ik dacht je

eindeloos

tot ik gestrand

die droom

naast mij

heb neergelegd

midden spelingen van licht
roeren zich
schimmige gedachten
houden rouw levend

bedenken hoe doden
met stille storm
hun grafrede omvormen
tot eigen requiem

Steeds weer bloeit schoonheid zich open

als een vlaag frisse wind

een golf van jubelend tederheid

zoet sidderende uitzwermende verlangens

zelfs wanneer verloedering zich over de aard

van mijn werkelijkheid tracht uit te spreiden

nooit gaan de bloemen dood

die ik als zomer heb geplant

als schoonheid

bestaan ademt

en zekerheid tekent

tot ze wordt uitgekleed

sindsdien wordt gezien

lijk een levende herinnering

die in dromend schemer leeft

en nooit meer weerkeert

sluit me de ogen

neem me

in je zacht golvende beweging

doorheen de stilte mee

tot voorbij

golvende nevelsluiers

naar goudomrande wolken

omdat ik in het licht wil zijn

daar waar de oude eik

een lange schaduw

over de grond werpt

zetten zij zich neer

luisteren stil

eenzaam bij elkaar

naar wie zijn vleugels

uitslaat

een keerpunt in hun leven

Zonder afstand

het is mijn gevoel

van vrij zijn

dat me laat stilstaan

kijken

naar wat ik graag zie

zonder het te willen bezitten

als tijdloze herinnering

midden toekomstverwachtingen

meeneem

zonder afstand

wil door jou

gevonden worden

meevliegen

niet langer

met mijn ogen dicht

om de wereld buiten te houden

maar met een glimlach

en geschitter in mijn blik

genieten van een verhaal

waarin heel veel dromerij

onafgebroken licht over

mijn werkelijkheid verspreidt

het vege

sluipt narrig

over ’t wezen heen

klaagt met

gejaagde adem

het drukkende neer

laat slechts los

wanneer men

om hondsdagen weent