Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
12-11-2007
Natuur wonderen (Gedicht) - (Martina1)
Natuur wonderen
Soms verlang ik naar de sneeuw Omdat ik weet dat je dan aan me denk En jij vanaf je mooie wolk Even naar me wenkt
Soms als ik een regenboog zie Weet ik dat jij daar bent Helemaal bovenaan En mij je aandacht even schenkt
Soms hoor ik je in de wind Die door de bomen waait In het mooie bos Even met de takken zwaait
Soms zie ik je bij de zee Met eb en met vloed De golven deinen rustig mee En ik weet dat jij me dan even groet
Weet dat je altijd in mijn gedachte bent En ik die mooie momenten niet kan missen Je bent nog steeds dicht bij mij Of ik moet me wel heel erg vergissen (goverdina.nl)
In maart 2007 gingen wij op vakantie naar Egypte en als vrijwilligster van stichting AAI was ik benieuwd of daar nog organisaties actief op dierengebied waren. Via-via kwam ik in contact met dierenasiel SPARE in Kairo (the Society for the Protection of Animal Rights, Egypt) en omdat wij toch terugvlogen vanuit Kairo was het bestuur van AAI bereid om een hond uit dit asiel te herplaatsen. Ook al ging het maar om 1 hond, het asiel waardeerde het enorm dat buitenlanders interesse toonden voor hun werk. In een land waar mensen gemiddeld euro 1,50 per dag verdienen, hebben de meeste Egyptenaren wel wat anders aan hun hoofd dan het lot van dieren.
Het dierentehuis ligt een eind buiten de stad, in Gizeh, in de buurt van de piramides. Het zag er netjes uit, een stuk of 50 honden, per 2 in een hok, met een binnenplaats om te spelen. Behalve de opvang van honden biedt SPARE gratis medische zorg aan paarden en ezels, omdat Brooks Hospital alleen in Kairo actief is. Kairo is na Mexico City de grootste stad ter wereld met een bevolking van 20 miljoen mensen. Verder zijn er her en der in de stad braakliggende terreinen waar honden worden opgevangen. SPARE-vrijwilligers geven de bewakers geld in de hoop dat zij opletten als teams van de gemeente weer eens honden dood schieten of vergiftigen.
SPARE had geen benches, Fulla zou in een grote ijzeren kooi reizen waar wel een leeuw in kon! De Egyptische luchtvaartmaatschappij had Mona Khalil, de contactpersoon van het asiel, laten weten dat Fulla gratis met ons mee mocht. In Egypte mag in principe niemand op de luchthaven komen die zelf niet reist. Dat betekende dat de chauffeur die Fulla naar het vliegveld zou brengen buiten moest blijven wachten. Ik zag dan ook wel een beetje tegen de terugvlucht op, als dat inchecken maar goed zou gaan.
Om kwart over 1 's nachts kwam de bus ons van het hotel ophalen. Mohammed was ruim op tijd en zou achter de bus aanrijden. Ik had met Mona afgesproken dat Fulla een kalmeringstabletje zou krijgen, maar volgens Mohammed had Fulla dat niet gehad. ¨Onmogelijk.¨ dacht ik, ze zat daar zo rustig en braaf in haar kooi. Over de bench zat aan 3 kanten een laken gespannen. Het leek me verstandig om onze Egyptische reisbegeleider te informeren dat er een hond meeging. Mahmoud had als gids wel een speciaal pasje om de groep te vergezellen. Mahmoud keek even verbaasd, maar pakte de zaken gelijk voortvarend aan. Hij controleerde de papieren en loodste Fulla langs de röntgenmachine heen. Dit was het punt waar onze paspoorten, ticket en bagage gecontroleerd werden en tot waar Mohammed mee mocht. Voor het inchecken waren we expres achteraan gaan staan. Mahmoud stond ondertussen al vooraan druk te praten met een van de medewerkers van AMC airlines. De maatschappij wilde een kopie van Fulla's reispapieren en extra kopieën had ik niet, dus Mahmoud duwde iemand een paar Egyptische ponden in handen en stuurde hem op pad om alle documenten te kopiëren. ¨Wie heeft jou gezegd dat de hond gratis mee mag?¨ vroeg hij aan mij. ¨Nu begint het gelazer, die meneer Amr is er natuurlijk vast niet¨ dacht ik pessimistisch. ¨Schrijf in het Engels op hoe dit allemaal is afgesproken¨ instrueerde Mahmoud mij. Ik noteerde op een blaadje dat we een hond meenamen uit het asiel van Kairo en dat mevrouw Khalil contact had opgenomen met meneer Amr, die had toegezegd dat de hond kosteloos vervoerd zou worden (dikke streep onder ¨kosteloos¨ ). Tot slot dankte ik de chartermaatschappij hartelijk voor hun geweldige medewerking (altijd beleefd zijn). Vervolgens vertaalde Mahmoud dit verhaaltje in het Arabisch.
Eindelijk was het onze beurt om in te checken. Achter de balie zat een oudere heer. Hij wilde weten hoe de hond heette. ¨Fulla¨ antwoordde ik (Arabisch voor ¨gardeniabloem¨ ). ¨Wat een mooie naam, maar u zou haar eigenlijk ¨Lucky¨ moeten noemen, want ze heeft wel geluk dat ze met u mee mag. Mevrouw Khalil heeft met mij gesproken.¨ Nu herinnerde ik me dat Mona had verteld dat ze eerst met iemand op het kantoor van AMC airlines had gebeld en daarna nog met een persoon op het vliegveld. Dat was deze meneer Sayed. Wat een mazzel dat hij zelf aanwezig was. Ik bedankte hem uitvoerig dat wij Fulla gratis mochten meenemen. ¨U hoeft mij niet te bedanken,¨ glimlachte meneer Sayed ¨het is geen gunst.¨ Dat ging allemaal van een leien dakje, uiteraard ook dankzij Mahmoud. Met een dikke fooi namen we afscheid van hem. Het was gelukt! Frank wuifde naar Mohammed, die buiten stond, dat alles in orde was en ik belde opgetogen naar Mona dat ze naar bed kon. Wisten wij veel wat ons nog boven het hoofd hing...
