Bij bloedarmoede zit er te weinig hemoglobine in het bloed, wat het zuurstoftransport in het lichaam ernstig in het gedrang brengt. Een typisch teken van bloedarmoede bij dieren zijn de bleke of zelfs witte slijmvliezen van mond, ogen en genitaliën. Die moeten normaal gezien mooi roze zijn, dankzij de rode kleur die hemoglobine krijgt als ze gebonden wordt aan zuurstof. De diagnose kan bevestigd worden met laboratoriumtests waarbij de hemoglobineconcentratie en het aantal rode bloedcellen worden gemeten.

Rode bloedcellen hebben een beperkte levensduur en worden voortdurend aangemaakt door het beenmerg. Maar als het aantal rode bloedcellen abnormaal daalt, reageert het beenmerg door de productie te verhogen. In de microscoop zijn dan heel wat “jonge rode bloedcellen” zichtbaar die groter zijn dan hun “oudere leeftijdsgenoten”. In dat geval spreken we van regeneratieve anemie. Bij sommige ziekten wordt anemie echter veroorzaakt door een stoornis van het beenmerg zelf of van een orgaan dat het stimuleert bij de productie van rode bloedcellen (de nieren bijvoorbeeld). We spreken dan van “niet-regeneratieve” anemie.

Mogelijke oorzaken van regeneratieve anemie zijn: bloedingen, bloedparasieten (piroplasmose, leptospirose en de hemobartonella-bacterie), darmparasieten (ankylostomen of mijnwormen) en huidparasieten (luizen, vlooien en teken, die zich voeden met het bloed van het dier). Verder ook darmzweren, urinewegontstekingen en tumoren van diverse organen, die kunnen beginnen te bloeden. De rode bloedcellen kunnen ook aangetast worden door een immuunstoornis of opname van toxische producten.

Niet-regeneratieve anemie daarentegen is een gevolg van ijzer-, koper- of vitamine B12-tekort in de voeding en van de verminderde productie van rode bloedcellen door het beenmerg. Soms wordt dat immers niet langer gestimuleerd om rode bloedcellen aan te maken, onder meer bij nierinsufficiëntie. Het zijn namelijk de nieren die erytropoëtine produceren, het hormoon dat de productie van rode bloedcellen stimuleert. Sommige geneesmiddelen, een langdurige overdosis oestrogenen in het bloed, virussen (parvovirose) en bacteriën (erlichiose) hebben eveneens tot gevolg dat het beenmerg geen rode bloedcellen meer kan produceren. Ten slotte veroorzaakt ook het feliene leukemievirus (FeIV) bloedarmoede bij katten.

De behandeling moet aangepast worden aan de oorzaak  : antiparasitica voor bloed-, darm- en huidparasieten, antibiotica tegen bacteriën, ondersteunende behandeling bij nierziekten en correctie van een eventueel ijzer- of vitaminetekort.
Bovendien kan ook een groeidieet uw viervoeter helpen om weer op krachten te komen.
Heeft het dier echter op korte tijd veel bloed verloren (het bloedvolume van honden en katten vormt slechts respectievelijk 7 en 4  % van hun lichaamsgewicht), dan is in sommige gevallen een bloedtransfusie noodzakelijk.

De bloedgroep van een dier wordt bepaald door de aanwezigheid van moleculen aan het oppervlak van zijn rode bloedcellen. Deze erfelijke moleculen worden « antigenen » genoemd.

Er bestaan twee soorten antigenen die zich vasthechten aan de rode bloedcellen van de kat. Katten kunnen dan ook drie bloedgroepen hebben: groep “A” voor katten die rode bloedcellen hebben met het antigen “A” en groep “B” voor diegenen met het antigen “B”. Een derde groep bestaat uit katten die beide antigenen hebben (A en B). Bovendien bevat het bloed van katten uit groep A antilichamen die de rode bloedcellen met het antigen “B” kunnen herkennen en vernietigen. Bij katten uit de B-groep geldt het omgekeerde. De anti-A-antilichamen van katten uit de B-groep zijn bijzonder agressief tegenover de rode bloedcellen A. Vandaar dat een bloedtransfusie tussen beide groepen katten een massaal aantal rode bloedcellen vernietigt.

De meeste katten behoren tot de A-groep. Toch zijn er enkele rassen waarin 5 tot 50  % van de katten in de B-groep thuishoren. Het gaat onder meer om de Abessijnse kat, de Somalische kat, de Perzische kat en de Devon Rex.

Bij honden is de situatie complexer, want er bestaan verschillende bloedgroepsystemen. Wel hebben de meeste honden geen antirodebloedcel-antilichamen zolang ze geen transfusie hebben gekregen. Vandaar dat een hond een eerste transfusie mag krijgen met bloed van om het even welke andere hond. Nadien kan hij antilichamen ontwikkelen en mag hij geen tweede transfusie krijgen zonder voorafgaande analyses.

Bij een bloedtransfusie moet het dier onder toezicht van een dierenarts geplaatst worden. Bij elke transfusie kunnen immers een massaal aantal rode bloedcellen vernietigd worden, waardoor de bloedarmoede nog verergert. Bovendien kunnen bij een transfusie ook bacteriële, virale of parasitaire infecties overgedragen worden (piroplasmose, feliene leukemie, hemobartonellose…).