Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
Zeepaardjes behoren tot de opmerkelijkste en meest bizar uitziende zeedieren die onze planeet rijk zijn. Ze zijn vaak uitgerust met een opvallend kleurenpalet en trotseren in rechtopstaande toestand de woelige baren van de wereldzeeën. Hoe zeepaardjes aan hun karakteristieke uiterlijk zijn gekomen, was tot op heden nog grotendeels een wetenschappelijk raadsel. Het skelet van deze zeediertjes bestaat namelijk uit frêle, vergankelijke botten die zelden bewaard blijven in het fossielenarchief van de aarde. Om informatie los te peuteren over de ontstaansgeschiedenis van zeepaardjes, vergeleken de in Australië woonachtige wetenschappers Peter Teske and Luciano Beheregaray de genen van moderne zeepaardjes met die van hun naaste verwanten, de zeenaalden en pipehorses. Deze dwergen nemen bijvoorbeeld wel nog steeds de voor vissen typische horizontale zwemhouding aan. De wetenschappers kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat de wegen van de diergroepen zich een kleine 25 miljoen jaar geleden begonnen te scheiden. Deze separatie ging gepaard met een periode van sterke tektonische activiteit, waardoor in ondiepe kustwateren veel nieuwe ecosystemen ontstonden. Zeegrassen, die een voorkeur hebben voor ondiep water, tierden al snel welig. Horizontaal zwemmende vissen gaan niet goed op in een dergelijke omgeving, waardoor de voorouders van het zeepaard wel gedwongen waren om hun houding en uiterlijk aan te passen aan de eisen die de veranderde leefomgeving stelde. De bevindingen van de Australische knappe koppen zijn verschenen in het vaktijdschrift Biology
EMMEN - Het pasgeboren olifantje in het Dierenpark Emmen heet Lenteprins. Dat heeft een woordvoerder van de dierentuin donderdagochtend bevestigd.
Deze naam is gekozen uit meer dan zeshonderd suggesties die de voorbije dagen binnenkwamen op de dierentuinsite Mijn Zoo van het AD. Maaike Kornet uit Gouda is de bedenkster van de naam, zij krijgt binnenkort een VIP-ontvangst in de dierentuin .
Het olifantje werd zaterdagochtend geboren. Lenteprins is de zoon van moeder Ma yay yee en vader Radza. De naam Lenteprins wordt nog vertaald in het Birmees, omdat alle olifanten in Emmen een naam in die taal hebben.
De pers staat al een tijd bol van de goede eigenschappen van dit ras voor mensen met een allergie voor honden. Dit laatste voornamelijk omdat ze vrijwel niet verharen. Ze worden wel ¨hypoallergeen¨ genoemd maar het is aan te raden om ze in poosje met ze door te brengen als u overweegt om voor dit ras te kiezen om die reden.
In Portugal wordt de ¨Cão de Agua¨ of ¨Cão Pescador Português¨ ook wel de vissende of duikende hond genoemd. Dit komt doordat vissers ze vroeger gebruikten om vissen in de netten te jagen en om hun boten en de vangst te bewaken. Maar ze werden ook ingezet om berichten tussen boten over te brengen en alles wat overboord viel op te halen.
Het ras lijkt af te stammen van de standaard poedel (puddle = water) maar is steviger gebouwd. De stamvaders ontwikkelden zich rond 2500 jaar geleden op de steppen van centraal Azië als herdershonden van schapen, runderen, paarden en kamelen. Met de nomadische Berbers kwamen ze uiteindelijk naar het westen. Maar er zijn ook andere theorieën over hun ontwikkeling hoewel de Aziatische herkomst wel vast staat.
Oorsprong
Rond 1930 was het ras bijna uitgestorven totdat een vermogende Portugese reder ze opkocht van vissers om ze via een fokprogramma weer terug te brengen. Een groot deel van de hedendaagse honden komt uit die bloedlijnen voort. Zoals bij veel rassen die uit een kleine groep teruggefokt zijn, komen genetische afwijkingen voor zoals heupdysplasie, oog- en hartproblemen. Een goede fokker die de gezondheid van zijn bloedlijnen aan kan tonen is aan te bevelen. Het is te hopen dat dit ras door z'n acuut toegenomen populariteit niet kapotgefokt wordt zoals bij zoveel andere rassen gebeurd is (het Lassie-effect).
