Zomertijd


Ondergedompeld in de lach
van zoete bloemengeur
barst mijn zomertijd open

Geluk kiest geparfumeerde kleur
ontboezemd windstille dromen
haalt wolken uit elkaar

In zacht draaiende bogen
vinden wij elkaar
op de noten van Bach

Voeten licht de aarde rakend
brengt de passie nakend

Kortgewiekt


En geluiden stopten
veel langer dan een moment
toen ik mijn hart gaf

Doch de wereld drong zich tussenbeide
nam me mijn vleugels af
kortgewiekt mijn vliegen in verlangen

Er rest mij enkel
een verhaal met open einde
te lezen in de nacht

Bomen wachten stil nabije winter
nu nog gekleed in groen
weldra in stervend geel

Wind golft, zoent
licht leven weg
uit het bladerdek

Dwarrelend zweven bladeren
door de lucht, vlekken
even de grijze hemel

Mijn lijf geurt
de verderglijdende tijd

Stilte en poëzie


Woorden zoeken die laten zwijgen
genoeg om een wereld te laten dromen
is zwaar werk
bang om te kiezen en te verliezen
maar het is beter
dan nooit iets te hebben gehad
ze komen uit het donker
geluidloos uit een hart
zo weinig wordt soms zoveel
het einddoel onverwacht

Hou nog steeds van jou


Het zachte ruisen van de bomen
een toverachtige, onwerkelijke schemering

de geur van bloeiende bloemen
het brengt mij in vervoering

het laat mij jouw naam noemen
reeds lang vergleden in de nacht

nog steeds tederheid voelen
het samenzijn eens in deze pracht

gevoelens zijn niet vluchtig
ze blijven in een hart heel rustig

In het avondlicht


Stralend glimt het licht mijn lichaam
zweeft in goud stil neer
koestert droom in diafragma
verlicht mijn toekomst teer

In de schoot van 't leven
hervind ik werkelijkheid
kom ik mezelf weer tegen
een mens in volle heerlijkheid

Gedragen door mijn vrijheid
loop ik de heuvel op
en 't leidt mij verder vrijer
steeds maar hogerop

Hoe hevig raast de storm
tot hij een einde vindt

Weet dat ik hard probeer
het oog te zien
waar woede faalt
en stilte en volmaaktheid 't haalt

Pas dan geef ik mijn hart
gegroeid in 't samenspel
van geven en van nemen

Stil levend


Als je jong was zou je weten
opgaan in jouw denken
met stomheid ben je nu geslagen
woorden die je zeggen wilt
kunnen de klank niet dragen
en toch adem je nog
je eigen adem
mijn lief stuk heimwee

Altijd dwalend


Verscholen
in een moeras van herinneringen
denkt hij aan de dood
wetend dat ze op hem wacht
maar het leven
volgt zijn eigen plan
en de wereld is voor hem gestorven

Nooit voorbij

Als het zonlicht aan het sterven is
en ik ben uitgebloeid
geen woorden vind
om aan mijn droom te hechten
dan dank ik de avond
om zijn eenzaamheid
want daar leer ik het geheim
dat eindeloze weelde
en verre schijn
steeds weer een hart doet bloeien

Wanneer wij laat nog hopen

Winden mengden onze dromen
edel, lachend, teerbewogen
Alleen jij zag hoe ik in die mallemolen
mijn hart naar jou heb toegebogen
Met ogen gesloten
is het lot ons nagelopen

Het neemt de geur van jou mee


In een veld vol rozen en jasmijn
zo onbeholpen kinderlijk verlegen
vertelt mijn hart mij jouw zijn
haast zonder het te weten

Een herinnering gehavend door de tijd
laat ons zoeken naar elkaar, heel even
een droom breekt en verdwijnt
alleen hemelhoog staat je naam geschreven

Een nieuwe dag




Mijn lach vliegt zeer omslachtig
met roerend teer gekweel
als de dag begint te krieken
de deur uit golvend naar beneen

Sterrenlicht en manestralen
lieten mij met mijn liefde vrijen
ik pluk een nieuwe dag
weet eindelijk wat romantiek vermag

Een nieuw begin

Zodra het licht wordt ga ik weg
oud zeer herinneringen achterlatend
gekerfd in talloze stenen

