De wandeling.
Toen het succes van de klassieke wandelboeken van Lannoo (tekstbeschrijving, kaartje en rudimentaire bijkomende informatie) mede door de opkomst van de wandelsites op het net begon te tanen, ging Lannoo op zoek naar alternatieven en dat resulteerde in o.a. 20 x logeren & wandelen in de Ardennen. Hoewel de nadruk nog altijd lag op de wandelingen, werd opvallend meer aandacht besteed aan logeermogelijkheden. Daarom moest Julien van Remoortere in 2007, jaar waarin dit boekje verscheen, zich laten bijstaan door Erwin de Decker, getuige de achterflap expert in de wereld van de hotellerie. Wij kochten het boekje in de eerste plaats voor de wandelingen en zo volgen we vandaag de wandeling uit La Roche, getiteld De bossen tussen La Roche-en-Ardenne en Samrée. Uit La Roche vertrekken betekent in alle richtingen stevig stijgen en dat is vandaag niet anders. De helft van de wandeling bestaat uit een lange klim, die soms al eens wat venijniger is, de tweede helft is een lange, bijna ononderbroken afdaling naar het stadje in de Ourthevallei. In totaal stapten we bijna 14 km, waarvan 63 % over onverharde wegen. Dat gaf een stevige, aangename boswandeling, waaraan de lange asfaltweg tussen Diable Château (meteen goed voor een plaatselijke sage) en La Roche misschien het enige minpuntje is.

Alle foto's van de wandeling vind je hier.
Maar ik wil hier alvast de Chapelle Sainte-Marguerite en het mooie dorpje Samrée laten schitteren.

Het weer.
Licht bewolkt en fris: aangenaam wandelweer, al moesten de peuters op het terras van het wildpark onderweg wel hun jasjes aan houden.

De stafkaarten.
60/2N La Roche-en-Ardenne - 55/6S Samrée

Hoe we er geraakten.
Eigenlijk kun je La Roche tamelijk goed bereiken, met enerzijds een vrij snelle lijn 15 tussen Marloie en La Roche - als die alle dorpen bedient duurt het wel langer - en anderzijds de in vorige bijdragen over Rendeux en Hampteau vermelde lijn 13 uit Melreux-Hotton. We hadden vandaag eigenlijk gekozen voor een heenreis met lijn 15 en een terugreis met lijn 13, maar het liep net even anders.

Een beetje geschiedenis.
Graag was ik wat uitvoeriger ingegaan op lijn 15 Marloie - La Roche, die voor een keer geen vervangingslijn is van een vroegere tramverbinding. De buslijn zelf dateert al van voor WO II, en moest een opvallende hiaat opvullen, waardoor La Roche een bruikbare verbinding kreeg met de NMBS-lijn van Brussel naar Luxemburg. Maar omdat omstandigheden ons verplichtten om onze reisplannen te wijzigen en zowel voor heen- en terugreis terug te vallen op lijn 13 uit Melreux, heeft het weinig zin om in deze bijdrage in te gaan op lijn 15. En over lijn 13 had ik het dus vroeger al.

De verbinding.

