Hoe overleeft een binnenhuiskat buiten?

Je kat moet weg. Want je verhuist naar een woning waar geen huisdieren zijn toegelaten. Gelukkig heb je opvang voor je dieren gevonden. Bij een fijn gezin, vol goede zorgen. Maar daar hebben ze wel een tuin. Je binnenhuiskat zal dus de wijde wereld in moeten.

Stel, je leeft al jaren samen met Millie en Cabron. Twee heerlijke poezen die je in je huis in de stad elke avond opwachten. Maar ze gaan weg, naar een nieuw gezin. Een gezin met een tuin. Katten de vrijheid geven die altijd binnen hebben gewoond, is niet zonder risico's. Maar het is niet iets om over te panikeren. Meer nog: het loont op lange termijn de moeite. Je katten zullen er zich beter door voelen en ze krijgen ook veel meer bewegingsruimte. Deze manier van leven past immers veel beter bij hun behoeften. Je dieren kunnen nu op verkenning gaan, jagen en contact hebben met soortgenoten.

1) Voor je je kat laat kennismaken met het buitenleven, moet je haar wel beschermen tegen een aantal heel besmettelijke virussen die ze bij contact met soortgenoten kan oplopen. Als je kat nog nooit werd ingeënt, moet je eerst twee vaccinspuitjes laten zetten met een maand ertussenin. Dan pas is ze volledig beschermd.

2) Sterilisatie is ook absoluut nodig. Om de overbevolking van katten tegen te gaan en om haar te beschermen tegen het FIV-virus, daarvoor bestaat namelijk geen vaccin. Het virus wordt overgedragen via de voortplanting of via wonden door vechtpartijen. Ook bescherming tegen vlooien is aangeraden.

3) Ook handig is dat je kat duidelijk geïdentificeerd kan worden via een elektronische chip en een halsband met een plaatje waarop je telefoonnummer terug te vinden is. Zo is de kans kleiner dat je haar kwijtspeelt.

4) Voor je kat in haar nieuwe huis woont, moet je haar natuurlijk wel eerst naar haar nieuwe stek brengen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want katten houden niet zo van reizen. Geef je kat ten minste drie uur voor de reis geen eten meer. Spuit op de binnenkant van het reismandje een half uur van tevoren wat synthetische feromonen die zich ook op het gezicht van je kat bevinden, de sprays zijn makkelijk te vinden in dierenzaken. Maak het reismandje goed vast met de gordel, zodat het ook niet te veel kan bewegen.

5) De nieuwe eigenaars houden de kat wel beter eerst een paar weken binnen om haar te laten wennen aan de nieuwe woning. Daarna kan ze zo veel buiten als ze wil, liefst via een kattenluikje. Dan kan ze terug naar binnen op een moment dat ze zelf kiest. 's Avonds sluit je beter het kattenluikje of de deur. Katten zijn in het donker immers minder goed zichtbaar voor automobilisten.

6) Forceer de nieuwe kat vooral niet. Zo beperk je de risico's van de pas verworven vrijheid. Laat haar maar haar gang gaan en draag ze ook niet zelf naar buiten, Als je kat beslist heeft om naar buiten te gaan, kun je haar beter met rust laten en haar zelf laten beslissen waar ze heen gaat.

7) Als de nieuwe kat naar buiten gaat, jaag je best de katten uit de buurt weg. De nieuwkomer kan zeker alle hulp gebruiken bij het 'veroveren' van haar nieuwe territorium. En zo zal je zien dat ook stadskatten op hun oude dag nog genieten van een tweede leven in het groen.

bron: MF
(Zita.be)

22-02-2012 om 00:00 geschreven door mailgroep

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
Categorie:Gezondheid hond & kat

26-10-2011 om 01:09 geschreven door mailgroep

26-10-2011 om 01:05 geschreven door mailgroep

8 tips om je huisdier kalm te houden tijdens het vuurwerk

Oudejaarsavond zetten we niet alleen in met champagne. Het mag ook buiten knallen. Voor dieren is vuurwerk echter niet altijd even prettig. Ze kunnen door het geluid en licht erg angstig reageren. Enkele tips om ze tijdens de woelige feestdagen toch rustig te houden.
1) Als je hond angstig reageert op het vuurwerk, negeer die angst dan zoveel mogelijk. Geef je aandacht, dan beloon je het angstige gedrag. Doe daarom zelf alsof de knallen heel normaal zijn. Zo raakt je dier niet extra opgejaagd. Wees als goed baasje gewoon lief, zonder te veel aandacht te besteden aan zijn onrust.

2) Laat je hond op zijn eigen vertrouwde plekje liggen. Krijg je het toch in je hoofd om het dier uit te laten op oudejaarsavond? Hou hem dan zeker aan de leiband!

3) Ook je kat hou je beter binnen. In een klein kamertje waar ze op haar gemak zit, is nog de beste oplossing.

4) Laat in de ruimte waar het huisdier zit het licht aan en de ramen en gordijnen gesloten. Je kan ook de radio of tv laten spelen, zodat de geluiden van buiten minder opvallen.

5) Konijnen, hamsters en andere dieren in een kooi zet je best in de garage. Bij vogels kan je een doek over de kooi hangen.

6) Je huisdieren alleen laten op oudejaarsavond is sowieso geen goed idee. Ga je toch bij vrienden vieren? Neem dan je voorzorgen en zorg ervoor dat je huisdier veilig en gerust zit.

7) Grote dieren zoals paarden, ezels en runderen staan best op stal als de halve wereld er als een lichtflits uitziet.

8) Wie toch vuurwerk wil afsteken doet dat best niet vlakbij een dier. Stel het vuurwerk zo laat mogelijk op en controleer of er zich in de buurt geen dieren hebben verstopt.

bron:  MF
(zita.be)

20-12-2010 om 16:22 geschreven door mailgroep

Gewrichten en beweeglijkheid

Om te kunnen genieten van een comfortabele beweeglijkheid, moet uw hond over gezonde gewrichten beschikken. Een gewricht kan beschadigd raken ten gevolge van een opgelopen letsel, een scheur in een gewrichtsband of vroegtijdige slijtage te wijten aan een vaak erfelijke geboorteafwijking. Deze oorzaken kunnen aan de basis liggen van een geleidelijk verergerende aantasting van de gewrichten, waardoor het kraakbeen meer en meer beschadigd raakt. In de gewrichten wordt dan abnormaal veel botweefsel gevormd, er ontstaan ontstekingen en de hond lijdt veel pijn.

Het ras is een criterium van gevoeligheid

Alle honden kunnen last hebben van artrose , maar sommige rassen zijn er vatbaarder voor dan andere. Enkele rassen zijn zo gevoelig voor artrose dat zeer jonge honden (vanaf 6 maanden) al geconfronteerd kunnen worden met gewrichtspijnen. Heupdysplasie is bijvoorbeeld een ziekte die veroorzaakt wordt door een abnormale slapheid van de gewrichtsbanden die het dijbeen met het bekken verbinden. De heup is dan onstabiel en begint geleidelijk te vervormen. Grote rashonden zoals de rottweiler, de Duitse herder, de Berner sennenhond, de labrador of de golden retriever worden vaker dan andere rassen door deze aandoening getroffen.

Hoe komt u te weten of uw hond aan artrose lijdt?

Als uw hond minder zin heeft om te gaan wandelen, moeilijk en stijf opstaat, met moeite opspringt of kreupel loopt aan een of meerdere poten, dan doet u er goed aan uw dierenarts zo snel mogelijk te raadplegen. Artrose is een degeneratieve ziekte die niet geneest, maar hoe vroeger de diagnose gesteld wordt, des te eerder preventieve maatregelen kunnen genomen worden om de evolutie van de ziekte te vertragen. In heel wat gevallen, moet een röntgenfoto gemaakt worden om de diagnose te bevestigen.

