Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
20-03-2008
Verhuizen.. en poes mag mee !!
Rustige kamer Je bent druk bezig met het inpakken van je spullen, hetgeen voor hem een heel erg onrustige situatie oplevert. Zet hem daarom tijdens de verhuizing in een ruimte, waar het rustig blijft zoals de badkamer. Geef hem daar te eten, te drinken en zet een kattenbak neer. Pas als alles weg is uit je oude huis en de rust een beetje is weergekeerd, doe je je kat in een kattenmandje en breng je hem naar je nieuwe huis. Doe daar weer hetzelfde. Zet hem in een rustige kamer tot alles in je huis is gezet en het weer een beetje rustig is geworden.
Schuilgelegenheid Geef hem vervolgens in één van de slaapkamers een schuilgelegenheid. Dat kan een dichte doos zijn, waarin aan de zijkant een gat geknipt is, zodat je kat er door kan. Of zet een bench neer. Dat is zijn veilige onderkomen voor de eerste weken. Sluit alle deuren en ramen, voordat je kat het huis mag verkennen. In de regel zal hij ongeveer een week nodig hebben om aan het huis gewend te raken. Echter, een kat die erg aan zijn territorium (zijn oude huis) gehecht was, zal wel een maand nodig hebben om te wennen en tot rust te komen.
Boter Smeer de eerste dagen een klein beetje boter onder zijn poten, voordat hij het huis mag verkennen. Hij zal de boter er aflikken en zo speeksel onder zijn poten smeren. Als hij vervolgens door het huis gaat lopen, zal hij overal een klein beetje speeksel en dus zijn eigen geur verspreiden. Pas als de kat echt gewend is, mag hij naar buiten gaan. Blijf daar de eerste keren bij en roep of breng hem na ongeveer tien minuten weer naar binnen. Zo leert hij dat binnen zijn nieuwe, veilige terrein is. (AVRO : Dier en natuur)
Dit zijn inderdaad heel goede tips.. Maar ik wil er nog dit aan toevoegen...verhuis zoveel mogelijk de geuren waar de katten aan gewend zijn....met andere woorden, maak bvb de bankstel waar ze steeds op liggen te slapen niet schoon, al hangen er katteharen op, was geen meubels af met een sopje...dat doe je best pas na een paar weken ....de kattebak...niet leegmaken en uitgewassen verhuizen, maar neem hem mee zoals ie is...en voorzie in je nieuwe huis op verschillende plaatsen een kattebak waar je ook wat van de oude bak indoet...kwestie ook hier weer dezelfde geur te behouden en een vertrouwde geur te verspreiden....
als wij jaren geleden zijn verhuisd van Duitsland ( BSD ) naar Belgie, hebben we het precies zo gedaan...tijdens de verhuis zelf zaten de 3 katten apart in een bench in de wagen...eens in het nieuwe huis heb ik meteen een kamer voor hun gemaakt met de vertrouwde geurtjes...een deken die ik weken ervoor op de zetel had gelegd, ging hier over het nieuwe bed ( in duitsland hadden we slaapkamers van de leger, dus die moesten we achterlaten) en we hebben de katten in die kamer gelaten en de deur dicht gehouden tot alles binnen in huis stond.
Door die vertrouwde geurtjes was het wel eventjes aanpassen, maar binnen een dag waren ze al over hun stress heen. Ze gingen wel op voorzichtige kattevoetjes door het huis, maar ik kon goed zien dat ze de oudere geurtjes herkenden en de nieuwere geurtjes waren precies niet zo schrikaanjagend.
Een te hygiënisch leven zou kanker een kans kunnen geven.
Het is bekend dat een onhygiënisch leven mensen vatbaar maakt voor allerhande ziektes. Maar het tegenovergestelde is evenzeer waar: een overhygiënisch leven maakt kwetsbaar, omdat een lichaam niet de kans krijgt zijn afweer scherp te stellen.
Kinderen die van hun ouders niet in de modder mogen springen en geen huisdieren mogen aaien met de handjes die ze vervolgens in hun mond steken, hebben meer kans om later met allerhande allergieën te maken te krijgen danandere kindjes. De afweer, die gewend is om systematisch bestookt te worden, krijgt te weinig werk en valt het eigen lichaam aan.
Het vakblad New Scientist meldt dat er nu ook aanwijzingen zijn dat kinderen die als peuter in een crèche zaten minder kans zouden hebben om leukemie (een vorm van bloedkanker) te ontwikkelen dan andere kinderen.
Melkveehouders zouden vijf keer minder kans hebben op longkanker dan andere mensen - een mogelijk gevolg van het regelmatig inademen van piepkleine mestdeeltjes. De recente toename van bepaalde vormen van kanker zou dus misschien ook met onze overdreven zorg om hygiëne te maken kunnen hebben.
De European Journal of Cancer beschrijft de eerste resultaten van experimenten waarbij de overlevingskansen voor bepaalde vormen van longkanker beduidend verhoogd werden door patiënten in te spuiten met een afgezwakte vorm van een bacterie die verwant is aan degene die tuberculose veroorzaakt. De bacteriën stimuleren het afweersysteem, dat vervolgens ook de kankercellen aanvalt. Een spoor dat uiteraard nader onderzocht wordt.