En wat we beleefden.
P 7741 is met 1 minuut vertraging vertrokken in Binche. Zouden ze opnieuw opduiken, de Cornuminuten? Wie zal het zeggen, voor hetzelfde geld is een van de notabelen te laat gearriveerd, en dan gebeurt het wel vaker dat de stiptheid opgeofferd wordt. Maar voor de rest zal deze P-trein vrij stipt rijden en dat is op deze maandagmorgen geen sinecure. Op de andere lijn is de wekelijkse storing tussen Halle en Edingen wel bijzonder vroeg op het appel, en dat leidt tot forse vertragingen. Mochten we bijvoorbeeld de aangewezen route gevolgd hebben (met IC 3206) dan hadden we onze aansluiting in Brussel-Zuid kunnen vergeten. Of toch niet: zie verder. P 7741 vertrekt met één luttele minuut vertraging in Halle, al zal de reis naar Brussel toch niet helemaal ongestoord verlopen. Vanaf Buizingen gaat het al traag en het zal tot voor Ruisbroek duren voor we weer tegen een normale snelheid rijden, wat resulteert in 7 minuten vertraging bij aankomst in Brussel-Zuid.
Ik heb in de voorbije dagen met argusogen IC 2108 gevolgd (virtueel dan toch) en dat stelt me niet echt gerust: één keer afgeschaft en maar één keer ongeveer stipt. We veronderstellen dus eerst dat we blij moeten zijn met de aangekondigde vertraging van vijf minuten, al kunnen allerlei problemen (naast lijn 94 ook op lijn 124, om er maar twee te noemen) de loop van onze trein voorbij Brussel-Zuid en met name in de NZV nog flink beïnvloeden. Maar het lijkt er al snel op dat we vanmorgen niet zonder problemen in La Roche zullen geraken: vijf minuten worden er tien en even later zelfs vijftien, het lijkt op het scenario van enkele dagen geleden. Zou deze 2108 een probleemtrein zijn? Enfin, uiteindelijk vertrekken we met 14 minuten vertraging, net genoeg om de aansluitende bus in Marloie te missen. Wat er aan de hand is, wordt niet omgeroepen. Mocht het iets technisch geweest zijn, dan zou men dat wel gedaan hebben. Nu lijkt het erop dat er geklungeld is in Vorst, zodat de trein niet op tijd kon vertrekken. De tbg doet nochtans zijn best om het vooruit te laten gaan, maar ondanks zijn snelle fluiten en de vele reserve in de dienstregeling zal het vandaag niet lukken om de vertraging te doen slinken: in Brussel-Centraal is er al twee minuten bovenop gekomen, en alhoewel er enkele minuten afgaan tussen Brussel en Ottignies en tussen Ottignies en Gembloux (+11 bij aankomst, +13 bij vertrek) blijven we sukkelen. In Marloie komen we zelfs aan met 17 minuten vertraging.
Wie zich daar allemaal niet veel van aantrekt is monsieur P., een zeventiger, die verwoede pogingen met zijn gsm onderneemt om madame C. te bereiken. Na 4 mislukte pogingen - hopelijk heeft hij niet 4 keer hetzelfde foute nummer ingedrukt - lukt het de vijfde keer dan toch, na een tussenkomst van 1207. En dan valt de verbinding uit. Enfin, zesde keer goede keer: madame C. is er niet maar ze zullen bij de KBL zijn boodschap doorgeven: hij is een uurtje vroeger dan afgesproken, maar het middagmaal - waar men blijkbaar voor instaat bij KBL - kan op het voorziene uur genomen worden. Onze bank behandelt ons veel meer met afgemeten professionaliteit, dat staat vast. Meer dan een koffie zit er voor ons nooit in. Met het zevende telefoontje doet zich plots een merkwaardige metamorfose voor: het zakelijke timbre van P. krijgt plots het aroma van een oude snoeper die weldra thuis(?) komt met de zakken vol geld en die de madame thuis daarvoor zo ontiegelijk vroeg uit het bed mag bellen. Ja ja, P. speelt misschien wel op meerdere vlakken een dubbelrol.

Het maakt ons allemaal niet minder ongerust over de vertraging die maar niet wil slinken. Gelukkig hebben we een plan-B, dat we meteen in werking stellen: nog proberen om bus 15 te halen is precair, en dus hopen we dat de L-trein naar Liers wacht, zodat we in Melreux toch nog bus 13 kunnen halen, waardoor we de vertraging bij aankomst in La Roche kunnen beperken tot 30 minuten. Het is dan ook met enige opluchting dat we op spoor 1 twee klassieke stellen zien staan, wachtend op onze 2109 en op… de 2132 uit Luxemburg die ook al met een kwartier vertraging rijdt. Gelukkig is men de laatste tijd weer wat genereuzer geworden met het wachten op aansluitingen, zelfs als dat vertragingen van 15 minuten impliceert.