Een half uur later bracht een bus ons naar het vliegtuig. De kooi met Fulla zag ik al staan. Ze lag gewoon, wat een brave hond. Gelijk bij binnenkomst in het vliegtuig vroeg ik aan een steward of de piloot de zuurstof en verwarming kon aanzetten in het ruim. ¨Nou, we zijn nog aan het kijken of er wel plek is.¨ zei hij tot mijn schrik . ¨Wat voor stoelnummer heeft u? Gaat u maar zitten. Als het nodig is, kom ik wel naar u toe.¨ Verhip, zoveel bagage kon er toch niet zijn? Met een ongerust gevoel zocht ik mijn plaats op. Een paar minuten later zag ik dezelfde steward onze richting uitlopen. ¨Wilt u even meekomen?¨ O jee, dit was foute boel. Met een bonkend hart liep ik mee naar voren. Daar stond een Egyptenaar die vloeiend Nederlands bleek te spreken en kennelijk over het inladen van de bagage ging. ¨We hebben een probleem¨ liet hij meteen onomwonden weten ¨die kooi is veel te groot, die past niet door de laaddeur van het vliegtuig¨. Shit, hier had ik niet op gerekend! ¨Kan hij dan niet op zijn kant naar binnen?¨ stelde ik voor. Nee, dat ging ook niet, ik mocht zelf komen kijken. Ik liep met hem mee naar buiten en toen we aan de zijkant van het vliegtuig stonden, zag ik het meteen, dit ging echt niet. Wat nu? ¨Heeft u geen andere kooi?¨ vroeg ik tegen beter weten in. Natuurlijk had hij niks anders; waar zou zo'n man een bench vandaan moeten toveren? Ik vertelde hem dat de afmetingen van de kooi waren doorgegeven aan meneer Sayed, die had gezegd dat het geen probleem was. Zou Fulla dan stranden op het vliegveld van Kairo? Wat moest ik doen, Mona bellen dat ze Fulla moest ophalen? ¨Kan ze niet mee aan boord?¨ drong ik paniekerig aan. ¨Nee, dat gaat helaas niet.¨ ¨Ja maar ze is heel rustig, want ze heeft een kalmeringstabletje gekregen en we zitten bij de nooduitgang.¨ soebatte ik. ¨Nee¨ herhaalde de Egyptenaar ¨dat kan ik echt niet doen, want daar kunnen andere mensen over klagen.¨ Ik keek hem wanhopig aan. ¨Maar wat moeten we dan doen?¨ ¨Is ze gezond?¨ ¨Ja, natuurlijk is ze gezond, ik heb alle papieren, ik zal ze u laten zien.¨ Ik rende naar mijn plaats om de gezondheidsverklaringen te halen. De medewerker bekeek alles nauwkeurig en zei toen ¨Zet haar maar achterin, op het toilet. Maar als er schade komt, bent u daar voor aansprakelijk.¨ WAUW, ik kon hem wel zoenen!
Ik holde de trap van het vliegtuig weer af, plukte Fulla uit de kooi en draafde met haar terug naar binnen. Als een mak schaap lag ze in mijn armen en gaf geen kik. Hup, Fulla in het toilet gestopt en deur dicht. Het cabinepersoneel deed de deur op slot en verhit plofte ik neer op de achterste stoel bij de wc. Wat een toestand! Nu maar hopen dat Fulla niet zou gaan blaffen, aan de toiletbril knagen of in de pot zou springen. Ik zat net of ik rook een vieze geur, ai, er lag poep in het gangpad. Ik ruimde alles zo goed mogelijk op met enkele servetjes, terwijl een stewardess met een spuitbus een kunstmatig bloemenluchtje op de grond spoot. Ik hoorde even wat gekrabbel aan de deur, maar voor de rest hield Fulla zich gedeisd. Eindelijk taxiede het vliegtuig weg en steeg op. Hoera, we waren onderweg!
In Luxor maakte ons toestel een tussenlanding. Zodra we stilstonden, maakte ik de deur van het toilet open. Hoe zou het met Fulla zijn? Fulla lag opgekruld op de grond. Ze sprong gelijk op en ik kon nog net voorkomen dat ze naar buiten glipte. Gelukkig, alles ging goed; wat een voorbeeldige hond. In Luxor kwamen nog meer passagiers aan boord en toen vlogen we echt naar Nederland en kon ik me eindelijk een beetje ontspannen. Halverwege de vlucht kwam de hoofdsteward melden dat de gezagvoerder mij wilde spreken. Ik werd gelijk weer nerveus, wat zou er nu aan de hand zijn? Ik toog naar de cockpit en de steward klopte op de deur, waarna de deur open werd gedaan. Ik stapte naar binnen en zag tot mijn verbazing een bekend gezicht. Het was de piloot zelf met wie ik eerder had gesproken, terwijl ik dacht dat het iemand van het grondpersoneel was! ¨Hoe gaat het met de hond?¨ vroeg meneer Hussin ¨Moet hij niet wat te eten en drinken krijgen?¨ Hij was enigszins bezorgd of we op Schiphol geen problemen zouden krijgen omdat we geen bench of riem bij ons hadden. Dat was iets waar ik me helemaal niet druk om maakte. Al zou iemand er wat van zeggen, ze konden ons moeilijk terugsturen naar Egypte. Ik bedankte hem nogmaals voor zijn welwillendheid, maar kon toch niet nalaten op te merken dat de maten van de kooi precies waren opgegeven. Toen kwam de aap uit de mouw, de piloot vertelde dat er op het laatste moment was besloten met een kleiner toestel te vliegen. Bij het andere vliegtuig was de laadklep wel groot genoeg geweest. Aha!
Tegen 11.00 uur landden we op Schiphol en nadat alle passagiers waren vertrokken, deed ik de toiletdeur weer open. Fulla was nog steeds springlevend. Omdat we geen riem bij ons hadden, moest Frank haar het hele eind dragen. Bij de paspoortcontrole zetten we haar op de grond en trokken we haar aan haar halsband mee. De man van de marechaussee had niets in de gaten. Bij de bagageband gaf iemand van ons reisgezelschap een riem van haar tas waarmee we Fulla konden aanlijnen. ¨Fulla, yallah¨ moedigde ik aan (Arabisch voor ¨hup¨) en zowaar, Fulla trippelde keurig mee, weliswaar met haar staart tussen de benen, maar ze liep! Bij de douane was niemand te bekennen en konden we zo doorlopen. Daar troffen we de AAI-vrijwilligster die Fulla zou opvangen. Pfffttt, onze missie was geslaagd!