De wereld van de hoefdieren wordt verdeeld in even- en onevenhoevigen. De evenhoevigen hebben aan iedere poot twee tenen die ieder een sterk uitgegroeide nagel hebben, die ook wel de klauw wordt genoemd. Tot deze groep behoren de koeien, schapen, geiten en vele wilde herkauwers zoals herten, impala's en hartebeesten. De onevenhoevigen daarentegen hebben door de eeuwen heen aan iedere poot slechts één teen overgehouden waaraan de nagel, de hoef genoemd, sterk ontwikkeld is. Tot deze groep behoren de paarden, ezels en zebra's. De hoeven en de klauwen van de dieren die door de mensen worden gehouden (paarden, koeien, geiten, ezels en schapen) en van de dieren die in de dierentuin worden gehouden, moeten regelmatig gecontroleerd worden. Er kunnen in die klauw of hoef namelijk allerlei afwijkingen ontstaan doordat het hoorn niet goed groeit of niet voldoende slijt. Bij de drie genoemde groepen dieren gaat het daarbij steeds om andere facetten van de verzorging van klauwen of hoeven.
Paarden en ezels
De verzorging van de hoef door de eigenaar moet gericht zijn op het zo schoon mogelijk houden van de zogenaamde straal van de hoef. Deze kan namelijk bij een slechte verzorging gaan ontsteken. Daarnaast dient door de hoefsmid regelmatig het overtollige hoorn weggesneden te worden zodat het zogenaamde hoefmechanisme van de hoef niet belemmerd wordt. Door een goed hoefmechanisme treedt een goed schokbrekend effect op tijdens de bewegingen en wordt de bloedafvoer uit de hoornschoen bevorderd. Het is de taak van een hoefsmid om zoveel overtollig hoorn weg te snijden dat de hoef weer een goede vorm krijgt en het hoefmechanisme goed blijft werken. Gebeurt dat niet, dan kunnen allerlei aandoeningen ontstaan zoals draagrandscheuren, kroonrandscheuren, een gekneusde hoefzool of veranderingen van de stand van het been waardoor in het ergste geval kreupelheid kan ontstaan. Het hoorn van de hoef is soms erg hard en dan moet de smid erg hard slaan om het overtollige hoorn weg te nemen.
Gehouden evenhoevigen (met name koeien)
Bij deze dieren zijn er twee hoornschoenen onder iedere poot aanwezig. Het probleem daarbij is dat deze in een aantal gevallen niet even snel hoorn vormen of even snel afslijten. Het is vooral de buitenklauw van de achterpoten die in veel gevallen te snel groeit of te weinig slijt. Het gevolg daarvan is dat deze buitenklauw op een gegeven ogenblik het gehele gewicht moet dragen en de binnenklauw er maar een beetje bij hangt. Het gevolg is dat er kneuzingen in het levende weefsel onder de hoornschoen kunnen ontstaan waardoor die kunnen gaan ontsteken. Er kan dan een zoolzweer ontstaan waardoor de koe kreupel wordt. Om dit te voorkomen moet regelmatig (eens per 4 tot 6 weken) bij alle of een aantal koeien (hangt af van het ras en de wijze van huisvesting) het overtollige hoorn van de buitenklauw verwijderd worden. Is er al sprake van een zoolzweer dan kan er onder de binnenklauw (die meestal heel sterk is omdat die al enige tijd geen gewicht gedragen heeft) een klauwblokje geslagen, gelijmd of gebonden worden zodat de buitenklauw kan worden ontzien.
De Falabella is het kleinste paardenras ter wereld. Het is een uniek en zeldzaam paardje, want in heel Europa zijn momenteel maar 359 raszuivere Falabella's te vinden. De geschiedenis van dit ras gaat een heel eind terug in de tijd. De paarden komen van oorsprong uit Argentinië. Daar leven ze in de vrije natuur in kuddes. Spanjaarden namen in de zestiende eeuw hun Andalusische paarden mee naar Latijns-Amerika in hun strijd om dit gebied te veroveren. Toen de Spanjaarden uit Latijns-Amerika vertrokken, lieten ze hun paarden achter. De dieren moesten onder zware omstandigheden zien te overleven. Door de droogte bleven uiteindelijk de sterkste paarden over. Een genetische verandering maakte de paarden geleidelijk steeds kleiner.
In 1845 ontdekte de Ier Newtall een wilde kudde voorgangers van de Falabella's bij indianen in Argentinië. Hij kocht een aantal dieren en ging er mee fokken. Zijn schoonzoon (meneer Falabella) heeft het ras verbeterd en de dieren nog kleiner gemaakt. Hij gebruikte daar andere kleine paardenrassen voor, zoals Shetlanders en kleine Volbloeden. Zo is het paard ontstaan dat we nu kennen als het Falabella paard.
Uiterlijk
Een Falabella paard is slank en fijn gebouwd. Zeker vergeleken met de bekende Shetland pony, die gemiddeld maar 20 centimeter hoger is, maar heel wat forser.
Ook de benen van een Falabella zijn slank en daardoor lijken de paarden vaak hoger dan ze in werkelijkheid zijn. De stokmaat van een Falabella ligt tussen de 80 en 86 centimeter, maar er zijn er ook die slechts 75 centimeter zijn. De kleinste versie is trouwens een stuk kostbaarder, omdat ze zo zeldzaam zijn.
Een Falabella is dus eigenlijk een miniatuurpaard. Toch zijn lang niet alle minipaarden Falabella's. Om te kunnen zien of een paard een echte Falabella is, heeft men een DNA-test ontwikkeld. Een laboratorium bepaalt het DNA via de haren van de manen. Elk paardje dat wordt ingeschreven in het Falabella stamboek moet zo'n DNA-test ondergaan. Zo blijft de Falabella raszuiver.
