Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
Jakobskruiskruid (of: Jakobskruid ) (Jacobaea vulgaris subsp. vulgaris syn. Senecio jacobaea L.), niet te verwarren met boerenwormkruid (Tanacetum vulgare ), is een wilde, in de regel tweejarige plant met gele bloempjes uit het geslacht Jacobaea(Jacobskruid), die steeds meer voorkomt in de Nederlandse wegbermen en natuurgebieden en van daaruit in de perceelsranden van weilanden. Sinds 1998 komt de plant in het noorden van Nederland vijf maal zoveel voor. De plant is een pioniersplant en verspreidt zich snel doordat een volwassen plant 75.000 tot 200.000 zaadjes kan produceren, die op open plekken in het gras of de berm makkelijk kiemen. De zaadjes worden door het zaadpluis met de wind meegevoerd. Jakobskruiskruid is in bermen ook ingezaaid doordat het voorkomt in bermopfleurende kruidenmengsels.
Jakobskruiskruid is een windverspreider, maar niet zon goede als algemeen wordt aangenomen. Er is onderzocht door o.a. Poole en Cairns (1940) hoe groot de rol is van de wind bij de verspreiding van de plant. De meeste zaden, zon 60 %, vallen binnen de 5 meter naast de moederplant. Blijft er zon 40 % over die wat verder vliegt, en daarvan komt 39% binnen een meter of 40 van de moederplant. 1 % van de zaden kan inderdaad veel verder vliegen. Om een levensvatbare populatie te krijgen moeten de zaden wel op een geschikt plekje komen om te kunnen kiemen.
Als je bedenkt dat Jakobskruiskruid gezien de tijdsfactor zich eigenlijk maar voetje voor voetje verspreidt, lijken andere manieren meer logisch. Dieren kunnen het pluis ( pappus ) meenemen in de vacht of veren, maar het kan natuurlijk ook via zaadmengsels, die in het verleden in de bermen zijn toegepast.
In verschillende landen is er een verplichting om Jakobskruiskruid te bestrijden. De provincie Friesland heeft in augustus 2004 alle planten uit de bermen verwijderd en hoopt dat uit de achtergebleven stukken wortel geen nieuwe planten ontstaan.
Jakobskruiskruid heeft een krans van gele straalbloempjes , dit in tegenstelling tot de ronde bloemen van boerenwormkruid. In de duinen en op diverse andere plaatsen in Nederland, zoals op de Veluwe komen echter planten voor waarbij de straalbloempjes ontbreken (Senecio jacobaeasubspeciesdunensis ), ook wel duinkruiskruid genoemd.
Het Jakobskruiskruid vormt het hoofdvoedsel voor de zebrarups , de larve van de Sint-jacobsvlinder (Tyria jacobaea ). De rupsen van deze vlinder zijn aangepast aan het eten van Jakobskruiskruid en zijn dus niet gevoelig voor vergiftiging door pyrrolizidine alkaloïden. Jakobskruiskruid vertoont echter na vraat door deze rupsen vaak een geweldig herstelvermogen. Ook de Duinzijdebij (Colletes fodiens , een solitaire bijen soort) is afhankelijk van deze plant. Ze haalt stuifmeel en nectar op het Jakobskruiskruid of op de ondersoort Duinkruiskruid. Ook de kever (Longitarsus jacobaeae ) en de zaadvlieg (Botanophila seneciella ) houden veel van deze plant. Beide soorten zijn inheems en actief in de Benelux.
Giftigheid
Jakobskruiskruid is zeer giftig voor de meeste zoogdieren, dus ook de mens, doordat het zestien verschillende alkaloïden bevat. De bloemen bevatten twee keer zoveel gif als de bladeren. In de plant bevinden pyrrolizidine alkaloïden zich in de N-oxide vorm en zijn dan niet giftig. Pas als de plant opgegeten wordt, worden deze verbindingen met name in de dunne darm omgezet in giftige, vrije alkaloïden die de lever aantasten.