Winter, kou en pijn

U kan zich afvragen of de winter de artrose van uw hond zal verergeren. Dat is niet per se het geval. Naargelang de aard van de gewrichtsziekte, de ernst van de ontsteking en andere factoren, kan de buitentemperatuur (zowel de kou als de warmte) een rol spelen bij het verlichten of verergeren van de door uw hond gevoelde pijn. Omdat dit voor elke hond verschillend is, kan hier onmogelijk een eenduidig antwoord gegeven worden.

Hoe kan u uw hond helpen en beschermen?

Om de gewrichten van uw hond te beschermen, moet u er voor zorgen dat hij niet te zwaar wordt: dat kan door hem een voeding aan te bieden die aangepast is aan zijn levenswijze. Als uw hond door artrose getroffen is, kan u hem voedingssupplementen geven die een beschermende werking hebben op het kraakbeen en die de evolutie van de ziekte dus vertragen. Tot slot nog dit: als de gewrichten van uw hond hem echt doen afzien, zal uw dierenarts ontstekingsremmers voorschrijven. In sommige gevallen kan het nuttig zijn een beroep te doen op orthopedische chirurgie.

03/11/2010
Anne Pensis, dierenarts

08-11-2010 om 15:52 geschreven door mailgroep

Wat is een  discus hernia?

Een discus of tussenwervelschijf is een kraakbenige structuur die tussen elk wervellichaam gepositioneerd is. Elke discus bevat centraal een weke kern en is omgeven door een iets meer vezelige circelvormige wand. Een afwijking ter hoogte van de tussenwervelschijven is één van de meest voorkomende oorzaken van verlamming bij de hond. Degeneratieve veranderingen in de discus leiden tot uitpuilen en zelfs openbarsten van de centrale inhoud in het wervelkanaal. Er komen 2 types van beschadiging voor die resulteren in verschillende klinische beelden.

• Hansen Type 1 degeneratie komt vooral voor bij honden van het teckel type (chondrodystrofische rassen) zoals de minipoedel, Teckel, Beagle, Cocker spaniel of kruisingen met deze rassen.  De degeneratie begint reeds vrij vroeg (2-9 maand ouderdom) in de discus en klinische symptomen treden meestal op rond de het 3e tot 6e levensjaar. Er treeds verslapping op van de ringstructuur en een lichte overbelasting tussen de wervels   kan doorbreken veroorzaken van de wand met uitbarsten van de centrale inhoud in het wervelkanaal. Deze extrusie van discusmateriaal veroorzaakt dan letsels op het ruggemerg.
• Hansen type 2 degeneratie treedt op bij niet chondrodystrofische rassen zoals Duitse herder, labrador retrievers. Deze degeneratie verloopt langzamer en klinische tekens treden dus ook meestal later op (5-12 jaar). Hier is het meestal meer een uitpuiling van discus weefsel i.p.v. een uitbarsting van kernmateriaal. Deze trage uitpuiling veroorzaakt gradueel meer compressie van het ruggemerg met symptomen.

Het wervelkanaal is zeer nauw en hierin bevindt zich het ruggemerg. Het ruggemerg is het deel van het zenuwstelsel dat ontspringt in de hersenen en doorloopt tot in de staart. Van hieruit ontspringen de zenuwen die het lichaam bezenuwen en hierin verlopen ook de zenuwbanen vanuit de hersenen die een controlerende functie hebben op de motorische en sensibele  zenuwen.  Indien de centrale massa van de discus in het ruggemergkanaal terecht is gekomen, veroorzaakt  dit druk op en kwetsuur van het ruggemerg.   Indien deze druk niet ernstig is krijgt de patiënt alleen pijn, maar hoe erger de druk wordt en hoe krachtiger de slag is geweest waarmee de tussenwervelschijf op het ruggemerg heeft geklopt, hoe erger de symptomen zullen zijn. Een discus kan voorkomen in de hals, ter hoogte van de rug en aan de overgang tussen de lage rug en het bekken. naargelang de lokalisatie zien we verschillende symptomen optreden. Hieronder beschrijven we de discus hernia ter hoogte van de rug.

Symptomen  discus hernia rug

Kan men onderverdelen aan de hand van de gradatie in symptomen en de graad van beschadiging:

• Graad 1: Een eerste groep bestaat uit honden die uitsluitend rugpijn vertonen. De eigenaar kan dit opmerken door het andere gedrag van de hond. Zijn hond wil bijvoorbeeld niet meer volgen op de wandeling of vraagt snel om naar huis terug te gaan. Andere honden kunnen plots niet meer in zetels of op stoelen springen. Zij gaan dan voor de stoel staan en janken, alsof ze willen vragen om erop getild te worden. Deze honden eten meestal nog normaal en kunnen nog normaal urineren. Vaak echter zijn ze geconstipeerd (verstopt). Dit komt omdat tijdens de ontlasting soms druk moet uitgeoefend worden, die vaak zo pijnlijk is voor de rug, dat de dieren niet durven persen. 
• Graad 2: Een   tweede groep kan nog moeilijk wandelen. Deze groep heeft in het begin meestal evenveel rugpijn als de vorige groep, maar de honden kunnen nog slechts met moeite wandelen. Zij slepen of waggelen met hun achterste. De bovenzijde van de achterpoot wordt over de grond gesleept en de nagels en de huid op de bovenzijde slijten snel af.
• Graad 3: Een   derde groep bestaat uit honden die verlamd zijn. Alhoewel deze honden zich nog kunnen voortbewegen met hun voorpoten slepen zij hun achterste mee. Bij het onderzoek blijkt dat ze nog gevoel hebben in hun achterpoten: met andere woorden dat ze nog pijnprikkels gewaar worden. Deze groep wordt onderverdeeld in twee ondergroepen: 3A één die nog blaascontrole heeft, een  tweede:    3 B heeft geen blaascontrole meer.
• Graad 4: De laatste groep lijkt op de vorige zonder diepe pijngewaarwording. Als men hun achtertenen met een pijnlijke stimulus prikkelt voelen zij dit niet meer.

Het is vanzelfsprekend dat de groepen die zojuist beschreven werden in stijgende lijn ernstiger aangetast  zijn.
De eerste groep is sneller en gemakkelijker te genezen dan de laatste. In feite is het zelfs zo dat voor de eerste twee groepen een snelle en goede genezing kan voorspeld worden. Voor de derde groep heeft men verschillende weken geduld nodig, maar meestal komen honden die tot deze groep behoren nog geheel in orde. Voor de laatste groep moeten wij heel gereserveerd zijn. Deze dieren genezen soms nog wel, maar vaak niet. Hun genezingsduur is in elk geval zeer lang (maanden). Voor groep 3 en 4 kan men claimen dat chirurgie meer garantie op herstel biedt en ook sneller herstel garandeert.

Diagnose discus hernia

  myelogram en/of epidurogram   en/of CT scan

Behandeling discus hernia rug

Deze bestaat meestal uit chirurgie,   medicatie en goede algemene zorgen in combinatie afhankelijk van de graad van aantasting.

• De chirurgie ter hoogte van de rug bestaat meestal uit een zijdelingse benadering van het ruggemergkanaal (hemilaminectomie ) waarbij een kleine opening gefreesd wordt ter hoogte van de aangetaste discus. Het discus materiaal dat uitstulpt en drukt op het ruggemerg wordt via deze opening zeer voorzichtig verwijderd en de discus zelf tussen de aanpalende wervels wordt ook uitgeruimd.
• Als medicatie wordt in de aanvangsfase vaak cortisone gebruikt in hoge doses. Op langere termijn kan dit echter nadelig werken en in onze praktijk wordt dit enkel in  het acute stadium nog gebruikt. Andere medicatie die gebruikt wordt heeft vooral een pijnstilende en/of ontstekingswerende werking.
• Goede algemene zorgen bestaan in eerste instantie uit rust.

