwezen!
Veel gegrom en geloei natuurlijk,niet van de dokter ,maar van depoes,want gaat u elf maar na,mevrouw,u zou het ook niet nemen als uw huisarts op uw buik de rafels bijknipte, Ik had minstens verwachr dat ze naar een poezen kliniek moest,waar ik tweemaal daags zou moeten verschijnen met een versterkende viskop,of een geconfijte muis.Niets van dat al Ze lag savonds ,hevig likkend aan onze voeten.Tot de zindelijke tante haar kruissteek tegenkwam.Met een enorme voortvarendheid zette ze de tanden in dokters borduurwerk en trok met een ruk los waarvoor de goede man zeven jaar gestudeerd had!Ze vond het misschien te slordig afgewerkt wie weet,Ze zette erin el geval een smoel bij van ,,,laat hem dat nog maar eens doen Een andere keuswas er niet Steriel gaas ertegen ,poes in auto,poes weer op de pijnbank,opnieuw gerepareerd met 6 platte knopen en het advies ,haar een truitje aan te doen ,zodat ze er niet meer bij kan!!!Nou heb ik geen kinderen dus ook geen truitjes (ja wel 20 die verkeerd gewassen zijn,maar die bleken nog te groot)Op weg naar de Hema waar ik in de hemdjesbakheb gegraaid alle afmetingen maar allemaal te groot zelfs voor een deense dog nog tegroot UIteindelijk vroeg ik de verkoopster ;heeft u baby-hemdjes? die had ze ,is het voor een jongen of een meisje? Voor mijn poes!siste ik schier onhoorbaar ,de verkoopster zakte hijgens in elkaar en ligt nu nog op Intensive care Haar collega hielpme aan een miniscuul lapje,met gel olifantjes bedrukt Nu draagt de patientdat ,met een grote veiligheidsspelt op de rug want ondanks haar leeftijd is ze nog erg lenigom zich eruit te wurmen Ze ziet er nu uit als een verlopen kermisfiguur ,zit op de vensterbank en kijkt woedend naar buiten Want dat hemdje was nog daaraan toe ,,,maar die olifantjes,,,,,,,,,
zo staan er nog meer verhaaltjes ,hij kon ook leuk schrijven en was ook een dieren liefhebber ,onze Jos BrinkJeetje alles was weg gelukkighad ik het gekopieeert en kon ik het nog plakken geen idee waarom hij de pagins nietkan vinden
Paleontologen hebben veel moeite gedaan om de evolutie van het paard van Eohippus tot Equus te achterhalen en over het geheel genomen is men het eens over de belangrijkste conclusies. Er is ook veel onderzoek gedaan naar de directe voorouders van het huispaard en naar de wilde vormen die betrokken waren bij de ontwikkelingen na het ontstaan van Equus. Op dit laatste punt zijn de geleerden het verre van eens. Veel problemen zijn ontstaan doordat wetenschappers verschillende namen gaven aan wat waarschijnlijk dezelfde diersoort was, en doordat er strijdige opvattingen over belangrijke punten zijn ontwikkeld.
De grove Poitevin met zijn grote hoeven, dikke vacht en lange haren aan zijn onderbenen kan worden beschouwd als de moderne equivalent van het woudpaard.
Het enige van de drie 'primitieve' stampaarden dat nog voorkomt in zijn oorspronkelijke vorm, is het przewalskipaard van de steppen in Centraal-Azië, dat in 1879 door kolonel Nikolai Przewalski werd ontdekt.
De tarpan is waarschijnlijk in zijn oorspronkelijke vorm blijven bestaan tot in de 19de eeuw, toen er nog wilde kudden over de steppen van Oost-Europa trokken. Hij had grote invloed op de lichte paardenrassen.
Tegenwoordig is er steeds meer aanhang voor de theorie dat het moderne paard afstamt van drie primitieve typen, waarvan er één tot op de dag van vandaag is blijven bestaan. Tijdens en direct na de Ijstijden bestonden er vele vormen van Equus, waarvan de onderlinge verschillen waren veroorzaakt door de omstandigheden waarin zij leefden. Het lijkt nu aannemelijk om de basis van het huispaard te zoeken bij het woudpaard , het przewalskipaard en de lichtere en fijne gebouwde tarpan , die door profesoor J. Cossar Ewart uit Edinburgh een 'hoogvlaktepaard' is genoemd en door professor J.U. Duerst uit Bern een 'woestijnpaard'.Eenvoudig gezegd kunnen de huidige zware paardenrassen in verband worden gebracht met het woudpaard, in aanmerking genomen dat er enige kruising heeft plaatsgevonden met het przewalskipaard, gevolgd door aanpassingen aan de leefomstandigheden en het menselijke ingrijpen. De tegenwoordige lichte paardenrassen kunnen worden toegeschreven aan de tarpan en het przewalskipaard, kruisingen daartussen en verdere afleidingen daarvan
Dit ras gaat terug op de gevlekte merrie van Spaanse afkomst Flaebehoppen. De slager Flaebe kocht het paard van een Spaanse officier, waarna hij haar verkocht aan de rechter Lunn, die met haar ging fokken op zijn landgoed Knabstrup. De merrie stond bekend om haar snelheid en uithoudingsvermogen. Nadat ze in 1808 door een Frederiksborgerhengst was gedekt, legde ze de basis voor een lijn van gespikkelde paarden. Haar kleinzoon Mikkel wordt algemeen erkend als de stamvader. Knabstruppers zijn wit met bruine en zwarte vlekjes op het hoofd, lichaam en benen. Het oude type was sterk met een nogal grof hoofd. Door zijn gespierde schouders en korte, krachtige hals was hij geschikt als tuigpaard. Doordat er alleen gefokt werd voor de gestippelde vacht, zonder te letten op bouw en karakter, en er een zekere mate van inteelt optrad, ging het ras snel achteruit. Knabstruppers bleven erg populair als circuspaarden en waren ideale voltigeerpaarden. Net als bij de Frederiksborger is het oude type nu zeldzaam geworden. De moderne Knabstrupper lijkt nu op een goede Appaloosa.
Hals De hals is krachtig, goed gespierd, maar een beetje kort. Het hoofd is echter bijzonder correct geplaatst en ziet er aantrekkelijk uit.
Lendenen De lendenen zijn sterk en breed, maar niet te lang. De schoft is niet geprononceerd.
Pijpen De benen zijn goed in verhouding tot de rest van het lichaam; de pijpen zijn kort en de knieën vlak en groot.
Van de drie 'stampaarden', die waarschijnlijk de basis vormden voor de tegenwoordige paardenrassen, is het przewalskipaard het enige dat nog in zijn oervorm bestaat. Dit paard vormt de schakel tussen de vroegste paardentypen en de rassen van vandaag. In de prehistorie leefde dit paard op de steppen van Europa en Centraal-Azië. Nu wordt hij nog in enkele dierentuinen gehouden en worden er pogingen ondernomen om groepen in het wild uit te zetten.
Ontdekking Rond de ontdekking of eigenlijk herontdekking van dit paard hangt een zweem van romantiek en avontuur. De zoöloog J.S. Poliakov noemde het ras Equus przewalskii naar de ontdekkingsreiziger N.M. Przewalski, een generaal in het leger van de Russische tsaar. Die zag in 1879 wilde kudden van dit Mongoolse paard in het gebied van de Tachin Sjah (de bergen van de gele paarden) aan de rand van de Gobi woestijn.
Kenmerken Dit paard verschilt van het huispaard doordat het 66 in plaats van 64 chromosomen heeft. Het heeft ook bijzondere kenmerken. In het wild is het agressief en onstuimig en leidt het waaschijnlijk een trekkend bestaan, waarbij het in de winter naar het noorden en in het voorjaar naar het zuiden trekt. Het przewalskipaard heeft een schofthoogte van ongeveer 1,3 meter. Zijn kleur is wildkleur bruin, dat wil zeggen dat hij zandkleurig-grijs is met zwarte benen, die vaak gestreept zijn als die van een zebra. Ook de manen en staart zijn zwart. De onderbuik is licht van kleur en meestal is er een duidelijke aalstreep te zien, vaak met bijbehorende schouderstrepen. De manen zijn een aanwijzing voor zijn primitieve staat : ze groeien rechtop tot een lengte van ongeveer twintig cm., anders dan die van het huispaard, die langs één kant van de hals omlaag hangen als ze de kans krijgen lang te worden. De manen zijn erg borstelig en er is weinig of geen maantop. Aan de bovenkant van de staart zijn de haren kort, zoals bij een muidier of een ezel, aan de onderkant zijn ze lang en grof. Het hoofd is lang en zwaar, met een recht profiel, dat neigt naar een licht gebogen vorm, en de ogen staan hoog in het hoofd. De kleur van de haren rond de ogen en de snuit is lichter dan die van de rest van het lijf.Het dier heeft een rechte rug en geen zichtbare schoft. Het vertoont zeker gelijkenissen met de ezelgroep Equidae, maar het paard behoort toch tot Equus caballus. De overeenkomsten bewijzen alleen dat ze gemeenschappelijke voorouders hebben
Wat als mijn hond ziek wordt in de auto ? (Martina1)
Tip: Wat als mijn hond ziek wordt in de auto?
Door Rudi
De meeste honden zullen wel eens een keertje een ritje meerijden in de auto. Is het niet voor een leuk uitstapje dan is het wel voor een bezoek aan de dierenarts. Om problemen te voorkomen is het belangrijk dat je je hond al vanaf jonge leeftijd leert kennis maken met de auto.
Angst en onzekerheid zijn vaak oorzaken van dat je hond ziek wordt in de auto. Hij weet niet wat er gaat gebeuren, het is in zijn ogen allemaal nieuw en eng. Het kan ook zijn dat hij zich de voorgaande keren herinnert. De keren dat hij naar de dierenarts moest of naar het hondenpension. Ervaringen die hij dan automatisch linkt aan het autorijden.
Om problemen zoveel mogelijk te voorkomen laat je de hond al van jongsaf op een positieve manier kennismaken met de auto. Neem hem mee voor korte ritjes, ga daarna leuke dingen doen. Bijvoorbeeld een wandeling in het bos of op het strand, even spelen in het park, mee op bezoek, kortom een ritje met telkens op het eind een leuke verrassing.
De meeste honden die last hebben van reisziekte groeien er na hun eerste levensjaar over heen. Natuurlijk is het goed dat de rit met de auto een leuke ervaring blijft.
Als het echt reizen met de auto een probleem blijft, kun je het in overleg met de dierenarts oplossen met medicijnen. (Hondentips.com)
Deze vlinder komt voor in Ivoorkust, Ghana, Togo, Benin, Nigeria, Kameroen, tot in Zambia. Het is een bewoner van de laaglandbossen in die landen. De vleugelspanwijdte is tien tot 12,5 cm. De gele kleur op de vleugels kan variëren van felgeel tot oranje tot heel licht geel. Meestal laten alleen mannetjes van deze pagesoort zich zien. Vrouwtjes verlaten zelden of nooit de bossen waarin ze leven.
Charaxius Jasius
Het vrouwtje van deze vlinder heeft een spanwijdte van meer dan acht cm. en is daarmee één van de grootste vlinders uit de familie van de Nymphalidae. Bovenop is deze vlinder bruin met een lichtoranje rand, maar aan de onderkant van de vleugels heeft hij een prachtig kleurenpatroon. Hij komt voor in het Middellandse Zeegebied en in grote delen van tropisch Afrika. De voedselplant van de rups is arbutus. Mannetjes drinken water uit modderpoelen en beide geslachten zijn verzot op het sap van rottend fruit. Daar drinken ze soms zoveel van dat ze te zwaar of te dronken zijn om nog goed te kunnen vliegen.
Ornithoptera Goliat
Deze vlinder hoort thuis op Nieuw-Guinea en de Molukken. Hij leeft in tropische regenwouden in bergachtige streken op een hoogte van 500 tot 1.500 meter. De vleugelspanwijdte van een vrouwtje kan wel 21 cm. bedragen. Daarmee is deze vlinder de op één na grootste dagvlinder. De eitjes worden gelegd op Aristolochia-planten. De groei van de rupsen verloopt vrij langzaam en kan wel meer dan twee maanden in beslag nemen.
Vanessa Atlanta
De admiraalsvlinder of atalanta komt voor in Europa, Azië en Noord-Amerika. In Europa is hij een trekvlinder, die oorspronkelijk in het Middellandse Zeegebied komt en na de winter naar noordelijk gelegen delen van Europa vliegt. Tegen de tijd dat hij in Nederland aankomt, zijn hier de distels en de brandnetels volop aan het groeien. Dan is er niet alleen genoeg te vinden in de nectarrijke bloemen van de distel, maar zit er ook volop blad aan de brandnetels, die dienen als waardplanten om eieren op te leggen. De rupsen van de atalanta leven solitair en het duurt ongeveer een maand voor ze zover zijn, dat ze gaan verpoppen. In het najaar zijn ze veel te zien in tuinen, op bloemen van buddleia, asters en hemelsleutel. Ook zijn ze dol op het sap van rotte peren en pruimpen die van de boom zijn gevallen. Vrij plotseling zijn ze verdwenen en weer naar het warme zuiden getrokken.
Dryas Julia
De opvallende oranje Dryas julia, die voorkomt in Zuid- en Midden-Amerika, zet de eitjes af op ranken en bladeren van een groot aantal verschillende soorten passiflora's. De rupsen, die beige gekleurd zijn met daarop een bruin vlekkenpatroon, zijn ruimschoots voorzien van stekels. De pop is afgerond en voorzien van metaalachtig glanzende vlekken. In rust heeft de vlinder de vleugels boven het lichaam tegen elkaar gevouwen. Hij lijkt dan spreken op een dor blaadje. Van de feloranje kleur is dan niets meer te zien en de vlinder wordt niet gestoord door lastige insecteneters. De vlinders zijn overigens toch al moeilijk te vangen, want ze letten zeer goed op en zijn in de lucht uiterst snel en wendbaar. Vlinders zijn vaak te vinden op de bloemen van Lantan camara, een zeer nectarrijke bloem. Het is een allesbehalve zeldzame vlinder. Hij vliegt het hele jaar door en is in sommige perioden in zeer grote aantallen aanwezig.
De sabelantilope of zwarte paardantilope (Hippotragus niger ) is een Afrikaanseantilope uit de onderfamilie der paardantilopen . Zijn nauwste nog levende verwant is de Roanantilope (Hippotragus equinus ). De Angolese ondersoort, de reuzensabelantilope (Hippotragus niger variani ), is ernstig bedreigd.
Kenmerken
Het is een grote antilopesoort met een stevige nek, stevige schouders, een lange snuit, grote, gepunte oren en een lange staart. De vacht van het mannetje is glanzend zwart. Vrouwtjes en jonge dieren zijn bleker en meer kastanjebruin dan zwart van kleur. De buik is wit, evenals de kin, de mond, de binnenzijde van de oren en twee brede strepen langs de zijde van de kop. De buitenzijde van de oren en de hoofdkruin is licht kastanjebruin van kleur. Van de nek tot de schouders loopt een rechopstaande maan . De hoorns zijn tot 154 centimeter lang. Ze zijn zeer geringd en achterwaarts gebogen. De hoorns van een vrouwtje zijn korter dan die van een mannetje.
De sabelantilope heeft een kop-romplengte van 190 tot 255 centimeter, een schofthoogte van 117 tot 143 centimeter en een staartlengte van 40 tot 75 centimeter. Mannetjes zijn zwaarder dan vrouwtjes. Een mannetje is tussen de 200 en 270 kilogram zwaar, een vrouwtje tussen de 190 en 230 kilogram.
Verspreiding en leefgebied
De sabelantilope leeft in bosrijke savannes en de open Miombo-bossen. In het droge seizoen, van juni tot september, als het Miombo -bos wordt geteisterd door branden en lokale waterbronnen opdrogen, trekt hij naar de mbuga 's, graslanden op de bodem van valleien , in de buurt van permanent water. Als in oktober de regentijd begint, en de grond in de mbuga's modderig wordt, trekt hij weer terug de Miombo -bossen in.
De sabelantilope eet voornamelijk jong of middelhoog gras en kruiden, maar eet soms ook bladeren en scheuten. De sabelantilope moet om de dag drinken en zal dan ook zelden ver van water te vinden zijn. Hij is voornamelijk vroeg in de ochtend, laat in de middag en 's avonds actief.
De sabelantilope leeft in kudden van tien tot dertig dieren, bestaande uit vrouwtjes met hun kalveren. Deze kudden behoren tot een grotere groep van rond de honderd dieren. Dieren uit verschillende groepen zijn agressief tegen elkaar. Mannetjes volgen soms deze groepen, maar meestal leven ze apart van de vrouwtjes in territoria . Mannetjes vechten regelmatig met andere mannetjes. Ze laten zich door de knieën zakken en worstelen met hun hoorns. Soms raakt een dier zwaar gewond, maar dit is zeldzaam. Een voorbijtrekkende kudde probeert hij in zijn territorium te houden, waarbij ieder vrouwtje in oestrus wordt gedekt.
Na een draagtijd van 240 tot 280 dagen wordt één zandkleurig kalf geboren. Hij blijft drie weken lang verborgen in de vegetatie , waarna hij zich bij andere jonge dieren voegt in de kudde van zijn moeder. Zijn moeder zoekt hij enkel op om te zogen. Als mannetjes drie jaar oud zijn, worden ze uit de groep gejaagd. Ze sluiten zich dan aan bij vrijgezellengroepen, bestaande uit twee tot twintig jonge mannetjes. Vrouwtjes krijgen meestal na drie jaar hun eerste kalf. De sabelantilope wordt ongeveer zeventien jaar oud.
gezichtsvermogen. Maar zien alle dieren wat wij zien en is het zien voor hen net zo belangrijk als voor ons?
Onafhankelijk van hun uiterlijk en grootte is het grondprincipe van de ogen bij alle dieren hetzelfde. Om te kunnen zien hebben alle zoogdieren licht nodig. Licht bestaat uit elektromagnetische golven. De dingen om ons heen nemen licht op en kaatsen licht terug. Onze ogen vangen uitgezonden of teruggekaatst licht op en zetten dit in de hersenen om in beeld en kleur. Dit proces noemen we 'zien'.
Hoe het oog werkt?
De opbouw van de ogen is in zijn grondvorm voor alle zoogdieren dezelfde. De functie en werking van de ogen van zoogdieren komt zodoende ook in grote lijnen met elkaar overeen. Aan de voorzijde heeft het oog een doorzichtig 'venster', het hoornvlies (comea ), dat het licht ongehinderd doorlaat, buigt of breekt om het zo op de juiste plaats te brengen. Achter het hoornvlies zit de iris met in het midden een gat, de pupil. De doorsnede van de pupil verandert met de lichtsterkte. Vlak achter de iris ligt de lens. De lens is omgeven door spiertjes die de lens vlakker of boller maken om er zodoende voor te zorgen dat de binnenkomende lichtstralen zo afgebogen worden, dat de voorwerpen scherp worden waargenomen. Het gebundelde licht komt tenslotte bij de achterwand van het oog, waar het netvlies (retina ) de lichtstralen opvangt. Het beeld op het netvlies is het omgekeerde beeld van het voorwerp waarvan de lichtstralen het oog zijn binnengegaan. Het netvlies bestaat uit zeer dicht op elkaar staande lichtgevoelige cellen die via de gezichtszenuw met de hersenen in verbinding staan. De lichtsignalen die deze lichtgevoelige cellen bereiken, worden via de gezichtszenuw naar de hersenen overgebracht. De hersenen nemen deze signalen op en vertalen ze in het beeld wat zich voor onze ogen afspeelt.
Nachtkijken
Hoe komt het dat veel zoogdieren 's nachts kunnen zien, terwijl toch het zicht afhankelijk is van de lichtsterkte? De opbouw van het oog van dieren die 's nachts actief zijn is praktisch gelijk aan de andere zoogdieren. Het verschil ligt hierin, dat de ogen groter en boller en ontvankelijker voor licht zijn. De zoogdieren die 's nachts actief zijn hebben bovendien een reflecterende laag achter het netvlies, die het invallende licht terugwerpt naar de lichtgevoelige staafjes, die zodoende nog een keer licht opvangen. Dit effect is goed te zien als er 's nachts licht op het oog valt van bijvoorbeeld een kat of vos. Door de reflectie lichten de ogen op. Ook heeft het netvlies relatief veel meer staafjes, waardoor het waarnemingsvermogen in de schemer verhoogd wordt. Dit brengt wel met zich mee, dat deze dieren het volle daglicht moeten mijden. Dit is ook de reden dat de pupillen bij een kat in het volle licht tot smalle streepjes vernauwd worden.
Kleuren zien.
Kleuren maken dat we de dingen om ons heen beter kunnen onderscheiden. Maar hoe onderkennen onze ogen kleuren en kunnen alle dieren verschillende kleuren evengoed waarnemen? De elektromagnetische golven uit het zichtbare gebied zijn van verschillende lengte. De langere golven worden door ons oog als rood en oranje waargenomen, de kortere als groen en blauw. De lichtgevoelige cellen van het netvlies bestaan uit twee typen, staafjes en kegeltjes. De staafjes kunnen geen kleur onderscheiden, maar zijn daarentegen lichtgevoelig en nemen ook zeer kleine lichtintensiteiten waar. De kegeltjes zetten de ontvangen golflengten wel in kleuren om. Enkele zoogdieren, met name de primaten, beschikken over drie verschillende soorten kegeltjes. De ene is gevoelig voor blauw, de tweede is gevoelig voor groen en het derde kegeltje is gevoelig voor geel groen en rood. De hersenen verwerken deze tot veelkleurige beelden. De kegeltjes kunnen alleen bij voldoende lichtsterkte de kleuren verwerken. Daarom ziet alles er 's nachts in grijstonen uit. Misschien komt het daardoor, dat lange tijd werd aangenomen dat dieren die 's nachts actief zijn, zoals bijvoorbeeld katten, geen kleuren zouden kunnen onderkennen. Inmiddels weten we, dat alle zoogdieren tot op zekere hoogte kleuren kunnen zien.
Verschillen in stand van de ogen.
De bouw van het oog is voor ieder zoogdier in principe gelijk, maar de plaats van de ogen in de kop bepaalt wat en hoeveel een dier kan zien. Succesvolle roofdieren, zoals bijvoorbeeld de kat, moeten hun ogen exact kunnen instellen op hun prooi en deze goed in de gaten kunnen houden. Doordat hun ogen recht naar voren gericht staan, wordt een bijzonder goede dieptescherpte bereikt. Zo kunnen zij uiterst nauwkeurig vaststellen waar precies zich een prooi of iets anders bevindt en hoe ver het van andere dingen verwijderd is.
Bij potentiële prooidieren zoals konijnen, muizen of herten bevinden de ogen zich echter aan beide zijden van de kop. Zij kunnen ieder oog apart gebruiken en zodoende tegelijkertijd een zeer wijd gebied afzoeken naar eventuele vijanden. Hun gezichtsveld is weliswaar veel ruimer; maar het gaat wel ten koste van de scherptediepte. Een konijn bijvoorbeeld heeft een gezichtsveld van 360 graden, zodat hij in feite alle gevaar, uit welke richting ook, direct opmerkt. Als wij recht vooruit kijken zonder het hoofd te draaien, hebben we een gezichtshoek van ongeveer 200 graden. De gezichtshoek van een kat is kleiner en bedraagt slechts ongeveer 185 graden.
Ook bij zoogdieren in open gebied, zoals de bewoners van de Afrikaanse wildernis, is aan de stand tussen de ogen te zien of ze prooi- of roofdier zijn. Zij moeten alle de omgeving of naar vijand of naar prooi makkelijk kunnen afzoeken. De ogen van de mens en de meeste primaten zijn ingesteld op een breed gezichtsveld, maar vooral ook op een verticaal gezichtsveld. De ogen van prooidieren zijn daarentegen meer ingesteld op een breder horizontaal gezichtsveld.