Het grootste gevaar schuilt in hooi en kuilvoer. Ongemerkt kunnen dieren dan het giftige Jakobskruiskruid binnen krijgen. Het verwijderen van de planten uit het hooi is bijna ondoenlijk, omdat de bladeren verbrokkeld kunnen zijn. Het gif bestaat uit pyrrolizidine alkaloïden, die het lichaam binnen 24 tot 48 uur voornamelijk via de nieren verlaten, maar het kan ook via melk en de longen (denk daarbij aan bijv. alcohollucht). Pyrrolizidine alkaloïden hebben een cumulatief effect. Zowel de opname van een grote hoeveelheid in één keer, als de opname van kleine hoeveelheden over langere tijd kunnen leiden tot beschadiging van de lever en ziekteverschijnselen. Hoewel kruiskruidvergiftiging de lever dus op een onomkeerbare manier kan beschadigen, is het effect van deze beschadiging op de gezondheid van een dier niet altijd onomkeerbaar. Tot op zekere hoogte kan de functie van de afgestorven levercellen overgenomen worden door andere levercellen. Als de aangebrachte schade echter te groot is, dan is dit niet meer mogelijk en als de levercapaciteit met 50-70% is afgenomen ontstaan er verschijnselen van leverziekte. Een dier kan dus PA's opnemen, maar als de hoeveelheden zodanig zijn, dat de lever het kan compenseren, zie je niets aan het dier, ook niet in het bloed. Bij hogere niveaus zie je eerst afwijkende bloedwaarden (o.a. leverenzymen), en vervolgens verschijnselen. Hoe hoog deze niveaus zijn is niet bekend, maar dit zal ook per diersoort en per individu verschillen.
Runderen en paarden vermijden het plantje normaal gesproken bij het grazen , maar in tijden van droogte en voedselschaarste kunnen ze het wel gaan eten. Bij runderen kan het gif ook zonnebrand veroorzaken, doordat het gif in het bloed van de haarvaten onder invloed van het UV-licht van de zon schadelijk wordt voor de omliggende weefsels. Schapen eten de plant graag en zijn minder gevoelig voor de gevolgen. Ze krijgen later echter wel problemen in de groei.
Allergie
Jakobskruiskruid kan na huidcontact een allergische reactie geven, die "Compositae dermatitis" wordt genoemd. Deze allergie treedt op na huidcontact of na opname van planten(delen) via de mond. De allergie wordt niet veroorzaakt door de pyrrolizidine alkaloiden, maar door andere stoffen, de zogenaamde sesquiterpene lactonen, die in veel planten van de Composietenfamilie voorkomen. Het is daarom aan te raden om bij het aanraken van de bloemen en planten handschoenen te dragen.
Bestrijding
De plant kan handmatig verwijderd worden, maar er moet dan goed opgelet worden dat er geen stukjes wortel achterblijven, omdat de plant daarop weer opnieuw kan uitlopen.
Recent DNA-onderzoek
Uit recent DNA-onderzoek (Pelser et al , 2002) is gebleken dat Jakobskruiskruid, samen met enkele andere voornamelijk Euraziatische Kruiskruid-soorten nauwer verwant is met andere geslachten in het tribus Senecioneae dan met soorten die tot het geslacht Senecio gerekend worden. In de onlangs uitgekomen 23e editie van Heukels' flora van Nederland wordt Jakobskruiskruid gerekend tot het geslacht Jacobaea . De huidige wetenschappelijke naam van de soort is Jacobaea vulgaris (Pelser et al , 2006).
Volksnamen
Annebienaboompje
Arabiersboompje
Beestebloemen (Land van Vollenhove)
Grondheel
Jacobsbloem
Koebloemen (Land van Vollenhove)
Munneke blaade (Texel)
Sint-Jacobsbloem
Sint-Jaokobskroed (Zuid-Limburg)
Strommel (Waterland)
IJzerboompje (Zwolle)
Fotos
plant met ontbrekende straalbloempjes
meerjarige plant na de bloei
Jakobskruiskruid in voorjaar na bloei vorig jaar
Eitjes van de St Jakobsvlinder op Jakobskruiskruid
Zebrarupsen op Jakobskruiskruid
Rozet in weidepaal
Detail van het blad van de dezelfde rozet als op de paal
Lezer Masselis uit Beringen vraagt zich af of er bloedbanken voor dieren bestaan, net als voor de mens. Jawel, zegt dokter Rob Lückerath, maar niet in België.