Het nu, in vertrouwen toelatend,
laat me een toekomst optekenen
in helderwitte woorden

Inhoudelijk verduidelijken zij
mijn doortasende handeling, verwoorden
mijn nieuwe persoonlijkheid

Onopgemerkt holt een gelukkig kind
met me mee

Een hart vol verlangen

Ik trek een droom tegemoet
badend in een gouden licht
onderweg vlamt schoonheid op
blinken nieuwe kleuren
mijn hart zwelt van overmatige weelde
kent een eindeloze extase
een sprookje vouwt open
als een veelkleurige waaier

Genieten

Door de bladeren
en de schaduwen

Door een zee
van weidebloemen

Langs door regen
gezwollen beken

Over de zon beschenen
vochtig groene velden

Door frêle vormen
in schitterend wit

Ontdek ik nieuwe dromen
op paden van eenzaamheid

Rijden op mijn rode fiets

Door de stationsstraat
langs de kerkstraat en de peperstraat
hield hij mijn zadel vast
en liet mij rijden op twee wielen

Aan het begin van de kasteeldreef
hing zijn tong uit zijn mond
stonden er zweetparels op zijn voorhoofd
begon hij te puffen en te hijgen

Plots een harde stoot
mijn voetjes vlogen van de pedalen
het enige wat ik deed was sturen

Voorbij een boom, een grote struik,
recht in een bos van brandnetels
durfde niet te wenen, hij keek zo boos

De dag daarna heb ik geoefend, alleen
in de tuin tussen de bloemperken
want nooit of te nimmer in mijn leven
wou ik nog zo'n duw krijgen

De nacht was zacht en componeerde
ruisende liefdesliederen
met wellend woordeloze refreinen

De klanken vlieden
in crescendo overstegen zielepijnen
traag bewegend in de andere strofen

Dof karmijn werd rode schijn
en in de nacht ontsprongen dromen
die mooie werkelijkheid beloofden

Tot ze verdwenen bij morgenstond
en het dagelijks leven kleurloos opstond

De maan

Ziet
wat door de wolken breekt
Ze zweeft en stijgt
tussen luchtkastelen
Draagt de stilte
met haar mee
Ze laat me groeien
in 't verlangen
naar een nacht
vol weelde, flikkering
en vree


(2006 tweede prijs gedichtendag Herzele)

Stilte

De zon is ondergegaan
Een landschap onzichtbaar
maakt de wereld onaanraakbaar
Mijn huilen langzaam
Van schoonheid ontdaan blijf ik staan
naast platgetrapte prikkeldraad
gehuld in donker rouwgewaad

Bang ontwaken


Zelfs toegedekt
beukt het kil ontwaken
klagend op haar in
in onzichtbare angstvlagen

Gewekt door huivering
trilt haar tere lichaam naakt
in tergend langzaam
wakker worden

In herkenning verschijnt haar
't ontluisterend licht
in tergend zwart getwijnt

Als alles stil staat

Mijn stap houdt halt
Alles bladstil
Onbewogen vijvers
Een erbarmend zwijgen
Doortrokken van leegte
Het moeilijkste loslaten
Terwijl ik droom
van leven




(Eerste prijs nationale gedichtendag Gemeente Herzele 2007)

Ik knuffel mijn


Na weggeslapen dagen
hebben indringende momenten
mij laten ontwaken

Mijn liefstte, lieve jij
mijn tedere toekomst
zelfs in schaduw blijf je mij nabij

Met zekerheid
omklem ik jouw handen
spreek ik jouw taal
met dezelfde verlangende warmte

Tederwaaiend ontstaan


Winden zwellen aan
tot ruisende fascinering
Lichtgeworden begeestering
drapeert ontloken gevoelens
als een schaduw om je heen
Ze bollen zacht op
in de taal van liefde
telkens weer
tot je begeeft

Sprekende ogen


Stilte blikt zwijgend

getuigt intens verdriet

donkertranende ogen

weerspiegelen duistere fantomen

eens in donkerte opgenomen

Pluk mijn rozen rood
op windstille dagen
nog voor ze ontbladen
in eindeloos dood

Geprangd in mijn armen
geur ik nog leven
koester hun streven
in warm erbarmen

Tussen beschermende bladen
verlang ik hen neer
in immer genieten
de herinnering steeds weer