De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Kazim Ali werd geboren op 6 april 1971 in Croydon, Engeland. Zie ook alle tags voor Kazim Ali op dit blog.

Dear J.

It should be a letter
To the man inside
I could not become
Dressed in yellow
And green, the colors of spring
So I could leave death
In its chamber veined
With deep ore
I've no more to tell you
Last winter I climbed
The mountains of Musoorie
To hear frozen peals of bell and wire
A silver thread of sound
Sky to navel
Draws me
like the black strip
in a flower's throat
meant to guide you in
I lie now in the winter
open-petaled beneath Sirius
I cereus bloom

Bright Felon Dvd Extra/Alternate Ending

In the convicted evening I am a victor struck loose and restless,
creeping for the unlocked window.
The family inside at the dinner table is mine.
Listening to the escape story on the radio, my mother's hand freezes
in the air halfway to her mouth.
She realizes it's me they're talking about.
Lightning by lightning the minute before thunder.
Streets as empty as a beach before rain.
My hand on the cold glass.
Car alarm, tornado warning, catastrophe.
Who remembers the criminal son, free of the labyrinth and still
unsought, unthought of.
Oh when will the streetlamps blink out so my father can appear furtive
at the door and beckon me furiously in.

 
Kazim Ali (Croydon, 6 april 1971)
Foto: Tanya Rosen-Jones 

De Nigeriaanse dichter en schrijver John Pepper Clark werd geboren op 6 april 1935 in Kiagbodo, Nigeria. Zie ook alle tags John Pepper Clark op dit blog.

Uit: The Raft

„OGRO: Will anyone tell where we are?
OLOTU: Yes, where exactly are we going now?
IBODO: I can’t see through the grey baft spread
Of the night. The moon has long turned in, and not
A single star in the skies. Why doesn’t
Someone turn up the lamp?
KENGIDE: No, that will only serve to create
A pale of light. From inside that pool even
A dog will not see.
OGRO:: I think I can just see to my right
There trees on the bank drifting past.
KENGIDE: Don’t be an idiot; it’s we
Who are doing the drifting.
(...)

IBODO: Do they ever sing to laugh in your part
Of the country?
OGRO: No, each day some poor fellow is either
Going out with a hiss or making his brief
Entrance with a howl, and the women wail
Going to bed and wake up wailing, for their seeds
Are eaten up by the black beetle.
IBODO Forgive me, Ogro, in my place too, plants
Wilt and die, but all
The same, we have our happy seasons.
KENGIDE: That is because, like the very creeks
You live on, your ways meander like the python
You worship. Thus you drink where you
Defecate, and will have others believe
It’s living water.
IBODO: And your people have pure wells and sweet springs!
KENGIDE: No, water swirling with mud.”

 
John Pepper Clark (Kiagbodo, 6 april 1935)

De Deense schrijver en journalist Jakob Ejersbo werd geboren in Rødovre op 6 april 1968. Zie ook alle tags voor Jakob Ejersbo op dit blog.

Uit: Exile (Vertaald door Mette Petersen)

“I wake up early with blood on the sheet, a headache and aching joints. I can hear the maid in the kitchen. We have to leave by mid-morning. I scrunch up the bed linen and dump it in the laundry basket. Then it's into the sitting room. Alison is standing in the middle of the room in an oversized T-shirt, looking sleepy. "Where's Dad?" she asks. "I don't know," I say. I look outside — his Land Rover is gone. Only clues: toothbrush missing, toothpaste, gun. Not a word, not even a note. Just gone. How long? Who knows? Mum sits on the patio drinking coffee. "He can't face saying goodbye to Alison," she says. I leap down the slope and into the boathouse; then I sail out to fish, bringing only a mask, a snorkel and a harpoon. I hang about three metres below the surface, and it starts raining, even though the short rains aren't due for several months — it's scary. The surface of the water is whipped to foam. I hurry back ashore. Everything's a grey blur. Mum is still sitting on the patio. The rain has stopped. "Don't you have anything to do?" I ask. "Why?" she asks. "Because ..." I say. "You girls have almost left home, and Douglas is always away, and I have chased the staff every single day for years and told them the same things over and over. And they don't do it — not unless I stand over them, glaring at them. I'm sick of it. I'm sick of the humidity, of the mosquitoes, of the hotel, of ..." "Of Douglas, of us," I say. Mum looks startled. "Not of you," she says. Alison appears in the door leading into the sitting room. "You're sick of yourself, really," she says. "Yes," Mum says. "And of Africa. Africa is doing me in." She looks up at me. "If I went back to England, would you come, Samantha?" she asks. "You want to go on holiday?" I ask. "No, to stay." "In England?" "Yes." "No," I say. England? What would I do there? "We have to be off soon," Alison says.“

 
Jakob Ejersbo (6 april 1968 - 10 juli 2008)
Cover biografie 

De Duitse schrijver en dichter Günter Herburger werd geboren op 6 april 1932 in Isny im Allgäu. Zie ook alle tags Günther Herburger op dit blog.