In Nederland bestaat een bloedbank voor dieren. In België tot nu toe nog niet. Belgische dierenartsen kunnen in Nederland bloed bestellen.
Waar zijn bloedbanken en bloedtransfusies voor dieren goed voor?
Rob Lückerath: ' Er zijn minstens vier goede redenen, vergelijkbaar met de mens, waarom we extra bloed toedienen aan een dier: aanvulling van rode bloedcellen (voor het transport van zuurstof), aanvulling van bloedplaatjes (voor de stolling), aanvulling van stollingsfactoren (bij hemofilie) en plasmatransfusies om de oncotische druk (die zorgt voor het behoud van het water in de bloedbaan) en de wondheling te verbeteren.'
'Bloedtransfusies gebeuren voornamelijk bij paarden en honden. We kunnen bloed van de hond zelf geven ( autoloog bloed ). Als we een operatie vooraf kunnen plannen of als er tijdens een operatie veel bloed verloren gaat, kunnen we het bloed dan weer terug in het dier laten lopen. Ofwel geven we bloed van een andere hond ( alloloog bloed ). Hierbij moeten we rekening houden met de verschillende bloedgroepen van de dieren. Bij paarden bestaan er dertig bloedgroepen, bij een hond zeven. Het principe van transfusie en van bloedgroepen is voor mens en dier exact hetzelfde, met reacties die optreden als de bloedgroepen verschillen. Bij honden merkt men dat de transfusiereacties milder zijn'
Als we geen bloedbanken in België hebben, hoe wordt het probleem van een bloedtransfusie dan opgelost?
'Hoewel er geen commerciële bloedbank is, bestaan er wel opvangzakken met antistollingsproduct. Dat is noodzakelijk want iedereen weet dat als je een wondje hebt, het bloed rap een korstje vormt. Het stolt dus en dan kun je het niet meer in een dier laten lopen. Met speciale zakken kan een dierenarts bloed opvangen van een donor en vervolgens toedienen aan een gewond dier. Sommige dierenklinieken - zoals de Dienst Kleine Huisdieren op de Universiteit Gent - hebben wel een privébloedbank, waar ze geconcentreerde rode bloedcellen en plasma bewaren om meteen aan spoedeisende patiënten te kunnen geven.'
Is het gek om te stellen dat een dierenarts dus eigenlijk zelf zijn bloedbank creëert?
'In principe heeft iedere dierenarts zijn eigen bestand van donordieren. Een donorhond moet aan bepaalde eisen voldoen: minstens 25 kg wegen; voldoende bloed in zich hebben; en een hoge hematocrietwaarde hebben. Labradors en herders zijn voorbeelden. De hematocriet (Hct) is de verhouding van rode bloedcellen t.o.v. de hoeveelheid bloed. Hoe hoger de Hct, hoe meer zuurstoftransport mogelijk is. '
'Voorts moet het dier gezond zijn. Dat betekent onder andere goed gevaccineerd, jonger dan 10 jaar, enzovoort. Om het risico op transfusiereacties te verkleinen, mag het donordier zelf nog geen transfusies gekregen hebben en worden teven geweerd die al een nestje hebben gehad. Contact met het bloed van de pups in de baarmoeder kan immers leiden tot de aanmaak van antistoffen tegen bepaalde bloedgroepen.'
'In onze praktijk werkt het als volgt: in een bestand staan de donorhonden gelabeld met bloedgroep. Deze honden worden om de drie maanden gecontroleerd op gezondheid. Mocht zich een acuut probleem voordoen, dan wordt de eigenaar van de donorhond gevraagd om te komen. Voor ultraspoed hebben we onze eigen newfoundlander. En bij een privébloedbank wordt actief gezocht naar mogelijke donoren die op geregelde tijdstippen kunnen langskomen voor een bloedgift.'