In Melreux-Hotton moeten we door al die vertraging niet eens lang wachten, ook al omdat de chauffeur van vandaag meteen reizigers laadt, in plaats van zich zoals die van de vorige keer angstvallig terzijde te houden. Hier staat al sinds maanden een bord arrêt provisoire, maar de bussen komen gewoon aan het voorziene busperron. Gelukkig heeft de nonchalance hier geen grote gevolgen voor de busreizigers. In La Roche zou de bus eigenlijk langs de halte Quai du Gravier moeten rijden en een oudere reizigster heeft zelfs gebeld, maar de chauffeur slaat zonder verpinken en zonder stoppen richting Quai de l'Ourthe in. Als je het mij vraagt gebeurt dit moedwillig. De dame protesteert wel even, maar ze is te weinig assertief - ze bestaan nog - om de chauffeur op andere gedachten te brengen. Voor ons maakt het niets uit, en eigenlijk maakt het nooit iets uit, want bij de TEC-Luxembourg antwoordt men meestal toch met: het is uw woord tegen dat van de chauffeur, en dus kunnen we niets doen.

Voor de terugreis hadden we thuis al een reisweg langs Melreux en Liège uitgestippeld. Deze bus komt leeg aan en bedient wel de halte Quai du Gravier, zij het toch met twee minuten vertraging. Helemaal op het einde van de rit zal de vertraging nog met één minuutje toenemen, maar de aansluiting naar Liège (toch maar 6 minuten) is een feit.

De tbg van L 5589 ziet met enige verbazing onze bestemming en ergens tussen Melreux en Bomal krijgen we de goede raad om in Liège-Guillemins de IC naar Quiévrain te nemen, die ons zonder overstap naar Halle zal brengen. Goed bedoeld en ook geapprecieerd, maar met de IC naar Oostende én overstap gaat het toch nog een kwartier sneller.
In IC 541 krijg ik zowaar het verzoek om de wifi in het volgende rijtuig te proberen, met de vraag of ik daarna een korte enquête wil invullen. Enquêtebureau is GFK, dat ook lang voor De Lijn gewerkt heeft, maar daar vermoedelijk is weggesaneerd. (Plots heeft de feedback van de klant, die eens zo belangrijk is geweest, geen enkele betekenis meer. Weyts weet het toch allemaal, een zeldzame uomo universale. De enquêteur heeft er niet echt een goed oog in, want hij waarschuwt al meteen dat we een foutmelding kunnen krijgen en dat we dat ook maar moeten invullen op de tablet die we in de pollen geduwd krijgen. De foutmelding komt er inderdaad aan…
IC 1941 naar Tournai bestaat uit 2 breaks. In de eersteklasafdeling van de tweede break zitten 8 reizigers (5 + 3): de kans dat die een eersteklasbiljet hebben praktisch nihil is. Misschien moet bij de inburgering ook aandacht besteed worden aan het gebruik van het openbaar vervoer, en aan het onderscheid eerste - tweede klasse. Maar ja, wat zouden die sukkels op vreemde grond wel moeten respecteren wat de inboorlingen zelf sierlijk aan hun laars lappen. Die hebben dan ook nog het lef om naar de ombudsman en naar ATV te stappen als ze door een doortastende tbg op andere gedachten gebracht worden. En de NMBS zal de zaak onderzoeken. Wedden dat het uiteindelijk de tbg is die de klos wordt? En op termijn dus de bonafide eersteklasreizigers, omdat nog meer tbg's de controle achterwege zullen laten.

De treinlectuur.
Michel Déon, Pages grecques. Eigenlijk bestaat deze Folio-uitgave uit 3 romans, en ik ben beland in de eerste Le balcon de Spetsai, een dagboekverslag (met gedateerde bijdragen) van een reis naar Griekenland in de jaren 1959-1960. Het is vooral een dagboek van confrontaties, tussen Franse (en Amerikaanse en Engelse) kunstenaars met de Griekse auteurs van de20ste eeuw, van de Franse en de Griekse beschaving, van de antieke en de hedendaagse Griekse beschaving.

Monika van Paemel, Het gezin van Puyenbroeckx.

Ondanks de krappe aansluitingstijd konden we in Melreux-Hotton desiro 08527 fotograferen, met de enige P-trein richting Jemelle van de avondspits: P 8676 Liège-Palais - Jemelle.

