wanneer

het schimmenspel

der wolken

door de glinstering

van sterren

wordt beheerst

kan ik de vrees

voor donker loslaten

en me overgeven

aan de fantasie van mijn geest

die met verve

mijn droom kleurt

wanneer alle zekerheden

uit een leven

worden verwoest

men in alleen zijn

verder moet

gooi niet

 uit wanhoop

de bijl erbij neer

maar ga verder en weet

elke verandering

hoe klein ook

leidt je naar een nieuw begin

als je maar bij jezelf blijft

hou vast dat oogcontact

tot volle aandacht

naar reactie leidt

innigheid en intimiteit

niet langer illusie is

maar werkelijkheid

omdat ze elkaar

enkel vaag

blijven zien

er geen

te vergeten gedachten

rond hen dwalen

zal hij haar

slechts als verzinsel

meedragen

wek jij hen die na

het binnenhalen

van  de oogst de nacht

lallend doorbrachten

en waai wakker

de drang naar thuis

waar verlangen tracht

naar bronsgebruind

dat wat eens

nu geen naam

meer heeft

tussen de warme kleur

van leven

schraap ik

aangedaan weg

om het

her en der

als een glimp

in het duister

neer te pointilleren

te mooi om het

helemaal te vergeten

wanneer voorspel

haar in de nacht droomt

waar ze spelend

de diepte van

haar hart toont

die de donkere velden

geurend kleurt

dan zal de ochtend

zich lang uitslapen

in verworven schoonheid

over het

met hitte doordrongen

dorre

vlindert ’t vermoeide

op zoek

naar omwentelend leven

dat rust

zal geven

er ruist licht

in de schaduw

helder fonkelend

tegen het donker

bewegend leven

tekent schoonheid

zelfs al schimt

de zomer stilaan heen

spelen

met emoties

is een misdaad

op zich

zeker wanneer

je weet

van de verloren jaren

in een leven

het verhaal

dat wacht

op een einde

raak slaags

met de schaduw

van een herinnering

wanneer het late licht

zich ingraaft

tot helledonker hem helpt

zich aan mijn realiteit

te vergrijpen

ik lijdzaam herwonnen

 dromen zie wegkwijnen

ik proef je zoet

nadat je mij

met handenvol

hebt verleid

tot mondvol

de rest

door bederf

droog laat kwijnen

omdat het verzadigde

zich verlaat

op de traagheid

van ’t openbloeien

daar waar snelheid

naar overwinning leidt

geniepigheid

een voordeel blijkt

kracht

het spel speelt

geestdrift

de lijn overschrijdt

ken ik

een rakend beleven

in de stilte

krassen kraaien

een dode herinnering

vals tot leven

klauwen

de dunne wondrand open

en pikken haar koud

tot blinde vlek

groene blaadjes

in het rond gesmeten

menig hart weggevreten

en jij plagend

ontelbare banen

trekkend rondom mij

laat zien

dat zelfs het juveniele

niet te vertrouwen lijkt

zoek me jong

in de dageraad

en leer me spelen

in volle zon

tot de avond

me gedreven

een ander verhaal

binnendraagt

hier sta ik dan

in een wereld waar herfstig

hoge toppen scheert

edoch wanneer kwistig

met aardse geuren

wordt gestrooid

roeren zich zomerzoete

herinneringen tussen

mijn werkelijkheid

waar in toetsen van kleuren

mijn verloren liefde

nog even de hoofdrol speelt

neem me mee

en verlies mij

in warm glooiend

waar ik de rust ken

om sterk

uit te groeien

pas volgende zomer

 in scharlakenrood

 te ontwaken

legt schemer

de dag

traag open

wakkert hij

met eigen hartslag

het avontuur aan

het is klaarheid

die ons naar het toppunt

van leven draagt

hoe graag

word ik omhelsd

door de warmte van overdag

zodat mijn nectar

zoeten kan

om onder de vleugels

van de nacht te dwepen

met vlinders

die zinnenstrelend

rond mijn geopend hart zweven

zelfs als

het weer

even zwijmelt

ogenblikken later

zwermt er terug

een warme lach

dat het pietepeuterige

laat opgroeien

tot zomer sterke realiteit

te broos

om te verwijlen

middenin

het zwijgen

krimp ik één

met de schemer verder

die traagademend

de horizon breekt