Bijna alle dieren slapen, sommige maar een paar minuten, andere 20 uur per etmaal. Het is makkelijk genoeg vast te stellen dat een dier slaapt, maar het blijft vaak nog een raadsel waarom.
Men heeft ontdekt dat de slaap en de lengte daarvan door de hersenen geregeld wordt. Door de enorme verschillen in lengte van slaap tussen diersoorten, ligt het voor de hand dat slapen een levensbelangrijke functie vervult
Wat is slaap?
In principe is de slaap een periode van rust zonder veel beweging die een tijd lang kan voort duren. Een dier kan daarbij soms onrustig zijn en draaien en bewegen, maar hij blijft in feite op één plaats. Een slapend dier is min of meer blind voor zijn omgeving. Een slapende vis kan bijvoorbeeld uit het water getrokken worden voordat hij zich ertegen kan verzetten. Een slapend hert daarentegen zal bij het minste of geringste geluid, dat hij niet kan thuisbrengen, wakker worden en wegrennen. Er schijnen twee verschillende soorten slaap te bestaan: een diepe, rustige slaap en een actieve slaap. Bij zoogdieren en vogels kan men beide soorten slaap herkennen aan een karakteristiek patroon van een hersenactiviteit.
Het nut van de slaap
Lange tijd bijna roerloos uitrusten op een veilige plek kan voor dieren op allerlei manieren van nut zijn. In de eerste plaats is hij meestal veiliger voor roofdieren op zijn slaapplek dan wanneer hij hongerig op zoek is naar voedsel en misschien niet zo goed oplet. Daarom hebben dieren die weinig tijd nodig hebben om te eten, de neiging om lang te slapen en het veiligste moment van de dag afwachten om naar voedsel te zoeken. Een dier dat slaapt kan zo ook energie besparen of aan extreme kou of hitte ontsnappen.
Wanneer dieren slapen
Op welk moment een dier slaapt, hangt ervan af wanneer hij wakker moet zijn. Veel vogels kunnen alleen bij daglicht vliegen en zullen dus 's nachts slapen. Kleine zoogdieren zoals muizen proberen daarentegen overdag aan roofdieren te ontkomen en gaan liever 's nachts op zoek naar voedsel. Andere dieren zoals konijnen en vossen hebben een soort tussenoplossing gevonden en slapen zowel 's nachts als overdag een paar uur. Ze zoeken hun voedsel dan in de ochtend- of avondschemering. Hun bioritme is in elk geval afgestemd op de dagelijkse afwisseling van dag en nacht. Veel zeedieren, vooral die aan de kust leven, trekken zich niet zoveel van het daglicht aan, maar stellen hun bioklok in op de getijden.
Hoe dieren slapen
Hoe en waar een dier slaapt, hangt er vooral vanaf of het om een roof- of prooidier gaat, of hij alleen maar uitrust of dat hij zich tegen zijn omgeving moet beschermen. Zo slapen konijnen opgerold in hun hol. Vogels voelen zich hoog in een boom veiliger. Vleermuizen slapen in holtes met hun vlieghuid beschermend om zich heen getrokken. Dieren van de open vlakte, zoals herten en paarden voelen zich nergens veilig genoeg en slapen eerder staand. Als ze gaan liggen doen ze dat alleen als andere dieren waken.
Wist je dit? * Nijlpaarden slapen staand in het water waar ze veilig zijn voor vijanden. * Gierzwaluwen, die tot drie jaar ononderbroken in de lucht kunnen zijn, slapen vliegend. * Waterhoentjes doen een dutje terwijl ze op het water rondjes zwemmen. * Olifanten slapen vaak op een 'bed' van gedroogd gras of in een speciaal gegraven kuil die ook wel 'olifantenbed' heet. * Veel vissen nemen tijdens hun slaap een andere kleur aan. Waarschijnlijk om er gevaarlijker uit te zien en op die manier vijanden af te schrikken. * In de winter slapen spreeuwen liever in de stad, waar het warmer is dan het open veld. * Giraffen slapen staand en leggen dan vaak hun kop te rusten op een boomtak.
Hoe lang slapen dieren
(uren per dag)
Kleine tuimelaar
minder dan 1
Spitsmuis
minder dan 1
Giraf
4
Olifant
4
Paard
5
Grote tuimelaar
5
Schaap
6
Cavia
7
Rund
7
Mens
8
Mol
8
Egel
10
Chimpansee
10
Konijn
10
Jaguar
11
Chinchilla
12
Rat
13
Kat
13
Muis
13
Varken
13
Hamster
14
Eekhoorn
14
Lemur
16
Gordeldier
19
Opossum
19
Vleermuis
19
Tweevingerige luiaard
20
dag
nacht / dag
nacht
De tijd dat dieren slapen variëert aanzienlijk, van het 'dutje' van een paar minuten dat spitsmuizen doen tot de 20-uurige diepe slaap van een luiaard. De slaap wordt meestal over een periode van 24 uur gemeten, maar de meeste dieren verdelen hun slaap in kleinere slaapperiodes. Dit kan nodig zijn als een dier niet genoeg energie
De bonte vliegenvanger of ficedula hypoleuca (Ereli)
De bonte vliegenvanger of ficedula hypoleuca Bonte vliegenvangers wonen in loofbossen, parken, boomgaarden en grote tuinen. De aanwezigheid van oude eiken en berken is belangrijk. Het zijn holenbroeders en in ons land broeden ze bijna uitsluitend in nestkasten. Als ze terugkomen uit hun Afrikaanse overwinteringsgebied en zo'n nestkast is reeds bewoond door mezen, dan wordt er soms gestreden op leven en dood. Door het ophangen van nestkasten is de bonte vliegenvanger aantoonbaar toegenomen. Kenmerken De bonte kleuren van het mannetje en de opvallende vleugelstrepen in de vlucht. De kop is zwart en de buik is spierwit. Jonge vogels zijn bruin met witte vlekken op de vleugels en staart. Lengte : 13 cm. De bonte vliegenvangers die in ons land broeden zijn overwegend bruin van kleur. Geluid De zang bestaat uit een krachtig, sterk op en neer gaand liedje. De contactroep is een zacht 'siir', de alarmroep klinkt als een scherp 'biet' of 'tik'. Voedsel De bonte vliegenvanger besteed minder tijd aan het uit de lucht plukken van vliegen dan de grauwe vliegenvanger. Ze jagen meer op kevers, rupsen en vliegen, die ze van de grond en de bladeren afpikken. Na het broedseizoen eten ze ook bessen en zaden. Nest Het mannetje kiest een territorium en probeert een vrouwtje te verleiden met uitbundig baltsgedrag en gezang. Voor het vrouwtje is de kwaliteit van het gebied doorslaggevend bij de keuze van de man. Sommige mannetjes paren met twee vrouwtjes. Broedgegevens Maanden april tot juni - één legsel - zes tot zeven bleekblauwe eieren - broedtijd : 13-15 dagen door het vrouwtje - vliegvlug : na 14-17 dagen; na ruim een week zelfstandig.
Knobbelzwaan of cygnus olor Stand- en zwerfvogel. Oudere vogels met geheel witte veren, oranjerode snavel en een zwarte snavelwortel en zwartgrijze poten; jonge dieren grijsbruin of meteen wit, grijze snavel. De knobbel op de wortel van de snavel is bij mannetjes in de broedtijd sterk geprononceerd. Naast de knobbel en de kleur van de snavel onderscheidt deze soort zich van de wilde en de kleine zwaan door de vaak S-vormige houding van de hals. Verspreiding en woongebied : wilde vogels in Polen en het zuiden van Scandinavië. In Midden-Europa tamme of verwilderde parkvogels, die sinds 1950 sterk in aantal zijn toegenomen. Woont in staand of langzaam stromend water in het laagland; een enkele keer ook in brak of zout water. Voortplanting : groot horst van riet en twijgen in of bij het water. Legtijd vanaf midden april. 5-8 helder groen-grijze eieren, die later vaak verkleuren tot bruin. Eén legsel. Het vrouwtje broedt alleen 35-40 dagen. Nadat de jongen uit het ei gekropen zijn, worden ze door beide ouders gevoed. Met 120-150 dagen zijn de jongen in staat om te vliegen, maar ze blijven nog tot in de herfst in familieverband wonen. Voedsel : water- en oeverplanten, ook landplanten worden gegraasd. Bij het grondelen komt de lange hals goed van pas; het lichaam blijft daarbij (in tegenstelling tot de eenden) recht.
Het hartenbeest (Alcelaphus buselaphus ) is een grote, algemene antilope uit de Afrikaanse grasvlakten. De naam "hartenbeest" is aan het dier gegeven door de Boeren , die het dier vonden lijken op een hert .
Kenmerken
Het hartenbeest is een grote antilope met een korte nek, een lang smal gezicht en grote gepunte oren. De rug loopt schuin af, doordat de schouders hoger liggen dan de achterzijde. De vacht is zandkleurig geel tot donkerbruin van kleur, lichter op de achterzijde. De kleur kan echter verschillen per ondersoort . De buik en romp is wittig van kleur. De staart is middellang met zwarte haren aan het uiteinde. Beide geslachten hebben hoorns . Deze zijn sikkelvormig en diep geringd. Ze kunnen 45 tot 83 centimeter lang worden. De hoorns van het vrouwtje zijn kleiner en smaller.
Het hartenbeest heeft een kop-romplengte van 160 tot 215 centimeter, een staartlengte van 30 tot 70 centimeter en een schouderhoogte van 107 tot 150 centimeter. Vrouwtjes wegen 116 tot 185 kilogram, mannetjes 125 tot 218 kilogram.
Verspreiding en leefgebied
De hartenbeest leeft in open, droge graslanden en savannes ,. Vroeger kwam hij in bijna alle grasvlakten en savannes van Afrika voor, maar de soort is tegenwoordig uitgestorven in Noord-Afrika . Hij leeft zowel op vlakten als in heuvelachtig gebied, zowel in open gebied als in meer beboste en met struiken begroeide gebieden.
Leefwijze
Het hartenbeest is voornamelijk 's ochtends, laat in de middag en 's avonds actief. Op het heetst van de dag zoeken ze de schaduw op. Hij leeft voornamelijk van grassen en kruiden . Bladeren vormen een klein onderdeel van het dieet . Als water aanwezig is, drinkt hij iedere dag, maar hij kan in de droge tijd overleven op het vocht uit zijn voedsel.
Hij leeft in kudden die soms uit duizenden dieren kunnen bestaan. Vooral in de droge tijd leeft hij in grote groepen. Ze leven vaak samen met andere grote hoefdieren . Oude mannetjes leven solitair in een territorium, jonge mannetjes zonder territorium leven in vrijgezellengroepen. In sommige gebieden hebben mannetjes het gehele jaar door een vast territorium, in andere gebieden hebben mannetjes enkel in de bronsttijd een territorium, en leven de dieren de rest van de tijd in vrijgezellengroepen. Een territorium wordt afgebakend met mest . In de bronsttijd vechten de mannetjes hevig, waarbij soms doden kunnen vallen, voornamelijk als dieren in hoge dichtheden leven.
Één kalf wordt geboren na een draagtijd van acht maanden. De moeder verdedigt haar jong fel tegen predatoren . Sommige dieren zijn al na een jaar geslachtsrijp , anderen pas na vier jaar. Het hartenbeest wordt tot negentien jaar oud.
Ondersoorten
Er zijn zeven ondersoorten. Het verspreidingsgebied van sommige van deze ondersoorten overlappen, en in deze overlappingszones komen hybrides voor, die soms als aparte ondersoorten worden gezien. Soms wordt ook Lichtensteins hartenbeest (Alcelaphus lichtensteini ) als een ondersoort van het hartenbeest gezien, maar meestal wordt dit beschouwd als een aparte soort.
De Maleise vliegende kat (Galeopterus variegatus ) is een Aziatischzoogdier behorend tot de familie Cynocephalidae van de orde Dermoptera (Huidvliegers). De enige andere soort uit deze orde is de Filipijnse vliegende kat (Cynocephalus volans ). De Maleise vliegende kat wordt ook wel vliegende lemur, colugo, cobego en koeboeng genoemd.
Verspreiding
De Maleise vliegende kat komt in Indochina , Birma , Thailand , Maleisië , Sumatra , Java , Borneo en omliggende eilanden. Deze soort leeft in regenwouden , hoewel de Maleise vliegende kat ook regelmatig nabij kokosnoot-, bananen- en rubber plantages wordt gevonden. Ook in de parken van Singapore (vooral het Bukit Timah Nature Reserve) is Maleise vliegende kat redelijk algemeen.
Uiterlijk
De Maleise vliegende kat heeft een kop-romplengte van 34-42 cm, een staartlengte van 18-27 cm, een spanwijdte van 70 cm en een gewicht van 1-1.75 kg. De Maleise vliegende kat heeft grote ogen in een breed hoofd met afgeronde korte oren. Het is een lichtgebouwd dier met slanke ledematen en brede voeten met daaraan vijf geklauwde tenen. De klauwen zijn bijzonder geschikt voor het klimmen in bomen en tussen hun tenen heeft de De Maleise vliegende kat een dunne huid. Het meest opvallende kenmerk van de Maleise vliegende kat is echter de zweefhuid ( patagium ) tussen de nek, de poten, vingers en de staart, waarmee het van de ene naar de andere boom kan zweven en afstanden van wel honderd meter door de lucht kaen afleggen. Het patagium bestaat aan beide zijden uit drie delen: het propatagium tussen de zijkant van de nek en de voorpoot, het plagiopatagium tussen de voor- en de achterpoot en het uropatagium tussen de achterpoot en de staart. Andere zwevende zoogdieren zoals vliegende eekhoorns , suikereekhoorns en enkele andere possums hebben een lange staart en geen uropatagium, terwijl de staart bij de Maleise vliegende kat relatief kort is. De Maleise vliegende kat gebruikt de staart om te sturen tijdens de vlucht. Naast het patagium is verder opmerkelijk dat de snijtanden een voorwaarts uitstekende kam heeft, waarschijnlijk bedoeld om de vacht mee te verzorgen. De vachtkleur van de Maleise vliegende kat is grijsbruin met onregelmatige witte vlekken. De onderzijde van het patagium is haarloos en roze van kleur.
Leefwijze
De Maleise vliegende kat is een solitaire boombewoner die zelden op de grond komt. Het dier verschuilt zich overdag in holen in de bomen van het regenwoud en komt pas bij de schemering naar buiten om voedsel te gaan verzamelen. De Maleise vliegende kat zweeft van boom naar boom door eerst naar een boomtop toe te klimmen en zich dan in de richting van een andere boom te lanceren. Het dier landt dan meestal op het lagere gedeelte van de stam van een andere boom om vervolgens weer omhoog te klimmen voor een nieuwe zweefsessie. Maleise vliegende katten kunnen ongeveer zeventig tot honderd meter ver zweven met een minimaal hoogteverlies. Opmerkelijk genoeg is de Maleise vliegende kat een nogal onhandige klimmer. Doordat het dier opponeerbare duimen mist en niet bijzonder sterk is, beweegt de Maleise vliegende kat zich voort door middel van kleine sprongen, zich met de kleine maar scherpe klauwen vastgrijpend aan de bast van de bomen. De Maleise vliegende kat voelt zich zowel zittend op een boomtak als hangend onder een tak op zijn gemak. Dit dier eet voornamelijk bladeren, knoppen en bloemen en waarschijnlijk ook vruchten van diverse bomen. Het gebruiken de lange tong en zijn handen om te eten. Water wordt uit het voedsel of door te likken aan natte bladeren verkregen. Het maagdarmkanaal van de Maleise vliegende kat is speciaal ontwikkeld om de grote hoeveelheden gebladerte te verwerken. De darmen kunnen een lengte bereiken van vier meter en het pars pylori van de maag is vergroot en verdeeld in kamers. In deze kamers bevinden zich micro-organismen die meehelpen cellulose en andere relatief onverteerbare koolhydraten af te breken. De draagtijd van de Maleise vliegende kat is ongeveer zestig dagen. Gewoonlijk krijgen de dieren één jong, een enkele keer zijn het er twee. Als het jong geboren is, is het nog onderontwikkeld en het blijft vervolgens nog een tijd op de buik van de moeder zitten, waarbij het beschermd wordt door het enigszins gevouwen staartdeel van het patagium van de moeder. Pas na twee of drie jaar bereikt het jong de volwassen lengte.
Status
Ontbossing en jacht vormen een probleem voor de Maleise vliegende kat, maar deze soort is (nog) niet bedreigd. Er is niet heel veel bekend over de vliegende katten, wat mede veroorzaakt wordt door het feit dat ze uiterst moeilijk in dierentuinen zich te houden. In 2006 had alleen de Maleise Taiping Zoo één exemplaar van de Maleise vliegende kat in de collectie.
De baarachtigen (Perciformes) vertegenwoordigen een grote groep gewervelde vissen die leven in zeewater, brak water en in zoet water. De vis van deze orde heeft vaak twee rugvinnen; de eerste bestaat vaak uit harde, stekelige vinstralen, terwijl de stralen van de andere zacht en vertakt zijn. De buikvinnen liggen onder de borstvinnen. De schubben zijn vaak kamvormig. Tot deze orde behoren veel onderorden en families. Drie van deze families, die een goed ontwikkeld gevoel vertonen om voor de jongen te zorgen, komen voor in Noord-, Midden- en Zuid-Amerika en in Afrika en Zuidoost-Azië. Dat zijn de cichiliden (Cichlidae), de nanderbaarzen (Nandidae) en de zonnebaarzen (Centrarchidae). Ze leggen hun eieren op plantenbladeren (fytofiele soorten), in ondiepe kuilen in het zand (psammofiele soorten), op platte stenen (lithofiele soorten) of in kloven. De jongen worden verzorgd door het mannetje of het vrouwtje, of door allebei. Mondbroeders vertonen een zeer bijzondere vorm van zorg : het onderste deel van de mond van het vrouwtje of het mannetje dient als incubator voor de eieren en als veilige haven voor de jongen tijdens de eerste dagen van hun leven.
Meervalachtigen leven over de ganse wereld op de bodem van rivieren, meren en beken. Ze zijn goed aangepast aan de bodem als leefomgeving. Hun lichamen zijn naakt of overdekt met een dik pantser van botachtige platen en ze hebben vaak grillige uitsteeksels. Samen vormen ze de grote onderorde van de Siluroidei, die bestaat uit zo'n dertig families en ongeveer tweeduizend soorten. Waar deze naakte of gepantserde ridders van de bodem vandaan komen, is raadselachtig. Ze vertonen zowel overeeenkomsten met de zalmachtigen als met de karperachtigen. In hun mond hebben ze zelden tanden. De interessante soorten voor de aquariumhouder zijn de tropische en subtropische vertegenwoordigers van deze onderorde. Zij behoren voor het grootste deel tot de familie van de pantsermeervallen (Callichthyidae), de halfpantsermeervallen (Doradidae), Loricariidae, Pimelodidae, Pangasiidae, Clariidae, enz. Sommige zijn gewoon geraakt aan het leven in het aquarium. Maar andere weigeren zich in gevangschap voort te planten en moeten dus uit hun oorspronkelijke leefomgeving geïmporteerd worden.
Labyrintvissen (Anabantidae) zijn wijdverspreid in de zoete wateren van Zuidoost-Azië en in het tropische gedeelte van Afrika. Ze schijnen van dezelfde voorouders af te stammen als de baarzen. Anabantidae leven het liefst in ondiep, vaak modderig water met een laag zuurstofgehalte. Om in zo'n ongunstige omgeving toch te overleven, hebben ze een labyrint, een aanvullend ademhalingsorgaan waarmee ze zuurstof uit de lucht kunnen opnemen. Het lichaam van deze vissen is bedekt met kamvormige schubben. De rug- en aarsvinnen worden aan de voorkant ondersteund door stekels. In de paaitijd b ouwen sommige labyrintvissen een nest van schuim vlak onder het wateroppervlak of onder de bladeren van waterplanten. Dit nest, waar de vissen de eieren in plaatsen, is opgebouwd uit luchtbellen die omringd worden door een harde afscheiding van het slijmmembraan bij de bek. Het mannetje verzorgt de jongen. Er worden in aquaria veel soorten gehouden en gekweekt.
In de tropische, subtropische en moessongebieden in Zuidoost-Azië het daartegenover gelegen Afrika en Zuid-Amerika komen de eierleggende tandkarpers voor, de Cyprinodontidae. Ze leven in stromend en stilstaand water, maar ook in modderige vijvers. De volwassen mannetjes van alle soorten zijn groter en mooier gekleurd dan de onopvallende vrouwtjes, die meestal bruinachtig zijn van kleur. De eieren worden meestal gelegd op planten of op de zandige en modderige bodem. Sommige vissen veranderen de structuur van de bodem waar de eieren komen te liggen. De eieren rijpen zonder onderbreking in gebieden waar altijd water is of hun ontwikkeling wordt, in drooggevallen gebieden, onderbroken door één of meer diapauzes (perioden van spontane onderbreking). De soorten met een onderbroken ontwikkeling worden éénjarige vissen genoemd. Bij de Afrikaanse soorten is de onderbreking in de ontwikkeling doorgaans korter en duurt een aantal weken of maanden, terwijl de diapauze bij Zuidamerikaanse soorten wel twee jaar kan duren. Wanneer het droge seizoen aanbreekt, drogen de meertjes, die geheel afhankelijk zijn van regenwater, op en de volwassen vissen sterven. Alleen de eieren blijven achter in de opgedroogde en gebarsten modder tot de volgende regenperiode zich aandient. De vissen vallen niet letterlijk uit de lucht, maar het regenwater draagt er in belangrijke mate toe bij dat deze soorten in de precairste omstandigheden toch kunnen overleven. De meeste soorten zijn gewend in zeer zacht water te leven. Gewoonlijk zijn de eieren plakkerig of het oppervlak van de eieren is bedekt met draadjes en haakjes, waarmee ze aan de bodem worden bevestigd. Het omhulsel van de eieren is stevig. Ichtyologen hebben tot nu toe zo'n 430 soorten beschreven waarvan vele in aquaria worden gekweekt.
Deze pauwoogcichlide is een grote vis die afkomstig is uit het stroomgebied van de Amazone, de Negro, de Parana en uit Paraguay. Hij wordt wel 35 cm. lang. Vooral de jongen zijn prachtig gekleurd : chocoladebruin gemarmerd met hier en daar zwartomrande vlekken. Deze 'jeugd'-kleuren verdwijnen als de vissen ouder en groter worden en uiteindelijk blijft slechts een bruingrijze tint over. Het aquarium moet groot genoeg zijn voor vissen van een dergelijke omvang. Deze pauwoocichlide is niet geschikt voor aquaria waarin ook andere vissen zwemmen. Elke dag eet hij een aanzienlijke hoeveelheid levend voer in grote stukken (meelwormen, krekels, aardwormen, mager rundsvlees, paardevlees en gevogelte). Eén keer paaien levert meer dan duizend jongen op, die tijdens de eerste dagen van hun leven vlak bij de ouders blijven.
De kleine gevlekte hondshaai, een kraakbeenvis, is een haai die in ondiep water leeft. Hij komt voor in een groot gebied en leeft in de Atlantische kustwateren van Noorwegen tot Noord-Afrika en in de Middellandse Zee.
