Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
22-11-2009
Naar de psychiater met uw papegaai
Naar de psychiater met uw papegaai
12 november 2009, 11:30
Net als hun baasjes kunnen nu ook honden, katten en vogels plaatsnemen op de sofa van de gedragstherapeut. Die gaat de dieren en hun baasje helpen om met afwijkend gedrag om te gaan. Eigenaars van huisdieren met een gedragsprobleem kunnen zich vanaf maandag melden bij de Gedragskliniek voor Dieren, onderdeel van de faculteit diergeneeskunde van de Universiteit Utrecht.Voor de Gedragskliniek is een verwijsbriefje van de dierenarts nodig. In Utrecht bekijken specialisten eerst of er een fysieke verklaring is voor het afwijkende gedrag, zoals bijten of krabben. Verstoorde communicatie tussen mens en dier, zoals de wetenschappers het noemen. Als er geen medische verklaring is, bekijken gedragstherapeuten het dier. Ook analyseren ze foto's en filmpjes van de thuissituatie. Als de therapeuten denken dat de relatie tussen mens en dier hersteld kan worden, zorgen zij voor een doorverwijzing naar een gedragstherapeut in de omgeving van het baasje. (DWM)
Een agent uit Texas liet zich niet van de wijs brengen door een kat die hem probeerde te hinderen tijdens het uitschrijven van een verkeersboete.
Het diertje wreef zich eerst tegen de agent aan en klom dan via zijn been omhoog. Agent Keith Urban liet zich echter niet afleiden en ging door met het papierwerk. Een politiecamera filmde de grappige situatie.
"Wij worden tijdens onze dienst met de meest verschrikkelijke dingen geconfronteerd. Daarom is het wel eens leuk om luchtige dingen op onze camera te zien", aldus commissaris Don Georgens. "Hier hebben we eens goed om kunnen lachen." Het diertje vond het waarschijnlijk minder leuk dat het een trap kreeg van de agent. (adv)
20/11 De buitengewone vorm van een giraf heeft wetenschappers al veel vragen bezorgd. Hoe slagen de dieren er in om bloed in hun hoofd te krijgen, dat twee meter van het hart verwijderd is?
Het hart moet de druk van de hoeveelheid bloed in de lange nek aankunnen en bovendien de neerwaartse druk die de zwaartekracht uitoefent, overkomen.
"Het hart is feitelijk best klein. Kleiner dan je zou verwachten in dieren van die omvang. De wanden van het hart zijn echter zeer dik", zegt professor Graham Mitchell van het Centre of Wildlife Studies in het Zuid-Afrikaanse Onderstepoort. "Dat kleine hart is echter zeer krachtig en zorgt voor een hoge bloeddruk."
De wanden van de aderen worden bovendien dikker naarmate de giraf ouder wordt en de nek groeit. Dit voorkomt het scheuren van de aderen wanneer de druk toeneemt.
Voordelen
De reden voor de lange nek heeft wellicht te maken met de resem voordelen die er aan verbonden zijn, zoals grazen van vegetatie waar andere dieren niet aan kunnen, het regelen van de lichaamstemperatuur en een grotere waakzaamheid.
Safaripark de Beekse Bergen heeft er een neushoorntje bij. Vanmorgen is er een meisjesneushoorn geboren, maar ze heeft nog geen naam.
Moeder Dounia gaf al vijf dagen signalen dat de bevalling eraan zat te komen, maar op het moment suprème was er geen verzorger in de buurt: "We hebben er niets van gezien", zegt een van de verzorgers. "Om half 8 was er nog niets te zien. De verzorger ging daarna een andere stal schoonmaken en toen hij terugkwam, was ze ineens geboren."
Dounia was anderhalf jaar zwanger. Ieder jaar worden in Europa maar vijf neushoornbaby's geboren, dus de bevalling is vrij bijzonder.
Moeder en dochter maken het goed. Over een paar dagen krijgt de kleine een naam en kan ze naar buiten om zich aan de bezoekers te laten zien.
Hij was zeer temperamentvol en verzaakte nooit aan zijn plicht. Maar na 1,2 miljoen nakomelingen te hebben verwekt, is fokstier Himster Grandprix ingeslapen.
De stier van de Nederlands-Belgische fokkerijvereniging werd 12,5 jaar, meldt het Vlaams Informatiecentrum over Land- en Tuinbouw.
Himster Grandprix begon in 2002 aan zijn carrière. Hij stond vrij snel bekend voor de goede uiers die zijn nakomelingen kregen. Daarmee was hij erg gegeerd voor het dekken van melkkoeien. Een jaar geleden kwam hij zo aan zijn miljoenste dosis sperma.
De tijd dat dierentuinen postzegelverzamelingen waren met talloze diersoorten in kleine, kale kooien is gelukkig al lang voorbij. De laatste decennia werden de dierverblijven groener en natuurlijker en werden dierentuindieren letterlijk de ambassadeurs van hun wilde soortgenoten die over de hele wereld steeds meer bedreigd raakten. Voortplanting in dierentuinen was nodig om niet meer afhankelijk te zijn van natuurlijke populaties. In 1985 werden hiertoe streng gecoördineerde fokprogrammas voor bedreigde diersoorten opgezet; de zogenaamde EEPs (European Endangered Species Programme). Voor welke diersoorten zijn er EEP fokprogrammas, hoe werken ze en met welke uitdagingen krijgen dierentuinen bij de fok te maken?
Zon honderd jaar geleden zagen we diersoorten voor de eerste keer letterlijk onder onze ogen uitsterven. Dat gebeurde vaak door menselijk handelen. De trekduif, die ooit in zwermen van vele miljoenen in de bossen van Noord Amerika leefde, werd met duizenden tegelijk uit de lucht geschoten en als vlees geconsumeerd. In 1900 schoten jagers het laatste wilde exemplaar af; in dierentuinen leefde toen nog een enkele trekduif. Door gebrekkige huisvesting werden dierentuindieren destijds niet oud en als dat wel gebeurde, was er vaak geen sprake van voortplanting. Enkele jaren later, toen in de dierentuin van Cincinnati (Verenigde Staten) het allerlaatste individu doodging, was het dus definitief voorbij voor de trekduif. De quagga, een soort steppezebra, de buidelwolf en talloze andere soorten kenden hetzelfde lot.
Verschil tussen leven en dood
Begin 20e eeuw veranderde de manier waarop dieren in dierentuinen gehouden werden langzaam; er kwam meer aandacht voor geschikte huisvesting en voeding en de dieren werden in steeds natuurlijker groepen samengehouden. Toen het laatste Przewalskipaard in 1968 van de Mongoolse steppen verdween, trokken dierentuinen aan de bel. Hoewel er nog slechts 13 van deze oerpaarden in gevangenschap leefden, kon de soort dankzij intensieve samenwerking en een streng gecontroleerde fok behoed worden voor uitsterven.