De vachtkleur van Falabella's is heel verschillend. Volgens het Argentijns stamboek is bruin/zwart de officiële kleur, maar ook andere kleurvarianten zijn toegestaan. De zwarte en witte Falabella's zijn over het algemeen kleiner dan de paarden met een andere vachtkleur. In de zomer hebben Falabella's een gladde vacht, terwijl ze in de winter een dikke wintervacht krijgen.
Gedrag
Falabella paardjes zijn zeer rustig en vriendelijk. Bovendien zijn ze erg leergierig en intelligent. Je kunt daardoor uiteenlopende activiteiten met deze kleine paarden ondernemen. Door hun kleine afmetingen zijn Falabella's niet geschikt om op te rijden, maar er zijn genoeg alternatieven. Het onderdeel 'vrij springen' lijkt op het bekende concours hippique van grote paarden. De eigenaar loopt in dit geval naast het paard. Ook worden Falabella's wel voor een wagentje gespannen. Verder doen Falabella paarden mee aan keuringen en shows.
Falabella's zijn van nature kuddedieren. Daarom hebben deze dieren graag gezelschap van een ander paard.
Verzorging
De Falabella paarden voelen zich het prettigst in de wei. 's Zomers kunnen ze dag en nacht buiten blijven. In een grote wei met veel gras is het verstandig delen af te rasteren.. De paarden eten zo niet in één keer al het gras op. Als ze te veel gras eten bestaat het gevaar van koliek of te dik worden. Afzettingen in de wei bij voorkeur niet met prikkeldraad, in verband met verwondingen. 's Winters kunnen Falabella's overdag naar buiten. 's Avonds zet je ze dan weer op stal. Voor op de grond is tarwe- of gerstestro ideaal. Let er wel op dat de paarden goed bij hun water en hooiruif kunnen. In de winter moet de stal niet onder de 10 graden zijn, voldoende frisse lucht hebben, maar vooral geen tocht.
Paarden die in het voorjaar en in de zomer in de wei staan, hoef je in principe niet bij te voeren. Het is voldoende om ze dagelijks een handje paardenmuesli te geven en zorg voor voldoende vers water.
In het najaar en in de winter is bijvoeren van de dieren dus wel nodig. Stem de hoeveelheid voer af op het gewicht van het paard. Een Falabella moet er goed gevoed uit zien, maar mag ook weer niet te dik zijn. Geef ze daarnaast nog een zout/mineraal blok. Als tussendoortje kun je de dieren zonodig wat gras of een extra handje haver of muesli geven. Wortelen, appels, brood en suikerklontjes zijn ongeschikt en niet gezond voor deze paarden.
Falabella's worden één keer per jaar gevaccineerd tegen influenza en tetanus. Een veulen krijgt met zes maanden de eerste inenting. Daarnaast is het belangrijk het paardje ieder half jaar te ontwormen. Veulens in hun eerste levensmaanden moeten zelfs nog vaker ontwormd worden. Raadpleeg voor de vaccinaties en het ontwormen je dierenarts.
Voortplanting
De draagtijd van het Falabella paard is ongeveer 11 maanden en 5 dagen. Let er op dat de merrie tijdens haar zwangerschap voldoende eet en drinkt. Reinig en ontsmet de stal vlak voor de geboorte en let op tocht in de stal. De kans dat het veulen ziek wordt is dan het kleinst. Als de bevalling eenmaal begonnen is, komt het veulen binnen 10 minuten ter wereld. Een Falabella veulen drinkt in vergelijking met andere paardenrassen erg lang bij de moeder. Het veulen mag op zijn vroegst op een leeftijd van 5 maanden bij de moeder weggehaald worden. Falabella's worden ongeveer 35 jaar oud.
Conclusie
Wie een paard zoekt om op te rijden is bij het Falabella paard dus aan het verkeerde adres. Maar door zijn vriendelijkheid en intelligentie is de Falabella uitermate geschikt voor mensen die een sterke band met hun paard willen opbouwen. Bovendien is het voor mensen met een groot gazon een fantastische grasmaaier.
Het stamboek van Reina voor het kleinste paardje ter wereld (Knudde1)
Het stamboek van Reina voor het kleinste paardje ter wereld
Net buiten het historische stadje Elburg liggen uitgestrekte weilanden. In dit rustige en landelijke gebied aan de noordelijke punt van het Veluwemeer staat een woonboerderij die dateert uit 1809. Afbeeldingen van paarden op het ijzeren hekwerk aan de rand van het erf verraden dat ik op het goede adres ben. Ik ga namelijk op bezoek bij het Falabella Stamboek Europa van Reina Knaap. Al dertien jaar zet zij zich in voor het kleinste paardenras ter wereld.
Reina neemt mij mee naar de stallen en het weiland waar haar acht minipaarden staan. Als we bij het hek van de wei aankomen, roept Reina de naam Mara. Vanuit de verte komt een zwart paardje op ons af gestapt. Als ze dichterbij komt, zie ik dat ze twee grappige witte vlekken op haar billen heeft. Mara is erg aanhankelijk wat kenmerkend is voor de Falabella.