18-04-2016 om 00:00 geschreven door overweg13  

De wandeling.
We stappen vandaag een kort vervolgje op het vorige traject van de Gaumeroute (zie 22 maart) en dus vertrekken we aan het station van Florenville. Amper 7 km scheiden ons van Jamoigne. Het TWQ ligt met 75 % behoorlijk hoog en wat deze korte tocht zo uitzonderlijk maakt is dat we bijna voortdurend over de bedding van de vroegere tramlijn Marbehan - Sainte-Cécile lopen. Alleen in Izel raken we even het spoor kwijt, want wij kunnen te voet wel door het erg heuvelachtige dorp, terwijl de tram zijn heil zocht in een sierlijke bocht rond het dorp naar de vallei van de Semois. Een korte maar zeer aangename wandeling is het geworden, met mooie uitzichten op de vallei van de Semois, die vandaag zelf wat minder op de voorgrond treedt.

Aan zo een korte wandeling hou je uiteraard geen uitgebreid fotoalbum over.

… wat deze korte tocht zo uitzonderlijk maakt is dat we bijna voortdurend over de bedding van de vroegere tramlijn Marbehan - Sainte-Cécile lopen.

Tussen Izel en Jamoigne reed het trammetje enige tijd langs de Semois. Je kunt je voorstellen wat er gebeurde als de rivier buiten zijn bedding brak. Al was het toen waarschijnlijk geen ramp als het trammetje enkele dagen niet reed.

Het weer.
Zwaar bewolkt al kreeg ook de zon haar kansen. Zacht en aangenaam wandelweer.

De stafkaarten.
67/8N Chiny - 67/8S Izel

Hoe we er geraakten.
Florenville bereiken we uiteraard met een busloze verbinding, gebruik makend van de L-trein die hier spijtig genoeg maar om de 2 uur rijdt. Dat we al na 7 km stoppen heeft te maken met het beschikbare openbaar vervoer. Jamoigne mag op dat vlak op weekdagen niet klagen, met tamelijk frequente verbindingen met Marbehan (22/2), Arlon (22) en zelfs nog enkele bussen naar Virton (165ab).

Een beetje geschiedenis.
Bij vorige gelegenheden had ik het al over de tramlijn waarvan boven sprake. Wie de kaart van het OV bekijkt, merkt dat de NMBS vooral instond voor verbindingen die van noord naar zuid liepen (de lijnen 165, 162, 155 en 167), terwijl de NMVB eigenlijk vooral voor dwarsverbindingen zorgde, met tramlijnen van Marbehan naar Sainte-Cécile, van Étalle naar Villers-devant-Orval en van Arlon naar Èthe. De meeste buslijnen van vandaag reflecteren nog in mindere of meerdere mate die oertoestand, maar buslijn 22 valt wat dat betreft wat uit de toon: ze staat vandaag in voor een verbinding tussen Florenville en Arlon, en eerlijk gezegd, dat is ondertussen een stevige basislijn geworden in de bediening van dit deel van het land.
Tot 1984 bediende de NMBS met haar lijn 165 nogal wat dorpen (o.a. Izel en Jamoigne) maar de vaak erg ongunstige ligging van de stations ten opzichte van de woonkernen legde een zware hypotheek op het voortbestaan van al die rurale halten. Bij de invoering van IC-IR bleef alleen Florenville nog over, maar de gebrekkige verbinding tussen station en centrum staat elk potentieel succes in de weg. Opvallend genoeg verschijnt Pin weer in het spoorboekje in 1988. Langer dan 1994 zou dat niet duren: het experiment liep op een sisser af, al bediende Pin twee woonkernen, nl. die van Pin en Izel, waarvan het vroegere station inderdaad verder van het centrum lag dan de halte Pin. Overigens kun je je afvragen of een publiek dat je botweg hebt afgestoten na 4 jaar nog terugkeert, in die mate dat je na 6 jaar exploitatie al van een succes zou kunnen spreken.

De verbinding.

