Gerbils zijn geen vechtgrage dieren. Maar als je een vreemde gerbil bij een groep zet die al langer samenleeft, kunnen er toch wel conflicten ontstaan. De nieuwe, vreemde gerbil wordt dan gezien als een indringer van het territorium van de al bestaande groep. Ook een gerbil die alleen leeft kan agressief worden als er plots een soortgenoot bij komt. De indringer wordt dan wel eens aangevallen.

Ook vrouwtjes maken onderling wel eens ruzie. Vrouwelijke gerbils zijn trouwens wat agressiever en meer op hun territorium gericht dan mannetjes. Mannetjes hebben bijna nooit problemen met elkaar in een grotere groep. Als je van plan bent om een aantal gerbils in groep te houden, kan je dus veel problemen voorkomen door enkel mannetjes te kiezen. Vrouwtjes komen met mekaar overeen als ze maar met twee zijn. Met meer dan twee loopt het meestal fout.

Een probleem kan ook ontstaan als een gerbil ziek wordt en hij even uit de groep moet verwijderd worden. Als hij meer dan drie dagen afgezonderd leeft, zal hij nadien als een vreemde beschouwd worden. En dus als een indringer.

In het wild worden gevechten altijd op een natuurlijke manier opgelost. De gerbil die de strijd verliest, druipt af om elders zijn geluk te beproeven. Maar in gevangenschap kan een gerbil niet vluchten. En dan blijven de aanvallen maar doorgaan. Dan moet je dus wel ingrijpen, want anders kan de gerbil zelfs worden gedood.

Maar hoe zie je nu wanneer gerbils alleen maar spelen en wanneer ze echt vechten? Heel simpel. Zolang er geen bloed vloeit, is er niks aan de hand. Gerbils weten van zichzelf hoeveel pijn ze kunnen veroorzaken. Als niemand gewond raakt, wil dat meteen ook zeggen dat de gerbils willen dat er niemand gewond raakt. Dan spelen ze gewoon. Als ze mekaar echt pijn willen doen, vloeit er bloed. Het is hard, maar zo is het.

Wat kan je doen als gerbils vechten? Grijp niet té snel in, want dat kan de natuurlijke rangorde in de groep versturen. Een gevecht ontwikkelt zich altijd op dezelfde manier. Eén gerbil rent achter de andere en probeert hem in de staart te bijten. Na zo’n aanval komt er altijd een korte periode van rust. De strijdende gerbils trekken zich terug in een hoek. En dan wordt een nieuwe, net dezelfde, aanval ingezet. In deze fase kan het gevecht nog op een natuurlijke wijze stoppen. De rustpauzes worden dan langer en de aanvallen minder talrijk. De gemoederen bedaren vanzelf en de storm gaat liggen. Zolang de staart niet te zwaar beschadigd wordt, hoef je niet in te grijpen en kan je hopen dat de vrede vanzelf weerkeert.

Als het gevecht in deze fase niet stopt, gaan de strijdende gerbils naast mekaar staan. Ze drukken hun schouders tegen mekaar en staan klaar om mekaar in de keel of in de flanken te bijten. De staarten zwiepen heen en weer en ze krommen hun rug. Dit gedrag kan snel omslaan in een hevig gevecht. Als de hel losbarst, kan je de ruziemakers met een stokje van mekaar verwijderen. Dat helpt wel eens. Het stokje brengt soms verwarring en de diertjes gaan meer aandacht krijgen voor andere zaken dan voor mekaar.

Maar soms helpt zo’n stokje ook niet. Als de stoppen echt doorslaan bij de gerbils, vliegen ze in mekaar en proberen ze in mekaars keel te bijten. Je mag nu geen seconde verliezen. Stop evenwel nooit je handen tussen de gerbils, want de kans is groot dat ze ook jou zullen bijten. Probeer ze te scheiden, op welke manier dan ook. Trek dikke handschoenen aan als je je handen wil gebruiken. Een aparte huisvesting voor de gerbils is dan nog de enige redding.