Eine Uhr in Japan

Sie geht richtig,
kommt aus dem Schwarzwald,
überwand den Zeitsprung,
bleibt im Gehäuse.

Massen betören sie,
das Gestöber der Ziffern,
in Ordnung gebracht von einer
nichteuklidischen Geometrie,
auch sie gehört dazu.

Sie braucht Lymphe,
das miniatürliche Perlen
des Wassers in den Wäldern
der Kapillaren des Tangs,
eine Erinnerung, als stellte sie
ihre digitalen Löffel hoch.

So gerät sie in ein Fünfersystem
der Knöchel und des Gemengels
morgens auf Bahnsteigen
bei Tau und Lehm
von Jesus nach Osaka.

Die Standhaftigkeit, das Klatschen
die nicht benützten Ferien
der Bevölkerung holen sie ein,
diese Pausen ißt der Kaiser.

Ein Sandkorn im Binären
wird als Überfluß
zum Wärmetod führen.

Kleine Batterie, sagt sie,
du auch?

Seufzende Symmetrie.

 
Günter Herburger (Isny im Allgäu, 6 april 1932) 
Isny im Allgäu

De Duitse dichteres Uljana Wolf werd geboren op 6 april 1979 in Berlijn. Zie ook alle tags Uljana Wolf op dit blog.

schliefen die öfen [III / malczyce / maltsch]

malczyce / maltsch

als die ausrangierten wagen
auf dem nebengleis träumten

vom umschlagplatz am oderknie
von güterschütt und kohlenstaub

stahlen wir einen trägen waggon
aus seinem gleis aus seinem bett

ließen in den leeren lagerhallen
funken springen die uns galten

schliefen die öfen [IV / die kleinen bahnhöfe ohne einen ort]

die kleinen bahnhöfe ohne einen ort
wolfgang koeppen

als wir aber auf offner strecke
aufstoben zwischen den orten

weil auch die sterne sagt man
ihren ofen über uns anheizen

funkten wir durch landschaft
die wie flugasche um uns lag

noch einmal die route durch
zum haus der weichenwärter

 
Uljana Wolf (Berlijn, 6 april 1979) 

De Oostenrijkse schrijfster Brigitte Schwaiger werd geboren op 6 april 1949 in Freistadt. Zie ook alle tags voor Brigitte Schwaiger op dit blog.

Uit: Lange Abwesenheit

“Es ist schon dunkel. Vielleicht ist das Tor geschlossen. Dann werde ich über die Mauer klettern. Ich will zu meinem Vater, jetzt. Auch wenn geschlossen ist. Aber das Tor lässt sich leicht öffnen. So finster ist es, dass andere Kinder sich fürchten würden, um diese Zeit durch die Grabreihen zu gehen. Schau, Vater, herauf oder herunter, da bin ich. Ich möchte dir etwas sagen. Mein Auto steht draußen an der Friedhofsmauer. Ich habe es nicht versperrt. So eilig hatte ich es, zu dir zu kommen. Blödsinn, sagt er, du hast doch sicher Geld im Auto, Geld ist Geld! Ich möchte aber nicht schon wieder über Geld mit dir reden. Was haben sie dir denn da hergemeißelt? Ist dir die Schrift recht? Weißt du, wie lange ich als Kind in deiner Ordination saß, nachmittags, wenn du Krankenbesuche machtest, und die Privatrezeptblöcke betrachtete? Ich empfand für alles, was mit deinem Namen bedruckt war, ehrfürchtige Liebe. Ein Vater, der so wichtig war, dass man seinen Namen druckte. Doktor der gesamten Heilkunde. Ich war stolz auf dich. Du warst so wichtig, dass man dich nur selten sehen konnte. Wurdest ständig gebraucht von deinen Kranken. Wenn du heimkamst, warst du müde. Mutter schickte uns in unsere Zimmer. Der Vater hat genug Gesichter gesehen den ganzen Tag! Er braucht Ruhe.
Birer lebt. Drei Jahre, sagtest du, als ich dir vor fünf oder sechs Jahren von seiner Krankheit erzählte.
Als ich Birer kennen lernte, hoffte ich, er würde dich überleben. Birer war für mich da, wenn ich Fragen hatte. Wann hättest du dir Zeit genommen, mit mir zu reden? Als ich begriff, dass du sterben würdest, nahm ich es dir übel, dass du einfach fortgingst, ohne jemals für mich vorhanden gewesen zu sein.
Mach ein bisschen auf. Sag etwas. Sag etwas mit deiner Stimme. Sag vielleicht:
Oh, du bist hier? Das freut mich aber, dass du gekommen bist! Sag etwas in dem liebevollen Ton, den du für mich hattest, wenn du in Gegenwart eines Patienten in deiner Ordination mit mir telefoniertest. Wenn die Patienten dich hören konnten und sehen konnten, warst du ganz anders zu allen deinen Töchtern. Sag etwas. Lass mich nicht so dastehen.
Wenn es etwas gibt, schweb heran! Leg deine Hände auf meine Hüften, wie ich das nie haben wollte, wenn du nichts anderes kannst. Ein Friedhofsmörder könnte mich erwürgen und zerstückeln. Diese Gefahr gehe ich für dich ein. Siehst du, was für Macht du hast?“

