Europese landschildpadden in serre of tuin.

Het houden en verzorgen van nakweek EUROPESE landschildpadjes

Inleiding:
Omdat er in de fokkerij of handel weinig of geen halfwas of volwassen Griekse, Moorse of kloklandschildpadden (respectievelijk Testudo hermanni, Testudo graeca en Testudo marginata ) worden aangeboden die onmiddellijk in een buitenterrarium of serre kunnen worden gehuisvest, zullen we de opfok van babylandschildpadjes bespreken. 

Huisvesting:
Jonge baby’s kunnen best in een oud aquarium, terrarium of caviabak ondergebracht worden op een minimum 10 cm dikke laag vochtige potgrond of cocopeat die men regelmatig dient te bevochtigen om de diertjes met een mooi glad schild te laten opgroeien.

In het terrarium kan men een ruwe platte steen plaatsen, enerzijds als decoratie anderzijds om de nageltjes van de diertjes af te laten slijten.

Temperatuur:
De omgevingstemperatuur in het terrarium mag 28° tot 30° C bedragen, dit zowel dag als nacht. Overdag mag het onder de spotlamp(en) zelfs meer zijn, 30° tot 35°C. De gloeilampen kan men monteren in lamphouders met knijpsysteem, zodoende kan men ze op willekeurige plaatsen aanbrengen. Bij voorkeur aan de ene zijde van de bak of terrarium zodat de temperatuur hier hoger is dan de andere zijde. Omdat het daar dan koeler blijft, hebben de diertjes de keuze in welk gedeelte zij willen verblijven. Schrik niet als de diertjes soms enkele dagen in de grond vertoeven. Zodra ze behoefte hebben aan voeding of drinken komen ze wel tevoorschijn.

Ideaal is de nakweek gedurende twee winters in het verwarmde terrarium te houden zonder winterslaap. Om de beste resultaten met uw nakweekdieren te verkrijgen raden wij aan om de baby’s bij goed weer vanaf 20°C buiten te laten genieten van het broodnodige zonlicht. Opgepast voor oververhitting! Onder het glas van een serre loopt de temperatuur hoog op en moet je de dieren bescherming bieden door hooi of stro op de grond te leggen. Vanaf half of eind mei kunnen de dieren buiten vertoeven. Ideaal is natuurlijk een (mini) serre: hierin wordt de temperatuur ruim 10° tot 30°C hoger dan buiten. Bij slecht weer of vanaf eind oktober kan het terrarium weer opgezocht worden.

Landschildpadjes moeten steeds de mogelijkheid hebben zich te beschermen tegen het (kunst)zonlicht, dit kan door middel van laagstruikgewas, een oude nokpan, stro, hooi in combinatie met takken enz. 

Gevaar:
Aandacht dient men ook te besteden wanneer men schildpadjes in de zomer buiten plaatst in de tuin. Eksters, kraaien, torenvalk, Vlaamse gaai, ratten, katten, honden,... kunnen gevaarlijke vijanden van uw lievelingsdieren worden.

Voeding
Bij het voeren van babylandschildpadjes dient men voldoende afwisseling aan te bieden zoals aardbei, radijs, komkommer, witloof, appel, peer, meloen, weegbree, melkdistel, klaver, paardebloem, bloemkolen, broccoli, andijvie,...

Ook sepiaschelp en gemalen eierschalen mogen niet ontbreken op het menu! Eenmaal per week kan men een geweekte katten- of hondenbrok verstrekken in een laag onderzetbordje gevuld met water. Zelf hebben we goede resultaten met Pedigree Mixer wat we lichtjes bestrooien met mineraalmengsel voor duiven (poeder). Ook dient men dagelijks vers fris drinkwater aan te bieden eveneens in een ondiep onderzetbordje.

Groei:
Wanneer de baby’s goed verzorgd en verwarmd worden zullen zij de volgende lente na hun geboorte ruim 8 tot 11 cm groot zijn.

Opmerkelijk is dat vrouwelijke dieren van het laatste kweekjaar tussen 8 en 9 cm en mannelijke tussen 10 en 11 cm groot waren. (zie bijgevoegde foto’s )

Wist je dat dieren in gevangenschap bij goede verzorging zelfs ouder dan 80 à 90 jaar kunnen worden.

26-03-2008 om 17:00 geschreven door mailgroep

De herder

Op de grote, stille heide
dwaalt de herder eenzaam rond,
wijl de witgewolde kudde,
trouw bewaakt wordt door de hond.
En, al dwalend ginds en her,
denkt de herder:'Och, hoe ver,
hoe ver is mijn heide,
hoe ver is mijn heide, mijn heide!'

Op de grote, stille heide
bloeien bloempjes lief en teer,
pralend in de zonnestralen
als een bloemhof heinde'en veer.
En, tevreên met karig loon,
roept de herder:'O, hoe schoon,
hoe schoon is mijn heide,
hoe schoon is mijn heide, mijn heide!'

Op de grote, stille heide
rust het al bij maneschijn,
als de schaapjes en de bloemen
vredig ingeslapen zijn.
En, terugziende'op zijn  pad,
juicht de herder:'Welk een schat,
hoe rijk is mijn heide,
hoe rijk is mijn heide, mijn heide!'

P. Louwerse

26-03-2008 om 16:59 geschreven door mailgroep

26-03-2008 om 16:56 geschreven door mailgroep

De kathaai

De kathaai of Scyliorhinus stellaris.

Beschrijving
De kathaai of scyliorhinus stellaris heeft grijsbruine rug en flanken met grote, ronde, zwarte en witte vlekken en de buik is vuilwit.
De levenswijze is dezelfde als de hondshaai . De kathaai voedt zich voornamelijk met kreeftachtigen en inktvissen. De soort wordt groter dan de hondshaai en prefereert rotsachtige bodems. Hij kan in de Middellandse Zee tot op vierhonderd meter diepte voorkomen. De eikapsels van kathaaien worden zelden langs onze kust aangetroffen.
Lengte
De kathaai is groter dan de hondshaai, hij meet 165 cm.
Verspreiding
Zijn verspreidingsgebied is de Noordoost-Atlantische Oceaan en de Noordzee. Langs de Nederlandse kust zeldzaam. Onregelmatig worden ten westen van Texel jonge exemplaren gevangen.