Naschrift: Mona vertelde later dat Fulla geen kalmeringstabletje had gekregen, omdat de dierenarts bang was dat haar bloeddruk in het vliegtuig te ver zou dalen. En wij maar denken dat ze zo rustig was vanwege een pilletje! (Dierennieuws.nl)
De naam van deze kat doet vermoeden dat de Afrikaanse en Aziatische Goudkat sterk aan elkaar verwant zouden zijn, maar niets is minder waar. De Aziatische Goudkat is een middelgrote kat die voorkomt in de bossen van Zuidoost-Azië. Zijn grootste (dierlijke) vijand is de tijger.
De Aziatische Goudkat komt voor in de tropische en subtropische regenwouden en drogere bossen van Nepal en Zuid-China, tot Maleisië en Sumatra. Ook komt hij voor tot op een hoogte van 3050 meter in de Himalaya. Heel af en toe komt hij tevoorschijn uit de bossen en waagt hij zich in een wat meer open gebied. Zeer zelden is hij in het wild gezien door mensen.
De kleur van de vacht is meestal goudbruin, maar ook komen de kleuren roodbruin (met gouden gloed), grijzig en bruinzwart voor. Heel opvallend is het mooie ¨masker¨ van de Aziatische goudkat. Een gezichtstekening, bestaande uit witte, blauwe en grijze strepen.
Net als veel andere (kleine) katachtigen is ook de Aziatische Goudkat een solitair dier. Overdag gebruikt hij zijn tijd om te rusten op een koele plek in het bos. De kleur van zijn vacht valt nauwelijks op. Zijn territorium markeert de goudkat met urine. Na een draagtijd van 10 tot 11 weken brengt het wijfje twee of drie jongen ter wereld. Gedurende de eerste weken blijven de jongen veilig in het nest. Net als bij de andere katachtigen zijn de oogjes van de jongen dicht tot ze ongeveer tien dagen oud zijn. Dit voorkomt dat ze de bescherming van het nest verlaten. De jongen blijven ongeveer tien tot twaalf maanden in de buurt van hun moeder.
De Aziatische Goudkat jaagt meestal 's nachts. Bij iedere strooptoch wordt een groot gebied afgezocht. Op het menu staan o.a. grotere knaagdieren, hoendervogels, insecten, reptielen maar ook zelfs buffelkalveren. Het prooidier wordt van achteren beslopen, besprongen en met een snelle beet in de keel gedood. Na ongeveer vijf weken beginnen de jongen met het eten van vast voedsel.
De situatie van de Aziatische Goudkat is kwetsbaar. De grootste bedreiging vormt de boskap, maar ook wordt er op dit soort gejaagd voor zijn pels en de botten, net zoals bij de tijger. De botten worden in de traditionele medicijnen verwerkt als vervanging voor de tijgerbotten.
Merle is in het weekendhuisje. Ze heeft het goed naar haar zin. De hele dag mag ze buiten lopen.
Op een ochtend ziet Merle iets in de tuin. ¨Een poes¨denkt ze.Ze gaat jagen. Maar dat is een vreemde poes. Een poes met een pluimstaart. Ze rent erachteraan. Met alle haren overeind. En grommend.
Ze jaagt het beestje de boom in. Dan gaat Merle zitten wachten bij de boom. Want de poes moet een keer naar beneden komen. Maar Merle weet iets niet. Het is geen poes. Het is een eekhoorn.
De eekhoorn springt van boom naar boom. Om zo uit de buurt van Merle te komen. Merle blijft wel een uur onder de boom zitten.
Aan de andere kant van de tuin is de eekhoorn weer naar beneden gekomen. Die gaat verder met het zoeken van eten. Misschien zit hij stiekum die domme hond bij de boom wel uit te lachen. (Dierennieuws)
Dat katten - vooral poezen - gewoontedieren zijn, is bekend. Ooit omschreef iemand die eigenschap heel treffend. Als een poes kiesrecht had, zou ze heel haar leven op één en dezelfde partij stemmen. Ze reageert dan ook onmiddellijk op de geringste verandering in haar omgeving. Als je bijvoorbeeld een nieuwe plant in de huiskamer hebt gezet, staat ze er bij binnenkomst als aan de grond genageld, bijna verontwaardigd naar te staren. Wie heb ik toestemming gegeven om mijn kamer zo ingrijpend te veranderen, lijkt ze dan te denken. Vervolgens wordt de plant zeer omzichtig bekeken en besnuffeld. Als dat ritueel achter de rug is, gaat ze zich zorgvuldig wassen. Het lijkt alsof ze dan even tijd wil nemen om deze grove inbreuk op haar vertrouwde omgeving te verwerken. Als ze dan eenmaal uitgebreid de krabpaal - of iets anders - met haar klauwen gaat bewerken, weet je dat madame de verandering - zij het mokkend - maar voor lief neemt.
Ik merkte dat een kat ook moeite kan hebben met verandering in gedrag van het ¨baasje¨. Als huisdier ziet de kat je dus niet als baas, eerder als een soortgenoot. Omdat je het beest voedt en verzorgt, ben je wel de superkat. Toch kent een huiskat tot in bijna elk detail jouw rituelen en volgorde van handelen. Zolang je jezelf maar keurig aan die vaste patronen houdt, is er geen enkel probleem. Wat dat betreft heeft een kat zeg maar autistische trekjes. Ik moest ondervinden dat ook mijn poes Sjaan me liet weten dat ze niet zit te wachten op vreemd, voor haar niet te plaatsen gedrag van haar huisgenoot.
