we praatten

zwegen een poosje

en praatten dan verder

over bloemen en bomen

vogels die we hoorden

de natuur nog zo

verliefd slapend waarvan we

reeds een glimlach zagen

welke ons op witte wolkjes

naar verder ging brengen

toen jij mijn naam noemde

zo zacht dat mijn verlangen

werd aangewakkerd

heb ik het licht uitgedaan

om met weinig woorden

en heel veel tijd

zonder slapen

tot dageraad vlaagt

op gevoel

de liefde te ontdekken

hoe ik ook trachtte

het met kracht

naar mijn hand

te zetten

dag en nacht

bleef donker

tot ik

met het hoofd

in de wolken

de grond ging voelen

geen moeite had

kleur te geven aan leven

het teveel hemel

in de stilte

vraagt ’t groene

te zingen

met kracht

van herinneringen

waar bloei en weelde

zit verweven

als groene kroos

drijft beleven

op het gladde watervlak

het verdiept zich niet

maar verwaait gedeeld uiteen

tot bij de rand

om vervreemd van oorsprong

door harde waarheid

uit het water te worden gehaald

één en al inzicht

legt ze mist

om haar heen

wat ze voelt daar

zal ze later

dieper op ingaan

nu wil ze enkel maar

blijven ademen

de gedachte loslaten

tot ze

van binnenuit

zichzelf hervindt

hoe kan ik

haar plukken

zij die diepgeworteld

teer openbloeit

als een droom

in leven

vandaag

verzwijgen wij

leeftijd

in onze lach

een eeuwig jong

gezelschap

volop lol

trappend

langsheen

een ratatouille

van belevenissen

die Mu-Zee biedt

(tekenacademie op stap)

als gedragen

door de dag

de nacht zoveel lichter

lijkt dan gisteren

magie tussen

wit walsende mistflarden

weggezonken schatten

rafelend blootlegt

weten we ons gezegend

met voorspoed

vastgekleefd in stof

verbloemen ze

zichzelf

voor een te vroege zomer

terwijl onderaarde groei

reeds bekwaam is

om betekenis te geven

aan rijk vooruitzicht

wanneer dag en nacht samenkomen

donker in licht smoort

tot twilight zone

drijft elk op eigen adem

naar waar eeuwigheid

vleesgeworden illusies schept

door lust ingekleurd

 (schilderij Pascal Vandensteen)

rukken ze zich los

weg van het nest

om met luid geschreeuw

en in wirwar

hun vrijheid te preken

even later zullen ze

naar het duister

terugkeren omdat

het met kwetterend

gerucht is vervuld

in weerklank van extase

kruipt de kilte

traag de ruimte in

die zichzelf steeds meer

en meer verdiept

in de leegte

weet ik hem

door overlevering

reeds over de helft

van zijn boomleven heen

nog steeds

bloeit hij

mijn zoete dromen

in juni dichterbij

al moet ik bijwijlen

zoemende bijen

als donker wolkje aan

de hemel erbij nemen

in wuifgebaren

waaien ze vandaag

onder lage luchten

eigenwijs en spontaan hun taal

tot nazomer

met één gehaaide

maaibeweging het gerijpte

zal wegzeisen

zich nestelend

tussen groen gras

lagen ze wolken

vol verlangen te plukken

tot de zon

er rood doorheen gloeide

onverdroten vlammen

als hete handen

rode wasemplekken

over hen spreidden

Ik laat hem

in mijn lach

helemaal vrij

tot hij zich

als zeer verfijnd

aanbiedt

het zomerzoete

te proeven

verbazend

hoe het gaandeweg

zichtzelf uitwist

voor verbeelding

haar weg kon gaan

in stormgeweld neergezet

had ik geen hoop jou ooit

in groei te zien

tot een jaarkring later

ik met versluiering

jouw loop tracht te vertragen

om het honingwilde

nog verder dan lente

te mogen drinken

wil zo graag

dat ruisende

vol zomerwind

meenemen

naar de diepste lagen

van mijn ziel

vlinderlicht wemelend

warm mijn hele leven

verder dragen

pijn schreit de klaagzang

zo schemerdonker


in de met bloedbesmeurde

wapperende vaandels

als de dag rood

dicht gloort

breek ik uit

laat los de tijd

met ingedeelde uren

om gretig

’t vlammende te zoeken

in lichterlaaie

de volmaakte overgave

neer te schrijven

verbloem je schaduw

in de mijne

omringd door

krans van stralen

warm getekend

met heden

dat ik zo liefheb

mee in haastige tred

zonder te genieten

tot een zanderige afdruk

van twee voeten samen

mij vraagt te zien

hoe de zon

de zee meeneemt

in warm bewegen

met omarmde voel

het waagt toe te geven

aan wat beleven heet

ik heb nog altijd niet

over jou gedroomd

als heel existentieel

je blijft

een droombeeld

dat verlangt naar wezen

 



schilderij van Pascal Van Den Steen haar vader

als gedachten

een hele nacht lang

schelpen rapen

op het strand

is het omdat zij

een donker huis

verwachten

al blijft

het hart hopen

op gloed van houtskool

in de haard

hoe genoten we

van elkaars

ontwaken

toen we gingen

meespelen met

het groene bewegen

in vol vertrouwen

het immer blauwe

aanraakten

wildvreemd dobberen

op rimpelende plooien

bood  me

een blauwe hemel

waar ik mezelf als

wit wolkje terugvond

als hoogtij

golven trekt

naar het strand

kristalbroze parels

glashelder schitteren

in het bewegen

tracht ik

dat uitgestrekt beleven

naar binnen te keren

om het

in mijn hart

vast te houden

wetende dat wanneer

de maan zich

achter wolken wegsteekt

er aan illusies

grenzen

worden gesteld

na je te hebben toegedekt

met schaduwgeruis

dat zo lekker naar stro ruikt

ga ik erover waken

niks je kan deren

in teder openbloeien

tot jij je helemaal vrij

voor niks beducht

losrukt uit je schuilplaats

jouw volmaakt mooie

met mijn ogen

rijk kan oogsten

verdrinken

in uitgestrektheid

meedeinen

in rust

leren hoe je de sterren

van de hemel kan meenemen

zonder dat

iemand ze mist

met jou mijn lief
alleen

wil zien

in de donkerte

verdriet

verdiept kleuren

om uit het kielzog

van dromen te komen

te ontdekken

wat bij mij hoort