midden je woorden

kom ik thuis

vlei me vertrouwd

door je hele zijn

wijl ik met mijn liefde

je innigste raak

bloemen in mijn schoot

ze gaat op zoek naar een ladder

om die ene blozende appel te plukken

zelfs al schreeuwt men haar toe

hem te laten hangen

nog houdt ze vast aan

’t verlangen hem te smaken

oprecht en volkomen zichzelf

binnen mijn eigen

kleine wereldje

waar verpozing heerst

schilder ik voor mezelf

verrassingen

creëer zonder de minste

terughoudendheid

in geel een speelse sfeer

waarmee ik liefde

uit het leven kan halen en

volop het kind in mij beleef

hoe mag ik je noemen

wanneer ik zie hoe de bloemen

in mijn tuin openlijk je diepe zelf

voor mij openbaren

waaiend op speelse zomerwinden

je wondere werkelijkheid dragen

zwoel geurend je passie

voor leven uitstrooien

leg je naam op mijn lippen zodat

ik je als hemelsbrede koestering

kan prevelen midden de wereld

die ik liefheb

ik noem je god

maar dat zegt nog niets

met dank aan Cor van Vliet voor de laatste strofe

in de warmte van de zon

vinden zij beiden

dat wat zich laat beleven

als een oneindig

vloeiende weelde

midden haar ruimte

hen die leven zacht van zin en

licht van adem gretig opneemt

met in mij het prille

dat pas gaat bloeien

wanneer ik op een stille

afgelegen plaats schoonheid

als Gods werkelijkheid ontdek

wortel ik mij diep in

één met hem

en zijn wereld

midden mijn alleen zijn

heeft ’t verleden

me bij de arm gegrepen

bracht me naar de bank

achterin de tuin

bedacht hoe hij een tak

zoetigheid afbrak en sprak :

huil maar mijn stekelbeeske

ik droog je tranen wel

nu en later

zal nooit overgaan

maar in je hart verblijven

één en al aanwezigheid

samen zijn we naar binnen gegaan

een ogenblik verder

geldt er geen weg meer terug

slechts eenzaamheid

wenkt voor beiden

zij hier

hij aan de overzijde

enkel een schemering van wat

is geweest blijft hen nabij

een oudje van tussen mijn bundel

nog uit te geven gedichten gehaald

het is niet genoeg

haar te ontdekken

tussen ’t groen

groei met der mee

tot je in haar bloei

‘t hart voelt kloppen

meewaait

één en al tederheid

je was nooit

zal nimmer zijn

zoals je vandaag

te beleven staat

één en al

honingzoete sfeer

waar vele vlinders

naar toe worden gelokt

en hoe weliger

je gaat wuiven

net als ik

niet meer willen wijken

tot de dag ondergaat

je helemaal vergeten raakt

of zal ik je vannacht

nog dromen

me overgolvend

met haar zilte frisheid

vervloei ik vol van haar

weliswaar met tranen

in mijn ogen

want wat ik in één ogenblik

bij haar gevonden heb

raak ik zo weer kwijt

wanneer ik terug

landinwaarts trek

geef me het nachtelijk beeld

van een hemelschittering

dat leidt tot opbloei

van sensualiteit

een broedplaats vol liefde

midden oneindigheid

het is haar rustige glans

die me naakt

voor haar laat staan

want hoe wil ik haar

voelen op mijn huid

innig mee palaveren

met haar zacht geruis

blauwe spetteringen

laten vervagen tot

wondere regenbogen

gedachteloos genieten

van wat leven heet

simpelweg

gelukkig wezen

nog hoor ik

hoe het water valt

gefluister dat uitgroeit

tot een werveling

die juicht en zingt

loskomend

van beslommering

als een droom in haar verga

licht van adem

dieper en dieper

mezelf achterlaat

hopeloos verliefd