Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
04-09-2007
Hartenbeest
Hartenbeest
Van Wikipedia
Hartenbeest IUCN - status: van bescherming afhankelijk (LR/CD)[1]
Het hartenbeest (Alcelaphus buselaphus ) is een grote, algemene antilope uit de Afrikaanse grasvlakten. De naam "hartenbeest" is aan het dier gegeven door de Boeren , die het dier vonden lijken op een hert .
Kenmerken
Het hartenbeest is een grote antilope met een korte nek, een lang smal gezicht en grote gepunte oren. De rug loopt schuin af, doordat de schouders hoger liggen dan de achterzijde. De vacht is zandkleurig geel tot donkerbruin van kleur, lichter op de achterzijde. De kleur kan echter verschillen per ondersoort . De buik en romp is wittig van kleur. De staart is middellang met zwarte haren aan het uiteinde. Beide geslachten hebben hoorns . Deze zijn sikkelvormig en diep geringd. Ze kunnen 45 tot 83 centimeter lang worden. De hoorns van het vrouwtje zijn kleiner en smaller.
Het hartenbeest heeft een kop-romplengte van 160 tot 215 centimeter, een staartlengte van 30 tot 70 centimeter en een schouderhoogte van 107 tot 150 centimeter. Vrouwtjes wegen 116 tot 185 kilogram, mannetjes 125 tot 218 kilogram.
Verspreiding en leefgebied
De hartenbeest leeft in open, droge graslanden en savannes ,. Vroeger kwam hij in bijna alle grasvlakten en savannes van Afrika voor, maar de soort is tegenwoordig uitgestorven in Noord-Afrika . Hij leeft zowel op vlakten als in heuvelachtig gebied, zowel in open gebied als in meer beboste en met struiken begroeide gebieden.
Leefwijze
Het hartenbeest is voornamelijk 's ochtends, laat in de middag en 's avonds actief. Op het heetst van de dag zoeken ze de schaduw op. Hij leeft voornamelijk van grassen en kruiden . Bladeren vormen een klein onderdeel van het dieet . Als water aanwezig is, drinkt hij iedere dag, maar hij kan in de droge tijd overleven op het vocht uit zijn voedsel.
Hij leeft in kudden die soms uit duizenden dieren kunnen bestaan. Vooral in de droge tijd leeft hij in grote groepen. Ze leven vaak samen met andere grote hoefdieren . Oude mannetjes leven solitair in een territorium, jonge mannetjes zonder territorium leven in vrijgezellengroepen. In sommige gebieden hebben mannetjes het gehele jaar door een vast territorium, in andere gebieden hebben mannetjes enkel in de bronsttijd een territorium, en leven de dieren de rest van de tijd in vrijgezellengroepen. Een territorium wordt afgebakend met mest . In de bronsttijd vechten de mannetjes hevig, waarbij soms doden kunnen vallen, voornamelijk als dieren in hoge dichtheden leven.
Één kalf wordt geboren na een draagtijd van acht maanden. De moeder verdedigt haar jong fel tegen predatoren . Sommige dieren zijn al na een jaar geslachtsrijp , anderen pas na vier jaar. Het hartenbeest wordt tot negentien jaar oud.
Ondersoorten
Er zijn zeven ondersoorten. Het verspreidingsgebied van sommige van deze ondersoorten overlappen, en in deze overlappingszones komen hybrides voor, die soms als aparte ondersoorten worden gezien. Soms wordt ook Lichtensteins hartenbeest (Alcelaphus lichtensteini ) als een ondersoort van het hartenbeest gezien, maar meestal wordt dit beschouwd als een aparte soort.
De Maleise vliegende kat (Galeopterus variegatus ) is een Aziatischzoogdier behorend tot de familie Cynocephalidae van de orde Dermoptera (Huidvliegers). De enige andere soort uit deze orde is de Filipijnse vliegende kat (Cynocephalus volans ). De Maleise vliegende kat wordt ook wel vliegende lemur, colugo, cobego en koeboeng genoemd.
Verspreiding
De Maleise vliegende kat komt in Indochina , Birma , Thailand , Maleisië , Sumatra , Java , Borneo en omliggende eilanden. Deze soort leeft in regenwouden , hoewel de Maleise vliegende kat ook regelmatig nabij kokosnoot-, bananen- en rubber plantages wordt gevonden. Ook in de parken van Singapore (vooral het Bukit Timah Nature Reserve) is Maleise vliegende kat redelijk algemeen.
Uiterlijk
De Maleise vliegende kat heeft een kop-romplengte van 34-42 cm, een staartlengte van 18-27 cm, een spanwijdte van 70 cm en een gewicht van 1-1.75 kg. De Maleise vliegende kat heeft grote ogen in een breed hoofd met afgeronde korte oren. Het is een lichtgebouwd dier met slanke ledematen en brede voeten met daaraan vijf geklauwde tenen. De klauwen zijn bijzonder geschikt voor het klimmen in bomen en tussen hun tenen heeft de De Maleise vliegende kat een dunne huid. Het meest opvallende kenmerk van de Maleise vliegende kat is echter de zweefhuid ( patagium ) tussen de nek, de poten, vingers en de staart, waarmee het van de ene naar de andere boom kan zweven en afstanden van wel honderd meter door de lucht kaen afleggen. Het patagium bestaat aan beide zijden uit drie delen: het propatagium tussen de zijkant van de nek en de voorpoot, het plagiopatagium tussen de voor- en de achterpoot en het uropatagium tussen de achterpoot en de staart. Andere zwevende zoogdieren zoals vliegende eekhoorns , suikereekhoorns en enkele andere possums hebben een lange staart en geen uropatagium, terwijl de staart bij de Maleise vliegende kat relatief kort is. De Maleise vliegende kat gebruikt de staart om te sturen tijdens de vlucht. Naast het patagium is verder opmerkelijk dat de snijtanden een voorwaarts uitstekende kam heeft, waarschijnlijk bedoeld om de vacht mee te verzorgen. De vachtkleur van de Maleise vliegende kat is grijsbruin met onregelmatige witte vlekken. De onderzijde van het patagium is haarloos en roze van kleur.
Leefwijze
De Maleise vliegende kat is een solitaire boombewoner die zelden op de grond komt. Het dier verschuilt zich overdag in holen in de bomen van het regenwoud en komt pas bij de schemering naar buiten om voedsel te gaan verzamelen. De Maleise vliegende kat zweeft van boom naar boom door eerst naar een boomtop toe te klimmen en zich dan in de richting van een andere boom te lanceren. Het dier landt dan meestal op het lagere gedeelte van de stam van een andere boom om vervolgens weer omhoog te klimmen voor een nieuwe zweefsessie. Maleise vliegende katten kunnen ongeveer zeventig tot honderd meter ver zweven met een minimaal hoogteverlies. Opmerkelijk genoeg is de Maleise vliegende kat een nogal onhandige klimmer. Doordat het dier opponeerbare duimen mist en niet bijzonder sterk is, beweegt de Maleise vliegende kat zich voort door middel van kleine sprongen, zich met de kleine maar scherpe klauwen vastgrijpend aan de bast van de bomen. De Maleise vliegende kat voelt zich zowel zittend op een boomtak als hangend onder een tak op zijn gemak. Dit dier eet voornamelijk bladeren, knoppen en bloemen en waarschijnlijk ook vruchten van diverse bomen. Het gebruiken de lange tong en zijn handen om te eten. Water wordt uit het voedsel of door te likken aan natte bladeren verkregen. Het maagdarmkanaal van de Maleise vliegende kat is speciaal ontwikkeld om de grote hoeveelheden gebladerte te verwerken. De darmen kunnen een lengte bereiken van vier meter en het pars pylori van de maag is vergroot en verdeeld in kamers. In deze kamers bevinden zich micro-organismen die meehelpen cellulose en andere relatief onverteerbare koolhydraten af te breken. De draagtijd van de Maleise vliegende kat is ongeveer zestig dagen. Gewoonlijk krijgen de dieren één jong, een enkele keer zijn het er twee. Als het jong geboren is, is het nog onderontwikkeld en het blijft vervolgens nog een tijd op de buik van de moeder zitten, waarbij het beschermd wordt door het enigszins gevouwen staartdeel van het patagium van de moeder. Pas na twee of drie jaar bereikt het jong de volwassen lengte.
Status
Ontbossing en jacht vormen een probleem voor de Maleise vliegende kat, maar deze soort is (nog) niet bedreigd. Er is niet heel veel bekend over de vliegende katten, wat mede veroorzaakt wordt door het feit dat ze uiterst moeilijk in dierentuinen zich te houden. In 2006 had alleen de Maleise Taiping Zoo één exemplaar van de Maleise vliegende kat in de collectie.
