omdat ze op een stuk niemandsland

tussen bos en erf

onterecht gestalte geven

aan dood en verderf

declameer ik honingzoet leven

tot ze zich manifesteren

met me mee

over essentie filosoferen

als ik je streel

wees dan even stil

geniet van mijn vingers

en weerkaats mijn gevoel

met bereikbaarheid

zodat we kunnen zweven

in hetzelfde licht

met regenbogen dwepen

geen waan gedogen

maar samen begeerte doven

omdat urenlang niks horen zeggen

niet aan te horen is

heb ik het als eentonige

kwelling naar binnengekeerd

met het eeuwig ruisen van de zee

mee beginnen zingen

tot ik in open communicatie

de stilte ben vergeten

nog voor een slaapdronken aarde

zich door uitdromende witlijkende

zijde toegedekt weet ben ik opgestaan

om te ontdekken dat

het vlokjes rode passie zijn

die de dag wonderlijk openplooien

diep in de nacht

gonst de gedachte

het licht van de maan

te gaan vangen

me klaarwakker

hoe trachtte ze

een landschap te schetsen

waar bij iedere pennentrek

een groeiende verstrengeling

met verbeelding merkbaar werd

middels rijk geïllustreerde gedachten

stenen kon verleggen

om in het spoor

van meer levensvervulling

haar doel te halen

pas als wolken

hemeltergend traag

in wit feestelijk gewaad

de harde wereld opentrekken

ontdek ik mijn eigen blauw

dat zich als warm verlangen

tussen hartstochtelijk

nieuw leven innestelt

puur bedoeld als vermaak

a straight bourbon whiskey

in een zee van tijd

lijkt haar te inspireren

om een blos te blozen

bij verdronken souvenirs

hangt er wazige weemoed in de lucht

dan zal ik hem als broos fluweel verkoesteren

tot een sfeerbeeld van wolkige gevoeligheid

waartussen je pozend kunt gaan zitten

één met de stilte dromend vlinders vleugels geeft

die boven verbeelding zweven

omringd met blauwe flarden

bovenaardse schijn

die hun zijn niet verbloemen

bewegen ze licht

in toekomstgerichte

eigenbeweging

de dans der doden

zonder leven op aarde

ooit nog aan te raken

samen hebben wij

naar de sterren gekeken

net zolang je ging beseffen

dat het echt nacht was

en met jezelf

kon gaan slapen

terwijl ik diepstil

bij jou ben blijven waken

bang dat je in mistig zicht

zou herontwaken

waar alles zich

weer vaag stelt

zelfs jezelf

niet meer herkent

rust onder hun veren

wanneer zij

zachtvloeiend

stillevens tekent

als een adem

van eeuwigheid

omfloerst

met tedere koestering

als bij een bijtende kou

de morgenstond

zijn kristallen

niet openbloeit

een rode gloed

de bomen

nog donkerder intekent

dan tijdens de nacht

help ik mezelf

voorbij deze neerslachtigheid

met zomerzoete droomsels

onder een gebloemd dekbed

schim een leven

in mijn schaduwspel

claim een toekomst

die er nooit zal wezen

de morgen

wacht je immers niet

zal ik jou

eindelijk vleugels geven

toen leven door ijzige kou

zich breekbaar uitte

tijd er zich spoorloos

in verloor

wij in die besloten droom

met de ogen dicht

bleven stilstaan

is alles vanzelf doodgegaan

hoe bloei ik mijn schoonheid open

wanneer je me adembenemend

hemeltergend traag

uitdagend aanraakt

zo sterk verlangen verhevigt

dat ik in de hitte van het ogenblik

me helemaal durf overgeven

aan de behoefde me één te weten

hartveroverend hoe hij van licht

ontvlambaar oranje

naar laaiend passievol rood

winter warm inknoopt

tot één en al

zwelgend gekrijs zijn

donkergroene hardnekkigheid

uitdijend teruggeeft

toen de lach van een heldere maan

over de stille sneeuw zozeer de rijkdom

van mijn gedachten verspreidde

ben ik met een gerust hart naar de

neerdwarrelende vlokken gaan kijken

zacht bescheiden weelde

viel in onontkoombare

witte oneindigheid

koud neer

waarin ik met kloppend hart

door de verstilde schoonheid

van geheimhouding

die op beslotenheid teerde

verankerd dreigde te verzinken

stadig voed je

met warme

behaaglijke handen

de zekerheid

dat zacht verlangen

leidt naar een volkomenheid

die vervulling biedt