hoef niet te weten of ik

voorbij de rimpelingen

van hoge bomen het einde vindt

wanneer ik over de greppel heen

in een bos zonder wegen

die bezig is kleur leven te geven

van de ene verbazing

in de andere val

niet langer meer de knotwilgen

die met hun in lucht priemende

kale takken de akker

in schemering onderdompelt

maar de geur van net omgeploegd

welke als pure ademtocht opwaait

mee laat glijden in lentefris hoogtij

krijgt de overhand in mijn leven

de enkele stenen

die tussen onkruid

hun langzaam leven uiten

bewonder ik

om hun

subtiele diversiteit

één raakt mij

ten volle met zijn eigenheid

koesterend heb ik

hem in mijn hand genomen

wanneer ik

er naar verlang

om in je armen

te vallen

waarom me

vleugels geven

om op een wind

te gaan zweven

waarvan men

de kleuren niet voelt

ergens halverwege

een wereld

die je beleefde

en je eigen droomwereld

vond je ze

twee kleine steentjes

zo verbonden door hun vorm

dat je ze hebt meegenomen

omdat ze voor altijd samenhoren

in die essentie heb je ze gedeeld

met wie je liefde weet

om haar te laten verstaan

dat wat jullie samen hebben

altijd omschrijft

wanneer iedere boom

een schaduw werpt

langer dan zijn realiteit

haal ik vogels uit hun slaap

om weg van donkere

stilte te raken

tussen hen in

over een bos vol fantasie

leven te heroveren

hou me vast in jouw morgen

wanneer ik op zoek

naar de vlinder

als ziel

in de donkere deining

van een mensenzee

dreig neer te vallen

net over de grens

van geduldig afwachten

duren stappen

in een veld vol bloemen

wakker worden

geeft zin om verder te gaan

op zoek naar vlinders

die vonkend van extase

leven volkomen inkleuren

als in betoverend grensgebied

Blodeuwedd

donker en licht

met elkaar verbindt

elfen en aardkinderen

in de vuurrode gloed

van een opkomende zon

samen spelen

dan zal de nieuwe tijd

vlug openbreken

wedergeboorte van leven

een feit zijn

(Blodeuwedd : Keltische bloemengodin)

terwijl een desolaat

gesculpteerde akker

zich lichtvaardig

ligt te vergapen

tot zomer haar ziel

misschien blootlegt

neemt de berm

het prilgroene

dankbaar aan

als lente met een zucht wind

en een sprankel zon

komt aanwaaien

wijl de zon

als gouden koestering

de hemel oplicht

witte wievenslierten

hun parelende taal

over het natte gras uitwervelen

verliezen wij onszelf

in het zintuiglijk genoegen

van samen ontwaken

meelevend met het drama

dat zich heeft afgespeeld

in Zwitserland

geen gedicht morgen

mijn gedachten gaan uit

naar slachtoffers,

familie en naasten

die getroffen zijn

door zijn voortdurende verandering

raak ik mee opgetild

in wat wacht om nieuw

herontdekt te worden

steeds weer tot er zich

in verweerd volgroeiing vormt

los van de wereld vol van mysterie

met hem essentie verken

de stilte van het huis

herinnert haar

hoe ze in het donker

verder met poppen ging spelen

haar gedachten in een zakdoek

nat van tranen verfrommelde

tot volmondigheid toeliet

haar kindzijn te verhalen

haar volmaakt mooi zijn

laat me fantaseren

stilstaan in heerlijke observatie

ontdekken dat

in wonderlijke verwachting

een hart kan openbreken

het op zoek gaat

naar een steeds meer

weelderig beleven

wij hebben niet gesproken

enkel elkaars hand vastgenomen

het pad verder afgelopen

op zoek naar onszelf

het samen zwerven

verrijkt ons leven

brengt volkomenheid

in wederzijdse deling

nauw verstrengeld

is sindsdien ons zijn

een droom die blijft

vraag je niet om vleugels

wijl wind gaan liggen is

wil me niet uitstrekken

in een leegte

met geen enkele betekenis

laat me woelen

in de aarde

leven tussen bloemen

die mij laten groeien

in warm thuisgevoel

als bomen en struiken

met ontij aan hun zijde

het bos als een wankele samenhang

zonder hartslag doet kijken

dan is het hel niet langer hemel

die gestalte geeft

hoe zij zich ook richt

naar ’t licht

om zijn glimlach

te zien oplichten

steeds vaker

gaat hij

in de greep

van honger slapen

vermoeid van

’t leven hier

het droomblauwe

aanraken

wanneer ze tegen de wind

het uitzicht in ziet hoe regen

een zilverwitte winter versmoort

wordt hij met herinneringen

weer bovengehaald

even maar want de zaailingen

van verleden jaar

die ze plots langs de weg

als bomen bemerkt

kleuren terug het beleven

telkens zo anders

heb ik je herontdekt

als rijpe rust

in mijn bestaan

het prille dat openbloeit

vanuit ooglijk blank

een dode droom

die ik grijs begraaf

tot wanneer ik als veeg

hoopje mens één met je wordt

pas wanneer de wirwar

van mistig zicht

is open gewaaid

het ademen vrijlaat

oreert leven zich voluit