Diervriendelijke ingrepen

Hij kijkt me aan alsof hij het al weet. Ik weet niet of ik het wel over mijn diervriendelijke hart kan krijgen om te bellen. Hij was twee weken geleden al zes maanden oud en ik had mezelf voorgenomen om het dan te doen. Maar nu loop ik het dus al twee weken uit te stellen en moet het toch gebeuren, denk ik ...

'Ja goedemorgen, ik wil graag een afspraak maken voor mijn kat Jip ... ja, voor castratie ...'

Voordat ik de nodige moed had verzameld om te bellen, had ik op internet al wat informatie gezocht: 'Beide testikels worden onder algehele verdoving operatief verwijderd. De productie van het hormoon testosteron vindt hierdoor niet meer plaats. In de regel verdwijnt hierdoor ook het karakteristieke 'katergedrag'.'

Volgens dezelfde informatiebron op de website van dierennieuws, houdt dat katergedrag in dat katers hun territorium afbakenen en verdedigen. Hierdoor zullen ze regelmatig in een heftig gevecht met buurkaters verwikkeld zijn. De bekende schreeuwende krolse katers. Een nog vervelender gevolg van territoriumgedrag is het 'sproeien'. De kat plaatst geurvlaggen in de tuin en - nog vervelender - in huis door nogal sterk ruikende urine in het rond te sproeien.

Niet veel mensen worden blij van deze geurige gewoonten van hun huisdier. Ik dus ook niet. Toch zie ik er tegenop om de stap te nemen om mijn kleine Jip naar de dierenarts te brengen. Ik had wel eens een castratie van een kat meegemaakt. Dat zag er erg pijnlijk uit. Er wordt een sneetje in de huid van elke testikel gemaakt. Vervolgens wordt de zaadstreng en het bloedvat afgebonden. Het lossnijden van de testikel is de laatste handeling van de ingreep. De sneetjes blijven namelijk gewoon open en moeten tijdens het genezen vanzelf weer dichtgaan.

'Helpen'

Mijn vader was laatst op bezoek en knuffelde met de kleine Jip, voorzover hij dat toelaat tenminste. Ik vertelde dat hij binnenkort 'geholpen' moest worden. Mijn vader trok een raar gezicht, keek naar het kleine tegenspartelende hoopje kat op zijn arm en zei: 'Helpen noemt ze dat, nou wat wordt jij geholpen zeg.' Ik vind het eigenlijk ook erg raar dat het zo genoemd wordt. Alsof je hem er echt mee helpt en problemen voor hem oplost. En dan is hij geholpen en dan durven we dat nog niet eens onder ogen te zien, dus dan is hij voor de rest van zijn leven een 'je-weet-wel' kater.

Nee, als er iemand geholpen wordt dan zijn het de baasjes die verlost zijn van de problemen van een krolse kat. Geen gesproei, geloei of ander krolse bezigheden. Maar voor de kat gaat er een wereld open bij zijn eerste door testosteron aangestuurde krolsheid. Hij gaat proberen indruk te maken op mooie lekker ruikende poezen en soms wordt dit ook nog beantwoord. Hij gaat vechten om zijn territorium en de meisjes, oftewel hij wordt een echte stoere man. Allemaal erg herkenbaar lijkt me; welke man wil er nou niet gewaardeerd worden om zijn kracht, zijn stem, zijn charmes, zijn potentie en het liefst een combinatie hiervan.

Maar nee onze katten laten we 'helpen' zodat ze niet zo groot worden, niet zoveel ruzie maken, niet zo'n lawaai maken 's nachts en vooral niet overal hun stinkende geurvlaggen achterlaten. Het gevolg is dat bijna alle thuis gehouden katers operatief worden gecastreerd. Stel dat we overlast zouden hebben van de zeer natuurlijke oergewoonten van onze 'huisdieren'. Het woord zegt het al, het zijn dieren die zich aan moeten passen aan het huis en zijn baasje.