Om optimaal van mijn muziek te kunnen genieten, schafte ik een mooie koptelefoon aan. Ik kon nu volop genieten van muziek die bij wijze van spreken midden in je hoofd zit. Ik houd van klassieke muziek, maar heb ook nog wat verzamel-cd's met popmuziek. In een nostalgische bui zette ik een van die cd's op. Je kent dat wel; voor je het weet zit je dan volop mee te zingen. Tot mijn verbazing stoof Sjaan met wijdopen gesperde ogen op me af. Met zwiepende staart zat ze me aan te kijken, haar bek zag ik steeds maar open en dicht gaan. Toen ik door bleef zingen, werd het haar blijkbaar te gortig. Ze stootte met haar poot - wel met de nagels in - tegen mijn mond, en begon zelfs zachtjes in mijn kin te bijten. Nee, het was geen agressief gedrag, eerder bang of paniekerig.
Toen ik stopte met zingen en de koptelefoon afzette, zat ze me nog steeds mekkerend aan te kijken. Pas nadat ik haar even geruststellend toesprak en aaide, werd ze weer rustig. Natuurlijk begon ik me af te vragen waarom ze zo in paniek raakte. Nu is het meestal zo dat je jezelf niet of nauwelijks kunt horen als je op die manier meezingt, en dus geen toon kan houden. Zou Sjaan mijn valse gezang misschien niet aan kunnen horen? Ik besloot de proef op de som te nemen. Weer zette ik hetzelfde nummer op, en wachtte even met meezingen. Er gebeurde niets bijzonders, Sjaan zat me rustig aan te kijken. Aan de muziek kon het dus niet liggen. Maar toen ik - beslist niet vals - weer mee ging zingen, vertoonde ze weer dat gedrag. Ik kon haar nu ook hard en klaaglijk horen miauwen, alsof ze me smeekte om er mee op te houden. Nu vliegt Sjaan de kamer al uit als ik mijn koptelefoon pak. Nee, zit is bepaald niet onder de indruk van mijn zangkwaliteiten!
Sommige dingen zijn handig om te weten over honden. Daar heb je geen therapie voor nodig maar gezond verstand. Alleen is er wel iemand die het je moet vertellen of moet er een plek zijn waar je het kan lezen en dat is hier op de honden.blogo.nl. Honden denken nou eenmaal niet als mensen en ook hun gedrag is alles behalve hetzelfde dan dat van mensen. Zeker wat betreft de interpretatie van dingen. Daarom heb ik hieronder weer een paar korte interessante dingen voor je op een rij gezet:
Bijten is een natuurlijk, normaal hondengedrag
Er zijn geen brave en stoute honden
Bijten en dreigen zijn manieren waarop honden grote en kleine geschillen oplossen en hoe zij op een dreiging (in hun ogen) reageren.
Tussen honden is agressief gedrag normaal. Mensen willen dit niet.
Alle honden zijn potentiële bijters.
Elke hond heeft op een mogelijke bedreiging 2 antwoorden: zelf gaan lopen of de ander wegjagen. (vlucht of aanval) De hond kan deze twee strategieën door elkaar gebruiken en van het één op het ander overgaan naar believen. ( kan niet vluchten = aanval).
Dikwijls hoort men na een beet: "dat begrijp ik niet", "opeens en zonder waarschuwing of aanleiding", "zonder reden".
Een binnendringen in "zijn ruimte" kan voor de hond een serieuze provocatie zijn. (een hand uitsteken, hem aanraken, dichterbij komen, bij "iets" van de hond in de buurt komen)
Wij mensen hebben het soms moeilijk om te accepteren dat het de hond is die beslist of iets bedreigend of uitdagend voor hem is.
De hond voorbereiden en gewoon maken aan mensen en hun rare gewoonten moet aangeleerd worden. (dit is socialisatie)
Wist je dat hondennamen over de jaren veranderen ?
Wist je dat hondennamen over de jaren veranderen? Ik kwam een leuk stukje tekst tegen over een onderzoek wat al in 1997 gedaan is. Je zou zeggen dat ze ondertussen alweer een nieuw onderzoek mogen doen. Wat leuk is om te zien dat steeds meer honden een mensennaam krijgen in plaats van een echte hondennaam zoals Fido. Dit komt vooral doordat mensen een hond zien als een deel van de familie. Niet als mens maar wel als maatje en trouwe vogeling/beschermeling van de familie. Ik vind het wel begrijpelijk dat de lijn van namen vager wordt tussen mens en dier. Het is tegenwoordig ook een sport om een zo origineel mogelijk naam voor je baby te verzinnen dus de honden kunnen niet achter blijven. Iemand nog een origineel idee??? Voor een hondennaam he ;-) Wil je meer over het onderzoek naar hondenamen lezen dan kan dat hier. (honden.blogo.nl)
Een vliegtuig stort neer in de jungle. De enige overlevende is John Woodhouse. Samen met zijn accordeon begeeft hij zich op weg naar de bewoonde wereld. Plots komt er een leeuw aanstormen. John Woodhouse begint op zijn accordeon te spelen, en de leeuw doet hem niks. Even later komt een tweede leeuw aanstormen. John Woodhouse begint nog wat harder te spelen, en ook deze leeuw doet hem niks. Dan komt er een derde leeuw aanstormen. John Woodhouse gaat nog harder spelen, maar de leeuw blijft doorlopen en vreet hem helemaal op. Zitten er twee apen in de boom. Zegt de ene tegen die andere: "Ik heb het je toch gezegd. Als die dove straks komt: die heeft hem!"
Een jong katje zit voor een huis in de zon. Komt er een grote kater langs. Vraagt het jonge katje: 'wat ga je doen?'. 'Ik ga Miesje neuken', zegt de kater. Katje: 'Is dat Leuk?' Kater: "Ja nou en of!' 'Mag ik mee?', Vraagt het katje. 'Ja, hoor'. Na een poosje komen ze bij een grote schuur en daar zit Miesje van het zonnetje te genieten. Ze ziet de kater al van ver aan komen en neemt een sprint om de schuur heen. De kater sprint achter haar aan en het jonge katje daar weer achteraan. Maar Miesje heeft echt geen zin en blijft rondje na rondje om de schuur rennen, gevolgd door de kater en het katje. Tot het katje na een poos roept: 'nou, ik neuk nog één rondje mee, maar dan schei ik er mee uit, hoor!'
Over steriliseren doen heel wat foutieve veronderstellingen de ronde. Het lijkt een drastische ingreep, maar toch beveelt dierendokter Rob Lückerath het aan voor baasjes die geen nestjes in huis willen. 'De voordelen zijn véél groter dan de mogelijke nadelen.'
