omdat de nacht

geen kleuren had

men in het donker

geen hand

voor de ogen zag

ging ik zoeken

naar de dageraad

waar karmijnrood

me in de schoot

van leven bracht

om met

fonkelende ogen

en bonkend hart

het gedrevene speels

mee te nemen

groen gras

groeit verwilderd

over de stoppels

van een voorbije zomer

laat zich zelfs niet tegenhouden

door kwelmende voren

die plompverloren

over het landschap verspreidt liggen

het is pas wanneer de mens

gaat ploegen

dat het zich moedwillig

laat onderdelven

om het uitzicht

van de wereld

in voorspoedig

te herscheppen

zie hoe zij zich

durft bewegen

in haar moment

van leven

niet langer

in klaarte stilstaat

waar schaduw haar

tot lokaas wraakt

in het prille lentelicht

hebben wij samen

één ogenblik stil gezeten

hem wacht zomer

met wijdopen kelken

vol honing

terwijl ik

in zijn zoete bewegen

het beleven zal leven

langsheen beleven

laten we ons verdwalen

om ’s avonds laat

in warm geworden gras

met de ogen dicht

en in ademstilte

vlindertjes

de hemel in te strelen

met het oog op de nacht

die de wereld

in somberheid dwingt

heeft de avond

vuur gevat

obscuur geklede bomen

in passievol rood gestoken

zodat nakende nachtmerries

tot blozend mooie dromen

worden omgetoverd

weg van alle zwaarte

waarin ik

wakker geworden ben

laat ik mij

meedrijven met de wind

de vleugels stil

om de ervaring

van het vrij ademen

in de lucht

te verzuchten

in een nieuw begin

in zijn ontkenning

verscholen

zal het

zielend van bestemming

met hem

blijven meelopen

van op de barre heuvel

waar warmte en licht

me verloren gaat

door ’t donker

ademhalen van de wind

duik ik

de dag in

om de geur te vinden

die me aan de

aarde bindt

zwichten

voor de honing

van de linde

lijkt me heerlijk

als aarzelend begin

als lange bomenrijen

groot grijnzend

schaduwdansen

wanneer het duister

met luid gedruis

alom valt

hoop ik een heldere nacht

zodat het rusteloze woelen

zich roerloos

gaat uitstrekken

en me ontheft

van alle angst

in onze hang naar schoonheid

gingen wij onder de tere

groene schijn van bomen

stil zitten wezen

tot de zon ons meenam

in een uitbundige werveling

van warm leven

waar liefde werd geschreven

in de knoppen

nog verscholen

hopen ze

onrustig

op morgen

om in een trilling

van warm lentelicht

de boom eindelijk

een knisperend groene

tooi te geven

na verkenning

van ruimte

en omgeving

tracht ik

dat wat nog

moet groeien

niet met woorden

maar met handen

vol overgave

tussen de expressie

van warm leven

neer te zetten

nieuw aangeklede zetels

op de nog grauwe stenen

van mijn terras

de Pinot Noir

die jij mij speels

in handen geeft

het terug proeven

van de sfeer

reeds een jaar geleden

doet me toosten

op de zomer

en laat me hopen

dat de zon blijft zorgen

voor kriebels

en verlangen

in een waan

waar dromen

spelen

opvliegen en verspreiden

als roze rode

opgewondenheid

vol verzinsels

en verhalen

zoek ik

als uitgelaten kind

naar eigenheid

in een zee van tijd

dwars door de geschiedenis heen

spoelt hij ruwe kantjes glad

doorzichtig in het licht

herken ik na jaren

mijn waarheid in het zicht

weemoed gaf me

een stuk krant

in handen

vergeeld

door de jaren heen

niet de winst

of ’t verlies

maar de kleine

kanttekening ernaast

die ik me herinnerde

onuitgesproken zweemzoet

doorheen een leven lang

vertederden

nog steeds

mijn hart

na speelse

vlokkenweelde

lentebloesems

die ons omvloeien

het zomers

proeven

zullen wij

in ronde oneindigheid

zelfs verweerd

gehavend door het licht

blijven ontdekken

hoe waardevol het leven is