Indien men niet voor chiruirgie opteert (bvb. graad 1 en 2) duurt het ongeveer dertig dagen vooraleer de tussenwervelschijf vastgegroeid zal zijn. Gedurende deze dertig dagen kan deze schijf nog verder bewegen. Daarom is rust uiterst belangrijk. Indien de hond goed rust kan de tussenwervelschijf veilig vergroeien met de omgeving en indien ze vergroeid is kan ze geen verdere kwetsuren veroorzaken. Rust betekent dat de hond zo weinig mogelijk mag bewegen. Wij raden eigenaars aan om deze honden in een babybox of bench te plaatsen. Op deze manier kunnen ze alles zien wat er rondom hen gebeurt en toch maar zeer weinig bewegen.
Het gebeurt soms dat honden die twee weken na de behandeling perfect genezen lijken, terug veel te gek gaan doen en bijvoorbeeld terug op banken en stoelen gaan springen.  Het is dan ook niet zeldzaam dat bij deze patiënten plots een ernstige verlamming optreedt na zo'n sprong. Dertig dagen rust is dus echt een minimum. Indien de hond echter gewend is om bijvoorbeeld 's avonds naast de eigenaar op een zetel te liggen, dan is dit natuurlijk een uitstekende manier om de hond te laten rusten. Het enige waarom u bekommerd moet zijn is om het feit dat de hond niet van de zetel mag springen. Indien u hem tweemaal daags buiten zet, op gras of stenen (zoals hij gewend is) om te plassen en zijn grote behoefte te doen, dan is alles in orde. Wandelingen zijn echter verboden.
Het tweede deel van de behandeling bestaat uit een aangepast dieet. We willen de stoelgang volumineus maken en de defecatie vlot laten verlopen. Zoals reeds gezegd werd, zullen sommige honden niet willen defeceren gedurende de eerste dagen ten gevolge van pijn. Daarom is het aangewezen om na vier dagen een licht laxeermiddel toe te dienen (bijvoorbeeld fleet enema). Veel belangrijker is het echter om vulstoffen aan de voeding toe te voegen (Agiolax) gedurende 30 dagen.

Er moet voor gezorgd worden dat patiënten vlot kunnen urineren. Sommige patiënten vertonen inderdaad een blaasverlamming. Daardoor geraakt de blaas eerst vol, en eens ze zeer vol is, begint ze over te lopen : wij spreken dan van een overloopblaas. Deze honden verliezen constant kleine hoeveelheden urine en bij bewegingen of bijvoorbeeld opheffen, verliezen zij hele geuten. Hier moet de blaas zo degelijk mogelijk, twee maal daags, geledigd worden. Reutjes kunnen gesondeerd worden en teefjes kunnen worden leeggedrukt. Op die manier kan u zelf 's morgens en 's avonds de blaas van uw hond grondig ledigen. Dit is uiterst belangrijk, om een blaasontsteking te voorkomen. Blaasontsteking kan u merken aan de donkere kleur van de urine (vaak is er wat bloed bij) en ook aan de abnormale reuk. Deze ontsteking moet snel en langdurig worden behandeld met een aangepast antibioticum.

Het genezingsverloop

De genezing verloopt steeds via dezelfde stadia; nemen we als voorbeeld een hond uit groep drie, dus een volledig verlamde. Na één week kan deze hond meestal reeds enkele seconden op de achterpoten staan, na ongeveer twee weken staat hij ongeveer een minuut en probeert hij te wandelen, maar valt direct om. Na twee à drie weken maakt hij zijn eerste pasjes maar valt dan om. Na drie tot vier weken wandelt hij kwakkelend een heel eind. Hij heeft nog vaak een gebogen rug en ook "rubberen" achterpoten maar hij behelpt zich flink. Na 10 tot 12 weken loopt hij weer normaal.

Rugklachten, zelfs met verlamming zijn dus meestal niet hopeloos (zoals vaak wordt gedacht).

21-10-2010 om 14:18 geschreven door mailgroep

Het klinisch belang en de risico's van obesitas

Obesitas kan bepaalde ziekten verergeren en ook zelf aanleiding geven tot het ontstaan van het aantal aandoeningen. In het algemeen wordt aangenomen dat een combinatie van duur, graad van zwaarlijvigheid en de verdeling van het vetweefsel het risico bepalen.

Bij de mens spreekt men van een verhoogd risico voor de gezondheid wanneer het vetweefsel 30% van het totale lichaamsgewicht overschrijdt. Een normale volwassen hond heeft gemiddeld 22% vet.

Het is dus aan de dierenartsen en assistenten om de eigenaars te overtuigen door de gevolgen op lange en op korte termijn aan te tonen.
Deze gevolgen op lange en korte termijn bij obese honden en katten zijn :

• De dierenarts kan de diagnose van je hond of kat moeilijker stellen. Zoals bij het klinisch onderzoek zal de palpatie moeilijker verlopen alsook het overtollig vet zal de geluiden dempen van de stethoscoop.
• Motorische problemen : bij extreem dikke honden is er een verhoogde frequentie van traumatische (ruptuur van de voorste gekruiste banden) en degeneratieve (degeneratieve gewrichtsletsels) orthopedische problemen. Arthrose en discushernia zouden rechtstreeks door overgewicht worden veroorzaakt. Het is zeker waar dat aandoeningen zoals heupdysplasie, en osteochondrosis minder last veroorzaken bij magere honden en dat op lange termijn meer arthrose optreedt bij dikke dieren. Katten met obesitas lopen drie keer meer risico op verlammingen.
• Ademhalingsproblemen : bij extreem dikke dieren kan er een verminderd longvolume ontstaan en daardoor krijgt die minder zuurstof in het bloed. Dit leidt vaak tot dyspnee (kortademigheid) bij de minste inspanningen, mede tgv hogere lichaamsgewicht.
• Hun vermogen tot inspanningen gaat dalen, zijn lui, zijn snel vermoeid (met dyspnee), hebben geen zin om te wandelen, kan vaak geen trappen meer doen of de zetel inspringen!
• Cardiovasculaire problemen : bij honden ziet men een verhoging van de bloeddruk (hypertensie) die correleert met de graad van vetzucht en weer normaliseert bij gewichtsverlies.
• Leverproblemen (kan men vaststellen bij een bloedonderzoek). Sedert jaren is in de U.S.A. bekend dat er bij extreem dikke katten een reëel gevaar bestaat bij vermageren voor plots ontstaan van hepatische lipidose, vooral bij sterk ondervoeden of anorexie. Daarom zal men dikke katten nooit meer dan 3% per week laten verliezen. Maar ook bij de hond ziet men vaak dat de levertesten (vooral alkalisch fosfatase en aspartaat aminotransferase) verhoogd zijn. Bij de behandeling van obesitas normaliseren de waarden zonder speciale behandeling van de lever.
• Vruchtbaarheidsproblemen : bij teven kan de bronst achterwege blijven of ze vertonen een “stille bronst”. Bij de reu kan plasma testosteron verlagen ten gevolge van een verminderde capaciteit om de testes (teelballen) op een lagere temperatuur te houden. Dit heeft een verminderde leefbaarheid van de spermatozoïden tot gevolg.
• Partusproblemen: door vertraagde partus (geboorte) en minder sterke weeën kan de placenta voortijdig loskomen en de foetus (pup of kitten) aan asfyxie (verstikkingsgevaar) sterven.
• Endocriene problemen : te dikke katten hebben vier keer meer kans om diabetes mellitis te ontwikkelen dan magere katten. Obesitas kan leiden tot diabetes mellitis of het verergeren.
  Obesitas kan eveneens een verminderde secretie van groeihormonen door de hypofyse veroorzaken.
• Overgevoeligheid tegenover warmte : honden gaan meer hijgen en zich ongemakkelijk voelen bij temperaturen waarbij zij normaal geen last hebben. Katten tonen dit minder.
• Huidproblemen : dikke katten lopen ongeveer 40% meer kans op niet allergische huidaandoeningen dan katten met een normaal gewicht.
  Dikke mensen ontwikkelen vaker eczema in de huidplooien door excessief zweten, daar katten en honden geen zweetklieren hebben in de oksels en huidplooien speelt dit minder een rol, toch ziet men gelijkaardige letsels vb. thv de vulva.
• Belangrijk voor de eigenaars is te weten dat het risico bij heelkundige ingrepen gaat verhogen! Een grotere lichaamsmassa vraagt een grotere dosis anestheticum, maar het metabool actieve deel van het lichaam is vooral het magere lichaamsweefsel. Hierdoor wordt de grens tussen doseren en overdoseren zeer klein. Daarbij komt dat bij sommige zeer dikke dieren de afbraak van het anestheticum vertraagd wordt vanwege een aangetaste leverfunctie. Technisch worden operaties ook bemoeilijkt door de grote vetmassa’s die kunnen aanwezig zijn vb. in het abdomen (buik). Er bestaat ook een verhoogd risico van wonddehiscentie (terug opengaan van operatiewonde) en wondinfecties.
• Minder weerstand tegen infecties : vanwege een veranderde cellulaire immuniteit hebben muizen een verminderde weerstand tegenover infecties. Bij de hond heeft men ook een verminderde weerstand opgemerkt tegenover bepaalde infecties (o.a. hondeziekte en Salmonella)
• Constipatie (verstopping) : vaak ziet men constipatie bij zeer dikke dieren, waarschijnlijk vanwege de aard van hun voeding die toch vaak vezelarm is. Periodes van constipatie worden soms afgewisseld met periodes van diarree.

