er vlaagt wit

dwalend zijde zacht

nakende sereniteit

over mijn werkelijkheid

aarzelend tussen

licht en donker

even wolkend

smelten gedachten

gehechtheid

flemen gouden zonnestralen

warme schaduwen

op mijn lichaam

weerglim ik

eigen gedachten

uitgelaten naar de hemel

net zolang

tot sneeuwig grijs zich

met ons samenspel bemoeit

hoe schreit de morgen

zijn nevels neer

om open op te komen

oog en hart het genieten

geeft het wonderlijke

des leven te plukken

om mee te nemen langsheen

de grillige schimmen

van een sombere winter

in ontdekken ken ik

geen bestemming

stroom mee

in eigen ritme

soms ademhappend

om unieke schepping

slaat nevel neer

dan dringen zonnestralen

de slaperigheid in

breken open

wat verborgen leek met zo’n

volmaakte fijngevoeligheid

oorsprong terug

zijn waarheid schrijft

je hebt veel te lang geslapen

toe werk je uit je nacht

zie met de ogen van een kind

hoe nieuw de sterren

de hemel ontplooien

als er niks meer zal zijn dan

een lucht waarin

wolken grijs zuchten

bomen met naar beneden

grijs ruisende twijgen

die hun laatste streven tonen

stil uitgestrekte schraalheid

waarin de ziel

nog nauwelijks praat

omstrengel mij

heimwee vreemd

en sterker dan de dood

als de stilte

ons inhaalt

ga ik met mijn hoofd

op je borst liggen

om je hart

te horen bonken

als stroomgebied

van verlangen

dat ik zozeer begeer

hou me dieper dan

om de nacht

blind te kunnen aanraken

in oneindige weerklank

angst en verlangen

te horen verhalen

meegaand in groei

haar verlangen

tot openbloeien

ontdek ik de kracht

om donker te breken

als onder de wolken

vogels vleugellam

door de slagen

van een harde wind

naar beneden vallen

waar een kwelmende aarde

in een niet te bezinnen

beweging meekolkt met water

waar vissen met de buiken

bovendrijven

dan smacht ik deze droef

zwarte dag naar de nacht

om de eeuwig jonge weerschijn

van de sterren als troost bij nood

bij een gladde zee te zien glanzen

die oerschreeuw

vanuit het duister

heeft de aarde

wanhoop meegegeven

een onverwachte dood

met een lichaam

van steen

en ogen gesloten

verloren liggend

in gemis

zonder hemel

neem me als je schaduw mee

dan geef ik me jouw gedachten

heen en weer steeds weer

tot we samen één

tussen hemel en aarde zweven

heen en weer steeds weer

bewonderenswaardig hoe hij

zwaar van winterslaap

met zilverachtige flitsen

als uitgebeten droombeeld

zich tracht te onthechten

van een omgeving

grijzer dan zichzelf

na het stugge grijs

waar de dagen

te zwaar

om dragen waren

liggen weilanden nu

rijkelijk gedrapeerd

met kristallen dromen

zo mooi dat wij

heel dicht bijeen

als vage schaduwen samen

deze winterrilling willen dragen

als ’s nachts

de wind

zijn kleuren geeft

een wassende maan

in gekozen richting

blijft meelopen

ongebonden wolken ons

in woelende verrassingen

onderdompelen

waarom dan nog

naar overdag trachten

die dromen uitsluit

verdriet roert zich inert

tot leven het met

een kwinkslag treft

eerder tussentijdse

melancholie kwiek

wordt dwarsgezet

hoe leek hij

verzonken in rust

ingekeerd en stil

zichzelf te verzwijgen

tot warmte

de kracht van groei

in hem joeg

ons aandachtig maakte

dat hij wou gaan bloeien

tot wat wij

niet in hem zagen

Is het omwille van herinnering

dat de versteende verdediging

van een eeuwenoud tijdperk

vast in gebaren ligt te strijden

met hemelsbreed

op slechts een golflengte

van hem verwijderd

durft zij het aan

eerder woelig wedervaren

te verdrinken

om vrij gebarend

in stil water

de ziel voldaan

vol overgave

naar hem toe te zwemmen

als ik zie hoe zij

die voorbestemd als regenbrenger

zich vastklampen aan leven

ondanks doodstemming

die ’t aangezicht van d’aarde kent

ontdek ik diepste wezen

hoe gegrond

rimpelt het

tijdloze momenten

tot de wind

gaat liggen

zicht

ontmantelend

laat varen

als vol overgave

verzonken