De baarachtigen (Perciformes) vertegenwoordigen een grote groep gewervelde vissen die leven in zeewater, brak water en in zoet water. De vis van deze orde heeft vaak twee rugvinnen; de eerste bestaat vaak uit harde, stekelige vinstralen, terwijl de stralen van de andere zacht en vertakt zijn. De buikvinnen liggen onder de borstvinnen. De schubben zijn vaak kamvormig. Tot deze orde behoren veel onderorden en families. Drie van deze families, die een goed ontwikkeld gevoel vertonen om voor de jongen te zorgen, komen voor in Noord-, Midden- en Zuid-Amerika en in Afrika en Zuidoost-Azië. Dat zijn de cichiliden (Cichlidae), de nanderbaarzen (Nandidae) en de zonnebaarzen (Centrarchidae). Ze leggen hun eieren op plantenbladeren (fytofiele soorten), in ondiepe kuilen in het zand (psammofiele soorten), op platte stenen (lithofiele soorten) of in kloven. De jongen worden verzorgd door het mannetje of het vrouwtje, of door allebei. Mondbroeders vertonen een zeer bijzondere vorm van zorg : het onderste deel van de mond van het vrouwtje of het mannetje dient als incubator voor de eieren en als veilige haven voor de jongen tijdens de eerste dagen van hun leven.
Meervalachtigen leven over de ganse wereld op de bodem van rivieren, meren en beken. Ze zijn goed aangepast aan de bodem als leefomgeving. Hun lichamen zijn naakt of overdekt met een dik pantser van botachtige platen en ze hebben vaak grillige uitsteeksels. Samen vormen ze de grote onderorde van de Siluroidei, die bestaat uit zo'n dertig families en ongeveer tweeduizend soorten. Waar deze naakte of gepantserde ridders van de bodem vandaan komen, is raadselachtig. Ze vertonen zowel overeeenkomsten met de zalmachtigen als met de karperachtigen. In hun mond hebben ze zelden tanden. De interessante soorten voor de aquariumhouder zijn de tropische en subtropische vertegenwoordigers van deze onderorde. Zij behoren voor het grootste deel tot de familie van de pantsermeervallen (Callichthyidae), de halfpantsermeervallen (Doradidae), Loricariidae, Pimelodidae, Pangasiidae, Clariidae, enz. Sommige zijn gewoon geraakt aan het leven in het aquarium. Maar andere weigeren zich in gevangschap voort te planten en moeten dus uit hun oorspronkelijke leefomgeving geïmporteerd worden.
Labyrintvissen (Anabantidae) zijn wijdverspreid in de zoete wateren van Zuidoost-Azië en in het tropische gedeelte van Afrika. Ze schijnen van dezelfde voorouders af te stammen als de baarzen. Anabantidae leven het liefst in ondiep, vaak modderig water met een laag zuurstofgehalte. Om in zo'n ongunstige omgeving toch te overleven, hebben ze een labyrint, een aanvullend ademhalingsorgaan waarmee ze zuurstof uit de lucht kunnen opnemen. Het lichaam van deze vissen is bedekt met kamvormige schubben. De rug- en aarsvinnen worden aan de voorkant ondersteund door stekels. In de paaitijd b ouwen sommige labyrintvissen een nest van schuim vlak onder het wateroppervlak of onder de bladeren van waterplanten. Dit nest, waar de vissen de eieren in plaatsen, is opgebouwd uit luchtbellen die omringd worden door een harde afscheiding van het slijmmembraan bij de bek. Het mannetje verzorgt de jongen. Er worden in aquaria veel soorten gehouden en gekweekt.
In de tropische, subtropische en moessongebieden in Zuidoost-Azië het daartegenover gelegen Afrika en Zuid-Amerika komen de eierleggende tandkarpers voor, de Cyprinodontidae. Ze leven in stromend en stilstaand water, maar ook in modderige vijvers. De volwassen mannetjes van alle soorten zijn groter en mooier gekleurd dan de onopvallende vrouwtjes, die meestal bruinachtig zijn van kleur. De eieren worden meestal gelegd op planten of op de zandige en modderige bodem. Sommige vissen veranderen de structuur van de bodem waar de eieren komen te liggen. De eieren rijpen zonder onderbreking in gebieden waar altijd water is of hun ontwikkeling wordt, in drooggevallen gebieden, onderbroken door één of meer diapauzes (perioden van spontane onderbreking). De soorten met een onderbroken ontwikkeling worden éénjarige vissen genoemd. Bij de Afrikaanse soorten is de onderbreking in de ontwikkeling doorgaans korter en duurt een aantal weken of maanden, terwijl de diapauze bij Zuidamerikaanse soorten wel twee jaar kan duren. Wanneer het droge seizoen aanbreekt, drogen de meertjes, die geheel afhankelijk zijn van regenwater, op en de volwassen vissen sterven. Alleen de eieren blijven achter in de opgedroogde en gebarsten modder tot de volgende regenperiode zich aandient. De vissen vallen niet letterlijk uit de lucht, maar het regenwater draagt er in belangrijke mate toe bij dat deze soorten in de precairste omstandigheden toch kunnen overleven. De meeste soorten zijn gewend in zeer zacht water te leven. Gewoonlijk zijn de eieren plakkerig of het oppervlak van de eieren is bedekt met draadjes en haakjes, waarmee ze aan de bodem worden bevestigd. Het omhulsel van de eieren is stevig. Ichtyologen hebben tot nu toe zo'n 430 soorten beschreven waarvan vele in aquaria worden gekweekt.
Deze pauwoogcichlide is een grote vis die afkomstig is uit het stroomgebied van de Amazone, de Negro, de Parana en uit Paraguay. Hij wordt wel 35 cm. lang. Vooral de jongen zijn prachtig gekleurd : chocoladebruin gemarmerd met hier en daar zwartomrande vlekken. Deze 'jeugd'-kleuren verdwijnen als de vissen ouder en groter worden en uiteindelijk blijft slechts een bruingrijze tint over. Het aquarium moet groot genoeg zijn voor vissen van een dergelijke omvang. Deze pauwoocichlide is niet geschikt voor aquaria waarin ook andere vissen zwemmen. Elke dag eet hij een aanzienlijke hoeveelheid levend voer in grote stukken (meelwormen, krekels, aardwormen, mager rundsvlees, paardevlees en gevogelte). Eén keer paaien levert meer dan duizend jongen op, die tijdens de eerste dagen van hun leven vlak bij de ouders blijven.
De kleine gevlekte hondshaai, een kraakbeenvis, is een haai die in ondiep water leeft. Hij komt voor in een groot gebied en leeft in de Atlantische kustwateren van Noorwegen tot Noord-Afrika en in de Middellandse Zee.
Hij bereikt een lengte van 60 tot 100 cm en heeft een smal, lichtbruin lichaam met donkerbruine vlekken. Zijn buik is veel lichter, soms bijna wit. De hondshaai leeft op een diepte van 100 meter, soms treft men hem echter ook op wel in dieper water aan. Daar jaagt hij op kreeften, weekdieren, maar ook op vissen en wormen. In onze breedten legt het vrouwtje tussen november en juli haar eitjes in ondiep water. Ze verstopt ze goed tussen het zeewier. Elk ei heeft aan de buitenkant een langwerpig-hoekig kapsel waaraan bevestigingsdraden zitten. Tot de ontwikkeling is voltooid blijven de eitjes 6-11 maanden op de plaats liggen waar ze ook zijn gelegd. Dan komen de jongen uit. Ze zijn dan al 10 cm lang. Ze zijn pas geslachtsrijp als ze een lengte van 50 cm hebben bereikt.
AMSTERDAM - Konijnen met brilletjes zijn bestand tegen de dodelijke ziekte Myxomatose. Alleen de knagers met kringetjes rond hun ogen die lijken op brilletjes, weten de verwoestende ziekte te overleven.
Zonnebrilkonijn overleeft alles
Niet alleen op Schiermonnikoog leggen konijnen massaal het loodje, ook Terschelling wordt flink getroffen. Daar sterven konijnen niet alleen aan myxomatose, maar ook aan de konijnenziekte VHS. ,,Het is ernstig dit jaar'', zegt Freek Zwart van Staatsbosbeheer op het waddeneiland tegen de Leeuwarder Courant.