26-03-2008 om 16:55 geschreven door mailgroep

Diervriendelijke ingrepen

Hij kijkt me aan alsof hij het al weet. Ik weet niet of ik het wel over mijn diervriendelijke hart kan krijgen om te bellen. Hij was twee weken geleden al zes maanden oud en ik had mezelf voorgenomen om het dan te doen. Maar nu loop ik het dus al twee weken uit te stellen en moet het toch gebeuren, denk ik ...

'Ja goedemorgen, ik wil graag een afspraak maken voor mijn kat Jip ... ja, voor castratie ...'

Voordat ik de nodige moed had verzameld om te bellen, had ik op internet al wat informatie gezocht: 'Beide testikels worden onder algehele verdoving operatief verwijderd. De productie van het hormoon testosteron vindt hierdoor niet meer plaats. In de regel verdwijnt hierdoor ook het karakteristieke 'katergedrag'.'

Volgens dezelfde informatiebron op de website van dierennieuws, houdt dat katergedrag in dat katers hun territorium afbakenen en verdedigen. Hierdoor zullen ze regelmatig in een heftig gevecht met buurkaters verwikkeld zijn. De bekende schreeuwende krolse katers. Een nog vervelender gevolg van territoriumgedrag is het 'sproeien'. De kat plaatst geurvlaggen in de tuin en - nog vervelender - in huis door nogal sterk ruikende urine in het rond te sproeien.

Niet veel mensen worden blij van deze geurige gewoonten van hun huisdier. Ik dus ook niet. Toch zie ik er tegenop om de stap te nemen om mijn kleine Jip naar de dierenarts te brengen. Ik had wel eens een castratie van een kat meegemaakt. Dat zag er erg pijnlijk uit. Er wordt een sneetje in de huid van elke testikel gemaakt. Vervolgens wordt de zaadstreng en het bloedvat afgebonden. Het lossnijden van de testikel is de laatste handeling van de ingreep. De sneetjes blijven namelijk gewoon open en moeten tijdens het genezen vanzelf weer dichtgaan.

'Helpen'

Mijn vader was laatst op bezoek en knuffelde met de kleine Jip, voorzover hij dat toelaat tenminste. Ik vertelde dat hij binnenkort 'geholpen' moest worden. Mijn vader trok een raar gezicht, keek naar het kleine tegenspartelende hoopje kat op zijn arm en zei: 'Helpen noemt ze dat, nou wat wordt jij geholpen zeg.' Ik vind het eigenlijk ook erg raar dat het zo genoemd wordt. Alsof je hem er echt mee helpt en problemen voor hem oplost. En dan is hij geholpen en dan durven we dat nog niet eens onder ogen te zien, dus dan is hij voor de rest van zijn leven een 'je-weet-wel' kater.

Nee, als er iemand geholpen wordt dan zijn het de baasjes die verlost zijn van de problemen van een krolse kat. Geen gesproei, geloei of ander krolse bezigheden. Maar voor de kat gaat er een wereld open bij zijn eerste door testosteron aangestuurde krolsheid. Hij gaat proberen indruk te maken op mooie lekker ruikende poezen en soms wordt dit ook nog beantwoord. Hij gaat vechten om zijn territorium en de meisjes, oftewel hij wordt een echte stoere man. Allemaal erg herkenbaar lijkt me; welke man wil er nou niet gewaardeerd worden om zijn kracht, zijn stem, zijn charmes, zijn potentie en het liefst een combinatie hiervan.

Maar nee onze katten laten we 'helpen' zodat ze niet zo groot worden, niet zoveel ruzie maken, niet zo'n lawaai maken 's nachts en vooral niet overal hun stinkende geurvlaggen achterlaten. Het gevolg is dat bijna alle thuis gehouden katers operatief worden gecastreerd. Stel dat we overlast zouden hebben van de zeer natuurlijke oergewoonten van onze 'huisdieren'. Het woord zegt het al, het zijn dieren die zich aan moeten passen aan het huis en zijn baasje.

Leeftijd

Er is veel discussie onder dierenartsen over de leeftijd waarop een kater gecastreerd mag worden. De meeste katers in Nederland worden rond 9 maanden gecastreerd. Het komt echter regelmatig voor dat katers al op een leeftijd van 6 maanden gecastreerd worden. Het voordeel hiervan is dat de kans op sproeien minder is dan bij een latere castratie. Als een kater eenmaal begonnen is met het uitzetten van deze geurvlaggen kan deze gewoonte nog wel eens blijven hangen. Dit is natuurlijk erg vervelend.

Bij een vroege castratie groeit de kater niet helemaal uit tot de theemutskater als in 'Jan, Jans en de kinderen' met de karakteristieke 'katerkop'. De kat houdt een kleinere, smallere kop en het skelet blijft ook kleiner. Dit heeft trouwens geen nadelige gevolgen voor de gezondheid van het lichaam of de ontwikkeling van het gedrag. Voor Jip heb ik dus gekozen voor een castratie op de leeftijd van 6 maanden. Dit is niet omdat ik niet zo'n enorme hoop karakteristieke kat op mijn bank wil hebben. Nee, het heeft te maken met mijn andere harige huisgenootje, de superlieve je-weet-wel kater Bo. Deze kater is nu ruim twee jaar oud en ook gecastreerd op de leeftijd van 6 maanden. Dit was tegelijk met zijn zusje Lin, die een half jaar later overleden is.

Toentertijd was ik nog niet zo bewust van de gevolgen van zo'n vroege castratie wat betreft de groei van de kat. Bo is nu dus geen grote kater met een echte 'katerkop'. Bo is een rank, lief en aanhankelijk beest. Hij is bijna altijd rustig, kalm en bedaard. Af en toe blaast hij tegen Jip als die hem weer zit te plagen. Maar hij vindt heel veel goed en hij kiest over het algemeen liever de aftocht dan de aanval.

