een onvolmaaktheid

in de tijd

laat zich niet verstoren

zelfs niet door dromen

strekt zich uit

tot een blinde vlek

breekt fragmenten

vertekent en overdrijft

verloochent in verwarring

het leven

om duistere plannen

verder in te weven

in voorjaarswinden

gebaar jij

hoe ik mij

gezwind moet bewegen

vrij ademhalen

tussen datgene

wat het leven

tekent

hemels

wanneer je zoete lach

met zintuigen speelt

me vleugelstil

laat verdrinken

in de nectar

die liefde voedt

ziel met ziel

verbindt

het muffe

dat een winter lang

de sfeer heeft beheerst

kruipt schurftig

in de stenen

wanneer de zon

deuren opengooit

en een fris subtiele geur

kleuraccenten legt

in ’t nog gesluierd licht

waarbij sereniteit en sensualiteit

zich verenigen

tot een fascinerend spel

dat eindelijk

zijn vrije loop kent

te zwaar ademend

in de veel te enge ruimte

blijkt de waarde van het tijd zijn

volledig dicht geslipt

tot er wordt gedregd

naar de hartenklop van leven

schuimbekkend bewustzijn

zichzelf weerlegt

in de rimpeling

van het spiegelend water

ontdek ik

dat mijn verhaal

zich binnen

handbereik bevindt

met één enkel gebaar

kan laten verdrinken

tot een warrige spikkel

hun schuchter bewegen

lijkt om warmte

te smeken

om eindelijk

in aard van bewustzijn

met bloei te gaan dwepen

weten hoe

welgemaakt gaaf

met vlinders kan spelen

regen striemt

de dag

naar de nacht

terug naar

troebel

kolkende dromen

waar we in

donkere gedachten

verdrinken

daar waar

de stilte wordt gekleurd

door de klanken

van een schuimdansende branding

die als een teerwit bewegen

terugkeren naar de einder

waar magie alles overstijgt

laat ik mezelf verzinken

zonder jou

zonder vandaag

had ik nooit geweten

wat intimiteit delen

betekent

niks kan ons nog raken

het verleden

doet er niet meer toe

het enige wat nog telt

is samen lente weten

uit de troebele stroom

heeft het zich

als zeldzaam mooi ontplooid

bloesemend bewustzijn

bekoort mijn innerlijke

zo diep

dat er zelfs meer

dan sympathie

ontspringt

terwijl de groet

me warmte

toezwaait

ontdek ik

dat die weelde

veel te snel voorbij gaat

voel ik mij genoopt

me aan het overkomen

met een babbel vast te klampen

zodat er geen begin en einde

maar een samen

verdergaan bestaat

al zucht de akker zich

warm wakker

in de modder

toch is het wachten

tot hij zich uittrekt

in pril groen

om te weten dat hij

in verder aankleden

bloeiend zal opstaan

sensationeel

hoe witte wolkenstippen

in ’t blauwe

me zin geven

in zweven

vlinderend

laat bewegen

in een ontspoord

fantasietje

door de wind bemind

wanneer donkere dromen

je overdag misleiden

het starre kijken

om een uitweg schreit

dan wil ik jou neerschrijven

zodat je in wakkere ogenblikken

het verleden steeds

kunt terugvinden

frêle brandnetels

herinneren me eraan

sapstroom van de berk

heel snel te onderscheppen

voor de takken gaan knoppen

jarenlang

lag alles

te rotsvast

om er tegenaan

te gaan

tot ik besefte

dat het verliezen

kon verrijken

en eindelijk

ging klieven

in de drukte

bekroop me de angst

om te spreken

tot ik ze wegkeek

alleen met mezelf

de woorden

in inhoud

liet verder bewegen

zelfs al blijft

’s morgens de rijm nog

tussen zijn takken hangen

met de lange

zacht slingerende slierten

bleekgeel goud

durft hij d’ expositie

winteremotie

in vraag stellen

hard

loop ik weg

uit de eenzaamheid

om in mijn alleen zijn

het houden van

te vinden

draaierig in het hoofd

schokschoudert  ze

de hoest weg

kruipt in haar ademnood

sidderend samen

met koortsige wanen

die haar zieltogend lijf

veranderend verder draagt

naar morgen

Vooraleer

een grijsgekleurde hemel

godvergeten oogt

vergaap ik mij

een laatste maal

aan late zonnestralen

die mijn hart verwarmen

en het leven

intens omarmen

pas wanneer wij

in een nacht

zonder licht

durven zoenen

strelend voelen

opgewonden raken

in het naar elkaar

toegroeien

onze drang ontdekken

om samen

de weg verder

te ontdekken

zullen wij

in het moment

het genot van

openbloeien kennen

wanneer de wereld

zich uitstrekt

het slapende

zich roert

laat ze

in haar haast

de vele wegen zien

om te lopen

tot de nacht

haar snelheid

met rust

zal toedekken

onderscheidend

en beklijvend terzelfdertijd

als de geest helpt

met verder aankleden

zelfs zonder strikken en linten

iedereen het nakijken geeft

je leek nog even

de maan aan te raken

in je vermeende eeuwigheid

tot de wind

je ging omarmen

en ik je heel diep zag gaan

vallend over leven

ging liggen samen

met mijn herinneringen

een lentedag zo lieflijk zacht

verglijdt in de nacht

schemer neemt het goud mee

terwijl ik baad vol tederheid

in d’ oneindigheid

van zilveren schijn

wanneer wij

in het drieste weer

dreigden verloren te lopen

een gordijn van regen

ons blind maakte

voor de schoonheid van leven

dan lieten wij

ons wegzinken

in zomerse herinneringen

waar zelfs onweer

de warmte niet verdreef

toen een gloed

van stralen

me overspoelde

 
ging ik

stilzwijgend

in mijn schaduw zitten

om helemaal overgeleverd

aan ruimte en tijd te genieten

van etherische  schoonheid