De wandeling.
Soms gebeuren er toch wonderen: in 2010 verschijnt een folder 7 taalgrenswandelroutes, wat op zich niets merkwaardigs is, maar dat die tot stand is gekomen door een samenwerking tussen Vlaamse en Waalse instanties is dat wel. Wij volgen vandaag T2 Tussen Kwaremont en Amougies. Gemakshalve maken we er Tussen Amougies en Kwaremont van: Amougies is gemakkelijker te bereiken en het centrum van Kwaremont wordt sowieso niet aangedaan: dat merk je op het kaartje of op dit kaartje. De wandeling is net geen 10 km lang, bestaat uit 2 keer klimmen en 2 keer afdalen en haalt een TWQ van amper 27%, dat laatste vooral door de toch wel erg aangename doortocht van het Kluisbos. We quoteerden 14.5/20: de panorama's zijn soms overweldigend mooi, maar zoals mijn vrouw terecht opmerkt: je moet hier regelmatig met oogkleppen rondlopen, want hier is veel te veel gebouwd en dat verstoort het landschap op nogal wat plaatsen.

Foto's vind je hier.

Kwaremont wordt niet echt bezocht, maar dit beeld maakt dat ruimschoots goed.

Typisch landschap, met het Kluisbos in de achtergrond.

Het weer.
Eerst zwaar bewolkt, geleidelijk licht bewolkt, warm (26°) en winderig. Toch aangenaam wandelen.

De stafkaarten.
29/7-8 Ronse (2018)

Hoe we er geraakten.
Zoals gezegd: Amougies is veel gemakkelijker te bereiken dan Kwaremont, met bus 97 Tournai - Ronse. En omdat Tournai voor ons ook nog gemakkelijker te bereiken is dan Ronse, met rechtstreekse IC's is de keuze snel gemaakt. En de terugreis verloopt op dezelfde manier.

Een beetje geschiedenis.
De gemeente Amougies kreeg in 1869 al een station op lijn 83 Kortrijk - Ronse; in 1882 werd het zelfs een overstapstation, bij de opening van het deel van lijn 87 Bassilly - Tournai. Lijn 87 ging al in 1950 voor de bijl, het doodvonnis voor lijn 83 volgde in 1959.
In de tweede helft van de 20^ste eeuw moesten zoals op zoveel plaatsen buslijnen het verlies van de spoorlijnen opvangen. Ik hou me vandaag voornamelijk bezig met de buslijn die Tournai met Ronse verbindt. De andere buslijn (naar Avelgem) ging bij de verdeling van de inboedel trouwens naar De Lijn - Oost-Vlaanderen, tegenwoordig vervoersregio Kortrijk.
Van een duidelijke vervanging één-op-één van spoorlijn door buslijn was er bij de sluiting van spoorlijn 87 nog niet meteen sprake. In 1950 vinden we een tabel 295 (later 482) terug die een buslijn Ronse - Herseaux bevat. Maar in 1954 verschijnt bus 87a Tournai - Amougies - Celles. Die buslijn zou het onder die vorm uithouden tot 1968, wanneer de bediening van Amougies door deze lijn verdwijnt. Vermoedelijk verandert dat bij of kort na de overname van de NMBS-bussen door de NMVB: in het busboekje van 1981 vinden we een buslijn 87a Tournai - Escanaffles - Avelgem/Ronse. En vermoedelijk in 1994 wordt die vernummerd tot 97, nummer dat ook vandaag nog van toepassing is.
Tegenwoordig heeft lijn 97 een vrij bruikbare dienstregeling op weekdagen, een 4-tal ritten op zaterdag (waarvan één beperkt tot Escanaffles) en geen ritten meer op zondag.

En nog wat geschiedenis: in Amougies werd het eerste popfestival op Europese bodem georganiseerd, in het spoor van Woodstock. En niet zomaar een festivalletje, want traden o.a. op: Pink Floyd, Ten Years After, The Nice, Yes en Frank Zappa! Ik vond hier een filmpje in zwart-wit, spijtig genoeg zonder de optredens, maar wel met getuigenissen van burgemeester, dorpspastoor en inwoners, die blijkbaar gecharmeerd waren door het jonge (hippie)volkje dat tamelijk onverwacht neergestreken was in hun anders zo rustige gemeente.
De eerlijkheid verplicht ons ook het Jazzfestival van Comblain-la-Tour te vermelden, dat al in 1959 plaatsvond. Met namen als Chet Baker, Ray Charles, John Coltrane, Stéphane Grappeli, Nina Simone en Woody Herman trok dat wel een ander publiek aan. Jazz Comblain-la-Tour evolueerde later naar een popfestival dat dan Jazz Bilzen ging heten en dat ongetwijfeld aan de basis lag van de diarree aan festivals waar we tegenwoordig in terecht gekomen zijn. Toen moesten studenten maar sparen voor één festival per jaar, wat een gunstige invloed had op hun gemoedsrust en studieresultaten… hi hi…

De verbinding.