Hij bereikt een lengte van 60 tot 100 cm en heeft een smal, lichtbruin lichaam met donkerbruine vlekken. Zijn buik is veel lichter, soms bijna wit. De hondshaai leeft op een diepte van 100 meter, soms treft men hem echter ook op wel in dieper water aan. Daar jaagt hij op kreeften, weekdieren, maar ook op vissen en wormen. In onze breedten legt het vrouwtje tussen november en juli haar eitjes in ondiep water. Ze verstopt ze goed tussen het zeewier. Elk ei heeft aan de buitenkant een langwerpig-hoekig kapsel waaraan bevestigingsdraden zitten. Tot de ontwikkeling is voltooid blijven de eitjes 6-11 maanden op de plaats liggen waar ze ook zijn gelegd. Dan komen de jongen uit. Ze zijn dan al 10 cm lang. Ze zijn pas geslachtsrijp als ze een lengte van 50 cm hebben bereikt.
AMSTERDAM - Konijnen met brilletjes zijn bestand tegen de dodelijke ziekte Myxomatose. Alleen de knagers met kringetjes rond hun ogen die lijken op brilletjes, weten de verwoestende ziekte te overleven.
Zonnebrilkonijn overleeft alles
Niet alleen op Schiermonnikoog leggen konijnen massaal het loodje, ook Terschelling wordt flink getroffen. Daar sterven konijnen niet alleen aan myxomatose, maar ook aan de konijnenziekte VHS. ,,Het is ernstig dit jaar'', zegt Freek Zwart van Staatsbosbeheer op het waddeneiland tegen de Leeuwarder Courant.
Volgens hem is uiteindelijk altijd een groep resistent en sterft de soort niet uit. Volgens Zwart zijn overlevers van myxomatose te herkennen aan een soort brilletje. Het haar rond de ogen is door de oogontsteking uitgevallen en daar is nieuwe voor teruggekomen. ,,Die kleur is anders. Konijnen met een brilletje geven dus hoop'', aldus Zwart tegen de regionale krant.
De bonobo (Pan paniscus ) is een mensaap en daarmee één van de primaten . De bonobo staat samen met haar naaste verwant de chimpansee (Pan troglodytes ) van alle levende diersoorten het dichtst bij de mens . De beide diersoorten samen staan ook wel bekend als 'chimpansee', en de bonobo heette vroeger dwergchimpansee . Die naam is afgeschaft, mede omdat er een flinke overlap bestaat tussen de grootte van chimpansees en bonobo's.
De bonobo is een evolutionaire aftakking van de chimpansee. De aftakking van de chimpansees is waarschijnlijk begonnen door een grote droogte. Zowel de chimpansees als de voorvaders van de bonobos leefden samen met de gorilla's . Beide soorten zochten in de bomen naar fruit omdat de bodemvegetatie gegeten werd door de gorilla's . De plaats waar bonobo's leven beleefde op een gegeven moment een lange droogte. De vegetatie op de bodem verdroogde en verdween en daarmee verdwenen ook de gorilla's. De voorouders van de bonobo hadden het ook zwaar, maar overleefden het wel omdat ze voedsel vonden in de bomen. Later, toen de droogte voorbij was, kwam de bodemvegetatie weer terug. De voorouders konden nu ook op de bodem voedsel vinden, er was geen concurrentie meer. Doordat ze niet meer ieder apart in de bomen naar voedsel hoefden te zoeken, maar op de bodem bleven, ontwikkelde zich een sociale structuur die anders was dan van de chimpansees. Er was een nieuwe soort ontstaan, meer gebaseerd op sociaal met elkaar bezig zijn dan de voorouders deden. Hieruit is ook de voorliefde voor seks ontstaan. De bonobo is net als de mens en de dolfijn een organisme dat aan seks doet voor het plezier en niet voor de voortplanting. Ook andere dieren hebben seks zonder zich daarmee voort te planten, zoals seksuele relaties tussen dieren van hetzelfde geslacht.
Dat de bonobo een afzonderlijke soort vormt, werd pas in het begin van de twintigste eeuw vermoed. De Nederlandse etholoogAnton Portielje was het opgevallen dat de destijds bij het publiek van dierentuinArtis populaire 'chimpansee' Mafuca veel kleiner was dan de andere chimpansees van Artis. Hij vermoedde dat het dier tot een tot dan onbekende primatensoort behoorde, die hij 'dwergchimpansee' noemde. Andere wetenschappers hadden vergelijkbare ideeën. In 1929 werd de bonobo als afzonderlijke soort erkend. Hij werd toen beschreven door de Duitse anatoom Ernst Schwarz. Een meer uitgebreide beschrijving volgde in 1933 door de Amerikaan Harold Coolidge.
Net als chimpansees leven bonobo's in Congo . De grens van hun leefgebied wordt gevormd door de Congo ; bonobo's leven ten zuiden van deze rivier, chimpansees ten noorden en ten oosten hiervan.
Beide primatensoorten verschillen zeer in gedrag. Een duidelijk verschil is dat bonobo's minder geneigd zijn tot geweld dan chimpansees. Het zou een misverstand zijn te zeggen dat geweld onder bonobo's niet voorkomt, maar het is veel minder gebruikelijk en vrijwel altijd ook minder serieus. Daarentegen is seks bij bonobo's een veel voorkomend verschijnsel met een grote sociale functie.
Het heeft tot de jaren zeventig geduurd voor het gedrag van bonobo's in de natuur werd bestudeerd. Na de onafhankelijkheid van België was Congo politiek erg onrustig, wat het tot een weinig geliefd onderzoeksgebied maakte. Bovendien realiseerde men zich pas dat het gedrag van bonobo's en chimpansees sterk verschilde toen de eerste onderzoeksresultaten binnenkwamen. Tegenwoordig worden bonobo's op een aantal plaatsen in Congo langdurig geobserveerd.
Bonobo's leven in het woud. Ze zoeken in vaak dagelijks wisselende groepjes naar voedsel. Net als bij chimpansees bestaan er grotere 'gemeenschappen', waarbij groepjes altijd uit leden van een gemeenschap bestaan. De groepjes zijn groter dan bij chimpansees. Het is echter niet duidelijk of dit een reëel verschil tussen de soorten aangeeft of dat het ecologische achtergronden heeft. De gemeenschappen zijn bij beide soorten van vergelijkbare grootte, van 25 tot ruim 100 dieren. Mannetjes blijven hun gehele leven bij de gemeenschap; vrouwtjes trekken weg als ze de vruchtbare leeftijd bereiken. `s Nachts maken bonobo's hun nesten in groepen die wat groter zijn dan overdag.
De grootste bijzonderheid van de sociale structuur van bonobo's is dat de vrouwtjes meestal het hoogst in de rangorde staan. Oorzaak hiervoor is dat bij een strijd tussen een vrouwtje en een mannetje de andere vrouwtjes vaak te hulp schieten. Bij bonobo's is de rangorde van een mannetje dan ook vaak afhankelijk van de rangorde van zijn moeder, meer dan van het hebben van de juiste vrienden onder de andere mannetjes zoals bij chimpansees. De rangorde onder vrouwtjes is vaak onduidelijk en lijkt vooral afhankelijk van leeftijd.
Seksualiteit is zeer gebruikelijk bij bonobo's en niet alleen voor voortplanting. Zo komt het bijvoorbeeld niet zelden voor dat twee vrouwtjes hun genitaliën tegen elkaar aanwrijven in een soort pseudo-copulatie. Ook seksueel gedrag tussen mannetjes en met nog niet geslachtsrijpe jongen komt voor, evenals oraal-genitaal en manueel-genitaal contact en masturbatie . Een andere bijzonderheid is dat bonobo's vaak in de missionarishouding , en in diverse andere posities paren en daar ook anatomisch op zijn aangepast. In het verleden is men er wel van uitgegaan dat alleen bij mensen die houding voorkwam. De reden van dit uitgebreide seksuele gedrag is ongetwijfeld sociaal: seksueel gedrag wordt gebruikt om vrede te stichten, spanningen binnen de groep te verlagen en vriendschappen te smeden.
Het belangrijkste voedsel van bonobo's bestaat uit fruit . Daarnaast eten ze ook een bepaalde soort van bodemplanten, bij onderzoekers bekend als THV (terrestrial herbaceous vegetation). Dierlijk voedsel wordt gegeten maar niet in grote hoeveelheden, ongeveer 1% van het totaal.
Bonobo's zijn zeer intelligent, wellicht de meest intelligente soort na de mens. Bij andere dieren, zoals walvissen, dolfijnen en olifanten is het moeilijker om de intelligentie vast te stellen. In gevangenschap hebben ze grote vermogens tot het gebruik van werktuigen en het leren van taal. Opvallend is, dat er in vergelijking met chimpansees, weinig voorbeelden zijn van gebruik van werktuigen in de vrije natuur. Ook geven bonobo's er in gevangenschap blijk van zich in de positie van een ander te verplaatsen.
Na een draagtijd van 8 maanden zoogt de moeder haar jong nog tot 3 jaar. Zelfs daarna blijven moeder en jong vaak nog wel een jaar of twee bij elkaar. Tussen 2 geboorten verstrijken ook ong. 5 jaar.
Het is altijd handig een speciale ehbo-doos klaar te hebben staan. Hierin zitten: hechtpleisters, watten, verbandmateriaal, compresverband, elastische windsels, spalkhoutjes, desinfectiemiddel, bubbeltjesplastic, thermometer, grote handdoek, verbandschaar en tekenpen. Verder alles wat de dierenarts voorgeschreven heeft, zoals oor- of oogdruppels of antiseptische zalf.
Belangrijke basisgegevens
Lichaamtemperatuur: 38,6°C.
De temperatuur altijd anaal opnemen.
Pols: 110-150 slagen per minuut.
Neem de hartslag op aan de binnenzijde van het dijbeen. Plaats twee vingertoppen op het bloedvat. Het kan geen kwaad om dit rustig te oefenen.
Ademhaling: 20-30 per minuut.
Kijk en tel de borstkasbewegingen in rust en niet als de kat druk is en hijgt.
Tips om ongevallen te voorkomen
Laat je kat nooit alleen op het balkon of bij een open raam op een hoge plaats. Zorg dat hij niet over de balkonrand kan lopen. Als hij er toch op zit, probeer hem dan naar beneden te lokken zonder hem op te pakken.
Vermijd gevaarlijke situaties in huis, zoals loshangende stroomdraden, bereikbare hete apparatuur, open wasmachines of -drogers en open vuur.
Ga niet met je kat in de armen de straat op. Zorg ervoor dat hij in ieder geval aangelijnd is, zodat hij niet weg kan lopen. Beter is het om een reismand te gebruiken.
Zorg ervoor dat je kat niet bij het huishoudelijk afval kan komen en houd afvalbakken en containers gesloten.
Houd alle medicijnen, vooral tabletten voorzien van een suikerlaagje, veilig opgeborgen.
Berg schoonmaakmiddelen, onkruidverdelgers, indecticiden en andere gifstoffen goed op.
Voorkom dat de kat kan spelen met kleine dingen die hij gemakkelijk in kan slikken. Plastic kan zeer gevaarlijk zijn. Het beste is om alleen speelgoed te kopen dat zo groot is dat de kat het niet kan opeten.
Je kunt ook een ehbo-cursus voor dieren volgen bij de plaatselijke dierenbescherming.
Zorg dat iedereen in huis weet waar de ehbo-doos staat.
Verkeersongeval?
Sluit eerst gevaar voor jezelf, je omgeving en voor het slachtoffer uit. Bel dan de dierenambulance of de dichtsbijzijnde dierenarts.
Laat het verkeer regelen en neem maatregelen om verergering van de situatie te voorkomen.
Als de kat bewusteloos lijk, controleer dan eerst of hij nog ademt, zijn borst beweegt dan op en neer. Doe verder niet te veel, vermijd handelingen waardoor de verwondingen verergeren.
Als de kat niet meer ademhaalt, maak dan de luchtwegen vrij door alle zichtbare belemmeringen te verwijderen en haal de tong naar voren. Duw met tussenpozen enkele seconden zachtjes op de borstwand en laat vervolgens direct weer los.
De beste manier om een gewonde kat te vervoeren is in een reismand die groot genoeg is om in te kunnen liggen. Je kunt hiervoor ook een stevige doos gebruiken.
Als de kat gedragen kan worden, steek dan een hand onder zijn borst en houd met je andere hand zijn nekvel vast, zodat je hem goed in bedwang hebt. Ondersteun het hele lichaam met je onderarm.
Ernstig gewonde katten met rugletsel mag je niet zomaar dragen. In dit geval moet je een draagbaar gebruiken. Hiervoor kan een stevige plaat worden gebruikt (hardboard, spaanplaat e.d.). Leg deze plaat op de grond tegen de rug van de kat en pak op verscheidene plaatsen een huidplooi op de rug. Trek de kat dan op de draagbaar.
Als de kat tegenstribbelt, doe dan een deken of handdoek over hem heen en wikkel hem daar in. Breng hem zo naar de dierenarts.
Geef een gewonde kat nooit iets te eten of te drinken.
Handelingen bij een spoedgeval
Reanimatie (hartmassage)
Controleer of de kat ademt door te kijken en te luisteren (eventueel een wattenpluis voor de neus houden).
Maak de luchtweg vrij. Trek de tong naar voren en verwijder eventueel braaksel of vreemde voorwerpen.
Als de kat niet spontaan begint te ademen, controleer dan de pols (hartslag). Leg hem dan in de zijligging en druk met tussenpozen op de borstwand.
Levert dit geen resultaat op, strek dan de hals van de kat, sluit de bek en blaas voorzichtig en vooral rustig, een beetje adem door de neus naar binnen. Druk vervolgens op de borstkas om de kat te laten uitademen. Herhaal dit net zo lang als nodig is.
Vreemde voorwerpen verwijderen uit de keel
Zorg ervoor dat je met z'n tweeën bent.
Persoon 1 maakt de luchtweg vrij, opent de bek en haalt de tong zo ver mogelijk naar buiten.
Persoon 2 verwijdert voorzichtig, eventueel met behulp van een tang, het voorwerp. Lukt dit niet binnen een paar minuten, bel dan onmiddellijk de dierenarts en breng de kat daar dan met spoed naar toe.
Probeer nooit scherpe voorwerpen te verwijderen die vastzitten aan de binnenkant van de keel.
Het benaderen van een gewonde kat
Een gewonde kat is bang en schuw, en zal dus proberen weg te rennen of weg te kruipen. Ren daarom nooit achter hem aan. Op die manier wordt het alleen maar erger:
Roep zijn naam en probeer te ontdekken waar hij zit.
Blijf rustig, ga bij hem zitten, maak geen onverwachte bewegingen en praat zachtjes tegen hem.
Zorg dat je een reismand of stevige kartonnen doos bij de hand hebt. Je kunt hem ook in een deken of handdoek wikkelen.
Wat te doen bij.
Bevanging door de warmte.
De kat vertoont uitputtingsverschijnselen, is rusteloos en geïrriteerd en zal sterk hijgen.
Je moet onmiddellijk de lichaamstemperatuur verlagen door te douchen met koud water.
Dek de kat vervolgens af met natte doeken of natte lakens.
Raadpleeg de dierenarts, ook als alles normaal lijkt.
Bloedingen.
Als de wond niet te groot is, zal een drukverband in het algemeen afdoende zijn.
Stootsgewijs spuitend, helder bloed wijst op een slagaderlijke bloeding. Dit vereist onmiddellijk ingrijpen van de dierenarts. Leg een drukverband aan op dhet bloeden te stoppen. Helpt dit niet genoeg, breng van een tourniquet aan (afknellen met behulp van een touw of verband). Bel de dierenarts en ga er zo snel mogelijk naar toe.
Botbreuken.
Het is belangrijk de kat rustig te houden. Probeer hem niet te laten bewegen om de aangerichte schade niet te vergroten.
Bel de dierenarts. Als je de kat moet vervoeren handel dan zoals beschreven bij "Verkeersongeval?"
Brandwonden.
Zonodig kokende olie of vet verwijderen door deppen.
Geen haren wegknippen of zalfjes gebruiken.
Douche de wond onmiddellijk met koud water gedurende minimaal 10 minuten.
Zo mogelijk de wond afdekken met een koud compresverband.
Houd de kat warm door hem bijvoorbeeld in plasticfolie of een deken te wikkelen.
Breng het slachtoffer zo snel mogelijk naar de dierenarts.
Elektrische schok.
Raak bij een stroomschok in huis (220 Volt) de kat niet aan, tenzij de stroom is uitgeschakeld.
Schakel de stroom uit. Zo mogelijk in de meterkast en anders de stekker uit het stopcontact trekken.
Is de kat bewusteloos, start dan reanimatie. Zie hierboven bij "Reanimatie (hartmassage)."
Raadpleeg zo snel mogelijk de dierenarts.
Vervolgens andere verwondingen behandelen in volgorde van belangrijkheid: bloedingen, brandwonden en botbreuken.
Breng de kat naar de dierenarts.
Insectensteken.
Angel zo mogelijk uitrekken met een pincet.
Steekwond en omgeving schoonmaken en desinfecteren. Als het kan de wond uitdrukken om op die manier gif te verwijderen.
In geval van een ernstige zwelling in de bek of keel, of wanneer de kat een zieke indruk maakt, de dierenarts inschakelen.
Kleine wondjes en schaafwonden.
Deze kun je het beste schoonmaken met steriel water of eventueel met wat betadine (jodium) en verder met rust laten.
Voorkom likken van de kat met een kap.
Raadpleeg bij twijfel de dierenarts.
Ongewenste dekking.
Gemiddeld is een poes met 6 maanden krols en daarna minstens 2 keer per jaar.
Voorkom zwangerschap door sterilisatie/castratie of de (prik)pil. Overleg hierover met de dierenarts.
Is de kat ongewenst bevrucht, neem dan binnen 24 uur contact op met de dierenarts voor een morning-after prik.
Oogverwondingen.
Als een oogbol uit de kas is geraakt, probeer die dan niet terug te duwen. Leg voorzichtig een koud en nat kompres op de oogbol en schakel de dierenarts in.
Zit er een vreemd voorwerp op het oog, spoel dat dan weg. Leg voorzichtig een koud en nat kompres op de oogbol en schakel de dierenarts in.
Is het oog geïrriteerd, was het dan met overvloedig lauw water. Voorkom dat de kat in zijn oog krabt. Probeer voorzichtig de oorzaak van de irritatie te achterhalen. Raadpleeg de dierenarts.
Problemen met plassen.
Als je kater steeds naar de kattenbak gaat, maar niet kan plassen, moet je dit beschouwen als een noodgeval. Het kan zijn dat hij last van blaasgruis heeft, waardoor de urinewegen verstopt kunnen raken. Als dit niet direct wordt behandeld, kan dit ernstige gevolgen hebben voor zijn gezondheid.
Sluit het kattenluik, zodat de kat niet naar buiten kan ontsnappen.
Ga direct met je kat naar de dierenarts. Bij blaasgruis wordt meestal een dieet voorgeschreven.
Teer onder de poten.
Knip zo goed mogelijk de haren weg en probeer de teer te verwijderen (eventueel oplossen met petroleum en daarna met shampoo wassen).
Voorkom likken door de kat.
Smeer de zoolkussens en tenen in met plantaardige olie of boter.
Als de teer loskomt, de poten met flink veel schoon water en milde zeep wassen.
Raadpleeg de dierenarts.
Toevallen/flauwte.
Flauwte is een tijdelijk bewustzijnsverlies
Tijdens een epiletische toeval kan het lichaam van de kat extreem bewegen. Raak hem niet aan en voorkom dat hij zichzelf verwondt. Denk aan open vuur, glazen meubels en deuren en vallen van de trap. Leg eventueel een deken over hem heen.
Vermijd geluidsinvloeden van buitenaf zoals TV, radio en schreeuwende kinderen.
Raadpleeg de dierenarts.
Overtuig jezelf ervan dat de luchtweg vrij is.
Leg zo mogelijk een koud kompres op het voorhoofd.
Verdrinking.
Til de kat, nadat hij uit het water is gehaald, zo mogelijk op aan de achterpoten en zwaai hem voorzichtig heen en weer om het water uit de longen te laten lopen.
Als de kat niet spontaan begint te ademen, pas dan reanimatie toe..
Bel de dierenarts.
Wrijf de kat droog, houd hem warm en breng hem naar de dierenarts.
Verf in de vacht.
Verf verwijderen: eventueel oplossen met een beetje terpentine en vervolgens direct daarna wassen met shampoo. Let er wel goed op dat de kat niet gaat likken als je de terpentine gebruikt. Dit spul is namelijk giftig.
De haren met opgedroogde verf zo veel mogelijk weg knippen.
Je kat wassen in veel schoon water met milde zeep of shampoo.
Bij erg veel verf de dierenarts raadplegen..
Verstikken.
Indien een vreemd voorwerp (bijvoorbeeld een stuk plastic, touwtje, elastiekje) in de keel is blijven steken, verwijder dat dan voorzichtig met een pincet, tenzij het voorwerp diep in de keel zit.
Als verstikking dreigt door een wespen- of bijensteek, bel dan onmiddellijk de dierenarts en ga er direct naar toe.
Vergiftiging.
Een vergiftigde kat wordt meestal zeer snel ziek.
Stimuleer de kat niet tot braken.
Is de oorzaak bekend, dan de gegevens van het gif noteren en bepalen wanneer en hoeveel de kat ervan naar binnen heeft gekregen.
Bel zo snel mogelijk de dierenarts en vraag wat je moet doen.
Als de motor van de hond sputtert Tien procent sukkelt met hartproblemen
Een op de tien honden heeft hartproblemen. Toch kunnen ze nog een relatief normaal én actief leven leiden. ,,Belangrijk is dat we het verkeerd functioneren tijdig opsporen'', benadrukt dierendokter Rob Lückerath.
Het hart is een grote holle spier die verpakt zit in een vlies: het hartzakje. De linker- en rechterhelft zijn telkens verdeeld in twee aparte ruimtes (kamers), van elkaar gescheiden door hartkleppen. Het ritme van het menselijk hart is eenvoudig te controleren door het voelen van de pols. De geluiden (harttonen) die de kleppen maken wanneer ze sluiten, kunnen met een stethoscoop worden beluisterd of op papier (echografie) zichtbaar worden gemaakt.
Hartgeruis is een abnormaal geluid, een signaal. Het kan op elke leeftijd voorkomen. Een gezond hart kan ruis produceren als de hoeveelheid bloed die per minuut het hart passeert, toeneemt. Dat kan bijvoorbeeld bij zwangerschap, maar ook bloedarmoede, een te snel werkende schildklier of stress kunnen het volume doen toenemen.
Soms is hartruis echter een teken van een (ernstige) hartaandoening. Het kan zijn dat een van de kleppen niet goed sluit omdat ze te klein of te zwak is. Of de kleppen van de aorta zijn stijf en verkalkt (aortastenose), waardoor ze niet meer soepel opengaan en geruis veroorzaken. Ook een gaatje in het harttussenschot (septumdefect) kan geruis doen ontstaan.
Vochtopstapeling
Bij honden moeten we onderscheid maken tussen grote en kleine dieren. Grote honden hebben vaak last van een vergroot hart waardoor zich vocht opstapelt - soms tot 10 liter - in de buikholte. Bij kleine honden verzamelt het vocht achter de longen. Aangetaste honden beginnen te hoesten.
Twee hartaandoeningen komen veel voor bij honden. In het geval van endocardiosis (klepinsufficiëntie) sluit een hartklep niet goed meer en ontstaat er een abnormale bloedstroom. Vooral kleine honden kunnen er last van hebben. Bij cardiomyopathie worden de wanden van het hart dunner en minder elastisch, waardoor het hart niet meer goed werkt. Dat komt meer voor bij grote rassen.
Opsporen
Hoe ziet u of uw hond last heeft van zijn hart? De hond hoest, vooral 's nachts, als hij ligt. Tijdens de wandeling is hij minder fit dan anders; hij wil eerder naar huis. Als er bezoek is, begint de hond na het aanblaffen van de bezoeker te kuchen. Hij heeft energie tekort en is kortademig.
