De Nederlandse dichteres Lieke Marsman werd op 25 juli 1990 geboren te Den Bosch. Zie ook alle tags voor Lieke Marsman op dit blog.
Ik sta klimop opzij en zie
Iemand heeft me zojuist vijf keer door de borst geschoten.
Uit mijn eigen revolver kwamen enkel stuiterballen.
Uit mijn eigen leven gegrepen zaken kunnen niet begrepen worden,
enkel ontwaard totdat ze waar lijken.
Stel je voor dat er een einde was aan ontegenzeggelijk zwijgen
ten overstaande van het gehamer vanbinnen.
Stel je voor dat verdriet niet langer je tweede naam is,
maar wat als het de naam van je zonen en dochters zal zijn?
De hele wereld
Het allerliefst zou ik zo hard spreken dat ik iedereen de hele
wereld rond sprak, dan kwam iedereen altijd terug. Maar als je
zo hard praat krijg je te maken met de terugslag van je adem,
waarna we elkaar opnieuw voorbij zouden zweven.
Het allerdomst zijn de mensen die zich afvragen of een vallende
boom wel geluid maakt als er niemand is om toe te horen. Wie
durft te beweren dat een gevallen kind niet huilt omdat er
niemand is die het troost?
Het allerbest zijn de mensen met een broodtrommel, voor hen
wil ik lunch maken.
Het allervervelendst is het feit dat niet alles in woord te vatten is.
Als je verdriet kon vangen kon je het in een kooi stoppen en het
als een papegaai verzorgen, het dit woord laten zeggen: geluk.
Het je laten herhalen. Als je jezelf kon herhalen, zou je nu
zeggen: geluk.
Het allermoeilijkst vind ik dingen uit handen geven. Wie geen
dingen uit handen geeft, zal in ieder geval geen blaren zien, maar
ook nooit een tamme kanarie vast kunnen houden.
Het allermooist vond ik je toen we elkaar voor het eerst
aankeken, hoewel je dan eigenlijk alleen de ogen ziet, die bij
iedereen hetzelfde zijn.
Het allerbijzonderst ter wereld is liefde, zeg je, maar ik kijk naar
de grijze massa van mensen, die het allemaal voelen.
Ik hoef geen einde te breien
Ik hoef geen einde te breien
Aan iets dan onherroepelijk stilstaat.
Ik moet niet schuilen in iemand anders gezicht,
of daar moedeloos van worden. Ik moet iets uittekenen
dat een landkaart zal blijken, een tocht beginnen,
mooi en onuitputtelijk zijn, als woorden, als worden.
Ik hoef geen deur open te zetten
om haar binnen te laten. Alleen een raam dicht te doen
dat ze in zal willen slaan.
Lieke Marsman (Den Bosch, 25 juli 1990)
De Duitse dichteres Claudia Gabler werd op 28 juli 1970 geboren in Lörrach. Zie ook alle tags voor Claudia Gabler op dit blog.
Onze plaatselijke tuinen hadden ons afgewezen
Onze plaatselijke tuinen hadden ons afgewezen,
zelfs de bloemen waren als onze vroegere vrienden nu verdwenen.
Dus kozen we voor andere steden,
hun geluidskwaliteit was doorslaggevend.
De nieuwe zwembaden lesten snel onze dorst naar douchewater,
maar tegen insecten beschermt de groene grens niet.
Ook niet tegen wilde dieren.
De buren waren echte gevoelsterroristen.
Wijzelf klaagden over berengeluiden
en werden heel terloops onze eigen ergste vijanden.
Ons vroegtijdige gezoem hing nu boven de nieuwe tuinen als een provinciale symfonie.
Maar het was opnieuw het water, dat redding bracht.
Warmwaterbronnen en de daarin gevierde, enigszins tsaristische levenslust
verhinderde het gebruik van vuurwapens. Heel plotseling waren we erg vrolijk.
Ook al waren we omringd door bontproducten en wisten we duidelijk:
Hier blaft een Siberische hond.
Vertaald door Frans Roumen
Claudia Gabler (Lörrach, 28 juli 1970
Zie voor de schrijvers van de 25e juli ook mijn blog van 25 juli 2020 en eveneens mijn blog van 25 juli 2018 en eveneens mijn blog van 25 juli 2017.
