Zalmkwekerijen hebben een desastreus effect op de oceanen in de hele wereld. Een internationale coalitie van wetenschappers, touroperators en inheemse volken pleit voor een wereldwijd moratorium.

“Sinds de start van zalmkwekerijen hebben we een ineenstorting meegemaakt van het zeeleven”, klaagt Bob Chamberlin, stamhoofd van de Kwicksutaineuk Ah-kwa-mish. “Ik kan enkel met meewarig toezien hoe dit kan blijven doorgaan”. In het territorium van de stam, in de Canadese provincie British Columbia, zijn twintig zalmkwekerijen actief.

Moratorium

Wetenschappelijke studies tonen een verband aan tussen de scherpe teloorgang van de wilde zalmbestanden in Canada en ziektes en parasieten die afkomstig zijn van de zalmkwekerijen. In Chili zijn het vooral ontsnapte exemplaren die het ecosysteem onderuit halen.

Een coalitie van actiegroepen uit Noorwegen, Canada, Chili, Schotland en Ierland wil eindelijk paal en perk stellen aan de misstanden. Die vormen een inbreuk op de 'United Nations code on Responsible Fisheries', zeggen ze. Ze hebben de VN formeel opgeroepen tot een moratorium op zalmkwekerijen.

De “schaduw” van een kwekerij

Het is geen geheim dat de aquacultuur van zalm een ramp vormt voor het ecosysteem en verre van duurzaam is. Er is ongeveer drie kilo wilde vis nodig om één kilo zalm te kweken.

Bovendien heeft elke kwekerij een “schaduw” op de bodem van de oceaan: een dikke laag uitwerpselen van de vissen die elk leven op de oceaanbodem onmogelijk maakt. “Die schaduw kan zich drie of vier kilometer ver uitstrekken, afhankelijk van de stroming”, zegt Wolfram Heise, directeur aan de Fundación Pumalin, een beschermingsinitiatief in Chili. “Het zuurstofniveau in het water rondom de kwekerijen is soms zo laag dat ze moeten verhuizen naar een nieuwe locatie”.

Bron: JG (IPS)