Nog een laatste advies?
'Het zou prachtig zijn als mensen de bloedgroep van hun hond standaard zouden laten bepalen bij hun dierenarts. In een spoedgeval kan het dier dan zonder verwijl het juiste bloed toegediend krijgen. Een dier verschilt op dat vlak in niets van de mens.'
Jantjes vader hoort zijn zoontje tegen zijn konijn praten:
"Hoeveel is vijf plus vijf?"
"Waar ben je nu weer mee bezig?" vraagt zijn vader stomverbaasd. Jantje antwoordt: "De meester zegt dat konijnen heel snel kunnen vermenigvuldigen, maar dit stomme beest kan niet eens optellen!"
De geoffroy kat is een kleine kat die voorkomt in hoger gelegen open bossen en struikbegroeiing in Bolivia, Zuid-Brazilië, Argentinië, Paraguay, Uruguay en delen van Chili, zuidelijk tot in Vuurland. Hij is vernoemd naar de natuuronderzoeker Geoffroy St. Hilaire, die deze soort ontdekte.
Naaste verwanten zijn de ocelot, de margay, de nachtkat en de tijgerkat. Deze maken allen deel uit van het geslacht Leopardus. De geoffroy kat is een sterk bedreigde soort. De vraag naar zijn bijzonder mooie, sterk gevlekte vacht werd nog groter toen de jacht op andere gevlekte katachtigen strafbaar werd.
De geoffroy kat is een bosdier, maar ze mijden de dichtste delen van de jungle en hebben een voorkeur voor hooggelegen, droge landschappen, waar bomen en struiken voldoende dekking bieden. Ze leven tot op 3300 meter hoogte, hoger dan de meeste Zuid-Amerikaanse katachtigen. De kleur en tekening van de vacht verschilt naar het gebied waarin deze katten voorkomen. In het Noorden is de hoofdkleur fel okerkleurig en is het lichaam bedekt met vele kleine, ronde, zwarte vlekken. In het Zuiden is de hoofdkleur van de vacht zilvergrijs en de vlekken zijn tot kleine rozetten gerangschikt. Het is een handige en wendbare klimmer die de grootste deel van de tijd doorbrengt in bomen. Bij het klimmen maakt hij gebruik van zijn vlijmscherpe nagels. Het mannetje markeert het territorium door boomstammen en takken met urine te besproeien en zijn geurklieren tegen takken en twijgen aan te wrijven.
Mede door zijn lenige lichaamsbouw is de geoffroy kat een succesvolle jager. 's Nachts kruipt de kat geruisloos door de ondergroei en zoekt naar prooidieren zoals vogels, kleine zoogdieren en insecten. Het zijn hele goeie zwemmers en vangen als ze in de buurt van water leven soms zelfs vissen. Kleine katten die zoals de geoffroy kat vooral 's nachts actief zijn, gaan meestal in de ochend-en avondschemering op jacht. Anders dan bij de grote katten, die niet zelden prooien met een omvang tot een derde van hun lichaamsgewicht vangen en verslinden en dan voor een paar dagen genoeg te eten hebben, zijn de maaltijden van kleine katten minder omvangrijk. Daardoor moeten ze één of twee maal per dag een prooi zien te bemachtigen. De geoffroy kat bespeurt ieder geluid waarmee een potentieel slachtoffer zijn positie verraadt, wacht geduldig af en slaat op het juiste moment vanuit een hinderlaag toe. Als de kat zijn slachtoffer op de grond vasthoudt, doodt hij hem met een beet en eet het dier helemaal op.
Alleen in de paartijd komt deze solitair levende kat soortgenoten tegen. Het vrouwtje geeft haar paringsbereidheid aan met bepaalde geurstoffen. Vervolgens reageert ze afwijzend en bepaalt tenslotte het moment van de paring zelf. Na de paring verjaagt ze de partner direct. Vlak voordat ze haar jongen werpt, komt het vrouwtje uit de bomen en maakt een nest in het struikgewas tussen de rotsen. De worp bestaat uit één tot drie jongen. Zij zijn bij de geboorte blind en volkomen van hun moeder afhankelijk. De moeder verdedigt ze fel. Niet in de laatste plaats tegen volwassen soortgenoten die de jongen zouden doden en opeten. Als de jongen hun ogen geopend hebben en ze stevig op hun poten staan, leert de moeder ze jagen. Na enkele maanden gaat het gezin uiteen.