Reina legt uit hoe haar liefde voor de Falabella's destijds ontstond: ¨In 1994 kocht ik mijn eerste Falabella paarden. Mijn man en ik zagen ooit een afbeelding van een minipaard in een tijdschrift. We wisten alleen niet waar we zo'n paardje konden kopen. Nu zoek je even op internet, maar dat bestond toen nog niet. Later kreeg ik via een kennis het adres van een fokster van deze minipaarden in Amerika. Toen we op een gegeven moment in Amerika waren, besloten we tijdens onze reis deze fokster op te zoeken. Uiteindelijk vonden we haar ergens in de middle of nowhere. Zij vroeg ons of we een minipaard of een Falabella paard wilden. We hoorden toen voor het eerst de naam Falabella. Ze waren een stuk zeldzamer en duurder dan andere minipaarden, maar we kozen uiteindelijk toch voor een Falabella. We kochten er toen zelfs meteen maar vier. Het lieve en rustige karakter van Falabella's spreekt mij ontzettend aan. Bovendien zijn ze heel intelligent.¨ Terwijl Reina haar verhaal vertelt, lopen we naar de stallen. Drie kleine, blaffende stalknechten begroeten mij enthousiast als we het gebouw binnengaan. Reina legt uit dat de hondjes en de paarden het prima met elkaar kunnen vinden.
In een hoek van de stal staat een kleine lichtgekleurde Falabella. Opvallend is dat het diertje, in tegenstelling tot Reina's andere paarden, een gladde vacht heeft. ¨Dat komt omdat deze hengst pas twee dagen geleden met het vliegtuig vanuit het warme Argentinië naar Nederland is gekomen. Hij heeft daarom geen wintervacht. Omdat hij een lange reis achter de rug heeft, mag hij op een rustig plekje aan zijn nieuwe omgeving wennen,¨ legt Reina uit. Het paardje lijkt zich al aardig thuis te voelen. Als Reina de deur van zijn stal opent, loopt hij rechtstreeks naar de etensbakken van de honden. Hij heeft zichtbaar interesse in de hondenbrokjes.
In haar secretariaatsruimte vertelt Reina over het stamboek en haar stoeterij. Want naast het bijhouden van het stamboek fokt ze ook met de Falabella's. Ze legt uit wat het doel van haar stamboek is: ¨In 1995 ben ik officieel gestart met het Falabella stamboek. Mijn stamboek is een non-profit stichting. Ik wil voorkomen dat dit unieke ras uitsterft en het is daarom erg belangrijk dat deze minipaarden raszuiver blijven. Ik ga voor 100 procent raszuiverheid, niet voor 99,9 procent! Omdat het bijhouden van het stamboek erg veel tijd kost, komt mijn stoeterij voorlopig even op het tweede plan.¨
Reina geeft aan wat het stamboek precies inhoudt: ¨Ik registreer alle Falabella paarden en stoeterijen in Europa. Momenteel staan er 379 paarden in mijn computersysteem ingeschreven. Onlangs heb ik het hele stamboek geautomatiseerd. Ik kan nu alle gegevens gemakkelijk terugvinden in de computer. Zodra een Falabella geboren is, krijg ik een geboortebericht van de eigenaar. Voordat ik het paardje kan inschrijven moet eerst het DNA bepaald worden. Zo weet ik of de Falabella raszuiver is. Als uit de test blijkt dat het paardje een echte Falabella is, registreer ik het in mijn stamboek.¨
Maar het stamboek bestaat uit meer dan alleen de registratie van de paarden. Reina geeft ook voorlichting over het ras van de Falabella's. Mensen die geïnteresseerd zijn in een Falabella kunnen voor advies altijd bij haar aankloppen. Ondanks de drukte werkt ze nagenoeg in haar eentje aan het stamboek. ¨Ik heb geen mensen in dienst. Wel helpen hier regelmatig stagiaires met het stamboek en de stoeterij. Ik ben namelijk een erkend leerbedrijf voor de groene sector. Daarnaast helpen twee meiden iedere zaterdag met het verzorgen van mijn paarden.¨ Naast haar stamboek heeft Reina gewoon een baan. ¨Voordat ik 's morgens naar mijn werk ga verzorg ik eerst de paarden. 's Middags, na mijn werk, houd ik mij bezig met het stamboek werk. Nu de veulentijd weer is begonnen, is het extra druk. Wel is het werk heel afwisselend. Zeker omdat ik ook nog deels met de stoeterij bezig ben¨.
Het Falabella Stamboek Europa heeft in Nederland momenteel 55 leden. Eigenaren van een raszuivere Falabella kunnen lid worden van het stamboek. Naast fokkers, zijn dit ook veel particulieren. ¨Sommige mensen willen één of twee paardjes op een groot gazon in de tuin. Door hun kleine hoefjes krijg je een prachtig egaal grasveldje. Ik vind het leuk dat niet iedereen alleen maar prestatiegericht is en dat velen zo'n paard puur als hobby nemen. Falabella's zijn door hun rustige en lieve karakter erg geschikt voor mensen die nog weinig ervaring met paarden hebben,¨ zegt Reina.
Na ons gesprek over het stamboek gaan we nog even terug naar deze kleine paarden om ze op de gevoelige plaat vast te leggen. Ondanks hun rustige karakter is dit nog niet zo eenvoudig. Een rood/bont paard heeft moeite met stilstaan en loopt iedere keer naar mij toe. Ze is al die media-aandacht kennelijk niet gewend. Hoewel haar naam Maxima anders zou doen vermoeden.
Als ik het erf van Reina af rijd, rennen haar stalknechten blaffend achter mijn auto aan. Bij het hekwerk met de afbeelding van paarden keren ze om. Want daar verlaat ik het Falabella Stamboek Europa en dus ook hun territorium.
