zelfs met de geur

van wat de wereld

heeft verlaten

verhaalt de boom

als stronk toch leven

door midden

een bos vol bomen

ruimte vast te houden

als voedingsbodem

voor nieuw bewegen

dauwdruppels

net schitterende kraaltjes

gegrift lijk schoonheidsmerken

op de wijd open velden

waar ik me wakker wandel

zijn veel te mooi

te transparant

om ze als gewenning

vast te leggen

een ogenblik van

oogverblindende beroering

zo dien ik hen

in mijn hart op te bergen

beklijvend

bijblijvend

die vleugjes

magische realiteit

van hoe wit

wit kan zijn

openbloeiende

reinheid

zonder wegduwen

als vanzelf

verdween de donker

laaghangende hemel

wanneer degenen

die niet slapen

gezichten oprichten

om elkaars ogen te zoeken

waarin ze een

onverzadigbare honger

naar elkaar ontdekken

handen gaan bewegen

langsheen lichamen

bereidt tot elke handeling

omdat hun liefde is

omdat alle beschavingen

de angst kennen

mensen doodgaan

omdat ze begrepen

willen worden

geen enkele wet

deze mentaliteit

kan veranderen

zou empathie

twee groepen

niet dichter bij elkaar

kunnen brengen

binnen een wereld

van verscheidenheid

verbanden vastleggen

ergens tussen mij

en onwerkelijkheid

lijken bomen

zich te verdromen

als verloren vormen

van stilte

tot ik aanneem

dat geloven in leven

hun gaande houdt

mijn lente

zullen bloeien

met hoopvol uitzicht

onvoorwaardelijk

vraagt om na te denken

over werkelijke liefde

adem diep

tot mijn ziel

de ruimte krijgt

sterren aan de hemel

te hangen

met vol besef

dat duisternis

onwetendheid is

sinds ze binnen

die ene minuut

hun leven

heeft verloren

tracht ze

alles kwijt te raken

omdat herinneringen

teveel pijn doen

vergooit zelfs

zielenroerselen

tot buiten bereik

van sterrenschijnsels

In sobere aardkleuren

creëert ze

een uiterlijk vertoon

diepzinnig mooi

dat ik erin

wil verzinken

herkomst en mysterie

terugvinden

strelende handen

zacht verlangen

liefde ontvangen

niks doet er mee toe

vandaag

alleen het onverwachte

dat een nieuwe wending

aan mijn leven geeft

ik laat de wereld

me niet vertellen

dat sterven

het ergste is

maar willen inslapen

zonder een laatste kus

van hen die

me leven hebben gegeven

omdat ze

niet begrijpen

dat ik het moe ben

pijn te hebben

een klein knipoog-sterretje

naast opa-ster wil zijn

dacht donker

schilderde

licht

op een blauwe

achtergrond

wit

lijntjes

grijze emoties

om dieptekracht

te geven

aan de bloei

van mijn hart

door mijn ziel

ingegeven

midden schimmige omfloersing

dat alle bewegingen

in de lucht onderbreekt

donker schokschouderende

heuvelruggen die zich

als een soort laatste eerbetoon

rond hen uitstrekken

wacht ze met handen

die vasthouden stilaan loslaten

op het uithalen

dat zijn laatste adem breekt

door te vertoeven

in een wereld zoveel

groter dan gisteren

waar zonsopgangen telkens

weer rood openbloeien

tegen een blauwe hemel

vol met mogelijkheden

die gelukkig zijn voedt

wil ik een vlinder zijn

met een zwak voor bloemen

vol honingzoete werkelijkheid

ondanks hun voorbij snellen

om wonderwerken

niet te mislopen

die soms in

een fractie van een seconde

verloren gaan

is zij stil blijven staan

om de hemel als deel van haar

te ervaren

donkere dagen zoveel lichter maakt

een zienswijze

die zij gelukkig draagt

trillende heuvels

met kleuren ooit

door mij gevangen

werpen nu ook

schaduwen

licht vaardig

weliswaar

van op de plaats

waar ik

nu sta

spoken beelden

als vuurgevaarlijk

vanachter de horizon

een explosie

van verwondering

zal ons dwingen

te ervaren

dat de hemel in zijn

geen grenzen kennen

toch een vertrouwen van

schoonheid schenkt

die gedijt

binnen onszelf

last afgooit

als nietigheid

stof op de grond

kwijnend leven

door de mens

aan de wereld gegeven

vraagt om uitvergroting

van dromen

gesloten ogen

waarachter bomen

zich tooien met bloesems

die het verhaal van

dat ene zaadje meedraagt

met de hoop

op betere tijden

als mist me opneemt

tot ver uit zicht

tijd stil

als in slaap ligt

neerslachtigheid

me neerhaalt

licht jij het anker

zet alle zeilen bij

tot de zon

in zicht komt

omdat urenlang niks horen zeggen

niet aan te horen is

heb ik het als eentonige

kwelling naar binnengekeerd

met het eeuwig ruisen van de zee

mee beginnen zingen

tot ik in open communicatie

de stilte ben vergeten

in niemandsland

slaan ze

spijkers in lijkkisten

kinderen aan ’t front

verdriet spreekt oneindigheid

geen woord

die de stilte overheerst

dat wat ze van oorlog verwachten

verdiept

de reeds donkere nachten

dood overheerst moeders gedachten

nu winter

ijzig binnentrekt

zal ik koukleumend

de lente achterna moeten

tot ik ze zie bloeien

hunkerend neerga

om met open neusvleugels

haar geur te laten overkomen

noblesse oblige me meetroont

tussen velden klaprozen

langs hartje zomer om midden

hopen afgevallen blad

een laatste roos te plukken

jij en ik in meervoud

laten met waanzinnige hartenklop

sentimenten uitgroeien

tot een verlangen naar gehechtheid

die duidelijkheid schept bij elk van ons

liefde in zijn totaliteit omschrijft