diagnose en behandeling van obesitas

diagnose

De diëtiste zal een klinische diagnose stellen en deze omvat drie elementen :

1. Wegen

De diëtist vergelijkt het lichaamsgewicht met vorige keren dat het dier gewogen werd, en met de rasstandaarden.

2. Visuele evaluatie

Een visuele evaluatie van een dier geeft heel wat aanwijzingen over de lichaamsconditie. Van bovenuit bekeken moet een dier een “zandloper” vorm hebben, en de flanken moeten onmiddellijk achter de laatste rib invallen. Wij gaan ook het profiel van je hond bekijken want opzij bekeken moet het abdomen duidelijk zijn opgetrokken. De afwezigheid van de typische zandlopervorm, een waggelende gang en sloomheid wijzen op obesitas.

3. Body Condition Score (BCS)

BCS moet gebeuren bij alle dieren die worden aangeboden in de kliniek. Het lichaamsgewicht zonder BCS zegt onvoldoende. De diëtiste gaat de lichaamsconditie van je hond evalueren door het toekennen van een score van 1 tot 5. Een score 3 is optimaal, 4 is te dik en 5 is obees.


Dit is een BCS 4, te dik......

Dikke honden met een BCS van 4 hebben meestal ongeveer 30% vet.
De kat heeft minder vetaanzet aan de staartbasis dan de hond. Het schouderblad en de ribben zijn de beste plaatsen om de kat te testen.

Een combinatie van klinisch onderzoek met BCS, tabellen met optimale lichaamsgewichten, en gegevens over het lichaamsgewicht op het ogenblik dat het dier pas volwassen werd maakt het mogelijk voor de diëtiste om op een nauwkeurige en objectieve wijze een diagnose te stellen en een streefgewicht te bepalen voor de behandeling.

Behandeling

Hoe word je hond of kat nu behandeld in de kliniek?

Ziekten die predisponeren tot obesitas moeten eerst worden uitgesloten, en behandeling met geneesmiddelen die aanleiding kunnen geven tot verhoogde eetlust of verminderd gewichtsverlies gaat de dierenarts stopzetten tenzij dit echt noodzakelijk is voor je huisdier.

De behandeling van obesitas omvat 3 aspecten die elk hun belang hebben :

1. Psychologisch aspect

Om succes te hebben moet obesitas aangepakt worden als een ziekte. Eerst en vooral zal de diëtiste de eigenaar en alle leden van de familie ervan overtuigen van het nut van de behandeling en ze vootbereiden om mee te helpen.
Hierbij gaan we concrete richtlijnen volgen. De diëtiste zal je helpen om de vermageringskuur vol te houden door concrete en duidelijke instructies mee te geven over het type en hoeveelheid voer, aantal maaltijden en tijdsduur van de behandeling.
Een vermageringskuur is een ernstige behandeling en mag niet onderschat worden. Een hond van 12 kg moet tenminste 10 dagen volledig vasten om 1 kg vet te verliezen. Daarom is het belangrijk om alle aspecten van de behandeling gelijktijdig toe te passen en strikt te respecteren. Het verwaarlozen van één van deze drie aspecten kan het succes van de behandeling in het gedrang brengen.

2. Dieet zelf

De diëtiste zal een berekening maken aangepast aan jouw huisdier.

Een goed vermageringsdieet voldoet aan 3 kenmerken:

1) Energiedichtheid:
De beste manier om de energiedichtheid van een voer te verminderen is het vetgehalte te verminderen.

2) Verzadigingsgevoel:
Dit kan bereikt worden door de samenstelling van het voer, de frequentie van voederen en de manier van voeren. De beste manier om te vermijden dat een hond aan tafel komt bedelen is door de hond te voeren nadat de eigenaar heeft gegeten, dit stelt de hond op een lager hiërarchische plaats t.o.v. de eigenaar, waardoor het dier minder geneigd is voedsel te gaan opeisen. Het is ook belangrijk om op dezelfde tijdstippen te eten. Het respecteren van deze twee vuistregels helpt ook bij het overschakelen op een nieuw voer, en kan ook bij andere gelegenheden toegepast worden.

3) Evenwichtige voeding:
Een goed geformuleerd dieet helpt om de vermagering beter te laten verlopen en het risico op verwikkelingen te voorkomen. Zo moet ernaar gestreefd worden om vetweefsel te verliezen met behoud van de spiermassa. Een goed vermageringsdieet moet daarom voldoende rijk zijn aan eiwit, en de gepaste gehalten mineralen en vitaminen bevatten.
Indien je als eigenaar absoluut snacks wil geven, moet men strikt bepalen hoeveel snacks kunnen gegeven worden. Een andere benadering is als de diëtiste een droog vermageringsdieet voorschrijft en de berekende totale dagelijkse hoeveelheid aantal korrels apart houden als snack. De aantrekkelijkheid van snacks voor het dier ligt niet in de smakelijkheid, maar in het feit dat het aandacht krijgt en in het spel-element (zie gedrag).

3. Lichaamsbeweging

Zoals eerder aangehaald is het héél belangrijk dat je je hond uitlaat! Hierbij zal het energieverbruik door spieractiviteit stijgen en door het energieverbruik zal het basaal metabolisme verbeteren. Beide effecten resulteren in een verhoogd energieverbruik echter zonder dat daarom het hongergevoel en de voederopname worden gestimuleerd. Bij zeer dikke dieren moet de activiteit zeer geleidelijk worden opgedreven.

Hoe gaat de diëtiste te werk?

• Eerst en vooral wordt de eigenaar overtuigd van de voordelen van gewichtsverlies tegenover de risico’s van extreme zwaarlijvigheid.
• Het optimale gewicht wordt bepaald van de hond of kat.
• Het metabole gewicht wordt berekend o.b.v. het streefgewicht
• De Daily Energy Requirement (DER) wordt berekend o.b.v het optimale gewicht
• Een specifiek voeder wordt uitgekozen voor je huisdier. Indien gelijktijdig andere aandoeningen aanwezig zijn, zal de keuze van het voer hieraan worden aangepast.
• De dagelijkse hoeveelheid voer wordt berekend.
• Mogelijke snacks worden besproken, vb. voor het geven van de medicatie.
• Het wekelijks gewichtsverlies wordt berekend.
• De duur van de behandeling. Hierbij wordt ook een afspraak gemaakt voor een volgend bezoek omdat de hond op regelmatige tijdstippen moet terugkomen. Dit laat toe de behandeling te evalueren en eventueel bij te sturen.

Preventie van obesitas

Preventie van obesitas is natuurlijk de beste behandeling. De eigenaar moet op de predisponerende factoren voor obesitas gewezen worden. Risicogroepen moeten preventief op een aangepast voer gezet worden.