En wat we beleefden.
Zo een brugdag, met minder treinen en reizigers, zou eigenlijk garant moeten staan voor een kommerloze treinrit, maar daar hebben spoorlopers tussen Halle en Edingen nog maar eens anders over beslist. Tenzij het een tb betreft die spoken heeft gezien, dat zou echt niet de eerste keer zijn. Ik denk eerlijk gezegd dat die kleine fractie die gevat wordt in het geheel niet opweegt tegen de veel grotere fractie die straffeloos kan blijven doorgaan, zoals zo vaak in een machteloze, lamgeslagen samenleving.
Eens te meer blijkt dat reserve inbouwen heel dikwijls een goede beslissing is, al valt het al bij al nogal mee. We vertrekken dan wel met 11 minuten in Halle maar bereiken Tournai met 5 minuten en 55 seconden vertraging. Als ik de gegevens opvraag bij Infrabel, noteren zij wel iets meer dan 6 minuten. Maar kom, dankzij de reserve is er geen probleem met de aansluiting.

Het busstation van Tournai is al enkele maanden verplaatst naar de andere kant van de sporen en omdat je nooit weet wat je daar zult aantreffen, was reserve meer dan ooit aangewezen. Maar nee hoor, hier is geen vuiltje aan de lucht: de bussen stoppen over enkele honderden meters langs de Boulevard Eisenhower en de inplanting van de halten is duidelijk geafficheerd. Al liggen de verste halten wel erg ver, zeker als je eerst het plannetje nog moet raadplegen. In de gang onder de sporen - de kortste weg naar de busperrons - is geen enkele aanwijzing aangebracht. De bus vertrekt iets te vroeg, vermoedelijk om de extra meters langs boulevard en brug te compenseren. Aan het oude busstation is nog niets veranderd. De bus is een rammelkast eerste klas: ik zou niet zo meteen een onderdeel kunnen aanwijzen dat niet rammelt bij elke oneffenheid in de weg. Maar we komen wel stipt aan. We, dat zijn dan wij 2 en nog een andere reiziger die meerijdt tot Avelgem…

Voor de terugrit hebben we hetzelfde type bus, maar nu is het probleem dat de rit in rallymodus wordt afgewerkt. En toch, als ik even nakijk onderweg, rijden we met 3 minuten vertraging. Zou het kunnen dat een medewerker van de TEC de rittijd bepaald heeft met zijn Maserati? Vanaf Kain stropt het verkeer dan ook nog op. De drie minuten van daarnet hebben we nog altijd bij aankomst. En nu zijn er wel reizigers afgekomen op deze namiddagrit. Het zullen er in totaal wel een tiental geweest zijn.

Deze IC bestaat uit drie Deense neuzen. We halen nog net de trein. Op het platform liggen twee zwarten. Grijsrijders (als ze bang zijn…) of zwartrijders? Ongetwijfeld willen ze zich ook nog revancheren voor de koloniale wandaden van de blanken, want ze beslissen om toch maar in eerste klas te komen zitten. Het duurt tot na Bassilly voor er controle komt: wij zijn de enige twee die mogen blijven zitten. De drie anderen - er is ondertussen ook nog een witte opgedaagd - moeten verhuizen. En denk nu vooral niet dat ik iets tegen zwarten heb: de buschauffeur van daarnet was zwart en de treinbegeleidster op onze trein ook. Niets mis mee. De eerste is erin geslaagd ons de aansluiting te laten halen, de tweede heeft gewoon haar werk gedaan. En om de metafoor nog even door te trekken: naast grijs- en zwartrijders zijn er natuurlijk ook blankrijders, of moet dat witrijders zijn? Let wel: ik ben niet één van die de aanwezigheid van anders gekleurden tolereren omdat ze werk doen dat "de onze" niet meer willen doen. Nee, ik aanvaard ze omdat ze mensen zijn, zoals u en ik.

De treinlectuur.
P.D. JAMES, Geen prijs te hoog. Het is de eerste detectiveroman uit een omnibus Inspecteur Dalgliesh.
Stijn STREUVELS, De blijde dag.

Bekend tafereeltje: moeder zit geconcentreerd naar haar Phone te staren, het kind verveelt zich dood, want de barrière met de gsm is ondoordringbaar. Ze zouden schermtijd moeten verbieden voor álle leeftijden.

Uitgedrukt…
ankerechtig maken… iemand doen hunkeren naar iets, voornamelijk naar lekker eten.

Waar Abraham de mosterd haalde.
Voor het schrijven van deze bijdragen maak ik vaak gebruik van twee zeer waardevolle sites, één over de Belgische spoorlijnen en een over de bussen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Het grootste probleem is dat van de informatisering: in de voorbije 20 jaar is het vrijwel onmogelijk geworden om nog aan papieren dienstregelingen te geraken en op het internet verdwijnen de oude dienstregelingen naarmate er nieuwe ingevoerd worden. Voor de trams maak ik nog al eens dankbaar gebruik van de Rail Atlas Vicinal van Stefan JUSTENS en Dick van der SPEK en van The Vicinal Story - Light Railways in Belgium 1885 - 1991 van W.J.K. DAVIES.