En wat we beleefden.
We beleven rustige treinreizen. Over de L 1557 valt helemaal niets te vertellen, behalve dat de bezettingsgraad in eerste hoger lijkt te liggen dan in tweede klasse. De rit met IC 2109 kenmerkt zich dan weer door een deugddoende rust. De treinbestuurder doet het kalmpjes aan en dat beperkt de stilstanden in de stations tot Namur. In Namur maken we wel 6 minuten vertraging omdat we wachten op de IC uit Liège die 9 minuten vertraging laat optekenen. Ondanks een stilstand nog voor Aye en een vertragingszone in Grupont wordt de vertraging toch geleidelijk afgebouwd. Libramont bereiken we met 3 minuten vertraging en de sinds 2014 wat langere aansluiting wordt moeiteloos gehaald.
In L 5962 krijgen we zowaar controle van een TICO-ploeg. Of dat nu een fraudegevoelige trein is, is een andere vraag. De controle verloopt dan ook in een opperbeste sfeer. En we komen op tijd in Florenville aan, waar weer opvalt dat dit een typisch afhaalstation is. Altijd staat er wel iemand te wachten op reizigers die vermoedelijk van relatief ver komen. En de auto functioneert bij gebrek aan alternatief ook als aanvoermodus voor reizigers die terugkeren naar hun hoekje van de wereld.

Vanuit Jamoigne zouden we eigenlijk het snelst via Marbehan kunnen reizen, om daar IC 2138 te nemen. Maar sinds enige tijd is ook Jamoigne horecaloos geworden, en dus nemen we een vroegere bus van lijn 22 die ons naar Arlon zal brengen waar we dezelfde 2138 zullen nemen. De bus van 14:30 is een echte omnibus, die de hoofdweg regelmatig verlaat om de dorpen te bedienen. Die afwisseling met directe bussen, die ongeveer één halte per dorp bedienen, is niet eens een al te slechte vondst van de TEC-Luxembourg. In Étalle vraagt een dame of de fiets van haar zoon ook meekan. Ze beweert dat de vorige chauffeur daar geen bezwaar tegen had, maar deze schermt met het reglement en met de verantwoordelijkheid. Zij wil die verantwoordelijkheid op zich nemen, en na een tweetal minuten palaveren zwicht de chauffeur. En zij zal de volgende keer weer kunnen beweren dat het van de vorige chauffeur mocht. Waarom kun je met een fiets eigenlijk niet gewoon fietsen? Ondertussen hebben we natuurlijk wel wat vertraging opgelopen en een omlegging in de buurt van Vance laat die alleen maar groeien. Gelukkig zien we de vertraging nog slinken van 6 naar 2 minuten.

In Arlon staat de 2138 klaar omdat die tijdens de Paasvakantie niet uit Luxemburg komt. Er wordt gewerkt op het Luxemburgse spoor en de reizigers worden per bus overgebracht. Ook deze trein laat nauwelijks vertraging noteren. In Namur zien we 2 politieagenten een koffer en een aktetas controleren, de eigenaar is niet te bespeuren. Je moet het maar durven terwijl het dreigingsniveau op 3 ligt. Twee agenten van Securail staan op een alles behalve veilige afstand toe te kijken, en reizigers lijken zich ook weinig zorgen te maken. In de aktetas zitten blijkbaar alleen maar papieren, o.a. overschrijvingsformulieren. Misschien is ze daarom wel achtergelaten. Het zal wel niet zo moeilijk zijn de eigenaar op te sporen. Ik vermoed dat hij of zij het slachtoffer is van een diefstal; anders moet je hem of haar wel grove nalatigheid aanwrijven. Veel invloed op onze rit heeft het allemaal niet. We vertrekken op tijd en dat zal zo blijven.
Over onze laatste treinrit in een blijkbaar pas vernieuwde 920, valt al evenmin veel te vertellen. Precies een half uur na ons vertrek in Brussel-Luxemburg arriveren we in Halle, op spoor 1. Dat spoor 1 doet me nog altijd denken aan spoor C, het toenmalige eindpunt van de treinen van lijn 26. Toen ik in 1977 mijn dienstplicht vervulde in Etterbeek in het Logistiek Centrum nummer 1 was lijn 26 maandenlang mijn lijn. En dan was aankomen op spoor C na een lange werkdag altijd weer een moment van prettig thuiskomen. Nog precies zoals vandaag dus, uit de verre Gaume.

