is het de dag

met zijn belevenissen

dat leven en dood dichter

naar elkaar toehaalt

ja het is

geneigd

om mensen te begraven

tot één grote

gore troep ellende

nog voor ze dood zijn

tracht ik me recht

richt me

op wat vooruit streeft

zelfs al kent verandering tijd

geen afstand blijkt nog hinder

(eigen werkje)

midden de stilte

ontmoet ik

de dood

die me vertelt

over een ziel

vol van leven

welke als een werveling

naar aanwezigheid

van lente tracht

eeuwig bloesemend

waarin het hart

vervloeien mag

zelfs al mag dan

alles anders lijken

er is niks veranderd

nadat ik je de vrijheid

heb gegeven om wat

ooit ons leven heeft beheerst

los te laten

midden tal van nuances

ontdek ik nog steeds

jouw behoefte om net zoals ik

zo innig lief te hebben

dat het hoop en dromen voedt

Mijn hart laat kloppen

ben nooit bij mezelf thuisgekomen

spendeerde te veel tijd aan het verkennen

van een wereld

waar rumoer mijn dromen verontrustte

tot tumultueuze nachtmerries

die gevoelens geprangd houden

leven naar beneden haalde

hoog tijd dat ik zonder streven

verstild en onthecht

de zege van eenzaamheid verken

innerlijke geborgenheid

als gekend genot en

wervelende verrukking

mijn hart laat kloppen

Weerbaarheid

midden drieste uitdagingen

ontmoet ik wat niet

in de lijn van verwachtingen lag

een weerbaarheid

die in het zijn van nu me aanspoort

om midden eigen ruimte met

improvisatie te gaan spelen

sterrenlicht dat

ziel met ziel verbindt

van de hemel te stelen

om naar de aarde mee te nemen

waar ze als hoopjes

smeulend sterrenstof

op grond van waarheid

vrijuit zullen opflakkeren

tot een gezamenlijkheid

die liefde voedt

lange tijd zocht ik

in zijn zacht ruisen

naar mijn eigen geluid

tot ik zwanger van zijn hartklop

hem daadwerkelijk

ging bewonen

ziels bewogen van

het uitzicht zonder einder

dat hij mij met al zijn passie bood