De vacht is gekruld of gegolfd (3-6 cm lange haren) en het kan een paar jaar duren voordat het vachttype zich volledig ontwikkeld. Het gegolfde type is meer traditioneel. De toegestane kleuren zijn zwart, zwart met minder dan 30% wit, licht- tot roodbruin, bruin met minder dan 30% wit en helemaal wit. Hond met deels wit haar hebben dit in verschillende patronen. De achterhand wordt soms voor showdoeleinden geschoren net als bij poedels. Bij een aantal bloedlijnen worden de honden op leeftijd grijs, meestal met uitzondering van de poten en oren.
De ogen zijn altijd bruin. Schofthoogte, 43cm tot 57cm. Gewicht, 16kg tot 25kg. Portugese waterhonden kunnen tot 14 jaar oud worden. Het zijn actieve en atletische werkhonden.
Karakter en temperament
Het zijn bijzonder trouwe honden en heel sociaal. Ze reageren sterk op de stemming van de baas of bazin maar indien niet goed behandeld kunnen ze heel eigenzinnig zijn door hun sterke wil. Ze zijn soms onstuimig en hebben veel uithoudingsvermogen. Ze zijn heel waaks en laten het je direct weten als er iemand voor de deur staat.
Het zijn fantastische maatjes maar ze willen wel graag betrokken zijn bij je dagelijkse routine. Wanneer ze opgroeien met andere huisdieren, dan zijn die echte vrienden voor ze. Ze gaan doorgaans heel goed om met andere honden buitenshuis.
Door hun intelligentie (mits goed getraind) zijn ze heel geschikt voor hondensport (gehoorzaamheid en parcours).
Verzorging
Gezien de dikke vacht en het feit dat ze niet verharen is regelmatige verzorging noodzakelijk. Minstens twee keer per week (nog beter dagelijks) moeten ze grondig geborsteld worden om knopen en vervilting van de vacht tegen te gaan.
Ideale baasjes
De beste baasjes voor Portugese waterhonden zijn eigenaren die de tijd hebben om ze regelmatig te verzorgen en ze voldoende beweging te geven o.a. door ze te laten zwemmen. Een grondige training is ook essentieel om deze hond gelukkig en gezond te houden.
Voor dat u - welke hond dan ook - in huis neemt adviseren wij u het artikel aanschaf hond ter harte te nemen. Een hond betekend dat u verantwoordelijk bent voor een dier voor de rest van zijn leven.
De sterk bedreigde Afrikaanse wilde hond of hyenahond oogt tam, maar is in feite slechts in de verte verwant aan de huishond. Hij is een rusteloze, nomadische zwerver en een voortreffelijke groepsjager. De huishond is daarentegen meer verwant aan de wolf en de jakhals dan aan de Afrikaanse wilde hond.
De Afrikaanse wilde hond is zo groot als een flinke herdershond; hun vacht is donkerbruin tot zwart gekleurd met grote, onregelmatige zwarte,witte en beige vlekken. Mogelijk werkt dit patroon in bepaalde omstandigheden camouflerend. In elk geval is het bij elk dier weer anders, zodat de leden van de groep elkaar daaraan op afstand kunnen herkennen. Het lichaam is lang en slank met hoge poten, grote afgeronde oren een lange, volle staart. De staartpunt is bijna altijd wit, en de snuit meestal zwart. De kop is vrij kort en breed, met krachtige kaken. Het gewicht kan oplopen van zo'n 15 tot 36 kg. Jonge dieren zijn zwarter van kleur met verspreid enkele witte vlekken, voornamelijk op de poten. De Afrikaanse wilde hond leeft in savannes, licht beboste streken, steppen en graslanden, zowel in laagland als in de bergen. Hij kwam oorspronkelijk algemeen voor in een groot deel van Afrika ten zuiden van de Sahara, in alle gebieden met voldoende prooidieren. Hij ontbrak enkel in de dichte bossen in West en Centraal-Afrika. Door toedoen van de mens is zijn leefgebied echter versnipperd geraakt. Deze versnippering is een grote bedreiging voor deze diersoort, die namelijk veel ruimte nodig heeft.
