Het is mei en de zon schijnt uitbundig.Mijn man en ik zitten op het terras in de tuin en genieten van het heerlijke weer en de bedrijvigheid om ons heen.  Alle vogels zijn druk bezig voedsel te verzamelen voor hun kroost. Een merelpaartje heeft een nest gebouwd in de pergola op niet meer dan zo'n meter of 2 bij ons vandaan.We zien hoe de ouders af en aan vliegen met wormen in hun snavels. Als ze bij het nest komen sjirpen de kleintjes om het hardst, zodra ze weer verdwijnen om nieuwe proviand te zoeken, zitten ze muisstil in hun nestje. Dat gaat nu al dagen zo en of we er nu getuigen van zijn of niet. Ze trekken zich niets van ons aan en dat hoeft ook niet, want we hebben niks kwaads in de zin. Integendeel : we vinden het prachtig om te zien hoe goed vader en moeder merel voor hun jongen zorgen. Die dag stellen we vast dat de kleintjes nu wel ongeveer groot genoeg zijn om uit te vliegen. Een dag later zit mijn man voor het raam als hij opneens moeder merel aan de buitenkant van het venster heen en weer ziet lopen.  Kennelijk wil ze hem iets duidelijk maken.  Mijn man gaat kijken en ziet algauw dat één van de jongen bij zijn vlucht uit het nest in het keldergat is beland, beneden het raam waar moeder merel met zoveel misbaar onze aandacht vraagt.Nu begrijpen we haar paniek ! Ze kan met geen mogelijkheid haar kind bereiken en het jong kan er al evenmin uit eigen kracht uitkomen. Het kost mijn man ook heel wat moeite om het tegensprutteldende jong te pakken te krijgen. Even later fladdert de jonge merel samen met zijn moeder de struiken in.  Een uurtje later meldt moeder merel zich opnieuw.  Ze trippelt met een snavel vol wormen door de open tuindeur onze kamer in, deponeert de wormen op ons vloerkleed en verdwijnt weer richting struiken. We weten niet wat er ons overkomt ! Is dit haar bedankje voor het redden van haar kind ? we geraken er niet over uitgepraat.

Als dat geen mooi liefdesverhaaltje is, dan weet ik het niet meer.

We zijn er voor, door en met elkaar ! http://blog.seniorennet.be/mailgroephuisdieren/