Vooral op jeugdige leeftijd is het belangrijk zwaarlijvigheid te vermijden. Het aantal vetcellen ligt reeds op jonge leeftijd vast, indien pups te kampen hebben met overgewicht, zal het aantal vetcellen hoger zijn en zullen zij later dus makkelijker problemen hebben met overgewicht.

Als eigenaar is het belangrijk om zoveel mogelijk snacks te vermijden en de activiteit van je hond te stimuleren.

dierenkliniek Causus - Oudenburg (Belgium)

05-09-2010 om 14:35 geschreven door mailgroep

Vaccinaties en dierengeneeskunde

Een jaarlijks vaccin beschermt uw hond tegen virussen en bacteriën. Bovenop de vaccinatie is een regelmatig bezoek aan de dierenarts een uitstekende gelegenheid voor een check-up. Zo kunnen eventuele gezondheidsproblemen zo snel mogelijk opgespoord worden.
Vaccins beschermen uw huisdier tegen het virus van de ziekte van Carré, infectieuze hepatitis, parvovirose, het parainfluenza- virus (een van de verwekkers van kennelhoest) en hondsdolheid. De bacteriën die verantwoordelijk zijn voor kennelhoest (bordetella bronchiseptica) en ook leptospirose kunnen voorkomen worden door vaccinatie.
Als uw hond in risicogebieden leeft of soms verblijft, dan kunt u de viervoeter laten vaccineren tegen een infectie van de rode bloedcellen (babesia) die verantwoordelijk is voor piroplasmose.

Antiparasitaire behandeling: eenvoudig en noodzakelijk!

Er zijn verschillende antiparasitaire behandelingen (in de vorm van een pipet) om uw huisdier te beschermen. Ze hebben niet allemaal dezelfde werking en ook niet dezelfde doeltreffendheid (al dan niet afstotend), maar uw dierenarts kan zeggen welk middel het meest geschikt is voor uw vriend. De meeste behandelingen beschermen hem tegen vlooien die verantwoordelijk kunnen zijn voor huidallergieën en de transmissie van wormpjes. Andere behandelingen hebben dan weer een tekenwerend effect. De parasieten kunnen, in functie van de streken waarin ze voorkomen, een aantal ziekten overdragen waaronder de ziekte van Lyme, piroplasmose en ehrlichiose. Wat de behandeling niét doet is het controleren van de huid van uw hond op de eventuele aanwezigheid van teken, na een wandeling bijvoorbeeld. Andere behandeling zijn doeltreffend tegen flebotoom (zandvliegje dat leeft in het zuiden van Europa, Azië, Afrika en Zuid-Amerika). De vliegjes kunnen uw hond dirofilariose (hartwormpjes) bezorgen en leishmaniose.

Jacht op wormpjes

Honden kunnen darmwormpjes krijgen via besmette stoelgang, vlooien, kleine knaagdieren en ook van de moeder via de placenta of de melk. Er zijn twee soorten wormpjes die van elkaar verschillen qua uiterlijk: sommige zijn cilindervormig (toxocara, ankymlostoma, trichuris) terwijl andere plat zijn (dipilydium, taenia, echinoccocus). Al die wormpjes kunnen voorkomen of verwijderd worden met wormverdrijvende middelen in de vorm van sliktabletten. De aanwezigheid van wormpjes kan onopgemerkt blijven, maar het kan ook diarree veroorzaken, een opgezette buik, braken, een doffe vacht en gewichtsverlies. Sommige wormpjes kunnen ook overgedragen worden op de mens. Ook daarom is preventie en een goede handhygiëne noodzakelijk!

22/03/2010
Anne Pensis, dierenarts

(e-gezondheid.be)

06-06-2010 om 13:18 geschreven door mailgroep

Ook gezelschapsdieren kunnen last hebben van insectenbeten ! Die insecten kunnen vliegende insecten zijn (bijen, wespen, muggen...), op de grond leven (mieren) of op planten of andere dieren ( teken , vlooien ). Ze wachten gewoon tot uw hond langskomt en slaan dan toe!-

Uw hond en insectenbeten

Uw hond kan het jaar rond door insecten gestoken of gebeten worden, maar 's winters zijn er minder en uw huisvriend zit allicht ook meer buiten tussen het voorjaar en het najaar. In die periode moet u dan ook extra op uw hoede zijn.

De ernst van een insectenbeet hangt af van welk insect er gestoken heeft, van hoe sterk uw hond reageert op het speeksel van de boosdoener en van welke lichaamszone getroffen is.

Zo is een insectenbeet op de rug of op de buik vaak minder ernstig dan een beet op een poot - wat het stappen kan bemoeilijken - of, erger nog, een beet rond de muil of de keel, wat tot ademhalingsproblemen kan leiden!

Beten van vliegende insecten...

Wespen, bijen, horzels en muggen zijn in Europa overal te vinden en vormen vooral een probleem als uw hond ermee wil gaan spelen of ernaar hapt. Een insectenbeet op de huid kan pijnlijk zijn of felle jeuk veroorzaken en uw hond kan door het hevige likken nog een bijkomend letsel doen ontstaan. Algemene allergische reacties komen zelden voor, maar kijk er toch voor uit want ze zijn niet onschuldig. Als uw hond er na een insectenbeet bijvoorbeeld zwakjes bijloopt of moeizaam ademt, of als zijn huid over een groot oppervlak ontstoken is, moet u meteen naar een dierenarts. Die zal hem de gepaste medicatie geven.

06-06-2010 om 13:15 geschreven door mailgroep

Restjes die je hond of kat zeker niet mag eten

Te veel op je bord? Geen nood. Hond- of katlief smult de restjes wel op. Want ze verdienen toch af en toe een extraatje? Kijk toch maar uit met wat je onder de tafel dropt. Sommige voedingsmiddelen verteren hond en kat niet, andere zijn zelfs ronduit giftig voor hen. 8 killers volgens WebMD.
1) Perziken en pruimen bevatten pitten en zaden die een ontsteking in de kleine darm of constipatie veroorzaken. De pitten bevatten ook cyanide, wat giftig is voor mensen én dieren.

2) Heb je een hond? Geef hem dan niet te veel zout. Hij krijgt er dorst van en moet meer plassen. Het kan zelfs leiden tot vergiftiging, met symptomen als overgeven, diarree, depressie, rillingen, verhoogde temperatuur en aanvallen. Bij een zeer ernstige vorm kan je hond er ook aan sterven.

3) Heb je katten rondlopen thuis? Laat dan geen teentjes look en bieslook rondslingeren. Ze kunnen je kat zware darmproblemen geven.

4) Kijk ook uit met uien. Ze kunnen je hond vergiftigen, waardoor hij kan overgeven, diarree krijgt, geen eetlust meer heeft, moeilijk ademt of er verdwaasd bijloopt. Bij katten worden de rode bloedcellen afgebroken, wat kan leiden tot bloedarmoede en problemen met de darmen.

5) Volwassen katten en honden verteren geen zuivelproducten. Geef ze dus geen melk, yoghurt, kaas en ijs. Want het kan diarree en voedselallergie veroorzaken.

6) Chocolade is giftig voor katten en honden. Katten kunnen er van sterven, maar gelukkig zijn de meeste katten niet dol op chocolade. Spelbreker is de stof theobromine. Katten en honden die toch chocolade eten, kunnen overgeven, diarree krijgen of extreem veel dorst hebben. Het kan ook hartritmestoornissen, beroertes en trillingen veroorzaken. Soms met de dood tot gevolg.

7) Let op voor rauw vlees en rauwe vis. Bepaalde vissen bevatten soms een parasiet die bij honden een visvergiftiging kan veroorzaken. Als die onbehandeld blijft, bestaat de kans dat je hond binnen de twee weken sterft. De eerste symptomen zijn overgeven, koorts en gezwollen klieren. Kook alles goed voor je het aan je hond geeft. Katten moeten dan weer wegblijven van rauwe vis.

