toen ze ging verwelken

hebben we haar

liefdevol gesnoeid

zodat ze weer

kon heropbloeien

mooier dan ooit tevoren

een weerlichtje

na duisternis

heb mijn toevlucht gezocht

midden een frivool spektakel

van dansende bladeren om

in hun evolutie mee te gaan zweven

tot ik hen over droomstonden

hoor verhalen

waar ik warm kan overwinteren

tot kleuren weer bloeien

midden impasse

stelde hij voor

te komen wonen

in hun woonst

met een verwilderde

tuin erom heen

waar ik

rustig kon overzien

hoe uit stekjes

verloren onkruid

een boom met ziel

kon groeien

zwaarbeladen

met rijke gedachten

hogerop trachtte

waar een blauwe

hemel wacht

vol wit wolkende dromen

verstilde stilte

benam me alle adem

vraagt te luisteren

naar haar belang

In jou geloof

zelfs al is de onderstroom sterk

laat maar los

vergeet niet

dat ik je houvast zal zijn

tijdens onmogelijkheid

omdat ik hoe dan ook

in jou geloof

als dauwdruppels

in ochtenduren

me boeketten

schoonheid geven

zullen mijn gedachten

er een parelend web

omheen spinnen

trachten dromen

tot leven te bewegen

in het spoor van waarheid

van schepping

zijn we haar overkomen

een droombeeld

tot leven geroepen

op zoek naar een vaste stek

om haar kracht en schoonheid

als een zuiver gegeven

in onze handen neer te leggen

wanneer woorden

helpen hopen

dat dromen

tot leven komen

komt zelfs de tijd

niet tussenbeide

integreren levens zich

in een ogenblik

zelfs als regen

onophoudelijk de kamer

met eigen beweegredenen

tracht te vertekenen

onze ontmoeting

zo echt

dat ik niet wist

hoe ik je moest

laten gaan

weg van de populieren

die een deken

voor ons pluisden

tengevolge

voorbestemde liefde

jij als jezelf

ik als mezelf

samen innig

openbloeiend

waar enkel heuvels

het geweeklaag

van bijna lege velden

aanhoren

klamp ik me vast

aan die laatste strohalm

welke winter met zijn

zomers wezen bemantelt

kende ze het oord

ooit als een broeinest

vol opgelegde normen

vandaag is ze bezig

dit leven leeg te halen

in beperktheid

op te bergen

klaar om midden verruiming

met eigen bewustzijn

broos haar vleugels

open te slaan

als dat wat onderling speelt

enkel nog als illusie

in de wereld staat

eenzaamheid

als licht zonder warmte

hun leven beheerst

raken zij bang

nog meer te achterhalen

doet de hele toekomst

er niet meer toe

bij een harde wind

die routine doorbreekt

ga ik me met passie

als enig gezelschap

in een zelf verzonnen

verhaal bewegen

net zolang tot

ook liefde er zich als

een tweede natuur

midden huisvest

verbeelding hartstochtelijke

werkelijkheid wordt

als het verzwijgen zodanig

bewegingen beheerst

dat beleven de kans niet krijgt

uit de mist te treden

dan nog houd ik mezelf vast

in de plooien van het landschap

want mij komt de ervaring toe

op een weerzien van vervoering

wanneer de zon ooit

door de wolken breekt

vallen bladeren verdord neer

in diepe voren herfstbezinksel

nog voor ik hun kleuren

kan oogsten

dan verlaat ik mij op gedachten

die gaan zoeken in herinneringen

waar ze als vereeuwigde

zielsbegeestering dwarrelen

als klaprozen

uit de hemel vallen

honderd en meer

jaren later

vraag ik één

van de zeshonderdduizend

die een brug te ver

is gegaan

het licht aan het eind van

de loopgraven zwart zag

mij als  immer aards

te herinneren

heb het gebrokene

in traag stromend

water gedumpt

om over ’t verlies

zonder verwarring

te kunnen nadenken

vooraleer het

als wrakhout

in open zee verdwijnt

slechts een paar spaanders

me positief bijblijven

als ik midden

het onherbergzame

licht op de aarde

veelkleurig zie breken

vermenigvuldigen

en verspreiden

tot een brug

naar de hemel

leer ik dat

dankzij verbeelding

leven één wondere

werkelijkheid is

omdat ik niet langer

dood kan verdragen

me verlaten

op stilte

graven

gaan bezoeken

waar ik geen enkele

herinnering weervind

vraag ik ervaring

om in mijn hart

toevlucht te nemen tot

wat me ooit is gegeven

datgene over te leveren

aan mijn wereld