midden een veld

vol korenaren

zaai ik mezelf uit

tot een herinnering

want het is

midden die eenzaamheid

dat ik me veilig voel

berusten kan

de wind durf te leven

als weemoedige onderstroom

van het voorgoed verlorene

nu ik omwegen bewandel

om met je mee te groeien

bij iedere speelse windstoot

ervan geniet hoe jij

je kruidig aroom steeds wijder

over me heen strooit

vraag ik me af

hoe ik je jaren geleden

blind kon voorbijlopen

haastig op zoek naar opwinding

midden pleinen die

reeds zolang zwijgen

grenzen overschrijdend

in laten gaan

verlies ik vele zomers

struikel langs herfst

de noodzaak

van winter in

om in lente

te herontwaken

een knop

met een

nieuwe bloei in zich

wanneer ik midden waan

jou als vlinder vang

een ritselende franje

die sterft in mijn handen

weet dan dat ’t enkel

een schijngedachte was

een nare droom

want in mijn wakker worden

laat ik je ver voorbij

mijn schemering fladderen

vrij met eigen kleuren

zelfs als ik de klok

uitdaag door

niet te slapen

lijkt ze enkel

onverschilligheid

te hameren

in haar voortgaan

tot de lucht

zich vult met licht

en mijn verademing

’t ritme een

eigen zielsbewegen

is gebleken

in een grijze morgen

lig ik te luisteren

hoe het zacht ademhalen

in mij schreit

zich wil bevrijden

in volkomenheid

een eigen bestaan leidt

vollediger volmaakter

dan dat het ooit

binnenkamers droomde

wil je lichaam

tegen me aan

wanneer ik

met mijn voeten

in het warme zand

woel

verrukt naar

nog dieper

ervaren ga

tot het zich als

liefkozing om

mijn enkels sluit

met een gevoel

van eenheid

me geworteld weet

in diepe ondergrond

onderdeel

van geschiedenis

zelfs wanneer

de rijpe vruchten

van de kerselaar

me bloedrood vragen

om ze in manden

weg te dragen

durf ik moe van ’t drukke

met mijn rug

tegen de boom gaan zitten

om aangedaan

door de stilte

mijn kracht te hervinden

als de maan

langzaamaan verzilvert

midden schemering

laat zij zich wegbrengen

door vreemd

bewogen klanken

welke doorvloeien

tot een zacht

wezend wiegelied

dat haar het vertrouwen

op een nieuwe morgen

adembenemend inzingt

laat ik me los

in de fantasie

waar tijd stilstaat

hoe echter dan echt

dan wie ook ben jij

tillen samen nevels op

drinken hetzelfde

zoet zachte licht

zien de ochtend blauw

ervaren aarde

als een honingzoet bed

ons blijvend vasthouden

een drijvende kracht

dat me telkens

terugbrengt naar jou

strijk onvermogen

uit zicht

door me in de geest

van ’t land te wortelen

gekleurde gedachten

als bereikbare utopie

in ’t licht van de zon

te laten rijpen

tot het me als

stelligheid bekomt

roerend

verheft het zich

terecht

een geinsterend

stukje hemel

midden schemer

met dorst

naar open zee

jij dondersteen

kruip in mijn armen

ik krimp je inéén

tot een vonkje warmte

dat mijn hart wild laat slaan

met de zachte hartenklop

van het alleen zijn

durft ze stilte beleven

vandaag als

gisteren en morgen

bloeit zich

zwijgend open

op zoek naar een gerucht

ergens tussen

land en lucht

overschaduwde

je gisteren

nog mijn tuin

als kleine

bijzondere vergroeiing

met leven

vandaag ben je

een warm

toegedekte gedachte

een enig belevingsmoment

dat ik met erkentelijkheid

zal blijven koesteren

zeg tegen mijn vrienden

dat ik dood

ben gegaan

wanneer ik klaarsta

me op onbekend

terrein te begeven

om het sprookje te vinden

dat een rooskleurige toekomst

voor me plant

op de randen van mijn ziel

zonder de angst

om morgen

te zijn uitgebloeid

bewegen wij iel

ieder naar ’t beeld in ons

tot een zomerse

onmetelijkheid uit

net zolang

tot zeisen

zullen zingen

ten Grave

zinken

voor ‘t land

met toebedeelde vleugelen

gaat ze zweven

tussen wervelende zonnestralen

op weg naar hemelse sferen

tot avondval

haar vlucht grijpt

op een bed van aarde

toedekt met stilte

het teveel hemel

in de stilte

vraagt ’t groene

te zingen

met kracht

van herinneringen

waar bloei en weelde

zit verweven