Nee, dan Jip. Vanaf het moment dat hij bij ons kwam wonen, was hij door zijn brutaliteit en enthousiasme eigenlijk al de baas in huis. Hij pakt het eten voor Bo's neus weg en Bo laat het nog toe ook. Door hem nu te castreren hoop ik te voorkomen dat hij ook in grootte en lichaamsgewicht mijn andere kat gaat overheersen. Waarschijnlijk wordt hij sowieso wel groter, want zijn vader was een enorme witte kater. Echt de witte schrik van de buurt. Maar ik kan het misschien wel zo ver mogelijk inperken.

Toch vind ik het wel erg zielig. Het was ook zo'n koddig gezicht, zo'n grotendeels witte kater met gekleurde balletjes. Het is vooral erg goed zichtbaar als hij loopt op zijn eigen uiterst parmantige manier met de staart kaarsrecht omhoog. Je ziet dan een grijs-zwart gestreepte staart en daaronder een witte kat met oranje-grijs gekleurde balletjes, echt waar. Visite die de nieuwe aanwinst kwamen bewonderen vroegen al gauw, wat heeft hij daar toch ... Naarmate hij ouder werd ging het meer opvallen door de groei van deze private geslachtsdelen. Het leukste was nog dat mensen zich erover verbaasden en soms zelfs een beetje rood werden omdat ze zo'n rare vraag hadden gesteld.

Het bekende gezegde, 'wat de boer niet kent dat vreet ie niet', is misschien ook hier van toepassing. De geholpen katers kennen de geneugten van krolsheid niet en weten waarschijnlijk ook niet wat ze missen. Ze begrijpen niets van die rare capriolen van de krolse katten om hen heen. De daarvoor benodigde hormoontoevoer is al vroeg bij hen gestopt. Deze gedachte kan mij nog een beetje troosten. Als ik Jip nu niet laat 'helpen' dan wordt hij veel groter, sterker en dus nog meer overheersend over zijn lieve rustige huisgenootje. En ik weet niet of ik d  t wel over mijn diervriendelijke hart kan krijgen.

Wietske van Dalfsen
Stagiaire Dierennieuws

DN 12/11/2003
(Bron : Dierennieuws)

26-03-2008 om 16:54 geschreven door mailgroep

BESCHRIJVING

In tegenstelling tot de rivierprik is de beekprik geen parasitaire vis. De vis leeft zo'n zes jaar als larve. In die tijd heeft de beekprik geen oogjes en leeft het nagenoeg geheel ingegraven in de zandige bodem van beekjes.
Na die zes jaar, de beekprik is dan ongeveer 12 centimeter lang, veranderd het beestje in een echte beekprik met ogen.
De vis leeft dan nog ongeveer vier tot acht maanden waarin ze zich niet voeden, maar alleen met de voortplanting bezighouden.

De beekprik heeft een bruinige rug en is verder grijs tot vuilwit van kleur. Ook deze prik heeft een zuigbek met een raspschijf met kleine tandjes. Aan beide zijden van de kop heeft de beekprik zeven kieuwopeningen.

De larve van de beekprik leeft in schone stromende beken. Het voedt zich met één- en meercelligen. Na de gedaanteverwisseling zoekt de volwassen beekprik sneller stromende gedeelten op om te paaien. Dit vindt plaats tussen maart en mei.

De beekprik komt in Nederland bijna niet meer voor. Met name verzuring/bemesting van de wateren en de barrières in de beken waar het visje in leeft zorgt ervoor dat het visje het moeilijk heeft in Nederland.

De beekprik, die maximaal zo'n 17,5 centimeter en zes a zeven jaar kan worden, is beschermd in de Natuurbeschermingswet
(worlwidebase)

  Groetjes Knudde 1   

26-03-2008 om 16:50 geschreven door mailgroep

26-03-2008 om 16:48 geschreven door mailgroep

Meeuw eet merel

"We hebben er met verbazing naar gekeken. Het was verrassend om te zien hoe snel de merel naar binnen werd gewerkt."
De fotograaf weet niet of de zilvermeeuw de merel dood heeft gevonden of dat de meeuw de merel ook zelf heeft gedood. Van zilvermeeuwen is bekend dat het rovers zijn en dat ze regelmatig jonge vogels eten, maar het verorberen van een volwassen merel is andere koek.
(ANP) (hln)

  Groetjes Knudde 1   

26-03-2008 om 16:45 geschreven door mailgroep

Sydney  -  In Australië hebben ze zo hun eigen tradities met Pasen. Ganzen krijgen kleren aan volgens de laatste 'duck fashion' en paraderen voor honderden toeschouwers op de catwalk.

De zogeheten Pied Piper Duck Parade is een vast onderdeel van de Royal Easter show in Sydney.

Buiten de catwalk doet een hond zijn best de dierlijke fashionista's te begeleiden door de stad.(telegraaf)

24-03-2008 om 17:07 geschreven door mailgroep

Kafferbuffel

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Ga naar: navigatie , zoeken

Kafferbuffel IUCN - status: van bescherming afhankelijk (LR/CD)
Met ossenpikker op de rug
Taxonomische indeling
Rijk : Animalia (Dieren) Stam : Chordata (Chordadieren) Klasse : Mammalia (Zoogdieren) Orde : Artiodactyla (Evenhoevigen) Familie : Bovidae (Holhoornigen) Geslacht : Syncerus
Soort
Syncerus caffer Sparrman , 1779

De kafferbuffel (Syncerus caffer ) of Afrikaanse buffel is een Afrikaans rund , de enige nog levende soort uit het geslacht Syncerus . Het dier maakt deel uit van de De Grote Vijf . De kafferbuffel heeft een slechte reputatie. Hij is onvoorspelbaar en kan gevaarlijk zijn voor jagers en mensen die te dichtbij komen, soms met de dood tot gevolg. Meestal loopt het dier echter weg bij gevaar. Er zijn twee vormen, de savannebuffel en de bosbuffel .