Volgens hem is uiteindelijk altijd een groep resistent en sterft de soort niet uit. Volgens Zwart zijn overlevers van myxomatose te herkennen aan een soort brilletje. Het haar rond de ogen is door de oogontsteking uitgevallen en daar is nieuwe voor teruggekomen. ,,Die kleur is anders. Konijnen met een brilletje geven dus hoop'', aldus Zwart tegen de regionale krant.
De bonobo (Pan paniscus ) is een mensaap en daarmee één van de primaten . De bonobo staat samen met haar naaste verwant de chimpansee (Pan troglodytes ) van alle levende diersoorten het dichtst bij de mens . De beide diersoorten samen staan ook wel bekend als 'chimpansee', en de bonobo heette vroeger dwergchimpansee . Die naam is afgeschaft, mede omdat er een flinke overlap bestaat tussen de grootte van chimpansees en bonobo's.
De bonobo is een evolutionaire aftakking van de chimpansee. De aftakking van de chimpansees is waarschijnlijk begonnen door een grote droogte. Zowel de chimpansees als de voorvaders van de bonobos leefden samen met de gorilla's . Beide soorten zochten in de bomen naar fruit omdat de bodemvegetatie gegeten werd door de gorilla's . De plaats waar bonobo's leven beleefde op een gegeven moment een lange droogte. De vegetatie op de bodem verdroogde en verdween en daarmee verdwenen ook de gorilla's. De voorouders van de bonobo hadden het ook zwaar, maar overleefden het wel omdat ze voedsel vonden in de bomen. Later, toen de droogte voorbij was, kwam de bodemvegetatie weer terug. De voorouders konden nu ook op de bodem voedsel vinden, er was geen concurrentie meer. Doordat ze niet meer ieder apart in de bomen naar voedsel hoefden te zoeken, maar op de bodem bleven, ontwikkelde zich een sociale structuur die anders was dan van de chimpansees. Er was een nieuwe soort ontstaan, meer gebaseerd op sociaal met elkaar bezig zijn dan de voorouders deden. Hieruit is ook de voorliefde voor seks ontstaan. De bonobo is net als de mens en de dolfijn een organisme dat aan seks doet voor het plezier en niet voor de voortplanting. Ook andere dieren hebben seks zonder zich daarmee voort te planten, zoals seksuele relaties tussen dieren van hetzelfde geslacht.
Dat de bonobo een afzonderlijke soort vormt, werd pas in het begin van de twintigste eeuw vermoed. De Nederlandse etholoogAnton Portielje was het opgevallen dat de destijds bij het publiek van dierentuinArtis populaire 'chimpansee' Mafuca veel kleiner was dan de andere chimpansees van Artis. Hij vermoedde dat het dier tot een tot dan onbekende primatensoort behoorde, die hij 'dwergchimpansee' noemde. Andere wetenschappers hadden vergelijkbare ideeën. In 1929 werd de bonobo als afzonderlijke soort erkend. Hij werd toen beschreven door de Duitse anatoom Ernst Schwarz. Een meer uitgebreide beschrijving volgde in 1933 door de Amerikaan Harold Coolidge.
Net als chimpansees leven bonobo's in Congo . De grens van hun leefgebied wordt gevormd door de Congo ; bonobo's leven ten zuiden van deze rivier, chimpansees ten noorden en ten oosten hiervan.
Beide primatensoorten verschillen zeer in gedrag. Een duidelijk verschil is dat bonobo's minder geneigd zijn tot geweld dan chimpansees. Het zou een misverstand zijn te zeggen dat geweld onder bonobo's niet voorkomt, maar het is veel minder gebruikelijk en vrijwel altijd ook minder serieus. Daarentegen is seks bij bonobo's een veel voorkomend verschijnsel met een grote sociale functie.
Het heeft tot de jaren zeventig geduurd voor het gedrag van bonobo's in de natuur werd bestudeerd. Na de onafhankelijkheid van België was Congo politiek erg onrustig, wat het tot een weinig geliefd onderzoeksgebied maakte. Bovendien realiseerde men zich pas dat het gedrag van bonobo's en chimpansees sterk verschilde toen de eerste onderzoeksresultaten binnenkwamen. Tegenwoordig worden bonobo's op een aantal plaatsen in Congo langdurig geobserveerd.
Bonobo's leven in het woud. Ze zoeken in vaak dagelijks wisselende groepjes naar voedsel. Net als bij chimpansees bestaan er grotere 'gemeenschappen', waarbij groepjes altijd uit leden van een gemeenschap bestaan. De groepjes zijn groter dan bij chimpansees. Het is echter niet duidelijk of dit een reëel verschil tussen de soorten aangeeft of dat het ecologische achtergronden heeft. De gemeenschappen zijn bij beide soorten van vergelijkbare grootte, van 25 tot ruim 100 dieren. Mannetjes blijven hun gehele leven bij de gemeenschap; vrouwtjes trekken weg als ze de vruchtbare leeftijd bereiken. `s Nachts maken bonobo's hun nesten in groepen die wat groter zijn dan overdag.
De grootste bijzonderheid van de sociale structuur van bonobo's is dat de vrouwtjes meestal het hoogst in de rangorde staan. Oorzaak hiervoor is dat bij een strijd tussen een vrouwtje en een mannetje de andere vrouwtjes vaak te hulp schieten. Bij bonobo's is de rangorde van een mannetje dan ook vaak afhankelijk van de rangorde van zijn moeder, meer dan van het hebben van de juiste vrienden onder de andere mannetjes zoals bij chimpansees. De rangorde onder vrouwtjes is vaak onduidelijk en lijkt vooral afhankelijk van leeftijd.
Seksualiteit is zeer gebruikelijk bij bonobo's en niet alleen voor voortplanting. Zo komt het bijvoorbeeld niet zelden voor dat twee vrouwtjes hun genitaliën tegen elkaar aanwrijven in een soort pseudo-copulatie. Ook seksueel gedrag tussen mannetjes en met nog niet geslachtsrijpe jongen komt voor, evenals oraal-genitaal en manueel-genitaal contact en masturbatie . Een andere bijzonderheid is dat bonobo's vaak in de missionarishouding , en in diverse andere posities paren en daar ook anatomisch op zijn aangepast. In het verleden is men er wel van uitgegaan dat alleen bij mensen die houding voorkwam. De reden van dit uitgebreide seksuele gedrag is ongetwijfeld sociaal: seksueel gedrag wordt gebruikt om vrede te stichten, spanningen binnen de groep te verlagen en vriendschappen te smeden.
Het belangrijkste voedsel van bonobo's bestaat uit fruit . Daarnaast eten ze ook een bepaalde soort van bodemplanten, bij onderzoekers bekend als THV (terrestrial herbaceous vegetation). Dierlijk voedsel wordt gegeten maar niet in grote hoeveelheden, ongeveer 1% van het totaal.
Bonobo's zijn zeer intelligent, wellicht de meest intelligente soort na de mens. Bij andere dieren, zoals walvissen, dolfijnen en olifanten is het moeilijker om de intelligentie vast te stellen. In gevangenschap hebben ze grote vermogens tot het gebruik van werktuigen en het leren van taal. Opvallend is, dat er in vergelijking met chimpansees, weinig voorbeelden zijn van gebruik van werktuigen in de vrije natuur. Ook geven bonobo's er in gevangenschap blijk van zich in de positie van een ander te verplaatsen.
Na een draagtijd van 8 maanden zoogt de moeder haar jong nog tot 3 jaar. Zelfs daarna blijven moeder en jong vaak nog wel een jaar of twee bij elkaar. Tussen 2 geboorten verstrijken ook ong. 5 jaar.
Het is altijd handig een speciale ehbo-doos klaar te hebben staan. Hierin zitten: hechtpleisters, watten, verbandmateriaal, compresverband, elastische windsels, spalkhoutjes, desinfectiemiddel, bubbeltjesplastic, thermometer, grote handdoek, verbandschaar en tekenpen. Verder alles wat de dierenarts voorgeschreven heeft, zoals oor- of oogdruppels of antiseptische zalf.
Belangrijke basisgegevens
Lichaamtemperatuur: 38,6°C.
De temperatuur altijd anaal opnemen.
Pols: 110-150 slagen per minuut.
Neem de hartslag op aan de binnenzijde van het dijbeen. Plaats twee vingertoppen op het bloedvat. Het kan geen kwaad om dit rustig te oefenen.
Ademhaling: 20-30 per minuut.
Kijk en tel de borstkasbewegingen in rust en niet als de kat druk is en hijgt.
