iedere keer

als ik je vaarwel zeg

laat ik iets van mezelf

bij je achter

neem ik wat

van je mee

zoals die schelp in mijn zak

die dorst naar je zee

me terdege

bewust van het lege

in ’t rimpelende

zal ik

de windstille dagen

golvend breken

ten volle

de draagkracht van

’t bewegen beleven

waarom zou ik

vrij van gevoel

zonder hartslag

spook moeten spelen

tussen waanideeën

geef me maar

een realiteit

waar mijn geluk afhangt

van het verdwalen

tussen waarheid

op vruchtbare bodem mijmer je

mijn zoete dromen tot een wondere

waarneembaarheid voor me open

opdat ik ze kan

opnemen als schoonheid

midden eigen onvolmaaktheid

ze als klein stukje goddelijkheid

weer te vinden

het kapelletje

bloeiende meidoorn

uitzicht en zuivere stilte

bieden me een rustpunt aan

waar ik me door tijd

laat meenemen naar

de grondzin van bestaan

de stuwkracht van ‘t hart

dat op zoek gaat

gisteren

was jij

één en al

bewegend leven

een volmaakt toonbeeld

van hartstochtelijkheid

epos

van liefde

vandaag

een eindigheid

midden leegte

een blijvend gemis

of zal ik je volgende lente

bloeiend weervinden

tijdverlies

te zijn

waar ik

nu ben

toekomst

lacht me toe

als ik

mijn ogen sluit

midden

een weiland

waar we ooit

hebben vertoefd

keuze had

en toeliet

je te zien ergens

op weg

naast jou mijn

bestemming kiezend

met een hart

vol gevoel

wil zien

in donkerte

verdriet

verdiept kleuren

om uit het kielzog

van dromen te komen

te ontdekken

wat bij mij hoort

bij een briesje wind die

onnoemelijk veel groene

tinten laat glanzen

hervind ik

midden die schijn plots

de schaduw van een klein

meisje achter mij

welke de kilte

van het huis ontvlucht

op zoek naar gonzend licht

dat haar verwarmt

tot ze de deur hard

hoort dichtslaan

sleutel omdraaien

flitsen van een verleden

die ik direct terugkaats

omdat ik me geliefd weet

vandaag

als volmaakte schoonheid

sluit zij haar bloemhoofdje

weer tot knop

beweegt zichzelf

helemaal tot rust

omdat ze morgen

terug haar hart wil tonen

aan degenen

die durven genieten

van kleine waarheden

voel mij belevend

kloppen in je hart

branden in je brein

hoor mij ademen

in het donker

rustig zijn

onderga

maak mij

niet wakker

om te praten

over gevoelens

geniet “ons”

het is de geur

die mij vindt

aanspoort om

met de ogen dicht

op zoek te gaan naar

een honingzoete droom

waarrond dartele vlinders

witte werkelijkheid wolken

binnen de grenzen

van gevoel

waar schaduwen bezwangerd

van het intieme

een glimp van hoop

stralen

geniet het hart

tijdloos

juist dat stapje verdergaan

waar werkelijkheid

verbeeldingskracht raakt

laat me ervaren

ik troost kan vinden in verhalen

het zweven tussen

fascinatie en fantasie

me heel wat

levensvisie kan bieden

waag het niet

me te gidsen

door een bos

vol regels

waar ik onophoudelijk

stenen moet omkeren

om mijn waarheid

te herontdekken

wil leven zoals

ik ben geboren

lachen en wenen

tegen structuren in

een eigentijdse

rebel wezen

stil raak ik

wanneer zij

die door de wind

zijn uitgezaaid

nu dwalend

in eigen kleur

staan de spelen

onder mijn ogen

soms wegglippen

als weidse subtiliteit

midden oneindigheid

dan zo dichtbij lijk

een welwillend geurende

tegemoetkomendheid

hoe dan ook

telkens weer

mijn hart herovert

wanneer juist vandaag

op Moederdag

mijn zonen

die druk bezig zijn

hun eigen leven

te verwezenlijken

bij mij komen zitten

erbij te horen

laten voelen

maakt me tot

“een gelukkig moeke”

zelfs in

schemerend leven

zullen we

ons herinneren

hoe Hollandse kant

onze ziel kleurde

zie mijn lief hoe zij

warm van een prille lentezon

met zweempjes wind

tussen de takken

onze tot wasdom gekomen liefde

als weelderig voldragen

zelfzekere volmaaktheid

open bloeit

sta even stil

en wacht op morgen

’t is goed verpozen

tussen licht en donker

me te verdiepen

in het weten

dat in mijn nieuwe dag

wij samen zullen liefde delen

weerwerk op verdriet

laat inzien dat

er in ’t verschiet

geen oplossing ligt

een hoogtij

voerende versterving

adem zal afsnijden

tot doodstil overblijft

als onwetendheid

heb ik jou geplant

om onder een roes

van onze aandacht

uit te groeien

tot een twee enigheid

met de zekerheid

van een kloppend hart

velden

bloeiend geel

een verlichte vertoning

tot iedere bloem

afzonderlijk besloot

om als lichtexplosies

weg te pluizen

ver in de lucht zich

leken te begraven

waarbij ik me ging afvragen

of leven wel zin heeft

een misvatting bleek later

wanneer herdwarrelingen

een cirkelgang zonder eind

lieten zien

keer op keer

gelukkig weer

voor mij en de wereld

het nest ontgroeit

fladderen ze

in de war verder

tot ze zich

weten te schikken

midden eigen

tijdloos warme bron

met sterke vleugelslagen

het leven leiden

waar ze als juveniel

naar trachten

Parijs niet langer meer fantasie

maar een stil moment

dat mijn leven heeft veranderd