Twee decennia later leefden er zelfs weer zoveel Przewalskipaarden in dierentuinen over de hele wereld, dat er een ruimtetekort dreigde te ontstaan. In 1992 kwam daar verandering in. Na veel gelobby en politiek gesteggel waren in China en Mongolië enkele reservaten opgericht en vandaag de dag leven weer honderden Przewalskipaarden in hun oorspronkelijke leefgebied.
Het succes van onder andere de Przewalskipaarden eind vorige eeuw was een omslagpunt. Dierentuinen bleken weldegelijk het verschil te kunnen maken tussen leven en dood voor een diersoort. En het Przewalskipaard is niet de enige. Ook het gouden leeuwaapje uit Zuid Amerika en de Europese bizon (wisent), zijn goede voorbeelden. Een streng gecontroleerde fok, extreem gedreven mensen en een hele lange adem zijn essentiële ingrediënten voor zulke successen.
Ark van Noach?
Het primaire doel van EEPs (European Endangered Species Programmes) is om dierpopulaties binnen dierentuinen met voldoende genetische variatie in stand te houden. Op die manier zijn deze populaties niet meer afhankelijk van aanvoer uit het wild. De natuurlijke omgeving staat immers al door te veel andere factoren onder druk.
Boegbeeld voor het EEP (European Endangered Species Programme) is de sterk bedreigde zwarte neushoorn met een jong.
Het liefst zouden dierentuinen als een soort moderne Ark van Noach alle bedreigde diersoorten via een EEP beschermen. Maar daar is helaas geen geld, ruimte en mankracht voor. Daarom komen alleen diersoorten die in de natuur met uitsterven bedreigd worden, of een belangrijke rol spelen in een zeer kwetsbaar ecosysteem, hiervoor in aanmerking. Er gaat een heel traject van onderzoek en advies aan vooraf voordat het nieuwe EEP een feit is. Voor alle diergroepen (hondachtigen, uilen, mensapen, etc.) die in Europese dierentuinen leven is een adviesraad opgericht (TAG; Taxon Advisory Group) waarin kenners vanuit heel Europa zitting hebben. Zij onderzoeken of er voldoende individuen van de betreffende soort in Europese dierentuinen leven om een fokprogramma te kunnen starten. Hoe minder individuen, des te kleiner de genetische variatie en hoe groter de kans op inteelt (met alle gevolgen van dien).
Net zo belangrijk is of dierentuinen genoeg geschikte verblijven hebben om met de soort te kweken. Het is namelijk niet verstandig om maar op een of twee locaties te fokken, want als daar een ziekte of brand uitbreekt, zijn alle individuen in één keer verloren. Tot slot is het ook essentieel om voldoende kennis te hebben over het houden van en kweken met de betreffende diersoort.
Aan de hand van al deze factoren en in nauw overleg wordt uiteindelijk besloten welke soorten via een EEP fokprogramma beschermd moeten en kunnen worden. Op basis van de status op de Rode Lijst van bedreigde diersoorten verzoekt de wereld natuurbond IUCN (International Union for the Conservation of Nature) dierentuinen in sommige gevallen om bepaalde diersoorten op te nemen in een EEP. Dierentuinen opereren dus niet alleen, maar in samenwerking en samenspraak met natuurbeschermers van over de hele wereld. Momenteel zijn ruim 300 diersoorten, variërend van zonneral (familie van de kraanvogels) en Iberische wolf tot witte neushoorn en Afrikaanse wilde hond in een EEP fokprogramma opgenomen. En dat aantal blijft groeien.
Kunstmatige bevruchting
Hoewel voortplanting weliswaar een van de meest basale levensbehoeften is van alle organismen, betekent dat niet dat dit altijd vanzelf gaat. Althans, niet in dierentuinen. Want hoe natuurlijk of ruim een dierverblijf ook is, het blijft een imitatie van de vrije natuur. Dierentuindieren kunnen bijvoorbeeld niet zelf besluiten wanneer ze de groep verlaten om een eigen of nieuwe partner te zoeken.
Dierentuinen willen alle dieren op een veilige en succesvolle manier tot voortplanting laten komen en de overlevingskans van het nageslacht zo hoog mogelijk houden. Daar is natuurlijk veel kennis over het natuurlijk gedrag en de groepsamenstelling van dieren, maar ook improvisatie vereist. Europese nertsen leven bijvoorbeeld solitair. Mannetje en vrouwtje zoeken elkaar in het wild alleen op voor de voortplanting. De rest van het jaar zouden ze elkaar letterlijk afmaken als ze elkaar tegenkomen. In dierentuinen kunnen nertsman en -vrouw dus niet samen gehuisvest worden, maar zijn twee aparte verblijven nodig. Als in het voorjaar de voortplantingsperiode aanbreekt, houden dierverzorgers extra goed in de gaten hoe het vrouwtje op het mannetje reageert. Alleen als ze op het juiste punt in haar cyclus is zal ze hem immers toelaten en is de kans op nageslacht het grootst.
Witte neushoorns zijn wel echte groepsdieren, maar de voortplanting in dierentuinen laat helaas nogal te wensen over. Hoewel er diverse theorieën zijn (van jonge mannetjes die niet weten hoe ze zich voort moeten planten tot vrouwtjes zonder cyclus of met een cyste in de baarmoeder), is de precieze oorzaak hiervan niet bekend. Daarom wordt bij neushoorns sinds kort af en toe kunstmatige bevruchting toegepast. Op 22 oktober 2008 had de dierentuin van Budapest de primeur: er werd een gezonde neushoorn geboren die 16 maanden eerder met behulp van bevroren sperma van een neushoornstier uit Engeland verwekt was. Om kunstmatige bevruchting bij neushoorns te ontwikkelen werken dierentuinen nauw samen met universiteiten en onderzoeksinstituten.
Om inteelt te voorkomen, worden dieren uit EEPs tussen dierentuinen uitgewisseld. Ook dat is een heel specialisme, want elke diersoort stelt zijn eigen eisen aan het transport. Zo worden gorillas verdoofd voordat ze in een transportkist gelegd worden en in een bestelbus op pad gaan. Het verdoven van giraffen (en andere herkauwers) is echter een te groot risico voor de gezondheid van het dier. Om staande vervoerd te worden is voor giraffen dus een extra hoge trailer of een dieplader nodig en voor volwassen giraffemannen moet zelfs een speciale route uitgestippeld worden om lage viaducten te omzeilen.
