mijn blauwe regen

klimt rechtswindend kaal

op zoek naar lente

in haar bloementaal

waar een voorjaarszon

in een ommezien

blauwe vlinderbloemen

als een regenboog laat zien

en mij telkens de geur

laat herademen

als  zij de dageraad

in rood fleurt

in zwart

geef haar het genieten

van een nieuwe morgen

laat ze niet schreeuwen

zichzelf opgeven

gun haar het tikken

 van de klok

 een zoetgeurende herinnering

als ik oud zal zijn

en mijn ogen

knipperend dicht knijp

zal ik in schemer

nog steeds de lente

van mijn leven herbeleven

waar lilapaarse seringen

onze liefde kleurde

tot een zoetgeurende herinnering

in ledigheid

zwart schokkend beeld

sluipt sprakeloos koud

rond treurende stilte

breekt eenzaam hart

dat lacht

in doodstrijd

 eendagsbloem

nog in slapend paars

en toch reeds met zicht

op vergankelijkheid

toont ze traag

haar schoonheid

aan een lila dageraad

Jij er altijd bent

 

weet je als je zwijgt is het moeilijk

jou terug te vinden

dan droom ik maar

dat ik er ook niet ben

maar iedere adem

brengt me terug op aarde

laat mij zoeken

in mezelf

waar mijn hart

mij vertelt

dat jij er altijd

voor me bent

 Schilder jou

meng blauw met wit

en schilder jou zoekend

op een blank doek

laat het fladderend grijs

dat jou wil tekenen

in onherstelbaarheid

als een blauwdruk van leven

zo alleen wil ik jou

vereeuwigen

en als ik loslaat

mijn ogen breken

neem ik mijn herinneringen

in gedachten mee

in ruil geef ik jou

mijn beeld gegroeid

in een tijd waar ik

glimlachend leefde

Nooit is er wijken
 

nestel mij in de schaduw

van ons leven

en laat jou

met mij spelen

in jouw lokken

ontdek ik leven

het teder geven

van een ogenblik

al weten wij beiden

jouw werkelijkheid

houdt ons gescheiden

maar nooit is er wijken

duizend gedroomde elfenhoofdjes

 

tinteljong tekenen

bomen mij lente

wanneer hun kruinen

mij hun bloemenkorven beloven

tot duizend gedroomde elfenhoofdjes

als vlinderlichte wolk

bewegen naar de zomer

die het landschap

in wat lichtergroen doen toveren

ons liefdesspel

als Shiva en Parvati

spelen wij het liefdesspel

elke kleine handeling brengt ons

na tederheid sensuele passie

geen woorden kunnen beschrijven

het genot van samen vrijen

alleen een bloemensnoer

tekent onze liefde in zijn totaliteit

Zij niet meer is

 

ochtendlicht

waar is de bloem

die gisteren nog bloeide

plukte de nacht

haar schoonheid

geheel onverwacht

terwijl de maan

kil zilver keek

hoe haar levenskracht week

en in weerschijn toonde

zij niet meer is

wie eerder was

Boetserend

 

als werkelijkheid

me is ontglipt

verwarmen handen

het vormloze

kneden vingers

de herinnering tot perfectie

die schreeuwt

om opnieuw gezien te worden

aprilse grillen

 

zelfs wanneer windvlagen

rimpels ademen over water

wolkenplukken als snelle schaduwen

door de hemel stuwen

een waterige zon

uit een grijze wolk bevrijden

dan nog voel ik  

hoe aprilse dagen

het voorjaar met zich meedragen

De reiger

 

zag jij misschien

dat ik jou zag

en wist je dat ik

door naar jou te kijken

jij me zoveel moois kon  aanreiken

mij liet beseffen

jij het leven bent

ik laat wegglippen

toen jij klapwiekend

de zwarte kraai ontweek

en uit mijn zicht verdween

Rest er alleen maar een uitbreken
 

als wij samen zwijgen

het elkander kwalijk nemen

wij onszelf hebben voorgelogen

met verdwaalde woorden

elke beweging ons laat verstijven

in een gevoel dat geen uitweg vindt

een oogwenk ons laat beseffen

bekoring gebroken blijkt

rest er alleen maar een uitbreken

waarbij beelden vervluchten

tot herinneringen

Kan liefde zachter

 

en één langgerekte schaduw

muurschildert in subtiele lichtschijn

 levend verlangen

dat samenkronkelend

wordt opgehoopt

tot een tedere marmotte pose

wanneer de zon warmstrelend

liefde laat verschuilen

onder ’t laken

op zoek naar de vlinder


voorjaarswind beweegt mijn leven

toont mij in zachte bries

waar lente zweeft

laat mij genietend grasduinen

tussen ontloken pracht

in geurende tuinen

op zoek naar de vlinder

die mij het bloeiend hart

van de zomer zal tonen

 Ze blijft een vreemde

ze blijft een vreemde

in haar nachten

haar lichaam weent

waan zacht

toont haar kwetsbaarheid

in vaagheid

een werkelijkheid

die ze minacht

als schaduwen stil rijzen


als een fonkelende hemel

in donkerzacht blauw

de aarde omfloerst

in tedere omhelzing

schaduwen stil rijzen

in het abstracte

om ’s werelds

heerlijkheid weer te geven

besef ik mij één met het mooie

Slaapdronken vrijheid

met monotoon zoevend geluid

brengt hij mij spoorslags

in slaapdronken vrijheid

een uur en een seconde lang

heb ik door ’t horen

van zijn vrij gezang

mijn gedachten laten prangen

ja voel en weet me

met hem aangedreven

wanneer hij stoomfluitend

mij in dromen meedraagt

Een nieuw stukje leven

wetende in elk bewegen

schuilt er soms

een nieuw stukje leven

zoek ik in mijn weerschijn

naar een groeien

die kleur weet te geven

aan luchtkastelen

die het perspectief

positief laten bloeien

Op zoek naar onszelf


wij hebben niet gesproken

enkel elkaars hand vastgenomen

het pad verder afgelopen

op zoek naar onszelf

het samenzwerven

verrijkt ons leven

brengt volkomenheid

in wederzijdse deling

nauw verstrengeld

is sindsdien ons zijn

een droom die blijft

Haar zoeken


onzekere gebaren

tonen onvermogen

verraden het meedragen

van talloze vragen

bewogenheid in jeugd

bracht twijfel

leidde haar

naar afgesneden zijn

waar ze in een labyrint

bewoond door demonen

bleef dolen op zoek

naar de onschuld van een kind

laat me weten

 

adem mijn kreten

neem me teder

laat me nachtwolkend

geborgenheid weten

zacht ogend kijken

naar de storm van leven

in de weelde van het minnespel

mezelf weten

Vogelvrij

alleen met mij

uit het nest gestoten

voorgoed vogelvrij

mijn dolend hart

zolang getart

heb ik weggedacht

mezelf vergeten

verdwalen in de tijd

laat me leeg verder leven

tot besef me niet langer

blind laat verdergaan

mijn blik hulp vraagt