wijl bij een gelaten wind

en gestadig miezerige regen

kraaien in de hoogste takken

van de bomen de wereld

zwart zitten te overkijken

monotoon klokgelui dood

over oneindig wijd verspreidt

mens en dier

klem raken in de wirwar

van diepe voren slijk

verjaag ik onze somberheid

door je hand te nemen

licht te gaan bewegen

bijna als vervoering je naar

‘t onvermoede mee te nemen

die je de opening naar

nieuw leven toont

hoe voedt hij zijn ziel licht

door met zijn laatste

bevende blaadjes

de zon te vangen

om midden winter

doordrongen van toekomst

zichzelf gedecideerd

bloot te geven

eigen

is ze gebleven

tot jij in benadering

haar liet worden

overtuigend

beminnelijk mooi

als wind stormenderhand

uit de hemel valt

stramme takken tot rigoureus

zwiepende verstrooiing recreëert

ontdekt menig

meegaand dichtershart

hoe uit zwalpende klanken

wild nonchalante

inspiratie groeit

gebaar van takken vooruitlopend

zie ik hun naakt

als sprakeloze rust

tussen verleden en heden

geel uitgestrooid vertrouwen

over de bodem

die me in vergroeiing

het heden gul toefluistert

midden een zachte

rood ver gaande wereld

die een wederkerend

voortbestaan vertelt

voel ik me gegrepen

volg het verdergaan omdat

het jouw hartstocht spreekt

met zuchtend

ademverwachtend beleven

tot ik me één weet

laten we ons verschansen

veilig voelend onderkomen zoeken

tussen de bomen

net als de vogels

met heldere klanken

de kracht van onze harten

tot boven de kruinen als rank lied

ondanks zijn modderige

holle wegen

die stappen dempten

trager deden gaan

schilderde het duivenbos

ons vandaag

een stilleven

met gouden opsmuk

een zachtzijn

waar ware vriendschap

zo warm gedijt

 


dank je Cor en Nelleke voor jullie vriendschap

als Sol

met geprangde

vleugjes romantiek

licht werpt

in het duister

is het omdat zij

ons ruimte wil geven

om dicht bijeen te komen

diep in d’ogen elkaars

bezieling op te sporen

in een voortdurend

veranderende omgeving

hernieuwt zij haar loop

met welluidendere kracht

zodat zand

de kans niet krijgt

zich op te hopen

zij onbelemmerd

van bruisend bergstroompje

tot intense vervoering

naar open zee kan stromen

roerend hoe hij

in aloude aangenomen

openbarstende wendingen

laat zien hoe rijk zijn verwijlen

aan de rand van de weide

al die jaren is geweest

hoe laten wij ons hart

bij hen achter

wanneer ze openbloeien

als woekering van verlangen

tot ze in nevels gevangen

met zilveren prikkels

van een prille morgen

op hun bloembladen verblinken

stilaan helemaal verzwinden

geduldig gaan wachten

naar warmer worden

opdat zij met tere kracht

zozeer begeerd nieuw leven

weten te scheppen

in een wereld

waar geen twijfel heerst

hard spel wordt gespeeld

staat een stervenschoon

groot kind zich uit te kleden

moedeloos moe

niet langer zoekend

naar een zacht gebaar

dat vertrouwen zaait

in haar gemoed

menselijk om te hopen

plannen te maken

te dromen

met stiltefluisteringen

wachten

op een warme wind

die in jou tot mij

gaat ruisen

als lieflijkste beroering

evenzeer eeuwig

meer en meer

ooit

zonder handgewuif

gezicht gericht

naar de hemel

op een zucht wind

onwaarschijnlijk licht

zo wil zij

naar hem

toe zweven

nog kreunt ze zacht

de taal van ’t kind

die tracht haar wereld

te ontgroeien

waar dagen

werden omschreven

als een zichzelf vergeten

haar jaren zo tijdrovend leken

wist ze maar het ogenblik

zij eindelijk zichzelf bemint

niet langer troost vindt

in ’t beademen van de spiegel

hoe tracht ze

met tranen

’t hiernamaals

uit te klaren

storm te bedaren

wegen des hemels

als benaderbaar

te zien

voor ze

met de ogen toe

in de koelte

van een graf

wordt neergelegd

weet je nog hoe we de tijd

lieten voorbijgaan

met een licht aanraken

toen bliksemschichten flitsten

bij felle regen

eindelijk durfden

schuil te gaan

in elkaars warmte

hoe wakker

dicht bijeen

vol overgave

ons donderslagen brachten

immermeer samen

wij ons droog baadden

in de zon

met je adem in mijn hals