10 jaar neushoorns beschermen met resultaat (Knudde1)
10 jaar neushoorns beschermen met resultaat
Het Afrikaanse neushoornprogramma van het Wereld Natuur Fonds viert op vrijdag 14 maart zijn 10-jarige bestaan. Reden voor een feestje, ook omdat dit project hét bewijs vormt dat natuurbescherming wel degelijk zin heeft.
Voor de kolonisatie van Afrika in de 19e eeuw moeten er honderdduizenden neushoorns op het continent rond hebben gelopen. Wetenschappers onderscheidden twee belangrijke soorten: de zwarte en witte neushoorn.
Twee eeuwen later, anno 1997, leven in zuidelijk Afrika nog 8.466 witte en 2.599 zwarte neushoorns. De dieren zijn bijna uitgeroeid door blanke jagers en stropers, die het vooral op de hoorn van het dier hebben voorzien. En dat terwijl het doden van de neushoorn hiervoor onnodig is. Het dier blijft zonder hoorn gewoon in leven en de afgezaagde hoorn groeit gewoon weer aan.
Klinkende resultaten
Door samen te werken met de lokale bevolking, hard op te treden tegen stropers en het leefgebied van de neushoorns beter te beschermen, heeft het WNF de afgelopen tien jaar klinkende resultaten geboekt. Het aantal zwarte neushoorns is bijna verdubbeld tot 4.000 dieren en het aantal witte neushoorns is gegroeid tot 14.500. Volgens de Species Survival Commissie van de wereldwijde natuurbeschermingsorganisatie IUCN groeien de populaties witte en zwarte neushoorns sinds 1995 jaarlijks met 6,8 procent en 4,5 procent.
Nederlands tintje
Leuk weetje is de naam 'witte neushoorn' is afgeleid van een verkeerde verbastering van het Nederlands. De witte neushoorn heeft namelijk een vierkante, platte bek. Dit in tegenstelling tot zijn zwarte familielid, die een veel puntiger snuit heeft om blaadjes mee te plukken. De Nederlandse kolonisten gebruikten om de kop van de witte neushoorn te beschrijven de term 'weit', oftwel een breed voorkomen. De Engelsen vertaalden dit 'weit' later onterecht als WNF DN 14/03/2008
Als er één vlo over de dam is volgen er meer! En voor je het weet heb je een ware vlooienplaag. Hoe kom je er aan, hoe kom je er af en hoe voorkom je het. Henk Lommers geeft raad.
Je hebt een prachtige tuin waarin je net een nieuwe vijver hebt aangelegd. Het ligt er mooi bij maar je wil toch wat meer leven in de brouwerij brengen. Je besluit om kikkers en andere amfibieën naar je tuin te lokken, maar hoe doe je dat en is je tuin wel de juiste omgeving?
Beschermde diersoorten Kikkers, padden en salamanders behoren tot de amfibieën en zijn beschermde diersoorten. Daarom is het van belang dat deze dieren een goede leefomgeving hebben en zich gaan voortplanten. Die leefomgeving kan dichterbij zijn dan je denkt, namelijk de vijver in je eigen achtertuin!
Steeds meer mensen leggen een vijver aan in hun tuin. Meestal voor de sier, maar soms ook om kikkers, padden en salamanders aan te trekken. Deze amfibieën komen niet zomaar; de vijver en de tuin er omheen moeten aantrekkelijk genoeg zijn.
Vijver De vijver hoeft niet groot te zijn, als hij maar 80 cm diep is. Dan hebben de dieren een plaats om te overwinteren waar de vorst niet komt. De aanzuigmond van de pomp dient afgeschermd te worden, zodat eventuele larven niet opgezogen kunnen worden. Als je grote vissen in je vijver hebt, is de kans klein dat er ooit een kikker, pad of salamander in gaat leven. Grote vissen, zoals zonnebaarzen, zullen de eitjes en de larven van de amfibieën opeten. Ter bescherming van de eitjes dienen er genoeg waterplanten in de vijver aanwezig te zijn. Lelies zijn altijd welkom, maar zorg dat ze niet het gehele wateroppervlak bedekken!
Beplanting Behalve de vijver is ook de beplanting rond de vijver belangrijk. Amfibieën zijn dol op groen, dus zorg voor flink wat oeverbeplanting. De planten geven een goede beschutting voor de volwassen dieren en planten die deels in het water hangen bieden bescherming voor de eitjes en de jongen. Waterkers is bijvoorbeeld zeer geliefd bij de kikkers. Tijdens de paartijd hangen ze erin en omdat de plant half onder water groeit, voelen ze zich er ook veilig.
De oever Amfibieën houden van insecten. Zorg er daarom voor dat je voldoende bloemen rond de vijver hebt staan waar insecten op af komen. Ook hoef je niet meteen dorre bladeren van de grond af te rapen; dat is namelijk ook leefgebied van insecten. Je kunt zelfs een zogenaamde compostkuil maken. Als je een kuil graaft en je gooit daarin blad- en maaiafval, wordt dat verteerd door schimmels en bacteriën. Op die manier wordt een broeiend en voedselrijk milieu gecreëerd voor diverse insecten. De amfibieën gebruiken de kuil in de zomer om op jacht te gaan en bij vorst wordt de kuil gebruikt om te overwinteren. Amfibieën voelen zich ook prettig in moerassen. Wil je het dus nog aangenamer voor ze maken, maak dan een klein moeras naast je vijver met wat dotterbloem en adderwortel ter beschutting.