Tips om ongevallen te voorkomen
Laat je kat nooit alleen op het balkon of bij een open raam op een hoge plaats. Zorg dat hij niet over de balkonrand kan lopen. Als hij er toch op zit, probeer hem dan naar beneden te lokken zonder hem op te pakken.
Vermijd gevaarlijke situaties in huis, zoals loshangende stroomdraden, bereikbare hete apparatuur, open wasmachines of -drogers en open vuur.
Ga niet met je kat in de armen de straat op. Zorg ervoor dat hij in ieder geval aangelijnd is, zodat hij niet weg kan lopen. Beter is het om een reismand te gebruiken.
Zorg ervoor dat je kat niet bij het huishoudelijk afval kan komen en houd afvalbakken en containers gesloten.
Houd alle medicijnen, vooral tabletten voorzien van een suikerlaagje, veilig opgeborgen.
Berg schoonmaakmiddelen, onkruidverdelgers, indecticiden en andere gifstoffen goed op.
Voorkom dat de kat kan spelen met kleine dingen die hij gemakkelijk in kan slikken. Plastic kan zeer gevaarlijk zijn. Het beste is om alleen speelgoed te kopen dat zo groot is dat de kat het niet kan opeten.
Je kunt ook een ehbo-cursus voor dieren volgen bij de plaatselijke dierenbescherming.
Zorg dat iedereen in huis weet waar de ehbo-doos staat.
Verkeersongeval?
Sluit eerst gevaar voor jezelf, je omgeving en voor het slachtoffer uit. Bel dan de dierenambulance of de dichtsbijzijnde dierenarts.
Laat het verkeer regelen en neem maatregelen om verergering van de situatie te voorkomen.
Als de kat bewusteloos lijk, controleer dan eerst of hij nog ademt, zijn borst beweegt dan op en neer. Doe verder niet te veel, vermijd handelingen waardoor de verwondingen verergeren.
Als de kat niet meer ademhaalt, maak dan de luchtwegen vrij door alle zichtbare belemmeringen te verwijderen en haal de tong naar voren. Duw met tussenpozen enkele seconden zachtjes op de borstwand en laat vervolgens direct weer los.
De beste manier om een gewonde kat te vervoeren is in een reismand die groot genoeg is om in te kunnen liggen. Je kunt hiervoor ook een stevige doos gebruiken.
Als de kat gedragen kan worden, steek dan een hand onder zijn borst en houd met je andere hand zijn nekvel vast, zodat je hem goed in bedwang hebt. Ondersteun het hele lichaam met je onderarm.
Ernstig gewonde katten met rugletsel mag je niet zomaar dragen. In dit geval moet je een draagbaar gebruiken. Hiervoor kan een stevige plaat worden gebruikt (hardboard, spaanplaat e.d.). Leg deze plaat op de grond tegen de rug van de kat en pak op verscheidene plaatsen een huidplooi op de rug. Trek de kat dan op de draagbaar.
Als de kat tegenstribbelt, doe dan een deken of handdoek over hem heen en wikkel hem daar in. Breng hem zo naar de dierenarts.
Geef een gewonde kat nooit iets te eten of te drinken.
Handelingen bij een spoedgeval
Reanimatie (hartmassage)
Controleer of de kat ademt door te kijken en te luisteren (eventueel een wattenpluis voor de neus houden).
Maak de luchtweg vrij. Trek de tong naar voren en verwijder eventueel braaksel of vreemde voorwerpen.
Als de kat niet spontaan begint te ademen, controleer dan de pols (hartslag). Leg hem dan in de zijligging en druk met tussenpozen op de borstwand.
Levert dit geen resultaat op, strek dan de hals van de kat, sluit de bek en blaas voorzichtig en vooral rustig, een beetje adem door de neus naar binnen. Druk vervolgens op de borstkas om de kat te laten uitademen. Herhaal dit net zo lang als nodig is.
Vreemde voorwerpen verwijderen uit de keel
Zorg ervoor dat je met z'n tweeën bent.
Persoon 1 maakt de luchtweg vrij, opent de bek en haalt de tong zo ver mogelijk naar buiten.
Persoon 2 verwijdert voorzichtig, eventueel met behulp van een tang, het voorwerp. Lukt dit niet binnen een paar minuten, bel dan onmiddellijk de dierenarts en breng de kat daar dan met spoed naar toe.
Probeer nooit scherpe voorwerpen te verwijderen die vastzitten aan de binnenkant van de keel.
Het benaderen van een gewonde kat
Een gewonde kat is bang en schuw, en zal dus proberen weg te rennen of weg te kruipen. Ren daarom nooit achter hem aan. Op die manier wordt het alleen maar erger:
Roep zijn naam en probeer te ontdekken waar hij zit.
Blijf rustig, ga bij hem zitten, maak geen onverwachte bewegingen en praat zachtjes tegen hem.
Zorg dat je een reismand of stevige kartonnen doos bij de hand hebt. Je kunt hem ook in een deken of handdoek wikkelen.
Wat te doen bij.
Bevanging door de warmte.
De kat vertoont uitputtingsverschijnselen, is rusteloos en geïrriteerd en zal sterk hijgen.
Je moet onmiddellijk de lichaamstemperatuur verlagen door te douchen met koud water.
Dek de kat vervolgens af met natte doeken of natte lakens.
Raadpleeg de dierenarts, ook als alles normaal lijkt.
Bloedingen.
Als de wond niet te groot is, zal een drukverband in het algemeen afdoende zijn.
Stootsgewijs spuitend, helder bloed wijst op een slagaderlijke bloeding. Dit vereist onmiddellijk ingrijpen van de dierenarts. Leg een drukverband aan op dhet bloeden te stoppen. Helpt dit niet genoeg, breng van een tourniquet aan (afknellen met behulp van een touw of verband). Bel de dierenarts en ga er zo snel mogelijk naar toe.
Botbreuken.
Het is belangrijk de kat rustig te houden. Probeer hem niet te laten bewegen om de aangerichte schade niet te vergroten.
Bel de dierenarts. Als je de kat moet vervoeren handel dan zoals beschreven bij "Verkeersongeval?"
Brandwonden.
Zonodig kokende olie of vet verwijderen door deppen.
Geen haren wegknippen of zalfjes gebruiken.
Douche de wond onmiddellijk met koud water gedurende minimaal 10 minuten.
Zo mogelijk de wond afdekken met een koud compresverband.
Houd de kat warm door hem bijvoorbeeld in plasticfolie of een deken te wikkelen.
Breng het slachtoffer zo snel mogelijk naar de dierenarts.
Elektrische schok.
Raak bij een stroomschok in huis (220 Volt) de kat niet aan, tenzij de stroom is uitgeschakeld.
Schakel de stroom uit. Zo mogelijk in de meterkast en anders de stekker uit het stopcontact trekken.
Is de kat bewusteloos, start dan reanimatie. Zie hierboven bij "Reanimatie (hartmassage)."
Raadpleeg zo snel mogelijk de dierenarts.
Vervolgens andere verwondingen behandelen in volgorde van belangrijkheid: bloedingen, brandwonden en botbreuken.
Breng de kat naar de dierenarts.
Insectensteken.
Angel zo mogelijk uitrekken met een pincet.
Steekwond en omgeving schoonmaken en desinfecteren. Als het kan de wond uitdrukken om op die manier gif te verwijderen.
In geval van een ernstige zwelling in de bek of keel, of wanneer de kat een zieke indruk maakt, de dierenarts inschakelen.
Kleine wondjes en schaafwonden.
Deze kun je het beste schoonmaken met steriel water of eventueel met wat betadine (jodium) en verder met rust laten.
Voorkom likken van de kat met een kap.
Raadpleeg bij twijfel de dierenarts.
Ongewenste dekking.
Gemiddeld is een poes met 6 maanden krols en daarna minstens 2 keer per jaar.
Voorkom zwangerschap door sterilisatie/castratie of de (prik)pil. Overleg hierover met de dierenarts.
Is de kat ongewenst bevrucht, neem dan binnen 24 uur contact op met de dierenarts voor een morning-after prik.
Oogverwondingen.
Als een oogbol uit de kas is geraakt, probeer die dan niet terug te duwen. Leg voorzichtig een koud en nat kompres op de oogbol en schakel de dierenarts in.
Zit er een vreemd voorwerp op het oog, spoel dat dan weg. Leg voorzichtig een koud en nat kompres op de oogbol en schakel de dierenarts in.
Is het oog geïrriteerd, was het dan met overvloedig lauw water. Voorkom dat de kat in zijn oog krabt. Probeer voorzichtig de oorzaak van de irritatie te achterhalen. Raadpleeg de dierenarts.