Voor het maken van een bontmantel van gemiddelde lengte zijn ongeveer 25 geoffroy kattenpelzen nodig. Weliswaar is de handel op dit moment verboden, maar de illegale jacht gaat gewoon door. STOP DE HANDEL IN BONT!!!!!
De Chihuahua is één van de oudste hondenrassen. Historici hebben eindeloos gespeculeerd over het ontstaan van dit hondje - het kleinste hondenras ter wereld.
Hoewel de exacte historie van dit bijzondere hondenras een goed bewaard geheim lijkt, zijn er voldoende bewijzen gevonden om aan te nemen dat de Chihuahua zijn oorsprong vindt in Mexico. Het hondje dankt zijn naam dan ook aan de grootste staat van Mexico waarnaar hij is vernoemd: de staat Chihuahua (oppervlakte: 244.938 km2).
Het is zo goed als zeker dat de kleine hondjes een belangrijke rol speelden in het leven van diverse Indianenvolkeren, vooral in dat van de Tolteken en de Azteken. De Tolteken was een Indianenvolk dat leefde in Mexico van de tiende tot de twaalfde eeuw. Vermoed wordt dat zij de kleine hondjes die in het wild leefden, hebben gevangen en getemd tot huisdier. Hun afstammelingen, de Azteken, offerden mensen - soms wel tweehonderd per dag - in de overtuiging dat anders de zon niet meer zou opkomen. Vermoedelijk gebruikten de Azteken de kleine hondjes als zoenoffer bij begrafenissen. Ze geloofden dat de ziel van het gele hondje in staat was om de ziel van zijn overleden baasje veilig naar het hiernamaals te begeleiden. Tot ongetwijfeld groot genoegen van de hondjes waren de Azteken ervan overtuigd dat het hondje hiertoe alleen bereid zou zijn als hij tijdens zijn leven goed was verzorgd door zijn meester. En zo ontbrak het hem dus aan niets. Uit de tijd van de Tolteken en de Azteken zijn ook diverse gravures, tekeningen en beeldjes teruggevonden van kleine, haarloze hondjes waaruit blijkt dat de hond door de Indianenvolkeren als heilig dier werd beschouwd.
Aanhangers van de 'delicatesse-legende' houden het erop dat de Chihuahua - of in ieder geval zijn voorouders - als delicatesse diende voor de Tolteken en later voor de Azteken. De theorie over een kruising tussen een knaagdier en een hond lijkt het meest onwaarschijnlijk.
Omstreeks 1880 kwamen de hondjes ook op kleine schaal voor in Amerika. De van de Indianen gekochte kleine viervoetertjes werden door Amerikaanse toeristen als souvenir mee naar huis genomen. Al snel werd het hondje in de Verenigde Staten erg populair. De eerste registraties van Chihuahua's in Amerika dateren uit 1904. Het hondje veroverde snel terrein: in 1958 stonden er bijna vijftigduizend ingeschreven. In Nederland werd de eerste Chihuahua - geïmporteerd vanuit de Verenigde Staten - in 1957 ingeschreven onder de naam Goedbloed's Bambi.
Van oorsprong kortharig
De Chihuahua is van oorsprong kortharig. De langhaar-variëteit is vermoedelijk pas in de jaren dertig in de Verenigde Staten ontstaan door de korthaar te kruisen met een aantal langharige dwergrassen. In 1952 werd de langharige Chihuahua door de Fédération Cynologique Internationale (FCI) officieel erkend als ras.
Kortharige Chihuahua Korte, glanzende en zachte vacht over het hele lichaam. Als er sprake is van een ondervacht, hoort het haar iets langer te zijn. Op de keel en buik mag het haar iets dunner zijn. Op de nek en de staart is het haar wat langer.