8) Tot slot een klassieker. Hoeveel baasjes geven met veel plezier de restjes vlees aan hun trouwe viervoeter? Geen goed plan nochtans. Vetrandjes en botten zijn zeer gevaarlijk, of ze nu gekookt of gebakken zijn of niet. Het lijkt de gewoonste zaak van de wereld, maar een bot kan je hond of kat doen stikken. De splinters kunnen de organen beschadigen en de darmen verstoppen.

19-05-2010 om 21:24 geschreven door mailgroep

H EUP D YSPLASIE
Heupdysplasie of kortweg HD genoemd is een veel voorkomende aandoening van het heupgewricht bij honden en kan sporadisch ook bij katten voorkomen. Erfelijkheid is een belangrijke factor bij deze ziekte, maar ook omgevingsinvloeden tijdens de opgroeiperiode van het dier spelen een belangrijke rol. Het heupgewricht bestaat uit 2 delen : de gewrichtsbol (femurkop ) van het dijbeen past in de gewrichtskom (acetabulum ) van het bekken. Beiden worden samen gehouden door een gewrichtsband en het gewrichtskapsel dat het gewricht helemaal omgeeft. Bovendien is er dan nog 'uitwendige' hulp van de omgevende spieren om de beide delen van het gewricht netjes bij elkaar te houden zodat het gewricht optimaal functioneert.
	Bij een normaal dier is er een perfecte aansluiting tussen de gewrichtsbol en de gewrichtskom, maar in het geval van heupdysplasie, is deze aansluiting minder goed door bvb. te slappe gewrichtsbanden en -kapsel of een slecht gevormde gewrichtsbol of -kom. Het resultaat is dat het gewricht bij belasting veel minder stabiel zal zijn en er daardoor een schuivende beweging ontstaat, waarbij de femurkop over de rand van het acetabulum gaat 'krassen' en er bovendien spanning ontstaat op het gewrichtskapsel. Dit alles brengt ontsteking , pijn en degeneratieve veranderingen aan het bot met zich mee en het resultaat is dikwijls dat de aansluiting steeds minder en minder goed wordt en het probleem alleen maar erger wordt. Maar : door deze veranderingen zal er ook 'verstijving' optreden rond het gewricht en dit is eigenlijk het natuurlijk proces dat het dier moet proberen te helpen om zijn probleem onder controle te houden. Door de verstijving wordt de aansluiting immers bevorderd en kan het zijn dat een dier met HD na een periode van pijn, slappe gang of andere problemen tijdens zijn jeugd, uiteindelijk relatief weinig problemen laat zien als hij volwassen is. Meestal is het echter zo dat, naarmate de jaren vorderen, deze dieren toch geleidelijk terug meer en meer pijn en problemen krijgen en dat veel medicatie, voedingsupplementen of zelfs bvb. acupunctuur nodig zijn om het dier als 'senior' een aanvaardbare levenskwaliteit te bieden.
Symptomen Bij een hond met ernstige heupdysplasie zal het probleem meestal al op jonge leeftijd (6-12 maand) te voorschijn komen. De symptomen kunnen variëren van unilaterale kreupelheid naar slappe gang, duidelijk pijnlijke heupen, gewicht naar de voorbenen plaatsen, opgebolde rug, abnormale stijfheid na neerliggen, etc. Opsporing verzocht ! Het is een feit dat heupdysplasie vroeg of laat een ernstig en pijnlijk probleem vormt voor de patiënt en bovendien is de aandoening in bepaalde mate erfelijk en gekoppeld aan omgevingsinvloeden tijdens de opgroeifase van het dier. Het zal dus niet alleen belangrijk zijn om het probleem tijdig en dus op jonge leeftijd te onderkennen, zodat dan tijdig advies kan gegeven worden, maar ook om de erfelijke invloed te minimaliseren door niet met HD-positieve dieren te gaan fokken. Daarom werden bijna overal ter wereld programma's opgezet om toekomstige ouderdieren te laten testen vooraleer ze gebruikt worden in de fokkerij.
De meest klassieke manier om deze aandoening op te sporen is het maken van een röntgenfoto in ruglig, waarbij een perfecte positionering van de patiënt en een hoge kwaliteit van het beeld absolute vereisten zijn. Het onderzoek is gemakkelijk en snel uit te voeren onder een kalmeringsprik of een lichte verdoving.

	Het probleem is hier echter dat de kans groot is dat je de aandoening pas ziet als er al duidelijke veranderingen aan het gewricht opgetreden zijn en dat een jonge hond schijnbaar goede heupen heeft, maar je niet kan vaststellen dat de aansluiting in het gewricht absoluut onvoldoende is door een te slappe gewrichtsband en/of gewrichtskapsel. Dit kan je wel nagaan door een 'ortolani-test' uit te voeren bij een hond in ruglig : hierbij wordt er op een dusdanige manier druk uitgeoefend op de heup en terzelfdertijd een kantelende beweging gemaakt, dat de onderzoeker kan voelen of die heup instabiel is en dus gemakkelijk 'uit de kom' springt. Maar, door zijn aard laat deze methode geen objectieve meting toe en daarom werd aan de Universiteit van Pennsylvanië een nieuwe methode ontwikkeld (PennHIP) waarbij niet alleen rekening gehouden wordt met het röntgenbeeld van de heup, maar ook de laxiteit in het gewricht gemeten wordt.
Behandelingen ?? Voorkomen is beter dan genezen : bij het aanschaffen van een pup van een ras waarin problemen met HD voorkomen (behalve de Greyhound is dit het geval voor zowat alle grotere rashonden en kruisingen ervan), is het belangrijk om te kijken naar de heupdysplasie-score van de ouders . Let op : dit is geen garantie dat de pup geen HD zal ontwikkelen, want naast de erfelijkheid zijn er nog veel andere factoren die een rol kunnen spelen bij het al of niet ontwikkelen van heupdysplasie. Zowat alle factoren die een invloed hebben op de belasting van het heupgewricht zijn mede bepalend (gewicht, beweging etc., voeding). Laat een opgroeiende hond dus niet te zwaar worden !!!! Wat je met 'beweging ' moet doen is iets moeilijker uit te maken, want enerzijds is beweging goed voor de ontwikkeling van de spieren en helpen sterke spieren de aansluiting in de heup te bevorderen, maar anderzijds kan te veel beweging er oorzaak van zijn dat de gewrichtsband en -kapsel bij een instabiele heup te veel belast worden en daardoor steeds meer uitrekken en het gewricht minder en minder stabiel wordt. Het zal dus zaak zijn om 'gezonde beweging' te doen : lange wandelingen waarbij overdreven snelheid vermeden wordt (aan leiband of aan de voet houden !), lopen naast de fiets (tempo beperken !) en zwemmen zijn een uitstekende training, maar springen, hellingen en trappen worden best vermeden. Als uw hond dan toch duidelijke HD heeft, dan moet je sowieso met bovenstaande maatregelen rekening houden, maar indien hij er te veel pijn of problemen door heeft, zal natuurlijk een verdergaande behandeling nodig zijn. Deze kan bestaan uit behandeling met medicatie om de pijn weg te nemen of de smering in het gewricht te bevorderen, voedingsupplementen om de ontwikkeling van het beenderstelsel en de gewrichtsbanden te stimuleren etc.
In een aantal gevallen kan een operatie nodig zijn en daar zijn heel veel verschillende methodes voor beschreven waarvan de bekkenkanteling tegenwoordig de meest courante techniek is. Hierbij wordt de gewrichtskom van de heup op 3 plaatsen los gemaakt van het bekken en zo gekanteld dat de stabiliteit in het heupgewricht bij normale activiteit enorm toeneemt. Alternatieven kunnen gaan van het ontzenuwen van het heupgewricht of zelfs het wegnemen van de heupkop als budgetvriendelijke oplossingen tot het plaatsen van een volledige kunstheup .