Problemen met plassen.
Als je kater steeds naar de kattenbak gaat, maar niet kan plassen, moet je dit beschouwen als een noodgeval. Het kan zijn dat hij last van blaasgruis heeft, waardoor de urinewegen verstopt kunnen raken. Als dit niet direct wordt behandeld, kan dit ernstige gevolgen hebben voor zijn gezondheid.
Sluit het kattenluik, zodat de kat niet naar buiten kan ontsnappen.
Ga direct met je kat naar de dierenarts. Bij blaasgruis wordt meestal een dieet voorgeschreven.
Teer onder de poten.
Knip zo goed mogelijk de haren weg en probeer de teer te verwijderen (eventueel oplossen met petroleum en daarna met shampoo wassen).
Voorkom likken door de kat.
Smeer de zoolkussens en tenen in met plantaardige olie of boter.
Als de teer loskomt, de poten met flink veel schoon water en milde zeep wassen.
Raadpleeg de dierenarts.
Toevallen/flauwte.
Flauwte is een tijdelijk bewustzijnsverlies
Tijdens een epiletische toeval kan het lichaam van de kat extreem bewegen. Raak hem niet aan en voorkom dat hij zichzelf verwondt. Denk aan open vuur, glazen meubels en deuren en vallen van de trap. Leg eventueel een deken over hem heen.
Vermijd geluidsinvloeden van buitenaf zoals TV, radio en schreeuwende kinderen.
Raadpleeg de dierenarts.
Overtuig jezelf ervan dat de luchtweg vrij is.
Leg zo mogelijk een koud kompres op het voorhoofd.
Verdrinking.
Til de kat, nadat hij uit het water is gehaald, zo mogelijk op aan de achterpoten en zwaai hem voorzichtig heen en weer om het water uit de longen te laten lopen.
Als de kat niet spontaan begint te ademen, pas dan reanimatie toe..
Bel de dierenarts.
Wrijf de kat droog, houd hem warm en breng hem naar de dierenarts.
Verf in de vacht.
Verf verwijderen: eventueel oplossen met een beetje terpentine en vervolgens direct daarna wassen met shampoo. Let er wel goed op dat de kat niet gaat likken als je de terpentine gebruikt. Dit spul is namelijk giftig.
De haren met opgedroogde verf zo veel mogelijk weg knippen.
Je kat wassen in veel schoon water met milde zeep of shampoo.
Bij erg veel verf de dierenarts raadplegen..
Verstikken.
Indien een vreemd voorwerp (bijvoorbeeld een stuk plastic, touwtje, elastiekje) in de keel is blijven steken, verwijder dat dan voorzichtig met een pincet, tenzij het voorwerp diep in de keel zit.
Als verstikking dreigt door een wespen- of bijensteek, bel dan onmiddellijk de dierenarts en ga er direct naar toe.
Vergiftiging.
Een vergiftigde kat wordt meestal zeer snel ziek.
Stimuleer de kat niet tot braken.
Is de oorzaak bekend, dan de gegevens van het gif noteren en bepalen wanneer en hoeveel de kat ervan naar binnen heeft gekregen.
Bel zo snel mogelijk de dierenarts en vraag wat je moet doen.
Als de motor van de hond sputtert Tien procent sukkelt met hartproblemen
Een op de tien honden heeft hartproblemen. Toch kunnen ze nog een relatief normaal én actief leven leiden. ,,Belangrijk is dat we het verkeerd functioneren tijdig opsporen'', benadrukt dierendokter Rob Lückerath.
Het hart is een grote holle spier die verpakt zit in een vlies: het hartzakje. De linker- en rechterhelft zijn telkens verdeeld in twee aparte ruimtes (kamers), van elkaar gescheiden door hartkleppen. Het ritme van het menselijk hart is eenvoudig te controleren door het voelen van de pols. De geluiden (harttonen) die de kleppen maken wanneer ze sluiten, kunnen met een stethoscoop worden beluisterd of op papier (echografie) zichtbaar worden gemaakt.
Hartgeruis is een abnormaal geluid, een signaal. Het kan op elke leeftijd voorkomen. Een gezond hart kan ruis produceren als de hoeveelheid bloed die per minuut het hart passeert, toeneemt. Dat kan bijvoorbeeld bij zwangerschap, maar ook bloedarmoede, een te snel werkende schildklier of stress kunnen het volume doen toenemen.
Soms is hartruis echter een teken van een (ernstige) hartaandoening. Het kan zijn dat een van de kleppen niet goed sluit omdat ze te klein of te zwak is. Of de kleppen van de aorta zijn stijf en verkalkt (aortastenose), waardoor ze niet meer soepel opengaan en geruis veroorzaken. Ook een gaatje in het harttussenschot (septumdefect) kan geruis doen ontstaan.
Vochtopstapeling
Bij honden moeten we onderscheid maken tussen grote en kleine dieren. Grote honden hebben vaak last van een vergroot hart waardoor zich vocht opstapelt - soms tot 10 liter - in de buikholte. Bij kleine honden verzamelt het vocht achter de longen. Aangetaste honden beginnen te hoesten.
Twee hartaandoeningen komen veel voor bij honden. In het geval van endocardiosis (klepinsufficiëntie) sluit een hartklep niet goed meer en ontstaat er een abnormale bloedstroom. Vooral kleine honden kunnen er last van hebben. Bij cardiomyopathie worden de wanden van het hart dunner en minder elastisch, waardoor het hart niet meer goed werkt. Dat komt meer voor bij grote rassen.
Opsporen
Hoe ziet u of uw hond last heeft van zijn hart? De hond hoest, vooral 's nachts, als hij ligt. Tijdens de wandeling is hij minder fit dan anders; hij wil eerder naar huis. Als er bezoek is, begint de hond na het aanblaffen van de bezoeker te kuchen. Hij heeft energie tekort en is kortademig.
Het allerbelangrijkste is om er op tijd bij te zijn. Want als het hart niet pompt zoals het hoort, probeert het lichaam dat te compenseren door het harder te laten werken. Soms heeft dat een gunstig effect, maar op lange termijn wordt de bloeddruk veel te hoog en zal de hartconditie verslechteren, zelfs levensbedreigend worden.
GESCHIEDENIS De Bracco Italiano ( of Italiaanse Pointer, Italian Setter ) heeft in Italië al een hele geschiedenis achter zich en is waarschijnlijk de oudste van de Italiaanse Jachthonden. Het ras heeft zich al eeuwen kunnen ontwikkelen, van de jacht met netten naar de jacht met geweren. Fresco's van de 14de eeuw tonen reeds zijn bestaan aan. Hij is zeker de oudst overlevende en meest succesvolle van diegene die als Italiaanse Jachthond op de voorgrond zijn getreden. Velen beweren zelfs dat hij dezelfde stam heeft als de Segugio . Het meest waarschijnlijke scenario is dat inheemse Italiaanse Hounds gefokt werden met oude Jachthonden. De honden werden geselecteerd aan de hand van apport, reuk-, zwem- en andere bekwaamheden. De Bracco is in feite weinig veranderd in de loop der jaren en, samen met de Segugio, blijft het één van de karakteristieke Jachthonden van Italië. Dit ras heeft een specifieke gang bij het jagen. De hond zal in een verlengde en snelle draf lopen, met geheven hoofd en de neus zo hoog dat deze hoger is dan de toplijn van de hond.Hij werd vooral gebruikt voor de jacht op vogels ( patrijs, fazant en houtsnip ). De hond is hoekig gebouwd en zeer lenig. De exemplaren die de voorkeur genieten zijn zonder franje en goed gespierd. Dit ras komt in onze contreien heel weinig voor.