Het allerbelangrijkste is om er op tijd bij te zijn. Want als het hart niet pompt zoals het hoort, probeert het lichaam dat te compenseren door het harder te laten werken. Soms heeft dat een gunstig effect, maar op lange termijn wordt de bloeddruk veel te hoog en zal de hartconditie verslechteren, zelfs levensbedreigend worden.
GESCHIEDENIS De Bracco Italiano ( of Italiaanse Pointer, Italian Setter ) heeft in Italië al een hele geschiedenis achter zich en is waarschijnlijk de oudste van de Italiaanse Jachthonden. Het ras heeft zich al eeuwen kunnen ontwikkelen, van de jacht met netten naar de jacht met geweren. Fresco's van de 14de eeuw tonen reeds zijn bestaan aan. Hij is zeker de oudst overlevende en meest succesvolle van diegene die als Italiaanse Jachthond op de voorgrond zijn getreden. Velen beweren zelfs dat hij dezelfde stam heeft als de Segugio . Het meest waarschijnlijke scenario is dat inheemse Italiaanse Hounds gefokt werden met oude Jachthonden. De honden werden geselecteerd aan de hand van apport, reuk-, zwem- en andere bekwaamheden. De Bracco is in feite weinig veranderd in de loop der jaren en, samen met de Segugio, blijft het één van de karakteristieke Jachthonden van Italië. Dit ras heeft een specifieke gang bij het jagen. De hond zal in een verlengde en snelle draf lopen, met geheven hoofd en de neus zo hoog dat deze hoger is dan de toplijn van de hond.Hij werd vooral gebruikt voor de jacht op vogels ( patrijs, fazant en houtsnip ). De hond is hoekig gebouwd en zeer lenig. De exemplaren die de voorkeur genieten zijn zonder franje en goed gespierd. Dit ras komt in onze contreien heel weinig voor.
IDEALE RASKENMERKEN De Bracco Italiano is sterk en harmonieus gebouwd. De honden die het meest geliefd zijn laten een fraaie belijning zien, gecombineerd met goed ontwikkelde spieren en het markante, rasspecifieke hoofd dat mooi gesneden moet zijn. Het lichaam is even lang als het dier hoog is, of eventueel ietsje langer. De borst is breed, diep en goed tot de ellebogen met goed ontwikkelde ribben. De buik is bijna recht en loopt achter de ribbenkast ietsje op. De lendenen zijn breed en goed gespierd. De voorbenen zijn recht, sterk en goed gespierd. De hals is krachtig en is niet langer dan 2/3 van de lengte van het hoofd. Er is een dubbele keelhuid aanwezig. Kleur : wit, wit met aftekeningen variërend in grootte in een oranje of meer amberkleur, wit met kastanjekleurige aftekeningen en wit met vaaloranje. Een symmetrisch masker wordt geprefereerd, maar afwezigheid van een masker wordt toegelaten. Hoofd en schedel : het hoofd verhoudt zich als 4 tot 10 ten opzichte van de schofthoogte. Het midden van het hoofd is precies op het punt waar een denkbeeldige lijn door de binnenste ooghoeken loopt. De breedte van de schedel mag niet meer bedragen dan de helft van de hoofdlengte. De stop is niet erg duidelijk aangegeven. De voorhoofdsgroef is zichtbaar. De snuit is recht of iets gewelfd. De lengte van de snuit bedraagt de helft van de lengte van het hoofd. De neus is volumineus en groot, met goed geopende neusgaten. De kleur van de neus is bruin of lichter, afhankelijk van de vachtkleur. De lippen zijn goed ontwikkeld en omhullen de kaak. Van voren gezien hangen de lippen iets over de onderkaak. De ogen hebben een zachte uitdrukking. Ze zijn redelijk groot, met ovaalvormige oogleden. De kleur van de ogen is donker, maar mag lichter zijn naar mate de vachtkleur lichter is. De oren zijn goed ontwikkeld. Ze reiken tot aan de punt van de neus. De breedte van de oren is minimaal half tot net zo breed als de lengte. De punten zijn iets gerond. Staart : is dik aan de basis, recht en iets toelopend naar de punt. De staart is bedekt met kort haar. Als de hond in actie is zal de staart horizontaal worden gedragen. Vanaf de staartpunt zal de staart op 15-25 cm worden ingekort. Voeten : de voeten zijn sterk, licht ovaal van vorm en goed gebogen. De tenen gesloten met sterke nagels die goed gebogen tegen de grond staan. Nagelkleur is wit, geel of bruin afhankelijk van de beharingskleur. Vacht : kort, dicht en glanzend. Korter en fijner op het hoofd, de oren, voorzijde van de benen en voeten. De schofthoogte bedraagt voor reuen 58 tot 67 cm en voor teven 55 tot 62 cm. Het gewicht ligt tussen de 25 en de 40 kg, afhankelijk van schofthoogte. AARD : de Bracco heeft zijn karakteristieke 'koppigheid' behouden, doordat hij in zijn geheel weinig is veranderd. Als een echte Jachthond is hij in het veld licht opgewonden, maar houdt altijd het hoofd koel. Naast zijn uitstekende kwaliteiten in het veld, maken zijn gedweeheid en zijn evenwichtigheid van hem een plezierige en waardige metgezel.Deze hond sterk, betrouwbaar, begrijpend en zachtaardig van karakter. Hij is gemakkelijk te trainen en is geschikt voor alle typen van jacht.De Bracco's zijn zeer sociale honden en kunnen heel goed omgaan met andere huisdieren en met kinderen. Ook bezoek wordt hartelijk ontvangen. ACTIVITEIT : de Bracco Italiano is en blijft een werkhond. U dient hem dagelijks voldoende gelegenheid te geven om zijn energie kwijt te raken. Het liefste heeft de hond een taak te verrichten. OPVOEDING : deze hond moet consequent maar met een zachte hand opgevoed worden. Een harde aanpak heeft op de hond een tegenovergesteld effect
Blue Lacy kuddebewaker van schapen en rundvee - veel beweging nodig - goede waakhond
LAND VAN HERKOMST : Amerika
GESCHIEDENIS De Blue Lacy heeft zijn naam te danken aan de blauwe genen die hij geërfd heeft. Hij is waarschijnlijk een combinatie van wilde paria's die veel in het zuiden van de Verenigde Staten voorkwamen. De Blue Lacy wordt als herder en als drijver gebruikt. Hun zachte, maar daarom niet minder zekere aanpak betekent dat zij de meest humeurige varkens en de meest nerveuze kippen aankunnen.
IDEALE RASKENMERKEN Deze zuivere en inschikkelijke boerderijhulp is zowel slank als stevig. Het curachtige uiterlijk, dat veel voorkomt bij de herders van het Amerikaanse Zuiden, past goed bij deze krachtige cowboy. Zijn gewicht varieert tussen de 18 en de 23 kg. Het 'bleu' (blauw) in de naam van de Lacy kan misleidend zijn : de kleur van het ras is namelijk tan, zwart-tan, geel, crèmekleurig, en staalgrijs. Hoewel het ras bekend staat om zijn effen gekleurde vacht, komen twee- en driekleuren ook voor. De vacht is stevig, glad en ziet er buitengewoon schoon uit. AARD Lacy's zijn opvallende werkers en huisdieren, want ze zijn gemakkelijk te trainen en te hanteren. Dit zijn energieke en toegewijde honden, die doorgaan met werken lang nadat de meest geharde boer er al mee opgehouden is.(dobrego)
Bluetick Coonhound jager op groot wild en wasberen - ideale gezelschapshond - goede waakhond - speurhond
LAND VAN HERKOMST : Amerika
GESCHIEDENIS Voorname speurhonden uit de beroemde steden van Frankrijk werden doorlopend geïmporteerd in Amerika. Deze hounds van het Gascogne -type werden gekruist met de werkhonden in het gebied van Louisiana ( zowel met foxhounds als curs) en verschaften de Bluetick Coonhound. Deze veelzijdige jager kan gebruikt worden om wasberen in het nauw te drijven of om vossen, of zelfs poema's, op te sporen. Hij wordt heden ten dage beschouwd als een geboren Amerikaan. Het lijkt alsof de Bluetick tussen zijn ogen Indiaanse oorlogskleuren heeft geschilderd. Dit krijgsachtige uiterlijk is een duidelijke indicatie van de onverschrokkenheid die deze hond tijdens de jacht toont.
IDEALE RASKENMERKEN Deze driekleurige, blauw gevlekte coonhound toont een buitengewoon uniek, glanzende, middellange vacht. Zijn overvloedige tekening bestaat uit zwartkleurige haren op een witte achtergrond, wat een blauw effect sorteert. Het is een middelgrote, vrij pittige hound met lange benen met een lichte botstructuur. De schofthoogte bedraagt 52 tot 69 cm en het gewicht 20 tot 36 kg. AARD Deze Bluetick Coonhound is een prestatiegerichte en hard werkende jachthond. Hij is de keuze van veel Amerikaanse jagers. Binnenshuis doet hij het ook goed. Het is een zeer geschikte metgezel en waakhond voor de familie van wie hij houdt. De toewijding van de familie wordt alleen geëvenaard door zijn hartstocht in het veld.
Brussels Smoushondje kleine en ideale gezelschapshond - ideale huishond - ratterriër - bestand tegen alle weerstypen
LAND VAN HERKOMST : België Varianten : de Petit Brabancon , de Griffon Bruxellois of Brussels Smousje , en de Griffon Belge
GESCHIEDENIS Het Brusselse Smoushondje of de Griffon Bruxellois (Brusselse Griffon) dankt zijn rasnaam aan de hoofdstad van België, waar deze hondjes ooit met hun eigenaars op straat flaneerden. Het zijn opvallende hondjes met een klein lichaam, maar met flinke snorren en baarden. Waarschijnlijk stammen ze af van de Affenpinscher en kruisingshondjes. De oorspronkelijke Griffons leken meer op de Terriër dan de Griffons van nu. Dit is niet verwonderlijk, want men gebruikte Terriërs om dit ras te scheppen. Deze honden hebben een ruige of een gladde vacht en zijn van aard erg 'recht-door-zee'. Ze zijn wel klein, maar zo robuust, dat ze graag flink wandelen. Ze zijn alert en schrander, en leggen een ongekende trouw aan de dag voor 'hun' mensen. Ze passen zich aan en vanwege hun 'praktisch' formaat kunnen ze bijna overal mee naartoe worden genomen. IDEALE RASKENMERKEN Maat: reuen en teven 3 tot 5 kg. Uiterlijk: klein maar evenwichtig lichaam; levendig, vrij gangwerk. Kleur : roodrossig, zwart, zwart met rosbruine aftekeningen, zwart gemengd met bruin. Hoofd: ronde schedel met zeer korte snuit; wijd geplaatste, grote, zwarte ogen; kleine, hoog geplaatste oren, kunnen gecoupeerd of intact (Nederland) zijn. Staart: tot op 1/3 ingekort; hoog gedragen. VACHT : ruwhaar; m.a.w. de dekharen zijn vrij hard van structuur, voelen stevig aan en hebben een heldere kleur. De wolharen zijn zachter, korter en liggen tegen de huid aan. Ze zijn ook veel lichter van kleur. Wanneer de vacht rijp is, staan de haren in alle richtingen in bosjes bij elkaar. Dan kan de vacht worden geplukt. VERHARING : blokverharing. DAGELIJKSE BEHANDELING : borstelen met een grove borstel of met een speciaal in de hand liggende terriërborstel. Garnituur en poten : met een grove kam. GROTE BEHANDELING : gebeurt in de ruiperiode ! Deze periode is goed te bepalen. Als u merkt dat de hond wat haar gaat kwijtraken, kunt u een paar haren tussen duim en wijsvinger nemen en ze met een lichte draaiing van de pols uit de huid proberen los te trekken. Laat het haar gemakkelijk los, dan is de vacht rijp. Moet u echt trekken, dan is de hond nog niet aan trimmen toe en kunt u beter nog even wachten met plukken. Gaat men namelijk te vroeg plukken, dan moet men het haar lostrekken uit het haarzakje en irriteert men daarmee de huid. Een pasgeplukte hond is meestal geen echte schoonheid. Het mooie komt pas bij het natrimmen, een vier tot acht weken na de grote beurt. Doordat de vacht eruit gehaald werd, reageert de huid en begint met het aanmaken van wol. De nieuwe vacht zit dan na enkele weken onder de wollaag. Bij het natrimmen wordt die wollaag weggetrimd, zodat de nieuwe vacht eronder te voorschijn komt als korte, diepglanzende haartjes. In principe gebruiken we nooit een schaar of tondeuze bij ruwharige honden. Uitzonderlijk bij de geslachtsdelen, rond de anus en tussen de voetkussentjes. Voetjes worden rondgeknipt. VOOR- EN NADELEN VAN DE VACHT : door het trimmen is de hond in één keer zijn dode haar kwijt. AARD : dit zijn levendige hondjes, die momenten van blijdschap en affectie met hun menselijke levensgezellen delen. Ze zijn onafhankelijk, sterk en intelligent. Het Brussels Smoushondje is zeer gehoorzaam, mits die goed is afgericht. Let wel : ze mogen nooit verwend worden. OPVOEDING : verloopt in de regel probleemloos en ze zijn goed in verschillende takken van de hondensport. BIJZONDERHEDEN Van de Griffon bestaan drie variëteiten, de Petit Brabancon , de Griffon Bruxellois of Brussels Smousje , en de Griffon Belge . Het enige verschil zit in de beharing en de kleur van deze honden ( klik op bovenstaande benamingen voor specificatie ). De Griffon werd voor het eerst tentoongesteld in 1880 in Brussel. Het is een Belgisch ras en wellicht afgeleid van de Affenpinscher . De kortharige variëteit ontstond uit kruisingen met de Mopshond . In het begin waren deze kortharige hondjes niet gewenst, maar later werden zij een apart ras en vernoemd naar de provincie Brabant.
Ondanks zijn karakteristieke haveloze uiterlijk, is het lichaam van deze Griffon Belge of Belgische Griffon goed in balans en goed ontwikkeld in zijn lange, harde vacht. De vacht is half lang, ruw draadachtig en zonder krul, liefst met een ondervacht. De kleuren zijn zwart, zwart met tan-aftekeningen en zwart gemengd met bruin. De oren en de staart worden gewoonlijk kort gecoupeerd. De Griffon Belge werd gekweekt als gezelschapsdier en is een perfect maatje. Omdat hij eens een harde werker was en ratten ving om aan voedsel te komen, heeft de Griffon nog steeds enorm veel energie. Hij heeft echter voor een stuk zijn werkdrift omgezet in gehoorzaamheid. Hij is ook zeer extrovert. Zijn draadharige vacht is dan wel lang, maar deze heeft niet zoveel verzorging nodig. De Belgische Griffon is gehard en heeft weinig voedsel nodig.
De Petit Brabançon ( Het Brabandertje of de Piccolon Brabantino ) is eigenlijk een tegenstelling op zich. Griffon betekent namelijk letterlijk 'draadharig', terwijl de Brabander gladharig is. De Amerikaanse Kennel Club staat echter deze paradox toe. De Petit Brabançon heeft geen snor en geen draadharige vacht. Zijn vacht is kort, glad en dicht. De kleuren zijn rossig, al dan niet met een zwart masker, of zwart met roestbruine aftekeningen. Hij heeft een lichaam met een korte rug, mooi gewelfde ribben en sterke dijen. De Gladharige Brabançon is vriendelijk en speels, levendig en energiek in huis. Ze lopen graag in de kijker en genieten van de aandacht. Bij een eerste ontmoeting kan deze hond ietwat verlegen zijn, maar als hij eenmaal zijn opgeruimde aard toont schept hij zeer veel vreugde.(dpbrego)
Barzoi zichthond - groot wild jager - ideale gezelschapshond - bestand tegen alle weerstypen
LAND VAN HERKOMST : Rusland
GESCHIEDENIS In Tolstoj's beroemde boek Oorlog en Vrede wordt beschreven hoe met Barzois op wolven wordt gejaagd. Koppels van deze snelle Russische windhonden achtervolgden en grepen wolven. De Barzoi stamt af van de oude Russische Windhond, met invloed van Krim- en Bergwindhonden. Hij was geliefd bij tsaren en was in adellijke kringen een waardevol geschenk. Net als alle windhonden jaagt de Barzoi niet op zijn reuk- , maar op zijn gezichtsvermogen. Ondanks zijn sierlijke uiterlijk is hij een zeer moedige hond. Hij is goedaardig, tenzij hij wordt geprovoceerd. Verder is hij nogal gereserveerd, vooral tegen mensen die hij niet goed kent.
IDEALE RASKENMERKEN Schofthoogte: reuen 70 tot 82 cm, teven ongeveer 5 cm minder. Gewicht : 34 tot 48 kg. Uiterlijk: Slank, lenig lichaam; zwevend, uitgrijpend gangwerk. Kleur : alle kleuren of kleurencombinaties zijn toegestaan, maar gewoonlijk overheerst wit in het patroon van de vacht. Hoofd: lang, smal, fijn en droog, overgaand in smalle snuit; donkere amandelvormige ogen; kleine roze-oren, ver naar achteren geplaatst. Staart: lang, laag aangezet, licht gebogen. VACHT : kort golvend haar met een dikke ondervacht; m.a.w. de dekharen zijn licht golvend. Er komen veel wolharen voor. Het haar kan recht vallen, maar ook een duidelijke golf vertonen. VERHARING: blokverharing. DAGELIJKSE BEHANDELING: kammen en verluchten met een grove kam. Opgepast : ondervacht laten zitten ! GROTE BEHANDELING: in de ruiperiode de losgekomen ondervacht en de losse dekharen met een herdersharkje verwijderen. Oren reinigen, kijken of er vuil in de ogen zit en reinigen. Het teveel aan haar tussen de voetzolen wegknippen. Indien nodig nagels knippen. VOOR- EN NADELEN VAN DE VACHT : het borstel- en kamonderhoud valt mee. De hond kan niet getrimd worden en dat betekent vrij veel haaroverlast in de ruitijd. KARAKTER : kalm, soms wantrouwig en terughoudend, vredelievend, elegant en schrander. OPVOEDING : de opvoeding moet op basis van wederzijds respect plaatsvinden. De Barzoi is niet erg gehoorzaam, maar breng hem wel het elementaire bij. BIJZONDERHEDEN : deze majestueuze hond komt het beste tot zijn recht bij een eigenaar die een goed omheind stuk grond heeft, waarin de hond overdag zo nu en dan naar hartelust kan lopen en rennen. Binnenshuis is de hond graag dicht in de buurt van zijn eigen gezin. De Barzoi is erg op rust en comfort gesteld, en daarom hoort deze hond zeker niet thuis in een kennel.(dobrego)
Amerikaanse Water Spaniel jachthond - houdt van water - bestand tegen alle weerstypen
LAND VAN HERKOMST : Amerika GESCHIEDENIS Als de Amerikaanse Water Spaniel zwemt, gebruikt hij zijn staart als roer. Op het land jaagt en apporteert deze jachthond in elk terrein gemakkelijk op allerlei klein wild. Hij is in het Midden-Westen van de Verenigde Staten gefokt uit de combinatie van de Ierse Water Spaniel, de Old English Water Spaniel en de Curly Coated Retriever . Het ras heeft een dichte, gekrulde vacht en een fijne neus. Amerikaanse Water Spaniels zijn actief en alert. Hoewel ze vooral als jachthond worden gebruikt, passen ze zich ook graag aan als gezelschapshond.
IDEALE RASKENMERKEN Schofthoogte: reuen en teven ongeveer 36 tot 46 cm. Het gewicht bedraagt 11 tot 20 kg. Uiterlijk: actief, evenwichtig lichaam; krachtig, stuwend gangwerk. Kleur: effen leverkleurig, bruin of chocolate. Een beetje wit op tenen en borst is toegestaan. Hoofd: brede schedel met een middellange, stevige snuit, sterke kaken en goed van lengte; wijd geplaatste, nogal ronde, bruine tot hazelnootkleurige ogen; lange hangoren. Het voorhoofd is bedekt met kort glad haar. Staart: dun toelopend, bevederd, middellang en gebogen als een kromzwaard. De algemene indruk is die van een middelgrote, flinke hond met een typisch Spaniel karakter. VACHT : gegolfd of gekruld, middellang; langer haar op keel, hals, achterkant oren en staart. De beharing is echter niet ruw en is dicht genoeg om weer en water te weerstaan. De krachtige benen zijn lichter behaard. KARAKTER : een vriendelijk en typisch Spaniel karakter. De Amerikaanse Water Spaniel is snel, intelligent, gewillig en geduldig.(dobrego)
Queensland Heeler wilde hond - kuddebewaker van rundvee - heeft veel beweging nodig - goede waakhond
LAND VAN HERKOMST : Australië GESCHIEDENIS Andere benamingen voor deze hond : de Bleu Heeler, de Australian Cattle Dog, de Red Heeler, de Australian Queensland Heeler of de Australische Veedrijvershond . In het midden van de 19de eeuw hadden emigranten in Australië goede honden nodig om het vrij lopend vee van het land naar Sydney te drijven. De Engelse 'Smithfield'-veedrijver was niet opgewassen tegen het terrein en door zijn voortdurend geblaf sloegen de koeien op hol. Er werden allerlei kruisingshonden als veedrijver uitgeprobeerd; met weinig succes. Uiteindelijk werd er na zestig jaar van kruisen een sterke, gehoorzame en harde werker gevonden. Hij was een mengeling van de Dingo , de Collie , de Dalmatiner , de Bull Terriër, de Bobtail en de Kelpie . Hij werd 'Queensland Heeler' of 'Blue Heeler' gedoopt en de veedrijvers waren erg in hun sas met deze stille, vinnige maar niet al te veeleisende veedrijver. De Queensland Heeler is zo veelzijdig dat hij niet alleen vee, maar ook paarden, geiten en zelfs eenden kundig en met veel zwier kan drijven en bewaken. De moderne rasnaam, Australische Veedrijvershond, beschrijft zowel zijn afkomst als zijn functie. Het uiterlijk van dit ras wordt overheerst door symmetrie, kracht en inhoud.