Inhoud [ verbergen ] 1 Kenmerken 2 Verspreiding en leefgebied 3 Leefwijze 4 Ondersoorten

[ bewerk ] Kenmerken

De kafferbuffel is een grote, sterke buffel met korte poten, een gespierde nek en een grote kop met een brede snuit en grote oren. Het is het grootste holhoornige hoefdier van Afrika. Hij heeft een korte vacht. Volwassen kafferbuffels zijn meestal rood tot donkergrijs of zwart. Jongere dieren zijn meestal roodachtig bruin van kleur. De onderzijde en de kin zijn lichter van kleur, tot roomwit. De staart is lang en eindigt in een zwarte kwast. De oren zijn groot, rond en met kwastjes. Zowel mannetjes als vrouwtjes hebben zware, zijwaarts krullende hoorns . De hoorns zijn goede wapens tegen predatoren . De grootte en vorm van de hoorns verschillen per regio, ondersoort, geslacht en leeftijd. Oude stieren hebben de grootste hoorns.

De kafferbuffel heeft een kop-romplengte van 170 tot 340 centimeter, een staartlengte van 50 tot 80 centimeter, een schofthoogte van 100 tot 170 centimeter en een lichaamsgewicht van 250 tot 850 kilogram.

Het zichtvermogen van de kafferbuffel is vrij slecht ontwikkeld, en het gehoor matig, maar het dier heeft een sterke reukzin . Doordat de soort niet afhankelijk is van hun zicht, kunnen ook blinde dieren hoge leeftijden bereiken.

[ bewerk ] Verspreiding en leefgebied

De kafferbuffel komt oorspronkelijk voor in het grootste deel van Afrika ten zuiden van de Sahara, zowel in dichte wouden als open grasvlakten, maar nooit verder dan twintig kilometer van een waterbron. Tegenwoordig is zijn leefgebied kleiner geworden door jacht, habitatverlies en ziekten. Vooral een runderpest epidemie in de jaren negentig van de negentiende eeuw heeft zuidelijke populaties een flinke klap gegeven. Tegenwoordig komt de soort nog algemeen voor, voornamelijk in natuurparken en reservaten .

[ bewerk ] Leefwijze

Kafferbuffel in Krugerpark

De kafferbuffel wentelt graag in modderpoelen om af te koelen. Waar mogelijk drinkt hij tientallen liters water per dag. Hij leeft voornamelijk van grassen , aangevuld met moerasplanten. In bosachtige streken eet hij ook bladeren en scheuten . De kafferbuffel is zowel overdag als 's nachts actief. Op het heetst van de dag zoekt de soort de schaduw op.

De kafferbuffel leeft in een gemengde kudde , bestaande uit gemiddeld twintig tot veertig dieren voor de savannebuffels en tot twaalf dieren voor de bosbuffels. Deze kudde heeft geen echte leider. De kudde is zeer hecht, en de dieren zullen andere groepsleden verdedigen als ze in gevaar zijn. Dit heeft tot gevolg dat gehandicapte buffels nog jaren kunnen leven en een volwaardig lid kunnen zijn van een groep. Soms voegen deze kudden zich samen tot grotere kudden, die in het geval van de savannebuffels uit meer dan tweeduizend dieren kunnen bestaan. Oudere dieren leven solitair of in "bejaardengroepen". De buffel wordt vaak vergezeld door ossenpikkers , spreeuwachtige vogels uit het geslacht Buphagus die teken en andere parasieten verwijderen van de huid van de buffel.

Mannetjes vechten vaak tegen andere mannetjes om hun plaats in de hiërarchie te bepalen en te veranderen. Ze stoten dan met hun hoorns tegen elkaar aan. Dit gaat met zo'n kracht gepaard, dat soms een buffel door de lucht vliegt na een klap.

Een bronstig vrouwtje trekt meerdere mannetjes aan. De stier dat het hoogst in de hiërarchie staat heeft over het algemeen het meeste recht om te paren, maar gevechten komen toch regelmatig voor. Één kalf wordt geboren na een draagtijd van elf maanden. De kafferbuffel kan een leeftijd van 26 jaar bereiken.

[ bewerk ] Ondersoorten

Er zijn verschillende ondersoorten van de kafferbuffel, verdeeld in twee groepen, de savannebuffels en de bosbuffels . Ze variëren niet alleen in grootte, maar ook in bouw, hoorns en vachtkleur.

Savannebuffels zijn grote, zware runderen die leven op meer open vlakten. De savannebuffels worden ingedeeld in drie ondersoorten:

• Kaapse buffel (Syncerus caffer caffer )
• West-Afrikaanse savannebuffel (S.c. brachyceros )
• Centraal-Afrikaanse savannebuffel (S.c. aequinoctialis ).

De bosbuffel of woudbuffel (S.c. nanus ) is een andere ondersoort. Deze leeft niet in open vlakten maar in bossen, en ziet er anders uit: een stuk kleiner, met kleinere hoorns en een valere vacht. Sommige wetenschappers onderscheiden nog een vijfde ondersoort, de bergbuffel (S.c. mathewsi ).

Savannebuffel

Bosbuffel

         

24-03-2008 om 17:06 geschreven door mailgroep

LENTEGEDICHT

(de rol van Oma)

Hoe gelukkig kan een mens toch zijn

zittend op een houten bank

stil genietend van rust en vree

en wat de dag mij schenkt.

De poes naast mij ronkt als vanouds

en vredig graast een koe,

kinderen spelen, dartel, vrij

als veulens in de wei.

Ik geniet van ieder puur moment

zie alles als een Godsgeschenk,

hoe goed en machtig moet U toch zijn

mijn God, dat U mij deze rijkdom schenkt?

Ik sluit mijn ogen en voel intens

geen enkel moment laat ik nu gaan

alsof ik later – nu niet besef –

deze beelden nodig heb.

Mijn mijmering wordt wreed verstoord,

ik hoor een auto en gegil – dan stil;

mijn kleinkind ligt daar levenloos

de wereld staat plots stil.

In één tel is er alles weg,

geen kat of koe, neen, zelfs geen zon

en God die ik eerst zo aanbad

heeft mij nu verlaten.