De treinlectuur.
Giovannino GUARESCHI, Don Camillo en de kleine wereld. In een klein dorp in de Povlakte in het naoorlogse Italië woedt een niet aflatende strijd tussen de dorpspastoor Don Camillo en de communistische burgemeester Peppone. Dat leidt van de ene komische situatie naar de andere, ook al omdat Peppone vaak harde taal spreekt - zoals zijn dieprode volgelingen van hem verwachten - maar eigenlijk nooit is losgekomen van zijn christelijk geloof. Wie destijds de films met in de hoofdrol Fernandel heeft gezien, zal zich waarschijnlijk best kunnen voorstellen dat ik aan het herlezen van deze roman veel plezier heb beleefd. En dat ik het boek, dat in de jaren 1960 al in de schoolbibliotheek stond, enkele jaren geleden van de vuilnishoop heb gered, maakt de pret er alleen maar groter op. Rein Smets, als je nog leeft, jouw naam stond op de frontpagina. Het boekje heeft je destijds 75 frank gekost en Guareschi kreeg in die tijd een vrij strenge zedelijke kwotering (III), waarschijnlijk omdat Camillo ook niet altijd een toonbeeld is van diepgaande christelijkheid.

Monika van PAEMEL, Het gezin Van Puynbroeckx.

08-04-2016 om 00:00 geschreven door overweg13  

De wandeling.
De wandeling van vandaag - waarvan we de beschrijving meer dan 30 jaar geleden uit het tijdschrift van Vakantiegenoegens scheurden - kreeg als titel Wandelen in de Hertsbergse Bossen. Mogelijk waren die bossen destijds nog zo goed als ongeschonden, vandaag lijkt het eerder dat we langs Hertsbergse villa's stappen en dat die bossen de enkele tussen de bebouwing overgebleven bomen zijn. Wat alleen Joke Schauvliege bossen noemt, kom. Villa's moet je trouwens begrijpen als ongelooflijk grote kasten van huizen, waar je gemakkelijk vier of vijf gezinnen onderdak kunt verschaffen; dé oplossing voor de opvang van vluchtelingen ligt hier voor de hand. Dat zou meteen een mooie revanche zijn voor de ongelooflijke verspilling van grond en groen waar je hier getuige van bent. Op een kort stuk naast de Blauwhuisbeek is de wandeling dus een zielige bedoening, met ook nog eens een zielige TWQ van 19 %. Maar wie een illustratie zoekt van de voortschrijdende verloedering van Vlaanderen komt hier ruimschoots aan zijn trekken.

Echt veel viel er niet te beleven, en dus is het aantal foto's navenant.

Langs de Blauwhuisbeek was het dan toch even de moeite waard.

Gelukkig houden de bomen zich nog wat in, want hoe zouden we anders het Kasteel kunnen zien hebben.

Het weer.
Geleidelijk meer en meer bewolkt, maar toch erg aangenaam wandelweer.

De stafkaarten.
13/5Z Ruddervoorde - 13/6Z Sint-Joris

Hoe we er geraakten.
Getuige het haltebord (zie de foto's) wordt Hertsberge door niet minder dan 5 buslijnen bediend, en feitelijk zijn het er zelfs zes omdat ook de belbus van Beernem twee halten in Hertsberge, o.m. Hertsberge Kerk, bedient. Maar dat is blijkbaar nog niet helemaal doorgedrongen. De reguliere lijnen (21, 28, 64) komen niet echt in aanmerking, en al helemaal niet tijdens de schoolvakanties en dus wordt het de belbus, alvast voor de heenrit, want voor de terugrit willen we gebruik maken van de enige namiddagrit op lijn 21 naar Brugge.
Nu is het opzoeken van een verbinding met de belbus met de routeplanner van De Lijn een zo goed als onmogelijke zaak geworden, want als ik de verbinding Halle - Hertsberge opzoek, strand ik steevast in Zedelgem, Oostkamp of Beernem, stations waar we de aansluitende belbus moeten nemen. Verdere informatie is alleen mogelijk als je de verbinding tussen deze overstapstations en Hertsberge afzonderlijk opzoekt. Wat niet echt de bedoeling is van een planner, toch? Eigenaardig genoeg geeft de NMBS-planner wel de aansluitende trajecten, al is het even slikken als de bizarre reisweg van de belbus op hun kaartje wordt uitgetekend. Maar zo kom ik tenminste te weten dat we in Oostkamp kunnen overstappen.
Overigens vind ik de belbusinformatie op de site van De Lijn tegenwoordig ondermaats. Toegegeven, je hebt een plannetje en een alfabetisch overzicht van de halten - wat al iets is - maar toen de belbussen pas reden had je ook nog een idee van de aankomst- en vertrekuren in de aansluitingsstations, en later - met de elektronische planner - kon je je zelfs een beeld vormen van het approximatieve doorkomstuur onderweg. Dat die informatie nog altijd bestaat, bewijst de NMBS-site, je vraagt je af waarom die dan niet meer weergegeven wordt op de site van De Lijn, waar je sinds kort trouwens ook uitdrukkelijk moet kiezen voor het gebruik van de belbus. Het argument zal wel zijn dat die doorkomsturen toch louter theoretisch zijn en in de praktijk flink kunnen afwijken, maar dat kan men er toch ook gewoon bij vermelden?