Leeftijd

Er is veel discussie onder dierenartsen over de leeftijd waarop een kater gecastreerd mag worden. De meeste katers in Nederland worden rond 9 maanden gecastreerd. Het komt echter regelmatig voor dat katers al op een leeftijd van 6 maanden gecastreerd worden. Het voordeel hiervan is dat de kans op sproeien minder is dan bij een latere castratie. Als een kater eenmaal begonnen is met het uitzetten van deze geurvlaggen kan deze gewoonte nog wel eens blijven hangen. Dit is natuurlijk erg vervelend.

Bij een vroege castratie groeit de kater niet helemaal uit tot de theemutskater als in 'Jan, Jans en de kinderen' met de karakteristieke 'katerkop'. De kat houdt een kleinere, smallere kop en het skelet blijft ook kleiner. Dit heeft trouwens geen nadelige gevolgen voor de gezondheid van het lichaam of de ontwikkeling van het gedrag. Voor Jip heb ik dus gekozen voor een castratie op de leeftijd van 6 maanden. Dit is niet omdat ik niet zo'n enorme hoop karakteristieke kat op mijn bank wil hebben. Nee, het heeft te maken met mijn andere harige huisgenootje, de superlieve je-weet-wel kater Bo. Deze kater is nu ruim twee jaar oud en ook gecastreerd op de leeftijd van 6 maanden. Dit was tegelijk met zijn zusje Lin, die een half jaar later overleden is.

Toentertijd was ik nog niet zo bewust van de gevolgen van zo'n vroege castratie wat betreft de groei van de kat. Bo is nu dus geen grote kater met een echte 'katerkop'. Bo is een rank, lief en aanhankelijk beest. Hij is bijna altijd rustig, kalm en bedaard. Af en toe blaast hij tegen Jip als die hem weer zit te plagen. Maar hij vindt heel veel goed en hij kiest over het algemeen liever de aftocht dan de aanval.

Nee, dan Jip. Vanaf het moment dat hij bij ons kwam wonen, was hij door zijn brutaliteit en enthousiasme eigenlijk al de baas in huis. Hij pakt het eten voor Bo's neus weg en Bo laat het nog toe ook. Door hem nu te castreren hoop ik te voorkomen dat hij ook in grootte en lichaamsgewicht mijn andere kat gaat overheersen. Waarschijnlijk wordt hij sowieso wel groter, want zijn vader was een enorme witte kater. Echt de witte schrik van de buurt. Maar ik kan het misschien wel zo ver mogelijk inperken.

Toch vind ik het wel erg zielig. Het was ook zo'n koddig gezicht, zo'n grotendeels witte kater met gekleurde balletjes. Het is vooral erg goed zichtbaar als hij loopt op zijn eigen uiterst parmantige manier met de staart kaarsrecht omhoog. Je ziet dan een grijs-zwart gestreepte staart en daaronder een witte kat met oranje-grijs gekleurde balletjes, echt waar. Visite die de nieuwe aanwinst kwamen bewonderen vroegen al gauw, wat heeft hij daar toch ... Naarmate hij ouder werd ging het meer opvallen door de groei van deze private geslachtsdelen. Het leukste was nog dat mensen zich erover verbaasden en soms zelfs een beetje rood werden omdat ze zo'n rare vraag hadden gesteld.

Het bekende gezegde, 'wat de boer niet kent dat vreet ie niet', is misschien ook hier van toepassing. De geholpen katers kennen de geneugten van krolsheid niet en weten waarschijnlijk ook niet wat ze missen. Ze begrijpen niets van die rare capriolen van de krolse katten om hen heen. De daarvoor benodigde hormoontoevoer is al vroeg bij hen gestopt. Deze gedachte kan mij nog een beetje troosten. Als ik Jip nu niet laat 'helpen' dan wordt hij veel groter, sterker en dus nog meer overheersend over zijn lieve rustige huisgenootje. En ik weet niet of ik d  t wel over mijn diervriendelijke hart kan krijgen.

Wietske van Dalfsen
Stagiaire Dierennieuws

DN 12/11/2003
(Bron : Dierennieuws)