Het zijn zeer sociale dieren, die een strikte hiërarchie in hun groep hebben. Alleen het oudste paar in de groep plant zich voort, net als bij wolven. Maar Afrikaanse wilde honden hebben een eigenaardig trekje. Bij wolven, en bij de meeste andere in groepen levende zoogdieren, vormen de vrouwtjes op lange termijn de kern van het pak; de jonge vrouwtjes blijven bij hun moeder en één van hen zal in de toekomst de leidende positie overnemen. De jonge mannetjes hebben echter de neiging te emigreren en zich bij andere groepen aan te sluiten. Bij de wilde honden blijven juist de mannetjes bij de groep en verhuizen de vrouwtjes. De achterblijvende mannetjes stammen allen af van het dominante paar en zijn dus broertjes. Waarom het zo gaat is nog onduidelijk. Als een niet- dominant vrouwtje, tegen de regel in, jongen krijgt worden de jongen om het leven gebracht door het dominante vrouwtje.
Van alle hondachtigen krijgt de Afrikaanse wilde hond de grootste worpen van soms wel gemiddeld tien pups per worp. De meeste pups worden geboren aan het einde van de regentijd in een ondergronds hol. Ze zijn bij de geboorte blind en hulpeloos. Na vier weken komen ze voor het eerst buiten het hol en na vijf weken gaan ze van moedermelk over op opgebraakt voedsel. Andere volwassen dieren helpen mee met de zorg voor de jongen, onder andere door voedsel op te braken. Na negen weken gaan ze al met de volwassen honden mee op jacht en na een jaar zijn ze volgroeid. Hoe groter de groep hoe hoger de overlevingskans van de jongen.De Afrikaanse wilde hond wordt meestal niet oud: veel dieren sterven voor hun tiende levensjaar.
Afrikaanse wilde honden jagen in de vroege ochtend of avond in nomadische, rusteloze troepen, waarbij ze vastberaden en meedogenloos als team op hun doel afgaan. Als ze hun prooi gedood hebben, mogen eerst de jongen zich vol eten, iets wat in de wildernis uniek is.
Elke jachtgroep heeft bijzondere voorkeuren en tradities, waar het gaat om prooidierkeuze. Sommige zijn gespecialiseerd in de jacht op zebra's, andere hebben het vooral op struisvogels voorzien. Algemenere dieren zoals de impala worden door de meeste groepen bejaagd. Deze antiloop kan de wilde honden in de sprint verslaan, maar de honden zijn onvermoeibaar; ze geven een eenmaal ingezette achtervolging zelden op. Ze kunnen ruim 60 km per uur lopen en houden dat minutenlang vol, zodat ze toch naast de impala opdoemen. Als deze vanwege een obstakel of om andere redenen uit de koers raakt en in een boog gaat lopen, nemen een paar wilde honden achter in de groep vaak een kortere weg waarna zij het werk aan de kop overnemen. In vergelijking met andere roofdieren is hun jachtsucces zeer hoog.
Als het prooidier zich door overmoeidheid overgeeft, rukken de wilde honden vrijwel meteen de ingewanden uit het lichaam, waardoor de prooidieren meestal door een shocktoestand om het leven komen. Deze manier van doden wordt door de meeste mensen als erg wreed gezien, maar uit een recent onderzoek is gebleken dat de prooien van Afrikaanse wilde honden sneller overlijden dan die van leeuwen en luipaarden, die hun prooi bij de keel pakken en verstikken. De jachttechniek van de wilde honden is aangeleerd en verschilt per groep. Deze wordt overgebracht van generatie op generatie. Het is dus geen instinctief gedrag van de hele soort, waaruit blijkt hoe intelligent deze dieren zijn.