Langharige Chihuahua Fijne, zijdeachtige vacht, glad of lichtgolvend. Bij voorkeur geen dikke ondervacht. Prluimen rond de nek, oren en aan de achterkant van de voor- en achterpoten en op de staart. Een zogenaamde kraag van langere haren rond de nek is zeer gewenst.
Karakter
De Chihuahua is een temperamentvolle, levenslustige hond die bijzonder aanhankelijk is. Hij is nieuwsgierig van aard en is - ondanks zijn kleine formaat - een dapper hondje dat zelfs de grootste hondenrassen zal uitdagen. De kortharige Chihuahua wordt over het algemeen als ¨iets feller¨ ervaren als de langharige Chihuahua.
De Rasstandaard
Elk hondenras heeft zijn eigen schoonheidsideaal. Dit ideaalbeeld wordt bepaald en vastgelegd in een zogenaamde rasstandaard door de officiële rasvereniging in het land van oorsprong van het desbetreffende hondenras; in het geval van de Chihuahua dus in Mexico.
Een rasstandaard geeft fokkers een soort leidraad om ¨de perfecte hond¨ van dat ras te kunnen fokken. Ook dient de rasstandaard als houvast voor de keurmeesters op tentoonstellingen om tot een zo objectief mogelijke beoordeling van de honden te komen.
Welke zijn de kleinste dieren ter wereld ? Het zijn piepkleine, uiterst schattige beestjes die volwassen zijn en toch nooit echt groeiden. Hieronder krijgt u fotos en de afmetingen. Een Chihuahua die amper 12,5 centimeter groot is, werd de officieel de kleinste hond ter wereld. Mr Peebles is de kleinste kortharige huiskat . De kater meet amper 15,5 centimeter en is daarmee even groot als een gemiddeld kitten van 6 maand. De werelds kleinste huishamster meet 1,9 centimeter. PeeWee de kleinste gouden hamster of Syrische hamster meet dan weer 2,54 cm. Ook exotische dieren kunnen extreme vormen aannemen. Zo is er de Brookesia minima , de kleinste soort kameleon. Amper 1,27 centimeter groot past het beestje op de top van een vinger. Toch overleeft het in de jungle.
De kameleon leeft op de grond in het regenwoud op Madagascar . Vrouwtjes kunnen wel iets groter worden dan de mannetjes. Een ander piepklein reptiel kan je vinden op de Antillen en op de Dominicaanse republiek .
Het gaat om een dwerggekko , de Jaragua Spaero. Met zijn 1,53 centimeter is het al iets groter dan de kameleon. Maar dat is het enige positieve nieuws: het beestje wordt met uitsterven bedreigd. In Brazilië vind je een dwergaap met een grootte van 10 centimeter. Het beestje werd tien jaar geleden pas ontdekt en leeft tussen twee afgelegen rivieren. Walter heeft dan weer de eer de werelds kleinste schildpad te zijn. Walter leeft in de zoo van Hamburg.
Hij meet 7,62 centimeter en zijn favoriete plaatsje is op het hoofd van zijn metgezel Otto, een reuzenschildpad van 110 centimeter. De bijkolibrie (5 centimeter) die 2 gram weegt, het equivalent van een halve theelepel water, kan je gaan bewonderen op Cuba. Ereli en Knudde "oeps dan ben ik toch niet de kleinste"
AMSTERDAM - Sugar heeft maar twee poten, maar dat deert de Taiwanese hond niet. De tweevoeter werd een paar maanden geleden meer dood dan levend gevonden en liefdevol opgenomen door dierenbeschermers. Het dier had al een kort leven vol ziekte, misbruik en mishandeling achter zich.
De mishandelde Sugar leeft heel vrolijk verder op 2 pootjes
Toen Sugar werd aangetroffen, lag het beestje in de onbarmhartig schijnende Taiwanese zon op een plat dakje, bijna aan het eind van zijn Latijn. Een dierenarts constateerde dat de hond ook een hersenbeschadiging had opgelopen en op meerdere plaatsen gebroken pootjes.