1 Twaalf maanden is ideale leeftijd voor de sterilisatie van een hond. FOUT 'In België adviseren wij hondeneigenaars om hun teef honderd dagen ná de eerste loopsheid te steriliseren. Die eerste loopsheid treedt gemiddeld op tussen 6 en 9 maanden. Als de hond nog loops is, zijn baarmoeder en eierstokken enorm gestimuleerd, wat de operatie voor de hond en dierenarts veel complexer maakt. In de Verenigde Staten gaan dierenartsen echter veel vroeger over tot sterilisatie. Daar kan je pups kopen met of zonder voortplantingsstelsel, aangezien de teefjes er op acht weken worden gesteriliseerd. Wie gelijk heeft, dat moet de toekomst nog uitwijzen. De operatie bij een kleine pup is natuurlijk veel eenvoudiger, maar honden zijn pas op 6 maanden 'narcosevolwassen' en kunnen, met minder risico dan een pup, verdoofd worden.'
2 De operatie houdt een zeker risico in. JUIST
'Net als bij de mens kunnen er tijdens een operatie altijd complicaties optreden. In de regel echter zijn het gezonde (jonge) dieren die gecastreerd worden. Onze ervaring leert dat, hoewel sterilisatie een grote ingreep is, de meeste honden een à twee dagen na de operatie weer helemaal zichzelf zijn. In principe kan u uw hond 's ochtends brengen en 's middags weer ophalen. Bij de operatie wordt de buik geopend via de middellijn. De eierstokken worden altijd verwijderd, de baarmoeder alleen als die er afwijkend uitziet. De hond is normaalgezien goed wakker als u haar mee naar huis krijgt. Het is dan de taak van het baasje de hond minimaal een week rustig te houden en dus niet te laten springen of met een bal of met vriendjes te laten spelen.'
3 Mijn hond zal zich anders gaan gedragen na de operatie. FOUT
Het klopt dat uw hond rustiger, lustelozer of slomer kan worden. Deze gedragsverandering treedt echter niet altijd op. In tegenstelling tot castratie bij de reu is deze eventuele karakterverandering dus niet te voorspellen. Sommige teven worden zelfs actiever na sterilisatie. Soms is dat vervelend, in andere gevallen juist gewenst door de baasjes.'
4 Sterilisatie voorkomt bepaalde ziektes. JUIST
Wanneer je de ingreep op tijd laat uitvoeren, maakt uw hond veel minder kans kwaadaardige melkkliertumoren te ontwikkelen. Ook het risico van een baarmoederontsteking, tumoren en cysten aan baarmoeder en eierstokken en de ontwikkeling van suikerziekte is beduidend kleiner. Bovendien zal uw hond geen bloedingen meer hebben en is een ongeplande zwangerschap uitgesloten.'
5Mijn hond zal zeker verdikken na de operatie. FOUT
'De voordelen van een sterilisatie zijn beduidend groter dan nadelen. Geen enkel nadeel is levensbedreigend, terwijl de ziektes die voorkomen worden door een sterilisatie dat wel kunnen zijn. Teven kunnen inderdaad in gewicht toenemen, maar met een goed dieet is dit te voorkomen. Gewichtstoename wordt hoofdzakelijk veroorzaakt door een verlaagde schildklierfunctie. Een regelmatige gewichtscontrole is zeker geen overbodige luxe. Soms krijgt de hond last van incontinentie of een veranderende vachtstructuur. Maar ook daar heeft de dierenarts eenvoudige en schadeloze oplossingen voor.' (Nieuwsblad)
Ongeveer 25 cm voor reuen; teven zijn iets kleiner
Gewicht
6-8 kg
Kleur
Alle kleurvariaties zijn mogelijk, van goudkleurig tot donkergrijs, zwart of wit.
Goed met kinderen
Goed met honden
Goed met dieren
Geschiedenis
De Lhasa Apso of ´blaffende leeuwhond´ vindt zijn oorsprong in Tibet, waar hij gefokt werd in Boeddhistische monnikenkloosters. Dit ras is erg oud en zou onstaan zijn uit de kruising van de Terriër met een Tibetaanse Spaniël. Ze waren populair als waakhond en gezelschapshond en werden beschouwd als symbool van geluk om boze geesten op een afstand te houden. Deze hondjes verdienden zeer hoog aanzien en leefden vooral aan adellijke hoven.
Karakter
De Lhasa Apso heeft, zoals zijn afkomst doet vermoeden, Oosterse eigenschappen. Deze hond is wel heel gehecht aan zijn baasje en erg gesteld op contact met het gezin, maar staat wantrouwig ten opzichte van vreemden. Het is een vrolijk en speels hondje dat, niettegenstaande hij maar klein is van gestalte, een stevige wandeling aankan. Hij is een beetje eigenwijs en zelfverzekerd. Eerder geschikt voor al wat oudere kinderen, want hoewel hij goed met kinderen kan opschieten, laat hij niet met zich sollen. Een andere eigenschap van dit ras is dat ze een uitstekend gehoor hebben en bij een vreemd geluid zal hij zijn baas onmiddellijk waarschuwen.
Verzorging
De Lhasa Apso heeft een lange stevige en rechte vacht met een middelmatige ondervacht. Deze diende oorspronkelijk om hem goed te beschermen tegen extreme weersomstandigheden. Hun vacht dient best dagelijks te worden uitgekamd om klitten te voorkomen. Zoals bij alle andere honden hebben show-exemplaren een speciale verzorging nodig. Hoewel de Lhasa Apso een dikke weelderige vacht heeft, verhaart deze hond bijna niet.
