In al hun eenvoud

staan zij midden

nieuw beleven

die zijzelf hebben uitgezaaid

duurzaam te wezen

zijn dagen en nachten

kennen enkel die schaduw

welke dwars door stilte

achter hem aanloopt

luistert naar wat gedachten

vertellen en hen inzwijgt

opdat zij bij toeval

niet zouden openbreken

als een weelde van

uitlichtende woorden

die toedicht dat inspiratie

vrij spel heeft

als onwaarschijnlijkheid

dacht ik haar

toen uit grijze wolken

terug sneeuwvlokken

gingen dwarrelen

tot de houvaste groei

van voorjaarsgroen me

de hoop meegaf dat weldra

lente boven winter

uit zou groeien

een bonte verfijning

werd als

allerindividueelste impressie

naar boven toe bewogen

om er als volmaakte zege

van weelde

zich op te richtten

naar ’t zonzilveren licht

met een gevoed hart

licht ontdekken waar klaarheid

transparantie mogelijkheid biedt

zich volwaardig te hervinden

doet me uit nevelige

weifelingen thuiskomen

zelfverzekerd eigen-zinnig

heel en volledig mezelf

eindelijk

alle rotsvaste

winterdwalingen heb ik

lading na lading

aan de nacht gegeven

om in open ruimte wensdromen

te creëren welke lichtglorend

zich verwennen met prille

voorjaarswervelingen

die mij een uitweg bieden

naar een geloven dat

de toekomst zonneklaar

in de kleine kamer

waar ik duister bang

wachtte op een laatste woord

van de man die ik vader noemde

heb ik enkel mijn stilte als aandenken

bij hem kunnen achterlaten

omdat hij ook dan zichzelf

is blijven verzwijgen

in voorjaarswaarheid

viel er sneeuw naar beneden

dekte de wereld toe

als winterse mijmering

die niet wilde wijken

onsterfelijkheid snerpend

geheim hield

tot warmte weer binnendreef

het herbeleven schichtig

                                                             ging ritselen

wanneer ik zie

hoe het weggegooide steentje

cirkels bloeit

weet ik dat het ooit

terug door een hand

zal gekoesterd worden

wordt ze zacht

met licht omkleed

streeft ze verrijkend verder

groeiend in haar waarde

openbloeiend als

een wonder

als onhergzaamheid

geen raad met me weet

donker laat gaan

terwijl ik

nog volop leef

zal ik haar

tot doem denken

en begraven

in mijn geest

met voldoening

zitten wachten

tot bloei als

mijn enige waarheid

weerkeert

naar hun schaduw

zijn ze gaan uitgroeien

tot leven stuwend stroomt

met glanzend blad

hun eigenheid oplichten

als wondere beheersing

mijn heuvelland

rijk aanzien geeft

binnen de grenzen

van gevoel

waar schaduwen bezwangerd

van het intieme

een glimp van hoop

stralen

geniet het hart

tijdloos

heb me ingeburgerd

midden een slaap

met dromen

waarin ik

onder een andere zon

die sluiers oplicht

de voleindiging heb ontdek

geluk te scheppen

met handenvol

herbelevende realiteit

de kunde van het memoreren

brengt me steeds weer

naar dat veld

vol klaprozen

waar wij iedere bloem

met zachte vingers aanraken

om ze als vorm van vervoering

in onze ziel op te bergen

tot een immer

bloeiende gelukzaligheid