Een stille traan rolt langzaam neer

Ik bid en kniel wanhopig

Mijn God, mijn Heer, zeg mij wanneer

vind ik het leven weer ?

- Innerchild -

24-03-2008 om 16:57 geschreven door mailgroep

23-03-2008 om 13:28 geschreven door mailgroep

Gerrit Jansen: Vogels zingen omdat ze moeten

Door Gerrit Jansen. donderdag 20 maart 2008 | 15:52 | Laatst bijgewerkt op: vrijdag 21 maart 2008 | 10:10

Tekstgrootte

Veel zanglijsters zingen al weer minder uitbundig dan twee weken geleden. De territoriumgrenzen zijn afgebakend en een aantal zit al op eieren. foto's Otto Faulhaber ;Torenvalken.

Veel zanglijsters zingen al weer minder uitbundig dan twee weken geleden. De territoriumgrenzen zijn afgebakend en een aantal zit al op eieren. foto's Otto Faulhaber ;Torenvalken.

Of vogels plezier aan het zingen beleven, is maar de vraag. Ze zingen omdat ze moeten. Wij mensen worden er vrolijk van, maar zij musiceren enkel om een partner te lokken en om de territoriumgrenzen af te bakenen.

Iedere vogel zingt zoals hij gebekt is en daarom verstaan alleen soortgenoten elkaar. Als een mens niet goed in zijn vel zit of alleen maar chagrijnig is, zal hij niet gauw een vrolijk lied ten gehore brengen.

Vogels zijn waarschijnlijk nooit chagrijnig, maar ook niet vrolijk. Ze zingen als het moet en als ze er tijd voor hebben. Toch vraag ik mij wel eens af hoe een boerenzwaluw zich 'voelt', als hij er net een reis van een paar duizend kilometer op heeft zitten. Ben je eindelijk thuis, dan word je op hagel en sneeuw getrakteerd. Logisch dat je dan even je snavel houdt. Toch weet zo'n vogel dat, wanneer hij eenmaal op de plaats van bestemming is aangekomen, hij zo gauw mogelijk moet laten horen dat hij er is.

Vogelzang heeft een duidelijke boodschap en moet daarom opgevat worden als een signaal.

Bij vogels die in vaste paren leven, zoals kauwen en eksters, stelt de zang, hoewel zij gezien de bouw van hun strottenhoofd wel zangvogels zijn, niet veel voor. Ook vogels met een opvallend verenkleed zijn minder gebekt dan de grauwe onopvallende soorten, zoals fitis, tuinfluiter, spotvogel en de nachtegaal niet te vergeten.

De gekleurde vogels hebben niet zo'n uitgebreid zangrepertoire omdat zij met hun bontgekleurde verenpak al voldoende opvallen. De wielewaal, wat kleuren betreft een plaatje, komt dan ook niet veel verder dan 'dudeldjo'. Mezen en kwikstaarten weten met hun kleuren ook voldoende te imponeren. Met een herhaald 'tjiet- jiepè' bij de koolmees en een kwetterend 'tsis-sit' van de kwikstaart houdt het bij deze twee zangvogels wel op.

Elk voorjaar wil ik minstens één keer, voordat de vogels wakker worden, buiten zijn. Ik wil mijn oor te luisteren leggen bij de gevederde muzikanten in de bebouwde kom. Ruim voor zonsopkomst wordt het al licht. Daarom zette ik de wekker op half zes. De alarmroep van de merel onder ons slaapkamerraam vertelt mij om tien voor half zes dat dit rijkelijk laat is.

Om half zes sta ik dan ook buiten. Als eerste hoor ik het scherp krassende 'kraaa', viermaal herhaald. Dat komt van een zwarte kraai en daar kun je nu niet bepaald van zeggen dat hij de sterren van de hemel zingt.

Vijf minuten later hoor ik de eerste merel zingen. Ongelooflijk, binnen een paar minuten zingen alle merelmannen in de buurt en dat zijn er heel veel! Drie minuten later klinkt het gepingel van een ontwakende roodborst en de metaalachtige roep van de koolmees.

De roodborst had ik eigenlijk nog eerder verwacht, want onderzoek heeft uitgewezen dat hij met recht een vroege vogel is.

Gemiddeld begint hij drie kwartier voor zonsopkomst te zingen. Altijd nog even eerder dan de merel. Deze roodborst zingt bij de oprit van de dijk onder een lantaarnpaal; soms doet hij dat zelfs midden in de nacht. Hetzelfde onderzoek wees uit dat de koolmees en de tjiftjaf van uitslapen houden. Ik hoorde de laatste dan ook pas om zeven uur zijn eentonige liedje roepen en dan te weten dat hij pas twee dagen thuis is. Ik zeg bewust roepen, want een grote zangkunstenaar kun je de tjiftjaf niet noemen. Dat geldt wel voor de heggenmus; vanaf half zeven preludeert een drietal heggenmusmannen met grote overgave. Op een televisiemast jubelt een zanglijster. Het is er een met veel noten op zijn zang. Misschien is hij wel muzikaler dan zijn naaste neef, de merel. Op verschillende plaatsen hoor ik het gedempte 'koe-koe- roe.., koe-koe' van de houtduiven. De luide, vlugge triller van de groenling klinkt weinig ingetogen. Eén duidelijke stem heb ik tijdens mijn fietstochtje door het dorp gemist, maar als ik thuis de oprit weer oprijd blaast Klein Jantje, de winterkoning, vrolijk zijn deuntje mee.

Vroeg in de ochtend valt er meer vogelzang te beluisteren dan later op de dag. Rond het middaguur is het dikwijls uitgesproken stil, terwijl de avond weer een kleine opleving te horen geeft. Voor die stilte op de middag is wel een verklaring.

De meeste zangvogels voeden zich in het voorjaar en in de zomer met dierlijke, eiwitrijke hapjes. Insecten zijn wat hun activiteiten betreft afhankelijk van hoge temperaturen. Daarom moeten door onze zangvogels de vliegjes, kevertjes en spinnetjes voor het grootste deel rond het middaguur buit gemaakt worden.