Dankzij kunstmatige bevruchting kunnen kostbare, risicovolle en stressvolle neushoorntransporten in de toekomst mogelijk tot een minimum beperkt worden. Kunstmatige bevruchting zou ook een belangrijke rol kunnen gaan spelen voor neushoornsoorten waar in het wild nog slechts enkele individuen van zijn.
Zwarte helm
Een secundair doel van de EEPs is om de gekweekte dieren weer in het wild uit te zetten. Vaak is dit echter een moeilijk en lang traject. De situatie in het oorspronkelijke leefgebied moet namelijk wel stabiel zijn voordat dieren weer terug naar de natuur kunnen. Helaas belemmeren bedreigingen door politieke onrusten en oorlogen, of een sterk gedegradeerd leefgebied deze stap. Als de stap al gemaakt kan worden, moeten diersoorten vanuit de dierentuinen eerst verwilderen voordat ze weer in de natuur kunnen overleven. Om nog maar te zwijgen over het feit dat dierentuindieren hun angst voor de mens of hun natuurlijke vijanden vaak helemaal verloren hebben.
Voor een succesvolle uitzetting zijn goede contacten met natuurbeschermers essentieel. De kaalkop ibis heeft op de rode lijst van IUCN de status van ernstig bedreigd in het wild leven nog zon 420 individuen. In dierentuinen leven echter nog ruim 900 kaalkop ibissen. Sinds zes jaar worden nakomelingen van EEP kaalkop ibissen vanuit een speciaal kweekstation in Spanje opnieuw uitgezet. Het blijkt dat kaalkop ibissen die door mensen met de hand zijn grootgebracht na uitzetten de hoogste overlevingskans hebben. Dat klinkt raar, maar doordat de adoptieouders zich met een zwarte helm met een model van een kaalkop ibis vermommen, blijven de jonge ibissen hun angst voor gewone mensen behouden. Enkele van de met de hand opgevoede kaalkop ibissen hebben zich zelfs alweer voortgeplant.
Bronnen
Terug naar de natuur (H. de Boer), GaiaPraatjes 2, 2006
Planten en dieren sterven momenteel hard genoeg uit om van een massa-extinctie te kunnen spreken. Houden we binnen een paar eeuwen niets meer over, wordt de aarde saai en kaal en is de mens dan nog het enige dat beweegt?
Liefhebbers van kaviaar maken zware tijden door: begin dit jaar verboden de Verenigde Naties de export (uit vooral Rusland en Iran) van alle kaviaar en andere producten van de steur. Want deze vis, die meer dan een ton zwaar en honderd jaar oud kan worden, staat op het punt voorgoed uit het zeebeeld te verdwijnen. In en rond de Kaspische Zee vindt de beluga-variant van deze vis zijn last stand. En dan te bedenken dat hij althans een neef van de belugasteur tot in de eerste helft van de vorige eeuw nog uitbundig in de Nederlandse wateren en voor de kust voorkwam. Er leveren er nu nog een paar een achterhoedegevecht in de Gironde in Frankrijk, maar overbevissing en vervuiling hebben de steur in ieder geval uit Nederland definitief verdreven. En dat geldt ook voor de zalm, de elft, de fint, de beekforel en de houting.
De Steur. Tientallen miljoenen steurvisjes worden jaarlijks uitgezet in de Kaspische Zee in de hoop de steur voor uitsterven te behoeden
Ze hebben iets van vuurwerk, de paginas in het Living Planet Report 2004 van het Wereld Natuur Fonds waarin de ontwikkeling in de dierendichtheid per soort sinds 1970 in grafieken staat weergegeven. Maar dan wel van een vuurpijl in zijn nadagen: vrijwel alle lijnen wijzen schuin naar omlaag. De index voor de 555 soorten landdieren waarvan de aantallen werden bijgehouden, liep over die periode van honderd in 1970 naar zeventig in 2000. Dat cijfer wordt dan nog geflatteerd door het feit dat de dieren in de gematigde klimaatzones enigszins op peil wisten te blijven; de index voor de landdieren in de tropen liep terug van honderd naar onder de veertig. Waarmee maar gezegd is dat er in de tropen minder dan half zoveel dieren rondlopen als dertig jaar geleden in ieder geval van de soorten die zijn bijgehouden. Dat zijn allemaal gewervelde dieren, maar ze zijn niet alleen uitgekozen omdat die het grote publiek meer aanspreken. Die dieren zitten bovenin de voedselketen, zegt Miriam van Gool van het WNF. Die zijn met kleinere aantallen, hebben een langere levenscyclus, hebben meer ruimte nodig om aan voedsel te komen en zijn daardoor de eerste die gaan. En die herstellen zich een stuk langzamer dan fruitvliegjes.
Weinig opbeurender is het patroon dat zich aftekent voor de zoetwatervissen. Sinds 1970 werden 323 soorten gevolgd ; ze zijn nu ruim de helft minder in getal dan toen. De zeedieren vissen, vogels, zoogdieren en reptielen die in en rond de zeeën en kustwateren leven waren ietsje beter af: hun aantallen liepen met dertig procent terug. Voor de liefhebbers: de Pacifische zalm loopt op zijn laatste benen; zijn buurman de kabeljauw is al evenzeer fors in tal teruggelopen, maar nog niet zo erg als zijn Atlantische neven, waar nog geen twintig procent meer van over is. We hoeven alleen maar naar de prijs van de palingfilet te kijken om te kunnen vaststellen dat ook deze vis ernstig in zijn voortbestaan wordt bedreigd; maar gelukkig verkeert de haring weer in blakende welstand.
Geen teken van leven
In de tabellen die vervat zijn in de IUCN Red List spreken de cijfers al even klare en even sombere taal. In deze lijsten houdt de International Union for Conservation of Nature and Natural Resources bij hoe bedreigd de diverse planten- en diersoorten zijn in hun bestaan. Welnu: ruim een vijfde van de 5.416 door de wetenschap beschreven zoogdieren wordt aangemerkt als critically endangered, endangered of _vulnerable_ wat wil zeggen dat ze een extreem hoog risico lopen in het wild uit te sterven (geldt voor 162 soorten), tot op zijn minst een hoog risico (587 soorten). Sinds 1996 is van 73 soorten zoogdier definitief afscheid genomen: ze zijn uitgestorven, wat wil zeggen dat er na intensief speurwerk geen teken van leven meer van ze vernomen is en dat er geen redelijke twijfel meer bestaat dat het laatste exemplaar gestorven is.