Ondanks het lawaai dat ze maken, is het altijd een mooi gezicht om kikkers, padden en salamanders in je tuin te zien. De groene kikker kun je zelfs tam maken. Je zult merken dat ze aan je aanwezigheid wennen en als je ze af en toe wat lekkers geeft, kunnen ze op den duur zelfs uit je hand gaan eten.
Dit is Augie. Een Golden Retriever uit Texas wiens naam genoteerd staat in het Guinness Wereldrecordboek. Augie kan namelijk vijf tennisballen tegelijk in zijn mond houden. Hij deed dit in juli 2003.
Misschien kan hij aan de slag als assistent van Justine Henin?
Hoe krijg je kikkers in de tuin? En hoe weet je nou of je een kikker of een pad in je vijver hebt? Henk Lommers weet het ook niet, maar een aardige mevrouw vertelt er alles over.
Dierenartsen willen verbod op onverdoofd slachten (Knudde1)
Dierenartsen willen verbod op onverdoofd slachten
De beroepsorganisatie van dierenartsen, de Koninklijke Nederlandse Maatschappij voor Diergeneeskunde (KNMvD) wil een verbod op onverdoofd slachten. De KNMvD vindt dat het dierenwelzijn bij een dergelijke slachting zonder verdoving vooral bij runderen onaanvaardbaar wordt aangetast. Voorzitter Ludo Hellebrekers: 'wij zullen er bij de regering op aandringen dat een verbod zo snel mogelijk tot stand komt. Het dierenwelzijn moet hier voorop staan.'
In Nederland mogen dieren op basis van bepaalde religieuze overtuigingen zonder verdoving en dus bij bewustzijn worden geslacht. De extra maatregelen, die bij het ritueel slachten nodig zijn om dieren vast te zetten, leiden tot veel stress bij dieren. Bovendien wordt bij het ritueel slachten de hals doorgesneden als het dier nog bij bewustzijn is. De periode waarin vervolgens door verbloeding het bewustzijnsverlies intreedt, kan bij bijvoorbeeld runderen en schapen oplopen tot twee minuten. Tijdens die periode is er sprake van onnodige pijn en lijden.
De beroepsorganisatie van dierenartsen pleit er daarom voor dat dieren voortaan alleen nog maar na verdoving geslacht mogen worden. Het gaat de KNMvD er nadrukkelijk niet om religieuze groeperingen hun recht op ritueel slachten te ontnemen. Het gaat er om dat ritueel slachten diervriendelijke kan, door vooraf bedwelmingsmethoden toe te passen. Er zijn stromingen binnen religies die diervriendelijker slachtmethoden toestaan die niet in strijd worden geacht met de voorschriften van betreffende religies. Het toepassen van reversibele elektrische bedwelming of het bedwelmen van de dieren direct na het aanbrengen van de halssnede zijn daar voorbeelden van.
Zolang het onbedwelmd slachten in Nederland nog is toegestaan bepalen vooral de omstandigheden tijdens het slachtproces de mate van aantasting van het dierenwelzijn. De KNMvD doet daarom ook een aantal aanbevelingen om de bestaande situatie in aanloop naar een verbod, te verbeteren. Zo moet onder meer het toezicht worden verscherpt en moeten er met spoed betere methoden komen om dieren in bedwang te houden tijdens de rituele slacht. Totdat er een verbod is moet de export van vlees van ritueel geslachte dieren aan banden worden gelegd en moet vlees dat in de Nederlandse schappen terecht komt duidelijk worden gelabeld.
Wolapen lijden aan hoge bloeddruk Uitgegeven: 13 maart 2008 15:41 Laatst gewijzigd: 13 maart 2008 16:17
WAGENINGEN - Wolapen die in gevangenschap leven, lijden aan hoge bloeddruk en gaan eerder dood dan hun soortgenoten in het wild. Dat komt doordat de gevangen dieren te veel suiker eten. De suiker krijgen ze binnen via fruit dat tot hun dieet behoort.
Dat heeft dierwetenschapper Kimberly Ange-van Heugten van de Wageningen Universiteit ontdekt in een onderzoek, dat zij voor haar promotie uitvoerde bij de Apenheul in Apeldoorn en bij de Louisville Zoo in de Verenigde Staten.
De Apenheul is de enige Nederlandse dierentuin waar wolapen vrij rondlopen. Wereldwijd leven een kleine negentig exemplaren van de ernstig bedreigde diersoort in gevangenschap.
Ernstig probleem
Dat wolapen het in gevangenschap slecht doen is een ernstig probleem, waarover dierenbeschermers zich al langer het hoofd breken. Er is lang gedacht dat de dieren aan suikerziekte zouden lijden.
Ange-Van Heugten nam daarom bij de onderzochte diergroepen bloed af en ontdekte dat er van suikerziekte geen sprake is.
Stress
Wel hadden alle apen een abnormaal hoge bloeddruk. Volgens de onderzoekster zorgt de overvloed aan suiker voor stress, wat weer hoge bloeddruk veroorzaakt. Veel in gevangenschap geboren wolaapjes halen niet eens hun eerste levensjaar.
Oudere apen sterven aanzienlijk eerder dan hun wilde soortgenoten. Ondanks een fokprogramma gaan er tot nu toe meer wolapen in dierentuinen dood dan dat er geboren worden.
Appels
Wolapen in het wild eten insecten, noten en fruit. Dat krijgen zij in dierentuinen ook, maar de appels, peren en bananen die daar tot hun dieet horen zijn veel suikerrijker. Wolapen zijn kennelijk erg gevoelig voor deze fruitsuikers, aldus de onderzoekster.