 
Brigitte Schwaiger (6 april 1949 – 26 juli 2010)
Cover

De Nederlands schrijfster en historica Annejet van der Zijl werd geboren in Leeuwarden op 6 april 1962. Zie ook alle tags voor Annejet van der Zijl op dit blog.

Uit: Sonny Boy

“Tot op zekere hoogte hadden de mensen die ervan overtuigd waren geweest dat de bezetter zich niet zou bezondigen aan de primitiefste vormen van terreur gelijk gekregen. Want net zoals de gedisciplineerde Duitse militairen hun handen liever niet vuilmaakten aan de jodenjacht, zo lieten ze ook de verhoren omtrent Judensachen bij voorkeur over aan de Hollanders in hun dienst. Een van de beruchtsten van hen was de 28-jarige Kees J. Kaptein oftewel `Kappie'. Zelf als kind in Nederlands-Indië stelselmatig vernederd en mishandeld door zijn vader, schepte deze voormalige Oostfrontstrijder groot behagen in de angst van de mensen die aan hem overgeleverd waren en de macht die hij over ze had. Later zou hij zich erop beroemen dat hij 99 procent van zijn slachtoffers binnen een maand aan het praten kreeg. Hij beschreef zijn methode als volgt: 'Eerst maar eens gewoon vragen — dan dreigen — dan diepe kniebuigingen — dan een paar opdonders, tikken zoals ik het noem.' Zo ver ging Kaptein in het uitleven van zijn machtswellust dat het zelfs zijn Duitse superieuren soms te gortig werd en ze hem maanden het wat rustiger aan te doen. Maar zelf was hij trots op zijn reputatie en het feit dat Radio Oranje in een van zijn uitzendingen speciaal voor hem gewaarschuwd had en aan nieuwe slachtoffers stelde hij zich dan ook bij voorkeur voor met de woorden: 'Ik ben Kees Kaptein, de grootste jodenbeul van Nederland!' Vrouwen hadden het bij hem extra zwaar te verduren. Van de jongeren probeerde hij orerend over zijn rol als `weldoener der mensheid' seksuele gunsten los te krijgen; de ouderen vernederde hij, vooral als ze zich hadden bezondigd aan wat hij beschouwde als 'rassenschande', oftewel omgang met een joodse man. Hij schreeuwde en sloeg, liet ze honderden kniebuigingen doen of net zo lang om een pilaar heen lopen tot ze er letterlijk bij neervielen.”

 
Annejet van der Zijl (Leeuwarden, 6 april 1962)
Leeuwarden, de Oldehove.

De Franse schrijver, dramaturg en dichter Julien Torma werd geboren in Cambrai op 6 april 1902. Zie ook alle tags voor Julien Torma op dit blog.

Uit: Écrits définitivement incomplets

LE PREMIER RÉDIMÉ

Le nommé Barabbas sort de prison
Il est libre
Le voilà qui s'enfonce à travers les déserts d'épines,
À travers la léthargie des eaux-mères,
À travers le quadrille des quolibets simiesques;
Il oblique devant les quinconces en œufs durs coloriés
L’épigastre mordu par le souvenir du fouet,
La nuque humiliée par le poids des senteurs de la mort,
Tandis qu'à chaque endroit où son pied se pose
Un petit jet d'eau fuse sans bruit,
Il avance tournant le dos aux hommes
Barabbas
Mendiant chassé de son lit de noces à coup d'épieu.
En lui des images pourpres surgissent et se culbutent,
Quelque chose d'indiciblement pénétrant
S'irradie peu à peu jusqu'au zénith de son être
Comme la lumière de l'aube force le blockhaus des paupières;
Et puis voilà que par-derrière une sorte de regard
Le poignarde lentement entre les épaules
Et que sous chaque caillou
Une petite voix dure l'appelle par son nom
Bar Abba
Le Fils du Père.