Voorts ernstig in hun voortbestaan bedreigd: ruim twaalfhonderd van de bijna tienduizend vogelsoorten, een derde van de 5.743 beschreven amfibiesoorten en bijna drie procent van alle 287.655 soorten beschreven planten. Als we een beetje mogen extrapoleren, zal het volgende rapport er nog een stuk somberder uitzien. Als je zo al die grafieken en tabellen naast elkaar ziet, is het moeilijk de gedachte van je af te zetten: nog even zo doorgaan en we houden niets meer over. Dan is de aarde weer woest en ledig -maar vooral ledig. Op die ene soort na, dan.
Populatie-index voor de landdieren, afgezet tegen de Living Planet index van alle diersoorten tezamen
Homo sapiens
Voor de terugloop onder de soorten flora en fauna zijn diverse oorzaken aan te wijzen, die evenwel alle naar één hoofdoorzaak doorverwijzen. Van alle soorten verkeert er immers in ieder geval één in blakende welstand: Homo sapiens is met meer dan ooit. De projectie is dat er in 2050 ruim negen miljard exemplaren van zullen rondlopen en vooral -rijden, vier maal zoveel als honderd jaar daarvoor. Het is ook aan deze schier ongebreidelde groei te danken dat de andere soorten het zo zwaar hebben. Want ruim zes miljard monden voeden, dat gaat niet zonder rotzooi, in ieder geval als je het op een prikje wil doen. Overexploitatie is dan ook een van de hoofdoorzaken van het uitsterven van al die andere soorten. Sommige volkeren lusten graag walvis, andere kabeljauw en paling, en hele volksstammen zijn dol op de eitjes van de steur. Zouden we die op een duurzame manier oogsten, dat wil zeggen: op zon manier dat de soort op een gezond peil in stand blijft, dan zouden
Den Haag - Vrouwen denken bij een ramp vaker dan mannen als eerste aan hun huisdieren en niet aan hun gezin.
Dat blijkt een uit onderzoek van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Waar één op de twintig mannen als eerste aan kat, hond of goudvis denkt, is dat bij vrouwen één op de negen.
Ramp
Mannen zeggen zich vaker dan vrouwen eerst in te zullen zetten voor de veiligheid van hun gezinsleden. Vrouwen letten er wel op dat iedereen bij een ramp binnen is, terwijl mannen sneller de radio of tv aanzetten. Bij een ramp wordt de partner als eerste gewaarschuwd, daarna de kinderen en de ouders.
Ruim zeventig procent van de bevolking denkt dat de kans op een noodsituatie het grootst is in de grote steden. Uit het onderzoek blijkt ook dat nog maar een kwart van de bevolking voorbereidingen heeft getroffen voor een ramp of noodsituatie.
Foto: Wikimedia Het was een puzzel die vogelexperts al jarenlang frustreerde: hoe produceert de stompveermanakin , een prachtige zangvogel uit de bergwouden van de Zuid-Amerikaanse Andes, zijn hoge, vioolachtige lied? Het antwoord is opzienbarend: het geluid wordt niet voortgebracht door een gouden keeltje, maar door de vleugels van de zangvogel. De wetenschappers twijfelden aanvankelijk aan deze gewaagde theorie. Nadat de wetenschappers echter met proefmonsters het laboratorium indoken, konden ze hun these met empirische bewijzen staven. Door met lasers de verschillende vibraties te meten, kwam het team van de Amerikaanse Cornell University tot de conclusie dat de speciale zangveren het in het wild gehoorde geluid perfect benaderden. Maar het lied is geen duet tussen alleen de twee speciale zangveren, maar veeleer een samenwerking tussen meerdere individuele delen van het verenkleed. De negen veren die zich in de buurt van de speciale zangveren bevinden, ondersteunen en versterken het lied van de stompveermanakin namelijk nog eens. Volgens onderzoekster Kimberly Bostwick opent het onderzoek geheel nieuwe deuren: We weten nog amper hoe bepaalde vogelgeluiden gemaakt worden of in de loop van de evolutie zijn ontstaan. Dit onderzoek kan een mooie eerste stap richting het vergaren van meer kennis op dit terrein vormen.
TEXEL - Op de sorteerband van de TX68 zijn elf doornhaaitjes geboren. De moederhaai was gevangen en werd schoongemaakt, waarbij de nog levende jongen tevoorschijn kwamen. De jonge haaitjes zijn naar Ecomare gebracht.
Doornhaaien zijn eierlevendbarend. Dat betekent dat de eieren zich in het lichaam van de moeder ontwikkelen en uitkomen. De draagtijd van doornhaaien bedraagt 18-22 maanden, het langst van alle gewervelde dieren. Doornhaaien kunnen een imposante leeftijd van wel 25 jaar bereiken. Ze leven en jagen in groepen in alle gematigde en subtropische kustwateren, dus ook in de Noordzee.
De haaitjes van de TX68 stonden op het punt van geboren worden, want ze waren wel 25 tot 30 cm lang en hadden geen dooierzak meer onder hun lichaam hangen. Bij Ecomare zwemmen de haaitjes voorlopig nog achter de schermen. Ze worden gevoerd met kleine stukjes vis. De jonge haaitjes zullen in de nabije toekomst naar het zeeaquarium worden verplaatst. Ze worden dan naast de al in Ecomare aanwezige hondshaaien de tweede haaiensoort in het zeeaquarium.
Expeditie Schotse wetenschappers hebben het voor elkaar gekregen om in de buurt van Nieuw-Zeeland een zeldzame vissoort in beeld te brengen op een diepte van ruim zeven kilometer. De vissen zijn gefotografeerd in de Kermadectrog, een kilometersdiepe spelonk die de zeebodem voor de kust van Nieuw-Zeeland splijt. De vissen zwommen rond op een diepte van 7560 meter. Geen enkele andere vis op het zuidelijk halfrond leeft zo diep onder water. De dieren zijn roze van kleur en hebben een bolvormig lichaam dat uitloopt in een lange staart. De soort luistert naar de Latijnse naam Notoliparis kermadecensis. De onderzoekers van het aan de Universiteit van Aberdeen gelieerde Oceanisch Laboratorium brachten de vissen in beeld met een fotocamera die was bevestigd aan een onbemande duikboot. Er zijn geen filmbeelden gemaakt van de dieren, omdat de peperdure apparatuur aan boord van de onderzeeër bij een eerdere afdaling in zee al beschadigd was geraakt. De filmexpeditie in de Kermadectrog was onderdeel van het zogenaamde Hadeep Project, een ambitieuze onderneming waarbij wetenschappers de diepste troggen van de wereldoceanen verkennen om zo onbekende of zelden waargenomen levensvormen in kaart te kunnen brengen.