24-03-2010 om 14:10 geschreven door mailgroep

De resultaten van het traditionele röntgenologisch onderzoek om de aanleg voor heupdysplasie of de aanwezigheid van te instabiele heupen te voorspellen zijn teleurstellend. Ondanks het feit dat fokhonden al generaties lang geselecteerd worden met een röntgenologisch onderzoek is bij veel rassen heupdysplasie nog altijd een groot probleem, . Dit is oa. het gevolg van het feit dat heupen er op de standaard-röntgenopname op jonge leeftijd soms schitterend uit kunnen zien, terwijl ze toch erg instabiel zijn en de hond vroeg of laat problemen zal ontwikkelen. Ondertussen kunnen dergelijke honden al te goeder trouw in de fokkerij gebruikt zijn. De PennHIP methode is ontwikkeld door Dr. Gail Smith van de universiteit van Pennsylvania in de Verenigde Staten om heupdysplasie beter te kunnen opsporen in zijn verschillende vormen. Waar het klassieke röntgenologische onderzoek pas kan uitgevoerd worden bij honden vanaf één of anderhalf jaar, kan dit onderzoek reeds uitgevoerd worden bij honden vanaf een leeftijd van 16 weken . Naast de klassieke röntgenopname (links) ter beoordeling van de aanwezigheid van botveranderingen, moeten bij de PennHIP methode nog 2 aanvullende opnamen gemaakt worden. Met de PennHIP distractie opname wordt, met behulp van een zogenaamde distractor, tijdens de opname de kop maximaal uit de kom gedrukt (midden : distractie-opname ). Door deze opname te vergelijking met een foto waarbij de kop en de kom juist in elkaar gedrukt worden (rechts : compressie-opname ), kan de zogenaamde distractie index op een objectieve manier bepaald worden. Deze distractie index blijkt een goede maat te zijn voor de kans op het ontstaan van HD op latere leeftijd.
	Hoe verloopt een PennHip onderzoek ? Voor het nemen van de PennHip foto's is het van belang dat het dier volkomen ontspannen op tafel ligt. Om die reden, en ook voor het comfort van de patiënt, wordt het onderzoek onder een kortwerkende, lichte verdoving uitgevoerd. Er worden dan minimum 3 verschillende röntgenopnamen gemaakt die voor de beoordeling naar het Pennhip centrum in Amerika opgestuurd moeten worden.
Nadat de röntgenopnamen door de Pennhip-organisatie beoordeeld zijn, worden de resultaten naar de dierenarts en de eigenaar van de hond opgestuurd. Hierin staat oa. de distractie-index vermeld en dat is een getal dat tussen 0 en 1 zit. Een nul betekent een zeer goed resultaat, een 1 is dramatisch slecht. Hoe groter de distractie-index, hoe groter de kans dat de hond vroeg of laat heupdysplasie zal ontwikkelen. Bovendien krijg je bij de resultaten een indicatieve ranking van waar uw hond zich tussen zijn rasgenoten ongeveer bevindt mbt. de kwaliteit van zijn heupen. Zo kun je zien of uw hond zich bvb. bij de 10% beste van het ras bevindt, of dat hij bvb. veel slechter scoort dan het gemiddelde. Ondertussen zijn er al verschillende verenigingen die deze methode gebruiken ipv. het klassieke onderzoek. Eigenlijk zit dit klassieke onderzoek nog altijd in de Pennhip methode verwerkt, maar levert de Pennhip methode een belangrijke en waardevolle aanvulling om een betere evaluatie te krijgen. Het is dan ook de verwachting dat steeds meer organisaties naar dit systeem zullen overschakelen in de toekomst. Ook door het feit dat een betere beoordeling reeds kan gebeuren op de leeftijd van 16 weken , is deze methode voor de fokkers absoluut aan te raden.
Mag iedere dierenarts Pennhip-testen uitvoeren ? Nee, als dierenarts moet je gecertificeerd zijn om deze testen te mogen uitvoeren. Het kan pas nadat je een cursus gevolgd hebt en nadien een praktische test met goed resultaat afgelegd hebt. Het distractie-apparaat dient bij de Pennhip-organisatie aangekocht te worden en heeft een individueel nummer om fraude tegen te gaan. In Dierenkliniek De Bosdreef hebben zowel Dr. Paul De Baerdemaeker, als Dr. Kris Camps deze test met een goed resultaat afgelegd en sinds februari 2006 kunnen we deze extra service aan onze klanten leveren. Meer info : www.pennhip.org .
Foto : met dank aan de heren om ons met hun trouwe viervoeters te ondersteunen voor de Pennhip-examen sessie (december 2005).

24-03-2010 om 14:08 geschreven door mailgroep

Voor meer info:
 

02-03-2010 om 00:00 geschreven door mailgroep

01-03-2010 om 23:58 geschreven door mailgroep

Waarom castreren we mannelijke  honden

• Agressief gedrag :  De meeste honden worden na castratie een stuk rustiger, het "mannetjesgedrag" is weg, waardoor honden gemoedelijker worden.
• Weglopen :  Omdat de belangstelling voor loopse teefjes nagenoeg weg is, gaat de hond ook niet meer op zoek. Als het weglopen geen sexuele reden had, dan zal de hond na castratie ook blijven wandelen. Sommige honden vinden het gewoon leuk om buiten rond te lopen en op onderzoek uit te gaan, en die zullen dat ook na de castratie blijven doen.
• Voorhuidontsteking :  Dit komt nogal eens voor bij reuen. Bij sommige merk je er bijna niets van en andere verliezen steeds flinke druppels pus en zitten er dan ook de hele dag aan te likken. Dit probleem verbetert bij de meeste honden door castratie, maar niet bij alle.
• Teefjes in huis :  Als U meedere honden in huis hebt, is een castratie van de reu een kleinere ingreep dan sterilisatie van het teefje. U kunt ze wel steeds uit elkaar houden, maar ze ruiken toch dat het teefje loops is en zijn dan vaak erg onrustig.

Nadelen van castratie

• Gewichtstoename :  Dit gebeurt wel regelmatig, maar is vaak minder opvallend dan de gewichtstoename van teefjes na sterilisatie. Ook hier geldt: Met wat dieetmaatregelen van het begin af aan, is het goed in de hand te houden.
• Gedrag :  De meeste gecastreerde reuen hebben totaal geen aandacht meer voor loopse teefjes. Ook ander vervelend gedrag zoals tegen mensen op rijden is meestal helemaal weg. Een gecastreerde reu blijft wel altijd als een reu plassen: met het pootje omhoog.

Houdt U er rekening mee, dat het gedrag pas na een week of 6 gaat veranderen, totdat de hoeveelheid geslachtshormonen gaat verminderen. Tot deze tijd zijn de reuen in principe ook nog vruchtbaar.

operatie

De hond krijgt, na even te zijn onderzocht, een sedativum toegediend. Dit is een middel om de hond rustig te maken, zodat de eigenaar kan vertrekken en dat de hond niet in paniek is. Hiervan kan de hond wat braken.
De  hond wordt  een tijdje met rust gelaten, zodat  het sedativum goed kan inwerken.
Voor een castratie worden de meeste honden aan de gasanaesthesiel gelegd.
Het operatiewondje wordt vlak voor de balzak gemaakt en hierdoor worden beide testikels naar buiten gebracht, afgebonden en verwijderd.

Het wondje wordt gehecht en de huid wordt met onderhuidse hechtingen gesloten.
De hond krijgt twee injecties: een pijnstiller en een antibioticum.
Ook krijgt hij nog pijnstillers en antibiotica mee naar huis.

nazorg

28-02-2010 om 13:57 geschreven door mailgroep

80% van de katten ouder dan 5 jaar heeft gebitsproblemen. Eigenaren van huisdieren zijn zich hiervan wel bewust, maar nemen vaak nog te weinig actie om gebitsproblemen te voorkomen en/of te verhelpen.

De vorming van tandplak of tandplaque is de eerste fase van de problemen. Een dun laagje op de tanden geeft bacteriegroei en zouten uit het speeksel, slaan daarin neer. Gevolg is het terugtrekken van het tandvlees, gevolgd door een dikke laag tandsteen. Door het terugtrekken van het tandvlees gaan de tanden en kiezen ¨los¨ zitten en vormen zich abcessen langs de tandwortel. Bij katten vallen tanden en kiezen er dan makkelijk uit!

