wanneer een lichte rilling

tussen de donkerpaarse

trosvolle takken

een geur vrijmaakt

die bij diep ademhalen

een gevoel van

welbehagen meedraagt

dan wil men de tijd

laten stilstaan

om helemaal op te gaan

in zwoele samenhang

ze zomert vertrouwen

prikkelt de groei

van een kloppend hart

en laat het trillend bloeien

midden bloemenpracht

tot ze gaat slapen

in gloeiend rood gewaad

met dromen betoverd

de mooiste lentenacht

ooit in gaat

na te zijn bedrogen

door de nacht

waar duivels en demonen

in een bevlogen feest

mijn hart uitvraten

lichaam overnamen

ben ik blij in eigen droom

te mogen ontwaken

om als een bezetene

mij aan de hartenklop

van leven

over te geven

hoe sneller wij zullen vertrouwen

op gevoel en instinct

luisteren naar de stem binnenin

hoe vlugger onze relatie

van verliefd naar liefdevol

zal groeien

zelfs als druk en spanningen

ons leven verzwaart

zullen wij weten

dat samen liefde delen

alles heelt

het heeft geen zin

om je in lentetooi

te blijven hechten

aan het verweerde

dat je nooit als blozend rood

zal willen dragen

laat de wind

je meenemen

naar een nieuw beleven

waar groei

zich kan richten

op eigen levensritme

al noemde

men mij

een gestoorde malloot

wanneer ik

de aarde van boven

wou bekijken

in het spectaculaire

voluit

horizonten verkennen

wist ik

oneindig rijk

mijn gelijk

ze wil

opstandig blijven

niet toegeven

aan verliefdheid

daarom wacht ze

omhelsd door eigen armen

tot teerhartigheid

voorbij ijlt

al werpen hoge bomen

beschermende schaduwen

over hen die zich

laten begoochelen

door dromen

toch is de mens bang

de grens te overschrijden

omdat het emotionele

terzelvertijd inzicht geeft

over hun werkelijkheid

levens uit elkaar

worden gedwongen

wanneer het bewustzijn

van de aarde

in beweging komt

heeft het nut

steeds terug te keren

naar datgene

wat vroeger speelde

wanneer eerder

enkel maar

naar droef zijn

en eenzaamheid verwijst

laat die donkere dagen

en waag het ontwaken

waar leven

doodgewoon ademhaalt

bij nog slechts

een handvol licht

adem ik

haar uitgestrektheid

gaand en kerend mee

blijf ijl en onbeweeglijk

hangen in haar kringen

tot ik dromend wegzink

niemand me

ooit nog weet

heb ik het landschap

een winter lang

in zijn vermoeidheid gelezen

eindelijk heeft zij

het zwart afgelegd

zich in bruin verheven

om in vol uitgevouwen zon

me te verhalen dat zij

bereid is tot geven

er schreeuwt

geen eenzaamheid

in mijn alleen zijn

omdat ik

me omgeven weet

door leven

dat met boeiende beelden

hoofd en hart behaagt

wanneer de zee

in haar oplichtend verhaal

het blanke zand verschept

en teruglegt

gaan wij

schelpen rapen

om onze bestemming

te verdagen

waar wij

ons vastklampen

aan souvenirs

om niet te vergaan

daar waar

de zee

blauwgroen

het strand op spoelt

schrikt schemer weg

ga ik

met wijdopen ogen

in het beweeglijke spelen

waar wezenlijke kleuren

me ruimte en vrijheid tonen

pas wanneer

de zee

enkel de glans

van de maan

lijkt te dragen

en jij in je slapen

rustig gaat ademhalen

heb ik

de loopplank ingehaald

touwen losgemaakt

om in het verstilde

mijn hunkerend hopen

als dromen in je oor

te fluisteren

bewonderenswaardig

hoe ze leegte

met leven merken

als pluizige sluier

hun geelwolkende rijpheid

omhoog laten kringelen

zelfs in hun moment

het zomergroen toelaten

te verwerkelijken

hoe kon ik verhopen

dat ik met mijn

heen en weer lopen

haar slaapwiegend

bij mij kon houden

zo de tijd rekken

om nog even alleen

met haar gelukkig te wezen

wanneer de illusie

toch wordt weggehaald