Trogbewoners Eerder werden in de buurt van Japan vergelijkbare vissen (die wel behoren tot een andere soort) gefilmd, maar dan op een diepte van 7700 meter in de iets minder diepe Japantrog. Het intrigerende is dat beide troggen gekoloniseerd lijken te zijn door vergelijkbare vissen. Die vissen zijn op hun beurt waarschijnlijk weer geëvolueerd uit een voorouder die in ondieper water leefde, verklaart expeditieleider Monty Priede. Volgens Priede zullen gewone stervelingen de vissen nooit in levenden lijve tegenkomen: Je zult deze vissoorten nooit buiten de troggen aantreffen. Ze occuperen een hele specifieke ecologische niche en zouden in ondiepere, open wateren niet gedijen, verklaart Priede.
Kikkers zijn niet per definitie gevoeliger voor chemische stoffen dan andere dieren. Dat blijkt uit een analyse door bioloog Jacob Kerby, verbonden aan de Universiteit van South Dakota.
Sinds jaar en dag staan kikkers bekend om hun overgevoeligheid voor milieuvervuiling. Als ergens een kikkersoort verdwijnt of uitsterft, wordt dat gezien als een indicator voor de slechte gesteldheid van het milieu ter plaatse.
Maar dat beeld is onjuist, aldus Kerby. Volgens de bioloog zijn kikkers voor de meeste chemische stoffen licht vatbaar tot gewoonweg ongevoelig. Andere dieren kunnen net zo gevoelig zijn voor chemische stoffen het ligt er maar net aan welke stof je bekeijkt. Kerby ontdekte dat toen hij 28.000 verschillende toxiciteitsonderzoeken uit het verleden opnieuw onder de loep nam. De onderzoeken brachten de giftigheid in kaart van 107 verschillende stoffen, waaronder anorganische chemicaliën, pesticiden en zwaren metalen. De stoffen werden getest op 1279 diersoorten, varierend van wormen en vissen tot slakken en insecten.
Kerby stelt nu voor dat milieu-onderzoekers voorzichter moeten zijn met het aandragen van kikkersterfte als bewijs voor milieuvervuiling. Als ze dan toch kikkers of andere amfibiën willen gebruiken, dat moeten ze eerst uitzoeken waar die dieren precies gevoelig voor zijn, aldus de bioloog.
Kerby maakt zijn onderzoek bekend in de aankomende editie van het tijdschrift Ecology Letters.
Vergeet uw trouwe hond, haal een halve wolf in huis
Vergeet uw trouwe hond, haal een halve wolf in huis
In steeds meer Britse huisgezinnen wordt de 'gewone' hond als huisdier vervangen door een 'hybride wolf', die nauw verwant is met het wilde dier dat ooit zo gevreesd werd, zo meldt de Sunday Telegraph.
Die dieren, waarvoor meer dan 5.000 euro moet worden neergeteld, lijken als ze volgroeid zijn sprekend op een echte wolf en maken zelfs hetzelfde jankende geluid, in plaats van het ons vertrouwde geblaf. Het gaat om dieren die het resultaat zijn van het vermengen van Europese of Noord-Amerikaanse wolven met gewone honden. Tsjechoslovaakse wolfshond Hondenrassen die het vaakst worden gebruikt voor deze vorm van kweken zijn Duitse herders, huskies of akilas. Populaire rassen die nauw verwant zijn met wolven zijn de sardoo en de
Tsjechoslovaakse wolfshond, een kruising tussen een herder en een Karpatische wolf die tijdens de Koude Oorlog veel werd gebruikt door communistische grenspatrouilles langs de Muur.
In de Verenigde Staten zijn deze halve wolven al enige tijd legaal en gegeerd. Nu heeft ook de Britse overheid beslist dat dergelijke rassen zonder speciale vergunning kunnen worden gekweekt en gekocht, vooropgesteld dat ze minstens drie generaties verwijderd zijn van hun wilde voorouder. Fatale incidenten De beslissing heeft tot verontwaardigde reacties geleid bij dienrenbeschermers, vooral omdat de wolfhonden in Amerika al verantwoordelijk zijn geweest voor enkele fatale incidenten met kinderen.
Een woordvoerder van de Britse dierenbescherming waarschuwde dat "in een huiselijke omgeving de uiting van natuurlijk gedrag bij dergelijke dieren gevaren met zich kan brengen. Dit worden nooit gewone honden". Vooral kinderen lopen gevaar, omdat de dieren hen volgens deskundigen gemakkelijk als potentiële prooi kunnen zien. (belga/mvdb)
Bericht uitgegeven door De Vlinderstichting op zondag 15 november 2009
Libellen zijn echte zomerdieren. Toch zijn ook in de winter libellen te vinden: winterjuffers. Deze zijn gespecialiseerd in het overwinteren als volwassen libel. Daarvoor zoeken ze beschutte heideveldjes op waar ze zich verbergen in pollen hei of pijpenstrootje.
De bruine- en noordse winterjuffer behoren tot de familie van de pantserjuffers. Winterjuffers kenmerken zich door een lichtbruin lichaam met donkere metaalbruine figuren. In tegenstelling tot andere juffers vouwen ze alle vier hun vleugels aan één kant van het lichaam bij elkaar (zie foto), zodat ze wat sneller kunnen opwarmen in koude perioden. Noordse winterjuffers zijn zeldzaam en komen voor in de noordelijke helft van Nederland. Bruine winterjuffers komen vooral voor in het oosten en zuiden (hoge zandgronden) en in de duinen. Winterjuffers komen aan het eind van de zomer als imago uit het water tevoorschijn en vliegen dan al snel van het water weg, op zoek naar geschikte plekken om te jagen en (later) om te overwinteren. Dit kan vele kilometers verwijderd zijn van het water waar ze uit zijn gekomen.
Om te overwinteren zoeken ze beschutte plekjes op in de vegetatie. Favoriet zijn pollen van struikheide of pijpenstrootje. Hier kruipen ze diep in weg en kunnen ze maandenlang roerloos blijven hangen. Ze vertrouwen volledig op hun schutkleur om niet door vogels of muizen te worden opgegeten. Wilt u ze vinden dan zult u daar flink tijd in moeten investeren, maar onmogelijk is het zeker niet.
Tekst: Kim Huskens en Tim Termaat, De Vlinderstichting Foto: Kim Huskens
HET LEVEN IS EEN GESCHENK, MAAR VELEN WETEN HET NIET. ******
12 november, 21:31
Het was al langer bekend dat wasberen intelligente dieren zijn, maar in de wachtrij voor een bus lijken ze toch niet thuis te horen.