IDEALERASKENMERKEN Schofthoogte: reuen 45,7 tot 50,8 cm en teven 43,1 tot 48,2 cm, met een gewicht van 16 tot 20,5 kg. Uiterlijk: Stoer, compact lichaam met actieve, vrije beweging. Een brede voor- als achterhand, in harmonie met het lichaam en goed gespierd. De borst is diep en gespierd. Vacht : de bovenvacht is tamelijk kort en matig grof. De ondervacht is kort en dicht. De vacht vormt een vossestaart en broek achter de achterbenen. Kleur : blauw of blauwgespikkeld met of zonder zwarte, blauwe of tan aftekeningen op hoofd en benen, of roodgespikkeld met of zonder donkere aftekeningen op het hoofd. De aftekening moet symmetrisch verdeeld zijn. Het hoofd is in balans met de rest van het lichaam : brede schedel met matig lange voorsnuit; ovale, donkerbruine ogen; kleine, brede, staande oren. Staart: lang, laag aangezet, licht gebogen. AARD : volgens Australische veehouders zal deze hond alles eten wat hem niet als eerste op zal eten. Het ras is iets wilder geworden door de infusie van het Dingobloed. Hij is een echte werkhond, kent geen vrees en is vastberaden.(dobrego)
Uiterlijk Schofthoogte: 45-55 cm Gewicht: 15-25 kg Beharing: lang, dicht en licht gekruld of vlak met bevedering aan de achterkant van de poten Kleur: eenkleurig donkerbruin of roodbruin, bruinschimmel, tweekleurig of driekleurig
Uiterlijk Schofthoogte: 50-65 cm Gewicht: 20-35 kg Beharing: kortharig of draadharig Kleur: donkergeel of roodachtig geel, met eventueel kleine witte vlekken op borst en voeten
Uiterlijk Schofthoogte: 20-25 cm Gewicht: 4-7 kg Beharing: lang, weelderig en recht, met overvloedige haargroei op de kop Kleur: eenkleurig grijs, goud en zand of meerkleurig met zwart, wit en bruin
Gedrag zelfverzekerd en eigenwijs, kalm en gevoelig
Uiterlijk Schofthoogte: 20-28 cm Gewicht: 2-6 kg Beharing: lang, recht en zijdeachtig met weelderige bevedering op oren, hals, heupen en staart Kleur: wit met zwarte of rode vlekken
Uiterlijk Schofthoogte: 55-65 cm Gewicht: 20-35 kg Beharing: bovenvacht van harde, zware haren en een zachte ondervacht Kleur: eenkleurig bruin, donker schimmel of bruin met aftekening op borst en poten
Gedrag stoer, gehecht aan eigen baas en met een groot uithoudingsvermogen
Er hebben verschillende soorten mammoeten bestaan. Het zijn waarschijnlijk afstammelingen van een gezamenlijke voorouder. Doordat ze verschillende leefwijzen hadden konden ze naast elkaar bestaan.
zuidelijke mammoet (Mammuthus meridionalis ) uit zuidelijk Europa;
steppenmammoet (M. trogontherii ) uit Europa
wolharige mammoet (M. primigenius ) uit noordelijk Europa, Azië en Noord-Amerika;
Sardinische Dwergmammoet, (M. lamarmorae ) uit Sardinië ( Italië )
De wolharige mammoet is van deze soorten waarschijnlijk de bekendste. Hij leefde ongeveer vanaf 600.000 jaar geleden, in het Pleistoceen . Hij had een dikke vacht waarvan de haren soms tot aan de grond reikten. De oren waren klein (30 centimeter) en ook bedekt met haren ter bescherming tegen de kou. Van de andere mammoetsoorten was alleen de steppenmammoet dik behaard, de andere soorten leefden in veel warmere gebieden en waren dan ook vrijwel onbehaard, net als de huidige olifanten. Het lijkt er ook op dat de wolharige mammoet een kortere levensduur had, ze werden hooguit 35 jaar. De huidige olifant haalt makkelijk 50 jaar.
Vaak wordt gedacht dat mammoeten immens groot waren, en 'mammoet' is in onze taal een aanduiding voor 'gigantisch' geworden, bijvoorbeeld in ' mammoettanker ' of ' mammoetwet '. Dit geldt zeker voor de grootste soorten, de keizersmammoet en de Amerikaanse mammoet van Noord Amerika, maar de andere mammoeten waren niet groter dan de hedendaagse Aziatische olifant . Wel hadden ze gigantische slagtanden, bij stieren konden die wel 4 meter lang zijn.
Volgens de nieuwste inzichten zouden de mammoeten zich ongeveer 4,8 miljoen jaar geleden hebben afgesplitst van de voorouders van de Aziatische olifant, terwijl hun gemeenschappelijke voorouder zich ongeveer 7,3 miljoen jaar geleden heeft afgesplitst van de gemeenschappelijke voorouder met de Afrikaanse olifant. Dat betekent dus dat er in feite een nauwere verwantschap bestaat tussen de mammoet en de Aziatische olifant dan tussen de Afrikaanse en de Aziatische olifant.
De Latijnse naam "Mammut" wordt gegeven aan een andere familie van uitgestorven olifantachtigen, de mastodonten . Deze familie heeft zich al bijna 30 miljoen jaar geleden afgesplitst van die van de huidige olifanten en de mammoeten. De mastodont is dus niet bijzonder nauw verwant aan de mammoet.
Al eeuwenlang werd er in Noord-Europa, Rusland en Siberië fossiel ivoor gevonden. In de 18e en 19e eeuw ontdekten Russische onderzoekers in Siberië diverse tamelijk goed bewaarde ingevroren lichamen in de permafrost . Een buitengewoon volledig lichaam werd in 1901 gevonden aan de oevers van de rivier Berezovka . De Jakoeten (een Mongools, Turks-sprekend volk) waren al eeuwenlang bekend met dergelijke resten en hadden daaraan de naam "mamont" gegeven, hetgeen "aardworm" betekent in hun taal. Zij dachten namelijk dat de in de grond gevonden overblijfselen afkomstig waren van een reusachtige aardworm. In het Russisch heet het dier nog altijd "mamont". Via Franse publicaties raakte, door een spelfout, echter in West-Europa de vorm "mammouth" verspreid.
Omdat tijdens de ijstijden veel van het water in landijskappen was vastgelegd, waren veel randzeeën drooggevallen. Daardoor kon de wolharige mammoet zich verspreiden over grote delen van de wereld. De mammoeten hadden als woongebied toendra - en permafrostgebieden van noordelijk Europa , Azië en Noord-Amerika .
Net als bij vele andere bewoners van deze streken het geval was, zoals de wolharige neushoorn , was het lichaam bedekt met een dichte en isolerende laag haar om het te beschermen tegen het koude klimaat. Het leefgebied was overigens volgens recentere inzichten wel koud maar niet zo koud dat er geen gras kon groeien, waarvan een mammoet naar schatting 180 kilo per dag nodig had. Ze hadden sterke kiezen om de taaie, harde grassen op de steppen te kunnen vermalen.
De mammoet stierf waarschijnlijk vlak na het einde van de laatste ijstijd uit, zo'n 12.000 jaar geleden. Er bestaan sterke vermoedens dat bejaging door de mens hier een groot aandeel in had. Of dit inderdaad de oorzaak was of bijvoorbeeld de klimaatsverandering aan het eind van de ijstijd is nog onderwerp van een hevige wetenschappelijke controverse. Nieuwe wetenschappelijke vondsten tonen aan dat de explosie van een komeet de klimaatsverandering heeft veroorzaakt en daarmee ook het uitsterven van de mammoet. In de Siberischepermafrost zijn nog aanzienlijke aantallen ingevroren mammoeten te vinden die voldoende goed geconserveerd zijn om een heleboel over de dieren te weten te komen, zelfs wat voor kleur haar ze hadden en hoe ze roken (als hedendaagse olifanten).
In 1993 rapporteerden Russische wetenschappers dat ze resten van mammoeten hadden gevonden op Wrangel-eiland , 200 km uit de Siberische kust, die gedateerd werden op 3700 jaar geleden (dus pas 1700 jaar voor Christus ).
De mammoet zou dus 6000 jaar later zijn uitgestorven dan tot nu toe aangenomen. Deze vondst geeft steun aan de hypothese dat de mammoet is uitgestorven als gevolg van bejaging door de mens.
De op Wrangel gevonden mammoeten leken erg klein; hoewel aanvankelijk werd gerept van 'dwergmammoeten' lijkt het er nu op dat het om vrouwtjesmammoeten gaat die, net als hedendaagse olifanten, na hun eerste dracht niet meer groeiden en beduidend kleiner bleven dan mannetjes. Overigens zijn van vele, ook hedendaagse, andere diersoorten kleinere ondersoorten bekend die op geïsoleerde eilanden leven.
Eind 2002 werd in de Siberische provincie Jakoetië de zogenoemde Yukagir-mammoet gevonden, een wolharige mammoet van 18.000 jaar oud. Eerder waren er al ongeveer een dozijn mammoeten gevonden in Siberië en Alaska , maar dit was een zeer goed bewaard gebleven exemplaar. Zo was de kop (op de slurf na) vrijwel intact. Ook trof men een complete poot en een maag met goed geconserveerde inhoud aan. In mei 2007 werd in het noorden van Siberië een babymammoet van 10.000 jaar oud ontdekt. Deze was zeer goed bewaard gebleven, zelfs de ogen waren nog intact. Er ontbrak alleen een klein stukje van de staart.
De grootste mammoetverzameling (7500 botten) ter wereld ligt in het Naturalis -museum te Leiden . Dat is te danken aan het onder water komen te staan van de Noordzee en de daarin gelegen Doggersbank .
Wat tegenwoordig de Noordzee is, was tijdens de laatste ijstijd een boven de zeespiegel liggende vlakte. Doordat veel water was vastgelegd in immense land ijskappen lag de zeespiegel zo'n 150 meter lager dan tegenwoordig.
Door het smelten van het ijs kwam deze vlakte uiteindelijk vrij snel onder water te staan. Het merendeel van de Zuidelijke Noordzee heeft tegenwoordig een diepte van 40 tot 70 meter. Maar midden in de Noordzee ligt een groot gebied, de Doggersbank, dat hoger ligt dan zijn omgeving en nu zo'n 40 meter onder de zeespiegel ligt.
Door de rijzende zeespiegel was de Doggersbank gedurende een bepaalde periode een eiland. Door de verdere stijging van het water zal dit eiland in kleinere eilanden uiteengevallen zijn die uiteindelijk allemaal onder water verdwenen. Doordat het leefgebied steeds meer gefragmenteerd raakte konden steeds minder dieren, waaronder de mammoet, hier leven. Bij het onder water raken van de laatste eilanden verdween ook het laatste restant van de nog aanwezige landfauna. Het is onwaarschijnlijk dat de verdrinking van de eilanden een dramatische ontwikkeling voor de aanwezige fauna betekende. De eilanden waren op het laatst te klein om veel dieren te herbergen maar daarnaast was ook de flora door de sterke opwarming en de toename van de neerslag drastisch aan het veranderen: de steppe-achtige vegetatie was plaats aan het maken voor een meer beboste omgeving. Voor mammoeten is dat niet een geschikte leefomgeving geweest en het is dan ook waarschijnlijk dat bij deze vegetatieverandering de eventueel nog aanwezige mammoeten de eilanden verlaten hebben. Zoals alle olifanten zullen ook mammoeten uitstekende zwemmers geweest zijn (hoewel hun vacht daarbij mogelijk niet in hun voordeel geweest zal zijn) en de laatste dieren zullen lang voor het verdrinken van de eilanden al weggetrokken zijn.
Vissers die hun sleepnetten boven, of in de buurt van, de Doggersbank uitgooien halen regelmatig botten naar boven. Een groot deel daarvan is voor onderzoek aan Naturalis afgedragen. Het feit dat soms grote concentraties van botten worden aangetroffen kan verklaard worden uit het samenspoelen van grof materiaal in (relatieve) laagtes door de golfwerking van de zee. De omgeving van de Doggersbank heeft lang binnen het bereik van de normale golfwerking van de zee gelegen en ligt mogelijk nu nog binnen het bereik van stormgolven. Doordat andere delen van de Noordzee lager waren, kwamen deze gebieden sneller buiten het bereik van de golfwerking waardoor deze concentratie niet kon optreden. Het feit dat van de Doggersbank (en andere banken) veel fossiele botten worden opgevist, betekent dus niet automatisch dat hier meer dieren geleefd zullen hebben (maar het is niet uit te sluiten).
Een aantal Nederlandse onderzoekers speelt een prominente rol in mammoetonderzoek en expedities.
De afgodslang (Boa constrictor ) is een tot 3 meter lange wurgslang uit de familie boa's ( Boidae ). Het is een van de weinige reptielensoorten waarvan de wetenschappelijke naam Boa constrictoralgemeen bekend is en ook wel als 'Nederlandse' naam wordt gebruikt. Door de inheemse bevolking wordt hij aanbeden en geëerd bij de Inca 's als een van de drie heilige dieren als de Amaru ( quechua -benaming), vandaar de naam afgodslang .
De afgodslang heeft een lang en dun lichaam, dat echter erg massief is vanwege de vele spieren. De slang kan meer dan 25 kilo wegen en ondanks de grote lenigheid is het dier niet erg snel. Vanwege het grote verspreidingsgebied is er een een groot aantal kleurvarietieten ontstaan die echter niet altijd samenhangen met een ondersoort. Sommige ondersoorten kennen wel vijf verschillende kleurschakelingen, met kleuren als rood, geel, groen, wit, bruin en zwart. De bekendste is de roodstaartboa of tapijtslang (B. c. constrictor ), die een lichtbruine kleur heeft met een duidelijk donkerbruine tot rode staartpunt. Deze ondersoort treft men onder andere in Suriname aan.
De afgodslang leeft vooral van ratten en andere knaagdieren en is daarom een nuttige 'huisgenoot'. De slang schuwt de mens niet en komt regelmatig voor in de bewoonde wereld vanwege de ratten die op huizen afkomen. Naast knaagdieren worden ook wel andere zoogdieren, vogels en andere reptielen gegeten als hagedissen en kleine krokodilachtigen . Een bekende houder van de afgodslang was de worstelaar Jake "the Snake" Roberts, die na zijn overwinning de slang op zijn tegenstander gooide. Vele worstelaars waren bang voor de slang, alhoewel dit soms gespeeld was. zie ook professioneel worstelen . Ook op scholen worden wel Boa Constrictor's gehouden in het biologie-lokaal.
Boa's zijn eierlevendbarend , er worden wel eieren geproduceerd maar die ontwikkelen zich inwendig. Het duurt vier tot acht maanden eer de jongen geboren worden, dat kunnen er per keer meer dan zestig zijn. De slang is na 3 tot 5 jaar geslachtsrijp, en kan in gevangenschap meer dan 25 jaar oud worden.
Meer afbeeldingen die bij dit onderwerp horen zijn te vinden in de categorie Boidaevan Wikimedia Commons .
De axolotl (Ambystoma mexicanum ), in de volksmond ook wel Mexicaanse wandelvis (letterlijk uit het Engels), is mits volledig ontwikkeld een landbewonende molsalamander, maar de meeste wilde exemplaren blijven aquatiel . De naam axolotl komt uit het AzteekseNahuatl .
De axolotl valt op door zijn aparte voorkomen en zijn verschijnselen van neotenie , hij blijft namelijk in zijn larvale stadium, zelfs wanneer het dier seksueel rijp en dus volwassen is. Hij ondergaat in de natuur geen verdere metamorfose.
Een volgroeide axolotl (18 tot 24 maanden) heeft een lengte variërend van 150 tot 450 mm, hoewel een grootte rond 230 mm het meest voorkomt en ze zelden groter worden dan 300 mm. Ze hebben typerende varenvormige kieuwstructuren die niet bedekt zijn (zoals de kieuwen van vissen en jonge kikkervisjes ; axolotls ademen door de huid en hebben ook longen. De kleur varieert van albino of wit, via grijs en bruin tot zwart. Wilde axolotls zijn zelden wit, maar de mutante witte vorm met donkere ogen die vaak voorkomt in laboratoria en dierenwinkels werd geschapen in een Amerikaans lab in de jaren 1950 .
De eerste levende axolotls werden in 1863 vanuit Mexico naar Parijs gebracht. Het betrof drieëndertig donkergekleurde exemplaren en één albino . Zij bleken zich snel aan te passen en plantten zich zelfs voort. Vanuit Parijs werden zowel eieren als volwassen axolotls verstuurd over de hele wereld. Nog steeds is de axolotl de meest bestudeerde amfibie. In Parijs werden de axolotls bestudeerd in een herpetologisch onderzoekscentrum voor reptielen en amfibieën door Duméril . Cuvier had al voor 1863 dode exemplaren bestudeerd. De overeenkomst met larven van onze gewone salamanders was hem opgevallen en hij meende dat axolotls larven moesten zijn van een grote, onbekende salamander. Toen men zag dat de later bestudeerde, levende axolotls zich in het 'larvale stadium' gingen voortplanten, moest men deze gedachte wel opgeven.
De in de Balkan levende olm (Proteus anguinus ) en de Noord-Amerikaansesirenen (Fam. Sirenidae) houden ook de jeugdkenmerken in het volwassen stadium, wat neoteen wordt genoemd. Daarom rekende men deze vroeger samen met de axolotl tot een aparte groep, de Perennebranchiata, dat zijn dieren met blijvende kieuwen. Zij werden beschouwd als een overgang van de kieuwdragende vissen naar de, via longen ademende, salamanders. Thomas Hunt Morgan leefde van 1866 tot 1945. Hij deed genetisch onderzoek, dat is onderzoek naar het doorgeven van eigenschappen van ouders op kinderen van levende wezens en ook van planten. Hij ontving de Nobelprijs in 1933 voor zijn onderzoek waar onder andere axolotls bij betrokken waren. De bioloog Jean Rostand deed in Parijs tot in 1967 ook onderzoek waarbij hij axolotls gebruikte.
De axolotl kwam oorspronkelijk voor in het Xochimilcomeer en het Chalcomeer in Midden- Mexico , ze leven ook in "axalapascos", vulkanische kraters gevuld met water. De axolotl is een vleeseter, hij jaagt op kleine prooidiertjes zoals insecten en kleine vissen, die hij in zijn geheel doorslikt. De wilde populaties zijn sterk bedreigd geraakt door de groei van Mexico-stad . De axolotl wordt op dit moment door CITES als een bedreigde diersoort beschouwd. In het Spaans heet hij ajolote . De axolotl is verwant aan de tijgersalamander (Ambystoma tigrinum ), en wordt soms ook wel als een ondersoort van de tijgersalamander beschouwd in plaats van een aparte soort. Axolotls kunnen een metamorfose ondergaan, hoewel ze dit slechts zelden doen. Door heel langzaam het waterniveau te reduceren treedt heel soms de metamorfose op; door het geven van het schildklierhormoon thyroxine kan men de metamorfose betrouwbaarder in gang zetten. In de gemetamorfoseerde vorm lijkt het dier op de Ambystoma mavortium , die verwant is aan de tijgersalamander.
De axolotl wordt gebruikt in laboratoriumonderzoek en grote aantallen worden in gevangenschap gekweekt. Het meest opmerkelijke aan de axolotl is zijn mogelijkheid tot regeneratie : de axolotl herstelt zich zonder littekenweefsel te vormen. Hij kan zelfs vernielde ledematen herstellen en in sommige gevallen nog belangrijkere structuren. Er is ook beschreven dat zelfs de minder vitale delen van hun hersenen volledig kunnen herstellen. Nog een interessant gebied voor het onderzoek zijn de grote en robuuste embryo's die hierdoor, in combinatie met de doorzichtige eischaal, makkelijk zijn te bestuderen. Een andere amfibieënsoort die hiervoor veel wordt gebruikt is de klauwkikker .
De Argentijnse schrijver Julio Cortázar (1914-1984) schreef een surrealistisch verhaal over de axolotl. Hierin vereenzelvigt de ik-figuur zich dermate met het dier, dat hun beider identiteit vervaagt en door elkaar lijkt te zijn overgenomen. Het verhaal is afkomstig uit de verhalenbundel Final del Juego (Einde van het spel) uit 1956 en werd opgenomen in de Nederlandstalige verzamelbundel Brief aan een meisje in Parijs, vertaald door J.A. van Praag (Meulenhoff, 1969).
De aardbeikikker (Oophaga pumilio ) is een kleine giftige kikker uit de familie pijlgifkikkers (Dendrobatidae). De soort behoorde lange tijd tot het geslacht Dendrobates.
Deze soort is meestal makkelijk te herkennen aan de rode bovenzijde die ongeveer tweederde uitmaakt en de donkerblauwe onderzijde. Ook wordt het lichaam niet langer dan 3 centimeter en daaraan is de wetenschappelijke soortnaam aan te danken, want pumilus betekent dwerg. Lang niet alle exemplaren hebben echter de roodblauwe kleurencombinatie; geheel blauwe, gele en groene kleuren komen ook voor, soms in combinatie met zwarte vlekken of strepen. Ook zijn er andere soorten die sterk verward kunnen worden met de aardbeikikker, waardoor determinatie soms alleen met behulp van DNA-analyse plaats kan vinden. Over sommige ondersoorten is dan ook wel eens discussie.
Zoals alle Dendrobates -soorten bestaat het voedsel uit kleine diertjes zoals mieren, kevertjes, luizen en mijten. Het gif dat in de prooien zit wordt door de kikkers 'hergebruikt', en naar de huid getransporteerd waar ze het voor de eigen verdediging gebruiken. De aardbeikikker komt voor in Nicaragua , Panama en de meeste eilanden voor de kust zoals Costa Rica . De meeste kikkertjes halen de 2 cm niet, soms worden ze tot 2,5 centimeter, maar ook de lengte is afhankelijk van de populatie. Het biotoop bestaat uit dichtbegroeide regenwouden waar het erg warm en vochtig is. De kikker houdt van brede boomtakken met vele bromelia 's die nodig zijn voor de voortplanting.....
De voortplanting van deze soort is erg bijzonder; nadat een koppeltje elkaar na een kort paringsritueel gevonden heeft, wordt er naar eierafzetplaatsen gezocht, waarna er eitjes worden gelegd op een tak tussen de bladeren of mos die door de mannetjes bewaakt en verzorgd worden. Nadat de kikkervisjes zijn uitgekomen, nemen de vrouwtjes ze op de rug en brengen ze naar een ander water, meestal in ruimtes in planten, zoals de kelkvormige bromeliasoorten of bladoksels. Omdat er in dit soort watertjes geen voedsel is, hebben sommige soorten pijlgifkikkers een bijzondere manier gevonden om de larven te voeden; het vrouwtje legt zogenaamde voedseleitjes , onbevruchte eitjes die enkel dienen om de jongen groot te brengen.
In juli 2005 slaagde de Zoo van Antwerpen erin om aardbeikikkers zich in gevangenschap te laten voortplanten, iets wat voorheen nog niet was gelukt.
heeft veel beweging nodig - kuddedrijver - speurhond - goede waakhond
LAND VAN HERKOMST : Marokko
GESCHIEDENIS Andere benamingen : de Chien de l'Atlas, de Algerijnse Herdershond, de Atlas Sheepdog, de Kabyle Dog. De Aidi werd oorspronkelijk gefokt om de Nomaden van Noord-Afrika en hun eigendommen te bewaken. Pas later werd hij in Marokko ingezet als bewaker van kuddes schapen en geiten. Het ras bestaat uit zeer veelzijdige honden, die zeer bekwaam zijn in hun werk. Omdat hij een goede neus heeft werd hij ook gebruikt als jachthond. De Aidi wordt vaak gekoppeld aan een renhond, zoals de Sloughi, waarbij de Aidi het wild opspoort en de Sloughi het achtervolgt en pakt. De Aidi is kleiner dan en heeft een minder dominerende aard dan de meeste andere kuddebewakers. Hij is een goede waakhond en gezelschapshond.