Net voordat ik naar de koffie wil, dient het paartje torenvalken zich boven de nestkast aan. Het mannetje wisselt zijn zweefvlucht regelmatig af met snelle vleugelslagen, waarbij een vliegbeweging ontstaat alsof hij aan een touw wordt rondgedraaid. Als het vrouwtje in de nestkast landt, verdwijnt hij even uit beeld.

Een scherp ki-ki-ki maakt duidelijk dat hij weer in aantocht is. Torenvalken kunnen niet zingen, maar ook zij gebruiken hun stem om het territorium af te bakenen en een dame te lokken.

• (gelderlander)          

22-03-2008 om 16:10 geschreven door mailgroep

Chimpansees communiceren ook met linkerbrein

Gepubliceerd: 22 maart 2008 10:29 | Gewijzigd: 22 maart 2008 10:32

Hendrik Spiering

De Zambiaanse chimp Toto vraagt om voedsel. Als chimpansees communiceren is hun linker hersenhelft actief, net als bij mensen.
reuters

22-03-2008 om 16:07 geschreven door mailgroep

Wateren rond Zuidpool vol enorme wezens
Uitgegeven: 21 maart 2008 18:26

WELLINGTON - Nieuw-Zeelandse en Amerikaanse onderzoekers hebben in de wateren bij de Zuidpool onverwacht veel groot leven aangetroffen.

De vorsers zijn vooral verbaasd over de omvang van sommige wezens, zoals kwallen met vier meter lange tentakels, enorme zeeslakken en grote, uitgestrekte velden vol zeelelies.

Het onderzoeksteam is ervan overtuigd dat er nieuwe diersoorten zitten in de totaal 30.000 monsters die uit de wateren zijn meegenomen.

Grootte

Volgens Nieuw-Zeelandse media deed het team onderzoek in de Rosszee, tot een diepte van 3500 meter. De grootte van de sommige dieren is mogelijk te verklaren uit de temperatuur en het hoge zuurstofgehalte van het water en de relatieve afwezigheid van grote roofdieren.

De wetenschappers zeggen nog jaren nodig te hebben om alle verzamelde informatie te ordenen en te bestuderen.

(c) ANP


         

22-03-2008 om 14:27 geschreven door mailgroep

Het gedicht Dialoog met Hazen

Men vroeg aan twee oude hazen
wat doen jullie zo met Pasen ?
ze wilde huppelend verder gaan
bleven even toch maar staan.

De ene spak; ach, weet je wat
we zijn het eigelijk met Pasen zat
en we kunnen niemand zeggen
dat wij Hazen geen eieren leggen.

De andere sprak nog wat verlegen
en in ons mooie stille bos
kom je weer duizene mensen tegen
en ze hebben de meeste pret aan hun

eieren van hun zelf daar neer gezet
met Pasen zijn wij Hazen de klos
wij oude Hazen zijn dan pas tevree
als het weer stil is in ons bos.

  Werner Noorda




         

22-03-2008 om 14:15 geschreven door mailgroep

(tuinadvies.be)

21-03-2008 om 23:56 geschreven door mailgroep

Over de productie
Alle eieren hebben vandaag een stempelcode. Dit laat toe het ei te traceren vanaf de boerderij (eventueel tot op stalniveau) tot op uw bord. De code geeft eveneens informatie over het houderijsysteem. De codes van het leghennenbedrijf worden gecentraliseerd bij het FAVV.

De code in België ziet er bijvoorbeeld uit als volgt: 0 BE 1234-1

• 0 : code voor het houderijsysteem

  • Wat houderijsystemen betreft bestaan er 4 categorieën:

    • 0: bio

    • 1: vrije uitloop

    • 2: scharrel

    • 3: kooi
       

• BE : iso-code voor de lidstaat – BE = België
   

• 1234: identificatienummer van het leghennenbedrijf
   

• 1 : eventueel nummer van de stal

Toelichting bij de houderijsystemen:

BIO-EIEREN
Een ei is een bio-ei als de kip die dat ei legt op biologische wijze gekweekt wordt. Het voeder van de leghen moet minstens voor 80 % van biologische oorsprong zijn en er moet voldoende ruwvoer (zoals gras) voorzien worden.
Per stal mogen maximum 3000 dieren worden gehouden met maximum 6 dieren per m2. De vrije uitloop moet minstens 4 m2 per leghen bedragen.

EIEREN VAN HENNEN MET VRIJE UITLOOP
Deze eieren zijn afkomstig van leghennen gehouden in een stal te vergelijken met scharreleieren maar die bovendien de ganse dag over een vrije uitloop beschikken in open lucht. Deze uitloop moet grotendeels begroeid zijn (met gras bijvoorbeeld) en een oppervlakte van minstens 2,5 m2 per hen beslaan.

SCHARRELEIEREN
Deze eieren zijn afkomstig van scharrelkippen die in een stal worden gehouden met voldoende legnesten en zitstokken. Minstens 1/3 van de staloppervlakte is scharrelruimte en er zitten maximaal 9 hennen per m2 bruikbare staloppervlakte (oppervlakte van vloer + etages). In sommige gevallen kan men tot maximaal 12 hennen per m2 bruikbare vloeroppervlakte plaatsen (indien er geen etages zijn).

KOOI-EIEREN
Het overgrote deel van de eieren wordt in legbatterijen geproduceerd. In dit houderijsysteem zitten meestal vier à vijf hennen samen in een kooi. De Europese wetgeving bepaalt dat een oppervlakte van minstens 550 cm2 per hen moet worden voorzien. Daarnaast gelden een reeks bepalingen wat betreft de uitrusting van de kooi.
De pluimveehouders schakelen stilaan om naar grotere kooien met bijvoorbeeld 16, 24 of meer leghennen, waarbij 750 cm2 per leghen wordt voorzien. Deze kooien worden uitgerust met zitstokken, legnesten en scharrelplaatsen. Tegen 2012 wordt dit door Europa trouwens verplicht.

• Bewaar de eieren in de koelkast

• Plaats eieren met de spitse kant naar beneden

• Bewaar eieren niet naast citroen, gerookte vis of knoflook. Eieren kunnen door de poreuze schaal heen gemakkelijk geur en smaak van dergelijke producten overnemen.