De 'gemaskerde' roofdieren troepen bijna dagelijks samen voor een bus van lijn 18 in San Francisco om een hapje te eten. De chauffeur heeft er namelijk een gewoonte van gemaakt om aan het einde van zijn dienst voedsel achter te laten aan de halte van het Legion of Honourmuseum.
Eten
Wasberen komen voor in grote delen van Amerika en Noord-Europa. Ze doorzoeken regelmatig woningen en proberen op alle mogelijke manieren voedsel buit te maken.
Vorige maand werd een bejaarde vrouw uit Florida meermaals gebeten door wasberen, nadat ze probeerde om de dieren te achtervolgen. Specialisten waarschuwen bovendien voor hondsdolheid en een parasitaire worm.
Honden die op jonge leeftijd nooit rood vlees te eten hebben gekregen dit later ook moeilijk zullen accepteren. Dit komt omdat in de inprentingsfase ( 4 tot 7 weken ) alles wordt geprogrammeerd wat ze hun later leven meedragen en zullen accepteren als "normaal"
Pups die zich in de vegetatieve fase verkeren ( 1ste en 2de week) zich steeds voortkruipen in kringvormige patronen en niet in rechte lijn? Dit is een natuurlijk beschermingsmaatregel zodat ze niet te ver van het nest weg kunnen geraken en met een cirkelvormige beweging meer kans hebben om terug in het nest te geraken eens ze verdwaald zijn.
Pasgeboren Pupjes steeds "melktrappelen" om de tepel van de moeder te stimuleren. Daarbij gaan ze afwisselnd met de linker en de rechterpoot in de omgeving van de tepel duwen. Dit gedrag is trouwens de voorloper van het latere "pootjes geven".
Dat een hond niet zoals de mens zijn onderkaak naar voor kan brengen? Hij kan die alleen op en neer bewegen . Net voldoende om met zijn voorste snijtanden de vlooien uit zijn vacht te halen door zijn hele vacht zorgvuldig te beknabbelen.
Alle hondenbaasjes moeten vroeg of laat afscheid nemen van hun vriend.
Andere mensen begrijpen niet altijd hoe dat voelt. Sommigen zeggen "het is maar een hond". Maar alleen hondenliefhebbers begrijpen dat de pijn en het verdriet dat we voelen echt en diepgaand is.Het gaat hier niet enkel om het verlies van een hond maar ook om het verlies van gezelschap, comfort, veiligheid, en liefde...die de pijn veroorzaken. Er bestaan dan ook nogal wat mythes over dit rouwproces.
Mythe: Mensen die intens verdriet ervaren bij het overlijden van hun hond zijn zonderlingen. Waarheid : Je bent heel normaal en gezond als je dit ervaart. Mensen die deze sterke gevoelens hebben zijn in staat om zich zeer intens te binden en emotie te beleven. Het is dus eerder iets om fier op te zijn dan je erover te schamen.
Mythe: Het verlies van een hond is onbenullig als je het vergelijkt met het verlies van een menselijk leven. Het rouwen om een hond doet afbreuk aan de waarde die we hechten aan menselijk leven. Waarheid: Het verliezen van een geliefd huisdier kan emotioneel even significant zijn als het verlies van een hechte menselijke vriendschap. Je kan van dieren en mensen houden zonder enig verschil.
Mythe:Het is het beste om je verloren huisdier zo snel mogelijk te vervangen door een nieuw om zo de pijn te verzachten. Waarheid: Een gestorven hond kan nooit "vervangen" worden. Elke hond is verschillend en heeft een apparte persoonlijkheid. Daardoor is de natuurlijke binding met elke hond anders. Daarom is het belangrijk eerst het verlies van je hond te verwerken alvorens een nieuwe aan te schaffen.
Mythe: Je moet alleen rouwen. Dan alleen toon je dat je sterk en en onafhankelijk bent. Je hoeft anderen niet op te zadelen met jou problemen. Waarheid: Rouwende mensen kunnen meer rekenen op begrip, zorg en empathy door anderen als ze hun verdriet tonen. Doch is het aangeraden selectief te zijn bij het kiezen van je vertrouwelingen omdat nog steeds heel veel mensen het verlies van een hond niet au serieu nemen.
Mythe:Je moet je er gewoon over zetten ! Waarheid: Als mensen dit tegen jou zeggen gaan ze uit van de van de foute consumptie dat je je rouwperiode alleen maar kan afsluiten als je enkel de plezante momenten met je hond in gedachten houdt. Niet iedereen kan echter de zaken zo snel van zich afzetten. Je kan enkel maar met plezier terugdenken aan de mooie momenten als je ze kan afzetten tov andereminder aangename momenten om zo het contrast te ervaren.
Mythe: Je bent een egoïst als je je hond laat inslapen! Waarheid: Euthanasie kan de meest medelevende en humane manier zijn om een einde te maken aan het lijden van een hond of de verminderde levenskwaliteit. Het zou zeer zelfzuchtig zijn om dit lijden onnodig te verlengen door het dier in leven te houden.
Mythe:De beste manier om ermee om te gaan is je verdriet te verbergen en te verdringen. Je kan het best bezig blijven om zo het gebeuren weg te werken en niet te dubben over je probleem. Waarheid: Verdriet gaat niet zomaar weg. Het kan misschien onopgelost verdwijnen om daarna steevast terug te komen en je te blijven achtervolgen.Het is beter de waarheid te accepteren en het een plaats te geven . Alleen dan kan het verlies van je hond verwerkt worden.
Mythe: Tijd heelt alle wonden. Geef het genoeg tijd en je zal zien dat je niet zo erg moet tillen aan het verleis van je hond. Waarheid: Tijd alleen heelt de wonden NIET. Het is wat je doet in die tijd dat bepalend zal zijn..
Mythe: De beste manier om het verlies van een hond te voorkomen is om nooit geen hond meer aan te schaffen. Waarheid: Dit is niet echt de oplossing. Alhoewel er een prijskaartje hangt aan het liefhebben van je hond , is het ongeloofelijk moedig een nieuwe hond aan te schaffen. Het brengt hoop en positieve ellementen in je rouwproces.
Mythe: Kinderen kunnen beter omgaan met het verleis van hun hond. Ze zullen deze ervaring niet verder meedragen in hun verdere leven. Waarheid: Kinderen kunnen even sterke gevoelens hebben bij het verlies van hun hond. Praat erover en laat hun aan het woord.
Mythe:Het is beter om kinderen het schokkend nieuws over de dood van hun hond te ontzeggen en hun hiermee niet te confronteren. Waarheid: Als je de schokkende waarheid niet vertelt aan je kinderen zal dit hen nog meer verdriet bezorgen. Ze zullen zich wellicht nog meer schuldig voelen omdat hun hond "hen verliet".