 
Julien Torma (6 april 1902 - 17 februari 1933) 
Cambrai 

De Franse schrijver en aforist Nicolas Chamfort, pseudoniem van Sébastien Roch Nicolas, werd geboren op 6 april 1740 in Clermont - Ferrand. Zie ook alle tags voor Nicolas Chamfort op dit blog.

Uit:Des femmes, de l'amour, du mariage et de la galanterie (Maximes et Pensées)

« CCCLXIII
Les jeunes femmes ont un malheur qui leur est commun avec les Rois, celui de n’avoir point d’amis. Mais heureusement, elles ne sentent pas ce malheur plus que les Rois eux-mêmes. La grandeur des uns et la vanité des autres leur en dérobe le sentiment.

CCCLXIV
On dit, en politique, que les sages ne font point de conquêtes : cela peut aussi s’appliquer à la galanterie.

CCCLXV
Il est plaisant que le mot : connaître une femme, veuille dire, coucher avec une femme, et cela dans plusieurs langues anciennes, dans les mœurs les plus simples, les plus approchantes de la Nature ; comme si on ne connaissait point une femme sans cela. Si les patriarches avaient fait cette découverte, ils étaient plus avancés qu’on ne croit.

CCCLXVI
Les femmes font avec les hommes une guerre où ceux-ci ont un grand avantage, parce qu’ils ont les filles de leur côté.

CCCLXVII
Il y a telle fille qui trouve à se vendre, et ne trouverait pas à se donner. »

 
Nicolas Chamfort (6 april 1740 – 13 april 1784)
Clermont-Ferrand

Zie voor nog meer schrijvers van de 6^e april ook mijn blog van 6 april 2015 deel 2 en eveneens deel 3.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 6 april 2007 en ook mijn blog van 6 april 2008 en eveneens mijn blog van 6 april 2009.

06-04-2018 om 18:07 geschreven door Romenu  

De Belgisch dichter, schrijver en geoloog Alfred Fréderic Hegenscheidt werd geboren in Sint-Jans-Molenbeek op 6 april 1866. Hegenscheidt was de zoon van een ingenieur uit Westfalen, die in het midden van de negentiende eeuw naar Brussel was verhuisd; zijn moeder kwam uit het Saarland. De jonge Alfred, die streng protestants werd opgevoed, ging in Brussel naar de normaalschool, en werd in 1885 onderwijzer. Vervolgens studeerde hij er aan de universiteit natuurwetenschappen: hij promoveerde in 1893. Al snel werd hij overtuigd vrijzinnig. Ondertussen was hij poëzie beginnen te schrijven, en een jaar later publiceerde hij, dankzij tussenkomst van Prosper Van Langendonck, zijn eerste gedichten uit de cyclus “Muziek en leven” in het vermaarde tijdschrift Van Nu en Straks, samen met het essay “Rythmus”. De literaire productie van Hegenscheidt is zeer beperkt gebleven: in die jaren na zijn doctoraat publiceerde hij enkele gedichten in Van Nu en Straks, en in 1897 zijn toneelstuk “Starkadd”. Toen hij in 1903 docent aan de normaalschool werd, namen zijn letterkundige activiteiten af. Hij schreef omstreeks de eeuwwisseling nog enkele besprekingen van opgang makende schrijvers, onder wie Stijn Streuvels en Cyriel Buysse. In 1913 werd hij in Brussel hoogleraar in de geografie, en hij wijdde zijn verdere leven aan wetenschappelijk onderzoek op het gebied van de aardrijkskunde.

Onmacht

I
Ik weet het niet wat van mij worden moet
Na al dit rustloos pogen, nimmer slagen;
'k Heb vruchteloos een beeld in mij gedragen,
Ik heb den adem niet die 't leven doet.

En geest en hart, zij waaien droeve vlagen
Van kille leegheid in 't verdord gemoed;
En de aarde kwijnt; met haar gij, 't laatste goed
Waaraan 'k mij klamp, gedenkend vroeger dagen.

Waarom moest gij dan komen in den nood,
Ik riep u niet; wat dood moest zijn, wás dood,
En voor de rest, - ik had het ook gedragen, -

Gij hielpt toen goddelijk dit leven schragen;
Maar ziet gij niet, nu gij mij wilt verlaten,
Dat ik het weer, maar meer dan ooit, moet haten?