Ange-Van Heugten weet nog geen oplossing voor het door haar ontdekte probleem. "Bessen en vruchten uit het oerwoud halen is een onbetaalbare en schier onmogelijke optie. Maar al het fruit dat door mensen wordt geteeld is veel suikerrijker dan wilde vruchten."
Ook medicatie tegen de hoge bloeddruk heeft nog weinig effect gehad, zo concludeert de promovenda.
10 regenwouden die het redden waard zijn (Knudde1)
10 regenwouden die het redden waard zijn
Fiordland National Park, Nieuw-Zeeland
Danum-vallei, Sabah, Maleisië
De laaglandregenwouden van zuidelijk Nieuw-Guinea
Gondwana-regenwouden, Australië
Oostkust van Madagascar
Het regenwoud van Congo
Het Atlantische regenwoud, Brazilië
Het Amazonewoud, Brazilië
Het Chocó-regenwoud, Ecuador en Colombia
Parque Nacional Corcovado, Costa Rica
Het regenwoud herbergt tweederde van alle levende planten- en diersoorten op onze planeet. En dan zijn er naar schatting nog miljoenen soorten planten, insecten en micro-organismen die nog niet werden ontdekt. Helaas worden de regenwouden met een exponentiële snelheid vernield, voor de verkoop van hardhout of om plaats te maken voor landbouwgrond. Tenzij er op wereldniveau aanzienlijke maatregelen worden getroffen om ze te beschermen, zal er tegen 2030 maar 20% van alle regenwouden op aarde overblijven. 80% van het woud en zijn natuurlijke rijkdommen zullen dan voorgoed verloren zijn.
1. Fiordland National Park, Nieuw-Zeeland Een van de mooiste gematigde regenwouden ter wereld, gelegen op het Zuidereiland. Alles is bedekt met mossen en varens, maar er is weinig biodeiversiteit omwille van het koude klimaat.
2. Danum-vallei, Sabah, Maleisië In dit regenwoud op Borneo groeien vleesetende planten en de grootste bloem ter wereld, de rafflesia. Er leven 275 soorten vogels en 100 verschillende soorten zoogdieren, waaronder vliegende eekhoorns, gibbons, vliegende kikkers, Indische olifanten en nijlpaarden. Helaas wordt hier op onverantwoorde wijze hout gekapt.
3. De laaglandregenwouden van zuidelijk Nieuw-Guinea De regenwouden van Nieuw-Guinea worden bevolkt door paradijsvogels, de grootste vlinders ter wereld, en andere vreemde insecten. Het woud is moeilijk te bereiken, dus er komen weinig toeristen.
4. Gondwana-regenwouden, Australië In deze regio aan de Australische oostkust komen enkele interessante inheemse soorten voor zoals de kasuaris, en je kan er gemakkelijk naartoe als toerist. Meer info: http://whc.unesco.org/en/list/368
5. Oostkust van Madagascar De regenwouden op dit eiland aan de oostkust van Afrika verdwijnen stilaan door ontbossing en landbouw. Wat overblijft, is paradijs voor kameleons, gecko's en lemuren, een sterk bedreigde soort. Meer info: http://rainforestfoundationuk.org/s-Madagascar
6. Het regenwoud van Congo Dit Afrikaanse regenwoud is een van de meest bedreigde ter wereld en politieke problemen maken de toegang moeilijk. Er leven fascinerende dieren, zoals gorilla's en chimpansees. Meer info: http://rainforests.mongabay.com/congo
7. Het Atlantische regenwoud, Brazilië Bezoek het voor het te laat is. Het woud heeft erg te lijden onder ontbossing. Door een toenemende bevolkingsgroei blijft er slechts 4% van het oorspronkelijke regenwoud over. Wonderlijke diersoorten, zoals het gouden leeuwenaapje, worden er met uitsterving bedreigd.
8. Het Amazonewoud, Brazilië Het grootste regenwoud ter wereld, beslaat voor het merendeel Brazilië, alsook negen andere Zuid-Amerikaanse landen. Het gaat over van nevelwoud ten oosten van de Andes, in laaglandregenwoud, waar je dieren en planten beter kan zien omdat de bomen kleiner zijn. Duizende soorten bomen, planten, insecten en vogels leven er in harmonie met jaguars, tapirs, vleermuizen en anaconda's. Meer info: http://amazon-rainforest.org
9. Het Chocó-regenwoud, Ecuador en Colombia In dit regenwoud werd nog niet zoveel odnerzoek gedaan. Onder andere drugsmokkelaars en Colombiaanse guerillas, maken de regio onveilig. Sommige soorten, zoals de Colombiaanse zwarte slingeraap, komen nergens anders voor.
10. Parque Nacional Corcovado, Costa Rica Van alle regenwouden ter wereld, worden die in Costa Rica waarschijnlijk het vaakst bezocht door toeristen en wetenschappers. Je kan er verschillende soorten woud ontdekken, bijvoorbeeld nevelwoud en laaglandwoud aan de Pacifische kust. Zoek ara's, roodoogmakikikkerS en doodshoofdaapjes tussen honderden soorten vogels, amfibieën, reptielen en zoogdieren. Meer info: http://centralamerica.com/cr/parks/mocorcovado.htm
dinsdag 11 maart 2008 | 16:40 | Laatst bijgewerkt op: woensdag 12 maart 2008 | 17:45
Katten worden het meest achtergelaten, zo blijkt uit cijfer van de Dierenambulance. Foto Carlo ter Ellen
HENGELO - De Dierenambulance vervoert steeds meer katten die gecastreerd of gesteriliseerd zijn maar niet worden teruggehaald door de eigenaars.