Een volwassen Afrikaanse wilde hond vertoont in zijn omgang met andere wilde honden binnen een groep opvallend vaak infantiel gedrag als bedelen. Op deze manier kan een wilde hond bij een potentieel agressief dier meer zorgzame reacties teweegbrengen, waardoor deze niet zal aanvallen. Als contactroep binnen een groep maken de wilde honden een laag, doordringend krassend geluid, wat zich steeds weer herhaald. Bij opwinding in de groep hoor je een luid gepiep, waardoor het net lijkt alsof er iets ernstigs gebeurd is.
Vroeger bestonden er wel groepen van enkele honderden wilde honden, maar tegenwoordig bestaat een groep meestal uit ongeveer zes volwassen mannetjes en vier volwassen vrouwtjes. Het territorium van een groep kan zeer groot zijn, van wel 200 tot 2000 km2. De wilde hond (ook wel Painted Hunting Dog genoemd) is één van de meest bedreigde zoogdiersoorten van Afrika. Een belangrijke bedreiging is het afnemen van een geschikt habitat door de oprukkende landbouw, met versnippering tot gevolg. Behalve de versnippering van het leefgebied heeft hij ook veel te lijden van ziekten die zij opdoen van de gedomesticeerde hond, en wordt er door boeren op de soort gejaagd omdat hij wel eens vee vangt. Door het onderlinge bek likken dragen ze ook veel ziektes over op elkaar. Er zijn niet meer dan 2500 volwassen exemplaren over.
De Afrikaanse wilde hond en de cheeta hebben vaak met dezelfde problemen te maken, waardoor zij dus ook dezelfde beschermingsmaatregelen nodig hebben. Sinds december vorig jaar bundelen voorvechters van beide diersoorten hun krachten om ze voor uitsterven te behoeden. Lees hier meer informatie over het ¨painted hunting dog project¨ in Zimbabwe.In Botswana werkt het Limpopo project aan het behoud van de Afrikaanse wilde hond. Ondergetekende gaat hier in juli van dit jaar naartoe ter ondersteuning van dit project. Hier zal alles over te lezen zijn op onderstaande website.
Ook in enkele Nederlandse dierentuinen zijn Afrikaanse wilde honden te zien, namelijk in:
28/05 In China is er een kat met vleugels gevonden. Onderzoekers raken het niet eens over de oorzaak.
De kater werd gewoon geboren, maar toen het dier één jaar oud werd, kreeg het een vleugel-achtige beenderen op zijn rug. Wat de oorzaak is, is nog niet duidelijk. Enkele onderzoekers geloven dat de kater deel uitmaakte van een Siamese tweeling, maar dat zijn andere helft stierf en opging in zijn rug. Andere onderzoekers geloven dat chemicaliën de afwijking veroorzaakte.
Volgens de eigenaars maakt het allemaal niet uit. Hun kater is gelukkig en krijgt graag aandacht.
Natuurlijk afgestorven jakobskruiskruid niet giftig
Natuurlijk afgestorven jakobskruiskruid niet giftig
26/05/2009 11:55
Gedroogde resten van jakobskruiskruid die na de bloei in het weiland blijven staan, zijn na verloop van tijd ongevaarlijk voor grazende dieren. Van nature gestorven jakobskruiskruid verliest namelijk voor het volgende voorjaar zijn giftige stoffen. Dit blijkt uit onderzoek van het Louis Bolk Instituut.
De uitslag van het onderzoek is opvallend omdat gemaaid, gedroogd gras zijn giftigheid niet verliest. De onderzoekers vermoeden dat de gifstoffen uit de natuurlijk afgestorven stengels spoelen of dat de gifstoffen tijdens de wintermaanden worden afgebroken.
In het Britse Durham loopt een ezel rond die wel eens de kleinste ter wereld zou kunnen zijn. De twee weken oude Pedro is slechts 50 cm groot, en wordt waarschijnlijk niet groter dan een labrador.
