zong hij eens

een zomers lied

koude snijdt

nu winterdiep

zo tergend traag

hij verglijdt

in winterslaap

die verademing draagt

zelfs al heb ik het koud

in hun schijn

doorleef ik

diepgeworteld de tijd

het bespelen

van wintertaferelen

met innige schaduwbeelden

laat zien

dat elk seizoen

steeds een toekomst

in zich heeft

vol leven

vol dromen

stroomt het binnen

langs kieren

en spleten

inbraak geslaagd

wanneer ik door de

ongewone schaduwbeelden

mee ga zweven

in trilling van geluk

toen ik na jaren vergaren

eindelijk de tijd nam

het zoetvloeiende te proeven

ontdekte ik

tijdens het walsen

dat het verwachtte

over zijn hoogtepunt heen

naar onafwendbaar verval

was weggegleden

in het huis

vol herinneringen

waar jij

jezelf

bent kwijtgeraakt

laat ik je rustig

de weg zoeken

heb helemaal

geen haast

ik weet

éénmaal buiten

wacht ons verhaal

wanneer ik word geleefd

binnen de grenzen

van nevels

twijgen me vastgrijpen

binnen men verbeelding

en elke groei blokkeren

laat me dan sterven

met de overtuiging

dat men lente ooit terugkeert

wanneer windstil

me vraagt

het roekeloos verlangen

te beheersen

troost ik ’t gemis

dan maar met het kijken

naar een realiteit

die zilveren werkelijkheid aanreikt

zo fraai

dat ik begin te geloven

thuis te horen

in die kille betekenis

wanneer in winter

een lentegevoel

de zomer

lijkt te dragen

dageraad

die rode passie straalt

laat zien

hoe verlangen ademhaalt

dan komt dit alleen

doordat een gegeven lach

die zomaar

uit de lucht kwam vallen

de koude in mijn hart

heeft verbannen

wijl ik

doornen veracht

geef ik haar toch

zielsveel warmte

omdat ik weet

dat bloeiend leven

mijn uitzicht

mooier zal tekenen

ik wil mezelf terugvinden

tussen herfstkleuren

die verrukking spelen

in het licht van de zon

expressie meenemen

in de continue stroming

om illusies waar te maken

zoveel mooier dan mijn dromen

het zijn de flitsen

die indruk maken

wanneer isobaren

van gelijke druk

elkaar bijna raken

terwijl gedachten

zacht meedeinden

met de wind

die in fluistering

langs me heen waaide

bleek de herfst

tijdens mijn blindkijken

te zijn opgestaan

geef mij

mijn zomer terug

te heftig het gewirwar

van duizend gedachten

die gegroeid zijn

in warme zwijgzaamheid

al lijkt het

of de wereld

een beetje vergaat

wanneer een weifelende winter

herfst laat zwaaien

met wind en regenvlagen

de aarde

niet meer lijkt te ademen

onder ’t afgevallen blad

twijfel niet

dat wat men nu

verloren waant

door de zomer

met geur en kleur

terug wordt binnengehaald

dat het enge

een band schepte

ging ik beseffen

toen holgebogen gewelven

mijn manier van leven

gingen beheersen

meer ruimte

het naar buiten

treden van mezelf

zodanig bemoeilijkte

dat ik onthecht raakte

aan ’t leven

terwijl ik

je denk

als mijn werkelijkheid

ken je mij

als één van je

geheimen

dat noch vandaag

noch later het verdient

een eigen leven te leiden