Het gaat om zindelijke, gezonde exemplaren maar "het interesseert de eigenaars niet of mensen gaan slordig om met hun eigendom", constateert de Dierenambulance voor Hengelo, Borne en Hof van Twente in hun jaarverslag over 2007.
Katten staan met 561 exemplaren op nummer 1 in het overzicht van dieren die door de ambulance zijn opgehaald. "Het is vaak gemakzucht", aldus woordvoerster Paulette Baake. "Mensen gaan verhuizen en laten gewoon hun kat achter. Ze vinden het niet meer de moeite waard om de dieren mee te nemen of bij het asiel op te halen. Vooral bij afbraakwoningen vinden we regelmatig deze dieren."
Tegenwoordig is de merel samen met de huismus de meest voorkomende en meest gekende broedvogel van ons land. Deze zangvogel is dan ook in elke tuin te zien. Al vroeg in het voorjaar zijn de mannetjes hun wijsjes aan het fluiten om hun territorium te vormen.
Algemene kenmerken:
wetenschappelijke benaming: Turdus merula
merel mannetje
merel vrouwtje
familie: lijsterachtigen of Turdidae voorkomen: oorspronkelijk een schuwe bosvogel maar tegenwoordig evenzeer een tuin- en stadsvogel. lengte: ± 25 cm gewicht: 80 tot 100 gram uitzicht mannetje:
zwarte veren
oranje snavel en oogring
uitzicht vrouwtje:
bruinere veren en lichte onderbuik
donkere snavel en gele oogring
In het voorjaar zijn de merels al zeer actief, de mannetjes jagen dan vaak vrij agressief achter elkaar aan. Het merelwijfje begint reeds vrij vroeg in het voorjaar met het bouwen van het eerste nest. Het nest van een merel is zeer goed te herkennen. Het is een nest die is opgebouwd met grassen, mos, pluimpjes, bladeren, takjes en allerlei andere materialen die in de tuin te vinden zijn. Deze worden door elkaar geweven en met modderbrij verstevigd tot een komvormig bouwsel. De bouw van een nest neemt ongeveer vijf dagen in beslag. De nesten worden meestal gemaakt in hagen, struiken, bomen,... op een hoogte van ± 2 meter waardoor de katten er vrij gemakkelijk bij kunnen. Hierdoor worden vele nesten leeggeplunderd vooraleer de jongen kunnen uitvliegen. De merels compenseren dit door per seizoen meerdere nesten uit te broeden. In een merelnest treft men meestal 3 tot 6 blauwgroene eieren aan met roodbruine vlekjes. Het broeden start meestal nog in maart en de jongen komen na twee weken uitgebroed. Daarna worden de jongen nog twee weken door de ouders gevoederd vooraleer ze het nest kunnen verlaten. Als ze het nest verlaten blijven de ouders nog twee weken in de buurt van de jongen om hen nog te kunnen bijvoederen. Na het eerste legsel volgen dan meestal nog een tweede en een derde broedsel. Het einde van de broedtijd is meestal rond begin juli.
Voor de zon opkomt en voor de zon terug onder gaat kun je het prachtige gezang van de merel beluisteren. Daarbij kiest het mannetje een hoog plaatsje boven in een boom of op de nokken van het dag.
Bekend is de alarmroep waardoor de andere merels merken dat er iets aan de hand is. Dan kan zowel voor een kat, een roofvogel als voor een mens zijn die te dicht in de buurt komt.
Overdag zijn de merels actief met het zoeken achter eten. Ze leven vooral van (regen)wormen, slakjes, spinnetjes, zaden, bessen, vruchten,... In de winter genieten ze uiteraard ook mee van het brood en de zaden die op de voedertafels te vinden is. Tuineigenaars die de merels kale plekken in het gazon zien krabben kunnen deze plekken best eens van dichterbij onderzoeken. De kans is namelijk groot dat de merel zich op die plaatsen vrij gemakkelijk kon tegoed doen aan de larven van de junikever of de rozenkever . De larven van deze kevers vreten de wortels van uw gazonzode af waardoor het los komt te liggen. Als de merels daar dan op zoek gaan naar die dikke keverlarven dan scharrelen ze uiteraard het los liggende gras al snel in het rond. Net na een flinke regenbui zijn er meestal verschillende merels op het gazon waar te nemen. Door de regen moeten de regenwormen hun zuurstof boven de grond komen halen... Om de wormen extra snel bovengronds te verkrijgen hebben de merels trouwens een goede methode. Ze trippelen hevig in het gras zodat de wormen veel trillingen waarnemen. Deze laatste vermoeden dat de trillingen afkomstig zijn van een naderende mol en zullen daarom spoedig bovengronds kruipen waar voor de regenwormen echter het echte gevaar schuilt. De hobby-visser gebruikt trouwens hetzelfde trilsysteem om de regenwormen bovengronds te krijgen, maar deze maken trillingen mbv een riek of dergelijke.
mailgroep huisdieren
Terwijl Reina haar verhaal vertelt, lopen we naar de stallen. Drie kleine, blaffende stalknechten begroeten mij enthousiast als we het gebouw binnengaan. Reina legt uit dat de hondjes en de paarden het prima met elkaar kunnen vinden.
%5B1%5D.gif)
Bekend is de alarmroep waardoor de andere merels merken dat er iets aan de hand is. Dan kan zowel voor een kat, een roofvogel als voor een mens zijn die te dicht in de buurt komt.
