kom laten wij vandaag

de dag voor Nieuwjaar

allemaal samen

even verdergaan

dan het koude

in ’t bestaan

dicht bij elkaar

onze kleurrijke dromen

plukkend delen

en weten

dat samenhorigheid

ze reëel maakt

nog zoveel jaren lang

zullen wij buitelen

in de nieuwe getijden

van onze gedachtegang

uit schemering en duister

zijn ze in komen en keren

zo zwierig mooi opgerezen

goudfonkelen nu

in onze tijd

zo warm en dichtbij

in lichtend mooi verlangen

ontspringt

leeft en beweegt

raapt stenen

zoekt en wroet

onophoudelijk kronkelend

haar weg naar beneden

om in parelend

grijze schoonheid

zorgeloos verder te drijven

naar daar waar

 ze zichzelf verliest

in de onmetelijkheid

van haar streven

droomzachte herinneringen

leidraden me lichtend mee

gidsen me teder

naar waar onbegrensd

me de verbondenheid

met de sterrenwereld vertelt

en toen licht

flitsend aardde

wist men dat

creativiteit en destructie

in schepping samengaan

het leven vonkt

en sterven lonkt

terwijl de tijd verder glijdt

kerstnacht doorkomen

zonder kleerscheuren

had me geholpen

maar vannacht

heb ik het geloof

in samen verloren

helemaal alleen

in een nieuw leven

vraagt eenzaamheid

te vergeten

laat het gebeuren

in fluister

licht het op

met positieve gedachten

zodat naast

 de  beroering van magie

men ook de glimlach van

vrede van ieders gezicht

kan lezen

in het duister

dat de stilte beheerst

fluistert een hart

om kerstsfeer

tot zo echt

als een illusie kan zijn

de kerstman haar

met een bezoek verblijdt

ik geef ze water

verzorg ze goed

de bloemen

waarmee je mij

iedere morgen begroet

want ik weet

in hun opengaan

gedurende de dag

vertellen ze mij jouw hart

dat me met zoveel liefde omarmt

zelfs als storm

jouw weerspiegeling raakt

kringen rimpelen je

een kort moment

bodemloos weg

hoeft  jouw komen en gaan

me niet te verontrusten

want jouw zijn blijft

beroert mijn hart

met volle realiteit

zonnestilstand

weeft leven dicht

laat ons rouwen

om verborgen licht

donker zoeken

naar een glimp

van klank en kleur

reeds door de ziel bespeurt

ver in afstand maar

dichtbij in gevoel zijn wij

warm wonderbaar

dit omarmen

het maakt mij rijker

dan enig ander

en de regen fluistert

ben jij de waarheid

die ik voed

of schuilt

er leugen

in je overdadigheid

worden jouw vruchten

zuur geproefd

als ik zie

hoe zachte dood

iemand laat verscheiden

naar droomrijk

zal ik

 zonder angst

de deadline

naar stil  overschrijden

nooit hoeft spijt

om wat je hebt gedaan

weet het leidt

naar verdergaan

en rust je even

in wat onderweg

wordt gezegd

 neem mee wat raakt

maar ga

jouw eigen weg

geduldig verder

gedachten samen

wandelen reeds

in het voorbije

ontdekken gaandeweg

de plaats waar het hart heerst

geest schoonheid beleeft

eigen werkelijkheid

ons welkom heet

welk nut heeft het

steeds maar verder te trachten

haastig toekomst bereiken

zonder dat je

schoonheid onderweg ziet

niet geniet van

 zwevende nevels

 welke in avondschemer

sprookjes laten leven

duizenden sterren

die ons

zielveroverende lichtdromen

in donker rimpelend water tonen

de gouden gloed

die harten opent

en ons met een nieuw landschap

steeds herovert

waren het eerst

nog onzekere handen

die klei warm kneedden

toen ik vingertoppend

jouw zachte vormen

wist te verhalen

na oogholten duimend

in voorzichtig grijs de oneindigheid

van jouw blik modelleerde

laag na laag

de volle lippen

van je mond vormde

heb ik verder in eigen schrift

jouw emoties

naar mijn hart gegrift

terwijl het helder rode zonnelicht

met wolkenflarden speelt

weeft morgenkou

een glinsterend ijskleed

zacht om alles heen

doorschittert met

 de zuiverste diamanten mijn hart

zodat een heel andere winter

in verrukking

zijn lied zingt

lijm zovele scherven

met verve

tot ze als

onverbrekelijke eenheid

onze waarheid weten

het verleden

doet verrijken

en onze liefde

waarheid schrijven

soms lijkt mijn dag

één lange zoektocht

naar verloren woorden

die mijn schrijven

met inhoudelijke warmte

dienen te beklijven

om even later

ze in een rijkelijk bewegen

te zien fladderen

enkel hoef te grabbelen

om ze zielenbindend

te laten neerdwarrelen

wanneer emotie

zodanig het raken vertaalt

de kamer alleen maar

het zuchten

van twee mensen draagt

schaduwen

 zelfs de maan verleiden

wanneer ze samen neigen

dan zal het eeuwenoude spelen

’s morgens liefde weten

ik verwijt hem

 zijn monotone geluid

wanneer hij mij naar terug reist

verafschuw het krijsende

iedere keer

een station verder

wordt bereikt

zoveel liever

had ik onze dromen

door de zee laten dragen

golvend in haar kracht

samen verder gedreven

dan mij alleen

in die treincoupé te weten

wanneer witte wolken

in hun bewogenheid

de kracht van de wind

laten zien

hoe hij zelfs zonlicht

tevoorschijn tovert

dat mij in winter

een zomers landschap schildert

kan ik niet anders

 dan beseffen

hoe klein mijn rol

in het geheel is

dankbaar moet zijn

om ieder seizoen

zoveel schoonheid

te mogen beleven

wanneer gedachten

hellen donkeren

duivelse ondoordringbaarheid tonen

je beletten dichterbij te komen

luister dan

naar de fluister van je verborgen leven

durf haar zielenvindend

naar openheid te bewegen

niet wanhopen

onze toekomst is niet afgelopen

ik weet de weg

doe je ogen dicht

en voel mijn hand

dat naar tederheid leidt

laat leven op gevoel

stoeien in onze waarheid

we drijven

van het bestaande weg

in een stil verder leven

kijken in schemering

waar vernieling zich laat voelen

naar verder

welke ons een toekomst biedt

dat ons in voorspelbaar mooi

laat wonen