IDEALE RASKENMERKEN Schofthoogte : voor reuen en teven 52 tot 62 cm, met een gewicht van om en bij de 25 à 30 kg. Hoofd : en berenhoofd, droog, in goede verhouding met de rest van het lichaam. Brede, afgeplatte schedel. Onduidelijke stop. Kegelvormige snuit. Bruine of zwarte snuit, in harmonie met de kleur. Stevige kaken. Aangesloten, zwarte of bruine lippen. Oren : van gemiddelde grootte met afgeronde uiteinden, half afhangend gedragen. Ogen : van gemiddelde grootte, vrij donker. Enigszins schuine, goed gepigmenteerde oogleden. Lichaam : krachtig. Gespierde hals zonder keelhuid. Brede, zeer diepe borstkas. Brede, gespierde rug. Licht gewelfde ribben. Stevige, gebogen lendenen. Opgetrokken buik. Ledematen : stevig, licht gespierd. De voeten zijn iets rond. Sterke nagels in de kleur van de vacht. Staart : lang tot aan de spronggewichten, laag gedragen, sabelvormig als de hond in rust is. Weelderig behaard (pluim). Vacht : zeer dik, halflang (6 cm), behalve op de kop en de oren waar het fijner en korter is. De kraag is voornamelijk bij de reuen ontwikkeld. De vacht is weersbestendig en vraagt een regelmatige borstelbeurt. Kleur : veel variatie, maar men verkiest wit boven alle andere kleuren. Verder : zandkleur, fauve, rossig, gestroomd, wit en zwart, wit en fauve, min of meer charbonné, driekleurig, enzovoort. AARD : in vroegere jaren was de Aidi alleen maar een werkhond. Hij beschermde de kudde of de mens, of joeg op wild. De laatste jaren heeft hij meer en meer de weg naar de huizen van de mens gevonden. De Aidi kan zich aanpassen aan het stadsleven, mits hij voldoende uitdagingen heeft om zijn energieke aard uit te leven. Het is een rustieke, enorm sterke en beweeglijke hond. Hij is waakzaam en steeds tot actie bereid. Hij is moedig en staat klaar om zijn baas en zijn huisgenoten te beschermen tegen roofdieren en vreemden.(dobrego)
Elandhond groot wild jager ( op eland ) - gezinshond - heeft veel beweging nodig - goede waakhond
LAND VAN HERKOMST : Noorwegen VARIANTEN : Grijs en Zwart
GESCHIEDENIS Deze eeuwenoude jachthond voelt zich thuis in het Noorse winterse klimaat, op moeilijk terrein en is opgewassen tegen geduchte tegenstanders. Hij is veelzijdig, maar vooral specialist op het gebied van de eland. Door de Vikingen werd hij enorm gewaardeerd; soms werd hij met zijn baas begraven. In 1877 verscheen hij voor het eerst op de tentoonstelling, georganiseerd door de Noorse jagersvereniging. Aan de Elandhond is door de eeuwen heen weinig veranderd. Vooral zijn uithoudingsvermogen en snelheid vallen op. Ook is hij intelligent in het uitwerken van sporen en in het contact houden met de jager. Het was zijn taak om de eland ( bij voorkeur het mannetje ) op te sporen en in bedwang te houden, tot zijn baas hem onder schot kon nemen. Hij deed dit op allerlei manieren, zoals door het dier te hinderen en het op te houden, waardoor de eland aan de plaats gebonden bleef en waardoor bij het dier tevens de aandacht voor de jager werd afgeleid. In Noordelijke landen wordt nog steeds met dit type hond gejaagd. Ze zijn voor alles trouw, betrouwbaar en zelfverzekerd. Als huishonden zijn ze vriendelijk en meegaand.
IDEALE RASKENMERKEN Schofthoogte: reuen ongeveer 52 cm en teven ongeveer 47 cm. Uiterlijk: gedrongen, compact lichaam; veerkrachtig, lenig gangwerk. Vacht : hard, dik, overvloedig, weerbestendig; korter op hoofd, oren, voorbenen, langer op hals achterhand en staart. Kleur : grijs met zwarte haarpunten; witte vacht is sinds 1993 ook erkend. Hoofd: brede, licht gewelfde schedel, gaat langzaam over in vierkante snuit; ovale, niet erg grote donkerbruine ogen; kleine, staande oren. Staart: dicht over de rug gekruld, hoog aangezet. AARD : de Elandhond is schrander, oplettend, waakzaam, onafhankelijk, vriendelijk en betrouwbaar met kinderen. Wel is het een hond die een goede discipline vereist ! ACTIVITEIT : de Elandhond heeft veel lichaamsbeweging nodig. Het ras is graag buiten en is door zijn energie niet geschikt voor mensen die hem onvoldoende beweging kunnen geven.
Er bestaat ook een Zwarte Noorse Elandhond , die vanzelfsprekend zwart is, maar ook een iets ander type heeft. Qua schofthoogte zijn ze iets kleiner ( de reu : 45 cm en de teef iets minder ). Ze zijn nauw verwant, net als trouwens andere jachthonden van het Keeshondentype. In België en Nederland worden de Elandhond en aanverwanten tot de Keesachtigen gerekend en niet tot de Hounds. Ook Zweden kent een Elandhond. Verdere verwanten zijn de Finse Spitz , de Karelische Berenhond en de Russische Jachtlaiki.(dobrego)
Eurasiër ideale gezelschapshond en huishond - bestand tegen alle weerstypen - poolhond
LAND VAN HERKOMST : Duitsland
GESCHIEDENIS De Eurasiër heette oorspronkelijk de Wolf-Chow en behoort tot de rassengroep van de Aziatische Keeshonden en soortgelijken. De Eurasiër heeft zijn oorsprong in Duitsland en werd speciaal gefokt als 'ideale hond'. Het ras werd gefokt uit de Chow-Chow , de Samojeed en de Grote Grijze Keeshond . In de jaren 50 van de vorige eeuw, had een familie in Duitsland ( Julius Wipfel uit Bergstrass in Weinheim ) een zwarte ( poolachtige ) hond die erg lief was voor eigen mensen, maar nogal wild van karakter. Na de dood van deze hond werd een Grijze Keeshond aangeschaft die weliswaar gemakkelijker in omgang bleek, maar minder oorspronkelijk was dan de vorige hond. Hierdoor ontstond het plan om een hond te fokken die beide eigenschappen in zich zou verenigen. Er werd vervolgens gefokt met Chow Chows en een Grijze Keeshond. De nakomelingen uit deze kruisingen werden Wolf-Chow genoemd, hetgeen stuitte op bezwaren van de Duitse Chow Club. Uiteindelijk werd nog de Samojeed ingekruist in 1972, om te komen tot het ideale ras. De naam veranderde van Wolf-Chow in Eurasiër, naar de landen ( Europa en Azië ) die hebben bijgedragen aan de totstandkoming van dit ras. Het ras werd destijds aangeprezen als de ideale huishond en was zeer populair in Duitsland.
IDEALE RASKENMERKEN De Eurasiër is een Middelgrote Keesachtige hond. Het lichaam is langer dan vierkant, met middelzwaar bone. De rug is recht en sterk en loopt over in een lang en breed kruis. Matig gewelfde ribben. Matig diepe borst met diepe onderborst. Buik is iets opgetrokken. De benen zijn recht, sterk en middelmatig lang. De hals is matig gespierd en zonder keelhuid. Kleur : rood tot vaal, wolfsgrauw, zwart en zwart met aftekeningen ( grijsbruin boven de ogen, aan de onderzijde van de benen en aan de broek en staart ). Alleen de exemplaren die effen gekleurd zijn, zijn bij de FCI geregistreerd. Hoofd en schedel : het hoofd neigt naar het wolventype. Van boven gezien wigvormig, met spits staand oor. Vlakke schedel met voorhoofdsgroef. Rechte neusrug met weinig stop. Donkere ogen, niet te diep liggend en amandelvormig. Oren zijn middelgroot en staan rechtop. Gesloten lippen. Schaargebit. Staart : in rust afhangend en tot aan het spronggewricht gedragen. In actie opgerold of zijdelings over de rug gedragen. Voeten : grote voeten met stevige voetzolen. Gewelfde tenen. Vacht : over het gehele lichaam dicht onderhaar ( de wol ) en middellang, los aanliggende grannen ( bovenhaar ). Het gezicht, oren en onderstuk van de benen zijn korter behaard. De beharing op de halspartij is maar iets langer dan die op het lichaam en vormt geen manen. De vacht vraagt een regelmatige borstelbeurt. Schofthoogte : voor reuen van 52 tot 60 cm en voor teven 48 tot 56 cm. Het gewicht bedraagt voor reuen 23 tot 32 kg en voor teven 18 tot 26 kg. AARD : de Eurasiër is erg naar de mens en diens affectie georiënteerd. Hij is sterk verbonden met zijn baas en past zich gemakkelijk aan. Hij is makkelijk te trainen, leergierig en vredelievend. Hij heeft een zeer goedaardig, rustig en evenwichtig karakter. Hij maakt minder lawaai dan de Keeshond, maar is toch een degelijke waakhond. Hij is lief met kinderen. Hoewel hij gereserveerd is ten opzichte van onbekenden, zal hij hen nooit aanvallen. ACTIVITEIT : de Eurasiër heeft behoefte aan gezelschap en is dan ook ongeschikt als kennelhond. Als deze hond binnenshuis leeft, moet hij wel dagelijks grote wandelingen maken. De Eurasiër heeft een hekel aan alleen gelaten worden of vastgemaakt te worden aan een ketting. OPVOEDING : eigenaars weten dat je bij deze hond discipline niet willekeurig moet toepassen. De Eurasiër voed je op met een zachte en rustige, maar toch consequente hand.(dobrego)
Faraohond klein wild jager - zichthond en speurhond - eenvoudig vachtonderhoud - ideale gezelschapshond
LAND VAN HERKOMST : Malta
GESCHIEDENIS Ook honden kunnen blozen. De neus en oren van de Faraohond ( of Pharaoh Hound , Kelb-tal Fenek ) worden donkerrose als hij zich opwindt. Zijn expressieve gezicht met oosterse uitdrukking bevestigen de band met het oude Egypte. Het is misschien de oudste, maar zeker en vast de meest vereerde hond uit de geschiedenis. Zijn voorouders gaan terug tot zo'n 3000 jaar voor Christus. Veel van het type en zijn mogelijkheden van deze honden uit de oudheid wordt onthuld wanneer men de vroege schilderijen en hiërogliefen bekijkt. Hij lijkt weggelopen uit een afbeelding in een Egyptische graftombe. In werkelijkheid is het een ras dat is gefokt uit Windhonden die op Malta en de eilanden in de buurt leven, en die mogelijk verwant zijn aan prehistorische windhonden uit Noord-Afrika. Waarschijnlijk is de Faraohond nauw verwant met de Podenco Ibicenco en de Cirneco dell'Etna . De Faraohond is dus een zeer oorspronkelijke Windhond. Als huishond is hij alert, intelligent, vriendelijk, zelfs lief. Hij houdt van aandacht, kinderen en spelen, maar is ook graag op pad.
IDEALE RASKENMERKEN Schofthoogte: reuen 56 cm (ideaal), teven 53 cm. Uiterlijk: slank, gebeeldhouwd lichaam; vrij, moeiteloos gangwerk. Vacht : kort, dicht, vlak aanliggend, glanzend. Kleur : roodbruin, iets wit op borst, voeten (niet op de tenen) en staartpunt toegestaan, maar veel wit of wit op de buik, of boven de voeten is ongewenst. Hoofd: lange, droge, goed belijnde schedel met lange snuit; ovale, amberkleurige ogen; grote staande oren. Staart: lang en uitlopend in een punt. AARD : voorzien van zowel snelheid als kracht, speur- als gezichtsvermogen, is de Faraohond een veelzijdige jager. Dit ras joeg vooral op konijnen, zowel op reuk als op gezicht. Omdat hij al jaren met de mens heeft samengeleefd, is de hond van nature een gezelschapshond geworden. Hij is vrolijk, intelligent, lief voor kinderen maar wantrouwend tegenover vreemden. ACTIVITEIT : deze hond heeft zeer veel lichaamsbeweging nodig.(dobrego)
groot wildjager - eenvoudig vachtonderhoud - speurhond- goede waakhond
LAND VAN HERKOMST :Amerika / Frankrijk
GESCHIEDENIS De Gascogne hounds van Frankrijk - zeer groot, goede stem en een koude speurneus - verzamelden ontelbare jagers als fans. Deze jagers, die de voorkeur gaven aan de blauw-getekende hounds van het Old Line geslacht; hebben met deze traditie gebroken om de Big n' Blue (want zo wordt hij ook genoemd) te ondersteunen. 'Bluetick Bill' Harshman is verantwoordelijk voor de bijnaam van dit ras. De uitmuntende beheersing bij deze hond van het koude spoor werd vooral gebruikt bij het jagen op groot wild, van vos tot bergleeuw en ieder ander noodlottig schepsel daar tussenin.
IDEALE RASKENMERKEN Dit is een extreem zware, hound-achtige hond, met een zware stem. De Big 'n Blue wordt tot zo'n 81 cm groot en weegt ongeveer een vijftig kg. Het ras is zwaar getekend; de bontkleuring en tekening op zijn gewoonlijk goed-gespikkelde vacht geven hem een grijsachtige verschijning. De kleur, die wel belangrijk is voor het uiterlijk van dit dier, beïnvloedt de jachtprestatie van deze jager niet. AARD De Blue Gascon is niet echt geschikt voor iedereen of voor elke jager. Het is een zeer kundige hound, die gespecialiseerde vaardigheden bezit. Zijn verlangen om te jagen kan niet (en mag niet) beteugeld worden. Hij gedraagt zich buitengewoon dapper bij de mensen en in het gezelschap van vrienden is hij zeer meegaand en vertrouwelijk, maar tegenover vreemden gedraagt hij zich afstandelijk. (dobrego)
Kanaan Hond kuddebewaker van schapen - ideale huishond - Paria-oorsprong - geschikt voor reddingswerk
LAND VAN HERKOMST : Israël
GESCHIEDENIS Van de Kanaanhond (of Canaan Dog, Kelef K'naani, Israël Canaan Dog ) is het bekend dat het ras al ver voor het begin van onze jaartelling voorkwam en er zijn afbeeldingen gevonden van omstreeks 2200 voor Christus, waarop de kenmerken van de tegenwoordige Kanaanhond duidelijk te zien zijn. In de legendes staat geschreven dat de Kanaanhond met een gouden ketting aan de troon van koningin Jezebel vastgebonden was. Het is de Nationale hond van Israël en hij is al eeuwen lang in het Midden-Oosten bekend. Hij is oorspronkelijk een Paria ( wilde hond ) en werd in de Negef woestijn gebruikt door de Bedoeïenen en andere Nomaden als herder en schildwacht. Door de eeuwen heen is de Kanaanhond de mens dus op allerlei verschillende manieren van dienst geweest. De moderne versie doet onder andere dienst als waakhond, herdershond, speurhond en reddingshond en ook als gehoorzaamheidshond. Hij is achterdochtig tegenover vreemden maar niet agressief. Hij is waakzaam en heeft een snel reactievermogen; hij is bovendien buitengewoon werkwillig en leert gemakkelijk. De Kanaanhond is in Europa een zeldzame verschijning. De Basenji is beslist één van de familieleden van de Canaan Dog. Dokter Rudolphina Menzel uit Israël is de bezielster en hoofdverantwoordelijke voor de redding en stabilisatie van dit ras.
IDEALE RASKENMERKEN : Het is een middelgrote, licht rechthoekige en sterke hond, die vele van de speciale kenmerken van de wilde hond in zich heeft. Hij is delicaat geproportioneerd en lijkt op de normale Spitz. Er bestaat tussen de reu en de teef een groot verschil ten aanzien van de geslachtskenmerken. Hoofd: matige lang, met de vorm van een stompe wig. Vlakke schedel, tamelijk breed, hetgeen versterkt wordt door de laag aangezette oren. Zwakke, maar duidelijke stop. Krachtige voorsnuit, krachtige kaken, droge lippen, zwarte neusspiegel. Ogen: donkerbruin, amandelvormige oogopeningen, donkere rand rondom de ogen. Oren: rechtopstaand, tamelijk kort en breed, licht gerond bij de punten en laag aangezet. Gebit: schaar- of tanggebit. De laatste heeft de voorkeur. Hals: matig lang, gespierd. Lichaam: goed ontwikkelde schouders, vlakke rug, krachtige lendenen. Diepe, maar niet bijzonder brede borstkas, goed gewelfde ribben. Opgetrokken buiklijn. Middelmatige hoeking, zowel voor als achter. Ledematen: rechte voorbenen, sterke botten, krachtige en goed gespierde achterbenen, laaggeplaatste sprongen. Voeten: rond, goed gesloten, met sterke voetzolen. Staart: hoog aangezet, borstelig, wordt gekruld over de rug gedragen. Gangwerk: licht, energiek. Vacht: kort tot matig lang, hard en recht. Dicht en overvloedig onderhaar. Kleur: zandkleurig tot roodbruin, wit, zwart of gevlekt, met of zonder masker. Een zwart masker en een witte aftekening zijn bij alle kleuren toegestaan. Schofthoogte: 48 tot 61 cm, de reuen groter dan de teven. Gewicht: tussen de 16 en de 25 kg. Een scherpe, snelle gang is karakteristiek voor dit ras. AARD : hij is een niet agressieve, maar wel inventieve waakhond. De Kanaanhond is beschermend en vriendelijk. Hij wordt steeds populairder in de Verenigde Staten. Het is een geharde hond, maar toch vertoeft hij het liefst binnenshuis.(dobrego)
GESCHIEDENIS De Kwartelhond ( of Deutscher Wachtelhund, Duitse Spaniel ) behoort tot de rassengroep van de Opjagende Honden. Het woord 'wachtel' betekent is het Duits 'kwartel' en deze honden zijn specifiek opgeleid om op gevogelte te jagen, in het bijzonder op kwartels. Omtrent zijn afkomst is er weinig definitief bewezen. Als men het gebruik en de mogelijkheden van de hond nadert bestudeert, lijkt het logisch dat er alleen Waterhonden van het continent zijn gebruikt voor zijn ontwikkeling. Het ras lijkt wel op de oude Engelse Waterhonden.Waarschijnlijk heeft hij ook het bloed van verschillende Jagende Spaniels, waaronder de Cocker Spaniel , in zich.Reeds in de achttiende eeuw werd er over honden van het Wachtelhond-type geschreven. In het begin van de negentiende eeuw werden Engelse Jachtspaniel-rassen populair in Duitsland en stierf het ras bijna uit. Einde negentiende eeuw werd het ras echter gered door jagers die erin geïnteresseerd waren, en tegenwoordig heeft het een kleine, maar vaste fokbasis in Europa. De Kwartelhond is een aanzienlijk hardere hond dan de Engelse Jachtspaniel-rassen en het gebeurt wel dat hij het wild doodt. Hij is een uitstekende speurhond en apporteur.Deze 'Duitse Spaniel' is een solide hond die op middelkorte poten staat. Hij is compact en krachtig gebouw, zonder grof te zijn.
IDEALE RASKENMERKEN Het hoofd is droog en de voorsnuit is even lang als de schedel; vlak schedeldak, niet zichtbare achterhoofdsknobbel, geringe stop, geen voorhoofdsgroef. Lange voorsnuit, brede neusrug. Een ramsneus is kenmerkend. Grote neusspiegel, bruin van kleur. Ogen : middelgroot, amandelvormig en donkerbruin. Oren : hoog en breed aangezet. Ze moeten reiken tot de neuspunt en goed behaard zijn. Gebit : schaargebit. Hals : krachtig, middelmatig lang, droog en licht gebogen. Lichaam : iets rechthoekig, uitgesproken schoft, rechte rug met een korte lendenpartij. Ruime borstkas, ovaal, met goed ontwikkelde achterste ribben. Ledematen : goed naar achteren geplaatste schouders, goed gehoekte opperarm, krachtige botten, rechte voorbenen, licht verende voormiddenvoet. Krachtige dijbenen met een goede musculatuur, normaal gehoekt in knie- en spronggewricht, achterbenen evenwijdig aan elkaar. Voeten : ovaal, goed gesloten, behaard tussen de tenen, sterke en elastische voetzolen. Staart : hoog aangezet, horizontaal of licht gebogen gedragen, echter nooit over de rug. Goed behaard. Vacht : krachtig, dicht, golvend en lang haar met kraag en bevedering. Op de schedel, de voorsnuit en in het gezicht dient de vacht kort en zeer dicht te zijn. Kleur : bruin, vaak met witte aftekening op de borst en voeten, wit met bruine vlekken, driekleurig, schimmel met rode of bruine aftekening, en ook roodschimmel. De schofthoogte bedraagt voor reuen 49 tot 54 cm en voor teven 45 tot 51 cm.Het gewicht ligt tussen de 20 en de 30 kg. AARD : deze Deutscher Wachtelhund is een eerste klasse vogeljager. Het is een allround hond die het zowel apporteren, opjagen en op bloedsporen goed doet. Hij is een alert volhouder, hij luistert goed naar bevelen en reageert goed als hij geroepen wordt. Tevens is hij een aangenaam gezelschap. ACTIVITEIT : deze hond vraagt voldoende lichaamsbeweging. (dobrego)
Chinese Gekuifde Naakthond & De Powderpuff ideale huishond en gezelschapshond - Paria-oorsprong - speciale vachtverzorging nodig
LAND VAN HERKOMST : China
GESCHIEDENIS De Chinese Gekuifde Naakthond, die ooit de 'eetbare Chinese hond' werd genoemd, stamt volgens sommigen af van een haarloze Afrikaanse voorouder. Door steeds met de kleinste hondjes te fokken, ontstond de moderne versie van dit ras. Deze honden gingen met Chinese zeelieden mee op de wilde vaart en hielden de schepen vrij van ongedierte. Tegen de 18e eeuw waren ze dan ook in Afrika, Azië, Europa en Amerika te vinden. Er is tegenwoordig zowel een kale als een behaarde variëteit, de Powderpuff ( zie foto onderaan de bladzijde ), vaak in hetzelfde nest. Het wonderlijke is dat de Chinese Gekuifde Naakthond warmte kwijtraakt via zweetklieren en niet via hijgen.Dit ras is in China ( zijn land van oorspong ) zeldzaam, maar geniet een groeiende populariteit in het Westen.
IDEALE RASKENMERKEN Schofthoogte: reuen 28 tot 33 cm, teven 23 tot 30 cm. Het gewicht bedraagt 2 tot 5 kg. Uiterlijk: lichtgebouwd, sierlijk lichaam; levendig, gracieus gangwerk. Vacht : zacht, zijdeachtig haar op het hoofd, de staart en hoogstens tot de polsen, met verder een gladde huid; de Powderpuff is bedekt met lang, recht, zijdeachtig haar. Kleur : alle kleuren of kleurencombinaties toegestaan. De kleuren van de huid variëren tussen roze en zwart, waaronder mahonie, blauw, lavendel en koperkleurig. Hij kan een gevlekt of een effen uiterlijk hebben. Hoofd: vrij ronde schedel met dun toelopende snuit; middelgrote, donkere ogen; grote, staande oren. Staart: lang, dun toelopend, hoog gedragen. VACHT : de naakte huid moet goed verzorgd worden en af en toe gewassen met een spons en zachte shampoo. Na het baden insmeren met een uiercrème om de huid soepel te houden. Deze honden zijn zeer gevoelig voor zonlicht, zodat het aangeraden is om hen niet te lang aan direct zonlicht bloot te stellen en een goede zonnebrandcrème te gebruiken. De Powderpuff moet nu en dan geborsteld worden en mag wat vaker in bad. Het haar op het gezicht wordt in een punt naar beneden geschoren, wat het dier zijn typische uiterlijk geeft. AARD : dit ras vergt een speciale verzorging van zijn eigenaar. Door zijn naaktheid is hij erg gevoelig voor ultra-violette straling, voor koude en vocht en andere klimatologische condities. De liefdevolle Chinese Naakthond maakt al deze verzorging weer goed, doordat hij zeer gemakkelijk zijn affectie toont, vriendelijk is en een levendige natuur heeft. Hij is slim, opgewekt, speels, makkelijk te trainen en terughoudend naar vreemden. Hij gaat goed om met kinderen, wanneer de kinderen hem in zijn waarde laten, m.a.w. hem niet behandelen als speelgoed. De omgang met andere huisdieren verloopt normaal gezien probleemloos. ACTIVITEIT : de Chinese Naakthond past zich qua beweging aan het gezin aan en is dol op spelletjes. OPVOEDING : de opvoeding is door zijn slimheid niet moeilijk en hij heeft al vlug door wat er van hem verlangd wordt.bron:dobrego
Polski Owczarek Nizinny kuddebewaker schapen - ideale gezelschapshond en waakhond- geschikt als geleidehond - tegen alle weerstypen
LAND VAN HERKOMST : Polen
GESCHIEDENIS De Owczarek Nizinny ( of Berge Polonais de Vallée, Herdershond van de Vallée ) is één van de Poolse Herdershonden. Dit ras komt uit de laagvlakte, terwijl de andere Poolse Herdershond ( de Tatrahond ) uit de hoogvlakte komt. Volgens sommigen is het ras met de Hunnen naar Polen gekomen. Volgens andere bronnen is de Nizinny het resultaat van een kruising rond de 16de eeuw, tussen een Puli en andere Berg-Herdershonden. Een noodzakelijke kruising, omdat men een werkhond wou die zich in het Poolse landschap zou kunnen handhaven en die niet door het ruwe klimaat zou worden aangetast. Vooral in de omgeving van Wojewodschaft Bydgoszsz hielden boeren een dichtbehaard Herdershondje, dat verwantschap vertoonde met onder andere de Schapendoes , de Bearded Collie en de Bobtail . Dit hondje was een veelzijdige helper van de herder. Het duurde echter een tijd voordat het ras de aandacht kreeg van kynologen en werd tentoongesteld. Op een gegeven moment was er een reu, "Smok" genaamd die qua uiterlijk en innerlijk ideaal was. Deze hond werd de grondslag voor de verdere fok. Mevrouw Danuta Kordegarda bouwde een prachtige stam op deze hond. Dit was noodzakelijk want het ras was tijdens de tweede wereldoorlog met uitsterven bedreigd. In 1963 werd het ras erkend door de FCI. Momenteel geniet dit ras een steeds groter wordende populariteit en komt steeds vaker op tentoonstellingen voor. De Nizinny wordt gebruikt als vee- en schapenhoeder, waakhond en gezelschapshond.
