Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
01-06-2007
Allerlei ongedierte (Ereli)
uit een dagboek van een hond
01-06-2007
Allerlei ongedierte
Ongedierte... 't is me toch een gek begrip. On-gedierte. Gedierte dat geen gedierte is. En gedierte op zich klinkt al niet zo best. Je zult bijvoorbeeld niet zeggen: zullen we naar het gedierte in de zoo gaan kijken? Of: wat een schattig gedierte daar op de vijver. Nee. Je zegt eerder: wat kruipt daar allemaal voor vies gedierte rond op de vloer? Of: de vuile hotelkamer zat vol krioelend gedierte. We kunnen dus besluiten dat gedierte al een redelijk negatieve bijklank heeft. En ongedierte is dan nog veel erger. Brrrrr... ongedierte. Spinnen, vlooien, muggen, teken, luizen, pissebedden. Enfin: ongedierte dus hé. Tegen al dat ongedierde geeft het vrouwtje mij en Fonzie druppeltjes. Van die vieze, scherp ruikende druppeltjes. Het vrouwtje zelf ruikt er niks speciaals aan, maar mijn hoogontwikkelde reukorgaan detecteert de geur van die druppeltjes van vanop mijlen afstand. Ik maak me dus steevast ijlings uit de voeten wanneer die geurpegel mijn neusgaten komt binnengezwermd. Maar het vrouwtje is redelijk vasthoudend als het op zo'n zaken aankomt. Ze weet me altijd weer in de luren te leggen. Ik ben een mensenhond, kom graag onder de mensen. Dus als het vrouwtje naar de badkamer loopt, dan trippel ik vrolijk met haar mee. Wie weet wat voor een interessante activiteiten en leuke spelletjes ze daar voor mij in petto heeft. Onopvallend doet het vrouwtje de ene deur in de badkamer toe (wij hebben een badkamer met twee deuren). Dan rommelt ze achteloos rond, terwijl ik geïntrigeerd toekijk. Vervolgens doet ze de andere deur van de badkamer dicht. Dat is het moment waarop ik nattigheid ruik. Mij opsluiten in de badkamer, terwijl zij erbij is, dan kan geen goed teken zijn. Ik begin paniekerig aan de deur te snuffelen, in de hoop dat die weer opengaat. Dan doet ze het schuifje open. Ik héb het niet meer. Ze haalt de verpakking uit de schuif. Ik drentel rond op zoek naar een ontsnappingsroute. Ze haalt het pipetje uit de verpakking. Ik staar haar aan met paniek in de ogen. Ze doet het pipetje open. Ik probeer me zo klein mogelijk te maken en me te verstoppen, wat niet gemakkelijk is in een piepkleine badkamer. Dan komt het vrouwtje dreigend op me af, met het geopende pipetje in haar hand. Nu is het een kwestie van snel wezen. Voor haar en voor mij. Ik probeer te ontvluchten, zij tracht de druppeltjes zo snel en efficiënt mogelijk in mijn nek aan te brengen. Deze onderneming eindigt meestal met driekwart van het product op mijn nek en het andere kwart gelijk verdeeld over het vrouwtje haar handen en de omringende badkamer. Ik krijg nog een aaitje over mijn kop en mag dan beschikken, maar niet nadat ik ze nog een vernietigende blik heb toegeworpen omdat ze me alwéér heeft liggen gehad. Waarom moet ik vanaf het begin van de lente deze marteling telkens weer lijdzaam, maar niet zonder slag of stoot, ondergaan? Omdat de baasjes al eens last hebben gehad van een vlooienpopulatie in huis. Toen was het vrouwtje dagenlang in de weer met stofzuigen en schoonmaken, en omdat ze - zoals eerder al eens verteld - eerder aan de luie kant is, wil ze die schoonmaakbeurten tot een minimum beperken. En daarom krijgen wij hier allemaal druppeltjes. Die blijkbaar wél effect hebben. Toen Fonzie hier aankwam, zat hij onder de vlooitjes. Ik werd dik tegen m'n zin ingesmeerd maar twee weken later was wel heel ons huishouden vlovrij. En toen het vrouwtje onlangs enkele teken opmerkte in mijn pels, holde ze meteen naar de apotheker voor een tekentangetje, maar toen ze dat ding wilde uittesten, bleken alle teken allang vrijwillig te zijn vertrokken, op enkele verdroogde en verschrompelde exemplaren na, die los in mijn pels hingen. Teken en vlooien zijn echter niet de enige soorten ongedierte waar het vrouwtje en ik een hekel aan hebben. Muggen zijn nog zo'n probleem. In de polder vliegen ze tegenwoordig in gigantische wolken rond. Ze vliegen in zwermen tegelijk je neusgaten in telkens wanneer je inademt. Niet aangenaam, geloof me vrij. Op het moment dat iedereen in korte broek en T-shirt, in rokjes en topjes geniet van het warme weer, duffelt het vrouwtje zich in alsof ze op poolexpeditie vertrekt. Een dikke broek (want die bastards steken los door dunne stof door, écht waar), dikke schoenen of laarzen en haar wandeljas. De onderkant van de mouwen snoert ze helemaal dicht, tot enkel de vingers van haar ene hand nog zichtbaar zijn (om mijn lijn vast te houden) en haar kap trekt ze tot ver over haar gezicht, zodat enkel nog haar ogen vrij blijven. Een beetje als Kenny uit South Park, maar dan niet in het oranje. Zo loopt het vrouwtje rond als het buiten vijfentwintig graden is. Ze smeert zich ook overvloedig in met muggenmelk. Van die soort die tropische killermuggen zou moeten weren. En toch slagen die beesten er nog in om haar te vinden. Vorig jaar werd ze vlak voor haar huwelijk gestoken op haar schouderblad (ze had toen geen jas aan natuurlijk, want ze wilde een kleurtje opdoen). Resultaat: een dikke, rode, lelijke joekel van een bult op haar rug. Dagenlang heeft ze toen kilo's crème gesmeerd om die bobbel toch maar zo snel mogelijk te doen verdwijnen. En het jaar daarvoor moest haar rechterhand eraan geloven. Eén steek van zo'n miezerig insect en haar hand zag er een week lang uit als een opgeblazen ballon met worstjes aan. Nee, we hebben het hier ten huize Erkan niet voor ongedierte. Niet voor vlooien, niet voor teken, niet voor muggen, en niet voor spinnen, kakkerlakken of pissebedden. Kan best zijn dat dat allemaal nuttige beestjes zijn, zoals het cliché luidt, maar voor ons hoeft het toch niet hoor.
mailgroep huisdieren
