Tasmaanse duivel

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Tasmaanse duivel IUCN - status: Veilig [1] [1]
Taxonomische indeling
Rijk : Animalia (Dieren) Stam : Chordata (Chordadieren) Klasse : Mammalia (Zoogdieren) Orde : Dasyuromorphia (Roofbuideldieren) Familie : Dasyuridae (Echte roofbuideldieren) Geslacht : Sarcophilus
Soort
Sarcophilus harrisii ( Boitard , 1841)

De Tasmaanse duivel (Sarcophilus harrisi ) (ook wel buidelduivel ) is een zeer vraatzuchtig vleesetend buideldier uit de familie Dasyuridae dat enkel op het eiland Tasmanië voorkomt. De Tasmaanse duivel kwam vroeger ook voor in Australië .

Het dier is ongeveer 60 cm lang, exclusief een 30 cm lange staart. Het heeft een groot hoofd, een bek met krachtige kaken en zwakke achterpoten. Het heeft duidelijk zwartachtig bont met witte flarden op de keel, aan beide kanten van de buik en op het achterdeel. Het dier heeft een woeste uitstraling en staat bekend om zijn wrede karakter. Het is zeer sterk voor zijn grootte en het jaagt op dieren die groter zijn dan het dier zelf, zoals kleine kangoeroes , knaagdieren , hagedissen en andere kleine dieren. Het leeft in holen op rotsachtige gebieden.

Net als vroeger op de nu uitgestorven buidelwolf , wordt op de Tasmaanse duivel gejaagd wegens zijn gevaar voor huisdieren en gevogelte. Toch zijn er op afgelegen gebieden van het eiland nog grote aantallen aanwezig.

Een andere reden dat de Tasmaanse duivel in populatie daalt, heeft te maken met een besmettelijke vorm van kanker . Maar liefst tachtig procent van de Tasmaanse duivels overlijdt aan kanker en een behandeling ontbreekt. Sinds de uitbraak van de tumorziekte sinds de jaren negentig is de Tasmaanse duivelbevolking gehalveerd.

Uit recent onderzoek blijkt dat de Tasmaanse duivels de tumorcellen aan elkaar doorgeven als ze elkaar bijten tijdens het vechten. Onderzoekers observeerden overeenkomende DNA -afwijkingen in de tumorcellen van alle dieren, wat betekent dat de Tasmaanse duivels elkaar infecteren.