De grootte van het dier is zo uitzonderlijk dat Eigenares Maisie Watson vreest dat dieven Pedro wel eens zouden willen ontvoeren. "Hij wordt zeer waardevol, dus ik hou hem goed in het oog," zegt ze in The Sun. (sam)
Een nieuwkomer in de familie zorgt voor de nodige commotie. De rangorde in de groep moet opnieuw bepaald worden. Voorlopig zijn de olifanten nog niet helemaal tot rust gekomen. Kai-Mook wordt door iedereen met de nodige zorgen omringd. Zus May Tagu is na de eerste opwinding bij de geboorte tot rust gekomen en probeert zelfs al met het kleine olifantje te spelen. Zowel Yu Yu Yin als mama Phyo Phyo zorgen voor de melkvoorziening van baby K. In het begin maakten we ons zorgen omdat de voedzame biestmelk enkel door Phyo Phyo gegeven kon worden. Onze onrust was niet gegrond want Kai-Mook blijkt kerngezond en heeft voldoende energie. Nu geniet ze ten volle van 4 volle tepels. Enkel Dumbo, de matriarch van de groep, is bang van de kleine Kai-Mook. Ze ontwijkt het jong en zoekt geen contact. Als Kai-Mook toevallig voor haar poten durft te komen en ze schrikt, dan dreigt Dumbo of gaat ze lopen. Ook May Tagu krijgt regelmatig een lesje van tante Yu Yu Yin. Zij maakt haar duidelijk ze nu als volwassen olifant haar rangorde in de groep moet kennen. Het rommelt nog in onze olifantenfamilie nu de onderlinge verstandhoudingen nog niet duidelijk zijn. Voorlopig blijft er continu iemand van de olifantenverzorgers bij het buitenperk om de olifanten in het oog te houden.
Een hoefijzer is een metalen bescherming voor de hoeven van een hoefdier (meestal een paard of ezel ). Het is een vlak stuk ijzer met gaten, waardoorheen door een hoefsmid spijkers worden geslagen (hoefnagels genoemd) om het ijzer onder de hoef te bevestigen. Dit werk heet beslaan . De vorm van een hoefijzer volgt de rand van de hoef, met aan de achterzijde een opening.
Hoefijzers voorkomen dat de hoeven worden beschadigd. Vooral in streken met een vochtige grond die de hoeven relatief zacht maakt, voorkomen ze beschadigingen die tot infectie zouden kunnen leiden.
Types
Er zijn speciale hoefijzers voor verschillende functies. Er bestaan hoefijzers met punten aan de onderzijde, waarmee een paard op het ijs kan lopen en zo een slede of ar over het ijs kan voorttrekken. Het paard komt dan "goed beslagen ten ijs", iets wat in een Nederlands gezegde is verwerkt.
Materialen
Ieder paard heeft zijn eigen soort beslag. Er kunnen voor de hoefijzers verschillende materialen worden gebruikt. De materialen die gebruikt worden hebben allemaal een eigen functie. Het meest gebruikte materiaal
Een baasje heeft het leven van zijn hond gered. Hij zoog het slangengif uit de neus van zijn viervoeter.
Maar Bobby Jenkins uit Cheyenne werd zelf ook ziek. Na het bezoekje aan de veearts met zijn hond Tank moest hij naar het hospitaal en kreeg er een antigif. De kop van zijn hond was drie keer groter geworden. Ook Tank kreeg een antigif en beide zijn volledig hersteld van het slangenavontuur. (vsv) (HLN)
De Nederlandse asielen vangen steeds meer honden op die 'uit de mode zijn'. Tegenwoordig is het 'in' om een kleine 'makkelijke' hond te hebben, waardoor veel grote soortgenoten als herders en boxers op een baasje wachten.
Ook de kleine en felle Jack Russel moet het ontgelden. "Deze modehond is weer uit", liet directeur Frank Dales van de Nederlandse Dierenbescherming weten.