IDEALE RASKENMERKEN De Bracco Italiano is sterk en harmonieus gebouwd. De honden die het meest geliefd zijn laten een fraaie belijning zien, gecombineerd met goed ontwikkelde spieren en het markante, rasspecifieke hoofd dat mooi gesneden moet zijn. Het lichaam is even lang als het dier hoog is, of eventueel ietsje langer. De borst is breed, diep en goed tot de ellebogen met goed ontwikkelde ribben. De buik is bijna recht en loopt achter de ribbenkast ietsje op. De lendenen zijn breed en goed gespierd. De voorbenen zijn recht, sterk en goed gespierd. De hals is krachtig en is niet langer dan 2/3 van de lengte van het hoofd. Er is een dubbele keelhuid aanwezig. Kleur : wit, wit met aftekeningen variërend in grootte in een oranje of meer amberkleur, wit met kastanjekleurige aftekeningen en wit met vaaloranje. Een symmetrisch masker wordt geprefereerd, maar afwezigheid van een masker wordt toegelaten. Hoofd en schedel : het hoofd verhoudt zich als 4 tot 10 ten opzichte van de schofthoogte. Het midden van het hoofd is precies op het punt waar een denkbeeldige lijn door de binnenste ooghoeken loopt. De breedte van de schedel mag niet meer bedragen dan de helft van de hoofdlengte. De stop is niet erg duidelijk aangegeven. De voorhoofdsgroef is zichtbaar. De snuit is recht of iets gewelfd. De lengte van de snuit bedraagt de helft van de lengte van het hoofd. De neus is volumineus en groot, met goed geopende neusgaten. De kleur van de neus is bruin of lichter, afhankelijk van de vachtkleur. De lippen zijn goed ontwikkeld en omhullen de kaak. Van voren gezien hangen de lippen iets over de onderkaak. De ogen hebben een zachte uitdrukking. Ze zijn redelijk groot, met ovaalvormige oogleden. De kleur van de ogen is donker, maar mag lichter zijn naar mate de vachtkleur lichter is. De oren zijn goed ontwikkeld. Ze reiken tot aan de punt van de neus. De breedte van de oren is minimaal half tot net zo breed als de lengte. De punten zijn iets gerond. Staart : is dik aan de basis, recht en iets toelopend naar de punt. De staart is bedekt met kort haar. Als de hond in actie is zal de staart horizontaal worden gedragen. Vanaf de staartpunt zal de staart op 15-25 cm worden ingekort. Voeten : de voeten zijn sterk, licht ovaal van vorm en goed gebogen. De tenen gesloten met sterke nagels die goed gebogen tegen de grond staan. Nagelkleur is wit, geel of bruin afhankelijk van de beharingskleur. Vacht : kort, dicht en glanzend. Korter en fijner op het hoofd, de oren, voorzijde van de benen en voeten. De schofthoogte bedraagt voor reuen 58 tot 67 cm en voor teven 55 tot 62 cm. Het gewicht ligt tussen de 25 en de 40 kg, afhankelijk van schofthoogte. AARD : de Bracco heeft zijn karakteristieke 'koppigheid' behouden, doordat hij in zijn geheel weinig is veranderd. Als een echte Jachthond is hij in het veld licht opgewonden, maar houdt altijd het hoofd koel. Naast zijn uitstekende kwaliteiten in het veld, maken zijn gedweeheid en zijn evenwichtigheid van hem een plezierige en waardige metgezel.Deze hond sterk, betrouwbaar, begrijpend en zachtaardig van karakter. Hij is gemakkelijk te trainen en is geschikt voor alle typen van jacht.De Bracco's zijn zeer sociale honden en kunnen heel goed omgaan met andere huisdieren en met kinderen. Ook bezoek wordt hartelijk ontvangen. ACTIVITEIT : de Bracco Italiano is en blijft een werkhond. U dient hem dagelijks voldoende gelegenheid te geven om zijn energie kwijt te raken. Het liefste heeft de hond een taak te verrichten. OPVOEDING : deze hond moet consequent maar met een zachte hand opgevoed worden. Een harde aanpak heeft op de hond een tegenovergesteld effect
Blue Lacy kuddebewaker van schapen en rundvee - veel beweging nodig - goede waakhond
LAND VAN HERKOMST : Amerika
GESCHIEDENIS De Blue Lacy heeft zijn naam te danken aan de blauwe genen die hij geërfd heeft. Hij is waarschijnlijk een combinatie van wilde paria's die veel in het zuiden van de Verenigde Staten voorkwamen. De Blue Lacy wordt als herder en als drijver gebruikt. Hun zachte, maar daarom niet minder zekere aanpak betekent dat zij de meest humeurige varkens en de meest nerveuze kippen aankunnen.
IDEALE RASKENMERKEN Deze zuivere en inschikkelijke boerderijhulp is zowel slank als stevig. Het curachtige uiterlijk, dat veel voorkomt bij de herders van het Amerikaanse Zuiden, past goed bij deze krachtige cowboy. Zijn gewicht varieert tussen de 18 en de 23 kg. Het 'bleu' (blauw) in de naam van de Lacy kan misleidend zijn : de kleur van het ras is namelijk tan, zwart-tan, geel, crèmekleurig, en staalgrijs. Hoewel het ras bekend staat om zijn effen gekleurde vacht, komen twee- en driekleuren ook voor. De vacht is stevig, glad en ziet er buitengewoon schoon uit. AARD Lacy's zijn opvallende werkers en huisdieren, want ze zijn gemakkelijk te trainen en te hanteren. Dit zijn energieke en toegewijde honden, die doorgaan met werken lang nadat de meest geharde boer er al mee opgehouden is.(dobrego)
Bluetick Coonhound jager op groot wild en wasberen - ideale gezelschapshond - goede waakhond - speurhond
LAND VAN HERKOMST : Amerika
GESCHIEDENIS Voorname speurhonden uit de beroemde steden van Frankrijk werden doorlopend geïmporteerd in Amerika. Deze hounds van het Gascogne -type werden gekruist met de werkhonden in het gebied van Louisiana ( zowel met foxhounds als curs) en verschaften de Bluetick Coonhound. Deze veelzijdige jager kan gebruikt worden om wasberen in het nauw te drijven of om vossen, of zelfs poema's, op te sporen. Hij wordt heden ten dage beschouwd als een geboren Amerikaan. Het lijkt alsof de Bluetick tussen zijn ogen Indiaanse oorlogskleuren heeft geschilderd. Dit krijgsachtige uiterlijk is een duidelijke indicatie van de onverschrokkenheid die deze hond tijdens de jacht toont.
IDEALE RASKENMERKEN Deze driekleurige, blauw gevlekte coonhound toont een buitengewoon uniek, glanzende, middellange vacht. Zijn overvloedige tekening bestaat uit zwartkleurige haren op een witte achtergrond, wat een blauw effect sorteert. Het is een middelgrote, vrij pittige hound met lange benen met een lichte botstructuur. De schofthoogte bedraagt 52 tot 69 cm en het gewicht 20 tot 36 kg. AARD Deze Bluetick Coonhound is een prestatiegerichte en hard werkende jachthond. Hij is de keuze van veel Amerikaanse jagers. Binnenshuis doet hij het ook goed. Het is een zeer geschikte metgezel en waakhond voor de familie van wie hij houdt. De toewijding van de familie wordt alleen geëvenaard door zijn hartstocht in het veld.