Hoe laat ik mijn kat kennismaken met de kattenbak (Martina1)
Hoe laat ik mijn kat kennismaken met de kattenbak
Heeft u een kat in huis gehaald, zorg er dan voor dat het dier de kattenbak weet te vinden. Zo vermijd u onwelriekende toestanden. Wijs uw dier de plaats door het (herhaaldelijk) op de bak te zetten. In het begin is het misschien handig om meerdere bakken op verschillende plaatsen neer te zetten, zolang uw dier zich nog wat moet aanpassen aan de nieuwe omgeving. Een afwasbakje kan ook prima dienst doen als voorlopige oplossing. Een kat is van nature zindelijk en zal snel genoeg doorhebben wat van haar verlangd wordt én op welke plaats. Kattenbakvulling bestaat vooral uit vochtopnemende korrels. De bak maakt u best geregeld schoon. Ook de inhoud ervan moet regelmatig ververst worden. (Het Nieuwsblad)
Mijn hond bijt altijd maar aan zijn poten (Martina1)
Mijn hond bijt altijd maar aan zijn poten
Pootlikkers of -bijters, dat is de veterinaire term. Zeven factoren kunnen de oorzaak zijn van deze aandoening: demodex (mijt), malasessia (gist), herfstmijt, allergie, bacteriën, schimmel of psychogeen. Meestal start de aandoening met een schimmelinfectie en gaat de hond hieraan likken. Door dit veroorzaakte letsel kunnen bacteriën en gisten de wonde binnensluipen en begint de ellende. De psychogene factor is vergelijkbaar met menselijke nagelbijters. Het is een probleem dat vrij veel voorkomt bij honden. De enige oplossing is naar de dierenarts gaan om uitsluitsel te krijgen.
Urine als spiegel van de gezondheid van uw dier (Martina1)
Urine als spiegel van de gezondheid van uw dier
Net als mensen zijn honden en katten op latere leeftijd onderhevig aan ouderdomskwaaltjes, het ene al erger en moeilijker te behandelen dan het andere. Gelukkig is een aantal van deze leeftijdsgebonden problemen makkelijk op te sporen door een eenvoudig en goedkoop urineonderzoek.
Met de resultaten van een urineonderzoek kan men urinaire problemen opsporen, maar ook de eerste signalen van algemene ziekten. Wacht dus niet tot uw hond of kat symptomen vertoont, maar wees er op tijd bij, is de goede raad die dierendokter Rob Lückerath meegeeft. s De functie van urine: urine zorgt in de eerste plaats voor de verwijdering van afvalstoffen die zich in het bloed hebben opgestapeld. Urine waarborgt ook de zelfregulering, regelt dus de uitscheiding van water en mineralen. De urine wordt gevormd ter hoogte van de nieren, door filtratie van het bloed in de nefronen, en loopt vervolgens naar de urineblaas, waar ze wordt opgestapeld. De urinelozing geschiedt via de urinebuis. s Normale urine: urine moet lichtgeel van kleur zijn en helder. De urine bij hond en kat heeft een zuurtegraad die varieert tussen 5 en 7,5 pH. Het bepalen van de urinaire pH is van belang, omdat steentjes in de urine zich pas bij een pH-waarde hoger dan 7 vormen.
Aandoeningen:
moeilijk plassen, pijn bij het plassen (vaak vergezeld van janken of klaaglijk miauwen), vaker de genitale streek reinigen, vaak kleine plasjes maken, bloed in de urine (lichtroze kleur), agressief gedrag bij aanraken van de buik en onzindelijkheid kunnen wijzen op aandoeningen van de lagere urinewegen, zoals een blaasontsteking of urinewegstenen. Bij hond en kat kunnen verschillende soorten stenen voorkomen. In erge gevallen kunnen die de urinewegen obstrueren, waardoor het dier niet meer kan plassen. Dergelijke obstructie moet zo vlug mogelijk worden verwijderd omdat ze kan leiden tot uitdroging, coma en sterfte.
Urineweginfectie:
zitten er bacteriën in de nieren of in de urinewegen, dan spreekt men van een urineweginfectie. Dor verdedigingsmechanismen zoals geconcentreerde, zure urine en algemene immuniteit zijn gezonde dieren vrij resistent tegen infecties. Slechts door onderdrukking van de algemene immuniteit, verminderde lokale verdediging of aandoeningen die het urineren bemoeilijken, krijgen bacteriën de kans om zich in de urinewegen te nestelen. Katten zijn resistenter dan honden. De signalen zijn dezelfde als hierboven. De dieren blijven ook langer in de urineerhouding zitten. Bloed in de urine (hematurie) kan aanwezig zijn (lichtroze kleur). De dieren kunnen agressief reageren bij het aanraken van de buik of tijdens het vastnemen, of onzindelijk worden. Bij een infectie van de hogere urinewegen zullen de dieren symptomen vertonen als sufheid, mindere eetlust, koorts, loomheid, enz.
Urinekristallen en -stenen:
urolithen of stenen in het urinair stelsel bestaan uit samengeklonterde kristallen, die ontstaan wanneer de urine verzadigd is met mineralen. Dat kan te wijten zijn aan metabole stoornissen of aan de voeding, wanneer die de vorming van urinekristallen bevordert. Zowel bij hond als kat komen stenen vooral voor in de blaas en de urethra. Maar dat is stof voor een volgende bijdrage.
Katten Fratsen Onze kat die heeft personeel en vindt dat helemaal niet raar hij heeft het prima voor elkaar ze bedient m echt soms teveel.
Als hij miauwt komt ze naar buiten haar lieve woorden stild zijn luid gegil en als meneer nog aaitjes wil hoeft hij enkel zn ogen maar te sluiten.
Zelfs zijn buik wordt gemasseerd wanneer hij zich behaaglijk rolt en schattig met zijn pootjes dolt zich uitrekt,... lui...,ongegeneerd.
Dan vertrekt t personeel naar binnen er moet per slot nog werk worden gedaan maar ze blijft toch aarzelend staan bij het horen van zn lokkend spinnen.
Zelfs de deuren doet ze open als hij vragend zijn lijfje strekt en het zonder meer uit rekt om door het kattenluik te lopen
Hij weet precies waarvoor ze zwicht en geeft haar kopjes als beloning wandelt rond als een trotse koning ja..., onze kat heeft zijn personeel afgericht!
Tegen de prijs van een pot honing hadden een wolf, een haas en een vos de taak op zich genomen om een stuk land te ontginnen. Om zeker van hun beloning te zijn hadden zij gevraagd de honing al vooraf te krijgen. De pot werd achter de schuur gezet en zij togen aan het werk. "Laten wij afspreken," zei de wolf nog, "dat we pas van de honing gaan eten als we helemaal klaar zijn. Anders zie ik nu al dat er van het werk niets terecht komt." - "Mogen we wel van te voren even proeven?" probeerde de vos. "Nee, geen sprake van," besliste de wolf. "We kennen jou!"
