nergens een woord

dat mij bij jou inkleurt

verbeelding die laat zien

waaruit ik ontstond

in de ban

van een onwaarschijnlijkheid

tot een droom van een droom

waarin ik thuishoor

me ver weg

van jou begraaft

zo een nachtelijke hemel het licht

met aan en uit herinneringen bewaart

waarom dan de slaap trachten te vinden

die herbeleven besloten toedekt

blind voor aardse sfeer

die beleven spreekt

stijgt hij in deining mee

zoekend naar

vleugellichte glinstering

op zijn veren

tot hij hogerop hartvol

te weten komt dat daar

enkel eenzaamheid heerst

de zon die is blijven staan

boven mijn zilverberk

toont me gekerfde hoop

van groei en leven

in mijn hart geboren

tussen hemel en aarde

wieg ik haar gegrond ontwaken

in mijn schoot

tot ze losraakt uit de schaduw

als bereikbare droom

in het duister

dat stilte beheerst

fluistert een kinderhart

om kerstsfeer

tot zo echt

als een illusie kan zijn

de kerstman haar

met een bezoek verblijdt

een Kerst vol warmte, licht

en gezelligheid

een jaar van geluk

met veel tijd om te genieten

van de fijne dingen van het leven

zoveel liefs Martine

weet dat het sluimerende

bij de kracht

van een nieuwe maan

ontkiemt

in de golfslag

van leven

gedreven

verder groeit

om in eigen schaduw

gehandhaafd te baren

wat van haar

wordt gevraagd

het zwaard veel meer

dan een lemmet alleen

wanneer je met houvast

aan eigen wil

het in de schee laat

omvat de strijd beslecht

wijl paddestoelen

mij in hun cirkel opnemen

uren, stil leren kijken

ontdek ik midden

dit beleven zoveel

vleugjes jeugdsentimenten

dat ik me terug ga zien

als een kotertje welke

in sprookjes gelooft

grijs en warrig laat ze zich

door de donkere lokroep van

schaduwachtige bomen verleiden

om in illusie van bewoning

voorbestemd te sterven

geholpen door langzame tijd

van dood tot leven

uit de windsels verheerlijkt

met wijde vleugels zich boven

eigen horizon te verheffen

al liggen bladeren

verlaten door de wind

op de tot zijn rand gerezen vijver

als een toegeworpen rust

mij een nieuwe oever te geven

gewillig schik ik mij

in komende vertoning

zelfs wanneer commotie

het beeld breekt

want ontzagwekkend

schittert de zilveren weelde

van scheppende kracht midden

heftig rimpelend water

sneeuwblind

in beweging van de wind mee

zoek ik

met vermoeid gevoel

naar broos winterlicht

dat me zal helpen

om in het holst

van mijn denken

heldere bestemming

te vinden

wanneer achter me

de deur in slot valt

vlucht ik in de mogelijkheid

van een vergezicht weg

tot leven zich voltrekt

en ik met grote ogen

verder trek tussen

bloeiende liefkozingen