Ontwaken

morgen zoent

na donker wroeten

minnestreelt

zacht teder

in warme ochtendgloed

langs haar naakte beeld

waait de tijd

lieflijk naar werkelijkheid

schaduw breekt

 

gensters vonken verlangen

spetteren in warmte

sporen krachtig

in de bloeitijd van leven

tot schaduw onverwachts

de toekomst breekt

zwartgeblakerd de jaren die volgen

een hart dat weent

Echo 

Echo hield haar

aan de praat

terwijl hij spelevaarde

doch Hera zon op wraak

sindsdien galmt ze

alleen maar na

verdroomt de tijd

in ijle lucht antwoordt pas

als het verleden rust

vogelvrij

 

laat mij

in jouw schaduw vliegen

vluchtend zweven

leren van jouw leven

met jou spelen in ons niemandsland

 als een zondagskind

dat vrijheid

zo zeer bemint

 vol liefde

mijn hemel zo blauw

had ik vleugels

zou me laten drijven

op de wind

de leegte verdragen

terwijl in mijn hart woedt

een liefdeskind

zo pril, zo mooi,

zo zeldzaam volmaakt

als lente mijn hart raakt

 

als wind de wolken

uit elkaar drijft

zet ik de deur open

neem een straaltje zonneschijn

terwijl slaapdronken schaduwen

mij versluieren in het parfum

van bloeiende loten

tot mijn lichaam

geurt naar lente

en stoeiende gedachten

mij schoonheid inprenten

 


warme wind speelt rond mijn lijf

til me op en speel met mij

hou me gevangen

in jouw lied

laat mij dansend bewegen

in ons refrein

de passie met jou delen

in een steeds herademend beleven

altijd bij jou zijn

Een tedere toekomst
 

heb me verschanst

in onbereikbaarheid

enkel kwaliteit van aanwezigheid

kan me genezen

me echte warmte geven

een schimmig spel


In een ver en vaag verleden

zijn ziel en lichaam

van haar weggedreven

ze bleek een deel

van een schimmig spel te zijn

zonder gevoelde pijn

één voetstap ongehaast en licht

maakten van haar

een volwassen, gevoelloos kind

ons liefdeslied
 

in een lied van ongereptheid

komt ons beeld tot leven

kennen gevoelens tedere gedachten

bewegen heel zachtjes

in een eeuwigdurend refrein

naar een innig samenzijn

winterzicht

 

hoe lang nog schrikt

de dag van licht

ligt er schaduw

over de zon

bolt de nevel zich op

als grijze rook

schreeuwt het

landschap nood

 als schaduwen leiden

in het licht van de zon

en geaaid door de wind

vlijen schaduwen

zich in de fleur van leven

deinen ze op en neer

zoveel levendiger dan eerst

kleuren het gebeuren

in blijvende nuance

 Ik mis je

’s Nachts als ik wakker word

niet meer kan slapen

de tijd barst van onwerkelijkheid

en mijn wereld scherft in realiteit

dan zoek ik blind

naar contrasten in het duister

omstrengel ze kluisterend

in voelende pijn

in eerste ontmoeting

 

ze aanvaardde de benepen vrijheid

die haar liet wegkwijnen

in eenzaamheid

leerde lichaamloos leven

met sidderingen voortbewegen

boosheid gedogen

door ze te verloochenen

tot vrijheid aanklopte

en zij zonder denken haar hart

een andere koers liet uitzwenken

ontwaken 

terwijl gordijnen

in rood verschuiven

word ik slaapdronken opgetild

jaagt verbeelding mij

in de twinkeling van jouw ogen

laat je liefde mij betoveren

kent het samenzijn

even geen tijd

 Amor heeft mijn hart gestreeld

toen ik nipte van jouw kussen

liet het zachte

mij smachten

in een onbeheerst verlangen

streek het langs

mijn hart en geest

voedde mij

met passionele warmte

die emotie streelde

 een nieuwe wind

met lange uithalen

en onstuimige klanken

verhaalt hij mij

zijn gevoel van heerlijkheid

te zweven met de geur van schoonheid

in een wervelende stroom van leven

leert mij voort  bewegen

met eigen streven naar diepe innerlijkheid

verlangen

 

wanneer de tijd

dromen breekt

en liefde drijft

in groeiende kracht

naar realiteit

dan zal ik niet wachten

 naar datgene

wat in gedachten dwarrelt

maar mij sidderend

overgeven aan verlangen

Een mooie werkelijkheid
 

wanneer de wind

zijn adem mengt

in een regen van verlangen

en een zee van sterren

de nachtelijke hemel

spiegelend overheerst

dan laat ik mij dromend

meedrijven in de saamhorigheid

van een mooie werkelijkheid

er groeit wat

 

begonnen de krokussen

eerder deze maand te groeien

vandaag zag ik

de eerste sneeuwklokjes opbloeien

de hoge bolgewasjes

zullen met pril en fragiel leven

de plantenborders snel

een nieuw voorjaar doen beleven

 Nachtmerrie

wanneer de wereld

iedere nacht zwart kijkt

stilte haalt haar

uit vergetelheid

telkens terugsleurt

naar het verleden

enge beelden

met haar speelt

dan nog blijf ze

schaduwloos dagdromen

een rustgevende slaap

ooit zal komen

 ze laten mij een droom lezen

waarom laat ik

inhoud zo maar gaan

klamp ik mij niet

vast aan woorden

die leven

pogen aan te reiken

om waarheid

te bereiken

 Herleven

de schaduw over het landschap

de silhouetten die er heersen

behoren tot het verleden

de wereld die ik nu beleef

brengt vrijheid zo nabij

geniet tussen droom en werkelijkheid

mijn eigen realiteit

Lieflijke omarming

 als het licht krimpt

zoek ik blind

naar de naaktheid

van jouw lijf

tot wakkere geur

jou herkent

tastende ervaring

mij passie vertelt

totale stilte
 

Spookbeeld bonst meedogenloos

chaos, waanhoop, waanzin

in ranzig leven

gedost in schamel onderkomen

draagt de aarde

een levenloze last

tot weerzinwekkende bezwijming

en troosteloze stilte

ook ons deel zal zijn

in de stroom van leven


 

Wanneer het begrensde

wordt verdreven

door herademende kreten

en flirtende kleuren

in de spelende stroom

van leven

zullen wij schaamteloos

elkaar schaduw opfleuren

Er bloeit zacht

 

onder het zilver

van de dauw

vleit zich

een droom naar werkelijkheid

bloeit zacht

begeerte

in een verblindend spel

van teder zachte beelden