Mythe: Honden rouwen niet om hun roedelgenoten. Waarheid: Sommige honden ontwikkelen heel sterke banden met andere huisdieren en roedelgenoten. Ze zullen dan ook rouwsignalen vertonen net zoals mensen dat doen.
Mythe: Het is niet nodig om stap voor stap aan de rouwemoties te werken om alles te verwerken. Waarheid: Rouwen is een lang en complex proces. Je moet het gehele proces doorlopen en elk onderdeeltje heeft zijn nut. Dus neem er je tijd voor. Vraag je af wat je kan verwachten, wat de volgende stappen zijn, maar het belangrijkste van allemaal: "Waarom voel ik mij zo?" Vaak kom je dan tot de conclusie dat alles te maken had met de mooie band die je met je hond had opgebouwd. Koesteren dus...
Met de intrigerende titel: Wat als de hoofdrolspelers van de klimaatverandering .. koeien, varkens en kippen zijn? werd onlangs een stuk gepubliceerd in World Watch (uitgave van het World Watch Institute, november/december 2009). Het is geschreven door de onderzoekers Robert Goodland en Jeff Anhang. Zij komen met het bijna ongelofelijke nieuws dat de bijdrage van vlees en zuivel aan het mondiale klimaatprobleem niet 18% is, maar wel 51%! Als dat echt zo is, dan zou het noodzakelijk zijn flink het mes in die sector te zetten, en natuurlijk ook in onze consumptie.
Goodland en Anhang hebben eerder onderzoek op dit gebied kritisch bekeken en ontdekten dat er diverse onderdelen van de ketens van vlees en zuivel over het hoofd zijn gezien en dat andere aspecten nog ondergewaardeerd zijn. Bijvoorbeeld de uitademing van methaan door de beesten blijkt een grote factor te zijn. Maar ook zaken als de koeling van de producten, de extra energie voor de bereiding van vlees en het medicijngebruik voor de dieren, waren aanvankelijk niet meegeteld. De onderzoekers komen tot de conclusie dat alle koeien, varkens en kippen samen voor meer dan de helft verantwoordelijk zijn van de klimaatverandering!
Meer argumenten Al zeker 35 jaar zijn er in Nederland en wereldwijd acties rond de consumptie van (te) veel vlees, onder andere door De Kleine Aarde, Lekker/Wakker Dier en Milieudefensie. Naast de argumenten dierenwelzijn en gezondheid speelden vooral de eiwitverliezen, het wereldvoedselvraagstuk en de miljoenen hectares veevoer in ontwikkelingslanden (ten koste van oerwoud) daarbij een belangrijke rol. Later kwamen daar de waterverspilling en -vervuiling, de mestoverschotten en de klimaatgassen bij, met name methaan, dat een extra groot effect heeft op de klimaatverandering, wel 23 tot 25 keer sterker dan CO2.
In 2006 bracht de FAO (de Food and Agriculture Organization van de Verenigde Naties) het rapport Livestocks Long Shadow uit dat opzien baarde. Daarin werd uiteengezet dat de productie van vlees en zuivel op aarde verantwoordelijk is voor 18% van de versnelde klimaatverandering. Die 18% is al veel, zeker als je het vergelijkt met de bijdrage van het verkeer, namelijk 13.5%. De film Meat the Truth van Marianne Thieme is geheel gebaseerd op dat rapport. In de film wordt de nadruk gelegd op vlees, waardoor de spotlights niet op zuivelproducten gericht werden, terwijl we daar meer kilos van consumeren dan van vlees. Vooral kaas heeft een relatief grote voetafdruk.
Mede door alle commotie rond de genoemde film, werden er verwoede pogingen gedaan af te dingen op die 18% en voor de Nederlandse situatie kwam een onderzoeker enkele procenten lager uit. Maar de essentie van het FAO-rapport is overeind gebleven. Mede daardoor roepen ook steeds meer politieke partijen en grote organisaties, zoals Oxfam/Novib en het Wereld Natuur Fonds, op minder dierlijke producten te gebruiken.
Geen dure infrastructuur Ook op de 51% uit dit nieuwe onderzoek zal ongetwijfeld afgedongen worden. De belangen zijn groot, en het is voor velen geen prettig nieuws. Maar al zou het 45% zijn, of 40%, dan nog vraagt dit onderdeel van het klimaatprobleem toch veel meer aandacht dan tot nu toe het geval is. En naast vlees gaat het dus uitdrukkelijk ook over zuivel; dat wordt nog te vaak vergeten! Er zal een nationaal en lokaal voedselbeleid gevoerd moeten worden, met dalende vlees- en zuivelbudgetten per persoon. Een halvering van de vlees- en zuivel-consumptie zou in Europa in principe geen probleem zijn qua gezondheid, zelfs integendeel: van beide eten we nu ruwweg 50% te veel. En voor deze verandering is geen dure infrastructuur nodig; wel heel goede communicatie, samen met bijvoorbeeld de supermarken. Want, net zoals met wind- en zonne-energie het geval is, liggen de oplossingen gelukkig al op de plank, en in dit geval in de schappen van de biologische winkels en de supermarkten. De laatste jaren zijn er vele lekkere plantaardige vervangers voor vlees op de markt gekomen, en vele recepten doen de ronde waarin je het vlees niet meer mist.
Klimaat-chaos Er is haast geboden. De klimaatveranderingen gaan (veel) sneller dan zelfs de klimaatdeskundigen hebben kunnen voorzien. Al vele klimaatrampen vinden plaats. Daarom wordt tegenwoordig in plaats van klimaatverandering de term klimaat-chaos gebruikt. Zie bijvoorbeeld de orkanen, stormen en overstromingen die de laatste maanden de Filipijnen teisterden. Samen met andere dramas vallen er nu gemiddeld al 300.000 doden per jaar door de chaos die het veranderde klimaat veroorzaakt, zoals via een rapport van het Global Humanitarian Forum bekend werd. En per jaar is er nu gemiddeld $125 miljard schade, oplopend naar gemiddeld $325 miljard schade per jaar in 2030.
De twee onderzoekers van het artikel in World Watch - Robert Goodland en Jeff Anhang zijn niet de eerste de besten. Beiden zijn milieukundigen, de eerste was voorheen en de tweede is nu nog verbonden aan de World Bank Group.