Brussels Smoushondje kleine en ideale gezelschapshond - ideale huishond - ratterriër - bestand tegen alle weerstypen
LAND VAN HERKOMST : België Varianten : de Petit Brabancon , de Griffon Bruxellois of Brussels Smousje , en de Griffon Belge
GESCHIEDENIS Het Brusselse Smoushondje of de Griffon Bruxellois (Brusselse Griffon) dankt zijn rasnaam aan de hoofdstad van België, waar deze hondjes ooit met hun eigenaars op straat flaneerden. Het zijn opvallende hondjes met een klein lichaam, maar met flinke snorren en baarden. Waarschijnlijk stammen ze af van de Affenpinscher en kruisingshondjes. De oorspronkelijke Griffons leken meer op de Terriër dan de Griffons van nu. Dit is niet verwonderlijk, want men gebruikte Terriërs om dit ras te scheppen. Deze honden hebben een ruige of een gladde vacht en zijn van aard erg 'recht-door-zee'. Ze zijn wel klein, maar zo robuust, dat ze graag flink wandelen. Ze zijn alert en schrander, en leggen een ongekende trouw aan de dag voor 'hun' mensen. Ze passen zich aan en vanwege hun 'praktisch' formaat kunnen ze bijna overal mee naartoe worden genomen. IDEALE RASKENMERKEN Maat: reuen en teven 3 tot 5 kg. Uiterlijk: klein maar evenwichtig lichaam; levendig, vrij gangwerk. Kleur : roodrossig, zwart, zwart met rosbruine aftekeningen, zwart gemengd met bruin. Hoofd: ronde schedel met zeer korte snuit; wijd geplaatste, grote, zwarte ogen; kleine, hoog geplaatste oren, kunnen gecoupeerd of intact (Nederland) zijn. Staart: tot op 1/3 ingekort; hoog gedragen. VACHT : ruwhaar; m.a.w. de dekharen zijn vrij hard van structuur, voelen stevig aan en hebben een heldere kleur. De wolharen zijn zachter, korter en liggen tegen de huid aan. Ze zijn ook veel lichter van kleur. Wanneer de vacht rijp is, staan de haren in alle richtingen in bosjes bij elkaar. Dan kan de vacht worden geplukt. VERHARING : blokverharing. DAGELIJKSE BEHANDELING : borstelen met een grove borstel of met een speciaal in de hand liggende terriërborstel. Garnituur en poten : met een grove kam. GROTE BEHANDELING : gebeurt in de ruiperiode ! Deze periode is goed te bepalen. Als u merkt dat de hond wat haar gaat kwijtraken, kunt u een paar haren tussen duim en wijsvinger nemen en ze met een lichte draaiing van de pols uit de huid proberen los te trekken. Laat het haar gemakkelijk los, dan is de vacht rijp. Moet u echt trekken, dan is de hond nog niet aan trimmen toe en kunt u beter nog even wachten met plukken. Gaat men namelijk te vroeg plukken, dan moet men het haar lostrekken uit het haarzakje en irriteert men daarmee de huid. Een pasgeplukte hond is meestal geen echte schoonheid. Het mooie komt pas bij het natrimmen, een vier tot acht weken na de grote beurt. Doordat de vacht eruit gehaald werd, reageert de huid en begint met het aanmaken van wol. De nieuwe vacht zit dan na enkele weken onder de wollaag. Bij het natrimmen wordt die wollaag weggetrimd, zodat de nieuwe vacht eronder te voorschijn komt als korte, diepglanzende haartjes. In principe gebruiken we nooit een schaar of tondeuze bij ruwharige honden. Uitzonderlijk bij de geslachtsdelen, rond de anus en tussen de voetkussentjes. Voetjes worden rondgeknipt. VOOR- EN NADELEN VAN DE VACHT : door het trimmen is de hond in één keer zijn dode haar kwijt. AARD : dit zijn levendige hondjes, die momenten van blijdschap en affectie met hun menselijke levensgezellen delen. Ze zijn onafhankelijk, sterk en intelligent. Het Brussels Smoushondje is zeer gehoorzaam, mits die goed is afgericht. Let wel : ze mogen nooit verwend worden. OPVOEDING : verloopt in de regel probleemloos en ze zijn goed in verschillende takken van de hondensport. BIJZONDERHEDEN Van de Griffon bestaan drie variëteiten, de Petit Brabancon , de Griffon Bruxellois of Brussels Smousje , en de Griffon Belge . Het enige verschil zit in de beharing en de kleur van deze honden ( klik op bovenstaande benamingen voor specificatie ). De Griffon werd voor het eerst tentoongesteld in 1880 in Brussel. Het is een Belgisch ras en wellicht afgeleid van de Affenpinscher . De kortharige variëteit ontstond uit kruisingen met de Mopshond . In het begin waren deze kortharige hondjes niet gewenst, maar later werden zij een apart ras en vernoemd naar de provincie Brabant.
Ondanks zijn karakteristieke haveloze uiterlijk, is het lichaam van deze Griffon Belge of Belgische Griffon goed in balans en goed ontwikkeld in zijn lange, harde vacht. De vacht is half lang, ruw draadachtig en zonder krul, liefst met een ondervacht. De kleuren zijn zwart, zwart met tan-aftekeningen en zwart gemengd met bruin. De oren en de staart worden gewoonlijk kort gecoupeerd. De Griffon Belge werd gekweekt als gezelschapsdier en is een perfect maatje. Omdat hij eens een harde werker was en ratten ving om aan voedsel te komen, heeft de Griffon nog steeds enorm veel energie. Hij heeft echter voor een stuk zijn werkdrift omgezet in gehoorzaamheid. Hij is ook zeer extrovert. Zijn draadharige vacht is dan wel lang, maar deze heeft niet zoveel verzorging nodig. De Belgische Griffon is gehard en heeft weinig voedsel nodig.
De Petit Brabançon ( Het Brabandertje of de Piccolon Brabantino ) is eigenlijk een tegenstelling op zich. Griffon betekent namelijk letterlijk 'draadharig', terwijl de Brabander gladharig is. De Amerikaanse Kennel Club staat echter deze paradox toe. De Petit Brabançon heeft geen snor en geen draadharige vacht. Zijn vacht is kort, glad en dicht. De kleuren zijn rossig, al dan niet met een zwart masker, of zwart met roestbruine aftekeningen. Hij heeft een lichaam met een korte rug, mooi gewelfde ribben en sterke dijen. De Gladharige Brabançon is vriendelijk en speels, levendig en energiek in huis. Ze lopen graag in de kijker en genieten van de aandacht. Bij een eerste ontmoeting kan deze hond ietwat verlegen zijn, maar als hij eenmaal zijn opgeruimde aard toont schept hij zeer veel vreugde.(dpbrego)
Barzoi zichthond - groot wild jager - ideale gezelschapshond - bestand tegen alle weerstypen
LAND VAN HERKOMST : Rusland
GESCHIEDENIS In Tolstoj's beroemde boek Oorlog en Vrede wordt beschreven hoe met Barzois op wolven wordt gejaagd. Koppels van deze snelle Russische windhonden achtervolgden en grepen wolven. De Barzoi stamt af van de oude Russische Windhond, met invloed van Krim- en Bergwindhonden. Hij was geliefd bij tsaren en was in adellijke kringen een waardevol geschenk. Net als alle windhonden jaagt de Barzoi niet op zijn reuk- , maar op zijn gezichtsvermogen. Ondanks zijn sierlijke uiterlijk is hij een zeer moedige hond. Hij is goedaardig, tenzij hij wordt geprovoceerd. Verder is hij nogal gereserveerd, vooral tegen mensen die hij niet goed kent.
IDEALE RASKENMERKEN Schofthoogte: reuen 70 tot 82 cm, teven ongeveer 5 cm minder. Gewicht : 34 tot 48 kg. Uiterlijk: Slank, lenig lichaam; zwevend, uitgrijpend gangwerk. Kleur : alle kleuren of kleurencombinaties zijn toegestaan, maar gewoonlijk overheerst wit in het patroon van de vacht. Hoofd: lang, smal, fijn en droog, overgaand in smalle snuit; donkere amandelvormige ogen; kleine roze-oren, ver naar achteren geplaatst. Staart: lang, laag aangezet, licht gebogen. VACHT : kort golvend haar met een dikke ondervacht; m.a.w. de dekharen zijn licht golvend. Er komen veel wolharen voor. Het haar kan recht vallen, maar ook een duidelijke golf vertonen. VERHARING: blokverharing. DAGELIJKSE BEHANDELING: kammen en verluchten met een grove kam. Opgepast : ondervacht laten zitten ! GROTE BEHANDELING: in de ruiperiode de losgekomen ondervacht en de losse dekharen met een herdersharkje verwijderen. Oren reinigen, kijken of er vuil in de ogen zit en reinigen. Het teveel aan haar tussen de voetzolen wegknippen. Indien nodig nagels knippen. VOOR- EN NADELEN VAN DE VACHT : het borstel- en kamonderhoud valt mee. De hond kan niet getrimd worden en dat betekent vrij veel haaroverlast in de ruitijd. KARAKTER : kalm, soms wantrouwig en terughoudend, vredelievend, elegant en schrander. OPVOEDING : de opvoeding moet op basis van wederzijds respect plaatsvinden. De Barzoi is niet erg gehoorzaam, maar breng hem wel het elementaire bij. BIJZONDERHEDEN : deze majestueuze hond komt het beste tot zijn recht bij een eigenaar die een goed omheind stuk grond heeft, waarin de hond overdag zo nu en dan naar hartelust kan lopen en rennen. Binnenshuis is de hond graag dicht in de buurt van zijn eigen gezin. De Barzoi is erg op rust en comfort gesteld, en daarom hoort deze hond zeker niet thuis in een kennel.(dobrego)
mailgroep huisdieren
De baarachtigen (Perciformes) vertegenwoordigen een grote groep gewervelde vissen die leven in zeewater, brak water en in zoet water. De vis van deze orde heeft vaak twee rugvinnen; de eerste bestaat vaak uit harde, stekelige vinstralen, terwijl de stralen van de andere zacht en vertakt zijn. De buikvinnen liggen onder de borstvinnen. De schubben zijn vaak kamvormig. Tot deze orde behoren veel onderorden en families. Drie van deze families, die een goed ontwikkeld gevoel vertonen om voor de jongen te zorgen, komen voor in Noord-, Midden- en Zuid-Amerika en in Afrika en Zuidoost-Azië. Dat zijn de cichiliden (Cichlidae), de nanderbaarzen (Nandidae) en de zonnebaarzen (Centrarchidae). Ze leggen hun eieren op plantenbladeren (fytofiele soorten), in ondiepe kuilen in het zand (psammofiele soorten), op platte stenen (lithofiele soorten) of in kloven. De jongen worden verzorgd door het mannetje of het vrouwtje, of door allebei. Mondbroeders vertonen een zeer bijzondere vorm van zorg : het onderste deel van de mond van het vrouwtje of het mannetje dient als incubator voor de eieren en als veilige haven voor de jongen tijdens de eerste dagen van hun leven.