Een beetje geschiedenis.

Ik heb nog eens mijn beruchte hinkstapmethode bovengehaald en dat geeft het volgende resultaat.
Ik tref voor het eerst een bediening van Hertsberge aan in het busboekje van 1975, en wel onder tabel 795 (lijn 17) Brugge - Oostkamp - Hertsberge. Meer dan 4 ritten per dag zijn er niet, op zondag zelfs maar 3.
In 1979 is die vrij matige bediening al uitgegroeid tot een twee-uurdienst (met aanvullend schoolritten). We vinden die nu onder tabel 795/1.
Een sprong naar 1984 nu, waar Hertsberge opduikt in 2 tabellen: 749/1 Tielt - Brugge en 795 Brugge - Oostkamp.
Vermoedelijk is de situatie tamelijk lang stabiel gebleven, al duikt Hertsberge in 1999 op in een tabel 801. Mogelijk is dat de vroegere tabel 795.
In 2005, wanneer de basismobiliteit haar zegenende armen over ons openbaar vervoer uitspreidt, vinden we lijn 21 (de vroegere 749/1) en belbus 79.
Amper 3 jaar later is het aantal bedienende bussen al gegroeid tot 5, zowat de situatie van vandaag, al is een lijn 64 ondertussen de rangen nog komen versterken en is het gebied van de belbus van Beernem richting Hertsberge uitgebreid.
Samengevat: de verbinding van Hertsberge (met Brugge) bestond voornamelijk uit een variant van de lijn Brugge - Zwevezele - Tielt of uit het verlengde van de lijn Brugge - Oostkamp. De verdere uitbouw van deze verbinding werd sterk teruggeschroefd bij de komst van één, later twee belbus(sen).

De verbinding.

En wat we beleefden.
Omdat de enige bruikbare rit van lijn 21 pas in de vooravond rijdt en de tocht zelf kort en gemakkelijk is, kunnen we voor één keer vrij laat vertrekken, aldus de lege treinen van Cornu vullend.
In Halle blijkt één van de houten barakken (op perron 2/3) afgebroken en opgeruimd: wat gele verf op de klinkers is al wat ervan overblijft. Hopelijk komen er ooit nog eens echte schuilhuisjes.
De IC naar Liège maakt bijna traditiegetrouw een minuutje vertraging tussen Halle en Brussel-Zuid, maar dat kan ons niet deren. In Vorst zie ik voor het eerst een Izy-stel staan. Sta me toe daar mijn bedenkingen bij te hebben, zoals ik die ook heb bij Ryan Air. Zelfs op reis gaan is een vlucht geworden (van vluchten, niet van vliegen) die vooral niets mag kosten.
En ja, de reis naar Oostkamp verloopt zonder problemen. De IC naar Knokke/Blankenberge bestaat uit 3 mr96 en komt 4 minuten te vroeg in Gent-Sint-Pieters aan, wat de totale stilstand daar op 9 minuten brengt. En de L-trein naar Zeebrugge-Dorp rijdt de hele weg erg stipt, zodat we om 13:20 in Oostkamp aankomen.