De organisatie merkt verder dat het aantal dieren in asielen is toegenomen. Vorig jaar zaten ruim 78.000 honden en katten in de opvang. De dierenasiels vingen vorig jaar meer zwerfkatten en -honden op. De Dierenbescherming maakt zich zorgen en lanceert een campagne om baasjes te werven. (anp/sam)
Dolfijnen hebben mensen vaak geholpen om te ontkomen aan haaien.
Eén van de verschillen tussen mens en dier, zo hebben we geleerd, is dat wij beschikken over een 'moreel kompas': dat we weten wat goed en kwaad is en de dieren niet. Volgens de Sunday Telegraph klopt dat echter niet, want ook dieren beschikken over het vermogen om een onderscheid te maken tussen wat juist en wat verkeerd is. Dat schrijft professor Marc Bekoff, een ecoloog die is verbonden aan de universiteit van Colorado in Boulder, in een controversieel nieuw boek. Morele overwegingen, stelt Bekoff in 'Wild Justice', zitten in de hersenen van alle zoogdieren en vormen de 'sociale lijm' die zelfs van nature agressieve en competitieve dieren in staat stelt samen te leven in groepen.
Aangeboren gevoel Bekoff onderbouwt zijn stelling met talloze gegevens die aantonen dat verschillende diersoorten wel degelijk beschikken over een aangeboren gevoel voor wat eerlijk is, dat ze empathie tonen en andere dieren in nood helpen. Daaruit leidt hij af dat de aloude stelling dat alleen de mens een moreel wezen is, niet klopt. "Net als bij mensen verschillen ook bij dieren de morele nuances van een bepaalde cultuur of groep. Morele codes zijn specifiek voor elke soort, dus je kunt die moeilijk met elkaar of met mensen vergelijken", schrijft Bekoff.
Groepsverband Bekoff is ervan overtuigd dat de morele eigenschappen die dieren ontwikkelen, helpen hun gedrag te reguleren, vooral bij dieren die in sociaal groepsverband leven zoals wolven of mensapen. "Want die codes helpen samenwerkingsgedrag te bevorderen of interne strijd binnen een groep te beteugelen", luidt het.
Structuren Deze conclusies sluiten aan bij recent neurologisch onderzoek dat aangeeft dat zoogdieren als dolfijnen en walvissen dezelfde structuren in hun brein hebben die bij mensen verantwoordelijk worden geacht voor het hebben van empathie. Bekoff, die zijn boek schreef samen met filosofe Jessica Pierce, bevestigt dit door te wijzen op gevallen waarbij dolfijnen mensen hebben geholpen om te ontkomen aan haaien en olifanten die een antiliope hebben geholpen te vluchten. "Hoewel moeilijk met zekerheid kan worden gezegd dat hier sprake is van empathie tussen de verschillende soorten, kun je evenmin met stelligheid beweren dat dit niet het geval is", klinkt het. (belga/lpb)
Wie een huisdier heeft, wist het al, maar een universitaire studie bevestigt het nu: dieren zijn soms jaloers of boos. Het is dus niet zo vreemd dat poes je straal negeert als je thuiskomt van vakantie.
Volgens professor Paul Morris van de universiteit van Portsmouth (VS) hebben veel dieren absoluut een 'eigen ik'-gevoel. Alleen zo kan je volgens hem verklaren dat zij emoties krijgen als jaloezie, schaamte of naijver.
Dierendokter Rob Lückerath bevestigt dit. 'Observeer maar eens je eigen huisdier. Dan weet je meteen dat hij of zij jaloers kan zijn', zegt hij. 'Die jaloezie kan zich richten tegen iemand uit het gezin of tegen een ander dier. Het zijn net kleine kinderen: krijgt de ene hond aandacht, dan moet de ander ook wat hebben of hij is boos. Het is daarom van het allergrootste belang dat jij de regels vastlegt. Jij bepaalt wanneer je hond aandacht krijgt en wanneer niet. Het is helemaal noodzakelijk dat je je hond of kat goed voorbereidt wanneer het gezin wordt uitgebreid met een baby.'