Hoe kan je gebitsproblemen voorkomen:

• Voeding aanpassen, bij voorkeur hardvoer of brokken aan je kat geven en weinig of geen blikvoer. Er vormt zich zo minder tandplak.
  
  
• Tanden poetsen, maar dat valt bij de kat nog wel eens tegen. Wil je succes hebben, op tijd beginnen.
  
  
• Toevoegen van speciale producten aan de voeding zoals PlaqueOff die de vorming van tandsteen tegen gaan.

Wat zijn de klachten bij gebitsproblemen?

• stinken uit de bek
• vorming van tandsteen
• teruggetrokken, rood en ontstoken tandvlees
• slecht willen eten van harde brokjes
• dikke kaken en soms zelf abcessen onder het oog.

Maand van de gebitscontrole

Om de bewustwording van als baasje van uw kat of hond voor een goede gebitsverzorging te vergroten en de rol van de dierenarts hierin te onderstrepen is februari, net als vorig jaar, uitgeroepen tot de Maand van de gebitscontrole. Een moment bij uitstek dus voor een controle door uw dierenarts en extra aandacht voor het gebit van uw huisdier. Net zoals het voor u belangrijk is regelmatig naar de tandarts te gaan, is het ook voor hen belangrijk het gebit regelmatig te laten controleren.

Wat kan de dierenarts doen?

Bij een controle kan de dierenarts vaststellen of er veel tandsteen aanwezig is. Het kan dan aan te bevelen zijn om dit onder verdoving weg te halen. Soms zal er na de gebitsbehandeling ook een antibioticakuur worden gegeven om de bacteriën in de bek te doden. Meesal kan de kat er dan weer een jaar of drie tegen.

Wat kan je zelf doen voor goed gebit bij je kat?

• Katten die heel rustig zijn, kan je zelf het tandsteen met je nagel of achterkant van een (thee)lepel verwijderen.
  
  
• Geen zoetigheid of (katten)melk geven aan je kat
  
  
• Natuurlijke voeding of echt vlees, eendagskuikentjes en andere bijtdingen
  
  
• Dagelijks product met enzymen of PlaqueOff over het voer om de vorming van tandplak tegen te gaan.
  
  
• Taaie kauwstrips voor de kat die het gebit in vorm houden

Deel je ervaring over gebitsproblemen bij je huisdier op DierenNieuws.nl

08-02-2010 om 13:59 geschreven door mailgroep

29-12-2009 om 18:56 geschreven door mailgroep

Houd uw puppy in topconditie 

U bent de aangewezen persoon om uw nieuwe puppy vitaal en in blakende gezondheid te houden. U bent niet alleen verantwoordelijk voor zijn dagelijkse verzorging, maar u bent ook degene die hem het beste kent. Daarom bent u het ideale paar 'ogen en oren' van uw dierenarts in de perioden tussen elk bezoek.

Verzorging van de mond en tanden 

Gebitsproblemen komen geregeld voor bij honden, dus u kunt uw puppy het beste laten wennen aan regelmatig tandenpoetsen

29-12-2009 om 18:55 geschreven door mailgroep

20-12-2009 om 16:11 geschreven door mailgroep

Onderkoeling en bevriezing

Blootstelling aan extreme koude kan het gehele lichaam afkoelen. Die abnormale lage lichaamstemperatuur noemen we onderkoeling.

Als de temperatuur midden in het lichaam heel laag is, kan de hond zelfs sterven.

Honden raken niet snel onderkoeld, maar na een te lange zwempartij in steenkoud water, langdurig in de sneeuw liggen of blootgesteld worden aan ijzige wind en koude, kan het toch gebeuren. Zeker als uw hond geen dikke vacht heeft.

Honden met korte haren of weinig lichaamsvetten zijn gevoelig voor onderkoeling. Ook bij een shock of na verdoving kan het gebeuren.

Jonge pups in de eerste week van hun leven moet u in een kamer leggen met een kamertemperatuur hoger dan 24ºC om onderkoeling te voorkomen.

Onderkoeling ontwikkelt zich langzaam. Uw hond kan eerst rillen, maar nog normaal doen. Na het rillen volgt futloosheid en ten slotte zwakte en oppervlakkige ademhaling. Ook voelt hij koud aan.

De lichaamsuiteinden (oren, staart en bij reuen de balzak) hebben het minste bescherming en zijn dus het gevoeligst voor bevriezing.

Zowel onderkoeling als bevriezing kan heel gevaarlijk zijn en vereist altijd een controle door de dierenarts.

De volgende symptomen kunnen op onderkoeling duiden: rillen, verwarring, slaperigheid, uitputting, rectale temperatuur lager dan 37ºC, stuipen of coma, zeker bij een magere hond of bij een hond met een dunne vacht die werd blootgesteld aan kou, of bij een pup of een oudere hond die herstelt van een shock of verdoving.

Bij onderkoeling reageert het lichaam door het samentrekken van de kleine haarvaten in de huid, waardoor de huid i.p.v. roze wit wordt.

Wat kunt u doen? U kunt eerste hulp toedienen en daarna naar een dierenarts gaan.

Wrijf hem zo snel mogelijk droog/warm met een handdoek of met een kledingstuk van uzelf. Zo stimuleert u de bloedsomloop. Wikkel hem ergens in om hem warm te houden en neem zo snel mogelijk zijn temperatuur op. Is deze lager dan 37ºC, ga dan zo snel mogelijk naar een dierenarts of bel hem.

Is de temperatuur 37 graden, houd uw hond dan warm door hem in een warme deken te wikkelen (warm de deken op door het in de wasdroger te stoppen), hem tegen een kruik aan te leggen (warmwaterkruik of fles met warm water in een handdoek wikkelen) of hem in een warme ruimte te leggen. Leg hem niet bij de verwarming en voer vooral niet te snel of teveel warmte toe. Ook baden in warm water kan helpen, maar wees voorzichtig.

Als de hond weer bij bewustzijn is, geef hem dan iets warms te drinken.

Als de hond zich lijkt te herstellen, neem dan weer de temperatuur op. Voor honden is 38 - 39ºC normaal. Zodra de temperatuur boven 37,8ºC is, haalt u de kruik weg, maar laat u de hond in een warme ruimte. Vermijd oververhitting.

Duurt het herstellen te lang, ga dan binnen 12 uur naar uw dierenarts.

Er wordt me wel eens gevraagd of de honden tijdens de winter aangekleed moeten worden. De meeste rassen krijgen in de winter een isolerende vacht, maar rassen als de Boxer, Dobermann en Yorkshire Terriër krijgen die niet. Hun lichaam zou extra beschermd kunnen worden.

In extreme koude omstandigheden kunt u ze een jas of zelfs sokken aantrekken.

De volgende symptomen kunnen op bevriezing duiden: bleke of rode en gezwollen huid aan de uiteinden van de oren, pijn in de oren, staart of klauwen bij aanraking, de huid blijft koud en verschrompelt.

Wat kunt u doen? U kunt eerste hulp toedienen. Ga binnen 12 uur naar een dierenarts.

Als uw hond werd blootgesteld aan extreme koude, onderzoek dan z'n pootjes, oren en staart op bleke huid en andere symptomen van bevriezing. Masseer de bevroren lichaamsdelen met een warme handdoek. Wrijf of knijp niet te hard, want daardoor kunt u de huid beschadigen.

Warm bevroren lichaamsdelen verder op met lauw water. De huid wordt rood als ze ontdooit. Gebruik geen te warm water, want als bevroren delen te snel worden opgewarmd, kunnen ze pijn doen.

Als de huid donker wordt, breng de hond dan meteen naar de dierenarts of laat hem zo snel mogelijk komen want dan is het al TE LAAT!

19-12-2009 om 16:18 geschreven door mailgroep