laat me even

wil eigen dromen

eigen keuzes

eigen leven

heb er nooit

bij stilgestaan

tijd bepaalt ook

mijn mogelijkheden

struikel niet

over wat heel

dichtbij ligt

door verder

te willen kijken

dan eigen horizon

bruisend en speels

ongecompliceerd

ontdek ik pril leven

onder een staalblauwe hemel

zonder zweem

van verstikkend

de leegte

warm opvullend

met zoveel tedere kleuren

en zoete geuren

dat ik gelukkig ben te zijn

tussen die schoonheid

zie je van ver bewegen

wou lijk vroeger

met jou komen spelen

maar hoe ik ook tracht

nergens vind ik de dag

die me naar jou bracht

want vandaag

kleurt zich nimmer

met de liefde van gisteren

ze opent de hemel

vlijt langgerekte schaduwen

op de wereld neer

laat ze bewegen

elkaar zacht strelen

met gebaren

die de zwaarte verjagen

net zolang tot ze

ineengestrengeld tonen

wat kwetsbaar maakt

vandaag heb ik

helemaal verloren

wat ik

stilaan miste

door mezelf

te hebben uitgewoond

voor ik in eigen nest

kon wegdromen

lijkt het of mist

het waarnemen hindert

toch wil ik verder

om te zien

of binnen beslotenheid

schoonheid zich handhaaft

wanneer wolven

zich groeperen

als dwazen azen

op een prooi

om te overleven

vertelt ’t geheim

binnen ’t geheim mij

dat deze wereld

veel te onzeker is

om me bloot te geven

het brakke

verzwaard

zodanig

dat uitzichtloos

zelfs het grensstellende

grimmig krijgt

wanneer prilgroen

uitgroeit

tot sierlijk knoppend geel

dan adem ik

warmte

over haar heen

tot ze

haar diepste wezen

voor mij open plooit

waarbij verborgen waarheid

zo verrukkelijk oogt

dat ze me compleet verovert

wordt het

tot op de bodem

koud doorschijnende

door warme sereniteit

ondergesneeuwd

lijkt het

of klaarte

samen met

volstrekte stilte

mij naar fantasie leidt

hoe graag

geef ik mij dan over

aan dit stilleven

dat de leegte

van mijn hart vult

vrijheid proeven

op zijn vrijest

laat je behaaglijk

lang uitgerekt

gebaar voor gebaar

naakt de vaart nemen

uit de tijd

met de deining mee

verrukking slagen

naar open zee

hun zwijgen

blijft ademhalen

in de stilte

van eenzaamheid

omdat ze verder kijken

dan de blinde muren

waar leven deint

in pril herontwaken

witte sluier

verstomt leven

verschrikking huivert

even onweten

tot dromen

doordringend strijden

naar de zichtbaarheid

van het zijn

maar goed

om te worden opgeslorpt

door dagdagelijkse bezigheden

zonder nadenken

als vinnig wezen

mij door de tijd heen te bewegen

vermoeid de nacht door te slapen

in plaats van te liggen denken

hoe het zou zijn geweest

om onder het deken

nog samen

het kussen te delen

hoezeer verlangt mijn hart

om in het bewogen spel

te worden opgenomen

bij elk gebaar

het onvoorstelbare

te vinden

tot het geheel zich openbaart

vanwaar uit ik

kan verder gaan

uit zuivere wanhoop

zal ik

over ’t gangbare heen

blijven schrijven

net zolang

tot fantasie me leidt

naar de ultieme creatie

van een nieuwgeboren werkelijkheid

nog in schaduwdromen

klimt bewogen schijn

zich vederlicht omhoog

langs bomen

laat de kruinen

in maagdelijk

witte sluiers

schoonheid prijken

veel te mooi om te blijven

wanneer leven zich

in uitgesproken grijs

zal opengooien

lange tijd

zat ik te kijken

hoe zwart zonder gezang

het rood uit de boom

wegnam

tot het zich bewoog

zwermend

steeds hoger vloog

in een verder weg

rimpelende herinnering