Het artikel ''Livestock and Climate Change. What if the key actors in climate change are ... cows, pigs and chickens? is te vinden op: www.worldwatch.org > in World Watch Magazine.
door Hans van Zoolingen. vrijdag 06 november 2009 | 06:52 | Laatst bijgewerkt op: vrijdag 06 november 2009 | 12:32
Foto: StockXchng
Wanneer jou als dierenarts om advies wordt gevraagd in een bepaalde kwestie en je verhaal verschilt wezenlijk van hetgeen je jaren daarvoor verkondigd hebt, dan is dat nou niet bepaald vertrouwenwekkend.
Het is daarnaast natuurlijk ook verwarrend voor een diereneigenaar, maar ja, sommige inzichten veranderen nou eenmaal naarmate we meer kennis opgedaan hebben over bepaalde zaken. Neem nou de simpele vraag: op welke leeftijd kan ik het beste mijn hond laten steriliseren?
Toen ik net in de praktijk werkzaam was, luidde het credo: na de eerste loopsheid. Achteraf bezien was dit zo gek nog niet. Echter, na een aantal jaren veranderde dit advies. Bij honden, zo werd er verteld, die gesteriliseerd worden voor de eerste loopsheid, zouden op latere leeftijd nooit mammatumoren ontstaan. Eigenlijk te mooi om waar te zijn.
Over de nadelen van een vroege sterilisatie werd amper gesproken. En die zijn er wel degelijk, zoals iets meer kans op het ontstaan van incontinentie, vooral bij bepaalde rassen, of de kans op het veranderen van de vachtstructuur. Voor wat betreft het ontstaan van kwaadaardige mammatumoren, wordt nu een leeftijdsgrens van 2,5 jaar leeftijd aangehouden. Voor die leeftijd steriliseren verlaagt het risico op het ontstaan hiervan, waarbij nog wel geldt dat hoe vroeger gesteriliseerd wordt, hoe lager het risico wordt. Als de hond eenmaal ouder is dan 2,5 jaar, dan is er in dat opzicht niets meer te winnen.
Helpt het dan wel om een hond te steriliseren die, al dan niet kwaadaardige, gezwelletjes in de melkklieren heeft? Tot voor kort beantwoordden we die vraag altijd met een volmondig 'ja'. Wat blijkt nu? Als het om recidieven of uitzaaiingen gaat, helpt het sowieso niet. Het overgrote deel van deze tumoren blijkt ongevoelig te zijn voor hormonen, dus ook voor eventuele invloeden van de hormonen die door de eierstokken geproduceerd worden.
Dat is ook de reden waarom een hormonale therapie, zoals die bij de mens wel wordt toegepast, bij een hond niet zinvol is. Als het niet om kwaadaardige maar om goedaardige gezwelletjes gaat, zou het mogelijk wel kunnen schelen, althans, als het om een dier gaat dat jonger is dan 7,5 jaar. Bij een dier dat ouder is, heeft dit geen zin meer.
Dat betekent dus voor een hond van pakweg 5 jaar, dat je eerst pathologisch onderzoek zou moeten doen om te bepalen of sterilisatie nog enig nut heeft als het gaat om het tegengaan van melkkliertumoren.
Verwarrend verhaal? Eigenlijk wel, en, wanneer doe je het goed? Vijf maanden geleden zou ik een 3,5 jarige hond steriliseren. Bij het openen van de buik trof ik een grote tumor van de eierstok aan met uitzaaiingen door de hele buik.
Uitzonderlijk, dat zeker, maar hoe je het ook wendt of keert, het had voorkomen kunnen worden.
mailgroep huisdieren
Net als hun baasjes kunnen nu ook honden, katten en vogels plaatsnemen op de sofa van de gedragstherapeut. Die gaat de dieren en hun baasje helpen om met afwijkend gedrag om te gaan. Eigenaars van huisdieren met een gedragsprobleem kunnen zich vanaf maandag melden bij de Gedragskliniek voor Dieren, onderdeel van de faculteit diergeneeskunde van de Universiteit Utrecht.Voor de Gedragskliniek is een verwijsbriefje van de dierenarts nodig. In Utrecht bekijken specialisten eerst of er een fysieke verklaring is voor het afwijkende gedrag, zoals bijten of krabben. Verstoorde communicatie tussen mens en dier, zoals de wetenschappers het noemen. Als er geen medische verklaring is, bekijken gedragstherapeuten het dier. Ook analyseren ze foto's en filmpjes van de thuissituatie. Als de therapeuten denken dat de relatie tussen mens en dier hersteld kan worden, zorgen zij voor een doorverwijzing naar een gedragstherapeut in de omgeving van het baasje. (DWM)
Safaripark de Beekse Bergen heeft er een neushoorntje bij. Vanmorgen is er een meisjesneushoorn geboren, maar ze heeft nog geen naam. 
Moeder en dochter maken het goed. Over een paar dagen krijgt de kleine een naam en kan ze naar buiten om zich aan de bezoekers te laten zien.
![](javascript:fotovenster("http://images2-telegraaf.nl/multimedia/archive/00671/kat_671636d.jpg"," "," ",145,200); "javascript:fotovenster(\"http://images2-telegraaf.nl/multimedia/archive/00671/kat_671636d.jpg\",\" \",\" \",145,200);")
Het was een puzzel die vogelexperts al jarenlang frustreerde: hoe produceert de 
Expeditie
De bruine- en noordse winterjuffer behoren tot de familie van de pantserjuffers. Winterjuffers kenmerken zich door een lichtbruin lichaam met donkere metaalbruine figuren. In tegenstelling tot andere juffers vouwen ze alle vier hun vleugels aan één kant van het lichaam bij elkaar (zie foto), zodat ze wat sneller kunnen opwarmen in koude perioden. Noordse winterjuffers zijn zeldzaam en komen voor in de noordelijke helft van Nederland. Bruine winterjuffers komen vooral voor in het oosten en zuiden (hoge zandgronden) en in de duinen. Winterjuffers komen aan het eind van de zomer als imago uit het water tevoorschijn en vliegen dan al snel van het water weg, op zoek naar geschikte plekken om te jagen en (later) om te overwinteren. Dit kan vele kilometers verwijderd zijn van het water waar ze uit zijn gekomen.
Met de intrigerende titel: Wat als de hoofdrolspelers van de klimaatverandering
.. koeien, varkens en kippen zijn? werd onlangs een stuk gepubliceerd in World Watch (uitgave van het World Watch Institute, november/december 2009). Het is geschreven door de onderzoekers Robert Goodland en Jeff Anhang. Zij komen met het bijna ongelofelijke nieuws dat de bijdrage van vlees en zuivel aan het mondiale klimaatprobleem niet 18% is, maar wel 51%! Als dat echt zo is, dan zou het noodzakelijk zijn flink het mes in die sector te zetten, en natuurlijk ook in onze consumptie.