De organisatie achter www.AnimalsTaiwan.org zorgde voor een rolstoel en een nieuw onderkomen. Sugar heeft z'n vertrouwen in de mens nog niet verloren, want hij speelt als een puppy met iedereen die het maar wil weten.
Mijn hond die zat buiten op de deurmat In de hof naderde buurmans kat De hond die dacht: wat krijgen we nou? De kat die miauwde: juist iets wat ik wou
Ben jij baasjes hond? Houdt maar vlug je grote mond Scheer je weg, waf .waf, of het is hier raak Scheer jij je weg, sis .sis, of het is hier gekraak
En de kat die liep boos weg op haar stoute tenen De hond stak zijn staart tussen zijn benen Hij keerde terug naar de deurmat De kat miauwde nog eens: wel, scheelt er nu nog wat!
De hond was zielig De kat was verdrietig De hond had een trieste snuit En de kat die trok er verder op uit
Deze biggetjes zijn al vierde generatie klonen. De Meiji University in Tokyo slaagde er voor het eerst in om zulke grote dieren over zoveel generaties succesvol te klonen.
Het zeepaardje behoort net als naaldvissen tot de familie van de Syngnathidae. Er zijn ongeveer 32 soorten zeepaardjes bekend, variërend van 2 tot 30 centimeter. Ze worden, afhankelijk van de soort, ongeveer 1 tot 4 jaar oud.
Zeepaardjes zijn zeer wijd verspreid over zowel de tropische als de gematigde wereldzeeën. Ze komen voornamelijk voor in de Indo-Pacifische en West-Atlantische regionen. Leefgebieden van zeepaardjes zijn rivieruitmondingen in zee, zeegrassen, mangroven en koraalriffen.
Het zeepaardje is een zeer opmerkelijk dier. Met name het uiterlijk van dit visje maakt dat het zeer sprookjesachtig aandoet. De kop lijkt op die van een paard en de huid bestaat niet uit schubben, maar uit botachtige richels.
Hoewel de staart van de meeste vissen bestaat uit een dubbele staartvin, is de staart van het zeepaardje een soort van grijpstaart, waarmee de vissen zich vaak gedurende lange tijd vasthouden aan waterplanten. De kleur van het zeepaardje is aangepast aan de omgeving. Omdat het trage zwemmers zijn, zijn ze afhankelijk van deze camouflage.
Niet alleen het uiterlijk, maar zeker ook het gedrag van dit visje is zeer bijzonder te noemen. Veruit de meeste soorten zeepaardjes zijn monogaam. Ze hebben een partner voor het leven, waarmee ze in het paarseizoen na elke bevalling opnieuw paren. Opmerkelijkst hierbij is dat het vrouwtje bij de paring de eitjes in de buidel van het mannetje legt, waarin het mannetje ze bevrucht en uitbroedt. Het is daarom bij deze visjes het mànnetje dat van de jongen bevalt als de eitjes uitkomen.
Iedere ochtend gedurende de zwangerschap van het mannetje ontmoeten de koppeltjes elkaar opnieuw. Bij deze ontmoeting verschieten de zeepaardjes van kleur en voeren gedurende 10 minuten een soort dans op, waarbij ze met de staarten in elkaar krullen en zo sierlijk om elkaar heen draaien. Is het mannetje bevallen van de jongen, dan zullen ze bij de ontmoeting opnieuw paren.
Het zeepaardje is een bedreigde diersoort. Ze worden bedreigd door de combinatie van enerzijds overbevissing voor traditionele medicijnen, curiosa en aquariumhandel en anderzijds door de degradatie van hun leefgebied.
Tijdens een wereldconferentie over handel in dieren (CITES) eind 2002, zijn zeepaardjes officieel op de Appendix II lijst gezet. Voor de vele lidstaten was het bewezen dat het zeepaardje inderdaad bedreigd wordt. Indeling op deze lijst wil zeggen dat er niet meer zonder meer in de dieren mag worden gehandeld. Er worden onder andere visquota ingesteld.