Meervalachtigen leven over de ganse wereld op de bodem van rivieren, meren en beken. Ze zijn goed aangepast aan de bodem als leefomgeving. Hun lichamen zijn naakt of overdekt met een dik pantser van botachtige platen en ze hebben vaak grillige uitsteeksels. Samen vormen ze de grote onderorde van de Siluroidei, die bestaat uit zo'n dertig families en ongeveer tweeduizend soorten.
Labyrintvissen (Anabantidae) zijn wijdverspreid in de zoete wateren van Zuidoost-Azië en in het tropische gedeelte van Afrika. Ze schijnen van dezelfde voorouders af te stammen als de baarzen. Anabantidae leven het liefst in ondiep, vaak modderig water met een laag zuurstofgehalte. Om in zo'n ongunstige omgeving toch te overleven, hebben ze een labyrint, een aanvullend ademhalingsorgaan waarmee ze zuurstof uit de lucht kunnen opnemen.
In de tropische, subtropische en moessongebieden in Zuidoost-Azië het daartegenover gelegen Afrika en Zuid-Amerika komen de eierleggende tandkarpers voor, de Cyprinodontidae. Ze leven in stromend en stilstaand water, maar ook in modderige vijvers. De volwassen mannetjes van alle soorten zijn groter en mooier gekleurd dan de onopvallende vrouwtjes, die meestal bruinachtig zijn van kleur. De eieren worden meestal gelegd op planten of op de zandige en modderige bodem. Sommige vissen veranderen de structuur van de bodem waar de eieren komen te liggen. De eieren rijpen zonder onderbreking in gebieden waar altijd water is of hun ontwikkeling wordt, in drooggevallen gebieden, onderbroken door één of meer diapauzes (perioden van spontane onderbreking). De soorten met een onderbroken ontwikkeling worden éénjarige vissen genoemd. Bij de Afrikaanse soorten is de onderbreking in de ontwikkeling doorgaans korter en duurt een aantal weken of maanden, terwijl de diapauze bij Zuidamerikaanse soorten wel twee jaar kan duren.
Deze pauwoogcichlide is een grote vis die afkomstig is uit het stroomgebied van de Amazone, de Negro, de Parana en uit Paraguay. Hij wordt wel 35 cm. lang. Vooral de jongen zijn prachtig gekleurd : chocoladebruin gemarmerd met hier en daar zwartomrande vlekken. Deze 'jeugd'-kleuren verdwijnen als de vissen ouder en groter worden en uiteindelijk blijft slechts een bruingrijze tint over. Het aquarium moet groot genoeg zijn voor vissen van een dergelijke omvang. Deze pauwoocichlide is niet geschikt voor aquaria waarin ook andere vissen zwemmen. Elke dag eet hij een aanzienlijke hoeveelheid levend voer in grote stukken (meelwormen, krekels, aardwormen, mager rundsvlees, paardevlees en gevogelte).
De kleine gevlekte hondshaai, een kraakbeenvis, is een haai die in ondiep water leeft. Hij komt voor in een groot gebied en leeft in de Atlantische kustwateren van Noorwegen tot Noord-Afrika en in de Middellandse Zee.
; "javascript:fotovenster('?id=/multimedia/archive/02149/rabbit_2149211c.jpg&caption=Zonnebrilkonijn overleeft alles©right=', 148, 200+30);")
Het is altijd handig een speciale ehbo-doos klaar te hebben staan. Hierin zitten: hechtpleisters, watten, verbandmateriaal, compresverband, elastische windsels, spalkhoutjes, desinfectiemiddel, bubbeltjesplastic, thermometer, grote handdoek, verbandschaar en tekenpen. Verder alles wat de dierenarts voorgeschreven heeft, zoals oor- of oogdruppels of antiseptische zalf.
De Bracco Italiano ( of Italiaanse Pointer, Italian Setter ) heeft in Italië al een hele geschiedenis achter zich en is waarschijnlijk de oudste van de Italiaanse Jachthonden. Het ras heeft zich al eeuwen kunnen ontwikkelen, van de jacht met netten naar de jacht met geweren. Fresco's van de 14de eeuw tonen reeds zijn bestaan aan. Hij is zeker de oudst overlevende en meest succesvolle van diegene die als Italiaanse Jachthond op de voorgrond zijn getreden. Velen beweren zelfs dat hij dezelfde stam heeft als 
De Blue Lacy heeft zijn naam te danken aan de blauwe genen die hij geërfd heeft. Hij is waarschijnlijk een combinatie van wilde paria's die veel in het zuiden van de Verenigde Staten voorkwamen. De Blue Lacy wordt als herder en als drijver gebruikt. Hun zachte, maar daarom niet minder zekere aanpak betekent dat zij de meest humeurige varkens en de meest nerveuze kippen aankunnen. 
Voorname speurhonden uit de beroemde steden van Frankrijk werden doorlopend geïmporteerd in Amerika. Deze hounds van het 
Het Brusselse Smoushondje of de Griffon Bruxellois (Brusselse Griffon) dankt zijn rasnaam aan de hoofdstad van België, waar deze hondjes ooit met hun eigenaars op straat flaneerden. Het zijn opvallende hondjes met een klein lichaam, maar met flinke snorren en baarden. Waarschijnlijk stammen ze af van 
Ondanks zijn karakteristieke haveloze uiterlijk, is het lichaam van deze Griffon Belge of Belgische Griffon goed in balans en goed ontwikkeld in zijn lange, harde vacht. De vacht is half lang, ruw draadachtig en zonder krul, liefst met een ondervacht. De kleuren zijn zwart, zwart met tan-aftekeningen en zwart gemengd met bruin. De oren en de staart worden gewoonlijk kort gecoupeerd. De Griffon Belge werd gekweekt als gezelschapsdier en is een perfect maatje. Omdat hij eens een harde werker was en ratten ving om aan voedsel te komen, heeft de Griffon nog steeds enorm veel energie. Hij heeft echter voor een stuk zijn werkdrift omgezet in gehoorzaamheid. Hij is ook zeer extrovert. Zijn draadharige vacht is dan wel lang, maar deze heeft niet zoveel verzorging nodig. De Belgische Griffon is gehard en heeft weinig voedsel nodig.
De Petit Brabançon ( Het Brabandertje of de Piccolon Brabantino ) is eigenlijk een tegenstelling op zich. Griffon betekent namelijk letterlijk 'draadharig', terwijl de Brabander gladharig is. De Amerikaanse Kennel Club staat echter deze paradox toe. De Petit Brabançon heeft geen snor en geen draadharige vacht. Zijn vacht is kort, glad en dicht. De kleuren zijn rossig, al dan niet met een zwart masker, of zwart met roestbruine aftekeningen. Hij heeft een lichaam met een korte rug, mooi gewelfde ribben en sterke dijen. De Gladharige Brabançon is vriendelijk en speels, levendig en energiek in huis. Ze lopen graag in de kijker en genieten van de aandacht. Bij een eerste ontmoeting kan deze hond ietwat verlegen zijn, maar als hij eenmaal zijn opgeruimde aard toont schept hij zeer veel vreugde.(dpbrego)
In Tolstoj's beroemde boek Oorlog en Vrede wordt beschreven hoe met Barzois op wolven wordt gejaagd. Koppels van deze snelle Russische windhonden achtervolgden en grepen wolven. De Barzoi stamt af van de oude Russische Windhond, met invloed van Krim- en Bergwindhonden. Hij was geliefd bij tsaren en was in adellijke kringen een waardevol geschenk. Net als alle windhonden jaagt de Barzoi niet op zijn reuk- , maar op zijn gezichtsvermogen. Ondanks zijn sierlijke uiterlijk is hij een zeer moedige hond. Hij is goedaardig, tenzij hij wordt geprovoceerd. Verder is hij nogal gereserveerd, vooral tegen mensen die hij niet goed kent. 