Dat laatste heb ik gisteren ook vermeld bij het reserveren van de belbus, maar als vertrekuur werd ons 13:50 opgegeven, wat de kans bood om enkele treinfoto's te nemen: rond het half uur volgen de treinen elkaar snel op. Eigenaardig genoeg staat de belbus wel al klaar als we uit de trein stappen. Als we nu instappen zijn we bijna een half uur vroeger dan voorzien in Hertsberge, maar kan ik naar mijn foto's fluiten. Gelukkig kan ik op begrip van de chauffeur rekenen: hij wil gerust nog een tiental minuten wachten zodat ik mijn kiekjes kan maken. (Zelfs dan vertrekken we nog een kwartier vroeger dan voorzien.) De rit zelf verloopt in alle rust, soms langs smalle asfaltwegen door een landschap waarin weide en akker het geleidelijk lijken te halen van de bebouwing.

Voor de terugrit hebben we dus geen belbus gereserveerd: lijn 21 maakt één keer per avond een ommetje langs Hertsberge. Het is prettig als je de bus kunt volgen in realtime, maar blijkbaar lukt dat hier niet beter dan bij ons, want we krijgen alleen theoretische doortochturen. We kijken nochtans uit naar deze bus die ons eventueel een aansluiting van 4 minuten in Brugge zou kunnen bieden, en dat mag ook ietsje meer zijn. Maar de bus - met een 25-tal reizigers - rijdt met 8 minuten vertraging en dat werkt relaxerend: als je weet dat je het toch niet haalt, valt de stress - nu ja… - vanzelf weg. In Assebroek stapt een controleuse op. Ze wil abonnementen en identiteitskaarten zien. Als De Lijn wat sneller de Mobib had ingevoerd, zou dat niet eens nodig meer geweest zijn, maar De Lijn en informatica, het lijkt nooit te zullen lukken, al zou men vanaf juni werk willen maken van een geleidelijke vervanging van de papieren abonnementen door Mobib.

In Brugge wordt het dus niet de IC naar Eupen, maar die naar Genk, die trouwens al aan het perron staat: de bus heeft afgeklokt met 8 minuten vertraging, precies evenveel als in Hertsberge. We zitten gelukkig op het onderdek van de M6, want het bovendek lijkt door een familie waarvan minstens enkele leden onrustige benen hebben, te zijn bezet. Mogelijk zijn het holbewoners die nog nooit voordien rekening hebben moeten houden met medemensen op een lagere verdieping. Voeg er nog wat schreeuwen aan toe, en je hebt meteen een idee van wat er boven aan de gang is. Maar ook deze IC doet het erg goed, en in Brussel-Zuid halen we zelfs nog een eerdere aansluiting dan de voorziene, ondanks een om veiligheidsredenen afgesloten gang kant Vorst. Op deze trein is het wel rustig. Vijf treinen hebben we vandaag genomen, op één is er gecontroleerd: precies 2 uur theoretische rittijd en geen treinbegeleider gezien. We zijn ontroerd door deze blijken van onbegrensd vertrouwen dat het personeel van de NMBS in zijn reizigers heeft…

De treinlectuur.

Patrick Leigh FERMOR, The Violins of Saint-Jacques. In deze novelle lijkt Saint-Jacques (in de Antillen) ten onder te gaan aan de bezigheden van de mens, mooi samengevat op p. 97: het vooruitzicht op een duel, de start van een blijvende vete, de dreiging met zelfmoord van zoon en erfgenaam, de ontvoering en de mogelijke bigamie van de dochter, de waarschijnlijke uitbraak van melaatsheid. Het is uiteindelijk de uitbarsting van de vulkaan Salpétrière die het eiland met man en muis zal vernietigen. Gelukkig bevindt Berthe de Rennes zich op dat ogenblik op veilige afstand van de gebeurtenissen, zodat ze achteraf over het hele gebeuren kan getuigen bij de verteller.
Monika van PAEMEL, Het gezin van Puynbroeckx.

Ms557 zit vooraan IC 2833 die normaal gezien van de Luchthaven zou komen, maar zolang de boel daar niet opgeklaard is, wordt het traject van deze IC-treinen beperkt tot Brussel-Zuid - Brugge.

Even later sleept HLE 1850 IC 1833 Antwerpen-Centraal - Oostende door Oostkamp.

Zijn tegenligger is IC 1813, met vooraan desiro 08103.

Eigenlijk verwachtte ik ook nog een IC naar Genk, maar ik moest het met deze losse loc stellen. Het antieke wachthuisje maakt veel goed.

En ondertussen stond de belbus maar te wachten…

01-04-2016 om 00:00 geschreven door overweg13