• Let op de houdbaarheidsdatum en verpakkingsdatum; verse eieren zijn tot 4 weken na de legdatum houdbaar in de koelkast. De uiterste houdbaarheidsdatum staat op het ei zelf. De legdatum van de eieren wordt vermeld op de doos.

• Bewaar geen restjes van gerechten met rauwe eieren.

Over eieren en gezondheid
Eieren zijn klein van stuk, maar staan bol van voedingsstoffen die belangrijk zijn voor ons lichaam.

Rijk aan eiwitten, arm aan calorieën
Eieren zijn een goede bron van hoogwaardige eiwitten. Ze bevatten alle essentiële aminozuren in een goede verhouding. De eidooier is een goede bron van ijzer en tal van vitaminen. Eieren bevatten de antioxidanten die mogelijk bescherming bieden tegen ouderdomsgebonden oogziekten zoals cataract. Een gemiddeld gekookt ei (ong. 60 g) levert slechts 90 kcal.

Hoe zit het met de cholesterol ?
Het wit van ei is vrij van cholesterol, de eidooier bevat gemiddeld 200 mg cholesterol. Het ei heeft in vergelijking met andere bronnen van cholesterol het geluk relatief arm te zijn aan calorieën en verzadigde vetzuren. Deze laatste hebben een belangrijker effect op het bloedcholesterolgehalte dan cholesterol uit voeding.

Meer dan de helft van het vet in een ei is bovendien onverzadigd. Dat zijn goede vetten, die het cholesterolgehalte helpen verlagen in het bloed en mogelijk het risico op hart- en vaatziekten verminderen.

Niet duur
Een ei doet de portemonnee geen geweld aan. Kwaliteit voor weinig geld. Wat moeten we meer ?

Makkelijke bereiding
Je hoeft geen keukenpiet te zijn om met eieren aan de slag te gaan.

Gevarieerd en creatief
Met eieren kan je eindeloos variëren. Hardgekookt, zachtgekookt, gebakken, roerei, omelet, spiegelei, gepocheerd,...

21-03-2008 om 23:50 geschreven door mailgroep

Het medisch onderzoek

Wanneer uw paard ziek of kreupel wordt, moet u altijd de veearts waarschuwen. Bovendien moet hij een aantal routinehandelingen verrichten om ziekte te voorkomen.

Een volledig onderzoek kunt u elk moment van het jaar laten doen. Na een inenting mag het paard echter vier of vijf dagen geen zwaar werk verrichten, voor het geval er neveneffecten zoals een stijve nek optreden. Geef hem een grondige poetsbeurt en krab zijn hoeven uit. Controleer, terwijl u dit doet, alvast zelf de huid, hoeven en benen, voor het geval u daar vragen over hebt. Het controleren van het gebit van een paard dat pas heeft gegeten, is riskant. Geef hem zijn voer een uur van tevoren en laat hem geen stro of hooi eten.

Tetanusspuit

Dit is een essentieel onderdeel van het jaarlijks onderzoek. Inenting, vooral tegen de ernsige ziekte tetanus, is een van de belangrijkste dingen die u voor de gezondheid van uw paard kan doen. Een paard kan gemakkelijk tetanus krijgen wanneer een wond met tetanusbacillen, die in de grond leven, besmet raakt. Paarden hebben een grotere kans op besmetting omdat deze bacteriën soms in hun darmen aanwezig zijn. Als de darmwand beschadigd wordt, kunnen de bacillen in het lichaam vrijkomen en tetanus veroorzaken. Een paard moet permanent tegen tetanus worden ingeënt: twee maandelijkse inentingen, gevolgd door een herhalingsinenting een jaar later, en vervolgens een inenting om de twee tot drie jaar. Een paard dat niet regelmatig wordt ingeënt, moet elke keer als hij een snijwond of diepe wond oploopt, het serum toegediend krijgen. Dit serum werkt onmiddellijk, maar niet langer dan drie tot vier weken.

Griep

Dit is ook een vervelende ziekte die zeer snel epidemische vormen kan aannemen. Het paard kan er tevens een nare hoest aan overhouden die verscheidene maanden kan aanhouden. Het paard moet in eerste instantie twee maal worden ingeënt met een tussentijd van 21 tot 92 dagen, gevolgd door een herhalingsinenting een half jaar later, waarna hij elk jaar wordt ingeënt.

Het gebit

Het op een na belangrijkste onderdeel van het jaarlijks onderzoek is de gebitscontrole. Ideaal gesproken moeten de boven- en onderkiezen precies op elkaar passen, en door het constant vermalen van voedsel gelijkmatig afslijten. In werkelijkheid staan de bovenkiezen iets meer naar buiten dan de onderkiezen, waardoor de binnenste randen van de bovenkiezen en de buitenste randen van de onderkiezen meer slijten. De buitenste randen van de bovenkiezen blijven scherp en snijden in de wang, terwijl de binnenste randen van de onderkiezen in de tong snijden. Bovendien krijgt het paard alleen voldoende voedingsstoffen binnen als hij het voedsel goed kan kauwen. Anders wordt het maar half verteerd of valt het uit zijn mond. De veearts kan de scherpe randen bijvijlen en het maaloppervlak van de kiezen bijwerken.

Wormen en wormkuren

In het wild grazen paarden over uitgestrekte gebieden en hebben ze zelden last van wormen. De domesticatie van het paard en het beperken van zijn graasgebied heeft het wormprobleem doen ontstaan. Paarden moeten dan ook regelmatig een wormkuur hebben.

De wormen die in het lichaam van elk paard leven, zijn parasieten. Hoewel het moeilijk, zo niet onmogelijk is om worminfecties helemaal te laten verdwijnen, kunt u toch het een en ander doen om de gezondheidsproblemen die wormen veroorzaken te reduceren. Regelmatig ontwormen heeft twee voordelen: u bevordert de gezondheid van het paard als u hem van schadelijke volwassen wormen en larven verlost u verkleint de kans op besmetting in de wei De wormkuur is slechts een onderdeel van de bestrijding van worminfecties. Door het weiland zo nu en dan te laten rusten, de mest enkele keren per week te verwijderen kunt u ook het risico voor paarden verkleinen.