Schumann

Zie, moederlief, 'k lig weer eens aan uw voeten
Als in den tijd toen 'k gansch nog was ùw kind.
Laat vloeien 't hemnwee naar mijn jeugd met zoeten
Zang, die zich gouden door 't verleden windt.

Ik ging de wereld in, opdat ontgind
Wierd, wijze toekomst, die, in wording, wroette
Diep in mijn ziel; door wetenswaan verblind
Glimlachte ik dan wel eens bij uwe groeten.

Vergeef me, moeder, indien ik u griefde,
Uitbundig blaakte 't leven toen in mij,
In hooger schoonheid werd mijn ziel eerst vrij;
Wat hare wijsheid mij in 't harte giet,
Hoor ik ook wellen in uw innig lied,
De oerbron van 't leven-in-schoonheid, de liefde.

 
Alfred Hegenscheidt (6 april 1866 — 9 februari 1964)

06-04-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Roemeense schrijver, journalist en literair criticus Iulian Ciocan werd geboren op 6 april 1968 in Chisinau, in de toenmalige Sovjet Socialistische Republiek Moldavië. Hij studeerde in 1995 af met een graad in Roemeense taal en letterkunde aan de Universiteit Transilvania inBrașov, Roemenië. Zijn roman “Înainte să moară Brejnev” (“Voordat Brezjnev stierf”)werd in 2007 uitgegeven en vertaald in het Tsjechisch. Zijn roman “Tărâmul lui Saşa Kozak” (“Het rijk van Saşa Kozak”) werd in 2011 uitgegeven en is vertaald in het Slowaaks en het Frans. Een hoofdstuk uit zijn tweede roman werd opgenomen in de bloemlezing Best European Fiction 2011, uitgegeven door Aleksandar Hemon. In april 2011 werd hij uitgenodigd om deel te nemen aan het PEN World Voices-festival in New York. Sinds 1998 werkt hij als radio-commentator voor Free Europe in Chisinau. Zijn proza ​​is gepubliceerd in literaire tijdschriften in de Verenigde Staten, België, Duitsland en Brazilië. Hij schreef ook twee boeken met literaire kritieken en publiceerde acht boeken met journalistiek werk. Hij is lid van PEN Club, Republic of Moldova. In 2015 verscheen de roman „Iar dimineata vor veni rusii“ („En in de ochtend zullen de Russen komen”).

Uit: And in the Morning the Russians Will Arrive (Vertaald door Alistair Ian Blyth)

“On the morning of 25 June 2020, Latin teacher Nicanor Turturica awoke later than usual. Not just because it was a Saturday, but because he had played online chess until after midnight, against an obstinate Australian, who flatly refused to admit defeat at the hands of a representative of some Lilliputian country. Nicanor Turturica idled in bed for a while, wondering at the much too dark cloud he could see through the window, and realised with alarm that his deep sleep had not banished his weariness. Yes, although he was still a man in the prime of his life, at the age of sixty, with increasing frequency he was bothered by a state of extreme tiredness, his eyes ached, and he suffered cramps. To blame, an obtuse physician had told him, was supposedly the Internet, and to be more precise, online chess, in which he had found solace after the sudden death of his wife. But how could he live without any refuge, after an accursed breast cancer had stolen away his younger wife? This was why, for a few weeks after the funeral, Nicanor Turturica had succumbed to alcoholism, and then, after a heated discussion on Skype with his daughter, who lived in the United States, the teacher discovered online chess, giving up vodka and wine. And after a while he met the mild and gentle Raya, a widow of sixty-two, who sold pies at the faculty canteen and whom he started to visit at weekends. The insatiable window would have liked to have sex every night, but what with his Latin lessons and online chess, that would have done him in altogether. And so he persuaded her that they should meet just once a week. Absence makes the heart grow fonder, as they say. But when it came to chess, he could not tolerate any absence. He would sit in front of the computer for hours on end, doing battle with opponents from every continent, accumulating victories with a grim determination worthy of a better cause and losing his temper after every defeat, which, of course, seemed to him stupid and unfair. But on the morning of 25 June Nicanor Turturica felt so exhausted that he abandoned any thought of turning on his laptop or the television set. Perhaps that opaque physician had been right when he claimed that his tiredness was caused by his sedentariness, by sitting in front of the computer and the television. “Life means movement!” the physician kept reminding him, a truth that only now revealed itself to him in all its grandeur. He had to get into shape as a matter of urgency; apart from anything else, that evening he was due to cast himself into the burly arms of Raia from the canteen, who made up for lost time with great ardour, draining him of strength. »

 
Iulian Ciocan (Chisinau, 6 april 1968)

06-04-2018 om 00:00 geschreven door Romenu