IDEALE RASKENMERKEN De Polski Owczarek Nizinny is een middelmatig grote hond, compact gebouwd, sterk en gespierd. Het lichaam is matig lang met brede en diepe borst. De ribben zijn goed gerond. Licht gebouwde benen, niet te kort doch sterk. Matig lange hals zonder keelhuid. Kleur : elke kleur en aftekening toegestaan. Hoofd en schedel : het hoofd is matig groot, goed in verhouding en zeker niet grof. Beharing dicht op de schedel. De schedel verhoudt zich als 1:1 tot de voorsnuit. Eventueel is de voorsnuit iets korter. Matig brede schedel, licht gewelfd. De stop is goed aangegeven. Rechte neusrug en krachtige kaken. Grote donkere neus met goed geopende neusgaten. Middelmatig grote ogen, ovaal van vorm, met een levendige en doordringende blik. Oren van middelmatige grootte, hartvormig breed en hoog aangezet. De voorkant van het oor ligt tegen de wang aan. Schaargebit. De staart is gecoupeerd of van nature zonder staart. De voeten zijn ovaal, met gesloten, iets gebogen tenen. Nagels zo donker mogelijk. De vacht : lang, dicht en grof. De ondervacht is wollig en dicht. Lange hoofdharen bedekken de ogen op karakteristieke wijze. De vacht dient het best dagelijks geborsteld te worden. Schofthoogte : reuen 45 tot 50 cm en teven 42 tot 47 cm. Het gewicht bedraagt 15 tot 20 kg. AARD : de aangeboren herdersinstincten van het ras hebben zich goed aan het hedendaagse leven aangepast. De hond is aanhankelijk, oplettend en moedig. Het is een intelligente hond met een sterke persoonlijkheid en een opvallend sterk herinneringsvermogen, die zich dominant gaat opstellen, veel blaft en ook bezitterig is. Hij is wel zeer trouw en dol op zijn baas en de kinderen. ACTIVITEIT : in principe is dit geen stadshond, al heeft hij zich daaraan aangepast. Het is wel een hond die zich goed voelt op de buiten en bestand is tegen een leven onder slechte weersomstandigheden. Hij heeft veel beweging nodig om in conditie te blijven. OPVOEDING : deze hond is wantrouwend tegenover vreemden en daardoor een uitstekende waakhond. Hij heeft beslist een consequente opvoeding nodig.
Saarloos was een scheepskok uit Dordrecht.. Hij hield van de natuur en van honden en hij zou de schepper worden van een uniek Nederlands hondenras. Saarloos sprak soms een beetje smalend over 'sierhondjes' als hij de gewone huishond bedoelde. Hij vond dat deze hond veel te veel was verhuiselijkt en wilde, als liefhebber van de Duitse herder met name in dit ras weer de natuurlijke eigenschappen terugfokken. Eind jaren 30 van de vorige eeuw begon hij met het kruisen van een hond en een wolf, omdat hij verwachtte dat hierdoor een betere werkhond zou ontstaan. Hij paarde een Duitse Herderreu van het zogenaamde klassieke Pruisische type, Gerard van de Fransenum, aan een Europese wolvin die hij Fleur noemde en die hij uit de Rotterdamse "Diergaarde Blijdorp" had verkregen. Hij wilde de werklust van de Duitse Herder combineren met het grotere uithoudingsvermogen en de kracht van de wolf. Hiervoor maakte hij dus gebruik van deze Duitse herder en wolven van het Syberische type. Het project was maar gedeeltelijk een succes. Hij fokte een hond, die een keer per jaar loops wordt, maar de hond was, zoals ook sommige Tsjecho-Slovaakse Wolfshonden, schuw. Door terugparingen op stamvader Gerard verkreeg Saarloos een basispopulatie kwartwolven. Er volgde een periode waarin hij met zijn fokproducten experimenteerde en een strenge selectie toepaste. De Europese wolfhond, zoals Saarloos zijn fokproduct noemde, was als gebruikshond niet te handhaven. In de jaren die volgden wist Saarloos - met veel moeite en tegenslag - uiteindelijk een nieuw hondenras op te bouwen. Maar voor politie- en africhtingstaken waren de nakomelingen van Gerard en Fleur niet geschikt. De voor dit werk noodzakelijke aanvalsdrift was niet aanwezig. De vluchtdrift van de wolf bleek erfelijk dominant over de aanvalsdrift van de Duitse Herder. Sommige nakomelingen waren min of meer geschikt als reddingshond. Anderen waren bruikbaar als blindengeleidehonden, juist door hun voorzichtige karakter. Saarloos bouwde een bloeiende blindengeleideschool op in Dordrecht. De schuwheid die voor de huidige Saarlooswolfhonden zo kenmerkend is, was toen nog veel minder aanwezig, omdat Leendert Saarloos uitsluitend op karakter fokte. Het uiterlijk was daarbij van ondergeschikt belang. Liefhebbers van het vroegere wolfachtige uiterlijk van de honden fokten, zonder medeweten van Saarloos, de wolfachtige kenmerken weer terug. Het ras werd in 1975, 6 jaar na de dood van Leendert Saarloos, erkend door de Raad van Beheer op Kynologisch Gebied in Nederland en als postuum eerbetoon aan zijn schepper Saarlooswolfhond genoemd. Enige jaren later volgde internationale erkenning door de F.C.I.
De saarlooswolfhond lijkt iets langbeniger dan de Duitse herder, maar hij is lichter en lijkt eleganter. Reuen hebben een schofthoogte van 65 tot 75 cm; teven van 60 tot 70 cm. Zij hebben een gewicht van 36 tot 45 kg.
Hokkaido Inu ideale gezelschapshond - groot wild jager - goede waakhond - agressief karakter
LAND VAN HERKOMST : Japan
GESCHIEDENIS De Hokkaido Inu ( of Ainu Inu, Hokkaido Hond, Doh Ken ) heeft als oorspronkelijk benaming de 'Ainu-Ken ' en behoort tot de hondenrassengroep van de Aziatische Keeshonden en soortgelijken. De geschiedenis van deze hond hangt nauw samen met de geschiedenis van de Ainu-stam. Ongeveer drieduizend jaar geleden vestigde deze stam zich in Japan. Blijkbaar brachten ze hun honden met zich mee. De hond heeft een belangrijke rol gespeeld in de geschiedenis van de hondenrassen in Japan. De woestheid, moed en trouw van de Ainu zijn zeer aantrekkelijke eigenschappen. Waarschijnlijk zijn ze door de jaren heen zo gefokt. De Hokkaido Inu is een middelgrote, erg stevig gebouwde hond.Hij werd ( en wordt ) gebruikt als sledehond, jager op groot wild, waakhond en gezelschapshond.
IDEALE RASKENMERKEN Het hoofd is driehoekig en vosachtig. Brede, platte schedel en voorhoofd. Uitgesproken stop. Rechte neusbrug. Wigvormige snuit. Zwarte neusspiegel ( vleeskleurig in de witte variëteit ). Strakke lippen.De ogen zijn klein, driehoekig, donkerbruin en staan ver uit elkaar. De oren zijn klein en driehoekig. Rechtop gedragen en enigszins naar voren gericht.Het lichaam is krachtig gevormd. Krachtige hals zonder keelhuid. Duidelijk zichtbare schoft. Middelbrede lendenen. Goed ontwikkelde voorborst. Diepe borstkas. Buiklijn is duidelijk opgetrokken. Rechte, stevige rug. Fraai hellende croupe. Ledematen : zeer compacte, gesloten, goed gewelfde voeten. Gespierde benen met flinke botten. De staart is hoog aangezet. Dik over de rug gedragen, dicht gekruld of in een boog. De vacht : kort, stug en recht. Iets langer op de staart. Zachte, compacte ondervacht. De vacht vraagt een regelmatige borstelbeurt. Kleur : sesam ( lichtere kleur haar met zwarte punt ). Gestroomd ( zwart, rood, wit, enz. ) Zwart, wit, rood of bruin. De schofthoogte bedraagt voor reuen 48,5 tot 52 cm en voor teven 45,5 tot 48,5 cm. Het gewicht bedraagt ongeveer 25 kg. AARD : deze hond heeft veel gunstige kwaliteiten. Het verleden wees uit dat hij een onverschrokken en vastberaden jager, een goede bewaker en een goede beschermer is. Tegelijkertijd is hij trouw en goed gemanierd. De Hokkaido Inu is altijd alert en heeft een achterdochtige aard; dit waren in feite de vereisten voor de rol van dorpsbewaker. Deze moedige en zelfverzekerde hond is volgzaam en aanhankelijk tegenover zijn baas. Hij heeft een opmerkelijk goed 'richtingsgevoel' en een karakteristieke 'harde' uitdrukking. Zijn uiterlijk doet aan zijn primitieve voorouders denken. ACTIVITEIT : de Hokkaido heeft veel ruimte en beweging nodig. OPVOEDING : dit ras heeft behoefte aan een consequente opvoeding.
Ras: Zwarte Russische Terriër Andere naam: Chornyi Terriër en Russkji Tchornji Terriër Oorsprong: Rusland Gehouden als: Waak, verdedigings en gezinshond Grootte: Reuen 66-72 cm en teven 64-70 cm Gewicht: 40-65 kg Kleur: Effen zwart of zwart met enkele grijze haren Vachtsoort: Ruwharige bovenvacht met een dichte ondervacht Gem. Leeftijd: 10-11 Jaar
Geschiedenis De Zwarte Russische Terriër is een van de nieuwere rashonden in de wereld. Het Sovjetrussische Ministerie van Landbouw erkende de Tchiorny Terriër in 1981 als nieuw Russisch ras. In 1984 volgde de erkenning van de FCI ( Federation Cynologique International). Sindsdien maakt deze geweldige hond steeds meer vrienden over de gehele wereld. Tijdens de Tweede Wereldoorlog ontstond bij het Rode Leger een groeiende behoefte aan honden, welke geschikt waren voor legerdoeleinden. Het Rode Leger kreeg de opdracht om een hond te fokken, die breed inzetbaar was voor veel militaire doeleinden. Juist deze militaire doeleinden zijn er debet aan, dat er zo weinig van deze hond bekend is. Het fokprogramma van de nieuwe hond is dan ook gebaseerd op honden, welke waren buitgemaakt op de Duitse Leger ten tijde van de oorlog. Het is dan ook niet zo verwonderlijk, dat enkele Duitse rassen aan de basis staan voor de Zwarte Rus. Dit zijn o.a. de Riesenschnauzer en de Rottweiler. Ook de Airedale Terrier en de New Foundlander zijn naast andere honden ook voorouders van de Zwarte Russische Terrier.
Het nieuwe ras moest groot en sterk genoeg zijn, om zware lasten te kunnen verplaatsen. Ontzag inboezemen. Bestand zijn tegen de enorme klimatologische en topografische verscheidenheid van de toenmalige Sovjet-Unie.
Het Rode Leger had een allrounder nodig; een hond die alle gewenste eigenschappen in een groot, sterk en gezond lichaam herbergde. De hondenspecialisten van de "Rode Ster Kennels" maakten creëerden een hond met alle gevraagde eigenschappen. Hij moest zowel de hitte van het zuiden als de ijzige koude van het noorden kunnen doorstaan. Hij moest groot zijn, maar ook atletisch en wendbaar. Zeer waakzaam, zonder in het wilde weg om zich heen te gaan bijten. Bovendien moest hij snel af te richten zijn.
De Rode Honden mannen begonnen met een prototype, waaraan de Riesenschnauzer, de Rottweiler en de Airedale Terriër hun bijdrage leverden. De Airedale gaf zijn uithoudingsvermogen, gehoorzaamheid en zijn temperament; de Rottweiler zijn stevige bouw en fysieke kracht. Van de Riesenschnauzer kreeg hij zijn grootte en felheid. Deze honden werden niet zomaar op elkaar losgelaten, maar in een uitgekiend fok programma met elkaar gekruist. De nakomelingen werden weer met elkaar gekruist en daarna mochten ook andere rassen een duit in het zakje doen: Newfoundlander, Duitse Staande Draadhaar, Laika, Kaukasische Owtcharka, Moskouse Retriever en nog wat andere. In totaal werkten een twintigtal rassen mee aan dit bouwpakket, dat na tientallen jaren fokken, experimenteren en selecteren de Tchiorny Roesky (Zwarte Rus) opleverden.
Karakter: Door gericht te fokken en een strenge selectie op de fokdieren toe te passen ontwikkelde de eerste kruisingsproducten tot de geweldig mooie en stoere hond van nu. De Zwarte Russische Terriër is zeer evenwichtig van karakter, uiterst betrouwbaar en zeer intelligent. Hij heeft door zijn langdurig gebruik in het Rode Leger, zijn enorme arbeidsgeschiktheid en betrouwbaarheid bewezen. Zijn stabiel karakter en zijn goede en snelle opmerkingsgave maakt hem voor meer als alleen bewakingsdoeleinden geschikt. Doordat hij al zijn zintuigen zo goed gebruikt, en hij zo sensibel is, is hij een zeer bruikbare hond in alle hondensporten.
Bij uitstek is hij een zeer bekwame verdediger van erf en goed, daar hij een zeer specifiek gevoel voor goed en kwaad heeft. Een van naturen aanwezige bewaking- en verdedigingdrang, moet echter wel goed begeleid worden.
Bij alle goede eigenschappen van de Zwarte Russische Terriër is hij nietvan een zekere eigenwijsheid vrij te spreken.
Opgroeiende pups moeten daarom met veel verstand van zaken en consequentie worden opgevoed. Liefde voor het dier en respect voor het individu hoort hier zeer zeker genoemd te worden. Daar hij een zeer zelfstandig hond wordt, is het van belang, dat men goed weet, hoe met honden om te gaan.
De pups staan voor veel dingen open en zijn dan ook erg nieuwsgierig. Dol als ze zijn op kinderen, gaan ze er ook altijd graag mee om. De pup groeit uit tot een hond, die heel goed weet wie er tot zijn gezin (= roedel) behoort. Hij zal dan ook ten alle tijden het voortouw nemen, als het erom gaat zijn roedelgenoten te beschermen.Wordt de hond consequent opgevoed, dan neemt de Zwarte RussischeTerriër zonder veel moeite zijn plaats in het gezinsroedel in.
Door zijn grote mate van zelfstandigheid en zijn grote intelligentie, is hij niet de meest geschikte hond voor een beginnende hondenliefhebber.
Men mag daarom alleen een pup in huis halen, als men bereid is om na een jaar en langer de consequente omgang met de hond te handhaven. Ondanks de grote vreugde over de nieuwe pup, moet men zich wel grondig realiseren, dat de Zwarte RussischeTerriër binnen een jaar uitgroeit tot een grote, sterke en weerbare hond.
Veel van deze honden zijn pas laat af, d.w.z. dat zowel hun lichamelijke als hun geestelijke ontwikkeling zich pas laat volledig ontplooit. Daarom mag men deze jonge hond bij trainingen niet te zeer belasten.
De Zwarte Russische Terriër is dol op wandelen en zeer actief, zomer en winter. Hij zwemt graag. Hij wil graag actief beziggehouden worden. In huis is hij duidelijk aanwezig, zonder druk of zenuwachtig te zijn. Hij is erg waaks, zonder overmatig veel geblaf; hij is een echte "melder". Hij heeft, zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen, een enorme "Will to please", wat hem tot een onovertroffen sporthond maakt. Maar denk eraan, dat hij sterk en zelfverzekerd is. Van oneerlijke fysieke aanpak is de Zwarte Russische Terriër zeer wars, en hij zal dat dan ook zeer zeker niet accepteren. Uiterlijk: De Zwarte Russische Terriër is dus op een zeer ongewone manier gefokt, maar gelukkig is hij een doodgewone hond. Een beetje groot misschien. Op straat loop je met een opvallende verschijning aan je zijde; een ruim 45 kilo wegende, meer dan 70 centimeter hoge kanjer. De Zwarte Russische Terriër heeft een zwaar skelet met goed ontwikkelde bouw en een massieve bespiering. Een strakke elastische huid zonder plooien of wammen.
De hoogte: De reu is 68 tot 74 centimeters; van teven is de hoogte 64 tot 70 centimeters.
De vacht: Dicht aangesloten, draadachtig en licht golvend. Het 4 tot 10 cm. lange bovenhaar bedekt het hele lichaam van de hond. De vacht is goed ontwikkeld en vormt op de kop wenkbrauwen en baard, het z.g. garnituur.
Kleur: Zwart of zwart met enkele grijze haren.
De kop: Harmonisch in verhouding met de rest van het lichaam. Hij is tamelijk smal in het schedelgedeelte, met ronde maar niet te sterk ontwikkelde jukbeenderen. Hij heeft een vlakke schedel, de stop voelbaar doch niet te sterk. De schedellijn loopt parallel met de neusrug, die iets korter is. De sterke snuit eindigt in een stompe neus. Baard en baardharen geven de snuit een vierkante vorm. De lippen zijn vlezig en liggen kort aan.
De Zwarte Russische Terriër beweegt makkelijk, vrij en harmonisch. De draf en de galop zijn karakteristieke gangen. In draf bewegen zijn ledematen correct; uit zijn gangwerk blijkt zijn zelfvertrouwen en kracht. De rug en de nierstreek bewegen elastisch mee. Schoft en lendenen blijven bij de draf op een lijn. Zijn verschijning is opvallend, en hij presenteert zich heel zelfverzekerd en hij is alert op zijn omgeving.
De rasstandaard schrijft tevens voor dat de honden aan de staart gecoupeerd dienen te worden, maar dat is in Nederland vanaf 1 september 2001 bij de wet verboden. Wij zullen derhalve moeten wennen aan Zwarte Russische Terriërs met een natuurlijke staart. In landen als Finland en Duitsland is men al weer gewend aan de lange staarten van vele hondenrassen, omdat in deze landen het coupeerverbod al van kracht is.
Ras: Zuid-Russische Owtcharka Oorsprong: Rusland en Oekraïne Gehouden als: Herders en waakhond Grootte: Reuen min. 65 cm en teven min. 62 cm Gewicht: 55-75 kg Kleur: Wit of grijs-cremé Vachtsoort: Lang, ruw en borstelachtig en heeft een dikke ondervacht Gem. Leeftijd: 9-11 Jaar
Kenmerken: - Dikke botten - Schedel en snuit zijn even lang - Haar op de snuit vormt een snor - Hangende en lange oren - Hangend haar over het gezicht
Herkomst: Deze hond is een van de grootste bewakers en verdedigers van de kudde (schofthoogtes van meer dan 90 cm komen voor). Hij is gefokt om de krachtige wolven in het zuiden van de Oekraïne en de Krim aan te kunnen.
Algemeen voorkomen: Een grote, sterk gespierde hond met hangende oren en een staart die aan het einde in een krul hangt. De Zuidrussische Owcharka is levendig en heeft zeer snelle reflexen.
Vacht: De Zuidrussische Owcharka heeft een dubbele vacht die weerbestendig is: een dichte ondervacht en een lange, ruwe en borstelige bovenvacht. Hij komt voor in de kleuren wit, verschillende tinten grijs/beige en in wit met grijze platen.
Gezondheid: In het ras komt heupdysplasie voor; verder geen rasspecifieke problemen bekend.
Aard: Zelfstandig, eerlijk, onomkoopbaar, moedig, intelligent, sober en hard voor zichzelf. Hij is zeer trouw aan zijn baas en diens gezin, wantrouwend tegenover vreemden, dominant (reuen dulden soms geen andere reuen op hun terrein) en zeer territoriumgebonden. Hij handelt meestal naar eigen inzicht en kan dat razendsnel doen. De opvoeding moet op wederzijds respect gebaseerd zijn; een Zuidrussische Owcharka voert alleen een bevel uit als hij daar het nut van inziet. Deze hond is geschikt voor mensen die de ruimte hebben en afgelegen wonen; het is zeker geen hond voor beginners.
Knudde
mailgroep huisdieren
.jpg)
Dit ras gaat terug op de gevlekte merrie van Spaanse afkomst Flaebehoppen. De slager Flaebe kocht het paard van een Spaanse officier, waarna hij haar verkocht aan de rechter Lunn, die met haar ging fokken op zijn landgoed Knabstrup. De merrie stond bekend om haar snelheid en uithoudingsvermogen. Nadat ze in 1808 door een Frederiksborgerhengst was gedekt, legde ze de basis voor een lijn van gespikkelde paarden. Haar kleinzoon Mikkel wordt algemeen erkend als de stamvader. Knabstruppers zijn wit met bruine en zwarte vlekjes op het hoofd, lichaam en benen.
Van de drie 'stampaarden', die waarschijnlijk de basis vormden voor de tegenwoordige paardenrassen, is het przewalskipaard het enige dat nog in zijn oervorm bestaat. Dit paard vormt de schakel tussen de vroegste paardentypen en de rassen van vandaag. In de prehistorie leefde dit paard op de steppen van Europa en Centraal-Azië. Nu wordt hij nog in enkele dierentuinen gehouden en worden er pogingen ondernomen om groepen in het wild uit te zetten.
als voor ons? 
Hoe komt het dat veel zoogdieren 's nachts kunnen zien, terwijl toch het zicht afhankelijk is van de lichtsterkte? De opbouw van het oog van dieren die 's nachts actief zijn is praktisch gelijk aan de andere zoogdieren. Het verschil ligt hierin, dat de ogen groter en boller en ontvankelijker voor licht zijn. De zoogdieren die 's nachts actief zijn hebben bovendien een reflecterende laag achter het netvlies, die het invallende licht terugwerpt naar de lichtgevoelige staafjes, die zodoende nog een keer licht opvangen. Dit effect is goed te zien als er 's nachts licht op het oog valt van bijvoorbeeld een kat of vos. Door de reflectie lichten de ogen op. Ook heeft het netvlies relatief veel meer staafjes, waardoor het waarnemingsvermogen in de schemer verhoogd wordt. Dit brengt wel met zich mee, dat deze dieren het volle daglicht moeten mijden. Dit is ook de reden dat de pupillen bij een kat in het volle licht tot smalle streepjes vernauwd worden. 