Vanuit het oogpunt van de hond of kat is het logisch. De hele tijd krijgt hij alle aandacht voor zich, tot er plots een 'indringer' ten tonele verschijnt. Laat daarom nooit een hond of een kat alleen met een kind.
Betekent dit dat je geen huisdier kan houden zolang de kinderen heel klein zijn? 'Helemaal niet', zegt Rob Lückerath. 'Meer zelfs, kinderen en huisdieren gaan heel goed samen. Het is aan de volwassene om alles goed in de gaten te houden. Begin er op tijd aan om je huisdier te laten wennen aan een nieuwe situatie. Hoe moeilijk het ook mag zijn, nog tijdens de zwangerschap moet je proberen minder aandacht te geven aan je hond of kat. Zo leert hij dat hij in de toekomst de aandacht zal moeten delen. Betrek hem ook bij de voorbereidingen. Laat hem ruiken aan typische babyproducten als talkpoeder en babyolie. Zodra het baby'tje geboren is, is het geen slecht idee om je huisdier te laten ruiken aan gedragen kleertjes of een vieze luier. Pas daarna kun je heel voorzichtig je dier laten kennismaken met de baby. In geen geval mag je hem in paniek wegjagen als hij uit nieuwsgierigheid komt snuffelen aan de nieuwkomer. Ook al moet hond of poes de aandacht delen, dan nog moet je hem geregeld apart aandacht schenken. Bijvoorbeeld door met je dier een ommetje te maken als de baby pas heeft gegeten of door wat de knuffelen als de baby slaapt.'
Dieren voelen niet alleen jaloezie. 'Let maar eens op als je je koffers pakt voor vakantie', zegt Rob Lückerath. 'Hoe vaak gebeurt het niet dat poes zich bovenop de stapel netjes gevouwen kleren legt. Of dat de hond plots heel vervelend begint te doen. Ze willen daarmee zeggen dat ze het niet leuk vinden dat je weggaat. Bij je thuiskomst krijg je heel vaak het omgekeerde. Jij wilt je huisdier omhelzen, maar hij denkt daar anders over. Het kan wel enkele uren duren eer ze bijdraaien en toch langskomen om die zo lang gemiste knuffel in ontvangst te nemen. Zelfs paarden tonen dergelijke emoties. Zij blijven steevast met hun rug naar jou gekeerd als je enkele dagen wat minder aandacht voor hen hebt gehad.'
21/05 Fonske, de gestreepte dolfijn die op 6 mei voor het eerst gespot werd in de Waaslandhaven, is niet meer. Het dode dier werd vandaag aangetroffen in het Doeldok.
De organisatie Natuurpunt liet eerder al weten dat Fonske open wonden vertoonde. Die zijn wellicht het gevolg van het pokkenvirus. De gestreepte dolfijn verzwakte bovendien erg snel doordat hij zich in het Verrebroekdok bevond, waar het water zoet is. De natuurlijke biotoop van dolfijnen is zout water.
Specialisten van het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen overwogen nog om reddingsteams in te zetten. Dat zou echter geen evidente operatie zijn, want de dolfijn zou in dat geval kunnen bezwijken onder de stress.
Gestreepte dolfijnen leven vooral in de Middellandse Zee.
19/05 Stadsdichter Joke van Leeuwen schreef een gedicht voor het kersverse olifantje Kai-Mook, dat zondag in de Antwerpse Zoo werd geboren.
Daar ben je dan, jij langverwachte, mooie eenvoud, parel op vier zware steunpilaren, met oude plooien in je nieuwe huid. Je had een grote oom van hout, die spoot in t stad gedachten nat en lichter dan ze waren. En hij was, net als jij, gewenst.
Zie je die hekken? Hekken zijn je grens. Daarbuiten zijn nog veel meer grenzen. Hoor je die wezens achter gaas die met gekleurde lappen om op twee voor jouw idee heel dunne pootjes naar je staan te staren? Die zijn van onze soort. Wij heten mens.
mailgroep huisdieren
Slakkenhoogmoed