De vos drong niet verder aan en het werk begon. Maar na enige tijd begon het werk de vos te vervelen. Hij zou veel liever eens van de honing proeven. Toen hij eens een eind van de anderen af stond niets te doen liet hij plotseling "Skitsjie! Skitsjie" horen. De wolf en de haas kwamen naar hem toe en vroegen: "Hoorde jij dat ook? Het leek wel of er iemand geroepen werd." - "Klopt," antwoordde de vos, "ze hebben mij geroepen. Ik moet een kleintje ten doop komen houden. Vinden jullie goed, dat ik even wegga?" - "Vooruit dan maar," fronste de wolf, "maar maak het niet te lang. We moeten nog wel klaarkomen vandaag!"
De vos sloop naar de schuur en maakte de pot honing open. Gulzig als hij was schrokte hij achter elkaar er wel een derde van op. Voldaan keerde hij daarna terug naar het veld en zei: "Daar ben ik weer! Het heeft niet te lang geduurd, hè?" - "Dat heb je inderdaad vlug gedaan. Hoe heet je petekind?" vroeg de haas. "Eerste-hap," antwoordde de vos, "merkwaardige naam, niet?" Wel, dat vonden de anderen ook, maar in de familie van de vos kwamen wel meer vreemde namen voor. En dus kregen de wolf en de haas geen argwaan.
Na verloop van tijd begon de vos opnieuw trek in honing te krijgen. En evenals de vorige keer liet hij uit de verte "Skitsjie! Skitsjie!" horen. "Ik Geloof dat ze je alweer roepen!" schreeuwde de haas naar de vos. "Ja! Ik moet weer peter zijn. Mag ik weer even?" Opnieuw deed de vos zich achter de schuur tegoed aan de honing. "En hoe heet de kleine dit keer?" vroeg de wolf, nadat de vos weer terug was. "Tweede-hap," zei de vos terloops.
Weer werd er een poos hard gewerkt, toen de vos plotseling al weer zijn "Skitsjie! Skitsjie!" liet horen. "Zeg, blijft dat de hele dag zo?" vroeg de wolf verstoord. "Er moet hier gewerkt worden, niet in de kerk!" - "Heus, het is de laatste keer," beloofde vos, "als ze me nog een keer zouden roepen, ga ik gewoon niet. Maar voor deze keer vind je het toch nog wel goed?" - "Als het echt de laatste keer is tenminste. Schiet nu maar op!" bromde de wolf. Toen de vos korte tijd daarna weer verscheen, antwoordde hij op de vraag hoe het petekind nu genoemd was: "Laatste-hap."
Uren waren er inmiddels voorbijgegaan. De wolf en de haas voelden dat zij goed moe waren geworden. Daarom stelde de wolf voor: "Het is wel tegen onze afspraak, maar laten we toch maar vast iets van de honing gaan eten. Ik moet even nieuwe kracht opdoen."
Moe gingen ze achter de schuur op de grond zitten. De haas maakte de pot open en zag dat alle honing er uit verdwenen was. "Wat een misselijke streek! Dat heb jij natuurlijk gedaan, sluwe vos," schold de wolf, buiten zichzelf van woede. "Ik? Hoe kom je daarbij? Als je het mij vraagt heeft de haas dat gedaan," sprak de vos verontwaardigd. "En ik ben geen minuut van het veld af geweest! Kom nou gauw!" De haas was diep beledigd. "En toch heb jij het gedaan," hield de vos vol. "Bij alle sterren in de hemel zweer ik jullie, dat ik onschuldig ben," riep de haas, "maar ik kom er wel achter, wie het wel gedaan heeft. Wacht maar! Het is nu bijna donker, laten we eerst maar gaan slapen. Als er morgenochtend bij een van ons de honing uit het lijf loopt, reken maar dat hij dan de dader is. En ik zal dat niet zijn!"
De anderen stemden daarmee in. "Maar er zal toch eerst gegeten moeten worden," vond de wolf, "vos, ga jij maar in het dorp wat voor jezelf opscharrelen. En haas, ga jij maar wat knabbelen in het klaverveld. In de tussentijd hoop ik ook iets te vinden, want ik rammel van de honger." De haas ging er vandoor, nadat hij beloofd had zo gauw mogelijk weer terug te zijn. Maar de vos zei, dat hij veel te moe was om nog helemaal naar het dorp te lopen. Hij had het immers de hele dag al drie keer gedaan! Nee, hij zou liever eerst wat gaan slapen. De haas was spoedig weer terug. Hij had de klaver gevonden en kon er weer even tegen.
Toen de vos de volgende morgen de eerste zonnestralen op zijn snuit voelde, schrok hij niet alleen daarvan wakker. Ook liep er gestadig honing uit zijn lijf. Wat moest hij doen? Voorzichtig sloop hij naar de haas en liet zich naast de haas helemaal leeglopen. Vervolgens maakte hij de wolf wakker: "Ga eens bij de haas kijken! Je weet niet wat je ziet!" Nu werd ook de haas wakker. Hij zag het stinkende vuil naast zijn bed en begreep welke kool de vos hem gestoofd had. Halsoverkop maakte hij dat hij wegkwam.
Dit was voldoende bewijs voor de wolf. Met een slaapdronken hoofd rende hij de haas achterna. Door bos en veld, door struiken heen en over greppels holde hij achter hem aan. Toen hij bij een schutting was gekomen probeerde de haas zich tussen twee planken door te wringen. Maar het lukte niet en dat was zijn ongeluk. De wolf had hem nu gauw te pakken en... beet een stuk van zijn staart af. Daarom heeft sinds die tijd de haas enkel nog een pluimstaart. En ook sinds die tijd jaagt de vos onvermoeibaar op de haas, bevreesd als hij is dat de haas ooit nog eens de kans zal krijgen om het allemaal aan de wolf uit te leggen.