De toekomst van het zeepaardje is hiermee niet per definitie verzekerd. Veel hangt af van de acties die de lidstaten ondernemen, zoals het toezien op handhaving van de quota en het terugdingen van de illegale vangst en handel. Laten we hopen dat ze er op tijd bij waren, zodat dit mysterieuze schepsel ook voor de volgende generaties bewaard blijft.
Diabetes wordt de belangrijkste ziekte bij katten. Dat komt omdat die dieren net als mensen steeds dikker worden. Eén op de 230 katten lijdt nu aan suiker in Engeland, en dat aantal groeit rap. De dieren kopiëren het gedrag van de baas: te veel eten en nog minder bewegen. Overigens gelden dezelfde problemen voor honden: 40 procent is te dik en een kwart is rondweg moddervet.
Volgens de universiteit van Edinburgh die het onderzoek uitvoert, kopiëren de huisdieren het gedrag van de baasjes. En die worden ook steeds luier en dikker. In de reclame worden honden en katten ook steeds meer neergezet als mensen, waardoor de eigenaar ze ook steeds meer zo gaat behandelen.
Diabetes bij katten komt nu vijf keer zoveel voor als dertig jaar geleden. Een ruime meerderheid lijdt aan type 2 diabetes, volgens de BBC komt dat type vooral bij oudere mensen voor.
Burmese raskatten hebben overigens drie keer zo vaak last van diabetes. Onderzoekers zeggen dat er wel iets aan preventie te doen is: schop je kat wat vaker naar buiten. (anp/hln)
De kleeftechniek van gekko's en het plaksel van mosselen vormen samen de ideale lijm. Het materiaal hecht namelijk ook op natte ondergrond. Dat hebben Amerikaanse wetenschappers ontdekt, zo meldt de Britse omroep BBC .
'Geckel' bestaat uit een soort silicone fiber en een polymeer, die gelijk is aan de lijm die mosselen gebruiken.
Volgens de ontdekkers kan de lijm ook worden ingezet in de medische wereld, zoals het hechten van wonden. "Geckel kan verband en medicinale pleisters waterdicht houden", zegt professor Messersmith van de Northwestern University vlak bij Chicago.
Setae
De pootjes van de reptielen hechten zeer makkelijk aan oppervlakten. Sommige studies beweren dat gekko's zelfs honderd keer hun eigen lichaamsgewicht kunnen dragen. De kracht zit vooral in de miljarden minuscule haartjes onder de poten, ook wel setae genoemd.
Door een lichte onbalans ontstaan kleine elektrische schokken. Hierdoor trekken de moleculen van de pootjes en de ondergrond elkaar zeer sterk aan. Gecombineerd met het plaksel van mosselen ontstaat er een enorm sterke lijm, die ook tegen water bestand is, aldus de ontdekkers.
Nasa
De studies werden ondersteund door onder meer NASA en de National Institute of Health. De bevindingen van de wetenschappers zijn gepubliceerd in het wetenschapsblad Nature.
mailgroep huisdieren
Kittenstoel
robt
haar-teveel
kom je spelen 
Welke zijn de kleinste dieren ter wereld ?
Zo is er de Brookesia minima , de kleinste soort kameleon. 
Een ander piepklein reptiel kan je vinden op de Antillen 
Walter heeft dan weer de eer de werelds kleinste schildpad te zijn. Walter leeft in de zoo van Hamburg. 
Knudde "oeps dan ben ik toch niet de kleinste"
Knudde; "javascript:fotovenster('?id=/multimedia/archive/02116/hondeleven_2116731c.jpg&caption=De mishandelde Sugar leeft heel vrolijk verder op 2 pootjes©right=', 200, 193+30);")
Duggy-Buggy
Iets kwijt?
water drinken
De kleeftechniek van gekko's en het plaksel van mosselen vormen samen de ideale lijm. Het materiaal hecht namelijk ook op natte ondergrond. Dat hebben Amerikaanse wetenschappers ontdekt, zo meldt de Britse omroep 