De bouw van het oog is voor ieder zoogdier in principe gelijk, maar de plaats van de ogen in de kop bepaalt wat en hoeveel een dier kan zien. Succesvolle roofdieren, zoals bijvoorbeeld de kat, moeten hun ogen exact kunnen instellen op hun prooi en deze goed in de gaten kunnen houden. Doordat hun ogen recht naar voren gericht staan, wordt een bijzonder goede dieptescherpte bereikt. Zo kunnen zij uiterst nauwkeurig vaststellen waar precies zich een prooi of iets anders bevindt en hoe ver het van andere dingen verwijderd is.
Bijna alle dieren slapen, sommige maar een paar minuten, andere 20 uur per etmaal. Het is makkelijk genoeg vast te stellen dat een dier slaapt, maar het blijft vaak nog een raadsel waarom. 
Lange tijd bijna roerloos uitrusten op een veilige plek kan voor dieren op allerlei manieren van nut zijn. In de eerste plaats is hij meestal veiliger voor roofdieren op zijn slaapplek dan wanneer hij hongerig op zoek is naar voedsel en misschien niet zo goed oplet. Daarom hebben dieren die weinig tijd nodig hebben om te eten, de neiging om lang te slapen en het veiligste moment van de dag afwachten om naar voedsel te zoeken. Een dier dat slaapt kan zo ook energie besparen of aan extreme kou of hitte ontsnappen.
Op welk moment een dier slaapt, hangt ervan af wanneer hij wakker moet zijn. Veel vogels kunnen alleen bij daglicht vliegen en zullen dus 's nachts slapen. Kleine zoogdieren zoals muizen proberen daarentegen overdag aan roofdieren te ontkomen en gaan liever 's nachts op zoek naar voedsel. Andere dieren zoals konijnen en vossen hebben een soort tussenoplossing gevonden en slapen zowel 's nachts als overdag een paar uur. Ze zoeken hun voedsel dan in de ochtend- of avondschemering. Hun bioritme is in elk geval afgestemd op de dagelijkse afwisseling van dag en nacht. Veel zeedieren, vooral die aan de kust leven, trekken zich niet zoveel van het daglicht aan, maar stellen hun bioklok in op de getijden. 
* Gierzwaluwen, die tot drie jaar ononderbroken in de lucht kunnen zijn, slapen vliegend.
De bonte vliegenvanger of ficedula hypoleuca
Stand- en zwerfvogel. Oudere vogels met geheel witte veren, oranjerode snavel en een zwarte snavelwortel en zwartgrijze poten; jonge dieren grijsbruin of meteen wit, grijze snavel. De knobbel op de wortel van de snavel is bij mannetjes in de broedtijd sterk geprononceerd. Naast de knobbel en de kleur van de snavel onderscheidt deze soort zich van de wilde en de kleine zwaan door de vaak S-vormige houding van de hals. Verspreiding en woongebied : wilde vogels in Polen en het zuiden van Scandinavië. In Midden-Europa tamme of verwilderde parkvogels, die sinds 1950 sterk in aantal zijn toegenomen. Woont in staand of langzaam stromend water in het laagland; een enkele keer ook in brak of zout water. Voortplanting : groot horst van riet en twijgen in of bij het water. Legtijd vanaf midden april. 5-8 helder groen-grijze eieren, die later vaak verkleuren tot bruin. Eén legsel. Het vrouwtje broedt alleen 35-40 dagen. Nadat de jongen uit het ei gekropen zijn, worden ze door beide ouders gevoed. Met 120-150 dagen zijn de jongen in staat om te vliegen, maar ze blijven nog tot in de herfst in familieverband wonen. Voedsel : water- en oeverplanten, ook landplanten worden gegraasd. Bij het grondelen komt de lange hals goed van pas; het lichaam blijft daarbij (in tegenstelling tot de eenden) recht.
De baarachtigen (Perciformes) vertegenwoordigen een grote groep gewervelde vissen die leven in zeewater, brak water en in zoet water. De vis van deze orde heeft vaak twee rugvinnen; de eerste bestaat vaak uit harde, stekelige vinstralen, terwijl de stralen van de andere zacht en vertakt zijn. De buikvinnen liggen onder de borstvinnen. De schubben zijn vaak kamvormig. Tot deze orde behoren veel onderorden en families. Drie van deze families, die een goed ontwikkeld gevoel vertonen om voor de jongen te zorgen, komen voor in Noord-, Midden- en Zuid-Amerika en in Afrika en Zuidoost-Azië. Dat zijn de cichiliden (Cichlidae), de nanderbaarzen (Nandidae) en de zonnebaarzen (Centrarchidae). Ze leggen hun eieren op plantenbladeren (fytofiele soorten), in ondiepe kuilen in het zand (psammofiele soorten), op platte stenen (lithofiele soorten) of in kloven. De jongen worden verzorgd door het mannetje of het vrouwtje, of door allebei. Mondbroeders vertonen een zeer bijzondere vorm van zorg : het onderste deel van de mond van het vrouwtje of het mannetje dient als incubator voor de eieren en als veilige haven voor de jongen tijdens de eerste dagen van hun leven.
Meervalachtigen leven over de ganse wereld op de bodem van rivieren, meren en beken. Ze zijn goed aangepast aan de bodem als leefomgeving. Hun lichamen zijn naakt of overdekt met een dik pantser van botachtige platen en ze hebben vaak grillige uitsteeksels. Samen vormen ze de grote onderorde van de Siluroidei, die bestaat uit zo'n dertig families en ongeveer tweeduizend soorten.
Labyrintvissen (Anabantidae) zijn wijdverspreid in de zoete wateren van Zuidoost-Azië en in het tropische gedeelte van Afrika. Ze schijnen van dezelfde voorouders af te stammen als de baarzen. Anabantidae leven het liefst in ondiep, vaak modderig water met een laag zuurstofgehalte. Om in zo'n ongunstige omgeving toch te overleven, hebben ze een labyrint, een aanvullend ademhalingsorgaan waarmee ze zuurstof uit de lucht kunnen opnemen.
In de tropische, subtropische en moessongebieden in Zuidoost-Azië het daartegenover gelegen Afrika en Zuid-Amerika komen de eierleggende tandkarpers voor, de Cyprinodontidae. Ze leven in stromend en stilstaand water, maar ook in modderige vijvers. De volwassen mannetjes van alle soorten zijn groter en mooier gekleurd dan de onopvallende vrouwtjes, die meestal bruinachtig zijn van kleur. De eieren worden meestal gelegd op planten of op de zandige en modderige bodem. Sommige vissen veranderen de structuur van de bodem waar de eieren komen te liggen. De eieren rijpen zonder onderbreking in gebieden waar altijd water is of hun ontwikkeling wordt, in drooggevallen gebieden, onderbroken door één of meer diapauzes (perioden van spontane onderbreking). De soorten met een onderbroken ontwikkeling worden éénjarige vissen genoemd. Bij de Afrikaanse soorten is de onderbreking in de ontwikkeling doorgaans korter en duurt een aantal weken of maanden, terwijl de diapauze bij Zuidamerikaanse soorten wel twee jaar kan duren.
Deze pauwoogcichlide is een grote vis die afkomstig is uit het stroomgebied van de Amazone, de Negro, de Parana en uit Paraguay. Hij wordt wel 35 cm. lang. Vooral de jongen zijn prachtig gekleurd : chocoladebruin gemarmerd met hier en daar zwartomrande vlekken. Deze 'jeugd'-kleuren verdwijnen als de vissen ouder en groter worden en uiteindelijk blijft slechts een bruingrijze tint over. Het aquarium moet groot genoeg zijn voor vissen van een dergelijke omvang. Deze pauwoocichlide is niet geschikt voor aquaria waarin ook andere vissen zwemmen. Elke dag eet hij een aanzienlijke hoeveelheid levend voer in grote stukken (meelwormen, krekels, aardwormen, mager rundsvlees, paardevlees en gevogelte).
De kleine gevlekte hondshaai, een kraakbeenvis, is een haai die in ondiep water leeft. Hij komt voor in een groot gebied en leeft in de Atlantische kustwateren van Noorwegen tot Noord-Afrika en in de Middellandse Zee.
; "javascript:fotovenster('?id=/multimedia/archive/02149/rabbit_2149211c.jpg&caption=Zonnebrilkonijn overleeft alles©right=', 148, 200+30);")
Het is altijd handig een speciale ehbo-doos klaar te hebben staan. Hierin zitten: hechtpleisters, watten, verbandmateriaal, compresverband, elastische windsels, spalkhoutjes, desinfectiemiddel, bubbeltjesplastic, thermometer, grote handdoek, verbandschaar en tekenpen. Verder alles wat de dierenarts voorgeschreven heeft, zoals oor- of oogdruppels of antiseptische zalf.
De Bracco Italiano ( of Italiaanse Pointer, Italian Setter ) heeft in Italië al een hele geschiedenis achter zich en is waarschijnlijk de oudste van de Italiaanse Jachthonden. Het ras heeft zich al eeuwen kunnen ontwikkelen, van de jacht met netten naar de jacht met geweren. Fresco's van de 14de eeuw tonen reeds zijn bestaan aan. Hij is zeker de oudst overlevende en meest succesvolle van diegene die als Italiaanse Jachthond op de voorgrond zijn getreden. Velen beweren zelfs dat hij dezelfde stam heeft als 
De Blue Lacy heeft zijn naam te danken aan de blauwe genen die hij geërfd heeft. Hij is waarschijnlijk een combinatie van wilde paria's die veel in het zuiden van de Verenigde Staten voorkwamen. De Blue Lacy wordt als herder en als drijver gebruikt. Hun zachte, maar daarom niet minder zekere aanpak betekent dat zij de meest humeurige varkens en de meest nerveuze kippen aankunnen. 
Voorname speurhonden uit de beroemde steden van Frankrijk werden doorlopend geïmporteerd in Amerika. Deze hounds van het 
Het Brusselse Smoushondje of de Griffon Bruxellois (Brusselse Griffon) dankt zijn rasnaam aan de hoofdstad van België, waar deze hondjes ooit met hun eigenaars op straat flaneerden. Het zijn opvallende hondjes met een klein lichaam, maar met flinke snorren en baarden. Waarschijnlijk stammen ze af van 
Ondanks zijn karakteristieke haveloze uiterlijk, is het lichaam van deze Griffon Belge of Belgische Griffon goed in balans en goed ontwikkeld in zijn lange, harde vacht. De vacht is half lang, ruw draadachtig en zonder krul, liefst met een ondervacht. De kleuren zijn zwart, zwart met tan-aftekeningen en zwart gemengd met bruin. De oren en de staart worden gewoonlijk kort gecoupeerd. De Griffon Belge werd gekweekt als gezelschapsdier en is een perfect maatje. Omdat hij eens een harde werker was en ratten ving om aan voedsel te komen, heeft de Griffon nog steeds enorm veel energie. Hij heeft echter voor een stuk zijn werkdrift omgezet in gehoorzaamheid. Hij is ook zeer extrovert. Zijn draadharige vacht is dan wel lang, maar deze heeft niet zoveel verzorging nodig. De Belgische Griffon is gehard en heeft weinig voedsel nodig.
De Petit Brabançon ( Het Brabandertje of de Piccolon Brabantino ) is eigenlijk een tegenstelling op zich. Griffon betekent namelijk letterlijk 'draadharig', terwijl de Brabander gladharig is. De Amerikaanse Kennel Club staat echter deze paradox toe. De Petit Brabançon heeft geen snor en geen draadharige vacht. Zijn vacht is kort, glad en dicht. De kleuren zijn rossig, al dan niet met een zwart masker, of zwart met roestbruine aftekeningen. Hij heeft een lichaam met een korte rug, mooi gewelfde ribben en sterke dijen. De Gladharige Brabançon is vriendelijk en speels, levendig en energiek in huis. Ze lopen graag in de kijker en genieten van de aandacht. Bij een eerste ontmoeting kan deze hond ietwat verlegen zijn, maar als hij eenmaal zijn opgeruimde aard toont schept hij zeer veel vreugde.(dpbrego)
In Tolstoj's beroemde boek Oorlog en Vrede wordt beschreven hoe met Barzois op wolven wordt gejaagd. Koppels van deze snelle Russische windhonden achtervolgden en grepen wolven. De Barzoi stamt af van de oude Russische Windhond, met invloed van Krim- en Bergwindhonden. Hij was geliefd bij tsaren en was in adellijke kringen een waardevol geschenk. Net als alle windhonden jaagt de Barzoi niet op zijn reuk- , maar op zijn gezichtsvermogen. Ondanks zijn sierlijke uiterlijk is hij een zeer moedige hond. Hij is goedaardig, tenzij hij wordt geprovoceerd. Verder is hij nogal gereserveerd, vooral tegen mensen die hij niet goed kent. 
Als de Amerikaanse Water Spaniel zwemt, gebruikt hij zijn staart als roer. Op het land jaagt en apporteert deze jachthond in elk terrein gemakkelijk op allerlei klein wild. Hij is in het Midden-Westen van de Verenigde Staten gefokt uit de combinatie van de 
Andere benamingen voor deze hond : de Bleu Heeler, de Australian Cattle Dog, de Red Heeler, de Australian Queensland Heeler of de Australische Veedrijvershond . 
Schofthoogte : voor reuen en teven 52 tot 62 cm, met een gewicht van om en bij de 25 à 30 kg. Hoofd : 
Deze eeuwenoude jachthond voelt zich thuis in het Noorse winterse klimaat, op moeilijk terrein en is opgewassen tegen geduchte tegenstanders. Hij is veelzijdig, maar vooral specialist op het gebied van de eland. Door de Vikingen werd hij enorm gewaardeerd; soms werd hij met zijn baas begraven. In 1877 verscheen hij voor het eerst op de tentoonstelling, georganiseerd door de Noorse jagersvereniging. Aan de Elandhond is door de eeuwen heen weinig veranderd. Vooral zijn uithoudingsvermogen en snelheid vallen op. Ook is hij intelligent in het uitwerken van sporen en in het contact houden met de jager. Het was zijn taak om de eland ( bij voorkeur het mannetje ) op te sporen en in bedwang te houden, tot zijn baas hem onder schot kon nemen. Hij deed dit op allerlei manieren, zoals door het dier te hinderen en het op te houden, waardoor de eland aan de plaats gebonden bleef en waardoor bij het dier tevens de aandacht voor de jager werd afgeleid. In Noordelijke landen wordt nog steeds met dit type hond gejaagd. Ze zijn voor alles trouw, betrouwbaar en zelfverzekerd. Als huishonden zijn ze vriendelijk en meegaand. 
Er bestaat ook een Zwarte Noorse Elandhond , die vanzelfsprekend zwart is, maar ook een iets ander type heeft. Qua schofthoogte zijn ze iets kleiner ( de reu : 45 cm en de teef iets minder ). Ze zijn nauw verwant, net als trouwens andere jachthonden van het Keeshondentype. In België en Nederland worden de Elandhond en aanverwanten tot de Keesachtigen gerekend en niet tot de Hounds. Ook Zweden kent een Elandhond. Verdere verwanten zijn 
De Eurasiër heette oorspronkelijk de Wolf-Chow en behoort tot de rassengroep van de Aziatische Keeshonden en soortgelijken. De Eurasiër heeft zijn oorsprong in Duitsland en werd speciaal gefokt als 'ideale hond'. Het ras werd gefokt uit 
Buik is iets opgetrokken. De benen zijn recht, sterk en middelmatig lang. De hals is matig gespierd en zonder keelhuid. Kleur : rood tot vaal, wolfsgrauw, zwart en zwart met aftekeningen ( grijsbruin boven de ogen, aan de onderzijde van de benen en aan de broek en staart ). Alleen de exemplaren die effen gekleurd zijn, zijn bij de FCI geregistreerd. Hoofd en schedel : het hoofd neigt naar het wolventype. Van boven gezien wigvormig, met spits staand oor. Vlakke schedel met voorhoofdsgroef. Rechte neusrug met weinig stop. Donkere ogen, niet te diep liggend en amandelvormig. Oren zijn middelgroot en staan rechtop. Gesloten lippen. Schaargebit. Staart : in rust afhangend en tot aan het spronggewricht gedragen. In actie opgerold of zijdelings over de rug gedragen. Voeten : grote voeten met stevige voetzolen. Gewelfde tenen. Vacht : over het gehele lichaam dicht onderhaar ( de wol ) en middellang, los aanliggende grannen ( bovenhaar ). Het gezicht, oren en onderstuk van de benen zijn korter behaard. De beharing op de halspartij is maar iets langer dan die op het lichaam en vormt geen manen. De vacht vraagt een regelmatige borstelbeurt. Schofthoogte : voor reuen van 52 tot 60 cm en voor teven 48 tot 56 cm. Het gewicht bedraagt voor reuen 23 tot 32 kg en voor teven 18 tot 26 kg.
Ook honden kunnen blozen. De neus en oren van de Faraohond ( of Pharaoh Hound , Kelb-tal Fenek ) worden donkerrose als hij zich opwindt. Zijn expressieve gezicht met oosterse uitdrukking bevestigen de band met het oude Egypte. Het is misschien de oudste, maar zeker en vast de meest vereerde hond uit de geschiedenis. Zijn voorouders gaan terug tot zo'n 3000 jaar voor Christus. Veel van het type en zijn mogelijkheden van deze honden uit de oudheid wordt onthuld wanneer men de vroege schilderijen en hiërogliefen bekijkt. Hij lijkt weggelopen uit een afbeelding in een Egyptische graftombe. In werkelijkheid is het een ras dat is gefokt uit Windhonden die op Malta en de eilanden in de buurt leven, en die mogelijk verwant zijn aan prehistorische windhonden uit Noord-Afrika. Waarschijnlijk is de Faraohond nauw verwant met 
Van de Kanaanhond (of Canaan Dog, Kelef K'naani, Israël Canaan Dog ) is het bekend dat het ras al ver voor het begin van onze jaartelling voorkwam en er zijn afbeeldingen gevonden van omstreeks 2200 voor Christus, waarop de kenmerken van de tegenwoordige Kanaanhond duidelijk te zien zijn. In de legendes staat geschreven dat de Kanaanhond met een gouden ketting aan de troon van koningin Jezebel vastgebonden was. Het is de Nationale hond van Israël en hij is al eeuwen lang in het Midden-Oosten bekend. Hij is oorspronkelijk een Paria ( wilde hond ) en werd in de Negef woestijn gebruikt door de Bedoeïenen en andere Nomaden als herder en schildwacht. Door de eeuwen heen is de Kanaanhond de mens dus op allerlei verschillende manieren van dienst geweest. De moderne versie doet onder andere dienst als waakhond, herdershond, speurhond en reddingshond en ook als gehoorzaamheidshond. Hij is achterdochtig tegenover vreemden maar niet agressief. Hij is waakzaam en heeft een snel reactievermogen; hij is bovendien buitengewoon werkwillig en leert gemakkelijk. De Kanaanhond is in Europa een zeldzame verschijning. 
De Kwartelhond ( of Deutscher Wachtelhund, Duitse Spaniel ) behoort tot de rassengroep van de Opjagende Honden. Het woord 'wachtel' betekent is het Duits 'kwartel' en deze honden zijn specifiek opgeleid om op gevogelte te jagen, in het bijzonder op kwartels. Omtrent zijn afkomst is er weinig definitief bewezen. Als men het gebruik en de mogelijkheden van de hond nadert bestudeert, lijkt het logisch dat er alleen Waterhonden van het continent zijn gebruikt voor zijn ontwikkeling. Het ras lijkt wel op de oude Engelse Waterhonden. Waarschijnlijk heeft hij ook het bloed van verschillende Jagende Spaniels, waaronder 
De Chinese Gekuifde Naakthond, die ooit de 'eetbare Chinese hond' werd genoemd, stamt volgens sommigen af van een haarloze Afrikaanse voorouder. Door steeds met de kleinste hondjes te fokken, ontstond de moderne versie van dit ras. Deze honden gingen met Chinese zeelieden mee op de wilde vaart en hielden de schepen vrij van ongedierte. Tegen de 18e eeuw waren ze dan ook in Afrika, Azië, Europa en Amerika te vinden. Er is tegenwoordig zowel een kale als een behaarde variëteit, de Powderpuff ( zie foto onderaan de bladzijde ), vaak in hetzelfde nest. Het wonderlijke is dat de Chinese Gekuifde Naakthond warmte kwijtraakt via zweetklieren en niet via hijgen. Dit ras is in China ( zijn land van oorspong ) zeldzaam, maar geniet een groeiende populariteit in het Westen.
beneden geschoren, wat het dier zijn typische uiterlijk geeft. 
De Owczarek Nizinny ( of Berge Polonais de Vallée, Herdershond van de Vallée ) is één van de Poolse Herdershonden. Dit ras komt uit de laagvlakte, terwijl de andere Poolse Herdershond ( 
De Polski Owczarek Nizinny is een middelmatig grote hond, compact gebouwd, sterk en gespierd. Het lichaam is matig lang met brede en diepe borst. De ribben zijn goed gerond. Licht gebouwde benen, niet te kort doch sterk. Matig lange hals zonder keelhuid. Kleur : elke kleur en aftekening toegestaan. Hoofd en schedel : het hoofd is matig groot, goed in verhouding en zeker niet grof. Beharing dicht op de schedel. De schedel verhoudt zich als 1:1 tot de voorsnuit. Eventueel is de voorsnuit iets korter. Matig brede schedel, licht gewelfd. De stop is goed aangegeven. Rechte neusrug en krachtige kaken. Grote donkere neus met goed geopende neusgaten. Middelmatig grote ogen, ovaal van vorm, met een levendige en doordringende blik. Oren van middelmatige grootte, hartvormig breed en hoog aangezet. De voorkant van het oor ligt tegen de wang aan. Schaargebit. De staart is gecoupeerd of van nature zonder staart. De voeten zijn ovaal, met gesloten, iets gebogen tenen. Nagels zo donker mogelijk. De vacht : lang, dicht en grof. De ondervacht is wollig en dicht. Lange hoofdharen bedekken de ogen op karakteristieke wijze. De vacht dient het best dagelijks geborsteld te worden. Schofthoogte : reuen 45 tot 50 cm en teven 42 tot 47 cm. Het gewicht bedraagt 15 tot 20 kg.
De Hokkaido Inu ( of Ainu Inu, Hokkaido Hond, Doh Ken ) heeft als oorspronkelijk benaming de 'Ainu-Ken ' en behoort tot de hondenrassengroep van de Aziatische Keeshonden en soortgelijken. De geschiedenis van deze hond hangt nauw samen met de geschiedenis van de Ainu-stam. Ongeveer drieduizend jaar geleden vestigde deze stam zich in Japan. Blijkbaar brachten ze hun honden met zich mee. De hond heeft een belangrijke rol gespeeld in de geschiedenis van de hondenrassen in Japan. De woestheid, moed en trouw van de Ainu zijn zeer aantrekkelijke eigenschappen. Waarschijnlijk zijn ze door de jaren heen zo gefokt. De Hokkaido Inu is een middelgrote, erg stevig gebouwde hond. Hij werd ( en wordt ) gebruikt als sledehond, jager op groot wild, waakhond en gezelschapshond.
geweldige hond steeds meer vrienden over de gehele wereld. Tijdens de Tweede Wereldoorlog ontstond bij het Rode Leger een groeiende behoefte aan honden, welke geschikt waren voor legerdoeleinden. 
opmerkingsgave maakt hem voor meer als alleen bewakingsdoeleinden geschikt. Doordat hij al zijn zintuigen zo goed gebruikt, en hij zo sensibel is, is hij een zeer bruikbare hond in alle hondensporten. 
Kleur: Zwart of zwart met enkele grijze haren. 
