als ik in je aanraken

jouw weggaan voel

laat me dan

in onbestemd achter

zodat ik

kan blijven hopen

dat verrukking

me ooit nog omarmt

Droom ik mijn droom

het licht van de zon dat

door de groene bladeren speelt

legt warme schaduwen neer

op mijn armen - mijn benen

mijn hele lijf

verlicht mijn hart

de last mijner gedachten

met een schat aan emoties

droom ik mijn droom

tot werkelijkheid

toen ik hen zag rollebollen

met een massa gevoelens

in een kleurrijke voorraad

zoetigheid

ging ik me met

hun passie mee bemoeien

zweefde over smaak en vrolijkheid

van het ene naar het andere hoogtepunt

om me telkens weer

met een kus te laten zinken

in de schoot van schoonheid

een onuitputtelijke bron

van inspiratie

de kantbloemen

langsheen de trambaan

ze komen zo met

woorden van verrukkelijkheid aan

dat ik midden hun gerucht

mijn weg naar jou hervindt

hoe glimlacht

het tedere roze

zich hunkerend open

een welgevallige sierlijkheid

met een hart

vol spikkeltjes rode passie

zo aards en hemels tegelijk

dat ik blozend

in haar zoete adem verwaai

soms komt datgene

wat ik niet kan benoemen

weer bovendrijven

en nog steeds

bejubel ik het als

mijn eigentijdse kleine wonder

dat me

in grenzeloze verwondering

optilt

tot net boven de wolken

in een leven

na leven

pluk ik

een laatste klaproos

als een verloren droom

midden een veld

vol blauwe korenbloemen

die ik verweesd

aan de liefde uitbesteed

dezelfde dreef

dezelfde bomen

maar waar ben jij

die met mij bleef stilstaan

om de vogels te horen

die vol louter levenslust

het lied van

ons leven samen floten

Je kus

niet langer

een gewoon

alledaagse liefkozing

maar een diepgaande

werveling

die liefde

tastbaar maakt

roerloos

veelzeggend stil

met de ogen dicht

neem ik ieder geluid

als intieme vibratie

in me op

laat stromen

doorheen mijn lijf

tot het me warm koestert

bezield van waarachtigheid

teder zacht

verleid je mij

naar het dieper rood

op de bodem van je hart

waar ik

verzwelgend in het zoete

de grenzen van je dromen

eindeloos verken

straks als het regent

houden ze zich stil

maar nu mag ik me

verdiepen in hun refrein

voelen hoe ze

de voorbije dag welig

hartelijk licht bezingen

zo intens dat zelfs de tijd

hen ongemoeid laat uitzingen

tussen troosteloze uren

kwijt ze zich

tot vaagheid

droomt de hemel blauw

lente die zich ontbloeit

tot zomer

haar dood tot sprookje

korenblauwe schoonheid

verhaal me

over je bewegen

in de wind

hoe je tussen licht en schaduw

met de tijd mee

schroomvallig

liefde een naam geeft

door hun donkere zijn

en kleine verwarde hartjes

midden schemerige winderigheid

ril ik onzeker met hen mee

stil hopend dat de zon

met warme stralen

hen tot ontvlamd verlangen

in mijn wereld verbreidt

als aanhalige glimlachjes

midden mijn gedachten

neerschrijft

haar broze bloei

een waar

bekoren

heeft zich als

bezielde verwarring

neer getracht

tot droom

om volgend voorjaar

glorend van beleven

haar plaats in de wereld

terug in te nemen

in de warmte

van jouw lach

ontdekte ik

mijn begeerte

naar meer werkelijkheid

met jou

emoties die mijn hart

bevlinderden

wijl liefde

zijn oorsprong vond

bij het zoete licht

van de hemel

dat zij als voorbestemd

bejubelen

slenteren beiden

samen met de liefde

en onbeheerst verlangen

langs bekoorlijkheid verder

net zolang tot genot

hen sidderend vleugels geeft

niet langer in staat

te voelen

hoe schoonheid groeit

open bloeit

met liefde stoeit

dwing ik mij

in het alleen zijn

zonder herinneringen

omvat door eenzaamheid

die het sombere uitvergroot

zonder een glimp licht

in het duister

ben ik verdrietig

alleen

als veeg stukje mens

in mijn cocon gekropen

niet langer hopend

om tijdens het voorjaar

zielsverliefd op de wereld

rond te fladderen

Omdat ik me

niet los kon maken

van het kwade

werden al mijn dromen

naar beneden gehaald

mijn denkkracht

en mijn spraakvermogen

zonder hoop

geloof en liefde

door mijn eigen fout

het licht gedoofd

het is me zomaar overkomen

buiten mijn denken om

een moment van verheugen

een immens gevoel

het opnieuw geboren worden

samen met die ene bloem

die ik liefde heet

als één geheel

adem je

met me mee

een leefbeweging

waarbij verbondenheid

intens meespeelt

liefde het zijn beheerst

boom

blad en bloesem

hartbrekend toch

hoe een ondergaande zon

in een zee van tijd waar leven

nauwelijks durft te praten

zoveel meeneemt

een marmeren maan

te sterven staat

wijl tastend donker

in doodsverbreiding

zichzelf afvraagt