net alsof ze de lente

reeds onder

hun vleugels hebben

de haast sneller dan gedachten

kwintelierende koolmeesjes

midden die pauze van realiteit

niet beseffend dat ze weldra

wolkenflarden in razende vaart

zullen ontdekken

dra door winter omvangen

gekromd stil op kale takken

zullen zitten wachten

op een warme aanraking

in een nieuw moment

met een tomeloos

vrij gebulder

hangt een harde wind

zich vast in takken

tot die de last

niet langer torsend

als brekende gewezenheden

de grond raken

om midden

een ander landschap

zich weer als beginsel

te gaan wortelen

met geduld wachtend op

een hartenklop vol

nieuwe gebeurtenissen

als jij

nabij de werkelijkheid

van vandaag

wijl de maan zich nog

midden magie waant

en sterren stil schitteren

mijn lichaam ontwaart

neigend naar

innigheid streeft

heradem ik

in jouw adem

als een zoete lafenis

beseffen beiden hoe

passie met liefde verweven

over die oneindige liefde spreekt

na dagen van

aanwaaiende regens

slingert er een oeverloze

stilte door de velden

droomt zich volop

aan traagheid wennend

een weg naar zee

om zich in het eentonig

rumoer van golven al gewezen

bewogenheid uit te ademen

in het alleen zijn

je leeg kronkelen

tot die laatste ademstoot

als een verlepte roos

alle herinneringen voor je uitdagend

jezelf vergruist tot as

verlatend op wat je gelooft

als ooit

heropbloeien zal

in dat ene moment van schepping

het intens houden van elkaar

hebben wij sidderend

onszelf herkent

als voorbestemd naar de hemel

en weer terug naar de aarde

een houvast dat smeulend vuur

eeuwigdurend laat ontvlammen

kloppen onze harten

voor immer samen

in de naweeën van een orkaan

druk ik jou tegen mijn hart

leg met een frêle kus

een gelukzalig lachje

op je slapend gezichtje

zodat je verder kunt dromen

van een zacht ruisende zee waar

ook mijn gevoelens teder meebewegen

nooit laat ik je alleen

schreeuw in al mijn vrijheid

haast halt toe

om op vleugels van liefde

midden het roodopgloeiende

het tedere te minnekozen

binnen deze innige omhelzing

ons voorgoed

samen weten

een eeuwigdurende verpozing

als we bang zijn

herinneren we

betere tijden

vragen we ons af

hoe het verder moet

met een hart

vol weemoed

en verdriet

er was verwachting nodig

toen je hem plantte

een verwachting

die je niet kon bevatten

tot het besef kwam

vanuit de diepste diepte

dat je groei nodig had

om je te dragen

takken hoog

vol lover

en krachtige knoken

die naar de hemel reikten

haal grijze dagen neer

voor ze zijn opgestaan

zachte nachten

met trage winterslag

wil ik beleven

over mijn gevoelens heen

tijd nemen

om met gedachteflitsen

midden zacht kabbelende dromen

me voort te bewegen

met vaste grond

reeds onder mijn voeten

laat haar vrij

rond vliegen

ontdekken en beleven

zich hechten

gelukkig wezen

met een enorm veelbelovend

bruidsboeket in de bomen

waar ze zo waanzinnig in gelooft

dat ze tranen

vol eigen waarheid

in jullie bijzijn

laat stromen

zich helemaal uit

voor eeuwig verliefd

op de wereld

midden de stilte van vandaag

weet ik jou

wacht geduldig op je blik

die vereendheid spreekt

leidt tot een

weder ontmoetingskus

was er een tijd om te omhelzen

nu is het tijd om los te laten

te gaan vliegen ver voorbij de stijger

naar open zee

om met jou herinneringen op te vissen

tot de zon ondergaat

samen afscheid nemen van het bewuste

om onbewust verder te zweven

altijd één

mijn kleineke mijn

mijn geheim

koestert hoop

donkere straten voorbij

wijl knipperlichten

over leven spreken

de dag zich opent

met liefde nabij

oversteek

sinds jij

vond er verandering plaats

in mijn leven

tot ik mij

helemaal terugwroette

in het verleden

een droom herinnerde

die onwezenlijk

was gebleven

toen der tijd

alles stil

bleef staan

grenzen nimmer

werden verlegd omdat

ik werd dood gezwegen

tot vandaag

tussen duin en zee

heeft een wervelende wind

ons leren strelen

schuchter beven

liefde weten

heel dicht bijeen

ontdek in haar mijn verlangen

om verder te bloeien

de wereld een blijvende

zomerse aanschijn te geven

de drang om herfstige waarheid

die leidt naar donkere dagen

en ijzige kou

immer te verhullen

dat midden het herfstig zijn

een kleine witte bloem

met gouden hart

eeuwig jeugdig leven

met zich meedraagt

voel ik aan als zekerheid

met zachte vingers

verkoester ik haar

diep in mij

zij die me straks en later

met volheid van beleven

telkens opnieuw lente zal geven

van tenger klein

ben je doorgegroeid

naar schaduwrijk

voor mij

tot je vijftien jaarkringen later

nadat je werd geveld

je eigen verhaal

en mijn beleven meenam