Castratie betekent het onvruchtbaar maken van een konijn waarbij inwendige geslachtsorganen worden verwijderd. Bij een vrouwtje wordt dit meestal sterilisatie genoemd, maar dit is eigenlijk onjuist. Sterilisatie betekent het afbinden of doorsnijden van de eileiders, maar met behoud van de eierstokken. Ook bij vrouwtjes konijnen worden de inwendige geslachtsorganen (baarmoeder en eierstokken) verwijderd, en wordt het dus een castratie. In de praktijk worden meestal de mannetjes, en zelden de vrouwtjes gecastreerd.
Waarom is het zo belangrijk een konijn te laten castreren? 1) Gecastreerde konijnen leven langer en gezonder. Vrouwtjes konijnen hebben 50 tot 80% kans om baarmoederkanker te krijgen. Dit risico wordt tot bijna 0 gereduceerd als ze gekastreert wordt. Mannetjes leven langer omdat ze na castratie minder snel met andere dieren (konijnen, katten, etc) zullen vechten, want hij heeft niet meer zo'n grote drang om zijn territorium te verdedigen.
2) Gecastreerde konijnen zijn beter gezelschap. Ze zijn rustiger, aardiger en betrouwbaarder wanneer hun drang tot voortplanting is weggenomen. Daar komt nog bij dat gecastreerde konijnen minder destructief (knagen en graven) en agressief (bijten, grommen, aanvallen).
3) U voorkomt vervelend gedrag. Ongecastreerde mannetjes (en soms ook vrouwtjes) sproeien met hun urine. En zowel mannetjes als vrouwtjes zijn veel gemakkelijker zindelijk te maken wanneer ze gecastreerd zijn.
4) Gecastreerde konijnen dragen niet bij aan het konijnenoverschot. Het komt nog te vaak voor dat een vrouwtjes konijn per ongeluk zwanger raakt. Door uw konijn(en) te castreren voorkom je een hoop ellende. Een ongeluk zit in een klein hoekje, en het kan in een wip gebeurd zijn. Er zitten duizenden konijnen in de verschillende asielen in België. En er worden ook veel konijnen los gelaten op grasvelden, natuurgebieden of gewoon op straat. Tamme konijnen kunnen niet voor zichzelf zorgen. Ze raken ondervoed, worden ziek, worden aangevallen door andere dieren of worden aangereden door een auto. Ook verkopen aan een dierenwinkel is geen goed idee, omdat je niet weet aan wie het wordt verkocht. Een konijn wordt verkocht aan iedereen die geld heeft. Het maakt ze vaak niet uit of dat konijn verkocht wordt als slangenvoer of aan een klein kind.
5) Gecastreerde konijnen kunnen veilig samen leven met een soortgenoot. We kunnen het niet vaak genoeg benadrukken: konijnen zijn sociale dieren die graag gezelschap hebben van een soortgenoot. Maar een ongecastreerd konijn kan vaak niet samenleven met een ander konijn, ook niet een van hetzelfde geslacht, omdat het seksuele en agressieve gedrag door de geslachtshormonen wordt bepaald.
Castratie is een veilige handeling, mits het is uitgevoerd door een deskundige dierenarts. Vroeger was het heel moeilijk om een konijn onder narcose te brengen. Veel konijnen gingen dood tijdens of na de narcose. Tegenwoordig is het risico van een narcose bij een gezond konijn bijzonder klein. In 99% van de gevallen gaat het goed. Het is wel zeer belangrijk dat je een goede dierenarts hebt die veel ervaring heeft met het castreren van een konijn, en die de juiste narcose in de juiste hoeveelheid gebruikt.
Wat is de beste leeftijd voor een castratie? Zowel mannetjes als vrouwtjes kunnen het beste gecastreerd worden tussen een leeftijd van 6 maanden en 1 jaar. Het kan zelfs tot aan een leeftijd van 6 jaar, maar dan moet het konijn wel eerst grondig worden nagekeken of het niets mankeert.
Kan je zien of een konijn is gecastreerd? Bij mannetjes kan je het aan de ballen zien. De balzakken zijn leeg als het konijn is gecastreerd.
Bij vrouwtjes is het niet te zien. Je kunt de buik kaal laten scheren bij de dierenarts om te kijken of er wellicht een litteken te zien is, maar ook dat is niet altijd te zien als er bepaalde hechttechnieken zijn gebruikt.
In principe mag je er vanuit gaan dat een gevonden konijn niet is gecastreerd. Het is een prijzige ingreep (vooral bij vrouwtjes). Doorgaans laat men niet zo'n ingreep doen om vervolgens het konijn op straat te gooien.
Wat kost een castratie? Het kastreren van een mannetje kost ongeveer 50 tot 100 euro afhankelijk van het gewicht.
Voor een vrouwtje is het duurder (het is ook een moeilijkere en langere operatie). Het kost ongeveer 200 tot 300 euro daar er een gasanesthesie moet uitgevoerd worden.
Moeder een 4 jarige Ierse setter schonk het leven aan 15 pupies heeft hulp nodig om haar, maar kan niet alleen voor hen zorgen en krijgt daarbij de hulp van een 6 jarige Engelse Setter. Toen Madyson het leven schonk aan haar pupies kon zij alle pupies niet zelf gewassen krijgen en kreeg hulp van Liliana. Zij begon zelf melk te produceren om de pupies mee te voeden, al was Liliana niet zwanger. Normaal is een Ierse Setter heel beschermend tegenover haar pupies, maar liet Liliana gewillig helpen, wat een wonder is ! het zal in elk geval een grote hulp zijn voor Madyson.
mailgroep huisdieren
Heeft u een kat in huis gehaald, zorg er dan voor dat het dier de kattenbak weet te vinden. Zo vermijd u onwelriekende toestanden. Wijs uw dier de plaats door het (herhaaldelijk) op de bak te zetten. In het begin is het misschien handig om meerdere bakken op verschillende plaatsen neer te zetten, zolang uw dier zich nog wat moet aanpassen aan de nieuwe omgeving. Een afwasbakje kan ook prima dienst doen als voorlopige oplossing. Een kat is van nature zindelijk en zal snel genoeg doorhebben wat van haar verlangd wordt én op welke plaats. Kattenbakvulling bestaat vooral uit vochtopnemende korrels. De bak maakt u best geregeld schoon. Ook de inhoud ervan moet regelmatig ververst worden.