Koliek

Om koliek of ernstige buikpijn te voorkomen moet u uw paard regelmatig ontwormen, topkwaliteit voer geven, en hem niet zo hongerig laten worden dat hij zich overeet. Koliek kan diverse oorzaken hebben, en als u vermoedt dat uw paard aan deze pijnlijk kwaal lijdt, moet u de veearts waarschuwen.

Sommige vormen van koliek zijn ernstiger dan andere, maar de symptomen komen overeen. Het paard kijkt naar de buik en probeert er wellicht naar te bijten. Hij krabt met zijn voorhoeven, kreunt en begint te zweten. Hij gaat herhaaldelijk rollen, maar schudt zich niet wanneer hij weer opstaat. Een veearts zal allereerst de oorzaak proberen te achterhalen. Spasmodische koliek komt het meeste voor. Deze wordt veroorzaakt door darmkramp. Als een paard ongeschikt voer eet, zich volpropt of ijskoud water drinkt, kan hij deze vorm van koliek krijgen. Windkoliek wordt veroorzaakt door een opeenhoping van gas in de darmen en treedt vooral op na het eten van voedsel dat in de darmen gaat gisten. Te grote hoeveelheden suikerbietpulp kunnen dit effect hebben. Consitipatie treedt op wanneer onverteerbaar voedsel zich in het lichaam ophoopt en de darmen blokkeert. Voedsel met een hoog gehalte houtachtige vezels of slech geprepareerd voer met zand en gruis kunnen de oorzaak zijn. Obstructie treedt op wanneer de darm verdraaitd raakt. Obstructie kan uit andere vormen van koliek of andere ziektes volgen, of op zichzelf staan? Het is een zeer ernstige aandoening waarbij een chirurgische ingreep vaak noodzakelijk is. Thrombotische embolie is een van de gecompliceerdste oorzaken van koliek. Het wordt veroorzaakt door larven die tot de bloedvaten van de darmen zijn doorgedrongen. Ze tasten de wanden van de bloedbaten aan, waardoor bloedproppen onstaan die de bloedtoevoer blokkeren. Deze aandoening kan vaak niet met medicijnen behandeld worden. Deze vorm van koliek kan echter vrij eenvoudig voorkomen worden door wormkuren.

Lamininitis

Laminitis is een van de meest voorkomende oorzaken van kreupelheid. Deze zeer pijnlijke ziekte treedt op als er iets mis is met de hoefstructuur. Laminitis is niet besmettelijk, en het is zelden het gevolg van voetproblemen. Het ontstaat doordat elders in het lichaam van de pony giftige stoffen vrijkomen die de bloedtoevoer naar de voet aantasten. Deze stoffen komen met name vrij in de darmen na het eten van te veel proteïnerijk voer. Het spijsverteringsstelsel van een pony is geschikt voor het verteren van kleine hoeveelheden vezelig, moeilijk te verteren boedsel. Grote hoeveelheden concentraten of mals, proteïnerijk voorjaarsgras kan een pony nier verwerken. De meest voorkomende oorzaak van laminitis is dus door het eten van te veel mals gras in het voorjaar of vroege zomer, vooral als de grond met kunstmest behandeld is.

Laminitis veroorzaakt veel pijn waardoor het paard weigert te staan of te lopen. Gaat hij wel staan of lopen, neemt hij een bepaalde houding aan, met de acherbenen onder zijn lichaam om zoveel mogelijk gewicht te kunnen dragen, en zijn voorbenen vooruit om het gewicht naar de hielen te verplaatsen. Hij loopt met korte passen op zijn hielen. De voeten voelen warm aan. Waarschijnlijk heeft hij koorts en een kloppende slagader aan de achterkant van de koot.

Het paard moet dadelijk door een veearts behandeld worden voordat de hoef te zeer vergroeid is. Hij zal een pijnstillende injectie geven en poeders achterlaten om de pijn te verzachten. Door het paard te laten lopen wordt de bloedtoevoer bevordert naar de voeten. De pijn zal verminderen terwijl hij beweegt.

Verrekkingen en spat

Verwondingen aan de benen komen vaak bij paarden voor. Kreupelheid en andere problemen koen zich voor bij niet fitte paarden die te hard moeten werken.

Verrekkingen treden bij zware inspanning op. Als u een niet fit of moe paard laat galopperen, zijn de spieren niet meer soepel genoeg om stoten op te vangen. De meeste verrekkingen komen in de voorbenen voor. De beste manier om te voorkomen dat uw paard iets verrekt, is hem alleen te laten galloperen als hij fit is en niet te forceren als hij moe is.

21-03-2008 om 23:49 geschreven door mailgroep

AMSTERDAM  -  Pasgeboren haasjes die alleen in het veld zitten, moeten met rust gelaten worden. Dat zeggen dierenasielen die elk voorjaar massa's haasjes krijgen aangeboden door mensen die niks van de natuur begrijpen.

Haags Haasje

Foto: van leeuwen

Pasgeboren haasjes horen namelijk alleen te zitten. De moeder komt vanwege de veiligheid maar één keer per dag bij haar jong om het te voeren en verdwijnt dan meteen weer, zegt opvang de Fûgelhelling in Ureterp tegen de Leeuwarder Courant.

Ook reekalfjes en uilskuikens worden veel te snel meegenomen door overbezorgde dierenliefhebbers.

Vorig voorjaar werden alleen in Ureterp al dertig hazenjongen bij de opvang gebracht die geen hulp nodig hadden als de mens ze met rust had gelaten. Deze week kwamen al weer drie jonge hazen binnen, aldus de krant.

Mensen staan steeds verder van de natuur af en weten niet meer wat normaal is in de beestenwereld, zegt een woordvoerder van de opvang als verklaring voor de overbezorgdheid. (de telegraaf)

21-03-2008 om 23:47 geschreven door mailgroep